220 resultados para Exothermic


Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The present work is focused on the demonstration of the advantages of miniaturized reactor systems which are essential for processes where potential for considerable heat transfer intensification exists as well as for kinetic studies of highly exothermic reactions at near-isothermal conditions. The heat transfer characteristics of four different cross-flow designs of a microstructured reactor/heat-exchanger (MRHE) were studied by CFD simulation using ammonia oxidation on a platinum catalyst as a model reaction. An appropriate distribution of the nitrogen flow used as a coolant can decrease drastically the axial temperature gradient in the reaction channels. In case of a microreactor made of a highly conductive material, the temperature non-uniformity in the reactor is strongly dependent on the distance between the reaction and cooling channels. Appropriate design of a single periodic reactor/heat-exchanger unit, combined with a non-uniform inlet coolant distribution, reduces the temperature gradients in the complete reactor to less than 4degreesC, even at conditions corresponding to an adiabatic temperature rise of about 1400degreesC, which are generally not accessible in conventional reactors because of the danger of runaway reactions. To obtain the required coolant flow distribution, an optimization study was performed to acquire the particular geometry of the inlet and outlet chambers in the microreactor/heat-exchanger. The predicted temperature profiles are in good agreement with experimental data from temperature sensors located along the reactant and coolant flows. The results demonstrate the clear potential of microstructured devices as reliable instruments for kinetic research as well as for proper heat management in the case of highly exothermic reactions. (C) 2002 Elsevier Science B.V. All rights reserved.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The application of an aluminum-based microstructured reactor/heat-exchanger for measuring reaction kinetics in the explosive region is presented. Platinum-catalyzed ammonia oxidation was chosen as a test reaction to demonstrate the feasibility of the method. The reaction kinetics was investigated in a wide range of conditions [NH3 partial pressure: 0.03-0.20 atm, O-2 partial pressure: 0.10-0.88atm; reactant flow 2000-3000 cm(3) min(-1) (STP); temperature 240-360degreesC] over a supported Pt/Al2O3 catalyst (mass of Al2O3 layer in the reactor, 1.95 mg; Pt/Al molar ratio, 0.71; Pt dispersion, 20%). The maximum temperature non-uniformity in the microstructured reactor was ca. 5degreesC, even at conditions corresponding to an adiabatic temperature rise of 1400degreesC. Based on the data obtained, a previous kinetic model for ammonia oxidation was extended. The modified 13-step model describes the data in a considerably wider range of conditions including those with high ammonia loadings and high reaction temperatures. The results indicate the large potential of microstructured devices as reliable tools for kinetic research of highly exothermic reactions.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The chromium bearing wastewater in this study was used to simulate the low concentration discharge from a major aerospace manufacturing facility in the UK. Removal of chromium ions from aqueous solutions using raw dolomite was achieved using batch adsorption experiments. The effect of; initial Cr(VI) concentration, amount of adsorbent, solution temperature, dolomite particle size and shaking speed was studied. Maximum chromium removal was found at pH 2.0. A kinetic study yielded an optimum equilibrium time of 96 h with an adsorbent dose of 1 g/L Sorption studies were conducted over a concentration range of 5-50 mg/L Cr(VI) removal decreased with an increase in temperature (q(max): 20 degrees C = 10.01 mg/g; 30 degrees C = 8.385 mg/g; 40 degrees C = 6.654 mg/g; and 60 degrees C = 5.669 mg/g). Results suggest that the equilibrium adsorption was described by the Freundlich model. The kinetic processes of Cr(VI) adsorption onto dolomite were described in order to provide a more clear interpretation of the adsorption rate and uptake mechanism. The overall kinetic data was acceptably explained by a pseudo first-order rate model. Evaluated Delta G degrees and Delta H degrees specify the spontaneous and exothermic nature of the reaction. The adsorption takes place with a decrease in entropy (Delta S degrees is negative). (C) 2011 Elsevier B.V. All rights reserved.