212 resultados para antagonistas


Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

FUNDAMENTO: A doença de Chagas continua a ser uma importante doença endêmica no país, sendo o acometimento cardíaco a sua manifestação mais grave. OBJETIVO: Verificar se o uso concomitante de carvedilol potencializará o efeito antioxidante das vitaminas E e C na atenuação do estresse oxidativo sistêmico na cardiopatia chagásica crônica. MÉTODOS: Foram estudados 42 pacientes com cardiopatia chagásica, agrupados de acordo com a classificação modificada de Los Andes, em quatro grupos: 10 pacientes no grupo IA (eletrocardiograma e ecocardiograma normais: sem envolvimento do coração), 20 pacientes do grupo IB (eletrocardiograma normal e ecocardiograma anormal: ligeiro envolvimento cardíaco), oito pacientes no grupo II (eletrocardiograma e ecocardiograma anormais, sem insuficiência cardíaca: moderado envolvimento cardíaco) e quatro pacientes no grupo III (eletrocardiograma e ecocardiograma anormais com insuficiência cardíaca: grave envolvimento cardíaco). Os marcadores de estresse oxidativo foram medidos no sangue, antes e após um período de seis meses de tratamento com carvedilol e após seis meses de terapia combinada com vitaminas E e C. Os marcadores foram: atividades da superóxido dismutase, catalase, glutationa peroxidase, glutationa S-transferase e redutase, mieloperoxidase e adenosina deaminase, e os níveis de glutationa reduzida, de espécies reativas do ácido tiobarbitúrico, proteína carbonilada, vitamina E e óxido nítrico. RESULTADOS: Após o tratamento com carvedilol, todos os grupos apresentaram diminuições significativas dos níveis de proteína carbonilada e glutationa reduzida, enquanto os níveis de óxido nítrico e atividade da adenosina aumentaram significativamente apenas no grupo menos acometido (IA). Além disso, a maioria das enzimas antioxidantes mostrou atividades diminuídas nos grupos menos acometidos (IA e IB). Com a adição das vitaminas ao carvedilol houve diminuição dos danos em proteínas, nos níveis de glutationa e na maior parte da atividade das enzimas antioxidantes. CONCLUSÕES: A queda dos níveis de estresse oxidativo, verificada pelos marcadores testados, foi mais acentuada quando da associação do fármaco carvedilol com as vitaminas antioxidantes. Os dados sugerem que tanto o carvedilol isoladamente como sua associação com as vitaminas foram eficazes em atenuar o dano oxidativo sistêmico em pacientes com CC, especialmente aqueles menos acometidos, sugerindo a possibilidade de sinergismo entre esses compostos.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Objectius: analitzar comorbiditats de pacients hospitalaris ≥65 anys amb Insuficiència Cardíaca (IC). Adequació tractament farmacològic. Impacte Insuficiència Renal (IR). Metodologia: estudi descriptiu transversal de 150 pacients ingressats en Medicina Interna Hospital Vall d'Hebron entre juny'2007-gener'2010. Resultats: hipertensió arterial: 84%; obesitat: 32,1%; cardiopatia isquèmica: 41,3%; fracció d'ejecció del ventricle esquerre (FEVI) conservada: 70%. 53 pacients sense antagonistes de l'enzim convertidor de l'angiotensina, 105 sense βBloquejants i 55 sense antialdosterònics. Prevalença IR: 70%. Factors de risc: HTA, sexe femení. IC+IR+anèmia: 66 pacients, 2 tractament amb eritropoetina. Conclusions: IC de causa hipertensiva, amb FEVI conservada. Mala adequació tractament. Elevada prevalença IR. Importància Síndrome cardiorenal.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

OBJECTIVE Our objective was to test the efficacy and tolerability of three doses of flutamide (125, 250, and 375 mg) combined with a triphasic oral contraceptive (ethynylestradiol/levonorgestrel) during 12 months to treat moderate to severe hirsutism in patients with polycystic ovary syndrome or idiopathic hirsutism. DESIGN We conducted a randomized, double-blind, placebo-controlled, parallel clinical trial. PATIENTS A total of 131 premenopausal women, suffering from moderate to severe hirsutism, were randomized to placebo or 125, 250, or 375 mg flutamide daily associated with a triphasic oral contraceptive pill. Hirsutism (Ferriman-Gallwey), acne and seborrhea (Cremoncini), and hormone serum levels were monitored at baseline and at 3 (except hormone serum