881 resultados para stop-motion
Resumo:
En este artículo se describe el concepto de plataforma RASMA, Robot-Assisted Stop-Motion Animation, cuya finalidd es facilitar la tarea de generar los fotogramas necesarios para crear una secuencia animada en 2D. Se describen tanto la generación de trayectorias que deben seguir los objetos (en Unity 3D o en Adobe Flash Player), como la exportación/importación de los ficheros de datos en XML, la planificación de las trayectorias del robot, la toma de fotogramas y el ensamblado final de toda la secuencia.
Resumo:
Se inicia un análisis de los procesos de trabajo de stop-motion porque ayudan a comprender las diferentes escalas en arquitectura donde las maquetas se convierten en futuros prototipos de infraestructuras de edificios o de paisaje. Stop motion es una técnica de animación fotograma a fotograma de objetos estáticos mediante la manipulación de figuras de plastilina en entornos fijos con cambios de luz, color y sonido. Igual que dicha técnica reúne lo mejor del rodaje tradicional -story board, escenografía, fotografía, personajes, iluminación- la animación de maquetas de interiores sintetiza micro-procesos de mayor repercusión -habitaciones con cambios de humedad, de temperatura, de ventilación y de iluminación- incorporando efectos especiales que son procesados digitalmente en post-producción. Se construyen varios prototipos de habitación con parámetros fijos como el tamaño y la posición de la cámara y otros variables como los materiales, los personajes y la iluminación. Representan un mundo en miniatura que intenta aportar un acercamiento sensorial y atmosférico analizando la magia y la fantasía que Junichirô Tanizaki describe en la penumbra de las construcciones tradicionales japonesas y estudiando las imperfecciones de los escenarios que Tim Burton manipula en su películas de animación con una textura que las tecnologías digitales no pueden igualar. El objetivo es utilizar una escala micro para realizar unos modelos interiores donde las condiciones atmosféricas están controladas y reducidas, y tomar datos que se podrían aplicar a un proceso de modelado a escala intermedia para testar prototipos de edificios como el túnel de viento; o, finalmente, a una escala macro con maquetas de un sector de la costa o de un río donde los fenómenos meteorológicos son los protagonistas para simular inundaciones y diseñar futuras medidas de prevención y seguridad.
Resumo:
Do the “democratization” of media and the proliferation of online participatory culture undermine the aesthetic hegemony of professional filmmakers? This article is a case study of both more and less popular animated Lego videos, also called “brickfilms,” that asks how amateur videos adhere to and/or depart from professionalized aesthetic standards. It addresses the definitions of professionalism and amateurism and proposes that the dichotomy between democratization and ongoing elitism is insufficient to describe the complex dialogue between professional film aesthetics and amateur production—a dialogue that is diverse but nonetheless follows certain patterns. These patterns link Lego videos to silent era cinema as well as contemporary professional live-action and stop-motion animation. Furthermore, a mixture of parody, pastiche, and homage suggest that amateur work has a variety of affective relationships to professional work. Ultimately, amateur filmmaking indicates a negotiation of professional standards rather than slavish adherence.
Resumo:
O presente texto apresenta o processo de representação de pessoas e testemunhos reais através do estudo e desenvolvimento de personagens, materializadas em marionetas de animação. Através da investigação sobre o estudo da evolução da marioneta, do teatro de sombras ao cinema de animação, procurou-se entender questões relacionadas com a representação, analisando o trabalho de diferentes realizadores e as personagens por eles criadas. Foram investigadas e estudadas metodologias para o desenho de personagens, bem como os materiais mais indicados para a construção de marionetas de animação para um projeto prático - o documentário animado "Pronto, era assim" - onde as personagens resultam da materialização da figura dos intervenientes e todo o seu meio envolvente através da metáfora, numa assumida omissão de identidade. Desta forma, as histórias narradas perdem a sua pertença, transformando-se em memórias sociais, e resultando numa maior proximidade com o espetador e possível identificação.
