963 resultados para Neo-developmentalism
Resumo:
Thirty years after neo-liberalism hegemony, the states shows its incapacity for driving democratically exceptional situations like global economical crisis. In this context, it seems a particularly interesting issue to exam the popular alternatives that are growing to reject the institutional paralysis. This work take these problems since European perspective, especially this one of Spain, and its scope is justify the new forms of civil disobedience that are growing. They are analyzed not like"paradoxes" of democracy, but like necessary instruments of participative democracy into a really exceptional scenario
Resumo:
The objective of this study is to assess the results of labyrinthine fenestration for fixed stapes in chronic ear disease. Using a prospective database, pre- and postoperative audiometric data from patients undergoing labyrinthine fenestration for fixation of the stapes in chronic ear disease others than otosclerosis between 2002 and 2012 were evaluated. Twenty-three labyrinthine fenestrations in chronic ear disease were performed (17 malleo-stapedotomies, 4 incus-stapedotomies, 1 neo-malleus-stapedotomy, 1 TORP-stapedotomy). Overall, the mean short-term (2 months) and long-term (42 months) postoperative air-bone gap (0.5-3 kHz) were 17.5 and 16.5 dB, respectively; long-term air-bone gap of <20 dB was obtained in 73 % of patients. There was no significant difference in air-bone gap closure between tympanosclerotic and post inflammatory osteogenic fixation of the stapes (p = 0.267). Hearing benefit success using the 'Belfast rule of the thumb' was achieved in 48 %. Normal bilateral hearing was achieved in 17 % and bilateral symmetric hearing impairment in 26 %. Only in 4 %, bone conduction worsened by more than 5 dB. Labyrinthine fenestration is an option in selected cases of stapes fixation in chronic ear disease and provides hearing gain without significant risk for sensorineural hearing loss. In those already selected cases, hearing benefit success 'Belfast rule of the thumb' is achieved only in half of the cases. This and the possible alternatives, should therefore be discussed preoperatively.
Resumo:
Objetivo: Avaliar as medidas ultrassonográficas da gordura visceral e subcutânea em crianças e testar se a gordura pré-peritoneal (GPP) e o índice de gordura da parede abdominal (IGPA) são parâmetros úteis para determinar a gordura visceral e a presença de doença hepática gordurosa não alcoólica (DHGNA) em crianças obesas. Materiais e Métodos: Estudo tipo caso-controle, com uma amostra de 44 crianças, sendo 22 casos e 22 controles, pareados conforme sexo e idade. Os resultados foram analisados de forma descritiva e bivariada, com teste t de Student e teste exato de Fischer. Resultados: Os parâmetros ultrassonográficos avaliados - tecido celular subcutâneo, GPP e gorduras intraperitoneais, e DHGNA - obtiveram elevada associação estatística com o índice de massa corpórea. A DHGNA foi observada em oito pacientes obesos (36,36%), sendo que a GPP e o IGPA foram as variáveis com maior significância estatística, com valor de p < 0,0001. Conclusão: A ultrassonografia permite diferenciar e quantificar a gordura visceral e subcutânea nas crianças. As medidas da GPP e do IGPA são úteis para a avaliação da gordura visceral e DHGNA em crianças obesas.
Resumo:
Relatamos um caso de paciente do sexo feminino, 48 anos, com quadro clínico de dor abdominal de moderada intensidade e abaulamento do abdome. Ao exame físico constatou-se massa abdominal palpável. A tomografia computadorizada mostrou volumosa massa retroperitoneal, com realce heterogêneo e íntima relação com a veia cava inferior. Realizou-se ressecção em bloco da massa e do segmento invadido da veia cava. A histologia revelou leiomiossarcoma.
