999 resultados para experimental cat
Resumo:
El presseguer es una espècie molt important en la fructicultura de Lleida, en constant increment i sotmesa a forts canvis de mercat en els darrers anys. Aquesta situació ha fet que les decisions que es prenen abans de la plantació com ara la densitat i el sistema de formació siguin encara més importants, ja que condicionen la inversió inicial i la rendibilitat futura. A més a més, en el cas dels sistemes de formació, aquests tenen una forta repercussió en la necessitat de mà d’obra i de maquinaria per les feines normals de cultiu, fet que condiciona o be condicionat pel tipus d’explotació que tenim. Per tant és d’interès analitzar diferents sistemes de formació per treure’n el màxim rendiment econòmic. Una de les tendències més generalitzades en els darrers anys és la reducció del volum total del arbre, utilitzant formes en volum de poca alçada. Els objectius perseguits en aquests sistemes són tenir un baix cost d’inversió i de mà d’obra, podent realitzar la major part de les tasques des de terra, sense renunciar però a una alta producció i qualitat però, sobretot, una millor rendibilitat econòmica. Conscients de la importància que té l’elecció del sistema de formació en l’èxit econòmic de la plantació, l’any 1995 l’IRTA-Estació Experimental de Lleida va començar un assaig de comparació de diferents sistemes de producció en presseguer a la finca de Gimenells. En aquest assaig, i durant 10 anys, s’han controlat els temps de treball en cada una de les feines anuals, així com les produccions, calibres i qualitats obtingudes. Aquesta tasca ens ha permès l’estudi econòmic dels sistemes que s’exposa a continuació.
Resumo:
Animals (122 mice) were infected each with eighty cercariae of S. mansoni and subsequently challenged intravenously eight weeks later with the following gram-negative organisms. S. typhi, E. coli, Klebsiella-enterobacter species, Proteus mirabilis and Pseudomonas aeruginosa. Enumeration of bacteria in the liver, spleen and blood and S. mansoni from the portal sistem was performed from one to four weeks later in infected animals. A significant difference between infection produced by S. typhi and other gram negative organisms was observed: S. typhi persisted longer in the spleen and liver and could be recovered from S. mansoni worms up to three weeks following bacterial infection. Other gram negative bacteria disappeared from S. mansoni worms after two weeks of initial challenge. Additional animals (51 mice) infected with S. mansoni were given S. typhi, E. coli or sterile saline. After two weeks, animals were sacrificed and the recovery rate of worms from the portal system, and the mesenteric and hepatic oogram were determined. in animals infected with E. coli a significant decrease in the number of worms was observed compared to the saline control group; thirty worms were recovered in the control group compared to two worms in e. coli infected animals. In addition, the patterns of oviposition was significantly different in these latter animals suggesting complete inhibition of this process. Following S. typhi infection the difference in recovery of worms and pattern of oviposition was minimal. These findings suggest a difference in the interaction of various gram negative bacteria and S. mansoni and are consistent with the clinical observation of prolonged salmonella bacteremia in patients with schistosomiasis.
Resumo:
Os autores estudaram 253 ratos domésticos (Rattus norvegicus e Rattus r. frugivorus), infectados experimentalmente (via subcutânea) com duas cepas de Yersinia pestis (cepas "PEXU-19" e "RANGEL"), isoladas de roedores silvestres capturados no nordeste brasileiro (Exú - Pernambuco) e na Venezuela, respectivamente, as quais foram mantidas em meio de cultura e subinoculadas periodicamente. A sobrevida dos animais infectados variou de dois a sete dias, sendo os sobreviventes sacrificados no 20º dia após a data da inoculação. Para cada uma das duas espécies de rato, foram empregadas cargas infectantes de intensidades diferentes (750 - 4.250; 7.500 - 41.250 e 75.000 - 750.000 bacilos), correspondentes a cada uma das duas cepas de Y. pestis utilizadas. A patologia foi estudada em relação ao fígado, baço, pulmão e linfonodo inguinal, órgãos onde as lesões se mostraram mais exuberantes. As lesões hepáticas foram essencialmente representadas por congestão, necrose coagulativa multifocal e infiltração inflamatória aguda portal e sinusoidal, com formação de microabscessos. No baço ocorreu atrofia acentuada dos folículos linfóides de Malpighi, congestão, hemorragia e esplemite aguda abscedada. No pulmão, foi achado freqüente a pneumonite aguda, ás vezes acompanhada de abscessos. De um modo geral, a cepa PEXU-19 revelou maior poder patogênico que a cepa RANGEL, embora, em relação à espécie de roedor infectado não tenha sido possível surpreender diferenças quanto á sua susceptibilidade frente ás duas cepas Y. pestis utilizadas no presente trabalho.
