504 resultados para SURGERIES
Resumo:
Aim: The aim of this randomized, controlled, clinical study was to compare two surgical techniques with the acellular dermal matrix graft (ADMG) to evaluate which technique could provide better root coverage. Material and Methods: Fifteen patients with bilateral Miller Class I gingival recession areas were selected. In each patient, one recession area was randomly assigned to the control group, while the contra-lateral recession area was assigned to the test group. The ADMG was used in both groups. The control group was treated with a broader flap and vertical-releasing incisions, and the test group was treated with the proposed surgical technique, without releasing incisions. The clinical parameters evaluated before the surgeries and after 12 months were: gingival recession height, probing depth, relative clinical attachment level and the width and thickness of keratinized tissue. Results: There were no statistically significant differences between the groups for all parameters at baseline. After 12 months, there was a statistically significant reduction in recession height in both groups, and there was no statistically significant difference between the techniques with regard to root coverage. Conclusions: Both surgical techniques provided significant reduction in gingival recession height after 12 months, and similar results in relation to root coverage.
Resumo:
Background: Recent studies in animals have shown pronounced resorption of buccal bone plate after immediate implantation. The sectioning of experimental material for histologic evaluation of the bone plates could provide valuable information about the possible effect of bone exposure in periodontal and implant surgeries. Methods: Twenty-four incisors were collected from dogs. After decalcification, the blocks were immersed in paraffin and bucco-lingual histologic sections were examined under light microscope. Some sections were reserved for immunohistochemical analysis. Results: The bone density, the width of the bone plates, and the percentage of vessels presented in the periodontal ligament and periosteum were analyzed in the buccal and lingual bone plates, which were divided corono-apically into thirds. The buccal bone plates showed statistically higher bone density compared to the lingual bone plates in the coronal thirds. The width of both bone plates increased from the coronal to the apical third, but all the buccal thirds were significantly thinner compared to the lingual thirds. No statistically significant differences were found between the bone plates for the percentage of area occupied by the blood vessels in the periodontal ligament or periosteum. Conclusion: It is reasonable to conclude that the higher bone density, represented by the lower number of marrow spaces, in association with the thinner aspect of the buccal bone plates made them more fragile to absorb compared to the lingual bone plates, especially during mucoperiosteal procedures. J Periodontol 2017;82:872-877.
Resumo:
Objective. Estimate cataract surgical rates (CSR) for Brazil and each federal unit in 2006 and 2007 based on the number of surgeries performed by the Unified Health System to help plan a comprehensive ophthalmology network in order to eliminate cataract blindness in compliance with the target set by the World Health Organization (WHO) of 3 000 cataract surgeries per million inhabitants per year. Methods. This descriptive study calculates CSR by using the number of cataract surgeries carried out by the Brazilian Unified Health System for each federal unit and estimates the need for cataract surgery in Brazil for 2006-2007, with official population data provided by the Brazilian Institute of Geography and Statistics. The number of cataract surgeries was compared with the WHO target. Results. To reach the WHO goal for eliminating age-related cataract blindness in Brazil, 560 312 cataract surgeries in 2006 and 568 006 surgeries in 2007 needed to be done. In 2006, 179 121 cataract surgeries were done by the Unified Health System, corresponding to a CSR of 959 per million population; in 2007, 223 317 were performed, with a CSR of 1 179. With the Brazilian Council of Ophthalmology estimation of 165 000 surgeries each year by the non-public services, the CSR for Brazil would be 1 842 for 2006 and 2 051 for 2007. The proportions needed to achieve the proposed target were 38.6% in 2006 and 31.6% in 2007. Conclusions. Human resources, technical expertise, and equipment are crucial to reach the WHO goal. Brazil has enough ophthalmologists but needs improved planning and infrastructure in order to eliminate the problem, aspects that require greater financial investment and stronger political commitment.