Resumo:
Immunotherapy is emerging as a promising anti-cancer curative modality. However, in contrast to recent advances obtained employing checkpoint blockade agents and T cell therapies, clinical efficacy of therapeutic cancer vaccines is still limited. Most vaccination attempts in the clinic represent "off-the shelf" approaches since they target common "self" tumor antigens, shared among different patients. In contrast, personalized approaches of vaccination are tailor-made for each patient and in spite being laborious, hold great potential. Recent technical advancement enabled the first steps in the clinic of personalized vaccines that target patient-specific mutated neo-antigens. Such vaccines could induce enhanced tumor-specific immune response since neo-antigens are mutation-derived antigens that can be recognized by high affinity T cells, not limited by central tolerance. Alternatively, the use of personalized vaccines based on whole autologous tumor cells, overcome the need for the identification of specific tumor antigens. Whole autologous tumor cells could be administered alone, pulsed on dendritic cells as lysate, DNA, RNA or delivered to dendritic cells in-vivo through encapsulation in nanoparticle vehicles. Such vaccines may provide a source for the full repertoire of the patient-specific tumor antigens, including its private neo-antigens. Furthermore, combining next-generation personalized vaccination with other immunotherapy modalities might be the key for achieving significant therapeutic outcome.
Resumo:
En nom de la exportació dels valors democràtics s’ha pretès justificar la introducció dels principis del neoliberalisme a escala mundial. L’imaginari democràtic ha estat utilitzat com a disfressa elegant per a intentar tapar la progressiva debilitat generada en el cos social pels processos de globalització de l’economia. Però malgrat de l’inicial triomfalisme del “pensament únic”, paral•lelament s’ha anat generant tota una xarxa internacional de resistència que sembla tenir cada cop més un gran poder de mobilització
Resumo:
This study describes the use of three (-)-alpha-pinene derivatives, one diol-1,2 [(-)-(1R, 2R, 3S, 5R)-2,6,6-trimethylbicyclo[3.1.1]heptane-2,3-diol 4] and two piridine-hydroxy derivatives [(+)-(1R,2S,3R,5S)-2,6,6-trimethyl-3-(2-pyridinylmethyl)bicyclo[3.1.1]heptan-3-ol 7 and (-)-(1R,2S,3R,5S)-2,6,6-trimethyl-3-[2-(2-pyridinyl) ethyl]bicyclo[3.1.1]heptan-3-ol 8]; one diol-1,3 [(-)-(1S,2R,5S)-2-(1-hydroxy-1-methylethyl)-5-methylcyclohexanol 5] derived from (+)-isopulegol 2 and one diol-1,3 [(+)-(1R,2R,5R)-2-(1-hydroxy-1-methylethyl)-5-methylcyclohexanol 6] derived from (+)-neo-isopulegol 3, as ligands in the asymmetric Reformatsky reaction. The best enantiomeric excess of beta-hydroxy ester obtained in the Reformatsky asymmetric reaction was 18% using ligand 6, and the chemical yield of the reactions was 65% on average.
Resumo:
This paper presents and classifies the cognitive and metacognitive variables involved in the processes that students execute in problem solving. Moreover, it shows how these variables affect the students success in problem solving. These variables are classified in: piagetian and neo-piagetian, representational, metacognitive and transfer of learning. In the first group of variables it is discussed formal reasoning ability and other neo-piagetian factors. In the second group of variables it is analysed mental models and external representations. Implications for chemistry education are collected as a proposal of didactic strategies in the classroom.
Resumo:
Neste artigo, examinamos o aspecto assimétrico da relação causal, confrontando-o com o ponto de vista humiano e neo-humiano. Seguindo Hausman e Ehring, favorecemos uma abordagem situacional para a assimetria causal. Nós exploramos a análise do famoso exemplo do mastro (Flagpole), esclarecendo as conexões entre causação e explicação. Nosso diagnóstico geral é que a tradição neo-humiana supõe, equivocadamente, que as relações nômicas, com exceção de pequenos detalhes, exaurem as relações causais.
