1000 resultados para J. W. Lilljas lånebibliothek i Åbo.
Resumo:
2 Briefe und 1 Lebenslauf von Max Horkheimer an Arthur Rosenberg, 1939, 1941; 2 Briefe zwischen Kurt Rosenfeld und Karl Brandt, 22.04.1937, 27.04.1937; 5 Briefe von Kurt Rosenfeld an Max Horkheimer, 1937-19378; 4 Brief und Beilage an Kurt Rosenfeld, 1937-1943; 11 Briefe zwischen Hans W. Rosenhaupt und Max Horkheimer, 1935, 1941, 1942, 1947; 4 Briefe zwischen Samuel I. Roseman und Max Horkheimer, 1939, 03.01.1940; 2 Briefe zwischen J. Rosenstock und Max Horkheimer, 15.07.1946; 2 Briefe zwischen Joseph Adolphe Rosenthal und Max Horkheimer, 09.04.1941, 08.05.1941, sowie Briefwechsel mit Sophie Ries; 2 Briefe zwischen Sophie Ries und Max Horkheimer, 08.05.1941, 11.05.1941; 1 Brief von Max Horkheimer an Lore Woedthke, 08.05.1941; 2 Briefe zwischen Morris Rosenthal und Max Horkheimer, 01.10.1935, 04.10.1935; 1 Brief von Max Horkheimer an das Rosenwald Capital Outlay Fund New York, 30.01.1940; 1 Brief B. Lifschitz an Marthe Roth, 21.04.1937; 1 Brief von Chamorel et Simond an Marthe Roth, 11.06.1937; 1 Brief von F.K. Sung an Marthe Roth, 24.06.1937; 12 Briefe zwischen Marthe Roth und Max Horkheimer, Juli 1937-1938, sowie Briefwechsel mit Louis Vogt; 4 Briefe zwischen Louis Vogt und Max Horkheimer, 10.08.1937, 1937; 1 Brief von Max Horkheimer an Dr. Rothen, 31.01.1935; 1 Umzugsmitteilung von Hans Rothmann; 2 Briefe zwischen Richard C. Rothschild und Max Horkheimer, 11.05.1940, 13.05.1940; 4 Briefe zwischen Ludwig Rothschild, Hilde Rothschild und Max Horkheimer, 1936-15.09.1939; 2 Briefe zwischen S. Rothschildt und Max Horkheimer, 23.11.1940, 29.11.1940; 4 Brief zwischen J. S. Roucek und Max Horkheimer, 1941; 1 Brief von Joseph Rovan an Max Horkheimer, 11.05.1948; 2 Brief zwischen Wilmina Rowland und Max Horkheimer, 13.03.1949, 11.04.1949; 2 Briefe zwischen dem Royal Automobile Club und Max Horkheimer, 26.08.1937, 22.09.1937; 2 Briefe zwischen Royal Motors Inc. und Max Horkheimer, 05.02.1940, 06.03.1940; 1 Beitrag von Nina Rubinstein zur Soziologie des Fremden; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Rudd, 09.09.1940; 1 Brief von Jay Rumney an Goldstein, 18.06.1936; 20 Briefe und Beilage zwischen Jay Rumney und Max Horkheimer, 1934- 1937, 1949 sowie Briefwechsel mit D. Mitrany; 3 Briefe zwischen D. Mitrany und Max Horkheimer, 01.12.1937, 1937; 3 Briefe von Theodor W. Adorno an Dagobert D. Runes, 1941; 1 Brief und 1 Beilage von N. Waterman an Georg Rusche, 03.05.1939; 12 Briefe und Beilage zwischen Georg Rusche und Max Horkheimer, 1939-1942 sowie Briefwechsel mit N. Waterman; 1 Brief von N. Waterman an Georg Rusche, 03.04.1939; 2 Briefe zwischen N. Waterman und Max Horkheimer, 21.04.1939, 05.05.1939; 1 Brief von Ruth an Max Horkheimer;
Resumo:
