W stronę estetyki egzystencji: Michel Foucault

„Dziś jego postawa zapiera dech. Dać żyjącym exempla...”, powiada Paul Veyne w eseju Ostatni Foucault i jego moralność, i powiada tak o Foucault, ale gdy się nad tym zastanowić, w tradycji filozoficznej można odnaleźć cały ciąg postaci, które w pewnych okresach życia pragnęły jednego - właśnie chciały „dać żyjącym exempla”. Takim przykładem wśród jeszcze nie piszących filozofów mógłby być Sokrates. Tacy byli cynicy, a zwłaszcza bodaj najgłośniejszy z nich, Diogenes. Tacy wreszcie byli i stary Kant, i stary Nietzsche. Ich życie i ostatnie dzieła to często swoiste podręczniki życia, jednak nie tyle zobowiązujące powszechnością i obiektywnością wypowiadanych twierdzeń, co raczej przekonujące subiektywnością i jednostkowością przykładu. Każdy z nich, na swój sposób, dawał przykład jako filozof. Filozofował, dając przykład — swoim życiem, swoim dziełem. Czasami i jednym, i drugim. Istnieje grono filozofów, których życie było niezwykle blisko związane z działalnością filozoficzną, u których często trudno oddzielić filozofię od życia, u których konstytuuje się (Foucaulta) „ethos, filozoficzny sposób życia.” Sokrates, który nie ucieka przed sądem, choć może, i nie unika śmierci, choć może; Diogenes, kochany przez Ateńczyków skandalista, o którym Żywoty i poglądy słynnych filozofów powiadają, że „w byle jakim miejscu załatwiał wszystkie swoje sprawy”; Kant, który przez całe życie wstaje dokładnie o 4:55 na hasło swojego sługi, Lampego, Es ist Zeit, Herr Professor! i którego przechadzki po Królewcu mogą zastępować wskazania zegara; Nietzsche kończący w Turynie Ecce homo, jakby w przewidywaniu zbliżającej się katastrofy; i wreszcie umierający na AIDS i gorączkowo poprawiający na szpitalnym łóżku ostatnie dwa tomy Historii seksualności Michel Foucault (pytanie o splot jego własnego życia z ostatnim fragmentem jego dzieła jest pytaniem niezwykle trudnym, a odpowiedzi nie są jednoznaczne). Można by powiedzieć, iż każdy z nich pragnął wzmocnić swoją filozofię przykładem swojego życia. Asceza Kanta jest przecież nieodłączna od jego etyki, „troska o siebie” Foucaulta jest nieodłączna od jego „estetyki egzystencji”, śmierć Sokratesa i Nietzschego odejście od świadomego życia jedynie wzmacniają moc ich filozoficznych i etycznych wyborów (można by wręcz zastanawiać się, co stałoby się z Sokratesa „przykładem”, gdyby zdecydował się na ucieczkę z Aten, podobnie z myślą Nietzschego, gdyby, jak Hegel pod koniec życia, jedynie grał w karty...). Kant w trzeciej części Sporu fakultetów, Nietzsche w Ecce homo, Foucault w ostatnich częściach Historii seksualności (i pracach ją dopełniających), poza wszystkim innym, dają siebie za przykład: nie tyle od razu i po prostu wart naśladowania, lecz właśnie na początek jedynie wart przemyślenia. Paradoksalnie, to właśnie w ostatniej pracy Kanta i ostatniej pracy Nietzschego ich życie splata się z dziełem w jeden węzeł, to książki pisane własną krwią (jak powiedziałby Bataille, uważny czytelnik Nietzschego), własnym życiem.

Jeannette Colombel, Michel Foucault, Paris :Editions Odile Jacob, 1994. 296 p.

Paris

FLUTE MUSIC FROM THE MID-TWENTIETH CENTURY BY THREE FRENCH COMPOSERS: JEAN-MICHEL DAMASE, ANDRE JOLIVET, AND HENRI TOMASI