Resumo:
Cães jovens infectados pelo Trypanosoma cruzi desenvolveram a fase aguda da infecção e foram estudados durante o 7º até o 50º dia por métodos morfológicos, parasitológicos, imunológicos e eletrocardiográficos. ocorreu intensa miocardite que se iniciava nos átrios e se propagava aos ventrículos e, quando plenamente desenvolvida, predominava no átrio direito, na metade direita do septo interventricular e na parede livre do ventrículodireito. As alterações eletrocardiográficas foram progressivas e revelavam o progressivo e predominante comprometimento atrial, mas a interferência com a propagação do estímulo (bloqueio) só apareceu nas fases terminais, coincidente com a presença de inflamação e necrose ao longo do tecido de condução. Quinze cães foram submetidos a tratamento específico e em alguns destes as modificações anátomo-patológicas e eletrocardiográficas representaram uma reversão progressiva das lesões observadas antes. Dez animais evoluíram para a fase crônica indeterminada da infecção, três deles após tratamento, e foram acompanhados por períodos de oito meses a três anos, sem que nenhum desenvolvesse sinais de insuficiência cardíaca congestiva. As alterações eletrocardiográficas observadas nestes casos foram inespecíficas e algumas arritmias apareceram transitoriamente. No sistema excito-condutor foram encontradas lesões focais de fibrose, esclero-atrofia e infiltração adiposa, as quais foram interpretadas como seqüelas deixadas pela fase aguda. A miocardite encontrada foi focal e discreta. Foi examinado para complementação o material de um caso de forma crônica cardíaca no cão, o qual exibiu miocardite difusa com fibrose focal e intersticial e sinais de atividade do processo inflamatório, além de bloqueio de ramo direito e hemibloqueio anterior esquerdo. Assim, o modelo canino da doença de Chagas reproduz todas as fases da cardiopatia, tal como aparece no homem, sendo que as formas crõnicas sintomáticas são de reprodução experimental imprevisível. O presente trabalho objetivou caracterizar os aspectos da patologia da doença de Chagas no cão, tentar as suas correlações eletrocardiográficas, os seus aspectos evolutivos, com a finalidade de fornecer elementos para estudos futuros com o referido modelo experimental.
Resumo:
In search of a suitable vector species for xenodiagnosis of humans and animals with chronic Chagas' disease we first investigated the reactions of different vector species to acute infection with Trypanosoma cruzi. Vector species utilized in this study were: Triatoma infestans, Rhodnius prolixus and Triatoma dimidiata, all well adapted to human habitats; Triatoma rubrovaria and Rhodnius neglectus both considered totally wild species; Panstrongylus megistus, Triatoma sordida, Triatoma pseudomaculata and Triatoma brasiliensis, all essentially sylvatic but some with domiciliary tendencies and others restricted to peridomestic biotopes with incipient colonization of human houses after successful eradication of T. infestans. Results summarized in Table IV suggest the following order of infectivity among the 9 studied vector species: P. megistus with 97.8% of infected bugs, T. rubrovaria with 95% of positive bugs a close second followed by T. Pseudomaculata with 94.3% and R. neglectus with 93.8% of infected bugs, almost identical thirds. R. prolixus, T. infestans and T. dimidiata exhibited low infection rates of 53.1%, 51.6% and 38.2% respectively, coupled with sharp decreases occuring with aging of infection (Fig. 1). The situation was intermediate in T. brasiliensis and T. sordida infection rates being 76.9% and 80% respectively. Results also point to the existence of a close correlation between prevalence and intensity of infection in that, species with high infection rates ranging from 93.8% to 97.8% exhibited relatively large proportions of insects (27.3% - 33.5%) harbouring very dense populations of T. cruzi. In species with low infection rates ranging from 38.2% to 53.1% the proportion of bugs demonstrating comparable parasite densities was at most 6%. No differences attributable to blood-meal size or to greater susceptibility of indigenous vector species to parasites of their own geographical area, as suggested in earlier...