Resumo:
Miltä sinusta tuntuisi nähdä vanhenevasi viisikymmentä vuotta minuutissa? Time-lapse -kuvaus on nykytekniikalla ainoa keino ihmisille matkustaa ajassa. Tällä kuvaustavalla on mahdollista hidastaa elämää tai vastaavasti nopeuttaa sitä. Tämän opinnäytetyön tarkoituksena on käydä läpi ne keinot ja tekniikat kuinka time-lapse -kuvia voidaan tehdä. Työn tavoitteena on ollut ymmärtää time-lapse -kuvaamista ja tutustua eri efekteihin, joita voi tehdä intervallikuvauksen avulla. Työhön on tehty kuvamateriaalia kirjallisen osan tueksi, jotta lukijan olisi mahdollisimman helppo ymmärtää kuvaustapaa. Työhön on tehty kaavoja ja kuvia, jotka antavat lukijalle mahdollisuuden myös kokeilla kuvien ottamista. Työssä on kerrottu kuvien ottamisesta ja siinä helposti tehtävistä virheistä, jotta lukijan ei tarvitsisi omissa kokeiluissaan ajaa samoihin ansoihin, kuin opinnäytetyötä tehdessä on ajettu. Time-lapse -kuvaaminen on kiehtova tapa tuoda kaikki valokuvauksen keinot elokuvaan. Tämä työ on tehty sitä varten, että tekijä itse on syventänyt ymmärrystään kuvaustapaan ja siksi, että lukija voisi suunnitella kuvauksiaan monipuolisemmin. Tämä työ käy time-lapse -kuvaamisen pinnalla. Syvemmällä kuvaustavan sisällä on miljoonia keinoja, joita on mahdollista löytää, kokeilla ja käyttää. Tämän työn tarkoituksena on olla alku matkalle, joka vie mukanaan kokeilemaan uusia keinoja, joita ei ehkä kuvien digitaalisuuden tuomien mahdollisuuksien myötä ole vielä edes löydetty.
Resumo:
Pós-graduação em Artes - IA
Resumo:
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)
Resumo:
Pós-graduação em Educação - FFC
Resumo:
O objetivo deste trabalho foi à criação de um Curta-Metragem que causasse uma conexão com o espectador de forma mais sensorial e emotiva, amenizando compreensões racionais e lógicas. Para tal propósito foi utilizada uma representação, uma representação imagética de conceitos oriundos da Psicologia Jungiana, do Teatro da Crueldade e dos estudos de mitologia de Joseph Campbell. A computação gráfica foi utilizada na geração de elementos com o intuito de possibilitar a criação de uma simbologia fundamentada nas teorias pesquisadas. A tentativa de representação dos símbolos arquetípicos baseados nos estudos do Jung fundamentou a construção da obra final. Diversas técnicas foram aplicadas na produção do Curta-Metragem, como: Stop-motion, Foto-manipulação, Camera Tracking, Rotoscopia e Animação 3D. O estudo de composição de artistas que tenham a mesma linha temática possibilitou o melhor desenvolvimento da proposta.
Resumo:
The English writer Neil Gaiman has a varied background in various genres of literature and comics. His novel Coraline (2002) was considered a bestseller and received numerous adaptations, including versions for the comics (U.S., 2008, illustrated by P. Craig Russelle) and for a musical off Broadway (USA, 2009). The object of analysis chosen for this research was the adaptation of Coraline for film, Coraline (U.S., 2009), stop motion animation directed by Henry Selick. In the eyes of the general public the film stands out for being an engaging animation. Under a closer look, Coraline becomes a valuable object of study that incorporated the technique of stop motion at the same time that modernized the fantastic genre, usually directed to children and youth, but in that case, reaches many audiences. The objective of this research is to analyze the animation based on theory of origin greimasian, focusing on the narrative that constitutes the fantastic genre in order to infer the regularities of genrer and the specificities of audiovisual product
Resumo:
Measurement of concrete strain through non-invasive methods is of great importance in civil engineering and structural analysis. Traditional methods use laser speckle and high quality cameras that may result too expensive for many applications. Here we present a method for measuring concrete deformations with a standard reflex camera and image processing for tracking objects in the concretes surface. Two different approaches are presented here. In the first one, on-purpose objects are drawn on the surface, while on the second one we track small defects on the surface due to air bubbles in the hardening process. The method has been tested on a concrete sample under several loading/unloading cycles. A stop-motion sequence of the process has been captured and analyzed. Results have been successfully compared with the values given by a strain gauge. Accuracy of our methods in tracking objects is below 8 μm, in the order of more expensive commercial devices.
