Capillaria hepatica in rats: focal parasitic hepatic lesions and septal fibrosis run independent courses

Capillaria hepatica causes two main lesions in the liver of rats: multifocal chronic inflammation, directly related to the presence of disintegrating parasites and their eggs, and a process of systematized septal fibrosis. The comparative behavior of these two lesions was investigated in rats experimentally infected with 600 embryonated eggs, following either corticosteroid treatment or specific antigenic stimulation, in an attempt to understand the relationship between these two lesions, and the pathogenesis of septal fibrosis. The two treatments differently modified the morphological aspects of the focal parasitic-related lesions, but did not interfere with the presentation of diffuse septal fibrosis, although a mild decrease in the degree of fibrosis occurred in corticoid-treated animals. These findings indicate that although the two lesions are C. hepatica induced, they are under different pathogenetic control, the induction of septal fibrosis being triggered during early infection to follow an independent pathway.

CD30 in PTCLS: correlation between RNA and protein levels in a large european series from the LYSA

Introduction: CD22 is expressed on most B-non-Hodgkin lymphomas (NHL); inotuzumab ozogamicin (INO) is an anti-CD22 antibody conjugated to calicheamicin. This study evaluated the safety and tolerability of INO plus R-CVP in patients (pts) with relapsed/refractory CD22+ B-NHL. Efficacy data were also collected. Methods: Part 1 of this open-label study identified a maximum tolerated dose (MTD) of INO 0.8mg/m,2 on day 2 plus R-CVP (rituximab 375mg/m,2 cyclophosphamide 750mg/m,2 and vincristine 1.4mg/m,2 on day 1; prednisone 40mg/m,2 on days 1-5) every 21 days. Subsequently, pts were enrolled in the MTD confirmation cohort (part 2, n = 10), which required a dose-limiting toxicity rate of <33% in cycle 1 and <4 pts discontinuing prior to cycle 3 due to an adverse event (AE) in the MTD expansion cohort (part 3, n = 22), which explored preliminary activity. Results: Parts 2 and 3 enrolled 32 pts: 16 pts with diffuse large B-cell lymphoma, 15 with follicular lymphoma and one with mantle cell lymphoma. Median age was 64.5 years (range 44-81 years); 34% of pts had 1 prior regimen, 34% had 2, 28% had ≥3 and 3% had none (median 2; range 0-6).Median treatment duration was five cycles (range 1-6). Part 2 confirmed the MTD as standard dose R-CVP plus INO 0.8mg/m,2; 2/10 pts had a dose-limiting toxicity (grade 3 increased ALT/AST, grade 4 neutropenia requiring G-CSF). One pt discontinued because of an AE prior to cycle 3. Common treatment-related AEs were thrombocytopenia (78%), neutropenia (66%), fatigue (50%), leukopenia (50%), nausea (41%) and lymphopenia (38%); common grade 3/4 AEs were neutropenia (63%), thrombocytopenia (53%), leukopenia (38%) and lymphopenia (31%). There was one case of treatment-related fatal pneumonia with grade 4 neutropenia. Ten pts discontinued treatment due to AEs; thrombocytopenia/delayed platelet recovery was the leading cause (grade 1/2, n = 6; grade 3/4, n = 3). Objective response rate (ORR) was 77% (n = 24/31 evaluable pts), including 26% (n=8/31) with complete response (CR); three pts had stable disease. Of the pts with follicular lymphoma, ORR was 100% (n = 15/15), including seven pts with CR. Of the pts with diffuse large B-cell lymphoma, ORR was 60% (n = 9/16), including one pt with CR. Conclusions: Results suggest that INOplus R-CVP has acceptable toxicity and promising activity in relapsed/refractory CD22+ B-NHL. The most common grade 3/4 AEs were hematologic. Follow-up for progression-free and overall survival is ongoing.

