Clinical versus ultrasound examination in the evaluation of hepatosplenic schistosomiasis mansoni in endemic areas

The best way to appraise the size of abdominal organs remains undefined. Herein we compare the size of liver and spleen in hepatosplenic schistosomiasis using clinical and ultrasound (US) examination, and the size of the organs measured by US with their visualization below the costal margin ("palpable by US"). For this study, 411 individuals from an endemic area for schistosomiasis mansoni in Brazil have been selected. We found that palpable spleens and left liver lobes are larger than non palpable ones. Also, 23% of normal spleens measured by US were palpable on clinical examination, and 22% of spleens increased in size on US were non palpable. A total of 21% of normal spleens were "palpable by US". We also found 54% of normal sized right liver lobes palpable on clinical examination, whilst 54% of the increased livers, measured by US, were non palpable. About 76% of normal right liver lobes were "palpable by US". We conclude that the association of clinical, ultrasound and magnetic resonance imaging (MRI) examinations, in the near future, should give the investigators the necessary tools to perform a more accurate clinical diagnosis of hepatosplenic schistosomiasis mansoni.

Social influences on fertility : a comparative mixed methods study in eastern and western Germany

This article uses a mixed methods design to investigate the effects of social influence on family formation in a sample of eastern and western German young adults at an early stage of their family formation. Theoretical propositions on the importance of informal interaction for fertility and family behavior are still rarely supported by systematic empirical evidence. Major problems are the correct identification of salient relationships and the comparability of social networks across population subgroups. This article addresses the two issues through a combination of qualitative and quantitative data collection and analysis. In-depth interviewing, network charts, and network grids are used to map individual personal relationships and their influence on family formation decisions. In addition, an analysis of friendship dyads is provided.

Merozoite surface protein 2 allelic variation influences the specific antibody response during acute malaria in individuals from a Brazilian endemic area

The antibody response to Plasmodium falciparum parasites of naturally infected population is critical to elucidate the role of polymorphic alleles in malaria. Thus, we evaluated the impact of antigenic diversity of repetitive and family dimorphic domains of the merozoite surface protein 2 (MSP-2) on immune response of 96 individuals living in Peixoto de Azevedo (MT-Brazil), by ELISA using recombinant MSP-2 proteins. The majority of these individuals were carrying FC27-type infections. IgG antibody responses were predominantly directed to FC27 parasites and were correlated to the extension of polymorphism presented by each MSP-2 region. This finding demonstrated the impact of the genetic polymorphism on antibody response and therefore, its importance on malaria vaccine efficacy.

T-cell responses associated with resistance to Leishmania infection in individuals from endemic areas for Leishmania (Viannia) braziliensis

Subclinical or asymptomatic infection is documented in individuals living in endemic areas for leishmaniasis suggesting that the development of an appropriate immune response can control parasite replication and maintain tissue integrity. A low morbidity indicates that intrinsic factors could favor resistance to Leishmania infection. Herein, leishmanial T-cell responses induced in subjects with low susceptibility to leishmaniasis as asymptomatic subjects were compared to those observed in cured cutaneous leishmaniasis (CCL) patients, who controlled the disease after antimonial therapy. All of them have shown maintenance of specific long-term immune responses characterized by expansion of higher proportions of CD4+ as compared to CD8+ Leishmania reactive T-lymphocytes. Asymptomatic subjects had lower indexes of in vitro Leishmania induced lymphoproliferative responses and interferon-gamma (IFN-gamma) production in comparison to CCL patients. On the other hand, interleukin (IL-10) production was much higher in asymptomatics than in CCL, while no differences in IL-5 levels were found. In conclusion, long lived T-cell responses achieved by asymptomatic individuals differed from those who had developed symptomatic leishmaniasis in terms of intensity of lymphocyte activation (proliferation or IFN-gamma) and regulatory mechanisms (IL-10). The absence of the disease in asymptomatics could be explained by their intrinsic ability to create a balance between immunoregulatory (IL-10) and effector cytokines (IFN-gamma), leading to parasite destruction without producing skin tissue damage. The establishment of profiles of cell-mediated immune responses associated with resistance against Leishmania infection is likely to make new inroads into understanding the long-lived immune protection against the disease.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Chagas disease in the Amazon Region