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The plasma produced during laser ablation deposition of thin film YBCO has been studied by optical emission spectroscopy. There is evidence of increased YO band emission in the range 590-625 nm as the ambient oxygen gas pressure confining the plume is increased in the range 30-200 m Torr. Temporal profiles show that close to the target the plume is insensitive to ambient oxygen pressure. It is deduced that the optical emission here is excited by electron impact excitation. Further away from the target there is evidence that two distinct processes are at work. One is again electron excitation; the emission from this process decreases with distance because the expanding plume cools and collisions become less frequent in the expanding gas. The second is driven by oxidation of atomic species expelled at high speeds from the target. The main region of this activity is in the plume sheath where a shock front ensures heating of ambient O2 and reaction of monatomic plasma species to form oxide in an exothermic reaction. Spatial mapping of the emission demonstrates clearly how increasing oxygen gas pressure confines the plasma and enhances the emission intensity from the molecular YO species ejected from the target in a smaller region close to the target. Ba+ is observed as a dominant species only very close to (within 1 mm of) the target. Absorption spectra have been taken in an attempt to examine ground state and cool species in the plume. They reveal the quite surprising result that YO persists in the chamber for periods up to 1 msec. This suggests an explanation for the recent report of off-axis laser deposition in terms of simple condensation. Previously, quasi-ballistic transfer of material from target to substrate has been considered the only significant process.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The objective of this work was to study the influence of changing the cation of the ionic liquid (IL) on gas solubility. For this purpose, the low-pressure solubility of carbon dioxide and of ethane in three ILs based on the bis{(trifluoromethyl)sulfonyl}imide anion ([NTf2](-)) was determined experimentally. Solubility data is reported for 1-ethyl-3-methylimidazolium ([C(1)C(2)Im](+)), 1-butyl-1-methylpyrrolidinium ([C(1)C(4)pyrr](+)) and propylcholinium ([N1132-OH](+)) bis{(trifluoromethyl)sulfonyl}imide ILs between 300 and 345 K. These data are precise to within +/- 1% and accurate to within +/- 5%. In these ILs, carbon dioxide (mole fraction solubility between 1 and 3 x 10(-2), molarity between 0.03 and 0.1 mol L-1) is one order of magnitude more soluble than ethane. The effect of changing the cation is small but significant. Changing the cation has a similar effect on both gases even if the differences are more pronounced in the case of ethane with the order of solubility [C(1)C(4)pyrr][NTf2] > [C(1)C(2)Im][NTf2] > [N1132-OH][NTf2]. For all the systems, the solubility decreases with temperature corresponding to exothermic processes of solvation and negative enthalpies and entropies of solvation were calculated. The properties of solvation of the two gases in [C(1)C(4)pyrr][NTf2] do not vary significantly with temperature while important variations are depicted for both gases in [C(1)C(2)Im][NTf2]. (c) 2007 Elsevier B.V. All rights reserved.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O Mercúrio é um dos metais pesados mais tóxicos existentes no meio ambiente, é persistente e caracteriza-se por bioamplificar e bioacumular ao longo da cadeia trófica. A poluição com mercúrio é um problema à escala global devido à combinação de emissões naturais e emissões antropogénicas, o que obriga a políticas ambientais mais restritivas sobre a descarga de metais pesados. Consequentemente o desenvolvimento de novos e eficientes materiais e de novas tecnologias para remover mercúrio de efluentes é necessário e urgente. Neste contexto, alguns materiais microporosos provenientes de duas famílias, titanossilicatos e zirconossilicatos, foram investigados com o objectivo de avaliar a sua capacidade para remover iões Hg2+ de soluções aquosas. De um modo geral, quase todos os materiais estudados apresentaram elevadas percentagens de remoção, confirmando que são bons permutadores iónicos e que têm capacidade para