593 resultados para Orthodox Iconography


Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

La dynastie des Flaviens est souvent mal connue et appréciée en raison de sa situation chronologique, « coincée » entre la famille des descendants de César et d’Auguste et celle allant de Trajan à Marc Aurèle. Elle passe parfois pour une simple dynastie de « transition » qui aurait uniquement servi de passerelle entre deux familles considérées comme plus brillantes qui ont par ailleurs laissé un souvenir plus durable. En un peu plus d’un quart de siècle (69-96), Vespasien, Titus et Domitien ont pourtant davantage fait pour la stabilité de Rome et de l’Empire que certains de leurs prédécesseurs ou successeurs. Sorti vainqueur des troubles civils de l’année des quatre empereurs (68-69), Vespasien ramena la paix en Orient et en Italie en plus de s’attacher à stabiliser les institutions et de reconstituer les finances de l’État, passablement écornées par les dernières années du Principat de Néron (54-68) et la guerre civile elle-même. Plus que la paix et la stabilité à l’intérieur et aux frontières de l’Empire, il fit cependant en sorte de refonder les bases institutionnelles du Principat en assumant sa transformation en un régime monarchique et héréditaire. Un principe parfaitement admis puisque ses deux fils adultes, Titus et Domitien, lui succédèrent sans difficulté. Davantage peut-être que les récits laissés par les sources littéraires anciennes, les inscriptions romaines et italiennes ainsi que les monnaies émises par l’atelier de Rome sont probablement le meilleur témoignage permettant de saisir le plus précisément et le plus profondément l’idée que les Flaviens se faisaient d’eux-mêmes et du pouvoir dont ils étaient investis. Le contenu de leur titulature officielle comme leurs choix iconographiques permettent ainsi de dégager leurs différents thèmes de propagande qui laissent finalement apparaitre une vraie continuité dans leur idéologie du pouvoir et leur manière de gouverner. Vespasien a ainsi posé des fondations idéologiques et politiques que ses fils ont globalement poursuivies et respectées, ce qui renforce l’idée selon laquelle les Flaviens ont effectivement suivi un « programme » qui les distinguait de leurs prédécesseurs et de leurs successeurs. Malgré des différences parfois importantes dans leurs pratiques, les inscriptions et l’iconographie monétaire permettent ainsi de mettre en lumière le fait que Titus et Domitien ont finalement moins cherché à faire preuve d’originalité qu’à s’inscrire dans la continuité de l’œuvre de leur père afin de garantir le maintien de la paix et avec elle la prospérité et la stabilité de l’État, et avec elles la satisfaction et la tranquillité de l’ensemble de la société.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Tutkimus tarkastelee luovutetusta Karjalasta lähtöisin olevien evakkolasten tunnemuistoja ja niiden yhteyttä myöhempään hyvinvointiin. Keskiössä ovat koti- ja koulukasvatusta muistelevien ikäihmisten kokemukset. Tutkimus on kasvatushistoriallinen ja tieteidenvälinen. Se liikkuu historian sekä yhteiskunta- ja käyttäytymistieteiden rajapinnoilla. Aineiston 631 kyselyvastausta ja 11 haastattelua on analysoitu monimetodisesti tilastollisen ja sisällön analyysin avulla. Tulosten mukaan ikääntyvät evakkolapset voivat pääsääntöisesti hyvin. He ovat kotikasvatuksessaan omaksuneet vahvat selviytymis- ja sopeutumistaidot sekä sisukkuuden. Kodin kasvatusilmapiiri on menetyksistä huolimatta koettu turvalliseksi. Kasvatuksessa omaksutuissa sananlaskuissa korostuu vahvimmin tulevaisuuden toivosta kiinni pitäminen. Kasvatusmetodit myötäilevät suomalaista kasvatustraditiota, jossa lapsia on enimmäkseen palkittu hyvästä työstä sanallisesti ja rangaistu tottelemattomuudesta ruumiillisesti. Surua ja menetyksiä on käsitelty vaikenemalla. Yhdeksi elämää kannattelevaksi voimaksi ovat osoittautuneet laulut, joista suosituin oli Maan korvessa kulkevi lapsosen tie. Kasvatusperintönä evakkolapset haluavat jättää mallin työteliäästä, rehellisestä, toiset huomioivasta ja juuristaan tietoisesta kansalaisesta. Koulukokemusten osalta tutkimus osoittaa kantaväestöstä poikkeavan uskonnollisen ja kielellisen taustan olleen merkittävin syrjityksi tulemisen syy. Ortodoksitaustaisilla lapsilla oli muita evakkolapsia enemmän kiusaamiskokemuksia. Metaforien avulla kuvatuista tunnemuistoista löytyi kuusi erilaista selviytyjätyyppiä: selviytyjäsankarit, identiteetin etsijät, optimistiset toimijat, trauman työstäjät, kohtalonsa hyväksyjät ja menetysten kantajat. Valtaosa evakkolapsista kuuluu positiivista