The risk that Chagas disease becomes established as a major endemic threat in Amazonia (the world's largest tropical biome, today inhabited by over 30 million people) relates to a complex set of interacting biological and social determinants. These include intense immigration from endemic areas (possibly introducing parasites and vectors), extensive landscape transformation with uncontrolled deforestation, and the great diversity of wild Trypanosoma cruzi reservoir hosts and vectors (25 species in nine genera), which maintain intense sylvatic transmission cycles. Invasion of houses by adventitious vectors (with infection rates > 60%) is common, and focal adaptation of native triatomines to artificial structures has been reported. Both acute (~ 500) and chronic cases of autochthonous human Chagas disease have been documented beyond doubt in the region. Continuous, low-intensity transmission seems to occur throughout the Amazon, and generates a hypoendemic pattern with seropositivity rates of ~ 1-3%. Discrete foci also exist in which transmission is more intense (e.g., in localized outbreaks probably linked to oral transmission) and prevalence rates higher. Early detection-treatment of acute cases is crucial for avoiding further dispersion of endemic transmission of Chagas disease in Amazonia, and will require the involvement of malaria control and primary health care systems. Comprehensive eco-epidemiological research, including prevalence surveys or the characterization of transmission dynamics in different ecological settings, is still needed. The International Initiative for Chagas Disesae Surveillance and Prevention in the Amazon provides the framework for building up the political and scientific cooperation networks required to confront the challenge of preventing Chagas disease in Amazonia.

Epidemiology of Chagas disease in non endemic countries: the role of international migration

Human infection with the protozoa Trypanosoma cruzi extends through North, Central, and South America, affecting 21 countries. Most human infections in the Western Hemisphere occur through contact with infected bloodsucking insects of the triatomine species. As T. cruzi can be detected in the blood of untreated infected individuals, decades after infection took place; the infection can be also transmitted through blood transfusion and organ transplant, which is considered the second most common mode of transmission for T. cruzi. The third mode of transmission is congenital infection. Economic hardship, political problems, or both, have spurred migration from Chagas endemic countries to developed countries. The main destination of this immigration is Australia, Canada, Spain, and the United States. In fact, human infection through blood or organ transplantation, as well as confirmed or potential cases of congenital infections has been described in Spain and in the United States. Estimates reported here indicates that in Australia in 2005-2006, 1067 of the 65,255 Latin American immigrants (16 per 1000) may be infected with T. cruzi, and in Canada, in 2001, 1218 of the 131,135 immigrants (9 per 1000) whose country of origin was identified may have been also infected. In Spain, a magnet for Latin American immigrants since the 2000, 5125 of 241,866 legal immigrants in 2003 (25 per 1000), could be infected. In the United States, 56,028 to 357,205 of the 7,20 million, legal immigrants (8 to 50 per 1000), depending on the scenario, from the period 1981-2005 may be infected with T. cruzi. On the other hand, 33,193 to 336,097 of the estimated 5,6 million undocumented immigrants in 2000 (6 to 59 per 1000) could be infected. Non endemic countries receiving immigrants from the endemic ones should develop policies to protect organ recipients from T. cruzi infection, prevent tainting the blood supply with T. cruzi, and implement secondary prevention of congenital Chagas disease.

Access to diagnosis and treatment of Chagas disease/infection in endemic and non-endemic countries in the XXI century

In this article, Médicos Sin Fronteras (MSF) Spain faces the challenge of selecting, piecing together, and conveying in the clearest possible way, the main lessons learnt over the course of the last seven years in the world of medical care for Chagas disease. More than two thousand children under the age of 14 have been treated; the majority of whom come from rural Latin American areas with difficult access. It is based on these lessons learnt, through mistakes and successes, that MSF advocates that medical care for patients with Chagas disease be a reality, in a manner which is inclusive (not exclusive), integrated (with medical, psychological, social, and educational components), and in which the patient is actively followed. This must be a multi-disease approach with permanent quality controls in place based on primary health care (PHC). Rapid diagnostic tests and new medications should be available, as well as therapeutic plans and patient management (including side effects) with standardised flows for medical care for patients within PHC in relation to secondary and tertiary level, inclusive of epidemiological surveillance systems.

Patterns of co-association of C-reactive protein and nitric oxide in malaria in endemic areas of Iran

In addition to numerous immune factors, C-reactive protein (CRP) and nitric oxide (NO) are believed to be molecules of malaria immunopathology. The objective of this study was to detect CRP and NO inductions by agglutination latex test and Griess microassay respectively in both control and malaria groups from endemic areas of Iran, including Southeastern (SE) (Sistan & Balouchestan, Hormozgan, Kerman) and Northwestern (NW) provinces (Ardabil). The results indicated that CRP and NO are produced in all malaria endemic areas of Iran. In addition, more CRP and NO positive cases were observed amongst malaria patients in comparison with those in control group. A variable co-association of CRP/NO production were detected between control and malaria groups, which depended upon the malaria endemic areas and the type of plasmodia infection. The percentage of CRP/NO positive cases was observed to be lower in NW compare to SE region, which may be due to the different type of plasmodium in the NW (Plasmodium vivax) with SE area (P. vivax, Plasmodium falciparum, mixed infection). The fluctuations in CRP/NO induction may be consistent with genetic background of patients. Although, CRP/NO may play important role in malaria, their actual function and interaction in clinical forms of disease remains unclear.