Briefe zwischen Theodor W. Adorno, Gretel Adorno und Max Horkheimer; 1 Brief der Bank of America (Los Angeles) an Theodor W. Adorno, 24.12.1959; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Herrn Ratza (Verband der Heimkehrer), 04.11.1959; 1 Brief von Max Horkheimer und Theodor W. Adorno an Herrn Becker (Rechtsanwalt), [1959]; 1 Brief von Hans-Joachim Lieber an Theodor W. Adorno, 06.05.1959; 1 Brief von Theodor W. Adorno an L. Herschel, 25.04.1959; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Felix Weil, 25.03.1959; 1 Brief von Reinhold Baer an Max Horkheimer, 22.01.1959; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Reinhold Baer, 06.02.1959; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Paul Massing, 23.01.1959; 1 anoymer Propagandabrief von I. Maschner; 1 Stellungnahme zum Propagandabrief, 12.11.1960; 1 Brief von Theodor W. Adorno an I. Maschner, 01.12.1960; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Hubert Habicht, 11.11.1960; 1 Brief von der Deutschen Forschungsgemeinschaft an die Europäische Verlangsanstalt (Frankfurt a. M.), 05.10.1960; 1 Brief an Theodor W. Adorno von der Europäischen Verlagsanstalt, 12.10.1960; 1 Brief von der Deutschen Forschungsgemeinschaft an Theodor W. Adorno, 09.02.1960; 1 Brief von H.-J. Schüring an Theodor W. Adorno, 28.08.1960; 1 Brief von Theodor W. Adorno an Adolf Allwohn, 27.07.1960; 1 Brief von der Deutschen Kriminologischen Gesellschaft (Buchschlag) an Max Horkheimer, 06.07.1960; 1 Brief von Arno Peters an Theodor W. Adorno, 10.02.1960; 1 Brief von den Literaturfreunden Barranquilla an Theodor W. Adorno, 06.02.1960; 2 Briefe von Siegfried Cohn an den AUFBAU New York, 1959/1960; 1 Brief vom AUFBAU an Werner Siegfried Cohn, [1960]; 1 Brief von Wilhelm Bernsdorf an Theodor W. Adorno, 21.01.1960; 1 Brief von Hans Achinger an Theodor W. Adorno, 11.01.1960;
Resumo:
Mode of access: Internet.
Resumo:
Errata slip inserted.
Resumo:
Bibliography: p.[173]-174.
Resumo:
Errata slip inserted.
Resumo:
Includes bibliographical references.
Resumo:
Wybór w gospodarce. Wprowadzenie do ekonomii to nowe, rozszerzone, czwarte wydanie opublikowanego po raz pierwszy na poczatku lat 90. ubieglego wieku i dwukrotnie wznawianego popularnego i cenionego podrecznika akademickiego, którego poprzednie wydania rozeszly sie w nakladzie blisko 5,000 egzemplarzy. Stanowi on zwiezly i przejrzysty wyklad z podstaw ekonomii (mikroekonomii), rozszerzony o analize instytucjonalna. Autor publikacji podjal wysilek powiazania ze soba poszczególnych problemów tak, aby uwypuklic proces myslenia ekonomicznego, skoncentrowany wokól jednej podstawowej idei: spójne preferencje pozwalaja okreslic uzytecznosc poszczególnych dóbr, co w polaczeniu ze zjawiskiem rzadkosci zasobów prowadzi do okreslenia ich kosztu alternatywnego w procesie produkcji i wymiany. Z kolei rola instytucji polega na minimalizowaniu kosztów transakcyjnych procesów ekonomicznych, w szczególnosci przez zapewnienie stabilnych praw wlasnosci. Podrecznik zawiera wiele przykladów ilustrujacych poszczególne zagadnienia, a nacisk jest polozony nie na przekazywanie maksimum oderwanych od siebie informacji, lecz na konstruowanie rozumowan, analize i wyciaganie wniosków. Intencja autora jest skupienie sie na mniejszej