Current millennium biotechniques for biomedical research on parasites and host-parasite interactions

The development of biotechnology in the last three decades has generated the feeling that the newest scientific achievements will deliver high standard quality of life through abundance of food and means for successfully combating diseases. Where the new biotechnologies give access to genetic information, there is a common belief that physiological and pathological processes result from subtle modifications of gene expression. Trustfully, modern genetics has produced genetic maps, physical maps and complete nucleotide sequences from 141 viruses, 51 organelles, two eubacteria, one archeon and one eukaryote (Saccharomices cerevisiae). In addition, during the Centennial Commemoration of the Oswaldo Cruz Institute the nearly complete human genome map was proudly announced, whereas the latest Brazilian key stone contribution to science was the publication of the Shillela fastidiosa genomic sequence highlythed on a Nature cover issue. There exists a belief among the populace that further scientific accomplishments will rapidly lead to new drugs and methodological approaches to cure genetic diseases and other incurable ailments. Yet, much evidence has been accumulated, showing that a large information gap exists between the knowledge of genome sequence and our knowledge of genome function. Now that many genome maps are available, people wish to know what are we going to do with them. Certainly, all these scientific accomplishments will shed light on many more secrets of life. Nevertheless, parsimony in the weekly announcements of promising scientific achievements is necessary. We also need many more creative experimental biologists to discover new, as yet un-envisaged biotechnological approaches, and the basic resource needed for carrying out mile stone research necessary for leading us to that "promised land"often proclaimed by the mass media.

Circadian regulation of renal function.

Urinary excretion of water and all major electrolytes exhibit robust circadian oscillations. The 24-h periodicity has been well documented for several important determinants of urine formation, including renal blood flow, glomerular filtration, tubular reabsorption, and tubular secretion. Disturbance of the renal circadian rhythms is increasingly recognized as a risk factor for hypertension, polyuria, and other diseases and may contribute to renal fibrosis. The origin of these rhythms has been attributed to the reactive response of the kidney to circadian changes in volume and/or in the composition of extracellular fluids that are entrained by rest/activity and feeding/fasting cycles. However, numerous studies have shown that most of the renal excretory rhythms persist for long periods of time, even in the absence of periodic environmental cues. These observations led to the hypothesis of the existence of a self-sustained mechanism, enabling the kidney to anticipate various predictable circadian challenges to homeostasis. The molecular basis of this mechanism remained unknown until the recent discovery of the mammalian circadian clock made of a system of autoregulatory transcriptional/translational feedback loops, which have been found in all tissues studied, including the kidney. Here, we present a review of the growing evidence showing the involvement of the molecular clock in the generation of renal excretory rhythms.

Dissociation between vasodilation and Leishmania infection-enhancing effects of sand fly saliva and maxadilan

In this study, the ability of maxadilan and Lutzomyia longipalpis salivary gland lysate to enhance the infection of CBA mice by Leishmania major and of BALB/c mice by L. braziliensis was tested. No difference was observed between sizes of lesion in CBA mice infected with L. major and treated or not with salivary gland lysate or maxadilan, although they were injected in concentrations that induced cutaneous vasodilation. Although parasites were more frequently observed in foot pads and spleens of animals treated with maxadilan than in the animals treated with salivary gland lysate or saline, the differences were small and not statistically significant. The lesions in BALB/c mice infected with L. braziliensis and treated with maxadilan were slightly larger than in animals that received Leishmania alone. Such differences disappeared 14 weeks after infection, and were statistically significant only in one of two experiments.

