994 resultados para Artistic production
Resumo:
Oggetto della ricerca è il museo Wilhelm Lehmbruck di Duisburg, un'opera dell'architetto Manfred Lehmbruck, progettata e realizzata tra il 1957 e il 1964. Questa architettura, che ospita la produzione artistica del noto scultore Wilhelm Lehmbruck, padre di Manfred, è tra i primi musei edificati ex novo nella Repubblica Federale Tedesca dopo la seconda guerra mondiale. Il mito di Wilhelm Lehmbruck, costruito negli anni per donare una identità culturale alla città industriale di Duisburg, si rinvigorì nel secondo dopoguerra in seno ad una più generale tendenza sorta nella Repubblica di Bonn verso la rivalutazione dell'arte moderna, dichiarata “degenerata” dal nazionalsocialismo. Ricollegarsi all'arte e all'architettura moderna degli anni venti era in quel momento funzionale al ridisegno di un volto nuovo e democratico del giovane stato tedesco, che cercava legittimazione proclamandosi erede della mitica e gloriosa Repubblica di Weimar. Dopo anni di dibattiti sulla ricostruzione, l'architettura del neues Bauen sembrava l'unico modo in cui la Repubblica Federale potesse presentarsi al mondo, anche se la realtà del paese era assai più complessa e svelava il “doppio volto” che connotò questo stato a partire dal 1945. Le numerose dicotomie che popolarono presto la tabula rasa nata dalle ceneri del conflitto (memoria/oblio, tradizione/modernità, continuità/discontinuità con il recente e infausto passato) trovano espressione nella storia e nella particolare architettura del museo di Duisburg, che può essere quindi interpretato come un'opera paradigmatica per comprendere la nuova identità della Repubblica Federale, un'identità che la rese capace di risorgere dopo l' “anno zero”, ricercando nel miracolo economico uno strumento di redenzione da un passato vergognoso, che doveva essere taciuto, dimenticato, lasciato alle spalle.
Resumo:
The main aim of this project was to verify the possibility raised in the publication of new archival data in 1980 that the group of panel paintings attributed to the Master of the Rajhrad Altarpiece and his workshop were not created before 1420, as earlier academic opinion held, but in fact only around 1450. It included a detailed analysis of the 21 panels forming the group, including infrared reflectography research. This helped identify the highly personal underdrawing style of the "Rajhrad Master" as common to all the panels in the group, proving that they really form a coherent whole. Questions of the painter's education and the nature of Bohemian society around 1450 were also considered, as. Bartlova felt these had been neglected in earlier studies. She concludes that the Master studied in Prague in the late 1430s and then continued studying in Vienna and Munich from 1440. The new dating of the group of panels connected with this anonymous master and his workshop throws new light on Bohemian artistic production during the late Hussite period (c.1430-c.1470). It was generally thought that artistic activity moved out of Prague after the outbreak of the Hussite wars in the 1420s, but this research revealed considerable activity there throughout the period. Numerous painters listed in the Book of the Prague Painters' Guild for this period can now be linked with extant panels, although most of these have survived outside Prague, principally in South Bohemia. These findings have broad implications for studies of Bohemian art in this period.
Resumo:
Seguendo le tracce della metologia proposta da Dilthey fino a Heidegger riguardo il concetto di Erlebnis (esperienza vissuta), si rintracciano i rapporti tra vita e opera nella produzione poetica di Giorgio Bassani che si prolunga dal 1939 al 1982. La ricerca evidenzia le conessioni della dinamica tra biografia e produzione artistica e il conseguente processo d’interiorizzazione psicologica che il percorso autobiografico dell’ autore rivela nella sua poesia. L’ impatto sul piano psicologico che lo spazio autorappresentato ha nello stesso autore, diventa nei testi proposti spazi di sperienze interiori [Fremont 1976]. Le proposte metodologiche sopra esposte possono essere un utile riferimento per un’analisi critica della poesia bassaniana, che può essere letta o come esperienza autonoma, con una sua originalità di stile e una sua ampiezza d’occasioni, o come laboratorio di temi e nodi che avranno uno sviluppo narrativo, una volta scorporati dalla matrice originaria e amplificati nella loro carica dinamica di proiezioni e figurazioni.
