Ograniczona względami ekonomicznymi dostępność świadczeń zdrowotnych a naruszenie przez lekarza reguł ostrożności

Odpowiedzialność karną lekarza łączy się powszechnie z problematyką błędu medycznego, choć właściwie odpowiada on nie za sam błąd medyczny, jako że prawo karne nie zna przestępstwa polegającego na popełnieniu błędu medycznego, ale za ewentualne jego skutki, które mogą być kwalifikowane jako nieumyślne spowodowanie śmierci, nieumyślne spowodowanie ciężkiego, średniego albo lekkiego uszczerbku na zdrowiu bądź nieumyślne narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Nie można oczywiście wykluczyć wystąpienia sytuacji, w której lekarz swoim zachowaniem zrealizowałby znamiona typu umyślnego, jednakże na potrzeby niniejszej publikacji przyjęto, że co do zasady lekarz działa w celu ratowania dóbr prawnych, jakimi są życie i zdrowie pacjenta, nie zaś z zamiarem narażenia ich na niebezpieczeństwo bądź naruszenia, a ewentualne negatywne skutki dla życia i pacjenta, powstałe w miejsce lub obok zamierzonego stanu rzeczy, nie są przez niego objęte umyślnością. Kluczowym warunkiem uznania, że czyn popełniony został nieumyślnie jest ustalenie, że sprawca naruszył reguły ostrożnego postępowania, wymagane w danych okolicznościach. W odniesieniu do zawodu lekarza na pierwszy plan wysuwa się wśród nich wymóg stosowania się do wskazań aktualnej wiedzy medycznej. Autorka przekłada ten obowiązek na grunt realiów systemu ochrony zdrowia i rozważa, jaki wpływ na jego niedopełnienie mają okoliczności ograniczonej względami ekonomicznymi dostępności świadczeń zdrowotnych oraz w jaki sposób niedostatek środków finansowych może rzutować na naruszenie przez lekarza reguł ostrożnego postępowania, o których mowa w art. 9 § 2 Kodeksu karnego.

Ochrona prawa do prywatności a relacjonowanie przebiegu rozprawy głównej w polskim procesie karnym

Przedmiotem artykułu jest problem ochrony prawa do prywatności w polskim procesie karnym w kontekście relacjonowania przebiegu rozprawy głównej przez media. Analizie zostały poddane zarówno warunki dopuszczalności relacjonowania rozprawy, przedmiot ingerencji, jak i podmioty, których prawo do prywatności może być naruszone w toku relacjonowania rozprawy głównej przez media. Prawo do prywatności jest współcześnie chronione nie tylko przez normy prawa cywilnego, ale również przez prawo konstytucyjne, stąd obowiązek przestrzegania i poszanowania prawa do prywatności ciąży także na organach prowadzących postępowanie karne. Jak wynika z zamieszonych w artykule rozważań, możliwe jest pogodzenie pozornie sprzecznych celów procesu karnego z koniecznością poszanowania prawa do prywatności, a sfera prywatna jednostek podlega ochronie również w procesie karnym. Wśród zagrożeń dla efektywnej ochrony prawa od prywatności należy jednak wskazać brak sankcji za złamanie zakazu publikacji danych osobowych czy wizerunku, którego nie przewidują ani normy prawa karnego ani prawa prasowego.

Znaczenie klauzuli „wypadku mniejszej wagi” w polskim prawie karnym

Artykuł dotyczy znaczenia klauzuli „wypadku mniejszej wagi” w polskim prawie karnym. Obecna regulacja tej instytucji budzi wiele wątpliwości, które mają niebagatelne znaczenie dla praktyki prawa karnego. Część przedstawicieli doktryny traktuje ją jak dyrektywę wymiaru kary, a część jak odrębny sposób tworzenia typu uprzywilejowanego. Wybranie jednego z powyższych ujęć prowadzi do rozbieżności w procesie stosowania prawa karnego materialnego, a także w procesie wymierzania kary dla sprawcy przestępstwa. W artykule dokonano przeglądu różnych sposobów rozumienia klauzuli „wypadku mniejszej wagi” oraz implikacji wynikających z ich przyjęcia. W podsumowaniu zawarto również postulat większego dookreślenia znaczenia tej klauzuli.

