Regulacja karboksylazy/oksygenazy rybulozo-1,5-bisfosforanu (Rubisco) u Arabidopsis thaliana w odpowiedzi na zmianę natężenia światła z umiarkowanego na niskie

Wydział Biologii

Współpraca dydaktyczna na poziomie zaawansowanym: cele, zasady i formy

Jak efektywnie doskonalić się w komunikacji ustnej na poziomie zaawansowanym? Publikacja niniejsza podejmuje tę kwestię w sposób całościowy i nowatorski, sytuując ją w perspektywie autonomizacji. Jest to plon 2-letniego projektu badawczego zrealizowanego na Wydziale Neofilologii UAM przez zespół pod kierunkiem prof. W. Wilczyńskiej, złożony z psychologa i 10 filologów aż 5 specjalności językowych. Część I obejmuje zagadnienia ogólne: specyfikę komunikacji ustnej, kształtowanie postaw proautonomicznych i osobistej kompetencji komunikacyjnej, relację współpracy dydaktycznej, zastosowaną metodologię badań, implikacje dydaktyczne. Część II zawiera 9 szczegółowych sprawozdań z badań dotyczących m.in. kształtowania samooceny, wrażliwości językowej, umiejętności argumentacyjnych i postawy podmiotowej. Całość uzupełnia słowniczek terminów dotyczących autonomizacji oraz bibliografia. W sumie praca ta stanowi dobre wprowadzenie do badań glottodydaktycznych, a także autorską i pogłębioną refleksję nad wybraną problematyką.

Wydajność asymilacji azotu na przykładzie wybranych gatunków roślin wodnych

Organizmy autotroficzne żyjące w ekosystemach wodnych, czerpią azot nieorganiczny z azotanów, azotynów i amoniaku. Związki te dostają się do zbiorników wodnych wraz ze spływem powierzchniowym, opadami oraz wodami gruntowymi. Wszystkie formy związków azotu ulegają licznym przemianom biochemicznym zachodzącym w słupie wody. Mowa tu głównie o amonifikacji, nitryfikacji oraz denitryfikacji częściowej i całkowitej. Jako, że z tymi przemianami wiąże się także zmiana stopnia utlenienia, zajście powyższych reakcji w głównej mierze zależy od stężenia tlenu w wodzie (Lampert i Sommer 2001). Glony z rodzaju błonica (Ulva) i gałęzatka (Cladophora) większą część swojego cyklu życiowego spędzają blisko powierzchni wody, gdzie przeprowadzają fotosyntezę i intensywnie się namnażają. Wiąże się również z wysokim zapotrzebowaniem na biogeny oraz z silną konkurencją o inne zasoby (jak np. światło) z innymi roślinami wodnymi. Obok węgla, wodoru i tlenu glony i rośliny wodne wymagają do wzrostu i swojego rozwoju dodatkowych elementów (między innymi N, P i mikroelementy). Większość z tych składników jest zwykle obecna w ekosystemie wodnym w odpowiednich ilościach w stosunku do potrzeb organizmów fotosyntetyzujących i nie należy od czynników limitujących wzrost. Jednak zawartości nieorganicznych form azotu i fosforu mogą być na tyle niskie, że powodują limitację wzrostu makroglonów w wodach powierzchniowych. Asymilacja pierwiastków biogennych (N, P) z wody zachodzi dzięki specjalnym, energo-zależnym i powiązanych z błoną komórkową systemom permeazy, których funkcją jest zapewnienie podwyższonego, wewnątrzkomórkowego stężenia tych jonów jako substratów do dalszych szlaków i procesów enzymatycznych (Gumiński 1990).