liczbie kluczowych zagadnien, przedstawionych jednakze w miare dokladnie i w powiazaniu ze soba. Kazdy rozdzial jest zbudowany wokól kilku podstawowych twierdzen, które sa uzasadniane intuicyjnie, a w pewnych przypadkach równiez formalnie. Podrecznik jest adresowany nie tylko do studentów i wykladowców uczelni ekonomicznych, ale takze sluchaczy innych kierunków studiów, chcacych opanowac w krótkim czasie podstawowe narzedzia analizy ekonomicznej. Podrecznik dzieli sie na dwie czesci. Rozdzialy od pierwszego do trzeciego zawieraja zagadnienia podstawowe (takie, jak rzadkosc, racjonalny wybór, krzywa mozliwosci produkcyjnych, specjalizacja i wymiana), niezbedne do naszkicowania w rozdziale czwartym prostego obrazu mechanizmu cenowo-rynkowego. Rozdzial piaty przedstawia pojecie efektywnosci ekonomicznej, zagadnienia dóbr publicznych i efektów zewnetrznych i na ich tle ujmuje charakterystyke dzialania rzadu, wykorzystujac elementy ekonomicznej teorii wyboru publicznego. Druga czesc ksiazki zawiera systematyczna analize zachowan dwch podstawowych podmiotów wystepujacych na rynku: konsumenta i przedsiebiorcy. Rozdzialy szósty i siódmy omawiaja zagadnienia zwiazane z maksymalizacja uzytecznosci i wyborem konsumenta, a rozdzial ósmy kwestie wyboru technologii oraz dzialania producenta minimalizujacego koszty. Wykorzystujac charakterystyke kosztów zawartych w rozdziale ósmym, autor przechodzi nastepnie do omówienia modeli dzialania przedsiebiorstwa w róznym otoczeniu rynkowym. Rozdzial dziewiaty przedstawia typowa sytuacje konkurencyjna, a rozdzial dziesiaty przedsiebiorstwo majace wplyw na cene.
Resumo:
Filologii Polskiej i Klasycznej: Zakład Dydaktyki Literatury i Jzyka Polskiego
Resumo:
Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej
Resumo:
Wydział Biologii: Instytut Biologii Molekularnej i Biotechnologii
Resumo:
Główna problematyka zawarta w tekście dotyczy: (1) znaczenia i zakresu kryzysu w gospodarce i polityce, (2) przyjcia przez państwo i społeczeństwo logiki racjonalności ekonomicznej jako paradygmatu postępowania, (3) przewartościowania pojcia polityki, co wiąże się m.in. z przyjciem przez rządzących roli zarządców wybranych sfer państwa oraz z posługiwaniem się przez nich logiką „mieszanej racjonalności” („logiką wadzy” i „logiką racjonalności ekonomicznej), (4) wyzwań związanych z dystrybucj dóbr, (5) reprezentacji i legitymizacji w demokracji liberalnej. Gospodarka kapitalistyczna wpływa na wszystkie sfery życia społecznego, co zmusza do przedstawienia jej „modus operandi”. Charakterystyczne cechy oddziaływania to: (1) racjonalność formalna, (2) dogmat efektywności i ilościowej mierzalności, (3) reprodukcja ideologii mówiącej o wolnej woli jednostki, niezależnie od kontekstu społecznego, (4) wymuszanie odpowiedniej dla siebie reprodukcji siły roboczej, (5) kolonizacja kolejnych sfer aktywności społecznej (np. edukacji i szkolnictwa wyższego), (6) wpływ na wykluczenie grup społecznych ze względu na poziom zabezpieczenia materialnego. Wszystko to