989 resultados para Eucalyptus maculata


Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Estudi realitzat a partir d’una estada al Laboratoire de Recherche en Sciences Végétales - Université Toulouse III, entre 2010 i 2012. Durant l’estada s’han pogut complir els principals objectius del projecte de recerca sobre la regulació de la formació de les parets secundàries en un arbre d’importància econòmica, l’eucaliptus. S’ha caracteritzat dos factors de transcripció, EgMYB1 i 2, comparant el seu patró d’expressió espaciotemporal a nivell cel•lular i estudiant l’efecte fenotípic de la pèrdua de funció d’aquests gens. A més, s’ha construït una llibreria de xilema d’eucaliptus adaptada a la tècnica dels dos híbrids i s’ha descobert alguns del partners proteics d’EgMYB1 i 2, els quals estic actualment validant per mètodes alternatius. Augmentant els objectius inicials de la sol•licitud, he aprofitat la recent publicació del genoma de l’Eucalyptus grandis per identificar i caracteritzar el patró d’expressió de vàries famílies gèniques.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Eryphus Perty, 1832 and Tacyba, a new genus of Heteropsini (Coleoptera, Cerambycidae). Some species, up to now, included in Callideriphus Blanchard, 1851 are rearranged in: a) those congeneric with Callideriphus grossipes Blanchard, 1851 and b) not congeneric. The first set of species will be treated in a future paper; the second one, on the other hand, is subdivided into Eryphus Perty, 1832 and Tacyba gen. nov. Eryphus Perty, 1832 (type species: Eryphus bipunctatus Perty, 1832), a valid genus, is redescribed and a key for the species is also provided. The following species are transferred to Eryphus: E. bivittatus (Melzer, 1934) comb. nov., E. carinatus (Zajciw, 1970) comb. nov., E. flavicollis (Fisher, 1938) comb. nov., E. laetus (Blanchard, 1851) comb. nov., E. marginatus (Zajciw, 1970) comb. nov., E. picticollis (Gounelle, 1911) comb. nov., E. transversalis (Fairmaire & Germain, 1864) comb. nov. New synonym proposed: Eryphus bipunctatus Perty, 1832 = Callideriphus atricollis Melzer, 1931. New taxa described: Eryphus tacuarembo sp. nov. (Uruguay, Tacuarembó), E. carioca sp. nov. (Brazil, Rio de Janeiro); Tacyba gen. nov. (type species: Callideriphus maculatus Cerda, 1988). Species transferred to Tacyba and synonyms: T. maculata (Cerda, 1988) comb. nov., T. tenuis (Blanchard, 1851) comb. nov. = Callideriphus testaceicornis Fairmaire & Germain, 1859 syn. nov. = Callideriphus clathratus Fairmaire & Germain, 1860 syn. nov. = Callideriphus niger Philippi & Philippi, 1864 syn. nov. Callideriphus flavicollis m. quadripunctatus Fuchs, 1961 and Callideriphus flavicollis m. reductus Fuchs, 1961, both names of infrasubspecific category (not available under the rules of ICZN), are herein treated as intraspecific variation of Eryphus picticollis (Gounelle, 1911) which occur in southern Brazil and Argentina.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The following nomenclatural changes are made: Amastris convoluta (Fabricius, 1781) comb. nov. (formerly Darnis; Hebetica); Amastris maculata Funkhouser, 1922 = Amastris fasciata Broomfield, 1976 syn. nov. = Amastris pseudomaculata Broomfield, 1976 syn. nov. = Amastris inermis Broomfield, 1976 syn. nov. = Amastris sakakibarai Broomfield, 1976 syn. nov.; Amastris elevata Funkhouser, 1922 = Amastris vismiae Haviland, 1925 syn. nov. = Amastris flavifolia Funkhouser, 1927 syn. nov.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

New species described: Acanthoderini - Acanthoderes (Psapharochrus) piraiuba sp. nov.from Argentina (San Luis); Acanthoderes (Acanthoderes) uyapensis sp. nov. from Bolivia (La Paz); Dufauxia simplex sp. nov. from Paraguay (Caazapá); Aerenicini - Antodice quadrimaculata sp. nov. from Paraguay (Caazapá); Calliini - Drycothaea maculata sp. nov. from Bolivia (La Paz); Falsamblesthiini - Obereoides antennatus sp. nov. from Bolívia (La Paz). Color variation of Phoebe spegazzinii Bruch, 1908 is discussed.