Job Insecurity and the Timing of Parenthood: A Comparison between Eastern and Western Germany

This article contributes to the ongoing debate on the economic deter- minants of fertility behavior by addressing the role of job insecurity in couples' intentions concerning parenthood and its timing. It starts from the hypothesis that cultural values moderate individuals' reactions to job insecurity and the way it is related to family formation. With a systematic thematic content analysis of a set of semi-structured interviews with childless men and women around the age of 30 in eastern and western Germany, we are able to show that there are substantial dif- ferences in the consequences of job insecurity on intentions to have a first child. In western Germany, a relatively secure job career is expected to precede family formation, and this sequence of transitions is rather rigid, whereas in eastern Germany job security and family formation are thought of and practiced as parallel investments. We suggest that the lack of convergence in family formation patterns between eastern and western Germany after the unification of the country in 1990 is partially related to different attitudes toward job insecurity in the two contexts.

Molecular identification of Rickettsia felis in ticks and fleas from an endemic area for Brazilian Spotted Fever

Rickettsioses are arthropod-borne diseases caused by parasites from the Order Rickettsiales. The most prevalent rickettsial disease in Brazil is Brazilian Spotted Fever (BSF). This work intends the molecular detection of those agents in ectoparasites from an endemic area of BSF in the state of Espírito Santo. A total of 502 ectoparasites, among them Amblyomma cajennense, Amblyomma dubitatum (A. cooperi), Riphicephalus sanguineus, Anocentor nitens and Ctenocephalides felis, was collected from domestic animals and the environment and separated in 152 lots according to the origin. Rickettsia sp. was detected in pools of all collected species by amplification of 17kDa protein-encoding gene fragments. The products of PCR amplification of three samples were sequenced, and Rickettsia felis was identified in R. sanguineus and C. felis. These results confirm the presence of Rickettsia felis in areas previously known as endemic for BSF, disease caused by Rickettsia rickettsii. Moreover, they show the needing of further studies for deeper knowledge of R. felis-spotted fever epidemiology and differentiation of these diseases in Brazil.

Lutzomyia maruaga (Diptera: Psychodidae), a new bat-cave sand fly from Amazonas, Brazil

A new species of parthenogenetic, autogenic and apparently extremely endemic phlebotomine is described from a sandstone cave located in primary terra firme forest to the North of the city of Manaus. Specimens were collected in the aphotic zone of the Refúgio do Maruaga cave by light trap and reared from bat guano. The adult morphology suggests a closer relationship to some Old World Phlebotominae than to species of Lutzomyia França encountered in the surrounding rainforest, but it shares characteristics with the recently proposed Neotropical genera Edentomyia Galati, Deanemyia Galati and Oligodontomyia Galati.

Encéphalite japonaise: risque pour les populations vivant en zones d'endémie et pour les voyageurs [The importance of Japanese encephalitis: for endemic populations and for travellers]

The importance of Japanese encephalitis (JE) in endemic populations and in travellers requires a balanced assessment. This disease represents an important public health problem in some endemic areas, which contrasts with the minimal risk for travellers to endemic areas. This is reflected by high numbers of infections mainly among children in endemic countries and by few case reports among tourists and even expatriates. The total number of case reports between 1978 and 2008 amounts to a risk of one to two cases per year. Nevertheless, some travelling groups may be at higher risk when visiting or working in high risk areas. A new vaccine against Japanese encephalitis will soon be registered in Switzerland. This paper contributes to the scarce data available for decision making whether or not to recommend the vaccination to tourists and expatriates.

Phlebotominae (Diptera: Psycodidae) fauna in the Chaco region and Cutaneous Leishmaniasis transmission patterns in Argentina

In Argentina, the incidence of American Cutaneous Leishmaniasis (ACL) has shown a steady increase over the last few decades. In the Chaco biogeographical region, specifically, several outbreaks of ACL were recently reported in addition to the usual time-space scattering of ACL cases. However, little is known about the sandfly composition in the eastern, humid Chaco (HC) region or the western, dry Chaco (DC) region. Therefore, phlebotomine captures were performed throughout this region and an analysis of the distribution of reported ACL cases was conducted in order to assess the vector diversity in ACL endemic and epidemic scenarios in the Chaco region. The results support the hypothesis of two distinct patterns: (1) the DC, where Lutzomyia migonei was the most prevalent species, had isolated ACL cases and a zoonotic cycle; (2) the HC, where Lutzomyia neivai was the most prevalent species, had an increase in ACL incidence and outbreaks and an anthropozoonotic cycle. The epidemic risk in the Chaco region may be associated with the current climate trends, landscape modification, connection with other ACL foci, and Lu. neivai predominance and abundance. Therefore, changes in sandfly population diversity and density in the Chaco region are an indicator of emergent epidemic risk in sentinel capture sites.