Anatomical studies of sibling species within neotropical lymnaeids, snail intermediate hosts of fascioliasis

Several anatomical parameters of the reproductive system have been used to distinguish Lymnaea cubensis from L. viatrix, the snail hosts of fascioliasis in South America and the Caribbean area. Three samples have been collected in the type localities of L. cubensis (Cuba), L. viatrix var. A ventricosa (Argentina, Río Negro Lower Valley), and L. viatrix var. B elongata (Peru, Lima), respectively. Only one parameter, the relative lengths of the penis sheath and preputium, showed significant differences between L. viatrix var. ventricosa and the two other taxa. None of the studied parameters separated L. cubensis from L. viatrix var. elongata.

Population genetic structure of the dengue mosquito Aedes aegypti in Venezuela

The mosquito Aedes aegypti is the main vector of dengue in Venezuela. The genetic structure of this vector was investigated in 24 samples collected from eight geographic regions separated by up to 1160 km. We examined the distribution of a 359-basepair region of the NADH dehydrogenase subunit 4 mitochondrial gene among 1144 Ae. aegypti from eight collections. This gene was amplified by the polymerase chain reaction and tested for variation using single strand conformation polymorphism analysis. Seven haplotypes were detected throughout Venezuela and these were sorted into two clades. Significant differentiation was detected among collections and these were genetically isolated by distance.

Representing diffusion MRI in 5D for segmentation of white matter tracts with a level set method.

We present a method for segmenting white matter tracts from high angular resolution diffusion MR. images by representing the data in a 5 dimensional space of position and orientation. Whereas crossing fiber tracts cannot be separated in 3D position space, they clearly disentangle in 5D position-orientation space. The segmentation is done using a 5D level set method applied to hyper-surfaces evolving in 5D position-orientation space. In this paper we present a methodology for constructing the position-orientation space. We then show how to implement the standard level set method in such a non-Euclidean high dimensional space. The level set theory is basically defined for N-dimensions but there are several practical implementation details to consider, such as mean curvature. Finally, we will show results from a synthetic model and a few preliminary results on real data of a human brain acquired by high angular resolution diffusion MRI.

Genetic variability of Aedes aegypti in the Americas using a mitochondrial gene: evidence of multiple introductions

To analyze the genetic relatedness and phylogeographic structure of Aedes aegypti, we collected samples from 36 localities throughout the Americas (Brazil, Peru, Venezuela, Guatemala, US), three from Africa (Guinea, Senegal, Uganda), and three from Asia (Singapore, Cambodia, Tahiti). Amplification and sequencing of a fragment of the mitochondrial NADH dehydrogenase subunit 4 gene identified 20 distinct haplotypes, of which 14 are exclusive to the Americas, four to African/Asian countries, one is common to the Americas and Africa, and one to the Americas and Asia. Nested clade analysis (NCA), pairwise distribution, statistical parsimony, and maximum parsimony analyses were used to infer evolutionary and historic processes, and to estimate phylogenetic relationships among haplotypes. Two clusters were found in all the analyses. Haplotypes clustered in the two clades were separated by eight mutational steps. Phylogeographic structure detected by the NCA was consistent with distant colonization within one clade and fragmentation followed by range expansion via long distance dispersal in the other. Three percent of nucleotide divergence between these two clades is suggestive of a gene pool division that may support the hypothesis of occurrence of two subspecies of Ae. aegypti in the Americas.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Population dynamics of Triatoma vitticeps (Stål, 1859) in Itanhomi, Minas Gerais, Brazil

Taxonomic markers (head structure morphometry, isoenzymes and randon amplified polymorphism of DNA - RAPD) were used to understand the population dynamics of Triatoma vitticeps, predominant triatomine species in Itanhomi district, using samples obtained from domestic, peridomiciliary and sylvatic habitats. Morphometric analysis revealed sexual dimorphism within the three samples although specimens could not be separated according to the habitat in which they were captured. Forty-two bands were analyzed from RAPD profiles generated using four primers. A dendrogram constructed from Dice's similarity coefficient values showed that migration of the insects between the habitats has occurred, without structuring of populations. Moreover, the dendrogram obtained from the genetic distance values showed an important gene flow between the sylvatic and domestic habitats. No polymorphism was found in the electrophoretic mobility of proteins for the ten enzymes studied. Our results revealed movement of triatomines between the three habitats, suggesting that the presence of T. vitticeps in houses should not be ignored. As invasion of houses by sylvatic insects is frequent and the natural infection indices of this species are among the highest known, epidemiological vigilance studies may reveal possible changes in T. vitticeps behaviour which could present future risks to public health.

Avaluació i intervenció psicoeducativa en les relacions materno/paterno-filials en famílies desestructurades

Anàlisi, avaluació i intervenció psicoeducativa en un programa assistencial i de suport a les relacions materno/paternofilials en famílies desestructurades. Els usuaris són els pares i les mares separats o divorciats (i els seus fills menors) amb conflictes entre ells i on ha estat el jutge qui ha establert el règim de visites. Es dóna suport i orientació als progenitors i als menors que acudeixen al centre per a fer l'intercanvi o l'estada del menor amb el progenitor no custodi, per a facilitar i millorar la relació entre les parts (menors, part custòdia i part no-custòdia).