serem utilizados como agentes descontaminantes. O titanossilicato ETS-4 foi o material mais estudado devido à sua elevada eficiência de remoção (>98%), aliada à pequena quantidade de massa necessária para atingir essa elevada percentagem de remoção. Com apenas 4 mg⋅dm-3 de ETS-4 foi possível tratar uma solução com uma concentração igual ao valor máximo admissível para descargas de efluentes em cursos de água (50 μg⋅dm-3) e obter água com qualidade para consumo humano (<1.0 μg⋅dm-3), de acordo com a legislação Portuguesa (DL 236/98). Tal como para outros adsorbentes, a capacidade de remoção de Hg2+ do ETS- 4 depende de várias condições experimentais, tais como o tempo de contacto, a massa, a concentração inicial de mercúrio, o pH e a temperatura. Do ponto de vista industrial as condições óptimas para a aplicação do ETS-4 são bastante atractivas, uma vez que não requerem grandes quantidades de material e o tratamento da solução pode ser feito à temperatura ambiente. A aplicação do ETS-4 torna-se ainda mais interessante no caso de efluentes hospitalares, de processos de electro-deposição com níquel, metalúrgica, extracção de minérios, especialmente ouro, e indústrias de fabrico de cloro e soda cáustica, uma vez que estes efluentes apresentam valores de pH semelhantes ao valor de pH óptimo para a aplicação do ETS-4. A cinética do processo de troca iónica é bem descrita pelo modelo Nernst-Planck, enquanto que os dados de equilíbrio são bem ajustados pelas isotérmicas de Langmuir e de Freundlich. Os parâmetros termodinâmicos, ΔG° and ΔH° indicam que a remoção de Hg2+ pelo ETS-4 é um processo espontâneo e exotérmico. A elevada eficiência do ETS-4 é confirmada pelos valores da capacidade de remoção de outros materiais para os iões Hg2+, descritos na literatura. A utilização de coluna de ETS-4 preparada no nosso laboratório, para a remoção em contínuo de Hg2+ confirma que este material apresenta um grande potencial para ser utilizado no tratamento de águas. ABSTRACT: Mercury is one of the most toxic heavy metals, exhibiting a persistent character in the environment and biota as well as bioamplification and bioaccumulation along the food chain. Natural inputs combined with the global anthropogenic sources make mercury pollution a planetary-scale problem, and strict environmental policies on metal discharges have been enforced. The development of efficient new materials and clean-up technologies for removing mercury from effluents is, thus, timely. In this context, in my study, several microporous materials from two families, titanosilicates and zirconosilicates were investigated in order to assess their Hg2+ sorption capacity and removal efficiency, under different operating conditions. In general, almost all microporous materials studied exhibited high removal efficiencies, confirming that they are good ion exchangers and have potential to be used as Hg2+ decontaminant agents. Titanosilicate ETS-4 was the material most studied here, by its highest removal efficiency (>98%) and lowest mass necessary to attain it. Moreover, according with the Portuguese legislation (DL 236/98) it is possible to attain drinking water quality (i.e. [Hg2+]< 1.0 μg⋅dm-3) by treating a solution with a Hg2+ concentration equal to the maximum value admissible for effluents discharges into water bodies (50 μg⋅dm-3), using only 4 mg⋅dm-3 of ETS-4. Even in the presence of major freshwater cations, ETS-4 removal efficiency remains high. Like for other adsorbents, the sorption capacity of ETS-4 for Hg2+ ions is strongly dependent on the operating conditions, such as contact time, mass, initial Hg2+ concentration and solution pH and, to a lesser extent, temperature. The optimum operating conditions found for ETS-4 are very attractive from the industrial point of view because the application of ETS-4 for the treatment of wastewater and/or industrial effluents will not require larges amounts of adsorbent, neither energy supply for temperature adjustments becoming the removal process economically competitive. These conditions become even more interesting in the case of medical institutions liquid, nickel electroplating process, copper smelter, gold ore tailings and chlor-alkali effluents, since no significant pH adjustments to the effluent are necessary. The ion exchange kinetics of Hg2+ uptake is successfully described by the Nernst-Planck based model, while the ion exchange equilibrium is well fitted by both Langmuir and Freundlich isotherms. Moreover, the feasibility of the removal process was confirmed by the thermodynamic parameters (ΔG° and ΔH°) which indicate that the Hg2+ sorption by ETS-4 is spontaneous and exothermic. The higher efficiency of ETS-4 for Hg2+ ions is corroborate by the values reported in literature for the sorption capacity of other adsorbents for Hg2+ ions. The use of an ETS-4 fixed-bed ion exchange column, manufactured in our laboratory, in the continuous removal of Hg2+ ions from solutions confirms that this titanosilicate has potential to be used in industrial water treatment.