Resumo:
Background: Bilateral mammaplasty or mastopexy is frequently used for oncoplastic objectives. However, little information has been available regarding outcome following immediate and delayed reconstruction. Method: Patients were divided into Group I (immediate reconstruction) and Group II (delayed reconstruction). Retrospective review was performed to compare complications, length of hospital stay, revision surgeries, and satisfaction. The associations between the complications with potential risk factors (timing, age, body mass index, smoking, and comorbid medical conditions) were analyzed. Results: There were a total of 144 patients with a mean follow-up of 47 months. Of the 106 patients in Group I, complications occurred in 24 (22.6%), skin necrosis was observed in 7.5%, fat necrosis in 5.6%, and 6.6% patients developed local recurrence. Mean period of hospitalization was 1.89 days. Of the 38 patients of the Group II, complications occurred in 12 (31.5%), skin necrosis was observed in 7 (18.4%), fat necrosis in 4 (10.5%), and 5.2% patients developed local recurrence. Mean period of hospitalization was 1.35 days. Increased length of hospital stay greater than 1 day (P < 0.001) and the number of revision surgeries (P = 0.043) were associated with the timing of the reconstruction. In univariate analysis, no difference between groups was found with respect to complication incidence (P = 0.275); however, after adjusting for other risk factors, the probability of complications tend to be higher for Group II (OR = 2.65; 95% confidence interval - 1.01-7.00; P = 0.049). Conclusions: On the basis of the results of our study, the probability of complications tends to be higher for delayed reconstructions, and it is demonstrated that obesity and smoking are risk factors for complications. Ultimately, these data may facilitate the provision of individualized risk information for shared medical decision-making.
Resumo:
The goal of this prospective randomized clinical trial was to compare 2 cohorts of standardized cleft patients with regard to functional speech outcome and the presence or absence of palatal fistulae. The 2 cohorts are randomized to undergo either a conventional von Langenbeck repair with intravelar velarplasty or the double-opposing Z-plasty Furlow procedure. A prospective 2 x 2 x 2 factorial clinical trial was used in which each subject was randomly assigned to 1 of 8 different groups: 1 of 2 different lip repairs (Spina vs. Millard), 1 of 2 different palatal repair (von Langenbeck vs. Furlow), and 1 of 2 different ages at time of palatal surgery (9-12 months vs. 15-18 months). All surgeries were performed by the same 4 surgeons. A cul-de-sac test of hypernasality and a mirror test of nasal air emission were selected as primary outcome measures for velopharyngeal function. Both a surgeon and speech pathologist examined patients for the presence of palatal fistulae. In this study, the Furlow double-opposing Z-palatoplasty resulted in significantly better velopharyngeal function for speech than the von Langenbeck procedure as determined by the perceptual cul-de-sac test of hypernasality. Fistula occurrence was significantly higher for the Furlow procedure than for the von Langenbeck. Fistulas were more likely to occur in patients with wider clefts and when relaxing incisions were not used.
Resumo:
Purpose: To evaluate the duration of the effect of mepivacaine when hyaluronidase is injected immediately prior to the end of pulpal anesthesia. Patients and Methods: Forty bilateral, symmetrical third molar surgeries were performed in 20 healthy patients. Inferior alveolar nerve block was induced using 2.8 mL 2% mepivacaine with epinephrine. Hyaluronidase (75 turbidity-reducing units) or a placebo was injected 40 minutes after the beginning of pulpar anesthesia (randomized and double-blind trial). The duration of effect in the pulpal and gingival tissues was evaluated by response to painful electrical stimuli applied to the Adjacent premolar, and by mechanical stimuli (pin prick) to the vestibular gingiva, respectively. Results: in both tissues, the duration of anesthetic effect with hyaluronidase was longer (P <.01) than with the placebo. Conclusion: Hyaluronidase increases the duration of mepivacaine in inferior alveolar nerve blocks. (c) 2008 American Association of Oral and Maxillofacial Surgeons.
