972 resultados para avant-garde cinema


Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

A palindrome is a set of characters that reads the same forwards and backwards. Since the discovery of palindromic peptide sequences two decades ago, little effort has been made to understand its structural, functional and evolutionary significance. Therefore, in view of this, an algorithm has been developed to identify all perfect palindromes (excluding the palindromic subset and tandem repeats) in a single protein sequence. The proposed algorithm does not impose any restriction on the number of residues to be given in the input sequence. This avant-garde algorithm will aid in the identification of palindromic peptide sequences of varying lengths in a single protein sequence.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Resumen: Este trabajo propone un análisis de Composición de lugar (1976), el volumen que mejor representa la faceta experimental de la poesía de Amanda Berenguer (Montevideo, 1921-2010). Nos interesa examinar el texto a la luz de la noción de “poesía cinética” que desarrolló la autora y, a partir de esta coincidencia de teoría y praxis, rastrear sus vínculos con las búsquedas estéticas de otros autores y grupos de neovanguardia.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

A presente tese de doutorado analisa, em perspectiva comparada, as convergências e divergências entre as dramaturgias do francês Jean Genet e do brasileiro Plínio Marcos, sob o prisma de três tópicos inegavelmente presentes, nelas: a violência, a revolta e a religiosidade. As questões de margem, borda, periferia, ex-centricidade, dissenso etc são abordadas neste trabalho para situar a ideia de outro como o referencial ontológico que sustenta a obra teatral de ambos. As respectivas biografias dos autores em questão, direta ou indiretamente, tem relação com a aura de marginalidade artística atribuída (e até assumida por eles próprios) a sua produção em geral (seus romances, poemas, ensaios e contos). Pode-se dizer que muito da persona que ambos assumiram correspondia às expectativas que os círculos intelectuais engajados tinham em adotar uma figura que viesse a encarnar o papel de autêntico porta-voz do segmento marginalizado da sociedade na qual cada um deles se criou. Ambos gozam de certo status de vanguardistas no caso do metateatro de Genet, na sua atribuída vinculação ao Teatro do Absurdo, e, no caso do hipernaturalismo dramático de Plínio, na sua atribuída (e mesmo confessa) descendência da linhagem criativa de caracteres e motivos do teatro de Nelson Rodrigues. Outro aspecto comum à dramaturgia de Genet e Plínio que abordamos é a problematização de dois espaços alegóricos definidores por excelência do ethos dos tipos humanos que o habitam: a prisão e o prostíbulo. Para tanto, ganham destaque, aqui, Alta vigilância e O Balcão, de Genet, e Barrela e O abajur lilás, de Plínio. Nelas também se verifica a figuração de motivos de inspiração religiosa que, no autor francês, concorrem para uma espécie de sacralização ritual do crime (o que ecoa o ideário de Antonin Artaud) e, no brasileiro, funcionam como um exercício catártico de compaixão à sombra de uma cristandade de feição primitiva que se insinua no tratamento que dá à degradação dos párias sociais que compõem seu universo dramático. Por fim, analisamos comparativamente três peças brasileiras (Pedro Mico, de Antonio Callado; Gimba, o presidente dos valentes, de Gianfrancesco Guarnieri; e Oração para um pé de chinelo, de Plínio Marcos) tomando como ponto de partida uma situação dramática comum a elas para traçar, assim, as afinidades e distinções de cada qual quanto à abordagem da criminalidade. E, assim, também, poder apontar o tipo de projeto de teatro a que cada uma se vincula, trazendo à tona questões caras ao momento histórico-cultural no qual foram compostas, como a figuração do negro e do favelado na sociedade brasileira