levels), 6, and 12 months. Side effects and biochemical, hematological, and hepatic parameters were assessed. METHODS We used three-way ANOVA (subject, dose, and visit) with Scheffé adjustment for multiple comparisons or nonparametrical Friedman test and least-squares mean (paired data) and Kruskall-Wallis test for unpaired data analyses. We used chi(2) or Fisher's test for categorical data. RESULTS A total of 119 patients were included in the intention-to-treat analysis. All flutamide doses induced a significant decrease in hirsutism, acne, and seborrhea scores after 12 months compared with placebo without differences among dose levels. Similar related side effects were observed with placebo and 125 mg flutamide (12.5%), and slightly higher with 250 mg (17.3%) and 375 mg (21.2%). No statistically significant differences were observed either among doses or compared with placebo. CONCLUSIONS Flutamide at 125 mg daily during 12 months was the minimum effective dose to diminish hirsutism in patients with polycystic ovary syndrome or with idiopathic hirsutism.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The adipokine resistin is an insulin-antagonizing factor that also plays a regulatory role in inflammation, immunity, food intake, and gonadal function and also regulates growth hormone (GH) secretion in rat adenopituitary cells cultures with the adipokine. Although adipose tissue is the primary source of resistin, it is also expressed in other tissues, including the pituitary. The aim of this study is to investigate the possible action of resistin on the lipid metabolism in the pituitary gland in vivo (rats in two different nutritional status, fed and fast, treated with resistin on acute and a chronic way) and in vitro (adenopituitary cell cultures treated with the adipokine). Here, by a combination of in vivo and in vitro experimental models, we demonstrated that central acute and chronic administration of resistin enhance mRNA levels of the lipid metabolic enzymes which participated on lipolysis and moreover inhibiting mRNA levels of the lipid metabolic enzymes involved in lipogenesis. Taken together, our results demonstrate for the first time that resistin has a regulatory role on lipid metabolism in the pituitary gland providing a novel insight in relation to the mechanism by which this adipokine can participate in the integrated control of lipid metabolism.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

BACKGROUND Controversy exists concerning the influence of gender in the prognosis of patients with heart failure and no evidence is available from specific heart failure clinics. HYPOTHESIS Women with ambulatory heart failure are managed differently than men, although their prognosis might be better than men. METHODS AND RESULTS We analyzed the clinical characteristics, complementary test results, treatment, and prognosis in 4720 patients with chronic heart failure seen in 62 specialized clinics forming part of a multicenter registry during a mean follow-up of 40 months. The mean age was 65 +/- 12 years and 71% were men. The men were younger than the women and more often had a history of hyperlipidemia and ischemic heart disease. The men had a more advanced heart failure New York Heart Association (NYHA) functional class (III-IV) than the women and a greater frequency of systolic ventricular dysfunction. The men more often received treatment with beta-blockers, vasodilators, and antiplatelet aggregators as well as higher mean doses as compared with the women. The overall survival after the follow-up was similar for both genders, although the women had lower rates of survival free of admission for heart failure. CONCLUSIONS Despite the mortality of women and men with heart failure being similar, the rate of readmission for heart failure is greater in women in specialized heart failure clinics. These results may be associated with the pharmacological treatment differences observed.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