Resumo:
Introduction: Periapical lesions are chronic inflammatory disorders of periradicular tissues caused by etiologic agents of endodontic origin. The inflammatory chemokines are thought to be involved in the latter observed osteolysis. With a murine model of experimental periapical lesion, the objective of this study was to evaluate the role of the chemokine receptor CCR2 in the lesion progression, osteoclast differentiation and activation, and expression of inflammatory osteolysis-related mediators. Methods: For lesion induction, right mandibular first molars were opened surgically with a (1)/(4) carbine bur, and 4 bacterial strains were inoculated in the exposed dental pulp; left mandibular first molars were used as controls. Animals were killed at 3, 7, 14, and 21 days after surgeries to evaluate the kinetics of lesion development. Results: CCR2 KO mice showed wider lesions than WT mice. CCR2 KO mice also expressed higher levels of the osteoclastogenic and osteolytic factors, receptor activator of nuclear factor kappa B ligand (RANKL) and cathepsin K, of the proinflammatory cytokine tumor necrosis factor alpha, and of the neutrophil migration related chemokine, KC. Conclusions: These results suggest that CCR2 is important in host protection to periapical osteolysis. (J Endod 2010;36:244-250)
Resumo:
Bakgrund: Statistik visar på ökat antal elektiva kejsarsnitt internationellt och nationellt. Ett kejsarsnitt kan rädda liv på mor och barn om komplikationer uppstår, elektivt kejsarsnitt är även liksom andra stora operationer förenat med risker för komplikationer. Antalet elektiva kejsarsnitt på humanitär indikation har ökat i Sverige och cirka 17 % av alla förlossningar sker via kejsarsnitt. Att vårda och stödja kvinnor före, under och efter en förlossning med kejsarsnitt hör till barnmorskans arbete. Syftet med studien var att beskriva barnmorskors uppfattning om indikationer och effekter av förlossning med elektiva kejsarsnitt på humanitär indikation belyst utifrån arbetslivserfarenheter. Metod: kvalitativ metod: semistrukturella intervjuer med nio barnmorskor. Materialet analyserades via fenomenografisk analys i sju steg. Resultat: Fyra beskrivningskategorier framkom, Elektivt kejsarsnitt på humanitär indikation är ett etiskt dilemma, Elektivt kejsarsnitt på humanitär indikation är en stor operation, Elektivt kejsarsnitt på humanitär indikation påverkar organisation och barnmorskans arbetsmiljö och Elektivt kejsarsnitt på humanitär indikation påverkar kvinnans förlossningsupplevelse. Vidare framkom nio kategorier som beskriver barnmorskors uppfattningar. Slutsats Barnmorskor uppfattar elektiva kejsarsnitt som något komplext, att de med sina yrkeskunskaper värnar det naturliga vid kejsarsnitt på humanitär indikation och att de har brist på mandat att stödja och stärka kvinnors informerade val om elektivt kejsarsnitt på humanitär indikation. Klinisk tillämpbarhet: Resultatet kan användas vid undervisning kring barnmorskans stödjande och vårdande arbete i samband med förlossning via kejsarsnitt. Vidare kan resultatet vara underlag till diskussioner inom mödrahälsovård och förlossning i syfte att ge barnmorskor stärkt mandat till sina stödjande och informativa uppgifter.
Resumo:
Introdução – Grande parte da população de crianças portadoras de defeitos cardíacos congênitos torna-se criticamente doente durante o primeiro ano de vida e necessita tratamento cirúrgico. No entanto, durante cirurgias cardíacas, ocorre uma resposta inflamatória intensa desencadeada pelo período de circulação extracorpórea (CEC), o que provoca disfunção de órgãos e tecidos. Os neutrófilos assumem um papel importante e complexo neste período, envolvendo a ligação às células endoteliais, ativação e liberação de mediadores inflamatórios. Esse processo é iniciado e mantido através de moléculas de adesão específicas, como a molécula de adesão intercelular-1 (ICAM-1) e a molécula de adesão celular-vascular-1 (VCAM-1). Formas solúveis destas moléculas apresentam variações de seus