sprowadzić można do pojcia logiki racjonalności ekonomicznej. Rządzący posługuj się „mieszaną strategią”, która oparta jest na dwch logikach postępowania – (1) logice wadzy, (2) logice racjonalności ekonomicznej. Logika wadzy to nic innego jak dążenie do zdobycia i utrzymania wadzy, gdzie wadza sama w sobie staje się celem, natomiast struktury państwa stanowią przestrzeń, którą należy przejć lub opanować. Rządzący aby ukryć swoj bezideowość i konflikty w walce o przejcie struktur państwa uprawiaj politykę „na zewnątrz”, która przyjmuje formę „festiwalu” agonicznego dyskursu. Taka polityka możliwa jest dzięki rozdawnictwu podczas redystrybucji dóbr (niezgodnie z racjonalnością ekonomiczną) lub/i dzięki instrumentalnemu traktowaniu dystrybucji uznania. W związku z niemożnością utrzymania wysokiego poziomu rozdawnictwa, szczególnie w sytuacji kryzysu gospodarczego, rządzący chętnie posługuj się logiką racjonalności ekonomicznej. Rozwiązania oparte na racjonalności ekonomicznej, mimo ich negatywnego odbioru przez społeczeństwo, wprowadzane są przy zastosowaniu argumentacji zagrożenia bezpieczeństwa (gospodarczego, socjalnego, narodowego itd.). Tym samym państwo wycofuje się z rządzenia na rzecz zarządzania niektórymi sferami państwa. Nie można tego nazwać inaczej jak „ucieczką” od odpowiedzialności, co jest szczególnie zauważalne w sytuacjach destabilizacji gospodarczej. W takich sytuacjach mamy do czynienia z „outsourcingiem zadań” państwa, co przyjmować może różne formy – (1) przenoszenie funkcji na inne instytucje przy zachowaniu kompetencji kontrolnych lub (2) przenoszenie obowiązków na inne wasne instytucje, które wcześniej pełniły inną rolę. Wszystko to można nazwać rekonfiguracj funkcji państwa w związku z dominacj gospodarki kapitalistycznej i oddziaływaniem logiki racjonalności ekonomicznej. W tekście podjto również problem dystrybucji dóbr i uznania, jednakże jedynie w aspekcie jej instrumentalizacji przez rządzących. Można wysunąć tezę, że liberalne koncepcje wolności jednostki oraz priorytet dla wasności prowadzą do łatwiejszego ideologicznego uzasadnienia stosowania mieszanych strategii i racjonalności. W tekście przedstawiono też tezę o instrumentalizacji dystrybucji dóbr, tzn. instrumentalnego wykorzystywania dowartościowania różnych mniejszości w ramach systemu politycznego. Należy też stwierdzić, że dominacja logiki wolnego rynku prowadzi do deprecjacji redystrybucji dóbr w stosunku do gloryfikacji problematyki uznania. Tekst jest jedynie zarysowaniem problematyki wyczerpywania się formuły demokracji liberalnej, co przedstawiono na wybranych zagadnieniach. Podjty problem demokracji liberalnej nie skupia się na próbie odtworzenia modelu tego rodzaju demokracji, raczej ważniejsze było stwierdzenie przejmowania w działaniu czegoś, co można określić mianem logiki racjonalności ekonomicznej. Wartą dalszego analizowania jest sama logika „mieszanej racjonalności”, którą sprowadzono do przenikania się „logiki wadzy” i „logiki racjonalności ekonomicznej.
