Activation of HTLV-I transcription in the presence of Tax is independent of the acetylation of CREB-2 (ATF-4).

We have previously demonstrated that the bZIP transcription factor CREB-2, also called ATF-4, trans-activates, in association with the viral protein Tax, the human T-cell leukemia virus type I (HTLV-I) promoter. In this study, we have examined whether CREB-2 acetylation affects transcriptional activation mediated by Tax. We present evidence that CREB-2 is acetylated in vitro and in vivo. CREB-2 is acetylated in two regions: the basic domain of the bZIP (from amino acid residue 270 to 300) and the short basic domain (from 342 to 351) located downstream from the bZIP. We also demonstrate that CREB-2 is acetylated by p300/CBP but not by p/CAF. Moreover, replacement of lysine by arginine in the basic domains decreases the trans-activating capacity of CREB-2. However, in the presence of Tax, the HTLV-I transcription remains fully activated by these CREB-2 mutants. Although we cannot totally exclude that the mutations could also affect CREB-2 structure and activity independent of acetylation, our results suggest that activation of the viral promoter in the presence of Tax is independent of the CREB-2 acetylation.

Work values, endogenous sentiments and redistribution

We examine the interactions between individual behavior, sentiments and the social contract in a model of rational voting over redistribution. Agents have moral "work values". Individuals' self-esteem and social consideration of others are endogenously determined comparing behaviors to moral standards. Attitudes toward redistribution depend on self-interest and social preferences. We characterize the politico-economic equilibria in which sentiments, labor supply and redistribution are determined simultaneously. The equilibria feature different degrees of "social cohesion" and redistribution depending on pre-tax income inequality. In clustered equilibria the poor are held partly responsible for their low income since they work less than the moral standard and hence redistribution is low. The paper proposes a novel explanation for the emergence of different sentiments and social contracts across countries. The predictions appear broadly in line with well-documented differences between the United States and Europe.

On rigid analytic uniformizations of Jacobians of Shimura curves

The main goal of this article is to give an explicit rigid analytic uniformization of the maximal toric quotient of the Jacobian of a Shimura curve over Q at a prime dividing exactly the level. This result can be viewed as complementary to the classical theorem of Cerednik and Drinfeld which provides rigid analytic uniformizations at primes dividing the discriminant. As a corollary, we offer a proof of a conjecture formulated by M. Greenberg in hispaper on Stark-Heegner points and quaternionic Shimura curves, thus making Greenberg's construction of local points on elliptic curves over Q unconditional.

An irreducibility criterion for group representations, with arithmetic applications

We prove a criterion for the irreducibility of an integral group representation p over the fraction field of a noetherian domain R in terms of suitably defined reductions of p at prime ideals of R. As applications, we give irreducibility results for universal deformations of residual representations, with a special attention to universal deformations of residual Galois representations associated with modular forms of weight at least 2.

La poética del desig: amor i bogeria a l'Orlando furioso

Aquesta tesina, amb el títol "La poètica del desig. amor i bogeria a l'Orlando furioso", proposa una nova lectura del poema de Ludovico Ariosto, prenent com a objectiu l'anàlisi de la bogeria del seu protagonista, el Comte Orlando, "che per amor venne in furore e matto / d'uom che sì saggio era stimato prima". Així doncs, pretenem esbrinar per què davant de la constatació de Matteo Maria Boiardo d'un "Orlando innmorato", Ariosto va respondre amb un "Orlando furioso", narrant així "cosa non detta in prosa mai né in rima". Per arribar fins al fons de la qüestió, ens hem preguntat quins són l'origen, la manifestació textual, la dimensió i el significat del concepte de "furor" en el text; interrogants que ens han conduït cap a una bogeria amorosa que és manifestació externa d'un desig insatisfet. Un concepte que, a més a més d'evocar l"Hercules furens" d'Eurípides i Sèneca, ens remet a la teoria dels humors de Galè, al concepte de 'melancholia' d'Aristòtil i a l'eròtica platònica, al mateix temps que reprodueix els models del que Cesare Segre anomena la 'follie littéraire' característica de l'època medieval. A partir d'aquesta anàlisi s'ha interpretat el text com una apologia de les passions en la que es destrona al savi com a paradigma i model ètic, acabant així amb la imatge de l'home com a "animal rationale", situant per contra la seva "humanitas" ja no en la racionalitat (tampoc en la irracionalitat), sinó en la passionalitat, oferint així un retrat de l'ésser humà com a "animal passionalis" , una criatura intermitja en la que haurien de confluir idealment raó i passió.

Age-period-cohort analysis of oral cancer mortality in Europe: the end of an epidemic?