Resumo:
S’hi analitza la deducció teòrica i la contrastació experimental originals de la dispersió electró-electró (dispersió Møller, 1932), amb l’objectiu d’esbrinar quin paper van tenir en el desenvolupament de l’electrodinàmica quàntica. S’hi mostra que Christian Møller (1904-1980) va deduir la fórmula que du el seu nom mitjançant la noció de correspondència, evitant així els problemes que plantejava una incipient teoria quàntica de camps. La fórmula només va assolir el seu estatus actual d’aplicació paradigmàtica de l’electrodinàmica quàntica després de la Segona Guerra Mundial, un cop la teoria va haver superat aquests problemes a través del procés de renormalització. El treball aclareix d’aquesta manera un episodi clau en el desenvolupament d’una de les teories fonamentals de la física del segle XX.
Resumo:
Dois grupos de camundongos, infectados com cem cercárias do S. mansoni, um com a cepa Porto Rico e outro com a cepa Feira de Santana mostraram resultados semelhantes quanto à recuperação de esquistossômulos pulmonares, recuperação de vermes do sistema porta, número de ovos por grama de tecido no figado e intestinos, lesões histopatológicas e mortalidade. Na realidade as diferenças entre animais infectados pela mesma cepa foram maiores que quando os dados conjuntos das duas cepas foram considerados.
Resumo:
We study how conflict in a contest game is influenced by rival parties being groups and by group members being able to punish each other. Our main motivation stems from the analysis of socio-political conflict. The relevant theoretical prediction in our setting is that conflict expenditures are independent of group size and independent of whether punishment is available or not. We find, first, that our results contradict the independence of group-size prediction: conflict expenditures of groups are substantially larger than those of individuals, and both are substantially above equilibrium. Towards the end of the experiment material losses in groups are 257% of the predicted level. There is, however, substantial heterogeneity in the investment behaviour of individual group members. Second, allowing group members to punish each other after individual contributions to the contest effort are revealed leads to even larger conflict expenditures. Now material losses are 869% of the equilibrium level and there is much less heterogeneity in individual group members' investments. These results contrast strongly with those from public goods experiments where punishment enhances efficiency and leads to higher material payoffs.
Resumo:
Como já descrevemos em publicação anterior (Conceição, 1985), foram isoladas 20 amostras de S. mansoni de pacientes do sexo masculino com idades entre 13 e 30 anos, autóctones do distrito de Capitão Andrade, município de Itanhomi, no Vale do Rio Doce, em Minas Gerais. Das amostras, seis eram portadores de esquistossomose-infecção (tipo I), seis da forma hepatointestinal (tipo II) e oito da forma hepatoesplênica (tipo III), adaptadas inicialmente, à B. glabrata da mesma área. Cada uma das amostras foi inoculada em 48 camundongos em lotes de 16, respectivamente com 25,50 e 100 cercárias, mantendo-se 12 animais não infectados, com controles. Após 90 dias perfundiu-se o sistema porta de 12 animais (quatro de cada lote). Os animais mortos naturalmente em diversos períodos e a metade de cada lote sacrificada aos 90 e 180 dias foram estudados através dos seguintes parâmetros: 1§) determinação dos pesos de fígado, baço, pulmão e intestino; 2§) contagem de ovos em intestinos (proximal e mediano) e grosso (distal). O número de vermes obtidos pela perfusão nos três grupos em média de 21,9%, 22% e 17,8%% para os tipos I, II e III. A mortalidde natural média dos camundongos submetidos à infecção com 25, 50 e 100 cercárias, foi respectivamente, 12,4%, 23,2% para o grupo I; de 4,7% 19,3% e 22,2% para o grupo II e 11,4%, 29,5% e 41,6% para o grupo III, apresentando-se, portanto, proporcional aos inóculos. O peso dos órgãos dos animais infectados bem como o número de ovos de S. mansoni foi sempre proporcional ao inóculo e a contagem mais elevada nas partes mediana e proximal do intestino nos três grupos. Concluiu-se que não houve correlação entre as formas clínicas da esquistossomose e o comportamento das amostras de S. mansoni em camundongo, ressaltando-se que as alterações parasitológicas encontradas foram proporcionais ao inóculo empregado e ao tempo de infecção, evidenciando os aspectos quantitativos na determinação da doença.
