Preparation and properties of a selenium-containing catalytic antibody as type I deiodinase mimic

Conversion of thyroxine (T-4) to 3,5,3'-triiodothyronine is an essential first step in controlling thyroid hormone action. Type I deiodinase (DI) can catalyze the conversion to produce the bulk of serum 3,5,3'-triiodothyronine. Acting as a mimic of DI, a selenium-containing catalytic antibody (Se-4C5) prepared by converting the serine residues of monoclonal antibody 4C5 raised against T4 into selenocysteines, can catalyze the deiodination of T4 with dithiothreitol (DTT) as cosubstrate. The mimic enzyme Se-4C5 exhibited a much greater deiodinase activity than model compound ebselen and another selenium-containing antibody Se-Hp4 against GSH. The coupling of selenocysteine with the combining pocket of antibody 4C5 endowed Se-4C5 with enzymatic activity. To probe the catalytic mechanism of the catalytic antibody, detailed kinetic studies were carried out in this paper. Investigations into the deiodinative reaction revealed the relationship between the initial velocity and substrate concentration. The characteristic parallel Dalziel plots demonstrated that Se-4C5-catalyzed reaction mechanism was ping-pong one, involving at least one covalent enzyme intermediate. The kinetic properties of the catalytic antibody were similar to those of DI, with K-m values for T-4 and DTT of approximately 0.8 muM and 1.8 muM, respectively, and a V-m value of 270 pmol per mg of protein per min. The activity could be sensitively inhibited by 6-propyl-2-thiouracil (PTU) with a K-i value of similar to 120 muM at 2.0 muM T-4 concentration. The PTU inhibition was progressively alleviated with the increasing concentration of added DTT, revealing that PTU was a competitive inhibitor for DTT.

Osobliwości środkowoeuropejskiej przestrzeni literackiej: ironiczni moraliści i ludyczni myśliciele

Autorka, stawiając pytanie o zasadność pojęcia Europy Środkowej, przypomina historię różnic poglądowych pomiędzy czeskimi a polskimi uczonymi na temat (nie)istnienia wspólnoty na tym terytorium: ci pierwsi w XIX wieku głosili ideę panslawizmu, w 30-tych latach XX wieku potrzebę syntezy kultur i literatur słowiańskich, a po II wojnie światowej przeciwstawiali słowiańskość Zachodowi, co wywoływało krytykę tych drugich. Stąd wynika odmienne rozumienie obszaru środkowoeuropejskiego – w Czechach przeważnie lokowanego w granicach Austro-Węgier, zaś w Polsce pojmowanego znacznie szerzej. Natomiast pewnego rodzaju spójny wyróżnik Europy Środkowej można znaleźć w literaturze, przytaczany bywa szczególnie gatunek powieści (np. Kafki, Haška, Musila, Gombrowicza), poprzedzony – jak przypomina autorka – polską gawędą i popularnym w Polsce szkicem fizjologicznym. Zawarty w nich element humoru, przeszedł w stadium satyry, a następnie groteski, tworząc dzięki temu niepowtarzalny odcień humoru środkowoeuropejskiego, często określanego jako drugi wyróżnik omawianego terytorium. Zdaniem autorki, środkowoeuropejska specyfika ściśle związana jest z kodem euroatlantyckim, a w tym właśnie kontekście zawsze powinna być rozpatrywana.

Warianty realizacji austriackości w wybranych autorów (Joseph Roth, Stefan Zweig, Franz Theodor Csokor i Ődön von Horváth) w odniesieniu do kategorii granicznych starego i nowego świata

Wydział Neofilologii:Instytut Filologii Germańskiej