BACKGROUND Left ventricular hypertrophy (LVH) is common in kidney transplant (KT) recipients. LVH is associated with a worse outcome, though m-TOR therapy may help to revert this complication. We therefore conducted a longitudinal study to assess morphological and functional echocardiographic changes after conversion from CNI to m-TOR inhibitor drugs in nondiabetic KT patients who had previously received RAS blockers during the follow-up. METHODS We undertook a 1-year nonrandomized controlled study in 30 non-diabetic KT patients who were converted from calcineurin inhibitor (CNI) to m-TOR therapy. A control group received immunosuppressive therapy based on CNIs. Two echocardiograms were done during the follow-up. RESULTS Nineteen patients were switched to SRL and 11 to EVL. The m-TOR group showed a significant reduction in LVMi after 1 year (from 62 ± 22 to 55 ± 20 g/m2.7; P=0.003, paired t-test). A higher proportion of patients showing LVMi reduction was observed in the m-TOR group (53.3 versus 29.3%, P=0.048) at the study end. In addition, only 56% of the m-TOR patients had LVH at the study end compared to 77% of the control group (P=0.047). A significant change from baseline in deceleration time in early diastole was observed in the m-TOR group compared with the control group (P=0.019). CONCLUSIONS Switching from CNI to m-TOR therapy in non-diabetic KT patients may regress LVH, independently of blood pressure changes and follow-up time. This suggests a direct non-hemodynamic effect of m-TOR drugs on cardiac mass.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

To the Editor: The value of angiotensin-converting– enzyme (ACE) inhibitors, beta-blockers, and spironolactone has been well established by the results of numerous clinical trials. About 70 percent of the patients described by Rose et al. were treated with ACE inhibitors or angiotensin II–receptor antagonists; 35 to 40 percent received spironolactone, and only about 20 percent received beta-blockers. Thus, this population cannot have been considered to be optimally treated from the point of view of medical therapy.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O objetivo deste trabalho foi avaliar a viabilidade do fungo nematófago Monacrosporium thaumasium, no controle de larvas infectantes de nematóides gastrintestinais de caprinos em campo, no Semi-Árido cearense. Uma área de 20 ha, com pasto recém-formado, livre de vermes, foi dividida em quatro piquetes de 5 ha. Em cada piquete, foi formado um grupo constituído por nove caprinos, onde cada animal recebeu os seguintes tratamentos, durante os meses de abril a junho de 2002: grupo 1, 10 g de péletes por via oral, semanalmente; grupo 2, 10 g de péletes por via oral, quinzenalmente; grupo 3, 0,5 mL de moxidectin por 25 kg de peso vivo; grupo 4, controle, não tratado. Mensalmente, dois caprinos traçadores foram colocados junto ao rebanho por 30 dias, e após esse período, foram sacrificados e necropsiados. O grupo de animais que recebeu o tratamento com o fungo uma vez por semana apresentou redução no número de ovos por grama de fezes, menor carga parasitária e maior ganho de peso, em relação aos animais dos demais grupos. O fungo M. thaumasium é eficiente no controle de larvas infectantes nas pastagens e pode ser utilizado no controle e profilaxia de nematóides gastrintestinais de caprinos, no Semi-Árido cearense.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O objetivo deste trabalho foi selecionar e identificar isolados de Trichoderma spp. para o controle do tombamento causado por Rhizoctonia solani (AG-4) em plântulas de pepino (Cucumis sativus L.), além de avaliar o efeito de concentrações crescentes e de combinações dos isolados mais eficientes no controle da doença. Os experimentos foram conduzidos em casa de vegetação, com 490 isolados. O tombamento das mudas foi avaliado uma semana após a aplicação à base das plântulas de substrato infestado com antagonista (1%) e patógeno (1%). Os doze isolados que proporcionaram mais de 85% de redução da doença foram testados em concentrações crescentes para o controle do patógeno (1%): 0,5, 1, 2, 3 e 4%. Também foi avaliado o efeito das combinações dos cinco isolados mais promissores. Os isolados mais efetivos foram identificados pelo sequenciamento da região espaçadores internos transcritos (ITS) do DNA ribossômico. Dos 490 isolados testados 44 (9%) reduziram o tombamento. As concentrações de antagonistas superiores a 2% foram as mais efetivas no controle da doença. Apenas duas combinações resultaram no aumento do controle da doença. Os isolados mais efetivos foram identificados como T. hamatum (IB08, IB30, IB60), T. harzianum (IB34, IB35), T. atroviride (IB13), T. spirale (IB16, IB24) e T. asperellum (IB44). Não foi possível a identificação da espécie de três isolados.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

