534 resultados para Mucuna cinerea
Resumo:
Green manuring is recognized as a viable alternative to improve nutrient cycling in soils. The aim of this study was to evaluate the phytomass production and nutrient accumulation in shoots of the summer green manures jack bean [Canavalia ensiformis (L.) DC.], dwarf pigeon pea (Cajanus cajanvar var. Flavus DC.), dwarf mucuna [Mucuna deeringiana (Bort) Merr] and sunn hemp (Crotalaria juncea L.), under nitrogen fertilization and/or inoculation with N-fixing bacteria. A split plot design was arranged with the four Fabaceae species as main plots and nitrogen fertilization (with and without) and inoculation with diazotrophic bacteria (with and without) as the subplots, in a 2² factorial. The experiment was arranged as a randomized complete block design with four replications. In the conditions of this trial, the sunn hemp had the highest production of shoot phytomass (12.4 Mg ha-1) and nutrient accumulation, while the dwarf mucuna had the lowest production of shoot phytomass (3.9 Mg ha-1) and nutrient accumulation. The results showed no effect of nitrogen fertilization or inoculation with N-fixing bacteria on the production of shoot phytomass and nutrient accumulation, except for inoculation without nitrogen fertilization, resulting in greater P accumulation (p <0.05) in the sunn hemp and greater Zn and Mn accumulation in the dwarf mucuna. These findings indicate that N fertilization or inoculation with N2-fixing bacteria for Fabaceae are low efficiency practices in the edaphoclimatic conditions of this study.
Resumo:
ABSTRACT Green manure promotes efficient suppression of weeds, but green manure species can exhibit distinct behaviors, depending on the environmental conditions. This study aimed to evaluate the potential of soil mulching and weed suppression by spring/summer green manure species grown in the spring/summer season, at different growth stages and after management (cut), for 90 days during the cassava crop cycle. The study was carried out in the 2010/2011 season, in a system managed under agroecological principles. The treatments consisted of different green manure species and arrangements: Crotalaria juncea, Cajanus cajan, Canavalia brasiliensis, Canavalia ensiformis, Pennisetum americanum, Crotalaria juncea and Pennisetum americanum intercropped; Mucuna aterrima, Sorghum bicolor, a mixture of all the green manures in study and a control plot under fallow. The experiment was arranged in a randomized block design with four replications. The evaluations of the soil cover either by the green manures or weeds were performed at 45, 90 and 105 days after the emergence of the green manures. The cassava crop was planted under reduced tillage system at 11 days after the cut of the green manures. The percentage of soil covered by weeds and the dry matter produced were evaluated at 30, 60 and 90 days after planting. The results showed that the green manures had a suppressive effect on weeds during their life cycle, as well as during the first months after its management (cut), composing the mulch.
Resumo:
Dissertação de Mestrado, Engenharia Agronómica, 16 de Junho de 2014, Universidade dos Açores.
Resumo:
Abundances of msmall terrestrial mammals were estimated in 10 and 100-ha, isolated and non-isolated primary forest reserves near, Manaus, Brazil between October 1983 and March 1984. The smalt mammal abundance pattern In a 10 ha reserve isolated fan appoximately three years differed significantly from that in othen reserves, primarily due to higher capture rates of Marmosa cinerea, Rhipidomys mastacalis, and Onyzomys paricola in the isolated reserve. Viet type and re-invasion potential may be important factors the small mammal communities in forest patches. Variation the small mammal community among othen reserves was pnimanlty due to variatton In the abundances of Proechimys and 0. capito. At least pant of this vantation was attributable to temporal efects, but variation due to reserve effects also was suggested. Small mammals were much more abundant in the reserves during the present study than in 1982.