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Os lenhosulfonatos representam um sub-produto formado durante o cozimento ao sulfito ácido, sendo queimados para a regeneração da base e recuperação de energia. No entanto, os lenhosulfonatos são também considerados uma importante matéria-prima para a produção de vários produtos de valor acrescentado. Os objectivos principais deste trabalho foram contribuir para uma melhor compreensão sobre a caracterização química e estrutural dos lenhosulfonatos do Eucalyptus globulus, assim como, para complementar a informação disponível sobre a síntese e a caracterização estrutural e térmica de materiais poliméricos obtidos a partir de compostos modelo dos produtos de oxidação dos lenhosulfonatos. O licor de cozimento ao sulfito foi analisado em termos do teor de cinzas, extractáveis, compostos voláteis, açúcares e lenhosulfonatos. O teor de cinzas e açúcares no licor de cozimento é muito elevado, tendo sido necessário purificar o mesmo (2,8-13,8 % e 3,2-9,1 %, respectivamente). A análise dos açúcares mostrou uma quantidade considerável de pentoses, sendo o açúcar predominante a xilose. Os lenhosulfonatos foram purificados, isolados e caracterizados por química molhada (titulação potenciométrica e oxidação com permanganato), análise elementar, espectroscopia de ultravioleta/visível (UV/Vis), espectroscopia de infravermelho de transformada de Fourier (FTIR), espectroscopia de ressonância magnética nuclear de protão (RMN de 1H) e carbono (RMN de 13C), espectrometria de massa de ionização por electrospray (ESI-MS), cromatografia de permeação em gel (GPC), termogavimetria (TGA) e calorimetria diferencial de varrimento (DSC). Os lenhosulfonatos são constituídos principalmente por unidades S, são parcialmente sulfonados e possuem um peso molecular relativamente baixo (Mw = 1250-2400 Da). A ruptura das ligações β-O-4 e α-O-4 da lenhina do Eucalyptus globulus após cozimento ao sulfito ácido originam olígomeros de baixo peso molecular cuja estrutura foi elucidada por RMN 1D/2D e ESI-MS. A degradação térmica dos lenhosulfonatos apresentou dois máximos de degradação a 188-190ºC e a 315-380ºC. As curvas de DSC mostraram um pico endotérmico para temperaturas inferiores a 130ºC e um pico exotérmico a 300-500ºC. Os lenhosulfonatos foram despolimerizados na presença de oxigénio molecular em meio alcalino. Os produtos de oxidação principais foram o aldeído siríngico, a vanilina, o ácido vanílico e o ácido siríngico. A adição do catalisador (sal de cobre) promoveu a oxidação dos lenhosulfonatos aumentando o rendimento dos aldeídos aromáticos (< 50%). A presença de açúcares nos lenhosulfonatos teve um efeito negativo no rendimento dos produtos de oxidação principais. Alguns compostos modelo dos produtos de oxidação dos lenhosulfonatos foram polimerizados por poliadição (catiónica e radicalar) e policondensação. Os monómeros e os polímeros foram caracterizados por espectroscopia de infravermelho de transformada de Fourier e reflectância total atenuada (FTIR-ATR), RMN em solução e no estado sólido, UV/Vis no estado sólido, GPC, difracção de raios-X (XRD), TGA e DSC. Os compostos modelo estudados foram os estirenos metoxi-substituídos (p-metoxiestireno e 3,4-dimetoxiestireno) e os ácidos hidroxi aromáticos metoxi-substituídos (ácido vanílico e ácido siríngico). O 3,4-dimetoxiestireno foi ainda copolimerizado com o éter isobutil vinílico e os seus copolímeros foram desmetilados, assim como, o poli(p-metoxiestireno) e o poli(3,4-dimetoxiestireno). A polimerização catiónica do p-metoxiestireno e 3,4-dimetoxiestireno é mais rápida e mais completa do que a polimerização radicalar produzindo polímeros com pesos moleculares elevados. O poli(p-metoxiestireno) (Mw = 235000 Da) possui um peso molecular maior do que o poli(3,4-dimetoxiestireno) (Mw = 18800 Da). A estabilidade térmica e a