Ochrona czci człowieka a satyra i karykatura jako element wolności sztuki – rozważania na gruncie polskiego i niemieckiego prawa karnego

Cześć człowieka jako dobro szczególnie często naruszane bez wątpienia zasługuje na ochronę w świetle prawa karnego. Z drugiej strony, każdemu człowiekowi przysługuje wolność swobody wypowiedzi, w tym artystycznej, która może się przejawić w formie satyry i karykatury. Rodzi się zatem pytanie, gdzie należałoby postawić granicę, ażeby wolność ta mogła być realizowana bez uszczerbku dla czci człowieka. W niemieckim kodeksie karnym tę kwestię reguluje § 193 StGB, który stanowi o ,,zachowaniu uprawnionych interesów”. Przepis ten jest swoistym rodzajem kontratypu, który pozwala przy spełnieniu szeregu warunków, na nieponiesienie odpowiedzialności karnej przez osobę która wygłasza wypowiedzi, mogące naruszyć cześć człowieka. Do warunków tych doktryna niemiecka zalicza także działanie w ramach wolności artystycznej.

Prostytucja w aspekcie prawnym i jej skutki psychiczno-społeczne

Zgodnie z art. 203 Kodeksu karnego zabronione jest uprawianie prostytucji. Jednakże prostytucja jest to powszechnie istniejące zjawisko – fakt społeczny. Istnieje wiele czynników, dzięki którym dziewczyny decydują się na taki, a nie inny sposób zarabiania pieniędzy. Obecnie także pojawiła się nowa jego forma, a mianowicie sponsoring. Prostytucja jako zjawisko nie jest społecznie szkodliwa. Problem pojawia się, gdy nasilają się przyczyny tego stanu rzeczy, m.in. zanikanie silnych więzi społecznych, głębokiej emocjonalności czy utrata poczucia tożsamości. Seks niewątpliwie jest dziedziną życia człowieka. O sposobie zaspokojenia popędowych napięć seksualnych, a także o poziomie osiąganej przy tym satysfakcji nie decydują funkcje narządów płciowych, a cała osobowość. Seks pełni różne funkcje, a mianowicie psychologiczną, społeczną i biologiczną. Społeczeństwa były różnie nastawione do zjawiska prostytucji. Przez jednych była ona społeczne akceptowana, zaś przez drugich surowo represjonowana. Prostytucja w świetle prawa karnego oznacza nierząd prowadzony w celu osiągnięcia zysku. Także w związku z prostytucją jest karalne stręczycielstwo, kuplerstwo i sutenerstwo. Następstwa prostytucji mogą być psychologiczne i psychiatryczne. Pierwsze z nich polegają na tym, że młoda kobieta nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji jakie mogą być po zdecydowaniu się na taką formę pracy, nie ma świadomości jak obciąża swoją psychikę. Kobiety mają do czynienia z przemocą i brutalnością w tym zawodzie, są upokarzane i wyszydzane przez klientów. Drugie natomiast polegają na tym, że kobieta sama do siebie traci szacunek, a potem zaczyna nawet siebie nienawidzić. Nawet jeśli kobieta z tym zerwie, pozostaje w niej poczucie winy i trauma wstydliwej przeszłości. Istnieją natomiast międzynarodowe regulacje prawne związane ze zjawiskiem prostytucji. Jedną z nich jest Konwencja ONZ w sprawie Eliminacji Wszelkich form Dyskryminacji Kobiet i druga Konwencja ONZ w sprawie Zwalczania Handlu Ludźmi i Eksploatacji Prostytucji.

Caracterização do homicida de crianças: O discurso psicológico e o discurso do direito

Dissertação de Mestrado apresentada ao Instituto Superior de Psicologia Aplicada para obtenção de grau de Mestre na especialidade de Psicologia Clínica.