Resumo:
Wydział Biologii
Resumo:
The article aims at showing similarities and differences in the perception of tourist attractions among tourists with and without hearing impairment. The first part depicts perception problems from the theoretical point of view. Complexities of studies on the perception system have been described. The perception itself is channelled via senses, including mainly sight (reception of approximately 87% of outside factors), hearing (7%), smell (3–5%), touch (1–5%) and taste (1%) (Visual Landscape… 1994, after: Pietrzak 2008). The data suggests that people with hearing impairment, owing to dominative position of sight perception and to other senses (except hearing), should perceive outside factors similarly to people with no hearing impairment, also in terms of tourist attractions. Is this really a fact? The attempt to answer this question resulted in conducting questionnaire study among the tourists, both with and without hearing impairment. The data was collected, based on questionnaire study, conducted nationwide in years 2004–2010 among the 292 deaf (for whom Polish Sign Language is the main method of communication) and 1780 people without hearing impairment. The aim of this study was to reveal, if tourists with hearing dysfunction have different tourist preferences than those without any hearing disabilities and to indicate which tourist attractions are the most significant for tourists with hearing impairment. The percentage values and the level of signi-ficance (p), calculated on the basis of Pearson’s chi-square test (with border value of p ≤ 0.05), were used in the analysis It was determined, that in case of perception of natural tourist attractions, there is a major similarity (both, people with and without hearing impairment indicated such attractions as sea, lake, clean natural environment, natural landscape, climate and diversified land relief, including mountains). As far as cultural attractions are concerned, a similarity in perception of both studied groups can also be observed. The most popular attractions include those, which can be perceived with sight: monuments, historic landmarks, museums, open-air museums, places of worship and modern architecture. The biggest differences are related to culture and entertainment, which indicates a social aspect of the disability of people with hearing impairment (a discomfort of being in environ-ment, where sound is the main carrier of information). The conclusions from the conducted analyses are applicative in their nature. They contain hints for tour operators, involved in creating tourist offer for people using Polish Sign Language, taking into account their preferences, perception abilities and ensuring pleasant tourist experience.
Resumo:
Wartości prawdziwe dobre i piękne są obecne w każdej kulturze. One dzięki procesowi, określonemu w XX wieku jako inkulturacja, pozwalaj integrować je w chrześcijaństwie tak by człowiek mógł wyrażać wiarę w kulturze swojej i swoich przodków. Dzięki temu możliwe jest pełne zakorzenienie chrześcijaństwa w innych formach wyrazu niż biblijny. Chrześcijaństwo europejskie jest bardzo silnie związane z kulturą hellenistyczną. Tak bardzo, że często zapomina się o trudzie przechodzenia od kultury biblijnej do kultury Greków w wyrazie i obronie wiary. Tymczasem był to proces, który trwał przeszło trzy wieki. Jzyk jest najważniejszym nośnikiem kultury, a pisma Kościoła powstały w jzyku greckim, co ułatwiało i przyspieszyło proces inkulturacji. Trzeba było jednak prawie trzystu lat zmagań o słowo, by z determinacj i odwagą wprowadzić niebiblijne pojcie do wyznania wiary Kościoła. Ojcowie pierwszego powszechnego zgromadzenia biskupów, zwołanego przez cesarza Konstantyna, podpisali dokument, „Wyznanie wiary 318 Ojców, w którym zaistniało słowo ὁμοούσιος w sformułowaniu Syn jest „współistotny Ojcu” (ὁμοούσιον τῷ πατρί). Oba sformułowania to wypowiedziane w okolicach Cezarei Filipowej i zapisane jako „Credo nicejskie” są, co do treści równoważne. Wyrażaj tę samą prawdę objawioną w Jezusie Chrystusie, która trwa w przekazie oraz w interpretacji w Kościele, iż Jezus Chrystus jest Bogiem. By ukazać ten proces dojrzewania wyrazu wiary problematyka pracy skupia się przede wszystkim wokół pytania: „W jaki sposób przebiegał proces inkulturacji, który zaowocował przyjciem niebiblijnego słowa w obronie wiary biblijnej, od strony pogan jak i od strony tych, którzy przyjli Objawienie?” Po prawie trzystu latach dialogu z kulturą hellenistyczną, przyjte w czasie zgromadzenia w Nicei pojcie ὁμοούσιος obroniło religijną powagę chrześcijaństwa. Dzięki temu ujawniła się ranga Kościoła jako instytucji kierowanej przez biskupów i papieża w Rzymie. Ta wspólnota ukazała sw wielkość duchow zakorzenioną w poszukiwaniu prawdy. Ostoj tej wielkości były też kościoły domowe i życie mnisze zrodzone pod koniec III w. Termin ὁμοούσιος był w IV w. terminem teologicznie niedopracowanym, otwartym i dzięki temu ostatecznie stał się orężem walki o ortodoksj w życiu chrześcijan i na kolejnych soborach.