Resumo:
São poucas as pesquisas de tolerância de leguminosas de cobertura do solo a herbicidas visando selecionar produtos que sejam seletivos a estas plantas e que apresentem controle satisfatório das plantas daninhas. Com o objetivo avaliar a tolerância de quatro leguminosas a herbicidas, instalou-se um experimento em condições de casa-de-vegetação. As leguminosas foram plantadas em sacos plásticos de dois litros, contendo substrato homogeneizado com duas sementes das leguminosas Pueraria phaseoloides, Desmodium ovalifolium, Mucuna aterrima e Mucuna cochinchinensis. Os herbicidas aplicados foram 2,4-DB, em pós-emergência, e alachlor, imazaquin e pendimethalin em pré-emergência. O delineamento experimental foi inteiramente ao acaso, em esquema fatorial de 4x4x5x4 com quatro espécies de leguminosas, quatro herbicidas e cinco doses de cada herbicida, respectivamente, repetidos quatro vezes. Aos trinta e seis dias após o plantio a Pueraria phaseoloides mostrou-se tolerante aos herbicidas alachlor e imazaquin e suscetível ao 2,4-DB e pendimethalin. O Desmodium ovalifolium foi suscetível aos herbicidas nas doses usadas, exceto o alachlor. A Mucuna aterrima apresentou tolerância ao alachlor, imazaquin e pendimethalin e foi suscetível ao 2,4-DB. Os herbicidas alachlor e imazaquin não foram fítotóxicos à Mucuna cochinchinensis, enquanto 2,4-DB e pendimethalin causaram severas injúrias.
Resumo:
Leguminosas quando consorciadas com o café e usadas como adubação verde podem contribuir fornecendo nitrogênio e proteção ao solo pela adição de matéria orgânica. O trabalho foi conduzido com o objetivo de avaliar o efeito do uso de leguminosas no sistema de produção de café, no segmento de agricultura familiar, visando promover a implantação e a manutenção dos cafezais de forma técnica e economicamente sustentável. O experimento foi conduzido no período de novembro de 2000 a abril de 2003, em delineamento experimental de blocos ao acaso em esquema de parcelas subdivididas, com quatro repetições. Os tratamentos utilizados nas parcelas foram as leguminosas (Stizolobium atterrimum, Cajanus cajan, Canavalia endiformis e Flemingia congesta) e a testemunha (sem leguminosa) e, nas subparcelas, duas doses de N (0 e 22 g de N por cova). A Flemingia congesta e a Mucuna aterrima foram as leguminosas que mais influenciaram positivamente a produtividade dos cafeeiros, independente da adubação nitrogenada. Em relação à testemunha, o aumento em produção foi de 109% quando utilizou-se a Flemingia congesta e 52% com a Mucuna aterrima. A Flemingia congesta foi também a leguminosa que melhor controlou as invasoras, dado o volume de fitomassa produzida e a possibilidade de 2 cortes durante um período de doze meses, evidenciando o potencial desta leguminosa na formação de novos cafezais no Acre. Por outro lado, a Canavalia ensiformis, leguminosa que é normalmente utilizada nas entrelinhas dos cafeeiros pelos cafeicultores, do Acre e de outras regiões produtoras, neste trabalho influenciou negativamente a altura das plantas, diâmetro da copa e crescimento dos cafeeiros.
Resumo:
As leguminosas para adubação verde têm sido introduzidas nos sistemas agrícolas para a recuperação de solos desgastados pelo uso intensivo. O objetivo desse trabalho foi avaliar a resposta de leguminosas herbáceas à aplicação de calcário e fósforo sobre a produção de biomassa e eficiência nutricional para o P, Ca e Mg. O experimento foi desenvolvido em casa-de-vegetação do Departamento de Ciência do Solo da Universidade Federal Rural da Amazônia, utilizando-se um Latossolo Amarelo distrófico coletado na profundidade de 0 - 20 cm, em Belém, PA. O delineamento experimental usado foi o de blocos ao acaso, com arranjo de tratamentos em um fatorial 3³, onde foram comparadas três espécies de leguminosas: mucuna preta (Stizolobium atterrimum), mucuna cochinchinensis (Stilozobium cochinchinensis) e feijão-de-porco (Canavalia ensiformes); três níveis de calagem: de calcário dolomítico (0, 4 e 8 t.ha-1) e de fósforo (0, 25 e 45 mg.dm-3), com quatro repetições cada um. Mucuna cochinchinensis e o feijão de porco produziram maiores quantidades de biomassa vegetal do que a mucuna preta, sendo que a primeira espécie acumulou maior quantidade de P e a segunda maior quantidade de Ca. Mucuna cochinchinensis apresentou maior eficiência de utilização de P, Ca e Mg na ausência da calagem. Nos solos intemperizados com baixa concentração de P, Ca e Mg, o feijão-de-porco e a mucuna cochinchinensis poderão ter melhor desempenho do que a mucuna preta, visto que apresentaram maior eficiência de translocação e de utilização desses nutrientes, respectivamente.