El derecho penal del enemigo en el código orgánico integral penal ecuatoriano. El ciudadano y no ciudadano. Mención terrorismo

La Teoría del Derecho Penal del Enemigo postula la existencia de un ordenamiento penal que distinga entre personas fieles al ordenamiento jurídico y aquellos que con su conducta demuestran una posición contraria al orden jurídico y tienen como fin la desestabilización del sistema estatal. La presente investigación está destinada al análisis de la Legislación Penal Ecuatoriana y su vinculación con la denominada doctrina penal a través del delito de terrorismo. En un primer momento realizaremos un análisis de la doctrina en mención, sus postulados y finalidades. Posterior a ello, describiremos el Constitucionalismo Garantista y Dignatario y su fuerte contradicción con los postulados del jurista alemán Gunther Jakobs, titular de la teoría del “Derecho Penal del Enemigo”. Finalmente analizaremos el tipo penal Terrorismo en relación con el Derecho Penal del Acto, junto al estudio y crítica del caso denominado “Los 10 de Luluncoto” a la luz de los Derechos Humanos.

La pena de prisión y sus alternativas

[ES] el objetivo del presente trabajo es mostrar las características generales de la actual realidad penitenciaria en cuanto a la pena de prisión y las penas alternativas. Se analiza la pena de prisión desde una perspectiva crítica dando a conocer las limitaciones que presenta la prisión en cuanto a los derechos de las personas presas y haciendo una descripción sobre los principales efectos negativos que genera sobre estas personas. Desde la consolidación del Código Penal de 1995 hasta la última reforma penal de 2015 se ha dado un incremento constante de la dureza de las penas, aumentando la duración de la pena de prisión y su cumplimiento dentro de la prisión. Consecuentemente, se reduce la aplicación de las penas alternativas a la prisión, contrariando así el principio constitucional descrito en el artículo 25.2 orientado a la resocialización del penado y el principio de intervención mínima o ultima ratio del Derecho Penal.

El derecho penal en las dictaduras del Siglo XX: análisis comparado de la reincidencia en Italia y España

[ES]Las dictaduras europeas emergentes constituyeron una amenaza al orden liberal y democrático del momento, imponiendo su ideología a todo pensamiento contrario al Régimen, incluyendo el Derecho Penal, en el cual se veían reflejados estos valores. Desde esta perspectiva, se van a estudiar las diferentes doctrinas que preceden estos movimientos totalitarios, centrando su atención en la figura tipificada de la reincidencia, sus formas y su tratamiento dentro de los textos legales que estuvieron vigentes durante el periodo fascista y franquista. Se llevará a cabo una visión de la codificación actual en ambos países y un enfoque hacia la situación futura de la reincidencia y los reincidentes.

Derecho penal de las dictaduras en el Siglo XX

[ES]El siglo XX fue caracterizado por un desarrollo de las dictaduras, que, a través de un marco legal, realizaron políticas de exclusión y de represión contra aquellos que se mostraban opuestos al régimen. A partir de una definición de los “enemigos” como “peligrosos”, y a través de una lucha por la defensa de la comunidad, los gobiernos totalitarios crearon una legislación en base a estos términos, que propició el control social y en última instancia, el holocausto. El presente Trabajo tratará de abordar los orígenes de este Derecho, tanto en la dictadura nacionalsocialista, como en la franquista, la teoría y dogmática que las fundó y las políticas que se llevaron a cabo. Se realizará un análisis del mismo y una perspectiva actual a raíz de estos hechos.

El Grooming (art. 183 ter 1 y 2 CP): Análisis típico y propuesta interpretativa

329 p.

Is a 24 hour ban such a bad thing?

A key element in Australian policing in recent years is the growth of police-imposed discretionary summary justice. The rise and impact of on-the-spot fines, infringement notices, exclusion orders and move-on powers enable police-initiated resolutions and punishments to be imposed, often without legal or judicial intervention. These operational policing mechanisms reflect underlying pressures to reduce costs, ease the burden on the court system, and speed up the decision-making process, but when viewed from a human rights perspective the potential consequences are significant. Focusing on the legislative development of banning notices in Victoria, this article highlights the impact of such a police-imposed punishment upon individual due process procedural protections. Banning notices deny the recipient the right to conduct a defence, undermine the presumption of innocence, and conflate notions of pre-emption and punishment. The rhetoric upon which the banning notice legislation is predicated obviates meaningful scrutiny of the diminution of individual rights that are implicit in its enactment. A perceived ‘need’ to control disorder and ‘re-balance’ justice to prioritise community protection is used to legitimise any consequential impact upon the principles of criminal law, due process and human rights.