Resumo:
Descrevo neste artigo os argumentos que Blackburn colocou na disputa entre Aquiles e a tartaruga a respeito das razões que motivam as ações humanas. Por subscreverem posições nitidamente humeanas, as idéias da tartaruga não se enquadram perfeitamente em nenhuma das correntes polarizadoras das opiniões contemporâneas a respeito do tema, mesmo sendo próximas às dos neo-humeanos. Com isso, o chamado ";desafio humeano";, que joga para o proponente de razoes categóricas o ônus de provar sua existência, fica agravado pelo retorno à posição original de Hume de que não há razões, sejam elas hipotéticas ou categóricas, que movem os homens, apenas as paixões.
Resumo:
The present paper deals with Saint Thomas's commentary to Aristotle's De Anima III, in wich we find the famous analogy of light. It is sustained that due to the limitations of the analogy, Saint Thomas is forced to introduce a series of Neo-platonic elements incompatible with Aristotle's philosophy. The author means to explain this "betrayal" to Aristotle's philosophy by one of his most credited commentators. It is concluded that in order to reconcile the pagan world with the Catholic theology, Thomas Aquinas needs to redirect Aristotle through a less economical argument; that is, the introduction of the Intellectus Agens
Resumo:
Adenocarcinomas of the cardia and gastroesophageal junction are peculiar entities with three different origins, which differ somewhat from other adenocarcinomas of the stomach in their clinical presentation and pathogenesis, and have a poorer prognosis. In this article the authors reviewed definitions, incidence and epidemiology, etiologic factors, genetic implications, clinical presentation, diagnosis, staging and treatment, with emphasis on the surgical approach, discussing the current management of these cancers. The prognostic factors related specifically to the cardia cancers are: esophageal invasion greater than 3cm, microscopic residual tumor and wall penetration (>T2). Preoperative workup should include computed tomography, and endoscopic ultrasonography and laparoscopy when available. Preoperative recognition of T3/ T4/N2 lesions should indicate inclusion in neo-adjuvant protocols whenever possible. The authors present the results of 46 resected cases of adenocarcinomas of the cardia and GE junction of the Instituto Nacional do Câncer- Brazil (1981-1995). Cure was intended in 29 and palliation in 17 patients. The most common type of resection was total gastrectomy with abdominal esophagectomy (28 cases). Morbidity (major and minor) occurred in 50% of the patients. The main causes were of respiratory origin and fistulas (19.6% each). Death occurred in 44% of the patients with fistula. Postoperative death until the 30th day occurred in 17.24% of the curative cases and in 23.52% of the palliative ones. The median survival time was 68.5 months for stage I, 25 months for stage II, 31 months for stage III and 12.5 months for stage IV diseases. The median survival time was 8 months for palliation and 28.5 months for cure. No long-term survival was obtained with the palliative group, whereas 25% survived five years of more in the curative group. The authors conclude that the surgical approach should be the one the surgeon feels more comfortable with. Complete removal of the disease proved by frozen section, splenectomy and D2 lymphadenectomy should be the standard therapy with curative intent.
Resumo:
Realizamos um estudo retrospectivo do tratamento cirúrgico do adenocarcinoma gástrico por uma gastrectomia total radical, com reconstrução do trânsito esofagoduodenal pela interposição de uma alça jejunal pediculada. Revisão de trabalhos nacionais e estrangeiros relacionados ao tratamento do adenocarcinoma gástrico pela gastrectomia total radical. De acordo com a operabilidade relacionada ao paciente e à ressecabilidade, à lesão primária e sua evolução, 126 pacientes foram submetidos à interposição de um segmento de alça jejunal após gastrectomia total radical. Ressecção oncológica total do estômago e sistematizada reconstrução técnica do reservatório gástrico e do trânsito esofagoduodenal. Nossos casos evoluíram de maneira satisfatória, não fugindo daqueles estudados na literatura. Ênfase especial foi dada ao procedimento técnico, mais anatômico e muito mais funcional, restituindo ao operado um neoestômago e um trânsito esôfago-intestinal através do duodeno. A interposição de uma alça jejunal pediculada entre o esôfago terminal e a segunda porção do duodeno age como neo-reservatório gástrico. Evita o refluxo esofágico e direciona o bolo alimentar para o delgado através do duodeno, trânsito anatômico e funcional capaz de proporcionar melhor qualidade de vida ao gastrectomizado total.