Species Diversity and Flagellate Infections in the Sand Fly Fauna near Porto Grande, State of Amapá, Brazil (Diptera: Psychodidae. Kinetoplastida: Trypanosomatidae)

Forty-six species of Lutzomyia and one species of Brumptomyia were identified among 20,008 sand flies collected in central Amapá. L. squamiventris maripaensis, L. infraspinosa, L. umbratilis and L. ubiquitalis accounted for 66% of the specimens caught in light traps, and L. umbratilis was the commonest of the 16 species found on tree bases. Seven species of Lutzomyia including L. umbratilis were collected in a plantation of Caribbean pine. Sixty out of 511 female sand flies dissected were positive for flagellates. Among the sand flies from which Leishmania was isolated, promastigotes were observed in the salivary glands and foregut of 13 out of 21 females scored as having very heavy infections in the remainder of the gut, reinforcing the idea that salivary gland invasion may be part of the normal life cycle of Leishmania in nature. Salivary gland infections were detected in specimens of L. umbratilis, L. whitmani and L. spathotrichia. Parasites isolated from L. umbratilis, L. whitmani and also from one specimen of L. dendrophyla containing the remains of a bloodmeal, were compatible with Le. guyanensis by morphology and behaviour in hamsters.

Oxytocin response to an experimental psychosocial challenge in adults exposed to traumatic experiences during childhood or adolescence.

Long-term implications of the exposure to traumatizing experiences during childhood or adolescence, such as sexual abuse, or cancer, have been documented, namely the subjects' response to an acute stress in adulthood. Several indicators of the stress response have been considered (e.g. cortisol, heart rate). Oxytocin (OT) response to an acute stress of individuals exposed to trauma has not been documented. Eighty subjects (n=26 women who had experienced episodes of child abuse, n=25 men and women healthy survivors of cancer in childhood or adolescence, and 29 controls) have been submitted to a laboratory session involving an experimental stress challenge, the Trier social stress test. Overall, there was a clear OT response to the psychosocial challenge. Subjects having experienced a childhood/adolescence life-threatening illness had higher mean levels of OT than both abused and control subjects. There was a moderate negative relationship between OT and salivary cortisol. It is suggested that an acute stress stimulates OT secretion, and that the exposure to enduring life-threatening experiences in childhood/adolescence has long-lasting consequences regarding the stress system and connected functions, namely the activation of OT secretion. Better knowledge of such long-term implications is important so that to prevent dysregulations of the stress responses, which have been shown to be associated to the individual's mental health.

Biology of Triatoma klugi Carcavallo, Jurberg, Lent & Galvão 2001 (Heteroptera: Reduviidae) under Laboratory Conditions: Effects of Distinct Blood Sources and Susceptibility to Trypanosoma cruzi and Trypanosoma rangeli

The life cycle of Triatoma klugi Carcavallo, Jurberg, Lent & Galvão 2001 was compared under laboratory conditions using two groups of the F1 generation obtained from field-collected bugs. Among the 100 nymphs weekly fed on mice (Group A) or chicken (Group B), 77% of Group A and 67% of Group B reached the adult stage, and the mean time from the first nymphal stage to adult was 190.08 ± 28.31 days and 221.23 ± 40.50, respectively. The average span in days for each stage per group and the number of blood meals required for each stage were also evaluated. The overall mortality rate was 23% and 33% for Groups A and B, respectively. The mean number of eggs laid per month in a three-month period was of 56.20, 51.70 and 73.20 for Group A, and 64.50, 53.50 and 38.71 for Group B. Despite the blood source, comparative analysis revealed no statistically significant differences in the life cycle of T. klugi under laboratory conditions. Infection rates over 60% were observed for both Trypanosoma cruzi strains tested. Even revealing high infection rates of the hemolymph by T. rangeli strains, T. klugi revealed no salivary gland infections and was not able to transmit the parasite.

The Rare Cancer Network: achievements from 1993 to 2012.

The Rare Cancer Network (RCN), founded in 1993, performs research involving rare tumors that are not common enough to be the focus of prospective study. Over 55 studies have either been completed or are in progress.The aim of the paper is to present an overview of the 30 studies done through the RCN to date, organized by disease site. Five studies focus on breast pathology, including sarcoma, lymphoma, phyllodes tumor, adenoid cystic carcinoma, and ductal carcinoma in situ in young women. Three studies on prostate cancer address prostatic small cell carcinoma and adenocarcinoma of young and elderly patients. Six studies on head and neck cancers include orbital and intraocular lymphoma, mucosal melanoma, pediatric nasopharyngeal carcinoma, olfactory neuroblastoma, and mucosa-associated lymphoid tissue lymphoma of the salivary glands. There were 4 central nervous system studies on patients with cerebellar glioblastoma multiforme, atypical and malignant meningioma, spinal epidural lymphoma and myxopapillary ependymoma. Outside of these disease sites, there is a wide variety of other studies on tumors ranging from uterine leiomyosarcoma to giant cell tumors of the bone. The studies done by the RCN represent a wide range of rare pathologies that were previously only studied in small series or case reports. With further growth of the RCN and collaboration between members our ability to analyze rare tumors will increase and result in better understanding of their behavior and ultimately help direct research that may improve patient outcomes.