Resumo:
Los Territorios Específicos condicionados socioambiental y/o físicoculturalmente son sistematizados en base a sus cualidades éticas y estéticas en su sentido filosófico y formal respectivamente. Los mismos surgen como entidades orgánicamente integradas a nivel de las prácticas culturales en función de una performatividad autopoiética con gradientes y resonancias ampliamente debatidas académicamente y/o, a través de producciones específicas de las artes visuales contemporáneas. La Cartografía Estética propuesta se conforma de un corpus de obras plásticas y teóricas que, en la trayectoria expositiva abordada para este estudio, conforman una constelación de ejes temáticos y procedimentales en vinculación a los modos de producción en artes visuales. Estos nódulos o modos de hacer en artes visuales, se integran en una fascinante e interesante red epistemológica que, a la luz de las obras de arte seleccionadas son transparentadas no sólo en su complejidad epistémica sino que también son confrontados a interesantes gestos y guiños visuales a modo de cita y figuras conceptuales que en sentido moebiano remisionan formas de inscripción de obra y de la legibilidad de la misma conformando un alfabeto visual contemporáneo indispensable a la hora de pensar y entender la producción artística del último siglo en general y de las artes visuales latinoamericanas y chilenas en particular, todas ellas conforman una panorámica global en lo que hoy se conoce y divulga como arte actual. La unidad espacial abordada como Territorios Específicos se constituyen críticamente por conformar zonas y áreas marginales, espacios residuales y limítrofes, a la vez que contenedores y contenido de resistencia asistémica facilitado por un desinterés administrativo consecuente a su calidad de margen residual naturalizado y sus contenidos subyacentes. Metodológicamente, esta investigación ha sido cuidadosamente sistematizada a partir de herramientas de análisis y medición provenientes de las ciencias sociales y otras más afín a las de la ingeniería como arquitectura y urbanismo y de otras ciencias fronterizas de las biofísicas como la arqueología, etnografía y antropología, adaptadas todas a un interesantísimo protocolo instrumental replicable para las artes visuales. Este compendio procedimental comprende acciones de arte de sitio específico realizadas en una franja costera de 30 kilómetros que abarca desde la ciudad de Valdivia hasta 'La Reserva de Curiñanco' en la recientemente inaugurada XIV Región de Los Ríos en Chile. Estas acciones son confrontadas y tensionadas tanto a nivel de la crítica especializada como de sus afluentes epistemológicos colindantes con las ciencias humanas, donde, este corpus de obra contemporáneas, curatorías, proyectos de sitio y debates especializados, aportan considerablemente a la construcción de futuros posibles no solo de las artes visuales en particular y de las ciencias humanas en general, sino que además conllevan un debate ineludible para el desafío implicado en el debate territorio/globalización
Resumo:
Los Territorios Específicos condicionados socioambiental y/o físicoculturalmente son sistematizados en base a sus cualidades éticas y estéticas en su sentido filosófico y formal respectivamente. Los mismos surgen como entidades orgánicamente integradas a nivel de las prácticas culturales en función de una performatividad autopoiética con gradientes y resonancias ampliamente debatidas académicamente y/o, a través de producciones específicas de las artes visuales contemporáneas. La Cartografía Estética propuesta se conforma de un corpus de obras plásticas y teóricas que, en la trayectoria expositiva abordada para este estudio, conforman una constelación de ejes temáticos y procedimentales en vinculación a los modos de producción en artes visuales. Estos nódulos o modos de hacer en artes visuales, se integran en una fascinante e interesante red epistemológica que, a la luz de las obras de arte seleccionadas son transparentadas no sólo en su complejidad epistémica sino que también son confrontados a interesantes gestos y guiños visuales a modo de cita y figuras conceptuales que en sentido moebiano remisionan formas de inscripción de obra y de la legibilidad de la misma conformando un alfabeto visual contemporáneo indispensable a la hora de pensar y entender la producción artística del último siglo en general y de las artes visuales latinoamericanas y chilenas en particular, todas ellas conforman una panorámica global en lo que hoy se conoce y divulga como arte actual. La unidad espacial abordada como Territorios Específicos se constituyen críticamente por conformar zonas y áreas marginales, espacios residuales y limítrofes, a la vez que contenedores y contenido de resistencia asistémica facilitado por un desinterés administrativo consecuente a su calidad de margen residual naturalizado y sus contenidos subyacentes. Metodológicamente, esta investigación ha sido cuidadosamente sistematizada a partir de herramientas de análisis y medición provenientes de las ciencias sociales y otras más afín a las de la ingeniería como arquitectura y urbanismo y de otras ciencias fronterizas de las biofísicas como la