Variation in Aedes aegypti(Diptera: Culicidae) container productivity in a slum and a suburban district of Rio de Janeiro during dry and wet seasons

Seasonal variation in container productivity and infestation levels by Aedes aegypti were evaluated in two areas with distinct levels of urbanization degrees in Rio de Janeiro, a slum and a suburban neighborhood. The four most productive containers can generate up to 90% of total pupae. Large and open-mouthed containers, such as water tanks and metal drums, located outdoors were the most productive in both areas, with up to 47.49% of total Ae. aegypti pupae collected in the shaded sites in the suburban area. Water-tanks were identified as key containers in both areas during both the dry and rainy seasons. Container productivity varied according to seasons and urbanization degree. However, the mean number of pupae per house was higher in the suburban area, but not varied between seasons within each area (P > 0.05). High infestation indexes were observed for both localities, with a house index of 20.5-21.14 in the suburban and of 9.56-11.22 in the urban area. This report gives potential support to a more focused and cost-effective Ae. aegypti control in Rio de Janeiro.

Mejora diagnóstica de hepatopatías de afectación difusa mediante técnicas de inteligencia artificial

The automatic diagnostic discrimination is an application of artificial intelligence techniques that can solve clinical cases based on imaging. Diffuse liver diseases are diseases of wide prominence in the population and insidious course, yet early in its progression. Early and effective diagnosis is necessary because many of these diseases progress to cirrhosis and liver cancer. The usual technique of choice for accurate diagnosis is liver biopsy, an invasive and not without incompatibilities one. It is proposed in this project an alternative non-invasive and free of contraindications method based on liver ultrasonography. The images are digitized and then analyzed using statistical techniques and analysis of texture. The results are validated from the pathology report. Finally, we apply artificial intelligence techniques as Fuzzy k-Means or Support Vector Machines and compare its significance to the analysis Statistics and the report of the clinician. The results show that this technique is significantly valid and a promising alternative as a noninvasive diagnostic chronic liver disease from diffuse involvement. Artificial Intelligence classifying techniques significantly improve the diagnosing discrimination compared to other statistics.

Collagen (NeuraGen®) nerve conduits and stem cells for peripheral nerve gap repair.

Collagen nerve guides are used clinically for peripheral nerve defects, but their use is generally limited to lesions up to 3 cm. In this study we combined collagen conduits with cells as an alternative strategy to support nerve regeneration over longer gaps. In vitro cell adherence to collagen conduits (NeuraGen(®) nerve guides) was assessed by scanning electron microscopy. For in vivo experiments, conduits were seeded with either Schwann cells (SC), SC-like differentiated bone marrow-derived mesenchymal stem cells (dMSC), SC-like differentiated adipose-derived stem cells (dASC) or left empty (control group), conduits were used to bridge a 1cm gap in the rat sciatic nerve and after 2-weeks immunohistochemical analysis was performed to assess axonal regeneration and SC infiltration. The regenerative cells showed good adherence to the collagen walls. Primary SC showed significant improvement in distal stump sprouting. No significant differences in proximal regeneration distances were noticed among experimental groups. dMSC and dASC-loaded conduits showed a diffuse sprouting pattern, while SC-loaded showed an enhanced cone pattern and a typical sprouting along the conduits walls, suggesting an increased affinity for the collagen type I fibrillar structure. NeuraGen(®) guides showed high affinity of regenerative cells and could be used as efficient vehicle for cell delivery. However, surface modifications (e.g. with extracellular matrix molecule peptides) of NeuraGen(®) guides could be used in future tissue-engineering applications to better exploit the cell potential.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Chagas disease: what is known and what is needed - A background article