Przestrzenne formy upamiętniania Zagłady

This book is a synthesizing reflection on the Holocaust commemoration, in which space becomes a starting point for discussion. The author understands space primarily as an amalgam of physical and social components, where various commemorative processes may occur. The first part of the book draws attention to the material aspect of space, which determines its character and function. Material culture has been a long ignored and depreciated dimension of human culture in the humanities and social sciences, because it was perceived as passive and fully controlled by human will, and therefore insignificant in the course of social and historical processes. An example of the Nazi system perfectly illustrates how important were the restrictions and prohibitions on the usage of mundane objects, and in general, the whole material culture in relation to macro and micro space management — the state, cities, neighborhoods and houses, but also parks and swimming pools, factories and offices or shops and theaters. The importance of things and space was also clearly visible in exploitative policies present in overcrowded ghettos and concentration and death camps. For this very reason, when we study spatial forms of Holocaust commemoration, it should be acknowledged that the first traces, proofs and mementoes of the murdered were their things. The first "monuments" showing the enormity of the destruction are thus primarily gigantic piles of objects — shoes, glasses, toys, clothes, suitcases, toothbrushes, etc., which together with the extensive camps’ space try to recall the scale of a crime impossible to understand or imagine. The first chapter shows the importance of introducing the material dimension in thinking about space and commemoration, and it ends with a question about one of the key concepts for the book, a monument, which can be understood as both object (singular or plural) and architecture (sculptures, buildings, highways). However, the term monument tends to be used rather in a later and traditional sense, as an architectural, figurative form commemorating the heroic deeds, carved in stone or cast in bronze. Therefore, the next chapter reconstructs this narrower line of thinking, together with a discussion about what form a monument commemorating a subject as delicate and sensitive as the Holocaust should take on. This leads to an idea of the counter-monument, the concept which was supposed to be the answer to the mentioned representational dilemma on the one hand, and which would disassociate it from the Nazi’s traditional monuments on the other hand. This chapter clarifies the counter-monument definition and explains the misunderstandings and confusions generated on the basis of this concept by following the dynamics of the new commemorative form and by investigating monuments from the ‘80s and ‘90s erected in Germany. In the next chapter, I examine various forms of the Holocaust commemoration in Berlin, a city famous for its bold, monumental, and even controversial projects. We find among them the entire spectrum of memorials – big, monumental, and abstract forms, like Peter Eisenman’s Memorial to the Murdered Jews of Europe or Daniel Liebeskind’s Jewish Museum Berlin; flat, invisible, and employing the idea of emptiness, like Christian Boltanski’s Missing House or Micha Ullman’s Book Burning Memorial; the dispersed and decentralized, like Renata Stih and Frieder Schnock’s Memory Places or Gunter Demnig’s Stumbling Blocks. I enrich descriptions of the monuments by signaling at this point their second, extended life, which manifests itself in the alternative modes of (mis)use, consisting of various social activities or artistic performances. The formal wealth of the outlined projects creates a wide panorama of possible solutions to the Holocaust commemoration problems. However, the discussions accompanying the building of monuments and their "future life" after realization emphasize the importance of the social component that permeates the biography of the monument, and therefore significantly influences its foreseen design. The book also addresses the relationship of space, place and memory in a specific situation, when commemoration is performed secretly or remains as unrealized potential. Although place is the most common space associated with memory, today the nature of this relationship changes, and is what indicates popularity and employment of such terms as Marc Augé’s non-places or Pierre Nora’s site of memory. I include and develop these concepts about space and memory in my reflections to describe qualitatively different phenomena occurring in Central and Eastern European countries. These are unsettling places in rural areas like glades or parking lots, markets and playgrounds in urban settings. I link them to the post-war time and modernization processes and call them sites of non-memory and non-sites of memory. Another part of the book deals with a completely different form of commemoration called Mystery of memory. Grodzka Gate - NN Theatre in Lublin initiated it in 2000 and as a form it situates itself closer to the art of theater than architecture. Real spaces and places of everyday interactions become a stage for these performances, such as the “Jewish town” in Lublin or the Majdanek concentration camp. The minimalist scenography modifies space and reveals its previously unseen dimensions, while the actors — residents and people especially related to places like survivors and Righteous Among the Nations — are involved in the course of the show thanks to various rituals and symbolic gestures. The performance should be distinguished from social actions, because it incorporates tools known from religious rituals and art, which together saturate the mystery of memory with an aura of uniqueness. The last discussed commemoration mode takes the form of exposition space. I examine an exhibition concerning the fate of the incarcerated children presented in one of the barracks of the Majdanek State Museum in Lublin. The Primer – Children in Majdanek Camp is unique for several reasons. First, because even though it is exhibited in the camp barrack, it uses a completely different filter to tell the story of the camp in comparison to the exhibitions in the rest of the barracks. For this reason, one experiences immersing oneself in all subsequent levels of space and narrative accompanying them – at first, in a general narrative about the camp, and later in a specifically arranged space marked by children’s experiences, their language and thinking, and hence formed in a way more accessible for younger visitors. Second, the exhibition resigns from didacticism and distancing descriptions, and takes an advantage of eyewitnesses and survivors’ testimonies instead. Third, the exhibition space evokes an aura of strangeness similar to a fairy tale or a dream. It is accomplished thanks to the arrangement of various, usually highly symbolic material objects, and by favoring the fragrance and phonic sensations, movement, while belittling visual stimulations. The exhibition creates an impression of a place open to thinking and experiencing, and functions as an asylum, a radically different form to its camp surrounding characterized by a more overwhelming and austere space.