tunnemuistoa kantavien ryhmään. Kielteisillä tunnemuistoilla on tilastollisesti merkitsevä negatiivinen yhteys ikääntyvän hyvinvointiin. Tutkimus lisää ymmärrystä evakkolasten kasvukokemuksista ja tarjoaa uutta tietoa heidän selviytymisestään ja hyvinvoinnistaan. Tutkimus osoittaa evakkolasten tasapainoisen kotikasvatuksen, vastavuoroisten vertaissuhteiden ja suositun oppilaan aseman vahvistavan yhteisöön kuulumista ja sosiaalista pystyvyyttä sekä olevan hyvinvoinnin positiivisia tekijöitä. Kodin melankolisuudella, eristyneisyydellä ja koulukiusaamisella on negatiivinen yhteys hyvinvointiin. Tuloksia voidaan soveltaa nykypäivän pakolaislasten kotouttamiseen, jossa ensiarvoisen tärkeää on perheiden osallisuuden ja integroitumisen tukeminen uudessa ympäristössä. Tämän onnistumiseksi on tärkeää huomioida lasten yksilölliset selviytymisstrategiat ja käsitellä kodin menetystraumaa.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Neste trabalho apresenta-se o resultado das escavações realizadas respectivamente em 1998 e em 2001 nos núcleos de menires de Lavajo I e de Lavajo II, distanciados cerca de 250 m na direcção NNE e separados pelo pequeno vale do Lavajo. Os locais, actualmente, são intervisíveis, graças à implantação destacada no terreno: Lavajo I situa-se no topo de colina enquanto Lavajo II ocupa a linha de festo de uma encosta, conferindo ao local visibilidade tanto do lado sul como do lado norte. O conjunto de Lavajo I é constituído actualmente por três monólitos, todos de grauvaque: um, quase inteiro, de tendência fálica, é actualmente o maior menir de grauvaque conhecido em território português, atingindo o comprimento máximo de 3,14 m; outro, quase completo, fragmentado em três grandes blocos, possui formato estelar; o restante apresenta-se muito incompleto, dele se conservando apenas uma lasca da sua face frontal. É crível, no entanto, que pudessem existir mais monólitos, tendo em conta os abundantes fragmentos de grauvaque ali observados, quase todos com fracturas frescas. Todos os menires de Lavajo I se apresentam decorados, com destaque para o maior deles, o qual exibe complexa decoração estreitamente relacionada com a morfologia do suporte lítico. Apenas para este foi possível determinar o local de implantação, correspondente a um alvéolo de planta circular e fundo aplanado, parcialmente danificado pelos trabalhos realizados em 1994, que conduziram ao seu reerguimento, infelizmente feito de forma pouco cuidada e incorrecta, visto ter sido colocado no terreno em posição invertida. Seja como for, na zona culminante daquele pequeno cabeço, implantaram-se três menires decorados, os quais não podem ser vistos isoladamente, já que se articulariam directamente com o conjunto de Lavajo II, que se avista ao longe, do outro lado do pequeno vale do Lavajo e na linha de festo da encosta, da qual ocupa a parte média. Neste segundo local, identificaram-se quatro estelas-menir não decoradas, todas de grauvaque, das quais apenas uma, representada por fragmento de pequenas dimensões, se encontrava in situ. Foi, no entanto, possível reconstituir a posição relativa das restantes, através da escavação integral do respectivo alvéolo, correspondente a rasgo alongado, orientado Este-Oeste, aberto no substrato geológico, constituído por xistos do Carbónico Superior finamente folheados. Deste modo, é de concluir que as estelas menir se dispunham em linha, constituindo um painel lítico contínuo. No interior do alvéolo, recolheram-se diversos artefactos ali ritualmente depositados aquando da fundação do monumento, cuja tipologia indica o Neolítico Final, cronologia aliás compatível com a do conjunto megalítico de Lavajo I, tendo presente a iconografia patente nos menires. Muito embora não se conheça ainda suficientemente o padrão de povoamento da região no Neolítico Final, estes dois núcleos megalíticos podem ser interpretados como marcadores de territórios e/ou de espaços sagrados, sendo de destacar a existência, durante todo o ano, de água nas proximidades imediatas, recurso escasso e precioso, que propiciaria a horticultura. Por outro lado, a natureza das matérias-primas utilizadas na confecção dos artefactos encontrados (sílex, anfibolito), para além de outros materiais de circulação transregional muito mais alargada (fibrolite), evidencia a forte interacção destas populações tanto com o interior do Baixo Alentejo (Zona de Ossa/Morena), como com o litoral algarvio ou andaluz, compatível com estádio de desenvolvimento económico do final do Neolítico do sul peninsular. Numa vasta região, correspondente a todo o sotavento algarvio, onde o megalitismo não funerário era até agora totalmente desconhecido, os testemunhos ora estudados constituem, doravante, uma das expressões mais interessantes e significativas do Sudoeste peninsular.