Sex, culpability, and the defence of provocation

The partial defence of provocation is one of the most controversial doctrines within the criminal law. It has now been abolished in a number of international jurisdictions. Addressing the trajectory of debates about reform of the provocation defence across different jurisdictions, Sex, Culpability and the Defence of Provocation considers the construction and representation of subjectivity and sexual difference in legal narrations of intimate partner homicide. Undeniably, the most vexing exculpatory cultural narrative of our times is that of a woman 'asking for it'. This book explores how the process of judgment in a criminal trial involves not only the drawing of inferences from the facts of a particular case, but also operates to deliver a narrative. Law, it is argued, constructs a narrative of how the female body incites male violence. And, pursuing an approach that is informed by socio-legal studies, literary theory and feminist theories of the body, Sex, Culpability and the Defence of Provocation considers how this narrative is constructed via a range of discursive practices that position woman as a threat to masculine norms of propriety and autonomy. Once we have a clear understanding of the significance of narrative in legal decision-making, we can then formulate textual strategies of resistance to the violence of law's victim-blaming narratives by rewriting them.

Risk factors for incident delirium in an acute general medical setting: a retrospective case – control study

Aims and ObjectivesTo determine predisposing and precipitating risk factors for incident delirium in medical patients during an acute hospital admission.BackgroundIncident delirium is the most common complication of hospital admission for older patients. Up to 30% of hospitalised medical patients experience incident delirium. Determining risk factors for delirium is important for identifying patients that are most susceptible to incident delirium.DesignRetrospective case-control study with two controls per case.MethodsAn audit tool was used to review medical records of patients admitted to acute medical units for data regarding potential risk factors for delirium. Data was collected between August 2013 and March 2014 at three hospital sites of a healthcare organisation in Melbourne, Australia. Cases were 161 patients admitted to an acute medical ward and diagnosed with incident delirium between 1st January 2012 and 31st December 2013. Controls were 321 patients sampled from the acute medical population admitted within the same time range, stratified for admission location and who did not develop incident delirium during hospitalisation.ResultsIdentified using logistic regression modelling, predisposing risk factors for incident delirium were: dementia, cognitive impairment, functional impairment, previous delirium, and fracture on admission. Precipitating risk factors for incident delirium were: use of an indwelling catheter, adding more than three medications during admission and having an abnormal sodium level during admission.ConclusionsMultiple risk factors for incident delirium exist; patients with a history of delirium, dementia and cognitive impairment are at greatest risk of developing delirium during hospitalisation.Relevance to clinical practiceNurses and other health care professionals should be aware of patients that have one or more risk factors for incident delirium. Knowledge of risk factors for delirium has the potential to increase the recognition and understanding of patients who are vulnerable to delirium. Early recognition and prevention of delirium can contribute to improved patients safety and reduction in harm.

Taking statutory adjudication to the next level: a proposal for review mechanism of erroneous determinations

Statutory adjudication was introduced in the security of payment legislation to quickly and fairly resolve payment disputes in the construction industry. One of the interesting features in some legislation is the availability of an express limited right of aggrieved parties to apply for review against erroneous adjudication decisions. In Singapore, the legislation has no equivalent elsewhere in that it provides for a full review mechanism of erroneous determinations considering the fact that adjudicators often have to grapple with complex issues as sheer volume of documents within a very tight timeframe. This paper discusses the various review mechanisms of erroneous adjudication determinations then asks the question as to whether an appropriately devised legislative review mechanism on the merits, should be an essential characteristic of any effective statutory adjudication scheme. The paper concludes by making the case that an appropriately designed review mechanism as proposed in the paper could be the most pragmatic and effective measure to improve the quality of adjudication outcome and increase the disputants' confidence in statutory adjudication. This paper is based upon a paper by the author which received a High Commendation in the Student Division of the Society of Construction Law Australia Brooking Prize for 2016.