arqueología, etnografía y antropología, adaptadas todas a un interesantísimo protocolo instrumental replicable para las artes visuales. Este compendio procedimental comprende acciones de arte de sitio específico realizadas en una franja costera de 30 kilómetros que abarca desde la ciudad de Valdivia hasta 'La Reserva de Curiñanco' en la recientemente inaugurada XIV Región de Los Ríos en Chile. Estas acciones son confrontadas y tensionadas tanto a nivel de la crítica especializada como de sus afluentes epistemológicos colindantes con las ciencias humanas, donde, este corpus de obra contemporáneas, curatorías, proyectos de sitio y debates especializados, aportan considerablemente a la construcción de futuros posibles no solo de las artes visuales en particular y de las ciencias humanas en general, sino que además conllevan un debate ineludible para el desafío implicado en el debate territorio/globalización
Resumo:
Los Territorios Específicos condicionados socioambiental y/o físicoculturalmente son sistematizados en base a sus cualidades éticas y estéticas en su sentido filosófico y formal respectivamente. Los mismos surgen como entidades orgánicamente integradas a nivel de las prácticas culturales en función de una performatividad autopoiética con gradientes y resonancias ampliamente debatidas académicamente y/o, a través de producciones específicas de las artes visuales contemporáneas. La Cartografía Estética propuesta se conforma de un corpus de obras plásticas y teóricas que, en la trayectoria expositiva abordada para este estudio, conforman una constelación de ejes temáticos y procedimentales en vinculación a los modos de producción en artes visuales. Estos nódulos o modos de hacer en artes visuales, se integran en una fascinante e interesante red epistemológica que, a la luz de las obras de arte seleccionadas son transparentadas no sólo en su complejidad epistémica sino que también son confrontados a interesantes gestos y guiños visuales a modo de cita y figuras conceptuales que en sentido moebiano remisionan formas de inscripción de obra y de la legibilidad de la misma conformando un alfabeto visual contemporáneo indispensable a la hora de pensar y entender la producción artística del último siglo en general y de las artes visuales latinoamericanas y chilenas en particular, todas ellas conforman una panorámica global en lo que hoy se conoce y divulga como arte actual. La unidad espacial abordada como Territorios Específicos se constituyen críticamente por conformar zonas y áreas marginales, espacios residuales y limítrofes, a la vez que contenedores y contenido de resistencia asistémica facilitado por un desinterés administrativo consecuente a su calidad de margen residual naturalizado y sus contenidos subyacentes. Metodológicamente, esta investigación ha sido cuidadosamente sistematizada a partir de herramientas de análisis y medición provenientes de las ciencias sociales y otras más afín a las de la ingeniería como arquitectura y urbanismo y de otras ciencias fronterizas de las biofísicas como la arqueología, etnografía y antropología, adaptadas todas a un interesantísimo protocolo instrumental replicable para las artes visuales. Este compendio procedimental comprende acciones de arte de sitio específico realizadas en una franja costera de 30 kilómetros que abarca desde la ciudad de Valdivia hasta 'La Reserva de Curiñanco' en la recientemente inaugurada XIV Región de Los Ríos en Chile. Estas acciones son confrontadas y tensionadas tanto a nivel de la crítica especializada como de sus afluentes epistemológicos colindantes con las ciencias humanas, donde, este corpus de obra contemporáneas, curatorías, proyectos de sitio y debates especializados, aportan considerablemente a la construcción de futuros posibles no solo de las artes visuales en particular y de las ciencias humanas en general, sino que además conllevan un debate ineludible para el desafío implicado en el debate territorio/globalización
Resumo:
Olga Diego Freises (Alacant 1969) estudià Belles Arts a les facultats de València (Universitat Politècnica) i d’Altea (Universitat Miguel Hernández), on es titulà el 2006. La seua activitat artística ―crítica, compromesa i innovadora― s’ha orientat bàsicament a la performança, encara que amb un important suport gràfic i escultòric de dibuixos i de maquetes. Com es habitual, Olga Diego fa servir el vídeo com a medi de registre i/o de suport de les accions. En ocasions el vídeo arriba a ser la base o el format de presentació d’una acció. És, doncs, un registre fotogràfic ―foto mòbil que pot esdevenir foto fixa― allò que conserva la memòria del que es féu o del que passà. En ocasions la gravació és manual i en ocasions la càmera va lligada a un artefacte. S’ofereixen, així, visions diferents de l’acció. En ocasions es treballa amb llum de dia i en ocasions amb llum de foc o de focus, oferint també així visions diferents de l’acció. Per tant, el vídeo es treballa en funció del suggeriment, de la claredat expositiva o de l’ambigüitat que s’intenta. Proposem aquí una introducció als vídeos vinculats a algunes de les accions d’Olga Diego desenvolupades a llocs tan diferents com ara Espanya, Sàhara Occidental Libre i Egipte.