temperatura de transição vítrea diminuiram com a presença do segundo grupo metoxilo. A desmetilação dos homopolímeros foi bem sucedida, tendo sido corroborada por FTIR-ATR e RMN. A policondensação do ácido siríngico foi dificultada pela presença do segundo grupo metoxilo, tendo sido necessário adicionar uma maior quantidade do agente de condensação devido a factores estéricos. O poli(ácido vanílico) e poli(ácido siríngico) são insolúveis na maior parte dos solventes orgânicos, sendo parcialmente solúveis em clorofórmio, ácido triflúoracético, 1,1,2,2- tetracloroetano, dimetilsulfóxido, tetrahidrofurano, N,N’-dimetilformamida e 1,1,1,3,3,3-hexaflúor-2-propanol. A estabilidade térmica diminuiu com a presença do segundo grupo metoxilo e os dois polímeros não exibiram temperatura de transição vítrea. O poli(ácido vanílico) e poli(ácido siríngico) apresentaram uma estrutura muito cristalina (grau de cristalinidade 70% e 50%, respectivamente). O segundo grupo metoxilo aumentou o valor da absorvância, mas a forma do espectro de UV/Vis foi similar. A polimerização catiónica do éter isobutil vinílico resultou na produção de um polímero muito viscoso com peso molecular elevado (Mw = 20400 Da). A degradação térmica do polímero ocorreu em várias gamas de temperatura e foi completa (0% de resíduo a 800ºC). A copolimerização catiónica do 3,4-dimetoxiestireno com o éter isobutil vinílico foi realizada com proporções diferentes 80:20, 50:50 e 20:80. Os copolímeros apresentaram uma viscosidade elevada e um peso molecular baixo (Mw = 2000-4000 Da) que aumentou com a quantidade de éter isobutil vinílico. A degradação térmica dos copolímeros ocorreu também em várias gamas de temperatura, sendo a sua degradação completa (0,9-1,5% de resíduo a 800ºC). A desmetilação dos copolímeros não foi bem sucedida, tendo sido confirmada por FTIR-ATR e RMN.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

É extensa a bibliografia dedicada a potenciais aplicações de materiais com mudança de fase na regulação térmica e no armazenamento de calor ou de frio. No entanto, a baixa condutividade térmica impõe limitações numa grande diversidade de aplicações com exigências críticas em termos de tempo de resposta curto ou com requisitos de elevada potência em ciclos de carga/descarga de calor latente. Foram desenvolvidos códigos numéricos no sentido de obter soluções precisas para descrever a cinética da transferência de calor com mudança de fase, com base em geometrias representativas, i.e. planar e esférica. Foram igualmente propostas soluções aproximadas, sendo identificados correspondentes critérios de validação em função das propriedades dos materiais de mudança de fase e de outros parâmetros relevantes tais como as escalas de tamanho e de tempo, etc. As referidas soluções permitiram identificar com rigor os fatores determinantes daquelas limitações, quantificar os correspondentes efeitos e estabelecer critérios de qualidade adequados para diferentes tipologias de potenciais aplicações. Os referidos critérios foram sistematizados de acordo com metodologias de seleção propostas por Ashby e co-autores, tendo em vista o melhor desempenho dos materiais em aplicações representativas, designadamente com requisitos ao nível de densidade energética, tempo de resposta, potência de carga/descarga e gama de temperaturas de operação. Nesta sistematização foram incluídos alguns dos compósitos desenvolvidos durante o presente trabalho. A avaliação das limitações acima mencionadas deu origem ao desenvolvimento de materiais compósitos para acumulação de calor ou frio, com acentuada melhoria de resposta térmica, mediante incorporação de uma fase com condutividade térmica muito superior à da matriz. Para este efeito, foram desenvolvidos modelos para otimizar a distribuição espacial da fase condutora, de modo a superar os limites de percolação previstos por modelos clássicos de condução em compósitos com distribuição aleatória, visando melhorias de desempenho térmico com reduzidas frações de fase condutora e garantindo que a densidade energética não é significativamente afetada. Os modelos elaborados correspondem a compósitos de tipo core-shell, baseados em microestruturas celulares da fase de elevada condutividade térmica, impregnadas com o material de mudança de fase propriamente dito. Além de visarem a minimização da fração de fase condutora e correspondentes custos, os modelos de compósitos propostos tiveram em conta a adequação a