Polityka ochrony cyberprzestrzeni RP

Celem niniejszego opracowania jest analiza założeń polityki ochrony cyberprzestrzeni RP zaprezentowanych w dokumencie zatytułowanym Polityka ochrony cyberprzestrzeni Rzeczypospolitej Polskiej, zaprezentowanym w 2013 r. przez Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji i Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Artykuł poddaje analizie postulaty i wytyczne tam zamieszczone, jak również konfrontuje te założenia z elementami systemu ochrony cyberprzestrzeni RP. Zgodzić należy się z twórcami tej strategii, iż zapewnienie stanu pełnego bezpieczeństwa teleinformatycznego, jest niemożliwe. Można mówić jedynie osiągnięciu pewnego, akceptowalnego jego poziomu. Wydaje się, że do osiągnięcia tego celu, powinna w znaczącym stopniu przyczynić się realizacja priorytetów polityki ochrony cyberprzestrzeni RP, a wśród nich w szczególności określenie kompetencji podmiotów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo cyberprzestrzeni, stworzenie i realizacja spójnego dla wszystkich podmiotów administracji rządowej systemu zarządzania bezpieczeństwem cyberprzestrzeni oraz ustanowienie wytycznych w tym zakresie dla podmiotów niepublicznych, stworzenie trwałego systemu koordynacji i wymiany informacji pomiędzy podmiotami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo cyberprzestrzeni i użytkownikami cyberprzestrzeni, zwiększenie świadomości użytkowników cyberprzestrzeni w zakresie metod i środków bezpieczeństwa.

Polityka informacyjna administracji publicznej w sytuacjach kryzysowych

Administracja publiczna, ze względu na swoją istotę (służbę), musi spełniać oczekiwania społeczne, stąd oprócz modernizacji zasobów, reorganizacji należy także modyfikować jej mentalność. Inaczej bez systematycznego dostosowywania się do jakże dynamicznej rzeczywistości zawiedzie i przeistoczy się w dysfunkcjonalną strukturę. W społeczeństwie ryzyka, w społeczeństwie informacyjnym, a takim niewątpliwie jesteśmy, newralgicznym elementem, szczególnie w sytuacjach kryzysowych, stała się polityka informacyjna. Warto zatem scharakteryzować jej istotę i wpływ na otoczenie, by następnie podmiotom zainteresowanym bezpieczeństwem przedstawić dostosowawcze rekomendacje o kluczowym znaczeniu. Należy pamiętać, że zdecydowana większość społeczeństwa ocenia rzeczywistość na podstawie wyrywkowych informacji z mass mediów, niż na szczegółowej analizie działalności administracji publicznej.

Niemiecki sieci na wschodzie. Niemiecki soft power w Europie Wschodniej, Azji Centralnej i na Kaukazie Południowym: polityka – administracja – kultura – nauka – społeczenstwo. OSW Raport, wrzesien 2010. = German networks in the east. German soft power in Eastern Europe, Central Asia and South Caucasus policy - administration - culture - science - the society of. CES Report, September 2010

Do realizacji niemieckich interesów w polityce zagranicznej, bezpieczeństwa i gospodarczej RFN wykorzystuje instrumenty soft power z obszaru dyplomacji publicznej, polityki rozwojowej, kulturalnej i naukowej. Budowanie sieci kontaktów i lobbing polityczny, programy współpracy rozwojowej oraz zagranicznej polityki kulturalnej i naukowej, mają służyć wspieraniu niemieckiej gospodarki uzależnionej od eksportu, uzyskaniu statusu europejskiego ośrodka technologii i innowacji oraz zwiększeniu wpływu RFN na działania zewnętrzne UE. Jednym z priorytetowych obszarów stosowania tych instrumentów są dla Niemiec państwa Europy Wschodniej, Kaukazu Południowego i Azji Centralnej. Decydują o tym bliskość geograficzna i otwierające się rynki zbytu, konieczność modernizacji gospodarek tych krajów, zagrożenia dla „miękkiego” bezpieczeństwa RFN oraz rozwój relacji UE z tymi państwami. Niemiecka aktywność jest w tych krajach niezależna od sytuacji politycznej i stanowi długofalową strategię ugruntowującą pozycję RFN jako ich najważniejszego europejskiego partnera gospodarczego i politycznego.

Polityka Turcji wobec mniejszości muzułmańskich i niemuzułmańskich w świetle standardów Unii Europejskiej

Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa

Polityka edukacyjna i językowa wobec mniejszości Sami w Norwegii

The article is devoted to the discussion of education and language policy as factors of ethnic assimilation and on the other hand as a factor of the revitalization of an indigenous culture. The study analyses the position of the Sami language and culture in the education system in Norway. It focuses on language as the main cultural factor of Sami ethnic identity. The author emphasizes the assimilation and marginalization process of the minority language policy in Norway and the possibilities of language revitalization in contemporary Sami society.