O objetivo deste trabalho foi avaliar procariotas quanto ao potencial de antagonismo direto para o biocontrole da podridão-mole-do-tomateiro (Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum). Avaliaram-se 45 isolados bacterianos pelo teste de antibiose contra o patógeno. Foram feitos dois ensaios em que sementes de tomate (Lycopersicon esculentum Mill.) cv. Santa Clara foram infectadas com isolados antagônicos. As mudas foram transplantadas para solos infestados com suspensões de propágulos P. carotovorum com OD540 de 0,45 e 0,65. Os antagonistas UFV-0005, UFV-043, UFV-BF112 e UFV-0006 foram eficientes em proteger plantas de tomateiro contra a podridão-mole.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Os frutos cítricos são afetados por diversas doenças, especialmente as fúngicas, as quais afetam a produtividade e a qualidade, principalmente quando se visa ao mercado de frutas frescas, seja para o mercado interno, seja para a exportação. Dentre as doenças fúngicas que ocorrem na fase de pós-colheita, destaca-se o bolor verde, causado por Penicillium digitatum. As medidas de controle baseiam-se, principalmente, no tratamento de frutos com diferentes combinações de fungicidas no packing-house. Devido às restrições quanto à presença de resíduos de fungicidas em frutos de citros e ao crescente desenvolvimento de linhagens resistentes dos patógenos a tais fungicidas, torna-se necessária a busca de alternativas de controle, como o controle biológico. Portanto, este trabalho teve por objetivos: (i) verificar o efeito antagônico de agentes de controle biológico (ACBs), sendo 06 isolados de Saccharomyces cerevisiae e 13 isolados de Bacillus subtilis contra P. digitatum; (ii) estudar as interações in vitro entre ACBs e o fitopatógeno; (iii) verificar o efeito da integração dos antagonistas com bicarbonato de sódio e cera de carnaúba no controle do bolor verde. Os resultados mostraram que a maioria dos isolados bacterianos e todos os isolados de levedura inibiram o crescimento micelial do fitopatógeno. Somente um isolado de Bacillus subtilis (ACB-84) foi capaz de inibir a germinação de P. digitatum com 72% de inibição, enquanto ACB-K1 e ACB-CR1 (S. cerevisiae) foram os mais eficientes com inibições de 78 e 85,7%, respectivamente; a adição de sacarose (a 0,5%) favoreceu ainda mais a inibição da germinação dos conídios pelos isolados da levedura. Os resultados de controle in vivo mostraram a viabilidade de S. cerevisiae ACB-K1 e ACB-CR1 para o controle de P. digitatum, em frutos de lima-ácida 'Tahiti' e laranja 'Hamlin', respectivamente; a associação de bicarbonato de sódio com agentes de biocontrole não resultou em melhorias no controle curativo do bolor verde; cera de carnaúba (18% de SST) favoreceu a atividade antagonística de S. cerevisiae, e tal efeito dependeu da variedade dos frutos cítricos em estudo e do isolado da levedura utilizado para o biocontrole.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Introducción Los avances en farmacoterapia del alcoholismo podrían propiciar un cambio de paradigma, basado en los nuevos programas de reducción del consumo de alcohol. Material y Método Este estudio revisa los fundamentos neurobiológicos y farmacoterapéuticos del alcoholismo, centrándose en los antagonistas opioides, el tratamiento orientado a la abstinencia y el orientado hacia la reducción del consumo de alcohol. Resultados 1. Los programas de tratamiento de la dependencia del alcohol presentan sólo una eficacia pequeña o moderada. 2. Los pacientes presentan una elevada motivación para reducir el consumo de alcohol pero una baja motivación para abandonar de manera continuada al consumo de alcohol. 