Resumo:
The work of Rui Chafes is the irreducible expression of a sculpturesque thinking that intends to overcome the limits of materiality, aiming the reencounter with a lost spirituality. From the various influences that his work welcomes, the spiritual legacy present in the late german gothic, the german romanticism, as well as the formal heritage of post-minimalism stand out. The objects build are only possible as the translation of an Idea, since, for the sculptor, the “matter is filthy and wrong”; denying their materiality, they’re solely the support of something which is before and after their own objectuality. Like so, by refusing them the matter, of which they are yet made of, and by providing, through the aesthetic experience, the spiritual transformation of the spectator, he irreversibly denies the time which resides in them, as a constituent of historical and chronological reality. Being time a fundamental dimension of the human existence, necessarily inherent to the artistic production, it seems suspended in the objects of Rui Chafes
Resumo:
Followed by the opportunity of attending an internship at Argo – Art, Heritage and Culture, emerges the opportunity of studying and become responsible for the conservation and restoration of a painting by Jorge Pinheiro (Coimbra, 1931), whom is responsible for a wide artistic production that is vastly renowned and featured in particular and public collections, both nationally and internationally. This dissertation describes the study and the intervention of conservation and restoration of the contemporary painting Feto, executed in 1965 by Jorge Pinheiro, which was carried out during my internship of the Master’s in Science of Conservation, Restoration and Production of Contemporary Art, that took place in the company Argo, between November 2014 and April 2015. The issues in the conservation and restoration of contemporary art, related with the increasingly variety of materials that artists have been using since the beginning of the twentieth century, it’s also one of the main themes explored in this dissertation. From conservation and restoration, to the life and work of an artist, the following dissertation, besides describing in detail all the studies and steps that I took in the conservation and restoration of the oil on canvas painting, Feto (1965), it also reveals a closer look into the life and artistic career of Jorge Pinheiro
Resumo:
The Breslau arts scene during the Weimar period was one of the most vibrant in all of Germany, yet it has disappeared from memory and historiography. Breslau was a key center for innovative artistic production during the Weimar Republic; recovery of its history will shed new light on German cultural dynamics in the 1920s. Such a study has art historical significance because of the incredible extent of innovation that occurred in almost every intellectual field, advances that formed the basis for aesthetic modernism internationally and continue to affect the course of visual art and architecture today. Architecture education, just one example in many, is still largely based on a combination of the Bauhaus model from the 1920s and the model developed at the Breslau Academy of Fine and Applied Art. The exploratory attitude encouraged in Weimar era arts endeavors, as opposed to the conformism of academic art, is still a core value promoted in contemporary art and architecture circles. Given the long-lasting influence of Weimar culture on modernism one would expect to find a spate of studies examining every aspect of its cultural production, but this is not the case. Recent scholarship is almost exclusively focused on Berlin and the Dessau Bauhaus. Although both interests are understandable, the creative explosion was not confined to these cities but was part of a larger cultural ethos that extended into many of the smaller regional centers. The Expressionist associations the Blaue Reiter in Munich and Brücke in Dresden are two well-known examples. Equally, innovation was not confined to a few monumental projects like the Stuttgart Weissenhofsiedlung but part of a broader national cultural ethos. The dispersion of modernism occurred partly because of the political history of Germany as a loosely joined confederation of small city states and principalities that had strong individual cultural identities before unification in 1871 but also because of the German propensity to value and take intense pride in the Heimat, understood both as the hometown and the region. Heimatliebe translated into generous support for cultural institutions in outlying cities. Host to a roster of internationally acclaimed artists and architects, major collectors, arts organizations, museums, presses, galleries, and one of the premier German arts academies of the day, Breslau boasted a thriving modern arts scene until 1933 when the Nazis began their assault on so-called "degenerate" art. This book charts the cultural production of Breslau-based artists, architects, art collectors, urban designers, and arts educators, who were especially interesting because they operated in the space between the margins of Weimar-era cultural debates. Rather than accepting the radical position of the German avant-garde or the reactionary position of German conservatives, many Breslauers sought a middle ground. It is the first book in English to address this history and presents the history in a manner unique to any studies currently on the market. 'Beyond the Bauhaus' explores the polyvalent and contradictory nature of cultural production in Breslau in order to expand the cultural and geographic scope of Weimar history; the book asserts a reciprocal dimension to the relationship between regional culture and national culture, between centers like Breslau and the capital Berlin. With major international figures like the painters Otto Mueller and Oskar Moll, architects Hans Scharoun and Adolf Rading, urban planners Max Berg and Ernst May, collectors Ismar Littmann and Max Silberberg, and an art academy that by 1929 was considered the best in Germany, Breslau clearly had significance to narratives of Weimar cultural production. 'Beyond the Bauhaus' contributes the history of German culture during the Weimar Republic. It belongs alongside histories of art, architecture, urban design, exhibition, collecting, and culture; histories of the Bauhaus; histories of arts education more broadly; and German history. The readership would include those interested in German history; German art, architecture, urban design, planning, collecting, and exhibition history; in the avant-garde; the development of arts academies and arts pedagogy; and the history of Breslau and Silesia.