Action of Trypanosoma rangeli in infections with virulent Trypanosoma cruzi populations

In experimental murine infections with Trypanosoma rangeli it has been observed development immune response to Trypanosoma cruzi. The aim of the present work was to analyze the result of antigenic stimuli and the protective effect with T. rangeli in T. cruzi infections. Mice groups immunized with metacyclic trypomastigotes of T. rangeli (Choachí-2V strain), derived from haemolymph and salivary gland and reinfected with T. cruzi virulent populations (Tulahuen strain, SA strain and Dm28c clone) from infected in vitro cells, showed decrease severity of disease outcomes, low parasitemia levels and 100% survival of all mice immunized, in comparison with groups infected only with T. cruzi populations, which demonstrated tissue affection, high parasitemia levels and the death of all animals. The above mentioned data contribute to understand the biological behaviour of T. cruzi and T. rangeli and their interaction with vertebrate host.

Arquitectura tradicional en pedra seca : el patrimoni immoble de la comarca del Bages

Treball d'investigació centrat en el coneixement d'un patrimoni immoble de la comarca del Bages, sovint desconegut, però que entronca amb una tècnica ancestral coneguda popularment com a pedra seca. Aquest treball combina la recerca en fonts bibliogràfiques, documentals i de prospecció sobre el terreny amb la recerca del màxim de mostres representatives en pedra seca del Bages. A partir de l'anàlisi d'aquestes mostres arquitectòniques s'intenten establir les diferents tipologies i les seves característiques aprofundint en el seu estudi i coneixement.

Effect of the Aedes fluviatilis saliva on the development of Plasmodium gallinaceum infection in Gallus (gallus) domesticus

Effect of Aedes fluviatilis saliva on the development of Plasmodium gallinaceum experimental infection in Gallus (gallus) domesticus was studied in distinct aspects. Chickens subcutaneously infected with sporozoites in the presence of the mosquito salivary gland homogenates (SGH) showed higher levels of parasitaemia when compared to those ones that received only the sporozoites. However, the parasitaemia levels were lower among chickens previously immunized by SGH or non-infected mosquito bites compared to the controls, which did not receive saliva. High levels of anti-saliva antibodies were observed in those immunized chickens. Moreover, 53 and 102 kDa saliva proteins were recognized by sera from immunized chickens. After the sporozoite challenge, the chickens also showed significant levels of anti-sporozoite antibodies. However, the ability to generate anti-sporozoites antibodies was not correlated to the saliva immunization. Our results suggest that mosquito saliva components enhance P. gallinaceum parasite development in naive chickens. However, the prior exposure of chickens to salivary components controls the parasitemia levels in infected individuals.

Fraser syndrome: epidemiological study in a European population.

Fraser syndrome is a rare autosomal recessive disorder characterized by cryptophthalmos, cutaneous syndactyly, laryngeal, and urogenital malformations. We present a population-based epidemiological study using data provided by the European Surveillance of Congenital Anomalies (EUROCAT) network of birth defect registries. Between January 1990 and December 2008, we identified 26 cases of Fraser syndrome in the monitored population of 12,886,464 births (minimal estimated prevalence of 0.20 per 100,000 or 1:495,633 births). Most cases (18/26; 69%) were registered in the western part of Europe, where the mean prevalence is 1 in 230,695 births, compared to the prevalence 1 in 1,091,175 for the rest of Europe (P = 0.0003). Consanguinity was present in 7/26 (27%) families. Ten (38%) cases were liveborn, 14 (54%) pregnancies were terminated following prenatal detection of a serious anomaly, and 2 (8%) were stillborn. Eye anomalies were found in 20/24 (83%), syndactyly in 14/24 (58%), and laryngeal anomalies in 5/24 (21%) patients. Ambiguous genitalia were observed in 3/24 (13%) cases. Bilateral renal agenesis was present in 12/24 (50%) and unilateral in 4/24 (17%) cases. The frequency of anorectal anomalies was particularly high (42%). Most cases of Fraser syndrome (85%) are suspected prenatally, often due to the presence of the association of renal agenesis and cryptophthalmos. In the European population, a high proportion (82%) of pregnancies is terminated, thus reducing the live birth prevalence to a third of the total prevalence rate.