ANDRZEJ KUSZTELAK (RED.), Polityka edukacyjna i oświatowa w polityce społecznej. Wybrane zagadnienia, Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, Poznań 2015, ss. 205

Recenzje i noty

Polityka równości płci – wybrane aspekty

Przedmiotem rozważań prowadzonych przez autorkę są wybrane aspekty polityki równości płci. Dążenie do równości i wyeliminowania dyskryminacji stanowi priorytet wielu organizacji międzynarodowych m.in. OZN, a także znajduje swój wyraz w unijnych źródłach prawa, takich jak prawo pierwotne, prawo wtórne (dyrektywy) i orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, oraz w unijnych dokumentach politycznych, takich jak Karta Praw Podstawowych. W artykule stwierdzono, że polityka równości płci jest polityką horyzontalną, która obowiązuje we wszystkich działaniach władz publicznych, a także wszędzie tam, gdzie ma miejsce wykorzystanie środków publicznych. Jej celem jest rzeczywiste wyrównanie sytuacji życiowej kobiet i mężczyzn, czyli równość płci.

Polityka oświatowa i edukacyjna jako element polityki historycznej (1989-2014). Dynamika zmian treści dotyczącej Polski Ludowej

Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa

Trójpłaszczyznowa Szachownica. Segmentacja „Wielkiej Polityki” w rozważaniach Josepha Nye’a

Autor książki: Wielka szachownica. Cele polityki amerykańskiej (Warszawa 1998) postrzega stosunki wzajemne pośród uczestników areny międzynarodowej jako wielką szachownicę, na której toczy się pomiędzy nimi „Wielka Polityka” (gra). Sytuacja światowa rozgrywa się, według niego, na jednej szachownicy (arenie międzynarodowej), a uczestnicy „gry” zajmują pozycje pionków. Jest to, więc swoista partia szachów, gdzie silniejszy zdobywa prestiż, pieniądze i władzę, natomiast słabszy przegrywa wszystko, osiągając marginalne znaczenie na globalnej szachownicy. Z kolei J. Nye eksponuje trzy płaszczyzny tej samej szachownicy, a mianowicie: potęgę militarną, gospodarczą oraz „miękkie środki oddziaływania politycznego”, wokół których toczy się polityka międzynarodowa. Jego trylogia poświęcona postrzeganiu potęgi państw powinna być lekturą obowiązkową, skierowaną przede wszystkim do polityków i mężów stanu, z przesłaniem, aby wskazane przez autora czynniki siły stosowali w praktyce, co pomoże im lepiej władać państwem. Jest to także książka przeznaczona dla wszystkich zainteresowanych polityką i jej zagadnieniami związanymi z percepcją potęgi. W niniejszej rozprawie naukowej skoncentrowałam się na trzech najważniejszych książkach J. Nye’a, stanowiących analizę atrybutów potęgi i wyjaśniających jej znaczenie. Są to: Bound to Lead. The Changing Nature of American Power (New York 1991), The Paradox of American Power. Why the World’s Only Superpower Can’t Go It Alone (Oxford 2002) oraz Soft Power. The Means to Success in World Politics (New York 2004; wyd. polskie: Soft Power. Jak osiągnąć sukces w polityce światowej, Warszawa 2007). Stanowią one podstawę do zrozumienia percepcji pojęcia potęgi Stanów Zjednoczonych. Choć autora zajmują także kwestie innych państw, to jednak właśnie mocarstwowość USA jako najpotężniejszego kraju na świecie, posiadającego wszelkie czynniki wzmacniające jego potęgę (władzę), stanowi podstawę rozważań J. Nye’a.

Rola środków Wspólnej Polityki Rolnej Unii Europejskiej w przekształceniach rolnictwa w województwie wielkopolskim

Nauk Geograficznych i Geologicznych:Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej

Rola Unii Europejskiej w budowie nowego ładu międzynarodowego - stan obecny i perspekytywy

W nauce o stosunkach międzynarodowych porządek, czy też ład międzynarodowy, to zbiór podmiotów państwowych i niepaństwowych złączonych wzajemnymi relacjami o różnorodnym charakterze i działających według wspólnie wypracowanych lub narzuconych z zewnątrz reguł. Po zakończeniu zimnej wojny i utracie na znaczeniu ładu jałtańskiego rozgorzała dyskusja nad kształtem jaki ma przybrać ład postzimnowojenny. Z poczynionych rozważań wynika, że polityczny i gospodarczy ład międzynarodowy w najbliższych dekadach będzie wielobiegunowy. Szczególne znaczenie odgrywać w nim będą USA, Chiny , a także Unia Europejska, Japonia, Indie i Brazylia. Obecnie UE odgrywa jedną z najważniejszych ról w budowie ładu międzynarodowego. Widać to zwłaszcza pod względem gospodarczym jako że Unia UE jest obecnie największym światowym eksporterem i drugim (po USA) importerem. Wydaje się jednak, że tradycyjne opisywanie Unii Europejskiej jako przykładu obszaru sukcesu gospodarczego może w najbliższym czasie ulec zmianie. Europa w długiej perspektywie ulegnie marginalizacji jeśli nie wróci do projektów ściślejszej integracji, nie wykorzysta lepiej swojego potencjału intelektualnego i gospodarczego oraz nie przyspieszy rozwoju poprzez stawianie na nowe technologie. Dla podtrzymania swojej pozycji powinna ona aktywniej współpracować z USA, utrzymywać poprawne stosunki z krajami azjatyckimi a także zaangażować się we współpracę z organizacjami między- i pozarządowymi, które w najbliższych latach będą zyskiwać na znaczeniu