Resumo:
Singing master Joseph Mainzer came to England in 1841 as a political refugee from Germany. Through his music schools, his textbook Singing for the Million, and his journal Mainzer’s Musical Times (today The Musical Times) he contributed significantly to the popularisation of choral singing in Britain. This essay takes Mainzer’s political background as a starting point to investigate the complex relationship between refuge and artistic production. It is argued that the latter was deeply informed by the former. Mainzer not only transferred choral traditions but also a politicised concept of popular culture which started to take hold in pre-revolutionary Vorma¨rz-Germany. The case study is integrated into the larger framework of Anglo-German cultural relations and political refuge in mid-nineteenth century Britain.
Resumo:
Pour respecter les droits d’auteur, la version électronique de ce mémoire a été dépouillée de certains documents visuels et audio-visuels. La version intégrale du mémoire a été déposée au Service de la gestion des documents et des archives de l'Université de Montréal
Resumo:
Relatório Final de Estágio apresentado à Escola Superior de Dança, com vista à obtenção do grau de Mestre em Ensino de Dança.
Resumo:
This masters thesis discusses the studying and the teaching of drama and its implications among teenagers of the contemporary world. This paper also analyses an extracurricular project entitled Drama in the development of citizenship , which was carried out in the public state school Berilo Wanderley in Natal/RN, between 1999 and 2005 with high school students. It comprises a case study that aimed at understanding how and why they chose to take drama classes outside of the school curriculum and even after they graduated, some of them never left the school project and even started participating in the cultural and artistic context of the city of Natal quite actively, both as part of an audience as well as on artistic, political, social and pedagogical performance. The project was high significant for its participants, for the school and for the community, by creating a sense of recognition of the relevance of the pedagogical and artistic production in the public school, as it managed to yield knowledge that helped students to understand the values of group work, sharing information, collaborative assessment and, most of all, to engender actions of protagonism by the teenagers themselves within their social environments. The empirical process developed is placed in a contemporary historical context where educational paradigms shifts occur, and where categories of youth empowerment and protagonism are fundamental to the educational process in the 21st century. The objective of this study is to reflect upon the pedagogical dimension of drama classes for teenagers, aiming at providing further discussions on the role of acting classes in the construction of the personality among youngsters, thus hoping to contribute to other teaching practices, including drama and other subjects of general education
Resumo:
O presente trabalho tem diferentes objetivos: o primeiro deles é apresentar resultados da pesquisa que vem sendo realizada pelo Observatório de Comunicação, Liberdade de Expressão e Censura (OBCOM-USP), a partir do Arquivo Miroel Silveira da Escola de Comunicações e Artes da Universidade de São Paulo (AMS/ECA-USP), sobre censura aos meios de comunicação e à produção artística. O tema da liberdade de expressão tem se tornado cada vez mais importante para os estudos de comunicação. O segundo objetivo é, relembrando os 60 anos do suicídio do presidente Getúlio Vargas, falar de sua atuação no controle e intervenção sobre a imprensa e a produção artística. Ele foi o criador do sistema de censura que vigorou no Brasil de 1937 a 1988 (quando a Constituição eliminou os órgãos oficiais de censura), através do Departamento de Imprensa e Propaganda (DIP), do qual o Arquivo Miroel Silveira é resultado e exemplo. O terceiro objetivo do presente trabalho é mostrar que a censura moral ou estética é um subterfúgio para o principal intuito de toda censura, que é controlar a produção simbólica e impedir a crítica e a dissidência. Isso será feito através da análise dos documentos do processo 268 de censura prévia da peça Ben-Hur, de 1943, que deveria estrear em São Paulo. Finalmente, o quarto objetivo deste texto é mostrar que a extinção dos órgãos oficiais de censura, a chamada censura “clássica”, não evitou que outros meios indiretos, plurais, particulares e governamentais continuassem a controlar meios de comunicação e manifestações artísticas, impedindo a livre expressão.