3. El programa de reducción continuada del consumo de alcohol, asociado a un tratamiento intermitente con naltrexona, puede ser de utilidad en los pacientes con una baja gravedad de la dependencia del alcohol. Discusión Aunque los pacientes que presentan una grave dependencia del alcohol deberían ser tratados en programas orientados hacia la abstención continuada, los que presentan una baja gravedad pueden beneficiarse de los programas de reducción del consumo de alcohol, los cuales pueden conseguir a corto plazo una reducción el número de consumiciones por día de consumo y, a largo plazo, incluso una progresiva reducción de la"obsesión" por beber, la conducta de búsqueda de alcohol y los trastornos médicos, conductuales y sociales, causados por el consumo excesivo de alcohol. Para poder llevar a cabo este cambio de paradigma en el tratamiento del alcoholismo, se requieren futuros ensayos clínicos controlados para evaluar su eficacia y su tolerabilidad.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A podridão parda (Monilinia fructicola) causa danos relevantes nos pessegueiros (Prunus persicae) apesar das práticas de profilaxia e produtos químicos utilizados em pré e pós-colheita. O controle biológico vem sendo pesquisado como alternativa, e neste trabalho foram selecionados microrganismos antagônicos ao patógeno e avaliada a eficiência destes antagônicos, de fungicidas (iminoctadine tris albesilate e azoxystrobin) e de fosfitos (CaB e K) no controle da doença em pós-colheita. No laboratório, o antagonismo de fungos filamentosos obtidos de pêssegos da região da Lapa, PR, foi avaliado utilizando dois métodos: culturas pareadas e difusão de metabólitos por membrana. Em pós-colheita, dois ensaios foram realizados utilizando frutos da safra 1997 e 1999. Cada fruto foi imerso nas suspensões preparadas com os produtos químicos e com os fungos antagônicos e, em seguida, inoculado com o patógeno por aspersão. Avaliou-se a incidência da doença em ferimentos provocados e fora deles. Os fungos que mostraram produção de substâncias inibitórias foram Trichothecium spp. (isolados F1, F2 e F4), e Trichoderma spp. (F8 e F12) e, com crescimento sobre o patógeno foram Trichoderma spp. (F7, F8 e F12) e Penicillium sp (F9). Nos frutos, os antagonistas que exerceram maior controle da doença foram os isolados de Trichothecium spp. (F1 e F2), acima de 80% de controle, não diferindo estatisticamente dos fungicidas testados, iminoctadine e azoxystrobin. O fosfito de K proporcionou um controle superior a 85% de lesões latentes em ambos experimentos.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Avaliou-se a eficiência de Trichoderma longibranchiatum (UFV-1), de T. inhamatum (UFV-2 e UFV-3), compostos de casca e folhas de eucalipto contra Rhizoctonia spp., aplicados em solo de jardim clonal de eucalipto (Eucalyptus sp.). Em solos artificialmente infestados com Rhizoctonia spp., sob condições controladas, os antagonistas UFV-2 e UFV-3 apresentaram níveis elevados de supressividade, quando se aumentou a fonte alimentar na formulação, de 5 a 50 g de farelo de trigo por litro. No campo, o antagonista UFV-3 não teve efeito significativo na redução do inóculo de Rhizoctonia spp. Compostos de casca de eucalipto apresentaram diferentes graus de supressão a Rhizoctonia spp., dependendo da origem e do lote do composto. A incorporação de folhas de eucalipto ao solo favoreceu o aumento do inóculo de Rhizoctonia spp.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Em um processo de seleção de bactérias do filoplano de tomateiro (Lycopersicon esculentum) com potencial para o controle de doenças da parte aérea da cultura, diferentes métodos de isolamento foram utilizados visando obter isolados da população total, da população da superfície foliar e isolados que habitam locais protegidos do filoplano e/ou que toleram fatores de estresse. Foi testada a capacidade de 300 isolados em controlar in vivo, as doenças causadas por Alternaria solani, Pseudomonas syringae pv. tomato e Phytophthora infestans. Os testes foram repetidos para cada um dos antagonistas selecionados, estudando-se, também, a capacidade de controlar a mancha-bacteriana, causada por Xanthomonas vesicatoria. Os resultados demonstraram haver predomínio de antagonistas provenientes de folíolos do terço superior da planta de população total ou da superfície. Entretanto, o único antagonista selecionado, isolado de folíolos do terço inferior, foi obtido de locais protegidos do filoplano e/ou capaz de tolerar fatores de estresse.