Zintegrowane podejście dyskursywne do rozwijania sprawności mownych; przedstawienie celów i założeń projektu badawczego

Celem artykułu jest przedstawienie projektu o charakterze badawczo-wdrożeniowym dotyczącego doskonalenia obcojęzycznych kompetencji mownych (wypowiadanie się i rozumienie wypowiedzi ustnych) na poziomie zaawansowanym i przygotowywanym w Instytucie Filologii Romańskiej UAM. Niniejszy projekt zakłada, że istnieją spore możliwości podniesienia skuteczności i ekonomii kształcenia kompetencji mownych, poprzez zintegrowane podejście do celów kształcenia, a także poprzez wykorzystanie narzędzi internetowych. Podejście to zasadza się na integracji trzech zakresów kształcenia, a mianowicie: (1) doskonalenia umiejętności interakcyjnych w zakresie komunikacji półpublicznej, (2) rozwoju kompetencji medialnej oraz (3) rozwoju wiedzy dot. aktualnej, szeroko pojmowanej problematyki społeczno-kulturowej i krytycznego, zobiektywizowanego myślenia w stosunku do prezentowanych ujęć i naświetleń tej problematyki. W niniejszym omówieniu główny nacisk położony zostanie na uargumentowanie zasadności postulowanego zintegrowanego podejścia dyskursywnego, a także na wykazanie wartości dydaktycznej wybranych audycji medialnych. Zaprezentowane zostaną również główne kierunki pracy dydaktycznej oraz wyniki badania pilotażowego.

Poziom autonarracyjności wypowiedzi i użyteczność wybranych sposobów ich generowania

Autonarracja (jako relacjonowanie własnego doświadczenia) jest dla psychologa istotnym źródłem informacji diagnostycznych, ponieważ w autonarracji odzwierciedla się indywidualny sposób nadawania znaczenia rzeczywistości (wewnętrznej i zewnętrznej), który konstytuuje poczucie tożsamości. Wydaje się ważne określenie użyteczności metod (instrukcji) wywoływania autonarracji pod względem ich potencjału w zakresie stymulowania wypowiedzi o wysokim poziomie narracyjności. Istnieją czynniki (intrapersonalne i sytuacyjne), które mogą modyfikować efekty instrukcji autonarracyjnych. Jednym z intrapersonalnych czynników jest tzw. inklinacja narracyjna – dyspozycyjna tendencja do opowiadania o sobie w konwencji opowieści. W referowanych badaniach podjęto się próby określania poziomu narracyjności w tekstach, zebranych za pomocą trzech różnych instrukcji autonarracyjnych w wywiadach (1. pytania otwartego, 2. rozmowy o przyniesionej fotografii, 3. metafory życia jako książki) od osób o różnym poziomie inklinacji autonarracyjnej. Teksty poddano ilościowej analizie treści w celu określenia wskaźników oraz poziomu narracyjności. Badania między innymi sugerują, że psycholog stosujący instrukcje autonarracyjne, nie powinien abstrahować od wpływu inklinacji narracyjnej na użyteczność instrukcji generowania autonarracji.

Warianty realizacji austriackości w wybranych autorów (Joseph Roth, Stefan Zweig, Franz Theodor Csokor i Ődön von Horváth) w odniesieniu do kategorii granicznych starego i nowego świata

Wydział Neofilologii:Instytut Filologii Germańskiej