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

A partir de uma proposta de ampliação do conceito de metaficção, a tese tem como objetivo investigar os usos metaficcionais nas obras de dois autores da literatura brasileira contemporânea: Sérgio SantAnna e Rubens Figueiredo. No caso de Sérgio SantAnna, são investigadas as relações que a metaficção estabelece com o controle do imaginário, com a reflexão estética feita no interior dos textos ficcionais e com a polêmica em torno das vanguardas. No caso de Rubens Figueiredo, a discussão sobre o uso do discurso metaficcional levará em conta os três ciclos pelos quais passa a obra do autor, ciclos esses marcados pela ênfase em determinadas questões, tais como a parodização de romances policiais, a questão da identidade e a problemática do social. O olhar panorâmico lançado para a obra ficcional dos dois autores deverá mostrar como os diferentes usos metaficcionais − ao atribuírem valores diferenciados à ligação que a literatura tem com o chamado mundo real − sinalizam duas concepções quase antagônicas do fenômeno literário

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

As revistas Klaxon, base e Noigandres são exemplos de revistas de vanguarda em que o design gráfico foi usado como instrumento para a expressão de idéias, compartilhadas pelos grupos artísticos envolvidos em sua publicação. São marcos do design moderno, encaixando-se no conceito de produto erudito (Bourdieu), destinado não ao grande público, mas a grupos de pares, que compartilhavam os valores estéticos e as ambições à condição de vanguarda em seus respectivos domínios artísticos. Estas revistas são expoentes do campo do design gráfico moderno, que só viria a se institucionalizar na década de 60, com a criação da ESDI e o surgimento do movimento concretista nas artes plásticas.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

O ano de 1924 torna-se significativo para Oswald de Andrade e, de um modo geral, para a história da literatura brasileira. De um lado, publicava-se o livro Memórias sentimentais de João Miramar, romance que situaria o escritor, conforme declarara seu grande aliado no propósito de atualização das artes nacionais, Mário de Andrade, no seleto grupo dos autores modernistas. Ou, de acordo com uma fortuna crítica pouco mais recente, obra que o elevaria à condição de um artista propriamente moderno, de extremada vanguarda. De outro, lançava-se o Manifesto da Poesia Pau Brasil, documento reconhecido como a primeira iniciativa mais definida de construção, no decorrer de uma fase destrutiva do primeiro tempo do modernismo, de um programa estético para o meio artístico brasileiro. Um dos seus principais pontos, como se destaca nesta tese, corresponde à discriminação de certos princípios que tornariam possível o desenvolvimento de uma poesia de exportação. Estabeleciam-se determinados preceitos que possibilitariam, além de uma valorização de elementos representativos de uma brasilidade outrora esquecidos, uma condição de as iniciativas nacionais situarem-se, por meio de diálogos, intercâmbios, em um plano igualitário de contribuições junto a um segmento vanguardista de Paris. Ambos os textos representariam um avanço tão expressivo em relação às realizações anteriores do escritor, que alguns críticos compreendem-nos como indicativos da existência de dois Oswalds: um, o de antes, predominante convencional; outro, extremamente moderno. Investigar o percurso relacionado à emergência do segundo Oswald a partir do primeiro constitui-se como o objetivo da pesquisa. Trata-se de recuperar e demarcar, criticamente, certas origens e desenvolvimentos relativos a um autor, comumente reconhecido como pouco significativo, em seus itinerários de constituição daquele que se tornou canônico na literatura brasileira. Para tanto, estabeleceu-se como corpus do desenvolvimento deste trabalho, uma produção que comporta, entre outros documentos, as suas primeiras contribuições no jornal Diário Popular, os escritos para O Pirralho, as versões iniciais e manuscritas de Memórias Sentimentais de João Miramar, a conferência pronunciada na Sorbonne, Leffort intellectuel du Brésil contemporain, e os artigos e crônicas que o escritor remete a seus amigos no Brasil e à imprensa, por ocasião de sua permanência na Europa em 1923