Molecular identification of Rickettsia felis in ticks and fleas from an endemic area for Brazilian Spotted Fever

Rickettsioses are arthropod-borne diseases caused by parasites from the Order Rickettsiales. The most prevalent rickettsial disease in Brazil is Brazilian Spotted Fever (BSF). This work intends the molecular detection of those agents in ectoparasites from an endemic area of BSF in the state of Espírito Santo. A total of 502 ectoparasites, among them Amblyomma cajennense, Amblyomma dubitatum (A. cooperi), Riphicephalus sanguineus, Anocentor nitens and Ctenocephalides felis, was collected from domestic animals and the environment and separated in 152 lots according to the origin. Rickettsia sp. was detected in pools of all collected species by amplification of 17kDa protein-encoding gene fragments. The products of PCR amplification of three samples were sequenced, and Rickettsia felis was identified in R. sanguineus and C. felis. These results confirm the presence of Rickettsia felis in areas previously known as endemic for BSF, disease caused by Rickettsia rickettsii. Moreover, they show the needing of further studies for deeper knowledge of R. felis-spotted fever epidemiology and differentiation of these diseases in Brazil.

Reduced L-selectin (CD62LLow) expression identifies tumor-specific type 1 T cells from lymph nodes draining an autologous tumor cell vaccine.

Reduced expression of CD62L can identify tumor-specific T cells in lymph nodes draining murine tumors. Here, we examined whether this strategy could isolate tumor-specific T cells from vaccinated patients. Tumor vaccine-draining lymph node (TVDLN) T cells of seven patients were separated into populations with reduced (CD62LLow) or high levels of CD62L (CD62LHigh). Effector T cells generated from CD62LLow cells maintained or enriched the autologous tumor-specific type 1 cytokine response compared to unseparated TVDLN T cells in four of four patients showing tumor-specific cytokine secretion. Interestingly, effector T cells generated from CD62LLow or CD62LHigh TVDLN were polarized towards a dominant type 1 or type 2 cytokine profile, respectively. For CD62LLow T cells the type 1 cytokine profile appeared determined prior to culture. Since a tumor-specific type 1 cytokine profile appears critical for mediating anti-tumor activity in vivo, this approach might be used to isolate T cells for adoptive immunotherapy.

Acquired oscillopsia: potential complication after multifocal IOL implantation

A healthy 60-year-old woman had uneventful bilateral sequential cataract surgery with diffractive multifocal intraocular lens (IOL) implantation. Immediately after surgery in the first eye, the patient complained of right monocular oscillopsia during motion. Surgery in the second eye was followed by the same symptoms. Ocular motility was normal. Any movement of head or eye was accompanied by oscillopsia, disappearing immediately upon cessation of movement. Slitlamp examination revealed pseudophacodonesis, without obvious zonular laxity. We postulate that the rapid oscillation of an unsteady multifocal IOL during head or eye movement caused the optical steps to pass in front of the visual axis. Cataract surgeons must be aware of this potential, but rare, complication before deciding to implant a multifocal IOL.

Experimental infection parameters in Galea spixii (Rodentia: Caviidae) with Leishmania infantum chagasi

In order to better understand the epidemiological transmission network of leishmaniasis, an endemic disease in Northeast Brazil, we investigated the susceptibility of Spix yellow-toothed cavies (Galea spixii) to the Leishmania infantum chagasi parasite. Nine cavies were experimentally infected, separated into three groups and monitored at 30, 90 and 180 days, respectively. Amastigotes were identified in the spleen slides of two cavies killed 180 days after infection. Antibodies against the L. i. chagasi were identified in one of the cavies. This demonstrates that G. spixii is in fact capable of maintaining a stable infection by L. i. chagasi without alterations in biochemical and hematological parameters of the host and without perceivable micro and macroscopic lesions.

Integrative analyses of speciation and divergence in Psammodromus hispanicus (Squamata: Lacertidae).

ABSTRACT: BACKGROUND: Genetic, phenotypic and ecological divergence within a lineage is the result of past and ongoing evolutionary processes, which lead ultimately to diversification and speciation. Integrative analyses allow linking diversification to geological, climatic, and ecological events, and thus disentangling the relative importance of different evolutionary drivers in generating and maintaining current species richness. RESULTS: Here, we use phylogenetic, phenotypic, geographic, and environmental data to investigate diversification in the Spanish sand racer (Psammodromus hispanicus). Phylogenetic, molecular clock dating, and phenotypic analyses show that P. hispanicus consists of three lineages. One lineage from Western Spain diverged 8.3 (2.9-14.7) Mya from the ancestor of Psammodromus hispanicus edwardsianus and P. hispanicus hispanicus Central lineage. The latter diverged 4.8 (1.5-8.7) Mya. Molecular clock dating, together with population genetic analyses, indicate that the three lineages experienced northward range expansions from southern Iberian refugia during Pleistocene glacial periods. Ecological niche modelling shows that suitable habitat of the Western lineage and P. h. edwardsianus overlap over vast areas, but that a barrier may hinder dispersal and genetic mixing of populations of both lineages. P. h. hispanicus Central lineage inhabits an ecological niche that overlaps marginally with the other two lineages. CONCLUSIONS: Our results provide evidence for divergence in allopatry and niche conservatism between the Western lineage and the ancestor of P. h. edwardsianus and P. h. hispanicus Central lineage, whereas they suggest that niche divergence is involved in the origin of the latter two lineages. Both processes were temporally separated and may be responsible for the here documented genetic and phenotypic diversity of P. hispanicus. The temporal pattern is in line with those proposed for other animal lineages. It suggests that geographic isolation and vicariance played an important role in the early diversification of the group, and that lineage diversification was further amplified through ecological divergence.