Resumo:
Vinte e oito porcos foram aleatoriamente separados em dois grupos de 14 animais (A e B). Operados, o diâmetro anatômico das respectivas cárdias foi moldado e medido por um balonete de látex distendido por injeção de alginato, seguida de seção esofagogástrica. As anastomoses do grupo "A" foram realizadas ponto a ponto com fio de poliglactina 910-"000" e as do "B"com grampeadores "ILS". Sete animais dos subgrupos "A1"e"B1" foram reoperados e estudados após sete dias e outros sete porcos, dos subgrupos "A 2" e "B 2", foram no 14º dia. As peças anatômicas foram macroscopicamente examinadas, submetidas à prova pressórica, histologicamente estudadas, e os moldes, identificados e aferidos. Realizou-se estudo comparativo, prospectivo e randomizado da diferença percentual média de estenose ("delta P"), obtida pela média dos diâmetros da cárdia antes e após sutura manual e mecânica. A análise estatística demonstrou insignificante variação na diferença de estenoses e dos tempos operatórios ("deltas Ps"). Na sutura manual, o "delta P" foi 25,44% no sétimo dia pós-operatório e 15,88% no 14º dia e na mecânica, os percentuais do grupo de sete e 14 dias, respectivamente, foram 22,80% e 23,04%. As estenoses não prejudicaram o trânsito alimentar esofagogástrico. Macroscopicamente não houve vazamentos em cavidade livre apesar da microscopia ter evidenciado deiscências parciais bloqueadas em três animais. As aderências foram mais incidentes no grupo de sutura manual e a má coaptação das bordas viscerais, em alguns grampeamentos, resultou em cicatrização fibrótica com estenose mais acentuada. A sutura manual causou maior reação flogística perianastomótica e o grampeamento comprometeu mais intensamente a mucosa e a neo-angiogenêse. O trabalho parece ter demonstrado que as suturas manual e mecânica, se não são ideais, são satisfatórias e de considerável qualidade quando realizadas com mínimo traumatismo, boa hemostasia, preservação do aporte sangüíneo, controle de infeção, escolha do fio ou do grampeador apropriado e a adequada coaptação das margens viscerais.
Resumo:
OBJETIVO: A tubulização de retalhos de pele é um artifício técnico muito empregado na correção de hipospádias. Existem controvérsias quanto aos riscos e benefícios do uso de sondas para moldar a neo-uretra e promover a derivação urinária. O objetivo deste trabalho é avaliar o processo inflamatório, a fibrose e a circunferência interna de retalhos tubulares, em pele de dorso de ratos Wistar, com a utilização de cateteres de dois tipos de material, silicone e polivinil. MÉTODO: Vinte animais foram submetidos à confecção de três retalhos tubulizados de pele em região dorsal: um deles com cateter de silicone usado como molde interno, outro com cateter de polivinil, e o terceiro sem cateter. Foram divididos em dois grupos e mortos, respectivamente, no sétimo e vigésimo primeiro dias após a cirurgia. Realizou-se mensuração da circunferência do retalho e estudo histopatológico para a avaliação da fibrose e do processo inflamatório nos dois grupos de animais. RESULTADOS: Nos retalhos onde não se usou molde, observou-se que as circunferências eram menores no vigésimo primeiro dia. A reação inflamatória e a fibrose foram mais intensas nos retalhos tubulares em que se usou cateter de polivinil. Não se verificou diferença significativa entre os retalhos sem cateter e aqueles em que o cateter de silicone foi usado. CONCLUSÕES: A presença do cateter de silicone não aumenta a intensidade da reação inflamatória e da fibrose nas margens suturadas de retalhos tubulares da pele de ratos Wistar. É possível deduzir que a presença do cateter de silicone diminuiria a possibilidade de formação de fístulas ou de estenoses e colaboraria para a manutenção de um calibre neo-uretral mais amplo no pós-operatório tardio.