Resumo:
Lutzomyia (N.) whitmani foi infectada em lesões leishmanióticas de três de nove cães parasitados por Leishmania braziliensis braziliensis . Os índices de infecção desses flebotomíneos foram 8,3% (1/12), 7,1% (1/14) e 1,8% (3,160), respectivamente. Por outro lado, 180 Lu. whitmani que se alimentaram em áreas não-ulceradas em um dos cães foram negativos, após dissecação. É discutida a potencialidade de Lu. whitmani como vector de L.B. braziliensis na região endêmica de Três Braços, Bahia, Brasil.
Resumo:
The authors were able to infect phlebotomine sandflies on a human case of American Cutaneous Leishmaniasis by feeding females of Lutzomyia longipalpis on a patient with a lesion due to Leishmania mexicana amazonensis.
Resumo:
Aquest projecte presenta la implementació d'un disseny, i la seva posterior síntesi en una FPGA, d'una arquitectura de tipus wormhole packet switching per a una infraestructura de NetWork-On-Chip amb una topologia 2D-Mesh. Agafant un router circuit switching com a punt de partida, s'han especificat els mòduls en Verilog per tal d'obtenir l'arquitectura wormhole desitjada. Dissenyar la màquina de control per governar els flits que conformen els paquets dins la NoC,i afegir les cues a la sortida del router (outuput queuing) són els punts principals d'aquest treball. A més, com a punt final s'han comparat ambdues arquitectures de router en termes de costos en àrea i en memòria i se n’han obtingut diverses conclusions i resultats experimentals.
Resumo:
In order to upgrade the reliability of xenodiagnosis, attention has been directed towards population dynamics of the parasite, with particular interest for the following factors: 1. Parasite density which by itself is not a research objective, but by giving an accurate portrayal of parasite development and multiplication, has been incorporated in screening of bugs for xenodiagnosis. 2. On the assumption that food availability might increase parasite density, bugs from xenodiagnosis have been refed at biweekly intervals on chicken blood. 3. Infectivity rates and positives harbouring large parasite yields were based on gut infections, in which the parasite population comprised of all developmental forms was more abundant and easier to detect than in fecal infections, thus minimizing the probability of recording false negatives. 4. Since parasite density, low in the first 15 days of infection, increases rapidly in the following 30 days, the interval of 45 days has been adopted for routine examination of bugs from xenodiagnosis. By following the enumerated measures, all aiming to reduce false negative cases, we are getting closer to a reliable xenodiagnostic procedure. Upgrading the efficacy of xenodiagnosis is also dependent on the xenodiagnostic agent. Of 9 investigated vector species, Panstrongylus megistus deserves top priority as a xenodiagnostic agent. Its extraordinary capability to support fast development and vigorous multiplication of the few parasites, ingested from the host with chronic Chagas' disease, has been revealed by the strikingly close infectivity rates of 91.2% vs. 96.4% among bugs engorged from the same host in the chronic and acute phase of the disease respectively (Table V), the latter comporting an estimated number of 12.3 x 10[raised to the power of 3] parasites in the circulation at the time of xenodiagnosis, as reported previously by the authors (1982).