níveis durante cirurgias cardíacas com uso de CEC. Há poucos dados na literatura relacionados ao comportamento destas moléculas após cirurgia cardíaca com uso de CEC em lactentes, estando seu significado no plasma ainda por ser decifrado. Objetivos – Mensurar os níveis plasmáticos das moléculas de adesão solúveis ICAM-1 e VCAM-1 em condições basais e após exposição ao circuito de CEC em lactentes submetidos à cirurgia cardíaca para correção de defeitos cardíacos congênitos. Comparar os níveis plasmáticos destas moléculas entre pacientes acianóticos e cianóticos. Métodos – Foram estudados 21 lactentes, durante o período de junho de 1998 a março de 1999, submetidos à cirurgia cardíaca com uso de CEC. Foram analisados os níveis plasmáticos da ICAM-1 e da VCAM-1 solúveis pelo método de ELISA, na indução anestésica, ao término da CEC e 8 e 26 horas após o término da CEC. Resultados – As patologias cardíacas congênitas mais comuns foram defeito do septo atrioventricular e tetralogia de Fallot. As médias de idade e de peso foram 6,6 meses e 5,8 Kg. As medianas dos tempos de CEC e de clampeamento de aorta foram, respectivamente, 87 e 53 minutos. Todos os lactentes utilizaram inotrópicos. As medianas dos tempos de intubação e de internação foram 72 horas e 21 dias. A taxa de mortalidade dos pacientes foi de 9,5%. Os níveis basais da ICAM-1 e da VCAM-1 foram significativamente mais elevados do que aqueles considerados normais (P<0,0001). Os níveis da ICAM-1 diminuíram significaticamente ao término da CEC (P<0,001), voltando a aumentar significativamente 8 horas após o término deste período (P<0,005), sem no entanto, alcançar os valores basais 26 horas depois. A VCAM-1 apresentou comportamento semelhante. No entanto, 26 horas após CEC houve diminuição significativa de seus níveis em relação ao valor identificado 8 horas após tal período (P<0,005). Não houve diferença estatisticamente significativa quanto aos valores das moléculas entre pacientes acianóticos e cianóticos (P>0,1). Não houve associação entre os valores das moléculas e as variáveis perioperatórias e os desfechos clínicos. Conclusões – Os níveis plasmáticos das moléculas de adesão solúveis ICAM-1 e VCAM-1 são aumentados em lactentes com cardiopatias congênitas acianóticas e cianóticas no seu estado basal. Os níveis plasmáticos de ICAM-1 e VCAM-1 solúveis variam após exposição ao circuito de CEC em lactentes submetidos à cirurgia cardíaca para correção de cardiopatias congênitas, apresentando um comportamento característico nestes pacientes. Não há diferenças no comportamento das moléculas entre pacientes acianóticos e cianóticos.
Resumo:
Esta tese aborda o trabalho de cirurgiões de um hospital de Porto Alegre, RS, durante procedimentos eletivos de pequeno, médio e grande porte, visando o estudo das possíveis relações entre as demandas física e mental e a idade e a experiência do cirurgião. Inicialmente, foi feito um mapeamento de constrangimentos ergonômicos relacionados ao trabalho cirúrgico e, num segundo momento: i) o nível de demanda física imposta aos cirurgiões eletivos por meio de uma técnica de avaliação de posturas (REBA – Rapid Entire Body Assessment) (HIGNETT & McATAMNEY, 2000), da Freqüência Cardíaca (FC), da Pressão Arterial (PA) (sistólica e diastólica) e do nível de hormonal (Noradrenalina) e; ii) o nível de demanda mental envolvida no trabalho por meio do nível hormonal (cortisol, Adenocorticotrófico – ACTH e Adrenalina e, também, por meio da FC e PA). De maneira geral, ficou evidente que, independentemente do tipo de cirurgia, há a presença de carga física de pouca intensidade e de carga mental de média intensidade entre os cirurgiões. Os resultados apontaram, também, que os cirurgiões mais jovens (menos experientes) apresentam mais esforço mental do que físico, principalmente nas cirurgias de grande porte, e os mais experientes têm mais esforço físico nas cirurgias de pequeno porte e menos esforço mental, em comparação aos mais jovens (menos experientes), nas cirurgias de grande porte.