Resumo:
Poster
Resumo:
A adubação verde promove benefícios nas características químicas, físicas e biológicas do solo. O trabalho avaliou o efeito da incorporação de diferentes adubos verdes nas características químicas de um Cambissolo háplico eutrófico. Foi utilizado o delineamento em blocos ao acaso, com oito tratamentos e três repetições. Os tratamentos consistiram das seguintes leguminosas: Calopogonium mucunoides, Crotalaria juncea, C. spectabilis, Cajanus cajan, Macrotyloma, Mucuna pruriens, Pueraria phaseoloides e a testemunha (sem leguminosa). As avaliações foram realizadas 60 dias após o corte e incorporação. A utilização de leguminosas como adubação verde proporcionou aumento nos teores de matéria orgânica, soma de bases e percentagem de saturação por bases, destacando-se a Pueraria phaseoloides, C. juncea e C. spectabilis.
Resumo:
The present study was carried out to evaluate the effect of chitosan-based edible coatings with Aloe vera extract on the postharvest blueberry fruit quality during storage at 5 °C. Firstly, A. vera fractions (pulp and liquid) were extracted from leaves and evaluated in terms of antifungal and antioxidant capacities. The choice of the most adequate chitosan and A. vera fraction concentrations to be incorporated in coating formulation was made based on the wettability of the corresponding coating solutions. Coatings with 0.5% (w/v) chitosan + 0.5% (w/v) glycerol + 0.1% (w/v) Tween 80 + 0.5% (v/v) A. vera liquid fraction presented the best characteristics to uniformly coat blueberry surface. Physico-chemical (i.e., titratable acidity, pH, weight loss) and microbiological analyses of coated blueberries (non-inoculated or artificially inoculated with Botrytis cinerea) were performed during 25 d. Microbiological growth and water loss levels were approximately reduced by 50% and 42%, respectively, in coated blueberries after 25 d compared to uncoated blueberries. After 15 d, weight loss values were 6.2% and 3.7% for uncoated and chitosanA. vera coated blueberries, respectively. Uncoated fruits presented mold contamination after 2 d of storage (2.0 ± 0.32 log CFU g1), whilst fruits with chitosan-based coatings with A. vera presented mold contamination only after 9 d of storage (1.3 ± 0.35 log CFU g1). Overall, coatings developed in this study extend blueberries shelf-life for about 5 d, demonstrating for the first time that the combination of chitosan and A. vera liquid fraction as edible coating materials has great potential in expanding the shelf-life of fruits.
Resumo:
Casi todas las especies de eucaliptos son rústicas y de gran plasticidad, lo que les permite adaptarse a diversas condiciones de suelo y clima. Poseen la capacidad de producir, dentro de un ciclo relativamente corto, asombrosos volúmenes de madera; de recuperarse de la acción destructiva del fuego, la sequía y el ramoneo mediante mecanismos defensivos, así como de colonizar tierras degradadas por el uso irracional o suelos pobres por las condiciones ambientales limitantes. En Argentina se han introducido cerca de 140 especies, destacándose por la amplia superficie ocupada: E. grandis, E. saligna, E. camaldulensis, E. tereticornis, E. viminales, E. globulus var. globulus, E. cinerea, E. dunnii, entre otros. La producción maderera de algunas especies del género es, sin lugar a dudas, una de las más espectaculares entre todas las especies forestales. En buenas plantaciones es fácil encontrar crecimientos superiores a los 30m3/ha/año. La provincia de Córdoba no ha prestado mayor atención al cultivo de Eucalyptus. Actualmente existen alrededor de 4.215 hectáreas implantadas principalmente con E. vitaminalis, como cortinas rompevientos y macizos. La industrialización de estas especies en la provincia es de poca importancia. Existe, entre los productores y las industrias forestales una permanente inquietud por probar nuevas especies y orígenes que amplíen sus horizontes en un mercado cada vez más competitivo. El género Eucalyptus ofrece especies y orígenes alternativos que pueden adaptarse a distintas condiciones ambientales y diversos requerimientos del mercado. Es necesario identificar cuáles, entre ellos, son los más adecuados para el cultivo en Córdoba. El presente proyecto plantea, como objetivo general: identificar las especies y orígenes de eucaliptos más adecuados para su cultivo en tres regiones ecológicamente diferentes de la provincia de Córdoba.