Over the last decade, mortality from oral and pharyngeal cancer has been declining in most European countries, but it had been increasing substantially in Hungary, Slovakia and a few other countries of central Europe, reaching rates comparable to those of lung cancer in several western European countries in males. To update trends in oral cancer mortality and further analyse the recent epidemic in central Europe, official death certifications for oral and pharyngeal cancer for 37 European countries were derived over the period 1970-2007, and an age-period-cohort model was fitted for selected countries. Male oral cancer mortality continued to decline in most European countries, including the Russian Federation, and, more importantly, it also started to decline in some of the countries with the highest male rates, i.e. Hungary and Slovakia; persisting rises were, however, observed in Belarus, Bulgaria and Romania. Oral cancer mortality rates for women were lower than in men and showed no appreciable trend over recent periods in the EU overall. Estimates from the age-period-cohort analysis for most selected countries showed a fall in effects for the cohorts born after the 1950s. For the period effect displayed a rise for the earlier periods, an inversion in the 1990s and a continuous fall up to the last studied period. Only some former non-market economy countries, like Romania, Ukraine and Lithuania, had rising cohort effect trends up to most recent generations. The major finding of this updated analysis of oral cancer mortality is the leveling of the epidemic for men in most European countries, including Hungary and other central European countries, where mortality from this cancer was exceedingly high. These trends essentially reflect the changes in alcohol and tobacco consumption in various populations.

Digitale politische Partizipation - Spannungsfeld zwischen MyPolitics und OurPolitics

Der Beitrag untersucht soziale und politische Aspekte digitaler politischer Partizipation. Einerseits müssen die Optionen für MyPolitics ausgeschöpft werden, indem Instrumente für elektronische Abstimmungen und Wahlen bereitgestellt werden. Andererseits sollte das Potenzial politischer Partizipation genutzt und Plattformen für OurPolitics gefördert werden. Solche Plattformen, ergänzt durch geeignete Matching-Verfahren, bringen Interessierte mit ähnlichen Anliegen zusammen und fördern politische Gestaltungskraft. Sie sind ein erster Schritt zum Public Memory einer digitalen Gesellschaft und bereichern nachfolgende Generationen mit ihrem Gedankengut.

Differential association of drinking motives with alcohol use on weekdays and weekends.

Drinking motives (DM) reflect the reasons why individuals drink alcohol. Weekdays are mainly dedicated to work, whereas weekends are generally associated with spending time with friends during special events or leisure activities; using alcohol on weekdays and weekends may also be related to different DM. This study examined whether DM were differentially associated with drinking volume (DV) on weekdays and weekends. A representative sample of 5,391 young Swiss men completed a questionnaire assessing weekday and weekend DV, as well as their DM, namely, enhancement, social, coping, and conformity motives. Associations of DM with weekday and weekend DV were examined using structural equation models. Each DM was tested individually in a separate model; all associations were positive and generally stronger (except conformity) for weekend rather than for weekday DV. Further specific patterns of association were found when DM were entered into a single model simultaneously. Associations with weekday and with weekend DV were positive for enhancement and coping motives. However, associations were stronger with weekend rather than with weekday DV for enhancement, and stronger with weekday than with weekend DV for coping motives. Associations of social motives were not significant with weekend DV and negative with weekday DV. Conformity motives were negatively associated with weekend DV and positively related to weekday DV. These results suggest that interventions targeting enhancement motives should be particularly effective at decreasing weekend drinking, whereas interventions targeted at coping motives would be particularly effective at reducing alcohol use on weekdays. (PsycINFO Database Record (c) 2014 APA, all rights reserved).

Divergent functions of three Candida albicans zinc-cluster transcription factors (CTA4, ASG1 and CTF1) complementing pleiotropic drug resistance in Saccharomyces cerevisiae.

One of the mediators of pleiotropic drug resistance in Saccharomyces cerevisiae is the ABC-transporter gene PDR5. This gene is regulated by at least two transcription factors with Zn(2)-Cys(6) finger DNA-binding motifs, Pdr1p and Pdr3p. In this work, we searched for functional homologues of these transcription factors in Candida albicans. A C. albicans gene library was screened in a S. cerevisiae mutant lacking PDR1 and PDR3 and clones resistant to azole antifungals were isolated. From these clones, three genes responsible for azole resistance were identified. These genes (CTA4, ASG1 and CTF1) encode proteins with Zn(2)-Cys(6)-type zinc finger motifs in their N-terminal domains. The C. albicans genes expressed in S. cerevisiae could activate the transcription of a PDR5-lacZ reporter system and this reporter activity was PDRE-dependent. They could also confer resistance to azoles in a S. cerevisiae strain lacking PDR1, PDR3 and PDR5, suggesting that CTA4-, ASG1- and CTF1-dependent azole resistance can be caused by genes other than PDR5 in S. cerevisiae. Deletion of CTA4, ASG1 and CTF1 in C. albicans had no effect on fluconazole susceptibility and did not alter the expression of the ABC-transporter genes CDR1 and CDR2 or the major facilitator gene MDR1, which encode multidrug transporters known as mediators of azole resistance in C. albicans. However, additional phenotypic screening tests on the C. albicans mutants revealed that the presence of ASG1 was necessary to sustain growth on non-fermentative carbon sources (sodium acetate, acetic acid, ethanol). In conclusion, C. albicans possesses functional homologues of the S. cerevisiae Pdr1p and Pdr3p transcription factors; however, their properties in C. albicans have been rewired to other functions.