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

A obra de Hélio Oiticica põe em questão o estatuto, as instituições, as fronteiras e a relação da arte com à politica, do neocroncretismo ayté a arte ambiental, passando pelas conexões com a antiarte e a arte conceitual. O campo de análise se concentra no período em que Hélio Oiticica se envolve com a comunidade da Mangueira, no Rio de Janeiro, anos 1960 e 1970. Esta dissertação se propõe a analisar as intervenções e as propostas de Hélio Oiticica do ponto de vista dos processos sociais que lhe animam e são reconfigurados no ânimo da produção de subjetividade. Assume como enfoque uma transição das práticas e processos artísticos entre o marco da modernidade e da pós-modernidade, que tem consequências diferentes matrizes de produção social, economia do desejo e formas de organização política. Em especial, sob o ponto de vista da resistência, é aprofundada a diferença conceitual entre uma arte voltada à afirmação de identidades e à emancipação, em relação ao marco pós-moderno dos processos de singularização e diferenciação constituinte

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Meyrick, Robert, 'Hugh Blaker: Doing his Bit for the Moderns', Journal of the History of Collections (2004) 16(2):173-189 RAE2008

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Celem artykułu jest przybliżenie kwestii dotyczących nowego zjawiska w literaturze, choć swymi korzeniami sięgającego czasów bardzo odległych, mianowicie liberatury. Przedstawiam nie tylko podstawowe tezy związane z liberaturą, np. postrzeganie utworu jako integralnej całości, w której następuje stopienie słowa i przestrzeni, ale także swoistą ewolucję form literackich, prowadzącą do narodzin nowego nurtu. Sednem tego procesu jest położenie nacisku na współistnienie formy i treści, obecne już w poezji wizualnej wywodzącej się ze starożytności i średniowiecza, a przybierające na sile w twórczości autorów związanych z XX-wiecznymi ruchami awangardowymi. „Totalne” myślenie o literaturze zyskało najciekawszy wyraz w twórczości autorów liberatów: Zenona Fajfera, Katarzyny Bazarnik i Radosława Nowakowskiego (zarówno praktyków, jak i teoretyków liberatury), których sylwetki oraz dzieła przedstawiam pokrótce w niniejszym artykule.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Gabriel Urbain Fauré lived during one of the most exciting times in music history. Spanning a life of 79 years (1845-1924), he lived through the height of Romanticism and the experimental avant-garde techniques of the early 20th century. In Fauré's music, one can find traces of Chopin, Liszt, Mendelssohn, Debussy and Poulenc. One can even argue that Fauré presages Skryabin and Shostakovich. The late works of Gabriel Fauré, chiefly those composed after 1892, testify to the argument that Fauré holds an important position in the shift from tonal to atonal composition and should be counted among such transitional composers as Gustav Mahler, Claude Debussy, Erik Satie, Richard Strauss, and Ferruccio Busoni. Fauré's unique way of fashioning harmonic impetus of almost purely linear means, resulting in a synthesis of harmonic and melodic devices, led me to craft the term mélodoharmonique. This term refers to a contrapuntally motivated technique of composition, particularly in a secondary layer of musical texture, in which a component of harmonic progression (i.e. arpeggiation, broken chord, etc.) is fused with linear motivic or thematic development. This dissertation seeks to bring to public attention through exploration in lecture and recital format, certain works of Gabriel Fauré, written after 1892. The repertoire will be selected from works for solo piano and piano in collaboration with violin, violoncello, and voice, which support the notion of Fauré as a modernist deserving larger recognition for his influence in the transition to atonal music. The recital repertoire includes the following--Song Cycles: La bonne chanson, opus 61; La chanson d'Ève, opus 95; Le jardin clos, opus 106; Mirages, opus 113; L'horizon chimérique, opus 118; Piano Works: Prelude in G minor opus 103, No. 3; Prelude in E minor opus 103, No. 9; Eleventh Nocturne, opus 104, No.1; Thirteenth Nocturne, opus 119; Chamber Works: Second Violin Sonata, opus 108; First Violoncello Sonata, opus 109; Second Violoncello Sonata, opus 117.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