Resumo:
Foram utilizadas na alimentação de coelhos e cobaios as seguintes Leguminosas: Mucuna pruriens Wall, Styzolobium Deeringianum Steph e Bort, Indiqojera hirsuta Lam, Tephrosia cândida, Cajanus cajam Millsp, Canavália ensiformes DC, Clitoria ternatea L., Crotalaria juncea L., C. paulina, C. spectabilis Hoth, C. striata DC, C. brevijlora, C. campista, C. lanceolata e C. anagyroides. Delas, apenas a Crotalaria spectabilis Roth se mostrou altamente tóxica, ao ponto de matar os animais em experiência. Os quadros I e II demonstram a aceitação e aproveitamento controlado em dez dessas espécies, com coelhos. Foram feitos também algumas observações da toxidês das sementes com cobaios cujos resultados são apresentados nas conclusões parciais.
Resumo:
Estudou-se, através do presente trabalho, o efeito de épocas de semeadura sobre o comportamento de diversas leguminosas, comumente utilizadas na prática da adubação verde. O delineamento experimental usado no campo foi o inteiramente casualizado, em esquema de parcelas subdivididas com 40 tratamentos, constituídos pela combinação de 10 leguminosas com 4 épocas de semeadura. Os resultados obtidos indicaram que para todas as leguminosas avaliadas, as épocas de semeadura influenciaram a produção de matéria seca total, sobressaindo a mucuna preta (Stizolobiun aterrimum) na semeadura de janeiro e o guandu (Cajanus cajan) cv. FAJ e cv. Paraíba na semeadura de outubro. A mucuna preta constituiu-se na melhor opção para rotação com culturas de verão de ciclo curto.
Resumo:
Treball de recerca realitzat per una alumna d’ensenyament secundari i guardonat amb un Premi CIRIT per fomentar l'esperit científic del Jovent l’any 2005. La revolució verda dels anys setanta incrementà la producció agrícola gràcies a la utilització d'adobs químics com a fertilitzants nitrogenats. Tanmateix, la fabricació i l'ús indiscriminat d'aquests adobs ha ocasionat problemes ambientals, sobretot quant a la contaminació dels aqüifers. Per trobar una alternativa a aquests problemes es fan servir els adobs naturals, una solució més ecològica. S’ha comparat el creixement de la planta Sorghum sp. amb un adob químic i de la Mucuna pruriens amb un adob natural, utilitzant una lleguminosa que presenta nòduls de Rhizobium (bacteri fixador de nitrogen atmosfèric). Es parteix de la hipòtesi que Sorghum sp. obtindrà un creixement major i una granació més abundant quan és conreada en associació amb Mucuna pruriens.
Resumo:
In this paper of the catalogue of south brazilian arboreal pollen grains, the autor deals with the Papilionatae. The Mimosoideae and Caesalpinioideae are yet in preparation, so that a discussion of the three subfamilies (or families) is not possible. In relation with the systematical subdivision of the Papilionatae, we found a large correspondence with the morphology of the present pollen grains. The group of Phaseoleae contains the genera Mucuna, Erythrina and Dioclea; the grains of the studied species are very different one from another; the first of the genera possesses very volumous grains, with three colpori and a reticulated superficies; the second has three-porated pollen grains with a large reticulated superficies, and the third, Dioclea, is yet different; it possesses oblated grains, each three-colporated, with a thick sexine and a psilated superficies. So, we can say, that Phaseoleae is a erypalynous group. Dalbergieae, with the genera: Andira, Dalbergia, Lonchocarpus, Machaerium, Platymiscium and Pterocarpus (and Dahlstedtia, the only exception), has very uniform pollen grains, and may be considered stenopalynous. It is not possible to include the genus Dahlstedtia into this group. A little exception is represented by Pterocarpus violaceus, because of the reticulated sexine of its grains, while the others, also three-colporated, possess a tectate-reticulated sexine. The genera Myrocarpus and Ormosia, from Sophoreae, are very more similar to the Dalbergieae as to any other genus of the Phaseoleae.