Resumo:
INTRODUÇÃO: No mundo ocidental, a prevalência de adenocarcinoma da junção esofagogástrica vem crescendo nas últimas décadas. Atualmente, é aceito que o adenocarcinoma do esôfago se desenvolve de uma lesão pré-maligna: esôfago de Barrett. Este carcinoma é de difícil diagnóstico nos seus estágios iniciais, o que resulta em uma mortalidade significativa. O estudo da biologia molecular tem demonstrado que grande parte dos tumores malignos tem origem na interação entre o componente hereditário e influências externas, que em indivíduos predispostos podem ocasionar alterações genéticas que influenciem o controle da diferenciação e crescimento celular. O p21 (WAF1/CIP1) tem um papel fundamental na regulação do ciclo celular, e sua expressão imunoistoquímica tem sido estudada em diversos tumores, mostrando influência no prognóstico de várias neoplasias. OBJETIVO: Verificar a prevalência da expressão da proteína p21 em pacientes com adenocarcinoma de esôfago diagnosticados nos últimos cinco anos no Grupo de Cirurgia de Esôfago e Estômago do Hospital de Clínicas de Porto Alegre (GCEE/HCPA). METODOLOGIA: A população em estudo foi constituída de 42 pacientes com adenocarcinoma de esôfago diagnosticados no GCEE/HCPA entre janeiro de 1998 e dezembro de 2002. A expressão da proteína p21 foi realizada por meio de imunoistoquímica, com anticorpo primário, p21, clone SX118, código M7202 da DAKO, e avaliada de acordo com o Sistema de Escore de Imunorreatividade (Immunoreactive scoring system – IRS). RESULTADOS: Foram estudados 42 pacientes. 83,3% eram do sexo masculino, com idade superior a 40 anos. Destes, 56,2% foram submetidos a procedimentos cirúrgicos com intenção curativa: Gastrectomia total e Esofagogastrectomia transiatal. Os demais foram submetidos à cirurgia paliativa ou não sofreram tratamento cirúrgico. Apenas cinco pacientes receberam tratamento adjuvante com quimioterapia e radioterapia, isoladas ou combinadas. Quanto ao estadiamento, 78,6% dos pacientes apresentavam doença avançada, estádios III e IV. Apenas 9 apresentaram positividade para o p21, quando considerado o Sistema de Escore de Imunorreatividade (em que p21+ é ³ 3). CONCLUSÃO: A proteína p21 esteve expressa em 9 dos 42 pacientes (21,4%) com adenocarcinoma de esôfago diagnosticados nos últimos cinco anos no Grupo de Cirurgia de Esôfago e Estômago do Hospital de Clínicas de Porto Alegre. Nessa casuística, o acúmulo de p21 não se mostrou essencial no processo de carcinogênese do adenocarcinoma esofágico.
Resumo:
Introdução: Os colesteatomas podem ocorrer tanto em crianças como em adultos, porém nas crianças pareceriam ter um crescimento mais agressivo e extenso. A atividade das colagenases poderia explicar este perfil. Objetivo: Comparar, histologicamente, a perimatriz de colesteatomas adquiridos de crianças com os de adultos. Métodos: Foram estudados 74 colesteatomas, 35 pediátricos, coletados em cirurgias otológicas, fixados em formol 10% e processados pelas técnicas histológicas habituais. Foram preparadas uma lâmina em Hematoxilina-Eosina (HE) e outra em Picrossírios, de cada amostra, e analisadas ao microscópio óptico. A leitura foi “cega”, efetuada por meio de imagens digitais, no software ImagePro Plus. A análise estatística foi realizada através dos coeficientes de correlação de Pearson e Spearman e dos testes t e χ2, sendo considerados como estatisticamente significativos os valores de P<0,05. Resultados: Dos 74 colesteatomas coletados, 17 - sete do grupo pediátrico e dez do adulto - foram excluídos por não terem presença de matriz e perimatriz nas lâminas processadas. A média±dp da idade, no grupo pediátrico, foi de 12,85±3,63; e no adulto, 33,69±13,10. Na análise histológica, o número médio de camadas de células epiteliais da matriz foi igual a oito, nos dois grupos, 60% das amostras apresentavam inflamação, de moderada a acentuada; quanto à fibrose, nas crianças, 71,4% e nos adultos, 62,1%; o granuloma apareceu em 10,7% e 13,8%, respectivamente; a presença de epitélio cubóide simples delimitando a perimatriz foi encontrada em 29% dos infantis e 14% dos adultos, entretanto, nenhuma dessas variáveis apresentou diferença estatisticamente significativas quando comparadas por faixa etária (P>0,05). Quanto à espessura da perimatriz, no grupo pediátrico, as medianas (intervalo interquartil) dos parâmetros foram: média=79 (41 a 259); mediana=77 (40 a 265); soma=1.588 (831 a 5.185); delta=82 (44 a 248); mínimo=53 (16 a 165) e máximo=127 (64 a 398); já no grupo de adultos foram: média=83 (26 a 174); mediana=68 (30 a 181); soma=1.801 (558 a 3.867); delta=92 (45 a 190); mínimo=27 (12 a 100) e máximo=136 (53 a 280). O coeficiente de Spearman mostrou correlação inversa, moderada, entre a espessura da perimatriz e a idade; também houve correlação, forte, entre a espessura da perimatriz e o número de camadas da matriz, porém não houve correlação entre essa com a idade. Conclusão: Histologicamente, a perimatriz de colesteatomas adquiridos, de crianças e adultos, vista à microscopia óptica, apresenta-se como um tecido conjuntivo denso de espessura variável (intra e interpacientes), que, por vezes, exibe infiltrado inflamatório linfoplasmocitário e/ou tecido de granulação e reação de corpo estranho; em alguns casos é delimitada em plano profundo por epitélio cubóide simples. Há correlação inversa, de fraca a moderada, entre o tamanho da perimatriz, medida em micrômetros e a idade do paciente na data da cirurgia. O grau de inflamação da perimatriz apresenta correlação, de moderada a forte, com a espessura da perimatriz. As espessuras da matriz e da perimatriz estão fortemente correlacionadas.
