In vitro inhibition of Plasmodium falciparum by substances isolated from Amazonian antimalarial plants

In the present study, a quassinoid, neosergeolide, isolated from the roots and stems of Picrolemma sprucei (Simaroubaceae), the indole alkaloids ellipticine and aspidocarpine, isolated from the bark of Aspidosperma vargasii and A. desmanthum (Apocynaceae), respectively, and 4-nerolidylcatechol, isolated from the roots of Pothomorphe peltata (Piperaceae), all presented significant in vitro inhibition (more active than quinine and chloroquine) of the multi-drug resistant K1 strain of Plasmodium falciparum. Neosergeolide presented activity in the nanomolar range. This is the first report on the antimalarial activity of these known, natural compounds. This is also the first report on the isolation of aspidocarpine from A. desmanthum. These compounds are good candidates for pre-clinical tests as novel lead structures with the aim of finding new antimalarial prototypes and lend support to the traditional use of the plants from which these compounds are derived.

Antioxidant activity of twenty five plants from Colombian biodiversity

The antioxidant activity of the crude n-hexane, dichloromethane, and methanol extracts from 25 species belonging to the Asteraceae, Euphorbiaceae, Rubiaceae, and Solanaceae families collected at natural reserves from the Eje Cafetero Ecorregión Colombia, were evaluated by using the spectrophotometric 1,1-diphenyl-2-picrylhydrazyl (DPPH) free radical-scavenging method. The strongest antioxidant activities were showed by the methanol and dichloromethane extracts from the Euphorbiaceae, Alchornea coelophylla (IC50 41.14 mg/l) and Acalypha platyphilla (IC50 111.99 mg/l), respectively. These two species had stronger DPPH radical scavenging activities than hydroquinone (IC50 151.19 mg/l), the positive control. The potential use of Colombian flora for their antioxidant activities is discussed.

Transgenic Arabidopsis plants can accumulate polyhydroxybutyrate to up to 4% of their fresh weight.

Transgenic Arabidopsis thaliana (L.) Heynh. plants expressing the three enzymes encoding the biosynthetic route to polyhydroxybutyrate (PHB) are described. These plants accumulated more than 4% of their fresh weight (approximately 40% of their dry weight) in the form of PHB in leaf chloroplasts. These very high producers were obtained and identified following a novel strategy consisting of a rapid GC-MS analysis of a large number of transgenic Arabidopsis plants generated using a triple construct, thus allowing the parallel transfer of all three genes necessary for PHB synthesis in a single transformation event. The level of PHB produced was 4-fold greater than previously published values, thus demonstrating the large potential of plants to produce this renewable resource. However, the high levels of the polymer produced had severe effects on both plant development and metabolism. Stunted growth and a loss of fertility were observed in the high-producing lines. Analysis of the metabolite composition of these lines using a GC-MS method that we have newly developed showed that the accumulation of high levels of PHB was not accompanied by an appreciable change in either the composition or the amount of fatty acids. Substantial changes were, however, observed in the levels of various organic acids, amino acids, sugars and sugar alcohols.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Risk-based modelling of diffuse land use impacts from rural landscapes upon salmonid fry abundance

Research has demonstrated that landscape or watershed scale processes can influence instream aquatic ecosystems, in terms of the impacts of delivery of fine sediment, solutes and organic matter. Testing such impacts upon populations of organisms (i.e. at the catchment scale) has not proven straightforward and differences have emerged in the conclusions reached. This is: (1) partly because different studies have focused upon different scales of enquiry; but also (2) because the emphasis upon upstream land cover has rarely addressed the extent to which such land covers are hydrologically connected, and hence able to deliver diffuse pollution, to the drainage network However, there is a third issue. In order to develop suitable hydrological models, we need to conceptualise the process cascade. To do this, we need to know what matters to the organism being impacted by the hydrological system, such that we can identify which processes need to be modelled. Acquiring such knowledge is not easy, especially for organisms like fish that might occupy very different locations in the river over relatively short periods of time. However, and inevitably, hydrological modellers have started by building up piecemeal the aspects of the problem that we think matter to fish. Herein, we report two developments: (a) for the case of sediment associated diffuse pollution from agriculture, a risk-based modelling framework, SCIMAP, has been developed, which is distinct because it has an explicit focus upon hydrological connectivity; and (b) we use spatially distributed ecological data to infer the processes and the associated process parameters that matter to salmonid fry. We apply the model to spatially distributed salmon and fry data from the River Eden, Cumbria, England. The analysis shows, quite surprisingly, that arable land covers are relatively unimportant as drivers of fry abundance. What matters most is intensive pasture, a land cover that could be associated with a number of stressors on salmonid fry (e.g. pesticides, fine sediment) and which allows us to identify a series of risky field locations, where this land cover is readily connected to the river system by overland flow. (C) 2010 Elsevier B.V. All rights reserved.