Resumo:
Mechanical, physical and chemical changes in the surface of commercial thin film metal evaporated magnetic recording media have been correlated to recording error and signal degradation measurements. Modified and adapted commercial Hi-8 video recorders have been used for sample generation whilst analytical techniques such as SXPS,IMS and SEM have been employed in the surface characterisation. The durability of the media was assessed through stop motion (still frame) and cycling tests, where error growth and signal degradation were measured as a function of running time. The tests were performed under ambient (22°C, 40% RH) and high humidity (22°C, 80% RH) conditions. Characterisation of the lubricant layer on each tape was performed through models based on XPS and angle resolved XPS. The lubricant thickness can significantly affect the durability and signal output level of a thin film tape and thus it is important that reliable quantification can be achieved. Various models were considered for determining the lubricant thickness although ultimately, the most suitable technique was deemed to be a model that assumed a uniform layer structure. In addition to thin film metal evaporated media, equivalent durability tests and surface analysis experiments were performed using a commercial metal particle tape in order that comparisons could be made between the two types of recording media. The signal performance of the thin film metal evaporated media was found to be quite different from that for the metal particle tape since dropout errors and signal degradation increased at a much earlier stage. Extensive surface analyses enabled the mechanisms responsible for media failure and error growth to be identified in the ME and MP tapes and these were found to result from cyclic stressing and fatigue on the immediate substrate of the media.
Resumo:
Peu satisfaite des concepts généralement mentionnés lorsqu’il s’agit d’écrire sur les films réalisés en stop-motion, je propose d’analyser un corpus de quatre films réalisés par un duo estonien peu connu, les réalisatrices Jelena Girlin et Mari-Liis Bassovskaja, en ancrant mon discours dans une recherche plus large sur l’intimité et la sensorialité en art. J’effleure, par l’entremise d’une revue de littérature, le paradoxe d’animer l’inanimé et l’idée du umheimlich freudien, prégnants dans les écrits substantiels autour du cinéma d’animation en volume. Après avoir démontré que l’œuvre de Girlin Bassovskaja s’incrit dans le domaine de l’intime, j’approfondis l’analyse en m’appuyant sur les théories de la visualité haptique appliquée aux films. Je découvre le corpus à la lumière de ces théories, et évoque l’idée du regard caressant du spectateur vers le film, mais aussi de sa réversibilité. De plus, en tant que réalisatrice-animatrice de court-métrages d’animation, les théories susmentionnées outillent ma pensée afin de décrire ma volonté quasi obsessionnelle de rendre l’intimité tangible par une animation sensuelle en pâte à modeler sur verre.
Resumo:
Peu satisfaite des concepts généralement mentionnés lorsqu’il s’agit d’écrire sur les films réalisés en stop-motion, je propose d’analyser un corpus de quatre films réalisés par un duo estonien peu connu, les réalisatrices Jelena Girlin et Mari-Liis Bassovskaja, en ancrant mon discours dans une recherche plus large sur l’intimité et la sensorialité en art. J’effleure, par l’entremise d’une revue de littérature, le paradoxe d’animer l’inanimé et l’idée du umheimlich freudien, prégnants dans les écrits substantiels autour du cinéma d’animation en volume. Après avoir démontré que l’œuvre de Girlin Bassovskaja s’incrit dans le domaine de l’intime, j’approfondis l’analyse en m’appuyant sur les théories de la visualité haptique appliquée aux films. Je découvre le corpus à la lumière de ces théories, et évoque l’idée du regard caressant du spectateur vers le film, mais aussi de sa réversibilité. De plus, en tant que réalisatrice-animatrice de court-métrages d’animation, les théories susmentionnées outillent ma pensée afin de décrire ma volonté quasi obsessionnelle de rendre l’intimité tangible par une animation sensuelle en pâte à modeler sur verre.
Resumo:
A animação surge enquanto técnica em narrativas não ficcionais no início do século XX, desvendando-se como um método eficaz para a representação de acontecimentos que se desvaneceram no tempo, e dos quais não há registo fotográfico ou vídeo. Logo, se essa representação tem por base indícios do real, pode-se classificar como documentário animado. Inicialmente a animação passou a desempenhar um papel importante na pedagogia e na propaganda, mas mais do que representar mimeticamente situações que não tiveram a oportunidade de serem captadas em live action, a animação demonstrou-se útil na esquematização de conceitos abstratos, tais como a memória. É neste sentido que foi pensado e desenvolvido o projeto Pronto, era assim consistindo numa curta-metragem documental, que tem como temática: o valor da terceira idade. O intuito do filme é enaltecer o contributo dos idosos na sociedade, e para isso contou-se com a gravação áudio das suas memórias e através da animação fez-se a sua representação. Pretendeu-se que as imagens não identificassem os entrevistados, mas sim, as histórias por elas relatadas e a sua personalidade.