The study of a score by a serious performer is a fundamental step in the process of arriving at a knowledgeable and deeply informed approach to performing a piece of music. In order to obtain this knowledge numerous aspects of the score must be taken into consideration. It is the intent of this dissertation to gather and analyze the information concerning Naturale, a work written by Luciano Berio in 1985 for viola, percussion and recorded voice, based on Sicilian folk songs. All the aspects surrounding Naturale’s existence are taken into consideration in this study. First, it is important to reflect on Berio’s compositional style and traits, the manner in which he relates his works one to another, what he sees in folk music and his own personal desire to intertwine art music and folk music. For Berio Naturale is not an isolated venture into the realm of mixing folk music and his own avant-garde style; it is instead one of many works resulting from his long-standing relationship with folk music. Another essential aspect in this case is the study of Sicilian folk music itself, and the sources used by Berio to find the songs by which he was inspired. The work is examined section by section with figures showing both excerpts of Naturale as well as the original songs with their translations. An analysis containing harmonic, thematic and formal aspects of the score was developed in order to arrive at a better understanding of the structure and pacing of the piece. For this research the author went to Italy to conduct an interview with Maestro Aldo Bennici, the Sicilian violist for whom Naturale was composed. This interview helped in the discovery of two more songs used by Berio that have not to this point been identified in any other document. Bennici’s outstanding testimony portrayed the expressive character of this music and the evocative imagery behind this score. I hope to bring this knowledge to other performers, that they may fully understand and appreciate the unique beauty and power of Berio’s Naturale.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Este trabajo estudia el proyecto editorial de la Revista de América (1912-1914), fundada en París y dirigida por Francisco García Calderón. Mi propósito es analizar el modo en que muchos de los vínculos entre los escritores latinoamericanos radicados en París entre fines del siglo XIX y la Primera Guerra Mundial se materializaron en la edición de revistas. Propongo examinar las estrategias de difusión de las producciones latinoamericanas en el Viejo Continente, como así también algunos aspectos ideológicos y de intervención intelectual que la revista llegó a articular. En un primer momento, me detengo en los rasgos materiales tanto del proyecto editorial de la revista como de los vínculos entre los latinoamericanos desterrados. Luego indago las distintas formas de mediación crítica, por un lado, y cultural, por otro, que la revista escenificó y, en algunos casos, desarrolló activamente. En efecto, la revista de García Calderón vuelve visible una dimensión mediadora en varios sentidos: mediación crítica entre productores y lectores, pues se propuso como instancia de difusión, al convocar a “a los mejores escritores latinoamericanos”. Al mismo tiempo, propuso otras dos mediaciones: entre pares, al funcionar como consagradora, seleccionando y agrupando simbólicamente a los escritores de cada país latinoamericano. Finalmente, una mediación intercontinental entre culturas en la contemporaneidad, que intentó acercar dos gestos en la acción de la revista: una legitimación del pensamiento y el arte “de ultramar” y una valoración de los desarrollos artísticos europeos del presente.

Relevância:

80.00% 80.00%

Publicador:

Resumo:

Actualmente Ai Weiwei es el creador con mayor proyección dentro y fuera de China, destacando especialmente por su prolífica, heterogénea, comprometida y polémica producción artística. Sus propuestas suscitan un gran interés y obtienen una destacada repercusión tanto en China como en un escenario internacional. Precisamente, es uno de los artistas contemporáneos chinos que ha logrado una mayor presencia en los medios de comunicación y en los espacios expositivos españoles, siendo un ejemplo de ello la organización de la primera exposición museística de su obra en el Centro Andaluz de Arte Contemporáneo (2013) y el estreno de la película documental sobre su vida y su obra Never Sorry (2013), dirigida por Alison Klayman. Ai Weiwei es un autor mediático y su visibilidad deviene una plataforma desde donde articular proyectos artísticos que enfocan determinadas problemáticas sociales. A la vez, la crítica política de Ai Weiwei resulta especialmente atractiva en un contexto euroamericano que subraya su papel de disidente y agitador. Dentro de tales parámetros se ahondará en la recepción de la producción artística de Ai Weiwei en el marco internacional y en el contexto español, analizando la aproximación que la prensa esboza sobre dicho autor.