173 resultados para biogeografia


Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Considerando a distribuição atual da domicialiação triatomínea no Brasil, pode-se verificar sua associação com a referente aos espaços abertos. Estes podem ser considerados como naturais e artificiais. Os primeiros estão essencialmente situados nos domínios paisagísticos das caatingas, dos cerrados, totalmente incluídos em território brasileiro, e das pradarias mistas subtropicais pertencentes a paisagem que se estende além desses limites. Os outros são os originados da ação antrópica resultando em expansão da paisagem aberta principalmente em virtude da devastação da cobertura florestal do domínio tropical atlântico. Embora tentativamente, procurou-se aplicar o modelo de refúgios paleoecológicos e da existência de centros de endemismo às quatro espécies de domiciliação epidemiologicamente significante. O Triatoma sordida, Triatoma brasiliensis e Triatoma pseudomaculata parece ter seus centros de endemismo nos espaços abertos dos cerrados e das caatingas, enquanto o Panstrongylus megistus teria tido sua origem nas florestas do ambiente tropical atlântico. Quanto ao Triatoma infestans, sua área endêmica estaria localizada em território boliviano, de onde se dispersou e continua se dispersando pela ação do homem. A invasão domiciliar, ao que tudo indica, obedece a mecanismo oportunista propiciado por vários estímulos de abrigo e alimentação. Uma vez instalada, a domiciliação permite não apenas a sobrevivência, mas também a dispersão da espécie. Esses conceitos devem ser levados em conta nas campanhas de controle, uma vez que a probabilidade de sucesso aumenta com essa especialização do triatomíneo. A continuidade da ação antrópica sobre o ambiente, atualmente intensificada na região do domínio equatorial amazônico, resultará na expansão dos espaços abertos. Assim sendo, seja a custa de espécies locais seja a custa de espécies introduzidas, poderá ocorrer a domiciliação triatomínea, como problema de saúde pública, em região onde ainda não foi assinalada.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Considerando a distribuição atual da domicialiação triatomínea no Brasil, pode-se verificar sua associação com a referente aos espaços abertos. Estes podem ser considerados como naturais e artificiais. Os primeiros estão essencialmente situados nos domínios paisagísticos das caatingas, dos cerrados, totalmente incluídos em território brasileiro, e das pradarias mistas subtropicais pertencentes a paisagem que se estende além desses limites. Os outros são os originados da ação antrópica resultando em expansão da paisagem aberta principalmente em virtude da devastação da cobertura florestal do domínio tropical atlântico. Embora tentativamente, procurou-se aplicar o modelo de refúgios paleoecológicos e da existência de centros de endemismo às quatro espécies de domiciliação epidemiologicamente significante. O Triatoma sordida, Triatoma brasiliensis e Triatoma pseudomaculata parece ter seus centros de endemismo nos espaços abertos dos cerrados e das caatingas, enquanto o Panstrongylus megistus teria tido sua origem nas florestas do ambiente tropical atlântico. Quanto ao Triatoma infestans, sua área endêmica estaria localizada em território boliviano, de onde se dispersou e continua se dispersando pela ação do homem. A invasão domiciliar, ao que tudo indica, obedece a mecanismo oportunista propiciado por vários estímulos de abrigo e alimentação. Uma vez instalada, a domiciliação permite não apenas a sobrevivência, mas também a dispersão da espécie. Esses conceitos devem ser levados em conta nas campanhas de controle, uma vez que a probabilidade de sucesso aumenta com essa especialização do triatomíneo. A continuidade da ação antrópica sobre o ambiente, atualmente intensificada na região do domínio equatorial amazônico, resultará na expansão dos espaços abertos. Assim sendo, seja a custa de espécies locais seja a custa de espécies introduzidas, poderá ocorrer a domiciliação triatomínea, como problema de saúde pública, em região onde ainda não foi assinalada.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Abordam-se os factores determinantes da diversidade de aves características das ilhas dos arquipélagos dos Açores, Madeira, Canárias e Cabo Verde, que se incluem na região biogeográfica designada por Macaronésia. Ensaiam-se e avaliam-se modelos biométricos relativos à explicação da diversidade e endemicidade insulares no Atlântico Norte. Dá-se particular relevo a inovações relativas à longitude, para explicação do número de aves nidificantes, e à latitude, para explicar a constituição de endeismos insulares. Recorre-se à utilização da simulação biométrica na procura de indicadores ambientais que possam apoiar a viabilização do desenvolvimento económico apoiado em recursos naturais renováveis.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Neste trabalho foi realizada uma análise cladística, utilizando 63 caracteres, dos 30 gêneros da tribo Neotropical Ochlerini Rolston, no intuito de testar seu monofiletismo e estabelecer uma hipótese de parentesco. Janeirona Distant, 1911 (Pentatomini) e as tribos Discocephalini e Halyini foram incluídas no grupo-interno para testar seu relacionamento com Ochlerini; Marghita Ruckes, 1964 e Stictochilus Bergroth, 1918 (Pentatomini) foram utilizados como grupos-externos. Os cladogramas de consenso estrito obtidos indicam que Ochlerini e Discocephalinae são grupos monofiléticos, mas Pentatominae, Halyini+Ochlerini, Pentatomini+Ochlerini, Ochlerus Spinola, 1837, Stalius Rolston, 1992 e Alitocoris Sailer, 1950 são grupos merofiléticos. Discocephalini e Ochlerini compartilham três sinapomorfias: primeiro segmento do rostro longo, alcançando o prosterno; metasterno carenado longitudinalmente; e superfície dorsal do segmento X do macho membranosa no terço basal. Ochlerini é sustentada por uma sinapomorfia, a superfície dorsal do terceiro artículo metatarsal das fêmeas aplainada. Uma análise biogeográfica a partir dos cladogramas de consenso mostrou padrões congruentes com eventos vicariantes propostos para a região Neotropical.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