Screening of Amazonian plants from the Adolpho Ducke forest reserve, Manaus, state of Amazonas, Brazil, for antimicrobial activity

Tropical forests are species-rich reserves for the discovery and development of antimicrobial drugs. The aim of this work is to investigate the in vitro antimicrobial potential of Amazon plants found within the National Institute on Amazon Research's Adolpho Ducke forest reserve, located in Manaus, state of Amazonas, Brazil. 75 methanol, chloroform and water extracts representing 12 plant species were tested for antimicrobial activity towards strains of Mycobacterium smegmatis, Escherichia coli, Streptococcus sanguis, Streptococcus oralis, Staphylococcus aureus and Candida albicans using the gel-diffusion method. Active extracts were further evaluated to establish minimum inhibitory concentrations (MIC) and antimicrobial profiles using bioautography on normal-phase thin-layer chromatography plates. Diclinanona calycina presented extracts with good antimicrobial activity and S. oralis and M. smegmatis were the most sensitive bacteria. D. calycina and Lacmellea gracilis presented extracts with the lowest MIC (48.8 µg/ml). D. calycina methanol and chloroform leaf extracts presented the best overall antimicrobial activity. All test organisms were sensitive to D. calycina branch chloroform extract in the bioautography assay. This is the first evaluation of the biological activity of these plant species and significant in vitro antimicrobial activity was detected in extracts and components from two species, D. calycina and L. gracilis.

Trypanocidal constituents in plants: 7. Mammea-type coumarins

Calophyllum brasiliense and Mammea americana (Clusiaceae) are two trees from the tropical rain forests of the American continent. A previous screening showed high trypanocidal activity in the extracts of these species. Several mammea-type coumarins, triterpenoids and biflavonoids were isolated from the leaves of C. brasiliense. Mammea A/AA was obtained from the fruit peels of M. americana. These compounds were tested in vitro against epimastigotes and trypomastigotes of Trypanosoma cruzi, the etiologic agent of Chagas disease. The most potent compounds were mammea A/BA, A/BB, A/AA, A/BD and B/BA, with MC100 values in the range of 15 to 90 g/ml. Coumarins with a cyclized ,-dimethylallyl substituent on C-6, such as mammea B/BA, cyclo F + B/BB cyclo F, and isomammeigin, showed MC100 values > 200 g/ml. Several active coumarins were also tested against normal human lymphocytes in vitro, which showed that mammea A/AA and A/BA were not toxic. Other compounds from C. brasiliense, such as the triterpenoids, friedelin, canophyllol, the biflavonoid amentoflavone, and protocatechuic and shikimic acids, were inactive against the epimastigotes. The isopropylidenedioxy derivative of shikimic acid was inactive, and its structure was confirmed by X-ray diffraction. Our results suggest that mammea-type coumarins could be a valuable source of trypanocidal compounds.

Does a shift in host plants trigger speciation in the Alpine leaf beetle Oreina speciosissima (Coleoptera, Chrysomelidae)?

Background: Within the Coleoptera, the largest order in the animal kingdom, the exclusively herbivorous Chrysomelidae are recognized as one of the most species rich beetle families. The evolutionary processes that have fueled radiation into the more than thirty-five thousand currently recognized leaf beetle species remain partly unresolved. The prominent role of leaf beetles in the insect world, their omnipresence across all terrestrial biomes and their economic importance as common agricultural pest organisms make this family particularly interesting for studying the mechanisms that drive diversification. Here we specifically focus on two ecotypes of the alpine leaf beetle Oreina speciosissima (Scop.), which have been shown to exhibit morphological differences in male genitalia roughly corresponding to the subspecies Oreina speciosissima sensu stricto and Oreina speciosissima troglodytes. In general the two ecotypes segregate along an elevation gradient and by host plants: Oreina speciosissima sensu stricto colonizes high forb vegetation at low altitude and Oreina speciosissima troglodytes is found in stone run vegetation at higher elevations. Both host plants and leaf beetles have a patchy geographical distribution. Through use of gene sequencing and genome fingerprinting (AFLP) we analyzed the genetic structure and habitat use of Oreina speciosissima populations from the Swiss Alps to examine whether the two ecotypes have a genetic basis. By investigating a wide range of altitudes and focusing on the structuring effect of habitat types, we aim to provide answers regarding the factors that drive adaptive radiation in this phytophagous leaf beetle.Results: While little phylogenetic resolution was observed based on the sequencing of four DNA regions, the topology and clustering resulting from AFLP genotyping grouped specimens according to their habitat, mostly defined by plant associations. A few specimens with intermediate morphologies clustered with one of the two ecotypes or formed separate clusters consistent with habitat differences. These results were discussed in an ecological speciation framework.Conclusions: The question of whether this case of ecological differentiation occurred in sympatry or allopatry remains open. Still, the observed pattern points towards ongoing divergence between the two ecotypes which is likely driven by a recent shift in host plant use.

The high road and the low road: trafficking choices in plants.

Polar transport of the signaling molecule auxin is critical for plant development and depends on both the polar distribution of auxin efflux carriers, which pump auxin out of the cell and the alignment of these polarized cells. Two papers in this issue of Cell (Michniewicz et al., 2007; Jaillais et al., 2007) address how polar transport of these carriers occurs and describe the endosomal pathways involved.