Scores de mesure fonctionnelle articulaire pour le praticien [Joint functional outcome score for the clinician].

The sports clinician faces multiple treatment options when dealing with overload injuries, and it is important to evaluate their outcomes. Multiple scores exist, some clincian rated (CRO), others patient rated (PRO), the latter being currently favoured. This review presents some of these scores and we selected the ones we feel are the most appropriate for a sports clinician. We considered these common problems: tennis elbow, rotator cuff issues, groin pain, patellofemoral pain syndrome, achilles tendinopathy and ankle instability. In addition, an activity level score is useful to weigh the result in the context of return to performance. These scores help to create a common language between therapists and to evaluate treatments objectively.

Solid phase microextraction as a short-term sampling technique for BTEX occupational exposure

Solid phase microextraction (SPME) has been widely used for many years in various applications, such as environmental and water samples, food and fragrance analysis, or biological fluids. The aim of this study was to suggest the SPME method as an alternative to conventional techniques used in the evaluation of worker exposure to benzene, toluene, ethylbenzene, and xylene (BTEX). Polymethylsiloxane-carboxen (PDMS/CAR) showed as the most effective stationary phase material for sorbing BTEX among other materials (polyacrylate, PDMS, PDMS/divinylbenzene, Carbowax/divinylbenzene). Various experimental conditions were studied to apply SPME to BTEX quantitation in field situations. The uptake rate of the selected fiber (75 microm PDMS/CAR) was determined for each analyte at various concentrations, relative humidities, and airflow velocities from static (calm air) to dynamic (> 200 cm/s) conditions. The SPME method also was compared with the National Institute of Occupational Safety and Health method 1501. Unlike the latter, the SPME approach fulfills the new requirement for the threshold limit value-short term exposure limit (TLV-STEL) of 2.5 ppm for benzene (8 mg/m(3))

Plesiophysa dolichomastix sp. n. (Gastropoda: Planorbidae)

A new species of planorbid mollusc, Plesiophysa dolichomastix (Greek dolichos = long, mastix = flagellum), collected from Lagoa da Pedra, municipality of Santa Rosa, state of Goiás, Brazil (15°01'S, 47°13'W) is described. It is indistinguishable by the shell characters from the five congeneric species described so far: P. striata (Orbigny, 1841), P. granulata ("Shuttleworth" Sowerby, 1873), P. guadeloupensis ("Fischer" Mazé, 1883), P. ornata (Haas, 1938) and P. hubendicki Richards & Ferguson, 1962. It differs from the anatomically studied species in the following characters: about 50 ovotestis diverticula, against 12 in granulata, 100 in ornata, unstated in hubendicki; and length of flagella - about as long as the penial complex -, against about 1/3 to 1/6 in the other three.

Trends in cancer mortality in Brazil, 1980-2004.

Scanty information, limited to selected areas of the country, is available on cancer mortality in Brazil. Age-standardized (world population) mortality rates between 1980 and 2004, derived from the WHO database, were computed for all cancers and 24 major cancer sites in Brazil. Joinpoint regression analyses were used to identify the significant changes in trends and estimate annual percent change (APC) in rates. Total cancer mortality rates increased over the last decade in men (APC = 0.5) to reach 101.2/100 000, and in women (APC = 0.3) to reach 71.3/100 000. In men, upward trends were observed for cancers of the oral cavity and pharynx with a rate of 5.9/100 000 in 2000-2004, intestines (whose rate, however was low, i.e. 7.6), prostate (12.2), and leukemias (3.4). Male lung cancer increased until 1993 (APC = 1.39) and decreased thereafter (APC = -0.29), with a relatively low rate of 16.2/100 000 in 2000-2004. In women, there were steady upward trends for cancers of the lung (APC = 2.3), reaching 6.2/100 000 in 2000-2004, and leukemias (2.5). Breast cancer mortality leveled off at around 10/100 000 in the last decade, whereas declines were observed for cancers of the uterus, whose rate (8.3) however, remained comparatively high. Declines were observed for stomach cancer in both sexes, with rates of 11.1 in men and 4.6 in women. In conclusion, the key issues of cancer mortality in Brazil are the high rates of head and neck cancers in men and (cervix) uterine cancer in women, that is, in principle cancers that are largely avoidable through prevention, screening, and early diagnosis.

Fracture vertébrate évaluée par ostéodensitométrie. Un nouveau facteur de risque pour la fracture [Vertebral fracture assessed by DXA: a new risk factor for fracture]

At the age of 50, a woman has a lifetime risk of more than 40% to present a vertebral fracture. More than 60% of vertebral fractures remain undiagnosed. As a consequence it is of major importance to develop screening strategies to detect these fractures. Vertebral fracture assessment (VFA) by DXA allows one to detect vertebral fracture from T4 to L4 using DXA devices, while performing also during the same visit the bone mineral density measurement. Such an approach should improve the evaluation of fracture risk and therapeutic indication. Compared to the standard X-ray assessment, VFA highly enables to detect moderate or severe vertebral fractures below T6.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.