This work, dedicated to the study of nesting habits of the species of the Neotropical genus Partamona Schwarz, is a sequence to the taxonomic revision recently published elsewhere. A total of 214 nests and nest aggregations of 18 species [Partamona epiphytophila Pedro & Camargo, 2003; P. testacea (Klug, 1807); P. mourei Camargo, 1980; P. vicina Camargo, 1980; P. auripennis Pedro & Camargo, 2003; P. combinata Pedro & Camargo, 2003; P. chapadicola Pedro & Camargo, 2003; P. nhambiquara Pedro & Camargo, 2003; P. ferreirai Pedro & Camargo, 2003; P. pearsoni (Schwarz, 1938); P. gregaria Pedro & Camargo, 2003; P. batesi Pedro & Camargo, 2003; P. ailyae Camargo, 1980; P. cupira (Smith, 1863); P. mulata Moure in Camargo, 1980; P. seridoensis Pedro & Camargo, 2003; P. criptica Pedro & Camargo, 2003; P. helleri (Friese, 1900)] were studied , including data about habitat, substrate, structural characteristics, construction materials and behavior. The descriptions of the nests are illustrated with 48 drawings. Partial data of the nests of P. bilineata (Say, 1837), P. xanthogastra Pedro & Camargo, 1997, P. orizabaensis (Strand, 1919), P. peckolti (Friese, 1901), P. aequatoriana Camargo, 1980, P. musarum (Cockerell, 1917) and P. rustica Pedro & Camargo, 2003 are also presented. Nests of P. grandipennis (Schwarz, 1951), P. yungarum Pedro & Camargo, 2003, P. subtilis Pedro & Camargo, 2003, P. vitae Pedro & Camargo, 2003, P. nigrior (Cockerell, 1925), P. sooretamae Pedro & Camargo, 2003 and P. littoralis Pedro & Camargo, 2003 are unknown. The species of Partamona build notable nest entrance structures, with special surfaces for incoming / exiting bees; some of them are extremely well-elaborated and ornamented, serving as flight orientation targets. All species endemic to western Ecuador to Mexico with known nesting habits (P. orizabaensis, P. peckolti, P. xanthogastra, P. bilineata, P. aequatoriana and P. musarum) build their nests in several substrates, non-associated with termitaria, such as cavities and crevices in walls, among roots of epiphytes and in bases of palm leaves, in abandoned bird nests, under bridges, and in other protected places, except P. peckolti that occasionally occupies termite nests. In South America, on the eastern side of the Andes, only P. epiphytophila and P. helleri nest among roots of epiphytes and other substrates, non-associated with termitaria. All other species studied (P. batesi, P. gregaria, P. pearsoni, P. ferreirai, P. chapadicola, P. nhambiquara, P. vicina, P. mourei, P. auripennis, P. combinata, P. cupira, P. mulata, P. ailyae, P. seridoensis, P. criptica and P. rustica) nest inside active termite nests, whether epigeous or arboreous. The only species that builds obligate subterranean nests, associated or not with termite or ant nests (Atta spp.) is P. testacea. Nests of Partamona have one vestibular chamber (autapomorphic for the genus) closely adjacent to the entrance, filled with a labyrinth of anastomosing pillars and connectives, made of earth and resins. One principal chamber exists for food and brood, but in some species one or more additional chambers are filled with food storage pots. In nests of P. vicina, there is one atrium or "false nest", between the vestibule and the brood chamber, which contains involucral sheaths, cells and empty pots. All structures of the nest are supported by permanent pillars made of earth and resins (another autapomorphy of the genus). The characters concerning nesting habits were coded and combined with morphological and biogeographic data, in order to hypothesize the evolutive scenario of the genus using cladistic methodology. The phylogenetic hypothesis presented is the following: (((((P. bilineata (P. grandipennis, P. xanthogastra)) (P. orizabaensis, P. peckolti)) (P. aequatoriana, P. musarum)) P. epiphytophila, P. yungarum, P. subtilis, P. vitae) (((((P. testacea (P. mourei, P. vicina)) (P. nigrior (P. auripennis, P. combinata))) (P. ferreirai (P. pearsoni (P. gregaria (P. batesi (P. chapadicola, P. nhambiquara)))))) ((((P. ailyae, P. sooretamae) P. cupira, P. mulata) P. seridoensis) P. criptica, P. rustica, P. littoralis)) P. helleri))). One area cladogram is presented. Dates of some vicariance / cladogenesis events are suggested. For bilineata / epiphytophila group, which inhabits the Southwestern Amazonia and the Chocó-Mexican biogeographical components, the origin of ancestral species is attributed to the Middle Miocene, when the transgressions of the Maracaibo and Paranense seas isolated the tropical northwestern South America from the eastern continental land mass. The next cladogenic event in the history of the bilineata / epiphytophila group is attributed to the Plio-Pleistocene, when the Ecuadorian Andes reached more than 3000 m, and the ancestral species was fragmented in two populations, one occupying the western Andes (ancestral species of the bilineata subgroup) and other the southwestern Amazon (ancestral species of the epiphytophila subgroup). Other aspects of the history of Partamona are also discussed.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