Use of the pyrophosphatase activity as a reliable tonoplast marker in maize roots.

Membranes of maize (Zea mays L., cv LG 11) roots were fractionated by sucrose (in presence or absence of Mg2+) or dextran density gradient centrifugations and the locations of organelles were determined using marker enzymes. Latent UDPase was used as a Golgi marker, catalase for the peroxysomes, cytochrome c oxidase for the mitochondria, UDP-Gal-galactosyltransferase for the amyloplast membranes and NADH-cytochrome c reductase for the ER. Two markers were selected for the plasmalemma, the vanadate-sensitive ATPase and UDP-Glc-sterolglucosyltransferase. The distributions of the PPase and vacuolar ATPase were found to be similar after density gradient centrifugation. The PPase and vacuolar ATPase activities were clearly separated from almost all the other markers tested, however, a partial association of both activities with the ER cannot be completely ruled out. The PPase of maize roots is more active and easier to measure than the vacuolar ATPase and is therefore an excellent candidate for use as a tonoplast marker.

Evolution of gene expression changes in newborn rats after mechanical ventilation with reversible intubation.

Mechanical ventilation (MV) is life-saving but potentially harmful for lungs of premature infants. So far, animal models dealt with the acute impact of MV on immature lungs, but less with its delayed effects. We used a newborn rodent model including non-surgical and therefore reversible intubation with moderate ventilation and hypothesized that there might be distinct gene expression patterns after a ventilation-free recovery period compared to acute effects directly after MV. Newborn rat pups were subjected to 8 hr of MV with 60% oxygen (O(2) ), 24 hr after injection of lipopolysaccharide (LPS), intended to create a low inflammatory background as often recognized in preterm infants. Animals were separated in controls (CTRL), LPS injection (LPS), or full intervention with LPS and MV with 60% O(2) (LPS + MV + O(2) ). Lungs were recovered either directly following (T:0 hr) or 48 hr after MV (T:48 hr). Histologically, signs of ventilator-induced lung injury (VILI) were observed in LPS + MV + O(2) lungs at T:0 hr, while changes appeared similar to those known from patients with chronic lung disease (CLD) with fewer albeit larger gas exchange units, at T:48 hr. At T:0 hr, LPS + MV + O(2) increased gene expression of pro-inflammatory MIP-2. In parallel anti-inflammatory IL-1Ra gene expression was increased in LPS and LPS + MV + O(2) groups. At T:48 hr, pro- and anti-inflammatory genes had returned to their basal expression. MMP-2 gene expression was decreased in LPS and LPS + MV + O(2) groups at T:0 hr, but no longer at T:48 hr. MMP-9 gene expression levels were unchanged directly after MV. However, at T:48 hr, gene and protein expression increased in LPS + MV + O(2) group. In conclusion, this study demonstrates the feasibility of delayed outcome measurements after a ventilation-free period in newborn rats and may help to further understand the time-course of molecular changes following MV. The differences obtained from the two time points could be interpreted as an initial transitory increase of inflammation and a delayed impact of the intervention on structure-related genes. Pediatr Pulmonol. 2012; 47:1204-1214. © 2012 Wiley Periodicals, Inc.

Resource dimensioning aspect of heterogeneous traffic with different service requirements: Integration versus segregation

In this paper, we consider the ATM networks in which the virtual path concept is implemented. The question of how to multiplex two or more diverse traffic classes while providing different quality of service requirements is a very complicated open problem. Two distinct options are available: integration and segregation. In an integration approach all the traffic from different connections are multiplexed onto one VP. This implies that the most restrictive QOS requirements must be applied to all services. Therefore, link utilization will be decreased because unnecessarily stringent QOS is provided to all connections. With the segregation approach the problem can be much simplified if different types of traffic are separated by assigning a VP with dedicated resources (buffers and links). Therefore, resources may not be efficiently utilized because no sharing of bandwidth can take place across the VP. The probability that the bandwidth required by the accepted connections exceeds the capacity of the link is evaluated with the probability of congestion (PC). Since the PC can be expressed as the CLP, we shall simply carry out bandwidth allocation using the PC. We first focus on the influence of some parameters (CLP, bit rate and burstiness) on the capacity required by a VP supporting a single traffic class using the new convolution approach. Numerical results are presented both to compare the required capacity and to observe which conditions under each approach are preferred