Chagas disease began millions of years ago as an enzootic disease of wild animals and started to be transmitted to man accidentally in the form of an anthropozoonosis when man invaded wild ecotopes. Endemic Chagas disease became established as a zoonosis over the last 200-300 years through forest clearance for agriculture and livestock rearing and adaptation of triatomines to domestic environments and to man and domestic animals as a food source. It is estimated that 15 to 16 million people are infected with Trypanosoma cruzi in Latin America and 75 to 90 million people are exposed to infection. When T. cruzi is transmitted to man through the feces of triatomines, at bite sites or in mucosa, through blood transfusion or orally through contaminated food, it invades the bloodstream and lymphatic system and becomes established in the muscle and cardiac tissue, the digestive system and phagocytic cells. This causes inflammatory lesions and immune responses, particularly mediated by CD4+, CD8+, interleukin-2 (IL) and IL-4, with cell and neuron destruction and fibrosis, and leads to blockage of the cardiac conduction system, arrhythmia, cardiac insufficiency, aperistalsis, and dilatation of hollow viscera, particularly the esophagus and colon. T. cruzi may also be transmitted from mother to child across the placenta and through the birth canal, thus causing abortion, prematurity, and organic lesions in the fetus. In immunosuppressed individuals, T. cruzi infection may become reactivated such that it spreads as a severe disease causing diffuse myocarditis and lesions of the central nervous system. Chagas disease is characterized by an acute phase with or without symptoms, and with entry point signs (inoculation chagoma or Romaña's sign), fever, adenomegaly, hepatosplenomegaly, and evident parasitemia, and an indeterminate chronic phase (asymptomatic, with normal results from electrocardiogram and x-ray of the heart, esophagus, and colon) or with a cardiac, digestive or cardiac-digestive form. There is great regional variation in the morbidity due to Chagas disease, and severe cardiac or digestive forms may occur in 10 to 50% of the cases, or the indeterminate form in the other asymptomatic cases, but with positive serology. Several acute cases have been reported from Amazon region most of them by T. cruzi I, Z3, and a hybrid ZI/Z3. We conclude this article presenting the ten top Chagas disease needs for the near future.

Gender identity in urban poor mobilizations: evidence from Bengaluru

This paper draws on field research conducted among a group of resettled slum(1) dwellers in the west of Bengaluru, and analyzes women's collective engagement to improve the provision of urban services in low-income neighbourhoods. The paper argues the need to deepen the focus on urban poor mobilizations below the level of the urban poor as a group - to look at the various groups, and the differences, divergences and contradictions within. Using gender as a differential, the paper focuses on women who dominate local neighbourhood level initiatives within low-income settlements, and analyzes their specific opportunities and constraints as actors within the larger domain of urban poor mobilizations. It proposes that these seemingly insignificant day-to-day negotiations diverge from more individual forms of "leadership", creating a political space at the lowest level of the neighbourhood where the projects of material improvement and emancipation take place simultaneously.

Urban distribution of Phlebotominae in a cutaneous leishmaniasis focus, Argentina

Urbanization and vector domestication are currently proposed as factors that contributed to the recent increase of American cutaneous leishmaniasis (ACL). Is likely also urban transmission? Oran is the main city in the Argentinean hyper-endemic area of ACL, and human cases in urban residences are usually reported. In order to assess the spatial distribution of risk, phlebotomine traps were located in different environments of Oran. A total of 7,787 sand flies were captured: Lutzomyia neivai (98.1%), Lutzomyia migonei (1.2%), Lutzomyia cortelezzii (0.7%), and one Lutzomyia shannoni. During the season of transmission (April-May) a single sand fly was obtained in one out of five urban sites, while a trap in a peri-urban pigsty captured up to 2,985 Lu. neivai/night. Captures performed in the other season of vector activity (September-October) revealed that small-scale changes in the pigsty environment resulted in noticeable changes in the abundance of Lu. neivai. In addition, in a new neighbourhood, on the fringe of the city, 1,073 Lu. neivai/site were captured in the forested edge but one in the yard of the houses. Therefore, in this urban ACL focus the human-vector effective contact risk is still associated with peri-urban vegetation and ecotone modifications despite the urban residence of the cases.

Pathophysiology and classification of the vibration white finger.

Skin, arteries and nerves of the upper extremities can be affected by vibration exposure. Recent advances in skin and vascular biology as well as new investigative methods, have shown that neurovascular symptoms may be due to different vascular and neurological disorders which should be differentiated if proper management is to be evaluated. Three types of vascular disorder can be observed in the vibration white finger: digital organic microangiopathy, a digital vasospastic phenomenon and arterial thrombosis in the upper extremities. An imbalance between endothelin-1 and calcitonin-gene-related peptide is probably responsible for the vasospastic phenomenon. Moreover, paresthesiae can be due to either a diffuse vibration neuropathy or a carpal tunnel syndrome. A precise diagnosis is then necessary to adapt the treatment to individual cases. A classification describing the type and severity of the vascular lesions is presented. Asymptomatic lesions are included for adequate epidemiological studies and risk assessment of vibrating tools. Monitoring of vibration exposed workers should include not only a questionnaire about symptoms, but also a clinical evaluation including diagnostic tests for the screening of early asymptomatic neurovascular injuries.