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Os antigos Egípcios acreditavam que o touro poderoso representava a personalidade do próprio faraó. O touro estava, de facto, intimamente associado ao Estado faraónico, estando presente ao nível dos regalia (cauda taurina) e significativamente nos próprios epítetos reais (ka nakht). Na mitologia egípcia, de todos os touros sagrados o que maior projecção alcançou, como deus agrário da fecundidade, da vegetação renascida e da ressurreição, foi, seguramente, o touro Ápis, associado em Mênfis aos deuses Ptah e Osíris. Na sua condição de touro ágil, vigoroso e viril, Ápis era um intermediário consistente entre o mundo dos vivos e o dos mortos, além de ser um propiciador de fertilidade e renascimento quando associado ao deus-Sol. A sua participação, literalmente ao lado do faraó, na «corrida ritual», importante cerimónia no âmbito da concepção ideológica do poder real, reforçou ainda mais a sua importância no seio do panteão egípcio.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

When first approaching a topic such as the concept of material or natural soul in Greek literature, the researcher might be puzzled. While in diverse contemporary cultures, numerous theriomorphic figures (bears, ravens, mice, wasps, bees, dragonflies, and dung-beetles) serve to represent the human soul in its transmigration from life to death, this is not the case in Greek culture. At least, this is what one may conclude from the monograph written by the Dutch scholar J. Bremmer, The early Greek Concept of the Soul: "importunely, there are no other indications of a possible connection between the butterfly and the soul of the living and the dead" (1987: 64). Given Plutarch’s great interest in the soul, which can be seen in a variety of texts referring to its generation, form, internal dichotomy, material substance, origin and destination, etc., the question arises as to whether Plutarch also includes such a representation of the soul when departing from the dead body. Does the corpus plutarcheum preserve and transmit such conception of the human soul? And if it does, are we dealing with survival of ancestral beliefs or motifs or is it a simple metaphor by means of which ancients intended to express the departing of the life-breath? In the following pages I will focus on three texts that allegedly include the butterfly-motif to represent the human soul, to wit, Table Talks 636C, Consolation to his Wife 611F, and the fragment 177 Sandbach.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O objectivo deste trabalho é criar acervo documental correspondente às catorze estelas funerárias da Idade do Bronze Final encontradas em território português, e, contribuir para o estudo das comunidades humanas que as criaram, tendo em conta que estas manifestações devem reflectir questões de índole social, económica e ideológica. A iconografia presente nestes monumentos e a sua distribuição, revelaram um núcleo de características predominantemente atlânticas, em estelas de sub-tipos mais recuados, localizadas nas regiões de Vila Real em Trás-os-Montes e Beira Interior que, por sua vez, se prolonga na Extremadura Espanhola. A concentração de monumentos de tipologia mais tardia e com influências do Mediterrâneo Oriental, verifica-se em zonas a sul, no Alentejo e Algarve e ao longo da bacia fluvial do rio Guadalquivir, em território espanhol. Estes factos corroboram assim, aspectos propostos nos anos setenta do século XX, por M. V. Gomes e J. P. Monteiro, que valorizaram as origens diferenciadas para os elementos iconográficos das estelas decoradas da Idade do Bronze Final, da Península Ibérica e ofereceram evolução cronológica de tais monumentos.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Este artigo tem o propósito inicial de conceituar o que é capital fictício e questionar seu papel na narrativa econômica ortodoxa. Outro objetivo é demonstrar os efeitos prejudiciais deste capital no Brasil. O capital fictício é toda rentabilidade proveniente da valoração derivada e artificial de um capital aplicado, já sem atuação na produção. Sua presença massiva sinaliza uma contradição interna no capitalismo atual, ainda que o pensamento convencional continue a se basear na crença de que crises econômicas são decorrentes de eventos exógenos e inesperados. A crise provém não de eventos aleatórios ou ao acaso, mas da dissociação entre circulação e produção, o que possibilita seu surgimento. Deste modo, a primeira parte deste artigo analisa a teoria do valor e do capital fictício como expressa por Marx e a heterodoxia; a segunda parte busca elucidar suas principais implicações para o caso brasileiro, e questiona a fé irrevogável que a ortodoxia tem na narrativa de crises supostamente surgidas de modelos de equilíbrio. _________________________________________________________________________________ ABSTRACT