A revisão do gênero sul-americano Coccoderus é apresentada. Dez espécies são reconhecidas, das quais C. sexguttatus, considerada sinônimo de C. amazonicus, é revalidada. São fornecidas chave de identificação e ilustrações das espécies. A análise cladística, com 31 caracteres morfológicos e 12 táxons, resultou em dois cladogramas igualmente mais parcimoniosos e em ambos a monofilia de Coccoderus é suportada por cinco sinapomorfias. São incluídos notas sobre biogeografia e mapas de distribuição. Sete espécies ocorrem em simpatria no Cerrado, das quais duas espécies também ocorrem na Floresta Amazônica e duas na Mata Atlântica. Duas espécies ocorrem apenas na Floresta Amazônica e uma espécie nas matas orientais das encostas dos Andes.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Os gêneros Tribotropis Jekel, 1855 e Hypselotropis Jekel, 1855 são revisados. Com base nos resultados da análise cladística que incluiu 41caracteres e 22 táxons, o gênero Tribotropis é parafilético com relação a Hypselotropis, desta forma apresenta-se a proposta de sinonímia de Tribotropis syn. nov., sinônimo júnior. O gênero Hypselotropis, sinônimo sênior, e 17 espécies são redescritos, incluindo as espécies anteriormente alocadas em Tribotropis: Hypselotropis apollinaris (Jordan, 1939) comb. nov.; H. colombiana (Mermudes, 2004) comb. nov.; H. compressicornis (Jordan, 1895) comb. nov.; H. conicollis (Jekel, 1855) comb. nov.; H. limodes (Jordan, 1939) com. nov.; H. prasinata (Fahraeus, 1839) comb. nov.; H. punctulata (Jekel, 1855) comb. nov.; H. pustulata (Fabricius, 1801) comb. nov; H. speciosa (Jekel, 1855) comb. nov.; H. subvittata (Jordan, 1937) comb. nov.; H. suffusa (Jordan, 1895) comb. nov.; e H. vittata (Kirsch, 1889) comb. nov. Chave para identificação das espécies, ilustrações e mapas de distribuição são fornecidos. A biogeografia baseada nos padrões de distribuição das espécies é discutida.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Se expone aquí brevemente el interés actual de la biogeografía de algunas algas bentónicas marinas; se mencionan las investigaciones llevadas a cabo en nuestro país y se comentan los motivos de haber elegido este tema para la Sección de Algología del VII Simposio Nacional de Botánica Criptogámica.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

