Psychosociale Klachten en Welbevinden van Primair Hyperaldosteronisme Patiënten na Medische Behandeling

Dit onderzoek richtte zich op psychosociale klachten en welbevinden van optimaal medische behandelde PHA patiënten ná het eerste jaar. De twee typen PHA – adenoom en hyperplasie – zijn met elkaar vergeleken en de invloed van sekse en co-morbiditeit is onderzocht. Via de patiëntenvereniging NVACP en het Radboud Universitair Medisch Centrum zijn 397 patiënten benaderd, waarvan 123 de eenmalige digitale vragenlijst hebben ingevuld. Het betrof 89 personen met adenoom en 34 met hyperplasie. De gemiddelde leeftijd was 57,45 jaar. De groep bestond voor 75% uit mannen en voor 25% uit vrouwen. De (start van de) behandeling varieerde van 13 tot 295 maanden geleden, gemiddeld was dit 59,3 maanden. De psychische klachten zijn gemeten met de subschalen voor angst, voor depressie en voor insufficiëntie van denken en handelen van de SCL-90 (Arrindell & Ettema, 2003); welbevinden is gemeten met de DMHC-SF (Lamers, Westerhof, Bohlmeijer, ten Klooster, & Keyes, 2011). De resultaten toonden geen verschil tussen de twee typen PHA noch qua psychische klachten noch qua welbevinden. Psychische klachten bleken 10,6% van de variantie in welbevinden te verklaren (β = -.34 Adjusted R2 = .106, F (1,121) = 15.44, p < .001). Ook na controle voor de variabelen sekse en co-morbiditeit bleek type PHA geen invloed te hebben op psychische klachten en op welbevinden. Wel werd duidelijk dat co-morbiditeit met 26,3% significant van invloed was op psychische klachten (β = .52, Adjusted R2 = .263, F (1,121) = 44.56, p < .001).

Voorspellende Waarde van psychosociale Factoren op het Resultaat van een Multidisciplinaire Behandeling van Verzuimende Werknemers met Somatisch Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten (SOLK)

Het doel van dit onderzoek is te onderzoeken welke psychosociale determinanten een voorspellende waarde hebben voor het resultaat vier maanden na deelname aan een multidisciplinair behandelprogramma gebaseerd op Cognitief Gedragsmatige Therapie (CGT) voor verzuimende werknemers met Somatisch Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten (SOLK). Het onderzoek betreft een within-subject quasi-experiment van een retrospectieve selecte steekproef (n=1685) met twee meetmomenten: tijdens baseline en vier maanden na start interventie. De hoofdmaat voor het bepalen van behandelsucces is het percentage werkhervatting en de verschilscore op de Medical Outcomes Study 36-Item Short Form Health Survey (SF-36). De potentiële voorspellende variabelen zijn leeftijd, verzuimduur distress, klachteninterferentie, werkgerelateerde stressoren, vermijding, perfectionisme en een belastende thuissituatie (als gevolg van kleine dagelijkse irritaties en levensgebeurtenissen) Uit de analyse blijken alleen de variabelen verzuimduur en klachteninterferentie een klein negatief verband te hebben met het te bereiken resultaat wat betreft werkhervattingspercentage en SF-36 verschilscore. Deze twee determinanten voorspellen het werkhervattingspercentage bij gedeeltelijk verzuim voor 2.7% en bij volledig verzuim voor 11.9%. Overige onderzochte psychosociale variabelen blijken geen evidente voorspellende waarde te hebben op de uitkomst van de behandeling. De verschilscore op de VAR-schalen heeft slechts een beperkte samenhang met het werkhervattingspercentage.

La réhabilitation psychosociale a l'aube du XXIème siècle: III: Méthode d'évaluation interdisciplinaire et bilan biopsycho-social

During the past 20 years, therapeutic and rehabilitative modalities in the field of psychosocial rehabilitation have been diversified in becoming more specific. We have the possibility to offer individualized rehabilitation programs as well as in the general field of socio-professional goals as in the clinical field according to the patients' needs and personal assets. The content of these programs associates various forms of specialized medical and paramedical services. The indications are established trough a careful assessment. The rehabilitation unit of the University Department of Psychiatry in Lausanne has developed a multidisciplinary assessment method based on the bio-psychosocial integrative model and the vulnerability-stress model in integrating the level of experience of Wood for the analysis of the psychosocial functioning. This results in a structured assessment program, which leads to a multidisciplinary comprehensive assessment (difficulties versus adaptative resources)

La réhabilitation psychosociale a l'aube du XXIème siècle: II: Modalités thérapeutiques ou réhabilitatives et dispositif institutionnel

The main goal of psychosocial rehabilitation is to compensate the vulnerability underlying psychiatric disorders through intermediate institutions when the persistence and recurrence of these disorders have led to social and professional exclusion. Intermediate institutions refer to services which allow transition between the state of dependence on the hospital to the state of relative autonomy in social community. Psychosocial rehabilitation is a comprehensive approach which link the type of interventions: treatment, rehabilitation and support integrated in multimodal and individualized programs. A study of the out-patients followed by the rehabilitation unit of the psychiatric department in Lausanne has shown that provision of services is divided into 60% for rehabilitation, 20% for treatment and 20% for support independently of the psychiatric disorders. The implementation of these programs necessitates institutional support from psychiatric hospital to outpatient clinics through different types of facilities in order to offer a medical and psychosocial device of rehabilitation into the community

La réhabilitation psychosociale a l'aube du XXIème siècle. I: Principes, population cible et pathologie en cause

The relatively recent development of the psychosocial rehabilitation has its origins mainly in the progress of modern psychopharmacology, the assertion of the rights of the patients and the result of the studies showing that the evolution of persons suffering from severe and persistent mental illnesses can prove to be positive in many cases. In spite of the heterogeneity of the experiences and of the theoretical references, the core principles of the psychosocial rehabilitation imposed themselves. These principles can be classified according to three levels, that of relational ethics, that of the method of intervention and that of the institutional device. A recent study showed that 2.4@1000 of the general adult population of the Canton of Vaud live in sociotherapeutic and rehabilitation accommodations. In this sample, there is a important percentage of relatively young persons (55.3% are under 40). In institutional accommodation there is a majority of patients suffering from major personality disorders and addiction (40.6%), followed by psychotic disorders (37.2%), persistent mood disorders (12.3%), neurotic disorders (6.6%) and psycho-organic disorders (3.3%). In home based rehabilitation, the ratio of patients with psychotic disorders is more important (53.1%). This difference would indicate that people with schizophrenia would have a better social outcome than personality disorders with addiction

Origine et évolution de la réhabilitation psychosociale

The main historical stages of the social rehabilitation of the mentally-ill patients show that the psychiatric hospital centred approach has been progressively cast off and therefore the creation of intermediate institutions and ambulatory care integrated in the city has been favoured. This has allowed the progressive development of the psychosocial rehabilitation. This reorientation of the medical practice towards the community was based on two specific and corollary approaches: the deinstitutionalisation and the rehabilitation, which have the common objective to facilitate the return of the patient in the natural social community. The psychosocial rehabilitation includes the deinstitutionalisation and the return to the community, in a holistic approach aiming at compensating for the psychosocial handicap induced by the mental illness. The concept of the psychosocial rehabilitation itself has been progressively elaborated over time. The initial enthusiasm was followed by a period of progressive disillusion, which was finally followed by the development of the psychosocial rehabilitation as a true specific clinical discipline, a topic in medical education and in scientific research