Formy konsensualizmu procesowego w świetle ostatnich nowelizacji Kodeksu postępowania karnego

W artykule przedstawiono istniejące w polskiej procedurze karnej formy konsensualizmu procesowego. Opisane zostały przesłanki wystąpienia z wnioskami o skazanie bez rozprawy (art. 335 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego), warunki dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej oraz instytucji przewidzianej w art. 338a Kodeksu postępowania karnego. Przedstawiona została również ewolucja uprawnień osoby pokrzywdzonej przestępstwem w kontekście rozwiązań konsensualnych oraz realizacja celów postępowania karnego w odniesieniu do wspomnianych trybów. Uwzględniając zmiany wprowadzone przez ostatnie nowelizacje podkreślono rolę porozumień, wskazując ich liczne zalety, zastosowanie w praktyce oraz konsekwencje, jakie wywołują w kolejnych etapach procesu. Zwrócono także uwagę na postępowanie mediacyjne, jak również na przejawy porozumień procesowych w innych aktach prawnych, do których należy zaliczyć między innymi umorzenie restytucyjne.

Thermodynamics of SmMnO3 and SmMn2O5 phases determined by the E.M.F. method

Streszczenie angielskie: Using solid oxide galvanic cells of the type: MnO + Sm2O3 + SmMnO3 / O-2/ Ni + NiO and Mn3O4 + SmMnO3 + SmMn2O5 / O-2 / air the equilibrium oxygen pressure for three-phase equilibria described by the following reactions of formation of ternary phases: MnO + 1/2Sm2O3 + 1/4O2 = SmMnO3 1/3Mn3O4 + SmMnO3 + 1/3O2 = SmMn2O5 was determined in the temperature range from 1173 to 1450 K. From the obtained experimental data the corresponding Gibbs free energy change for above reactions of phases formation was derived: ΔG0f,SmMnO3(+/ - 250J) = -131321(+/ - 2000) + 48.02(+/ - 0:35)T / K ΔG0f,SmMn2O5(+/ - 2000 J) = -107085(+/ - 2200) + 69.74(+/ - 1:70)T / K Using obtained results and available literature data, thermodynamic data tables for the two ternary phases have been compiled from 298.15 to 1400 K. Streszczenie polskie: W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczące własności termodynamicznych manganinów samaru, wyznaczone metodą pomiaru SEM ogniw ze stałym elektrolitem: MnO + Sm2O3 + SmMnO3 / O-2/ Ni + NiO ogniwo I Mn3O4 + SmMnO3 + SmMn2O5 / O-2 / powietrze ogniwo II oraz określono równowagowe ciśnienie parcjalne tlenu dla reakcji tworzenia SmMnO3 i SmMn2O5 w zakresie temperatur 1173�1450 K: MnO + 1/2Sm2O3 + 1/4O2 = SmMnO3 1/3Mn3O4 + SmMnO3 + 1/3O2 = SmMn2O5 Z tych danych doświadczalnych wyznaczono zależności temperaturowe energii swobodnych tworzenia powyższych manganinów samaru: ΔG0f,SmMnO3(+/ - 250J) = -131321(+/ - 2000) + 48.02(+/ - 0:35)T / K ΔG0f,SmMn2O5(+/ - 2000 J) = -107085(+/ - 2200) + 69.74(+/ - 1:70)T / K W tablicach I i II zamieszczono dane termodynamiczne dla dwóch potrójnych faz otrzymane poprzez kompilacje własnych danych doświadczalnych z danymi literaturowymi.

Holocaust w powieści Wasilija Grossmana "Życie i los"