métodos de processamento versáteis, reprodutíveis, preferencialmente com base na emulsificação de líquidos orgânicos em suspensões aquosas ou outros processos de reduzidas complexidade e com base em materiais de baixo custo (material de mudança de fase e fase condutora). O design da distribuição microestrutural também considerou a possibilidade de orientação preferencial de fases condutoras com elevada anisotropia (p.e. grafite), mediante auto-organização. Outros estágios do projeto foram subordinados a esses objetivos de desenvolvimento de compósitos com resposta térmica otimizada, em conformidade com previsões dos modelos de compósitos de tipo core-shell, acima mencionadas. Neste enquadramento, foram preparados 3 tipos de compósitos com organização celular da fase condutora, com as seguintes características e metodologias: i) compósitos celulares parafina-grafite para acumulação de calor, preparados in-situ por emulsificação de uma suspensão de grafite em parafina fundida; ii) compósitos celulares parafina-Al2O3 para acumulação de calor, preparados por impregnação de parafina em esqueleto cerâmico celular de Al2O3; iii) compósitos celulares para acumulação de frio, obtidos mediante impregnação de matrizes celulares de grafite com solução de colagénio, após preparação prévia das matrizes de grafite celular. Os compósitos com esqueleto cerâmico (ii) requereram o desenvolvimento prévio de um método para o seu processamento, baseado na emulsificação de suspensões de Al2O3 em parafina fundida, com adequados aditivos dispersantes, tensioactivos e consolidantes do esqueleto cerâmico, tornando-o auto-suportável durante as fases posteriores de eliminação da parafina, até à queima a alta temperatura, originando cerâmicos celulares com adequada resistência mecânica. Os compósitos desenvolvidos apresentam melhorias significativos de condutividade térmica, atingindo ganhos superiores a 1 ordem de grandeza com frações de fase condutora inferior a 10 % vol. (4 W m-1 K-1), em virtude da organização core-shell e com o contributo adicional da anisotropia da grafite, mediante orientação preferencial. Foram ainda preparados compósitos de armazenamento de frio (iii), com orientação aleatória da fase condutora, obtidos mediante gelificação de suspensões de partículas de grafite em solução aquosa de colagénio. Apesar da estabilidade microestrutural e de forma, conferida por gelificação, estes compósitos confirmaram a esperada limitação dos compósitos com distribuição aleatória, em confronto com os ganhos alcançados com a organização de tipo core-shell.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The aim of this study is to optimize the heat flow through the pultrusion die assembly system on the manufacturing process of a specific glass-fiber reinforced polymer (GFRP) pultrusion profile. The control of heat flow and its distribution through whole die assembly system is of vital importance in optimizing the actual GFRP pultrusion process. Through mathematical modeling of heating-die process, by means of Finite Element Analysis (FEA) program, an optimum heater selection, die position and temperature control was achieved. The thermal environment within the die was critically modeled relative not only to the applied heat sources, but also to the conductive and convective losses, as well as the thermal contribution arising from the exothermic reaction of resin matrix as it cures or polymerizes from the liquid to solid condition. Numerical simulation was validated with basis on thermographic measurements carried out on key points along the die during pultrusion process.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The process of hydrogen desorption from amorphous silicon (a-Si) nanoparticles grown by plasma-enhanced chemical vapor deposition (PECVD) has been analyzed by differential scanning calorimetry (DSC), mass spectrometry, and infrared spectroscopy, with the aim of quantifying the energy exchanged. Two exothermic peaks centered at 330 and 410 C have been detected with energies per H atom of about 50 meV. This value has been compared with the results of theoretical calculations and is found to agree with the dissociation energy of Si-H groups of about 3.25 eV per H atom, provided that the formation energy per dangling bond in a-Si is about 1.15 eV. It is shown that this result is valid for a-Si:H films, too.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Urolithiasis is identified to be a major urological disorder affecting people all over the world irrespective of their age, sex and race. Urinary stone samples resected from the urinary bladders of two patients belonging to tropical region, Kollam District of Kerala State, India are investigated by using XRD,SEM, EDAX, TGA, DSC and FTIR to understand its chemical structure. Uric acid shows exothermic peak around 432°C is due to the decomposition with the evolution of CO and cracking of the remaining products. Results of analytical studies reveal that samples under investigation consist mainly in uric acid and hydrated uric acid. Hydrogen bonding exists in hydrated uric acid samples