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Dissertação de Mestrado para obtenção do grau de Mestre em Design de Comunicação, apresentada na Universidade de Lisboa - Faculdade de Arquitectura

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Dissertação de Mestrado para obtenção do Grau de Mestre em Design de Comunicação, apresentada na Faculdade de Arquitectura da Universidade Técnica.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O seguinte Trabalho de Investigação Aplicada tem como objetivo analisar e explicar a forma como evoluíram e se organizaram as unidades de artilharia e morteiros do Corpo Expedicionário Português, no período compreendido entre 1914 e 1918, assim como analisar, descrever e explicar a sua organização para o combate, emprego operacional e forma de atuar, no setor português em França, no período compreendido entre 1917 e março de 1918. O período analisado está inserido no conflito da Grande Guerra de 1914-1918, que se destacou pela desadequação do novo armamento com a forma antiquada de combater. O resultado foi um conflito de baixa mobilidade, com um elevado custo humano e pouco progresso, o que levou à criação de um sistema defensivo complexo que se estendeu, a Oeste, desde a fronteira Suíça até ao Mar do Norte, mais conhecido como trincheiras. A artilharia e morteiros surgem, em parte, como resposta às necessidades de um novo tipo de guerra, em que o sucesso depende não só nos números, mas também, de forma crescente, nos materiais. Para a realização deste trabalho de investigação aplicada, tendo como referência o método da investigação histórica, foi analisada, numa abordagem diacrónica, a evolução da organização e dos materiais utilizados pelas unidades de artilharia e morteiros do Corpo Expedicionário Português e, numa abordagem sincrónica, identificando as diferentes variáveis, como as inovações doutrinárias e orgânicas, as adaptações ao modelo britânico e as formas de atuação e emprego operacional das unidades de artilharia e morteiros do Corpo Expedicionário Português. Este trabalho baseia-se na análise de conteúdo de fontes primárias manuscritas e impressas, textuais e iconográficas, nacionais e internacionais, diretamente relacionadas com o tema abordado.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Purpose: To evaluate the clinical effect of bushenhuazhuo (a Chinese traditional medicine) in combination with ciprofloxacin (an orthodox medicine) in chronic prostatitis (CP) therapy. Methods: A total of 160 patients who suffered from CP and received treatment in the People’s Hospital of Zhengzhou between April 2012 and June 2014 were selected and divided randomly into treatment and control groups, with 80 patients in each group. Control group was given 0.25 g ciprofloxacin hydrochloride tablets twice a day for 4 weeks. In addition to ciprofloxacin administration, patients in the treatment group also received a dose of bushenhuazhuo preparation twice daily for 4 weeks. Clinical outcomes, quality of life as well as lecithin body and white blood cell (WBC) count in expressed prostatic secretions (EPS-WBC) were evaluated. Results: Cure rates in the treatment and control groups were 90 and 72.50 %, respectively; this difference was significant (p < 0.05). Scores for National Institutes of Health Chronic Prostatitis Symptom Index (NIH-CPSI), WBC, and lecithin bodies in the treatment group (8.20 ± 2.20 points, 4.50 ± 1.20 points, and 28.10 ± 2.10 points, respectively) were higher (p < 0.05) than for the control group (12.20 ± 2.20, 6.30 ± 2.20, and 23.30 ± 2.90 points, respectively). The levels of interferon (IFN)-γ and tumour necrosis factor (TNF)-α in the treatment group (26.20 ± 3.30 and 33.80 ± 5.40 mg/L, respectively) were lower than those in the control group (37.70 ± 3.90 and 48.40 ± 3.70 mg/L, respectively), whereas the level of interleukin (IL)-10 in the treatment group (292.60 ± 23.70 mg/L) was higher (p < 0.05) than that in control group (235.80 ± 25.90 mg/L). Conclusion: Ciprofloxacin combined with the Chinese traditional medicine, bushenhuazhuo preparation, demonstrates a marked therapeutic effect in CP. Its mechanism of action may be related to decreased levels of IFN-γ and TNF-α and increased IL-10.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Includes index.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