Resumo:
Objective: To determinate the corneal diagnoses of patients underwent Penetrating Keratoplasty (PK) in the university hospital of Sao Jose do Rio Preto, São Paulo, Brazil, and their relation to age group, gender and socioeconomic factors. Methods: Retrospective analysis of 1085 registration forms of patients underwent Penetrating Keratoplasty in the university hospital of Sao Jose do Rio Preto, São Paulo, Brazil, from 2000 to 2009. The surgical indications were then correlated to age group, gender and socioeconomic factors, by chi-square test. Results: Fifty-seven percent of all Penetrating Keratoplasties were performed in male patients, and the mean age was 52.3 years. Most surgeries (90.8%) occurred by means of public health care (SUS). The main diagnosis was leukoma (23%), representing 14% of the indications for PK in males and 9% in females. Leukoma was also the diagnosis in 40% of PK performed in patients older than 60 years and in 94.4% of these surgeries in public health care users. Conclusion: The main indication for Penetrating Keratoplasty was leukoma, predominating in males, ages above 60 years and in public health care users.
Resumo:
O objetivo deste estudo foi o de avaliar uma associação anestésica com e sem a utilização de relaxante muscular não-despolarizante e seu efeito sobre a pressão intra-ocular de eqüinos. Também objetivou-se uma técnica anestésica sem efeitos adversos que possa ser utilizada em procedimentos e cirurgias oftálmicas nesta espécie animal. Para tanto, dezesseis eqüinos foram divididos aleatoriamente em dois grupos de oito animais cada. Os animais do grupo I foram pré-medicados com romifidina, induzidos com tiletamina/zolazepam e a anestesia foi mantida com halotano e vecurônio. Os animais do grupo II receberam a mesma associação anestésica, com exceção do vecurônio. No decorrer do experimento, a pressão intra-ocular, a pressão arterial e a freqüência cardíaca foram avaliadas em diferentes momentos. A associação anestésica composta pela romifidina, tiletamina/ zolazepam e halotano com e sem vecurônio não promoveu alterações estatisticamente significativas na pressão intra-ocular de eqüinos e o seu uso é exeqüível em procedimentos oftálmicos nesta espécie animal.
Resumo:
Os achados clínicos e radiográficos após reparo intra-articular do ligamento cruzado cranial com prótese de poliéster, utilizando a técnica over-the-top modificada, foram avaliada em seis cães. Sete cirurgias foram realizadas devido ao acometimento bilateral em um dos animais. A avaliação clínica foi realizada ao 3º, 10º e 40º dias de pós-operatório, e a avaliação radiográfica realizada ao 5º e 24º meses após a cirurgia em cinco cães, por meio da qual se confirmou a progressão da doença articular degenerativa. A resolução dos sinais clínicos foi observada entre o 25º e 68º dias após a cirurgia, segundo avaliação realizada pelos proprietários. A função do membro operado foi considerada boa. Dois cães apresentaram desgaste e ruptura da prótese após a cirurgia. Concluiu-se que a prótese de poliéster, da forma como foi implantada neste estudo, não pode ser considerada como substituto satisfatório, uma vez que resultados superiores podem ser obtidos com ténicas menos invasivas e mais simples.