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Treze espécies são hoje incluídas no gênero: S. apicicornis, Stål, 1860; S. beckerae Thomas & Rolston, 1985; S. calligera Stål, 1860; S. concolor Ruckes, 1958; S. costalis Ruckes, 1958; S. delphis Thomas & Rolston, 1985; S. inspersipes Stål, 1860; S. lobata Thomas & Rolston, 1985; S. rotundicornis Becker, 1967 e S. ruckesi Thomas & Rolston, 1985. Cinco novas espécies são descritas: S. indistincta sp. nov (Irai, Rio Grande do Sul), S. bicolor sp. nov (Ponta Grossa, Paraná), S. maculata sp. nov (Itatiaia, Rio de Janeiro), S. máxima sp. nov (Imbituba, Santa Catarina) e S. robusta sp. nov (Itatiaia, Rio de Janeiro) do Brasil. A análise cladística foi realizada usando 40 caracteres e 21 táxons. O gênero Tibilis Stål, 1860; Neotibilis Grazia & Barcellos, 1994 e Similliserdia Fortes & Grazia, 1998 foram usados como grupo-externo. A monofilia de Serdia foi sustentada por 3 sinapomorfias: ápice do escutelo com margens enegrecidas, machos com a parede da taça genital espessada com processos em aba, fêmeas com o espessamento da íntima vaginal situado na metade posterior das gonapófises 9 e projetando-se ventralmente. O subgênero Brasiliicola Kirkaldy, 1909 é considerado sinônimo junior de Serdia. São fornecidas ilustrações, mapas de distribuição geográfica e chave para as espécies.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Graphomya Robineau-Desvoidy (Diptera, Muscidae) pode ser reconhecido por padrões cromáticos característicos no mesonoto e abdômen e pelas cerdas catepisternais 0:2. Das 14 espécies citadas na literatura para a Região Neotropical, sete são redescritas, com descrições das terminálias masculina e feminina - G. analis (Macquart), G. maculata (Scopoli), G. meridionalis Townsend, G. mexicana Giglio-Tos, G. occidentalis Arntfield, G. podexaurea(Enderlein) e G. tropicalis Malloch, aqui revalidada. Ilustrações coloridas do mesonoto e do abdômen são apresentadas para facilitar o reconhecimento das espécies. O neótipo de G. maculata é designado. A fêmea de G. podexaurea é registrada pela primeira vez. O registro geográfico das seguintes espécies é ampliado: G. meridionalis para o Equador e Peru; G. mexicana e G. podexaurea para o Brasil; G. tropicalis para Colômbia e Brasil.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Foram analisadas seqüências de nucleotídeos do gene 16S do rDNA mitocondrial em 14 populações de triatomíneos mantidos em colônias no insetário SESA de Araraquara- SP, comparando-as com seqüências do mesmo gene disponíveis no GenBank. Os fragmentos variaram de 311 a 317 pb com baixa variação intra-específica entre as distâncias genéticas (0% a 0,6%), exceto para os relacionamentos entre espécimes de Triatoma sordida (1%) e espécimes de T. brasiliensis (1,3%) atribuídos a populações geográficas diferentes. A parafilia de Rhodniini e do gênero Panstrongylus foi evidenciada pelas analises, confirmando resultados anteriores entre estes e os estreitos relacionamentos de R. prolixus com R. robustus e de T. infestans e T. platensis. O relacionamento entre T. maculata e T. pseudomaculata não foi solucionado, uma vez que, esses táxons apareceram tanto em monofilia quanto em parafilia: T. pseudomaculata (SESA) está agrupado com T. maculata (seqüência do GenBank) e associados a T . brasiliensis (SESA), enquanto T. maculata (SESA) aparece agrupado com T. pseudomaculata do SESA e do GenBank. Os resultados evidenciam a utilidade do gene 16S como marcador de espécies de triatomíneos e sua importância em questões de sistemática e taxonomia. Há necessidade de novos estudos envolvendo outros marcadores associados a caracteres sistemáticos clássicos de morfologia, ecologia e comportamento para decisões sistemáticas adequadas uma vez, que teriam impacto não apenas sistemático mas, para as estratégias de controle.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The knowledge on Atlantic Forest scarab beetle fauna is quite limited. This biome is strongly degraded and these insects can be used as bioindicators since they are sensitive to forest destruction and show distinct organizational patterns in forest fragments or in areas that have been deteriorated by human activity. Thus, a study of the Scarabaeidae (sensu stricto) dung beetles fauna that inhabit Serra do Japi, São Paulo, Brazil (23º12'-23º22' S and 46º53'-47º03'W) was carried out; the monthly species richness was analyzed in six areas during one year and the vegetation's structural physiognomy was described. The areas included a conserved and a degraded valley, a northward and a southward hillside, a hilltop, and an area of secondary forest growing under eucalyptus trees. The specimens were collected using four pitfall traps baited with human feces, which remained at each spot during 48 hours. Between September, 1997 and August, 1998, 3524 individuals of 39 species were collected; the most abundant were: Canthidium trinodosum, Eurysternus cyanescens, Uroxys kratochvili, Scybalocanthon nigriceps, Uroxys lata, Canthonella sp., Dichotomius assifer, Deltochilum furcatum, Canthidium sp.2, Canthon latipes, Deltochilum rubripenne, Eurysternus sp., and Dichotomius sp.1. The number of individuals and species was greater in the hot, rainy season, when there was a correlation between the number of species and the mean annual temperature [r²= 0.69; p<0.01]. The lower winter richness was most pronounced in the conserved valley, while richness remained relatively constant in the degraded valley; abundance was much higher in the degraded valley. The cluster analysis showed that the valleys and hillsides are the most similar in relation to species composition and abundance, yet different from the secondary forest with eucalypts and the hilltop.