Gap junction reduction in cardiomyocytes following transforming growth factor-β treatment and Trypanosoma cruzi infection

Gap junction connexin-43 (Cx43) molecules are responsible for electrical impulse conduction in the heart and are affected by transforming growth factor-β (TGF-β). This cytokine increases during Trypanosoma cruzi infection, modulating fibrosis and the parasite cell cycle. We studied Cx43 expression in cardiomyocytes exposed or not to TGF-β T. cruzi, or SB-431542, an inhibitor of TGF-β receptor type I (ALK-5). Cx43 expression was also examined in hearts with dilated cardiopathy from chronic Chagas disease patients, in which TGF-β signalling had been shown previously to be highly activated. We demonstrated that TGF-β treatment induced disorganised gap junctions in non-infected cardiomyocytes, leading to a punctate, diffuse and non-uniform Cx43 staining. A similar pattern was detected in T. cruzi-infected cardiomyocytes concomitant with high TGF-β secretion. Both results were reversed if the cells were incubated with SB-431542. Similar tests were performed using human chronic chagasic patients and we confirmed a down-regulation of Cx43 expression, an altered distribution of plaques in the heart and a significant reduction in the number and length of Cx43 plaques, which correlated negatively with cardiomegaly. We conclude that elevated TGF-β levels during T. cruzi infection promote heart fibrosis and disorganise gap junctions, possibly contributing to abnormal impulse conduction and arrhythmia that characterise severe cardiopathy in Chagas disease.

La Selva: una comarca singular per la seva heterogeneïtat

Sobre el creixement urbà, el desenvolupament i l'ordenació territorial de La Selva, comarca singular per la seva heterogeneïtat

Nous processos i formes de creixement urbà: el cas del districte industrial de Montebelluna a Itàlia

This article analyses the spatial organization of Montebelluna's industrial district (Italy) as an exemple of the dinamics of urbanization phenomenon in small urban areas. The study is divided in two parts: in the first one I present the social organisation's model of production named «industrial district» and its relation with the space, which is characterizeded by the rising of diffused urbanization settlements; in the second part I try to verify some explanatory factors pointed out by different autors in this specific area with an historical analysis of processes point of view. The diffused organisation of economic and housing activity show a change in the urban morphology

PACHYCHOROID: an inherited condition?

PURPOSE: Thick choroid (pachychoroid) is associated with central serous chorioretinopathy (CSC), but whether pachychoroid is inherited is unknown. METHODS: In a prospective observational study, first- or second-degree relatives (16 individuals) of 5 patients with CSC had refraction and visual acuity measurement, fundus examination, nonmydriatic photography, and autofluorescence photography. Eyes were graded using the following criteria: 0: normal fundus and autofluorescence photography, 1: focal retinal pigment epithelium hyperfluorescence and/or hypofluorescence and/or retinal pigment epithelial detachment, 2: CSC or diffuse retinal epitheliopathy. Choroid thickness was measured by enhanced depth imaging mode on optical coherence tomography. RESULTS: Considering 395 μm as the threshold limit for normal subfoveal choroidal thickness, 50% of the eyes from relatives had a thick choroid. Nine eyes of Grade 0 (28%) with an isolated pachychoroid would thus have been considered normal, if choroidal thickness was not included as a screening sign predisposing for CSC. CONCLUSION: Our observation suggests that pachychoroid could be an inherited condition with potentially a dominant transmission mode. Its inclusion in the phenotype of CSC for genetic studies should be considered.

Uptake of macromolecules by cercariae during skin penetration and transformation to schistosomula (Schistosoma mansoni)

Here, we observed the uptake of membrane-impermeant molecules by cercariae as they penetrate the skin and are transformed into schistosomula. We propose that membrane-impermeant molecules, Lucifer Yellow, Propidium iodide and Hoechst 33258 enter the parasite through both thenephridiopore and the surface membrane and then diffuse throughout the body of the parasite. We present a hypothesis that the internal cells of the body of the schistosomulum represent a new host-parasite interface, at which skin-derived growth factors may stimulate receptors on internal membranes during transformation of the cercariae into the schistosomulum.