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Els polímers són una sèrie de compostos que troben un ampli ventall d'aplicacions en la indústria actual. Un exemple són les espumes de poliuretà, estructures de tipus cel·lular obtingudes mitjançant la reacció química entre compostos de tipus isocianat i compostos de tipus poliol (polièters amb diferent nombre de grups hidroxil). És imprescindible l'ús d'additius d'estructura tensioactiva (surfactants de silicona) per estabilitzar el procés d'espumació i per proporcionar una estructura cel·lular ordenada i homogènia en mida i distribució. La síntesis i caracterització de les molècules precursores (polihidrosiloxans i polièters al·lílics), l'estudi de la reacció d'hidrosililació com a via d'obtenció dels diferents surfactants per reacció d'addició entre els polihidrosiloxans i els polièters al·lílics i la caracterització i avaluació en formulacions comercials de poliuretà dels surfactants sintetitzats han constituït els objectius del present treball. MEMÒRIA La Tesi Doctoral ha estat presentada seguint el següent esquema: CAPÍTOL I. INTRODUCCIÓ A LA QUÍMICA DEL POLIURETÀ. Es presenten els principis de la química del poliuretà, fent esment dels recents avenços en la síntesis i caracterització d'aquests compostos polimèrics, així com un apartat concret centrat en els surfactants de silicona. Es presenten les estructures habituals d'aquests compostos comercials i es detallen les reaccions de síntesi i les característiques físiques que aquests compostos proporcionen a les espumes de poliuretà. CAPÍTOL II. OBJECTIUS. 1.- Síntesis y caracterització d'una àmplia gamma de poliglicols al·lílics i de polihidrosiloxans amb grups hidrur reactius, ambdós precursors d'estructures polimèriques de tipus surfactant. 2.- Estudi de la reacció d'hidrosililació com a via de formació d'enllaços Si-C no hidrolitzables, mitjançant la reacció d'addició entre els substrats al·lílics insaturats i els polisiloxans amb grups hidrur reactius. 3.- Caracterització de les estructures polimèriques de tipus surfactant sintetitzades i avaluació d'aquestes en formulacions de poliuretà, a fi de relacionar l'estructura química d'aquests oligómers amb els efectes físics que originen en l'espuma de poliuretà. CAPÍTOL III. SÍNTESI I CARACTERITZACIÓ DE SUBSTRATS AL·LÍLICS INSATURATS DE TIPUS POLIGLICOL. S'han caracteritzat per HPLC-UV una sèrie de polietilenglicols comercials. S'ha estudiat la reacció de derivatització al·lílica sobre els grups hidroxil dels polièters comercials (PEG, PPG i copolímers PEG-PPG) i s'han caracteritzat exhaustivament els productes sintetitzats (1H,13C-RMN, GC, GC-MS, FTIR, ESI-MS, HPLC-UV). S'ha iniciat un estudi de polimerització aniònica sobre nous epòxids amb un punt de diversitat molecular, sintetitzant-se i caracteritzant-se els corresponents nous polièters obtinguts. CAPÍTOL IV. SÍNTESI I CARACTERITZACIÓ DE POLIHIDROSILOXANS REACTIUS. S'estudia la síntesis de polihidrosiloxans amb grups hidrur reactius, mitjançant la reacció de polimerització aniònica d'obertura d'anell ("AROP, anionic ring opening polimerization") i mitjançant la reacció de polimerització per equilibració catiònica. Es presenta una caracterització exhaustiva dels productes sintetitzats i es descriu la naturalesa de la microestructura polimèrica a partir de la distribució bivariant dels copolímers PDMS-co-PHMS (poli(dimetilsiloxà)-co-poli(hidrometilsiloxà)). CAPÍTOL V. ESTUDI SISTEMÀTIC DE LA REACCIÓ D'HIDROSILILACIÓ. S'ha estudiat la reacció d'hidrosililació amb la finalitat de sintetitzar estructures copolimèriques poliglicol-polisiloxà a partir de la reacció de polisiloxans hidrur reactius i polièters al·lílics. S'han provat diferents catalitzadors (Pt/C 5%, cat. de Speier i cat. de Karstedt), s'han sintetitzat diferents