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Foram identificados os pólens coletados por operárias de Scaptotrigona depilis (Moure, 1942), na Região de Dourados-Ms, durante o período de setembro de 2006 a agosto de 2007. Ao todo foram coletados 42 tipos polínicos, sendo mais representativa em número de espécies, as famílias Myrtaceae (Eucalyptus spp.) e Mimosaceae. Os picos de valores de amplitude de nicho trófico (H') em Setembro (2,32), Novembro (2,29) e Outubro (2,02) mostraram que essa abelha pode ser generalista, dependendo da disponibilidade e características das fontes florais. Os valores de equitatividade (J'), também indicam maior uniformidade de uso das fontes florais durante esses meses de máxima amplitude de nicho. Os fatores ambientais (temperatura, umidade relativa e pluviosidade) não mostraram relação direta com a equitatividade e amplitude do nicho trófico. Estas variáveis parecem estar mais relacionadas com os ciclos diários ou sazonais de produção de pólen e néctar.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Los ambientes someros presentan un gran número de especies de peces, muchas de ellas de importancia para la pesca artesanal y posibles alternativas durante años con fenómeno «El Niño» (EN); sin embargo, existe muy poca información acerca del impacto de este fenómeno sobre dichos ambientes. En el presente trabajo se compara la distribución, abundancia y contenido estomacal de la ictiofauna durante un período anterior a EN y durante EN. Se seleccionó en la Bahía de Ancón un área de 1,2 km de longitud de playa, hasta los tres metros de profundidad, donde se realizaron pescas quincenales desde junio de 1981 a junio de 1982 y mensuales de febrero a junio de 1983. En el período anterior a EN la ictiofauna estuvo constituida por cuarenta especies, de las cuales trece fueron residentes, diez estacionales y diecisiete ocasionales. Durante EN se observó una marcada disminución en la diversidad de especies, pero no relacionada con la temperatura. El análisis mostró diversas especies de peces foráneas al área ( Scamberamarus maculatus sierra , Brevaartia maculata chilcae, Scamber japanicus peruanus, Hippacampus ingens) ; la desaparición de algunas especies antes residentes ( Rhinabatas planiceps, Syngnathus acicularis ) ; un significativo incremento en la abundancia de algunas especies ( Trachinatus paiten­ sis, Sciaena gilberti ) , y una disminución en otras ( Stellifer minar , Sciaena fasciata, Galeichthys peruvia­ nus, Dasyatis brevis). En el aspecto trófico, destaca un incremento en el porcentaje de bentófagos de fondo blando y planctófagos.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

With 420 trap-nights we sampled shrews in different habitats of the Souss-Massa National Park. Crocidura viaria (n=11) was found in 5 habitats (cultivated land, wetland, beach dunes with Chenopodia, sand dunes with patchy vegetation and also in the Euphorbia association). No shrews were captured in Eucalyptus forest with undergrowth. Southward from Essaouira, C. viaria is obviously the most frequent species in dense or patchy lowland vegetation. Two other species (C. whitakeri and C. tarfayaensis) which occur in sympatry in the Agadir region were not captured. They live probably not in syntopy with C. viaria and their ecological requirements remain to be studied.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