This paper is concerned with how the everyday aspects of teaching and learning work to reinforce pedagogy as a mechanism for normalizing consensus ideology. In other words, within the context of schooling, particular beliefs are sanctioned as ‘common sense’ and pedagogy reinforces common sense ‘positionalit[ies]’ (Maher & Tetreault, 1993, p. 118). Hence it is argued that everyday aspects of teaching and learning create common sense positionality, or default positions for both teacher and student.Forming part of a larger PhD study about why and how do teachers teach, post 9/11, the paper tells tales from Victorian schools. These tales unearth common-sense assumptions which are then critically analysed to illustrate how ‘classroom experience has a hegemonic influence by controlling the range of alternatives that can be considered’ (Denscombe, 1982, p. 259) thereby rendering consensus belief as the individual’s belief.A combination of semi-structured interviews and photo elicitation methods are employed and through the analytical lens of iconography, a close up examination of two teachers and two students from Victorian schools are presented. Fuelled by the work of W.J.T. Mitchell, the paper supports the position that images capture values and beliefs hidden in the participants’ worlds, which work to shape identity by sustaining consensus ideologies about how the world should be. Through the images of the researched and their life narratives, the power relations and the ‘operative forces in a sociopolitical reality’ (Mitchell, 2011, p. xvii) of the researched are explored.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The sociology of religion has been a moderately strong theme in Australian sociology. Most Australian sociologists of religion have been trained in Australia with a smattering of those trained in the USA, the UK or elsewhere. While Christian churches once maintained research offices including sociologists and some seminaries once included the sociology of religion in their offerings, this is no longer so. Other religious groups have not yet grown to such strength that the support of their own research sections has been possible, but several have actively funded research-including Jews, Muslims, Buddhists, and Scientology. The Christian Research Association, founded in the mid-198os, is the only independent research organization in Australia devoted to the sociology of religion. While largely funded by church organizations, it also receives government grants and has maintained its independence of religious organisations.The National Church Life Survey group, which also commenced work in the mid-198os, conducts a nation-wide survey of church attenders every five years at the time of the Australian census (e.g. Kaldor et al. 1994, 1999 ). Their time series data on Australian Catholics are excellent, being gathered according to random selection techniques. The NCLS also provides five-yearly reports on Protestants and Anglicans and other studies of congregational life in Australia. There are no systematic data sources on the Orthodox, who comprise three percent of the national population and six percent of the population in Melbourne.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

This paper explores the Eden mythology in both western and eastern cultures, and its reflection on people’s perception and use of nature. It aims to examine how cultural ideologies and systems of beliefs in relation to Eden have affected landscape making and how landscape icons influenced other cultures subsequently. This study describes how narratives of Eden evolved and influenced landscape design by explaining the narratives of Paradise and Arcadia in eastern and western cultures as two distinct landscape narratives, with a brief history of their emergence and evolution. It discusses the ways in which landscape architecture reflects the prevailing attitudes towards nature in a society by studying the ancient world’s philosophies and ideologies as a starting-point for this investigation. The paper then focuses on the Persian paradise garden and explains the notion of iconography, as a visual explanation of an idea in landscape design. It projects the transformation of Persian paradise gardens’ icons and patterns in landscape architecture through historical and spatial explorations.