estructures tensoactives (lineals i ramificades) i s'ha modelitzat les diferents reaccions secundàries observades, per presentar un estudi mecanístic de la reacció d'hidrosililació aplicada a la síntesis de molècules d'elevat PM a partir de la reacció entre substrats al·lílics insaturats i polihidrosiloxans. CAPÍTOL VI. AVALUACIÓ DELS SURFACTANTS EN FORMULACIONS DE POLIURETÀ. S'ha estudiat la idoneïtat dels surfactants de silicona sintetitzats en diferents formulacions de poliuretà comercials. S'ha relacionat el comportament físic d'aquests surfactants en les espumes de poliuretà amb la seva estructura química a partir de l'anàlisi per microscòpia electrònica de rastreig. CAPÍTOL VII. CONCLUSIONS. S'han esposat les conclusions extretes de cada capítol.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Binding parameters for the interactions of four types of tannins: tea catechins, grape seed proanthocyanidins, mimosa 5-deoxy proanthocyanidins,and sorghum procyanidins (mDP=17), with gelatin and bovine serum albumin (BSA) have been determined from isothermal titration calorimetry data. Equilibrium binding constants determined for the interaction with gelatin were in the range 10(4) to 10(6) M-1 and in the order: sorghum procyanidins > grape seed proanthocyanidins > mimosa 5-deoxy proanthocyanidins > tea catechins. Interaction with BSA was generally weaker, with equilibrium binding constants of <= 10(3) M-1 for grape seed proanthocyanidins, mimosa 5-deoxy proanthocyanidins and tea catechins, and 10(4) M-1 for the sorghum procyanidins. In all cases the interactions with proteins were exothermic and involved multiple binding sites on the protein. The data are discussed in relation to the structures and the known nutritional effects of the condensed tannins.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A scheme to describe SDS−lysozyme complex formation has been proposed on the basis of isothermal titration calorimetry (ITC) and FTIR spectroscopy data. ITC isotherms are convoluted and reveal a marked effect of both SDS and lysozyme concentration on the stoichiometry of the SDS−lysozyme complex. The binding isotherms have been described with the aid of FTIR spectroscopy in terms of changes in the lysozyme structure and the nature of the SDS binding. At low SDS concentrations, ITC isotherms feature an exothermic region that corresponds to specific electrostatic binding of SDS to positively charged amino acid residues on the lysozyme surface. This leads to charge neutralization of the complex and precipitation. The number of SDS molecules that bind specifically to lysozyme is approximately 8, as determined from our ITC isotherms, and is independent of lysozyme solution concentration. At high SDS concentrations, hydrophobic cooperative association dominates the binding process. Saturated binding stoichiometries as a molar ratio of SDS per molecule of lysozyme range from 220:1 to 80:1, depending on the lysozyme solution concentration. A limiting value of 78:1 has been calculated for lysozyme solution concentrations above 0.25 mM.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The kinetics of the reactions of 1-and 2-butoxy radicals have been studied using a slow-flow photochemical reactor with GC-FID detection of reactants and products. Branching ratios between decomposition, CH3CH(O-.)CH2CH3 CH3CHO + C2H5, reaction (7), and reaction with oxygen, CH3CH(O-.)CH2CH3 + O-2 -> CH3C(O)C2H5 + HO2, reaction (6), for the 2-butoxy radical and between isomerization, CH3CH2CH2CH2O. -> CH2CH2CH2CH2OH, reaction (9), and reaction with oxygen, CH3CH2CH2CH2O. + O-2 -> C3H7CHO + HO2, reaction (8), for the 1-butoxy radical were measured as a function of oxygen concentration at atmospheric pressure over the temperature range 250-318 K. Evidence for the formation of a small fraction of chemically activated alkoxy radicals generated from the photolysis of alkyl nitrite precursors and from the exothermic reaction of 2-butyl peroxy radicals with NO was observed. The temperature dependence of the rate constant ratios for a thermalized system is given by k(7)/k(6) = 5.4 x 1026 exp[(-47.4 +/- 2.8 kJ mol(-1))/RT] molecule cm(-3) and k(9)/k(8) = 1.98 x 10(23) exp[(-22.6 +/- 3.9 kJ mol(-1))/RT] molecule cm(-3). The results agree well with the available experimental literature data at ambient temperature but the temperature dependence of the rate constant ratios is weaker than in current recommendations.