Epithelial effects of proteinase-activated receptors in the gastrointestinal tract

The intestinal epithelium plays a crucial role in providing a barrier between the external environment and the internal milieu of the body. A compromised mucosal barrier is characteristic of mucosal inflammation and is a key determinant of the development of intestinal diseases such as Crohn's disease and ulcerative colitis. The intestinal epithelium is regularly exposed to serine proteinases and this exposure is enhanced in numerous disease states. Thus, it is important to understand how proteinase-activated receptors (PARs), which are activated by serine proteinases, can affect intestinal epithelial function. This review surveys the data which demonstrate the wide distribution of PARs, particularly PAR-1 and PAR-2, in the gastrointestinal tract and accessory organs, focusing on the epithelium and those cells which communicate with the epithelium to affect its function. PARs have a role in regulating secretion by epithelia of the salivary glands, stomach, pancreas and intestine. In addition, PARs located on subepithelial nerves, fibroblasts and mast cells have important implications for epithelial function. Recent data outline the importance of the cellular site of PAR expression, as PARs expressed on epithelia may have effects that are countered by PARs expressed on other cell types. Finally, PARs and their ability to promote epithelial cell proliferation are discussed in terms of colon cancer.

Biological embedding of early life exposures and disease risk in humans: a role for DNA methylation.

BACKGROUND: Following wider acceptance of "the thrifty phenotype" hypothesis and the convincing evidence that early life exposures can influence adult health even decades after the exposure, much interest has been placed on the mechanisms through which early life exposures become biologically embedded. METHODS: In this review, we summarize the current literature regarding biological embedding of early life experiences. To this end we conducted a literature search to identify studies investigating early life exposures in relation to DNA methylation changes. In addition, we summarize the challenges faced in investigations of epigenetic effects, stemming from the peculiarities of this emergent and complex field. A proper systematic review and meta-analyses were not feasible given the nature of the evidence. RESULTS: We identified 7 studies on early life socioeconomic circumstances, 10 studies on childhood obesity, and 6 studies on early life nutrition all relating to DNA methylation changes that met the stipulated inclusion criteria. The pool of evidence gathered, albeit small, favours a role of epigenetics and DNA methylation in biological embedding, but replication of findings, multiple comparison corrections, publication bias, and causality are concerns remaining to be addressed in future investigations. CONCLUSIONS: Based on these results, we hypothesize that epigenetics, in particular DNA methylation, is a plausible mechanism through which early life exposures are biologically embedded. This review describes the current status of the field and acts as a stepping stone for future, better designed investigations on how early life exposures might become biologically embedded through epigenetic effects. This article is protected by copyright. All rights reserved.

First report on the occurrence of Trypanosoma rangeli Tejera, 1920 in the state of Ceará, Brazil, in naturally infected triatomine Rhodnius nasutus Stål, 1859 (Hemiptera, Reduviidae, Triatominae)

The aim of this work was to identify and report the occurrence of Trypanosoma rangeli and Trypanosoma cruzi in naturally infected Rhodnius nasutus (Hemiptera, Reduviidae, Triatominae) in the state of Ceará, Brazil. Triatomines feces, salivary glands, and hemolymph were collected for fresh examination, and specific detection of T. rangeli and T. cruzi DNA by polymerase chain reaction was carried out. The specific characterization of these two parasites showed the simultaneous presence of both parasites in two (7.7%) of the 26 positive insects. Our results provide further knowledge on the geographical distribution of T. rangeli in Brazil.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.