Tematem artykułu jest książka bezpośrednio nie zaliczana do literatury Holocaustu, wybitna powieść Życie i los, rosyjskiego pisarza i dziennikarza Wasilija Grossmana, który dziś uznawany jest za jednego z najważniejszych twórców rosyjskich XX wieku. Życie i los okazuje się przykładem ujęcia dramatu Shoah na tle wojny jako części wielkiej Historii poddanej szaleństwom ideologii i polityki nazistów oraz terroru i rosnącego z drugiej strony antysemityzmu w państwie bolszewickim. Jednocześnie Zagłada pozostaje w tym utworze przede wszystkim tragedią konkretnych osób, widziana w porządku pojedynczej ludzkiej egzystencji, która nie daje się nigdy całkowicie sprowadzić do tego, co bezosobowe i masowe. Indywidualna perspektywa humanizuje obraz historii, ale też i go podważa w jego ogólnych strukturach i narracjach. Artykuł opisuje elementy, które składają się na żydowski wątek utworu. Dla jego odczytania ważny okazuje się szerszy kontekst biografii Grossmana i historia powstania oraz wydania powieści Życie i los. Jak widać – rosyjski pisarz dokonał dwóch znaczących gestów w odniesieniu do problemu reprezentacji Zagłady: z jednej strony zwrócił się ku konwencjom literackim, wykorzystał epicki rozmach, kompozycję wielowątkową i panoramiczne ujęcia wraz z ich koncepcją realizmu, wehikularności słowa, a jednocześnie wyszedł poza estetyczne ramy tekstu literackiego, wprowadził elementy lirycznych opisów i autobiograficzne akcenty oraz podkreślił etyczny wymiar całości – jako formy pamięci o tych niezliczonych ofiarach nie tylko Zagłady, ale i każdego XX wiecznego totalitaryzmu.

Edukacyjne implikacje technologii cyfrowych

W ciągu minionych trzech dekad świat radykalnie się zmienił. Jesteśmy świadkami transformacji od społeczeństwa przemysłowego do społeczeństwa informacyjnego. Jeśli chcielibyśmy określić tą zmianę jednym słowem byłoby nim: cyfryzacja. Początkiem było wynalezienie cyfrowego komputera, a później wszystkie stare analogowe formy medialne (tekst, dźwięk, obraz, film) reprezentowane poprzez ciągłe (analogowe) sygnały zostały zastąpione przez nowe postaci cyfrowe. Pojęcie cyfrowy oznacza, że dowolne informacje mogą być reprezentowana w formie ciągów liczb zapisanych w dwójkowym systemie liczbowym (jako ciąg znaków: 0 i 1). W artykule pokazujemy funkcjonalne ograniczenia mediów analogowych oraz rozważamy korzyści wynikające z cyfrowych reprezentacji różnych form informacji wskazując równocześnie zmiany jakie implikuje to dla procesu uczenia się i edukacji.

Wpływ wyciągu nart wodnych na wybrane elementy środowiska przyrodniczego i aktywność turystyczno-rekreacyjną na przykładzie Augustowa

Wydział Nauk Geograficznych i Geologicznych: Zakład Centrum Turystyki i Rekreacji

Dyskurs pedagogiczny w kształceniu początkowym nauczycieli języków obcych

Wydział Neofilologii: Instytut Filologii Romańskiej

„Uksiążkowić świat”, czyli kilka słów o liberaturze

Celem artykułu jest przybliżenie kwestii dotyczących nowego zjawiska w literaturze, choć swymi korzeniami sięgającego czasów bardzo odległych, mianowicie liberatury. Przedstawiam nie tylko podstawowe tezy związane z liberaturą, np. postrzeganie utworu jako integralnej całości, w której następuje stopienie słowa i przestrzeni, ale także swoistą ewolucję form literackich, prowadzącą do narodzin nowego nurtu. Sednem tego procesu jest położenie nacisku na współistnienie formy i treści, obecne już w poezji wizualnej wywodzącej się ze starożytności i średniowiecza, a przybierające na sile w twórczości autorów związanych z XX-wiecznymi ruchami awangardowymi. „Totalne” myślenie o literaturze zyskało najciekawszy wyraz w twórczości autorów liberatów: Zenona Fajfera, Katarzyny Bazarnik i Radosława Nowakowskiego (zarówno praktyków, jak i teoretyków liberatury), których sylwetki oraz dzieła przedstawiam pokrótce w niniejszym artykule.

Badania spektroskopowe, strukturalna i aktywność przeciwdrobnoustrojowa nowych soli kwasu lasalowego z aminami

Wydział Chemii

Udział miRNA w regulacji alternatywnego splicingu u roślin

Wydział Biologii

Osoby uczące się j. obcych jako partnerzy refleksji w procesie kształtowania kultury informacji zwrotnej w dydaktyce j.niemieckiego jako obcego na poziomie uniwersyteckim

Wydział Neofilologii:Instytut Lingwistyki Stosowanej

Badania właściwości fotochemicznych azydonukleozydów purynowych w kontekście ich potencjalnego wykorzystania jako czynników fotozszywających w dwuniciowych układach oligonukleotydowych

Wydział Chemii: Zakład Fizyki Chemicznej