L'estudi de la diversitat i la diferenciació genètiques de les poblacions de truita comuna (Salmo trutta L.) a la Península Ibèrica ha confirmat l'elevada diferenciació observada en treballs previs i la divergència, ja descrita, entre les poblacions de la vessant atlàntica i la mediterrània. El resultats obtinguts, però, ens permeten observar patrons d'estructura poblacional tant en les poblacions atlàntiques com les mediterrànies. A l'Atlàntic s'observa un marcat patró hidrogràfic en la distribució de la diferenciació genètica, que contrasta fortament amb la distribució d'aquesta diferenciació en les poblacions mediterrànies, caracteritzades pels contactes secundaris entre llinatges durant les expansions pleniglacials i una forta divergència local conseqüència de la seva marginalitat i aïllament en els períodes interglacials. El manteniment d'aquesta diferenciació i individualitat descrites en les poblacions de truita de la Península, es veu seriosament compromès per les contínues repoblacions dels rius amb exemplars exògens d'origen nord europeu. La substitució dels genomes autòctons per la introducció de gens al.lòctons provoca una erosió dels patrimonis genètics natius i una homogeneïtzació de les poblacions, destruint els patrons de diferenciació existents. Al mateix temps, els nostres resultats indiquen que les conseqüències de les repoblacions no són sempre les mateixes. Concretament, es constata un fracàs de les repoblacions en rius intensament repoblats i sotmesos a pesca intensiva, que contrasta amb una enorme erosió de les poblacions quan les repoblacions s'efectuen sobre àrees protegides i sense cap mena de pressió pesquera. Això suggereix que múltiples factors com la gestió dels rius posterior a les repoblacions, l'estat de les poblacions o les condicions de l'hàbitat són determinants de la introducció efectiva dels exemplars alliberats; fet que dificulta la predicció sobre actuacions particulars. Malgrat aquesta introgressió de gens exògens que es detecta en moltes de les poblacions analitzades, els gens natius predominen en gairebé tots els rius de la Península. La conservació d'aquesta elevada riquesa genètica que encara resta en les poblacions de truita de la Península Ibèrica ha de ser l'objectiu final de qualsevol programa de gestió. Per això, defensem una gestió basada en el propi riu mitjançant una pesca sostinguda per la reproducció natural de les poblacions salvatges, acompanyada d'una millora i recuperació d'hàbitats adequats per la truita, i evitant, per sobre de tot, la introducció en els rius d'exemplars exògens, degut als efectes nocius i incontrolables que comporta aquest procés.

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

The genus Herpsilochmus is composed mainly of cryptic species, among them is Herpsilochmus rufimarginatus, which is currently represented by four subspecies: H. r. rufimarginatus, H. r. frater, H. r. scapularis and H. r. exiguus. Differences in plumage and vocalization suggest that there are more than one species involved in this complex. Thus this and other subspecific taxa need urgent revision, the disjunct distribution of this species also allows us to infer the relationship between birds that occur in this biome and / or different centers of endemism. This study aims to make a taxonomic revision of the taxa included in the complex time Herpsilochmus rufimarginatus based on morphological, morphometric, vocals and geographical distribution of this bird. Besides creating distribution models current potential and make the reconstruction of the distribution bygone using ecological niche modeling, and testing the niche conservatism and divergence between different subspecies. Consultations for examination of the skins of specimens of the museums: Museum of Zoology, University of São Paulo (MZUSP), National Museum of Rio de Janeiro (MN) and Emilio Goeldi Museum of Pará (MPEG), and the skins deposited at the collection of Ornithological Federal University of Rio Grande do Norte (COUFRN). We studied the following measures length of specimens: exposed culmen, culmen and total culmen nostril, tarsus, wing and tail flattened. The voice analysis was performed with vocalizations banks and / or digital banks people where 17 voice parameters were measured. This information and more available in the literature were used to assemble a bunch of data under the limit distribution of taxa and generate ecological niche models. This analyzes carried out in the program Maxent, having as model selection criterion the AUC, and the models were greater than 0.80 are considered good models. Environmental data for the realization of the modeling were downloaded on the website of Worldclim. The morphometric information, vocals and geographic distribution point for the separation of these taxa to be considering various uni and multivariate analyzes. The potential distribution models performed well (AUC> 0.80), and its distribution associated with environmental characteristics of the Amazon forest and Atlantic forest (forests of south and southeast, northeast and forest). The reconstruction of the distribution indicates a possible contact between the southern part of the Atlantic forest in the northern part of the Amazon. The analysis of niche overlap showed a low overlap between taxa and comparisons between the null model and the generated overlay link probably occurring niche conservatism. The data suggest that the taxa that occur in the Amazon and Atlantic forest represent three distinct species

Relevância:

20.00% 20.00%

Publicador:

Resumo:

Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo (FAPESP)