ABSTRACTIn this contribution, we present new distributional records from Argentina of 63 pentatomid species; three genera (Caonabo, Cromata and Taurocerus) and 14 species (Marmessulus brasiliensis, Podisus crassimargo, Cromata ornata, Acledra haematopa, Caonabo pseudocylax, Dichelops avilapiresi, Euschistus cribarius, E. paranticus, Mormidea maculata, Rio indistinctus, Banasa lanceolata, B. nigrifrons, Pallantia macunaima, and Taurocerus edessoides) are reported for the first time from Argentina; also we provided 81 new province records of another 49 species.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Tendo como objetivo avaliar a eficiência relativa do superfosfato simples (SS), fosfato parcialmente acidulado (FAPS) e termofosfato magnesiano (TERM) como fonte de P e outros nutrientes para o cultivo de plantações de eucalipto, em dois solos da região dos Cerrados, uma areia quartzosa (50 g kg-1 de argila) álica e um latossolo vermelho-escuro (230 g kg-1 de argila) álico, foi realizado este experimento, sob condições de casa de vegetação, na ESALQ/USP, Piracicaba (SP), em 1993. Subamostras do AQ receberam 0, 75, 150 e 300 mg kg-1 de P e, do LE, 0, 125, 250 e 500 mg kg-1 de P no solo. As doses de P foram estimadas com base na solubilidade dos adubos; SS e FAPS, em citrato de amônio, e TERM, em ácido cítrico 20 g L-1. Em cada vaso (5 kg de solo), deixou-se uma planta de Eucalyptus grandis por 90 dias após a emergência e desbaste das plântulas. Paralelamente ao experimento em casa de vegetação, subamostras de todos os tratamentos, com 2 kg de solo, foram incubadas no interior de sacos plásticos por 0, 10, 20, 40, 60 e 80 dias. Ao término de cada período de incubação, os solos eram amostrados e analisados. Mediante o cálculo de índices de eficiência relativa entre os adubos, verificou-se que o TERM foi superior 64% ao SS e 57% ao FAPS no solo AQ. No LE, o SS foi superior 55% ao TERM e 34% ao FAPS. O TERM foi a fonte de P que promoveu os maiores acréscimos do nível de fertilidade dos solos, com expressiva elevação do pH do solo, redução das concentrações de Al e aumento daquelas de Ca e Mg. Os ganhos de produção das mudas de eucalipto foram altamente correlacionados com a absorção de P, K, Ca, Mg e Zn. O TERM proporcionou as maiores absorções desses nutrientes no solo AQ e, as menores, de P, Ca e Zn no LE. As distintas respostas de crescimento para os adubos avaliados, em ambos os solos, sobretudo para TERM e SS, foram atribuídas, em grande parte, aos efeitos secundários das fontes de P sobre a fertilidade dos solos.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A condição de adensamento do solo tem importância para orientar o manejo de uma área. Em solos derivados de sedimentos recentes, a propensão ao adensamento pode estar relacionada com as características herdadas das condições de sedimentação. Em uma toposseqüência de solos desenvolvidos de sedimentos arenosos do grupo geológico Barreiras, no município de Caravelas (BA), selecionaram-se oito perfis de solos, sendo cinco deles sob Eucalyptus, abrangendo Gley Pouco Húmico, Podzol Hidromórfico, Podzólico Amarelo e Plintossolo. Foi determinada a densidade aparente, a qual foi posicionada entre a densidade aparente mínima e a máxima, definindo-se, assim, a compacidade relativa para cada um dos 41 horizontes. A areia foi fracionada em 21 classes de tamanho, mediante peneiramento, determinando-se o diâmetro médio, o desvio-padrão gráfico inclusivo, a assimetria gráfica inclusiva e a curtose gráfica. Observou-se que o maior teor de areia fina e mal selecionada facilitou o arranjo mais compacto das partículas, provocando aumento na compacidade relativa nos horizontes de maior resistência à penetração.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Foram estudados alguns solos da região do Vale do Rio Doce (MG) em 1991, nos municípios de Ipatinga, Nova Era e Guanhães, provenientes de áreas de reflorestamento de Eucalyptus grandis. Selecionaram-se oito sítios florestais com solos de diferentes classes taxonômicas, e uma detalhada caracterização mineralógica e avaliação do potencial de reserva de nutrientes foram desenvolvidas. Os solos estudados foram mineralogicamente classificados como: caulinítico não-sesquioxídicos (2 e 5); caulinítico-sesquioxídico (1); gibbsítico-sesquioxídicos (4, 6 e 7); hematítico (3) e gibbsítico (8). Os principais argilominerais e óxidos de ferro e alumínio presentes nesses solos são caulinita, gibbsita, hematita, goethita e maghemita. A reserva mineral de médio a longo prazo para potássio é praticamente inexistente, estando presente, embora com baixa magnitude, nos solos 2 e 5, na forma de micas e feldspatos. As relações Ca-trocável/Ca-total e Mg-trocável/Mg-total exprimem baixa capacidade de reposição desses nutrientes nos solos estudados. Sugere-se a adição de nutrientes de acordo com os níveis críticos exigidos na implantação e manutenção do ciclo do eucalipto, em virtude da ausência de sustentabilidade desses sítios florestais em termos de reserva de nutrientes a curto, médio e longo prazos.