Jean-Michel Damase (b.1928), Andre Jolivet (1905-1974), and Henri Tomasi (1901-1971) are three prominent French composers ofthe twentieth century. Tomasi won the Prix de Rome in 1927, and Damase won the Prix de Rome in 1947. All three composers were educated and lived in Paris around the same period; however, their musical styles are quite distinct. Most of Jolivet's compositions for flute are well known and are often selected as international competition repertoire. The compositions for flute by Damase and Tomasi are not as recognized as those of Jolivet, and most of their works for flute still have not been commercially recorded. The purpose of this dissertation is to provide a more comprehensive guide to the compositions for flute by Damase, Jolivet and Tomasi, and, in addition, to make the works ofDamase and Tomasi familiar to flutists. This dissertation will focus on the compositions ofDamase, Jolivet, and Tomasi for flute alone and those for flute and piano, written between 1928 and 1971 (1928 is the year Damase was born, and 1971 is the year that Tomasi died). Damase continues French romanticism, and his music is always playful, elegant, and accessible with rhythmic and harmonic surprises, but with an underlying complexity. His compositions for flute include three concertos, two double concertos, one flute solo work, and nine works for flute and piano. Jolivet's compositions make use of ancient rituals, incantations, and spirituality, as well as repeated phrases and single notes, irregular rhythmic patterns, dissonant effects, and rhythmic drive. He composed one flute concerto, three works for flute solo, and four works for flute and piano. Tomasi's compositions also continue French romanticism and contain melodies which often seem to tell a story, and which are not only full of flourishes and vitality, but are also delicate, colorful, and romantic. Virtuosic technical demand is another characteristic of his style. Tomasi composed three flute concertos, three works for solo flute, and one work for flute and piano. Appendix I is a list of the compositions for flute by Damase, Jolivet, and Tomasi, and Appendix II is a discography of their works.

Annotation of Case C-272/94, Criminal proceedings against Michel Guiot and Climatec SA, ECR 1996 I-1905

Employer's contributions - Loyalty stamps - Bad-weather stamps - Freedom to provide services - Posted Workers

Michel Foucault and Dorothy Smith in Case File Research: Strange Bedfellows or Complimentary Thinkers?

The aim of this article is to provide an exploration how the work of two theorists with notably different stances could be used effectively to enhance critical research methods in relation to the history of child welfare social work. The design and implementation of child welfare policies, practices and discourses could considerably benefit from a more historically well grounded scholarship that enables actors to connect their present concerns with the broader historical dynamics of social regulation. The article reports on how the work of Michel Foucault and Dorothy E. Smith might be considered in parallel as two different perspectives to the same scene in time and place. The differences and similarities in their approaches are explored with an emphasis on concepts most relevant to researching child welfare archives including discourse, text, the subject and power-knowledge. The article concludes with a commentary on further development to take forward this methodological analysis.

'Michel Blondi'

Highlights the significance of this dancer-choreographer to musicologists.

Review of Michel Cahen, Les bandits. Un historien au Mozambique.

Book review of Michel Cahen, Les bandits. Un historien au Mozambique, 1994, Paris : Centre Culturel Calouste Gulbenkian, 2002, 351p., cartes, ISBN : 972-8462-28-X

Création littéraire sous contexte médiatisé: l'œuvre de Michel Houellebecq, Amélie Nothomb et Jacques Chessex

Partindo da análise dos processos de legitimação e de consagração que regem, a partir da segunda metade do século XX, a mediatização do campo literário, propomo-nos estudar os peri-fenómenos consequentes, tal como a correlação possível entre essa circunstância e a própria criação. O objeto deste estudo focaliza-se na produção de três escritores paradigmáticos das letras de expressão francesa europeias contemporâneas, cuja mediatização acompanha a popularidade: o francês Michel Houellebecq, a belga Amélie Nothomb e o suíço romando Jacques Chessex. Interrogamo-nos sobre as relações possíveis entre os instrumentos dessa mediatização e os seus efeitos nas opções de escrita destes três escritores. Atenta à projeção transfronteiriça de autores e de obras, resultado de uma convergência de alguns fatores de mediatização, mas também às particularidades da memória cultural e literária onde se inscrevem as literaturas respectivas (num percurso de legitimação progressiva das literaturas de periferia face à centralidade franco-francesa), a nossa reflexão visa também contribuir para uma recontextualização do cânone da literatura francesa no contexto globalizado da sociedade mediática contemporânea na qual os autores visados estão comprometidos.

Coloquio Michel Foucault, reflexiones sobre el saber, el poder, la verdad y las prácticas de sí

En este libro se encuentran distintas posturas acerca de los dos grandes temas de Foucault: el saber y el poder. Temas que, por otra parte, marcan derroteros de búsqueda, de formulación, interrogantes que se vertieron en investigaciones que comprometen la escritura misma de las cosas. Todos los aquí presentes son estudiantes de posgrado de la carrera de filosofía, alumnos de dos seminarios que extendieron, como prácticas de formación y discusión sus trabajos en el “Coloquio Reflexiones sobre el saber, el poder, la verdad y las prácticas de sí”. Hoy, parte de estos trabajos, en los que los estudiantes arriesgaron sus propias tesis, sus pesquisas, la entrañable cualidad de quedar comprometidos con el discurso y haciendo “uso” de lo que el propio Foucault deseaba, cada uno hace de sí una parte de esa obra que es la estética de sí. En este libro queda el testimonio