In vitro anti-microbial activity of the Cuban medicinal plants Simarouba glauca DC, Melaleuca leucadendron L and Artemisia absinthium L

In the present study, an extensive in vitro antimicrobial profiling was performed for three medicinal plants grown in Cuba, namely Simarouba glauca, Melaleuca leucadendron and Artemisia absinthium. Ethanol extracts were tested for their antiprotozoal potential against Trypanosoma b. brucei, Trypanosoma cruzi, Leishmania infantum and Plasmodium falciparum. Antifungal activities were evaluated against Microsporum canis and Candida albicans whereas Escherichia coli and Staphylococcus aureus were used as test organisms for antibacterial activity. Cytotoxicity was assessed against human MRC-5 cells. Only M. leucadendron extract showed selective activity against microorganisms tested. Although S. glauca exhibited strong activity against all protozoa, it must be considered non-specific. The value of integrated evaluation of extracts with particular reference to selectivity is discussed.

Antibacterial and cytotoxic activity of Kenyan medicinal plants

Seven medicinal plant extracts traditionally used in Kenya, mainly for management of infectious conditions, were chosen and screened for their antibacterial activity against Gram-negative (Pseudomonas aeruginosa and Escherichia coli) and Gram-positive (Bacillus cereus and Staphylococcus aureus) bacteria. Antibacterial activity was tested using the broth dilution method. Harrisonia abyssinica and Terminalia kilimandscharica extracts showed significant activity against Gram+ and Gram- bacteria. The methanolic extracts of T. kilimandscharica bark and H. abyssinica bark and leaves showed minimum inhibitory activity against all tested bacteria, with minimal inhibitory concentrations ranging from 25-150 mg/mL. Ajuga remota and Amaranthus hybridus, which are lethal to brine shrimp nauplii, showed significantly lower antibacterial activity than those that were relatively non-toxic.

Production of new polymeric compounds in plants.

Plant metabolic engineering has recently enabled the synthesis of a range of polyhydroxyalkanoates as well as a protein-based polymer. These novel compounds can be harvested from plants as a renewable source of environmentally friendly polymers or can be used to change the physical properties of plant products, such as fibres.

Ecological and land use studies along elevational gradients

Mountain regions and UNESCO Mountain Biosphere Reserves (MBRs) encapsulate broad elevational ranges, cover large gradients of geological, topographical and climatic diversity, and thus host greater biodiversity than the surrounding lowlands. Much of the biological richness in MBRs results from the interaction of climatic contrasts and gravitational forces along elevational gradients. External forces such as atmospheric change and human land use interact with these gradients, and result in distinct landscape patchiness, ie mosaics of land cover types within and across elevational belts. The management of MBRs influences land use and land cover, which affects biodiversity and ecosystem processes, both of which provide goods and services to society. Due to their broad environmental and biological diversity, MBRs are ideally suited for global change research and will be increasingly important in illustrating biodiversity conservation. This article summarizes the ecologically relevant results of an international workshop on elevational gradients that aimed to achieve a synthesis of the major ecosystem and biodiversity conditions and drivers in an altitude context. The workshop developed a core research agenda for MBRs that prioritizes long-term research and changes in land use across a broad elevational range.

A review of antimalarial plants used in traditional medicine in communities in Portuguese-Speaking countries: Brazil, Mozambique, Cape Verde, Guinea-Bissau, São Tomé and Príncipe and Angola

The isolation of bioactive compounds from medicinal plants, based on traditional use or ethnomedical data, is a highly promising potential approach for identifying new and effective antimalarial drug candidates. The purpose of this review was to create a compilation of the phytochemical studies on medicinal plants used to treat malaria in traditional medicine from the Community of Portuguese-Speaking Countries (CPSC): Angola, Brazil, Cape Verde, Guinea-Bissau, Mozambique and São Tomé and Príncipe. In addition, this review aimed to show that there are several medicinal plants popularly used in these countries for which few scientific studies are available. The primary approach compared the antimalarial activity of native species used in each country with its extracts, fractions and isolated substances. In this context, data shown here could be a tool to help researchers from these regions establish a scientific and technical network on the subject for the CPSC where malaria is a public health problem.

Malaria entomological risk factors in relation to land cover in the Lower Caura River Basin, Venezuela

To explore the effects of deforestation and resulting differences in vegetation and land cover on entomological parameters, such as anopheline species composition, abundance, biting rate, parity and entomological inoculation rate (EIR), three villages were selected in the Lower Caura River Basin, state of Bolívar, Venezuela. All-night mosquito collections were conducted between March 2008-January 2009 using CDC light traps and Mosquito Magnet(r) Liberty Plus. Human landing catches were performed between 06:00 pm-10:00 pm, when anophelines were most active. Four types of vegetation were identified. The Annual Parasite Index was not correlated with the type of vegetation. The least abundantly forested village had the highest anopheline abundance, biting rate and species diversity. Anopheles darlingi and Anopheles nuneztovari were the most abundant species and were collected in all three villages. Both species showed unique biting cycles. The more abundantly forested village of El Palmar reported the highest EIR. The results confirmed previous observations that the impacts of deforestation and resulting changes in vegetation cover on malaria transmission are complex and vary locally.