Pathoecology and paleodiet in Postclassic: Historic Maya from northern coastal Belize

This paper examines the synergism among diet, disease, and ecology at two related coastal Maya sites in Belize (Marco Gonzalez and San Pedro) for the Postclassic and Historic periods (1350-1650 AD), which immediately follow the Classic period collapse. Stable carbon- and nitrogen-isotope ratios in collagen and stable carbon-isotope ratios in structural carbonate were analysed for bones from 65 humans and a wide variety of faunal species. There are no apparent differences in whole diets or degree of carnivory between individuals with lesions indicative of anemia and those without, but those with lesions appear to have consumed significantly more C4 foods and protein from lower trophic levels. Non-specific infection (periostitis) and vitamin C deficiency (scurvy) are also present in high frequencies and appear to co-occur with lesions indicative of anemia, particularly in childhood. Individuals with scurvy also appear to have consumed significantly more C4 foods than normal individuals. Spondyloarthropathy is common in adults. These findings are discussed in light of: (1) the debate on how anemia versus scurvy are manifest and diagnosed, (2) Spanish ethnohistoric descriptions of the poor state of Maya health at the time of contact, and (3) the Osteological Paradox. We suggest that although this coastal environment exacerbated morbidity because of possible parasitic infection, the inhabitants were probably able to survive physiological stresses better than either their inland contemporaries or their modern counterparts.

Adherence of Abiotrophia defectiva and Granulicatella species to fibronectin: is there a link with endovascular infections?

During a 6-year period, we isolated three Abiotrophia defectiva, six Granulicatella adiacens and two G. 'para-adiacens' strains from clinical specimens. All A. defectiva strains were isolated from immunocompetent patients with endovascular infections, whereas the Granulicatella spp. strains were isolated from immunosuppressed patients with primary bacteremia. As the capacity of bacteria to adhere to the host extracellular matrix (ECM) has been implicated in the pathogenesis of endovascular infection, we investigated the ability of A. defectiva and Granulicatella spp. isolates to bind different ECM components immobilized in microtiter plates. Adherence tests showed a strong attachment of A. defectiva strains to fibronectin, whereas Granulicatella spp. strains were not adherent. The poor adherence of Granulicatella spp. strains to the ECM could be correlated with a lower propensity to induce endocarditis.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Conceptualising 'precarious prosperity' - Empirical and Theoretical Elements for Debate

Empirical studies have recently pointed towards a socio-structural category largely overlooked in social inequality research: the dynamic positions of households adjacent to those of the poor and yet not representing those of the established, more prosperous positions in society. These results suggest that the population in this category fluctuates into and out of poverty more often than moving into and out of secure prosperity. This category - still lacking theoretical conceptualization - is characterized by both precariousness and a certain degree of prosperity; despite a restricted and uncertain living standard it holds a range of opportunities for action. We seek analytical elements to conceptualize 'precarious prosperity' for comparative empirical research by subjecting various concepts of social inequality research to critical scrutiny. We then operationally define 'precarious prosperity' to screen for this population in three countries. Based on qualitative interviews with households in precarious prosperity, we present first analyses of perceptions and household strategies that underline the relevance of the concept in different countries.

A new neuropsychological instrument measuring effects of age and drugs on fitness to drive: development, reliability, and validity of MedDrive

Background: Current guidelines underline the limitations of existing instruments to assess fitness to drive and the poor adaptability of batteries of neuropsychological tests in primary care settings. Aims: To provide a free, reliable, transparent computer based instrument capable of detecting effects of age or drugs on visual processing and cognitive functions. Methods: Relying on systematic reviews of neuropsychological tests and driving performances, we conceived four new computed tasks measuring: visual processing (Task1), movement attention shift (Task2), executive response, alerting and orientation gain (Task3), and spatial memory (Task4). We then planned five studies to test MedDrive's reliability and validity. Study-1 defined instructions and learning functions collecting data from 105 senior drivers attending an automobile club course. Study-2 assessed concurrent validity for detecting minor cognitive impairment (MCI) against useful field of view (UFOV) on 120 new senior drivers. Study-3 collected data from 200 healthy drivers aged 20-90 to model age related normal cognitive decline. Study-4 measured MedDrive's reliability having 21 healthy volunteers repeat tests five times. Study-5 tested MedDrive's responsiveness to alcohol in a randomised, double-blinded, placebo, crossover, dose-response validation trial including 20 young healthy volunteers. Results: Instructions were well understood and accepted by all senior drivers. Measures of visual processing (Task1) showed better performances than the UFOV in detecting MCI (ROC 0.770 vs. 0.620; p=0.048). MedDrive was capable of explaining 43.4% of changes occurring with natural cognitive decline. In young healthy drivers, learning effects became negligible from the third session onwards for all tasks except for dual tasking (ICC=0.769). All measures except alerting and orientation gain were affected by blood alcohol concentrations. Finally, MedDrive was able to explain 29.3% of potential causes of swerving on the driving simulator. Discussion and conclusions: MedDrive reveals improved performances compared to existing computed neuropsychological tasks. It shows promising results both for clinical and research purposes.

Mermaid syndrome: virtually no hope for survival.

Sirenomelia, also called the mermaid syndrome is a severe malformation involving multiple organs and characterized by partially or completely developed lower extremities fused by the skin. The birth of a "mermaid" is very rare (1.2-4.2 cases for 100,000 births); most are stillborn, or die at or shortly after birth. The case of a living female neonate with dipodic simelia (fusion of well-developed legs) is presented. No prenatal diagnosis was made and the newborn had an uneventful neonatal course following Cesarean section delivery. The complex and striking malformation was obvious at birth and further evaluation revealed very poorly functioning kidneys, associated with abnormal anorectum, urogenital tract, and external genitalia, as well as a pelvic malformation. Supportive care was applied because of the poor prognosis and the child died at 7 weeks of age, due to renal failure.

Clinicopathologic analysis of acute myeloid leukemia arising from chronic myelomonocytic leukemia.

Acute myeloid leukemia arising from chronic myelomonocytic leukemia is currently classified as acute myeloid leukemia with myelodysplasia-related changes, a high-risk subtype. However, the specific features of these cases have not been well described. We studied 38 patients with chronic myelomonocytic leukemia who progressed to acute myeloid leukemia. We compared the clinicopathologic and genetic features of these cases with 180 patients with de novo acute myeloid leukemia and 34 patients with acute myeloid leukemia following myelodysplastic syndromes. We also examined features associated with progression from chronic myelomonocytic leukemia to acute myeloid leukemia by comparing the progressed chronic myelomonocytic leukemia cases with a cohort of chronic myelomonocytic leukemia cases that did not transform to acute myeloid leukemia. Higher white blood cell count, marrow cellularity, karyotype risk score, and Revised International Prognostic Scoring System score were associated with more rapid progression from chronic myelomonocytic leukemia to acute myeloid leukemia. Patients with acute myeloid leukemia ex chronic myelomonocytic leukemia were older (P<0.01) and less likely to receive aggressive treatment (P=0.02) than de novo acute myeloid leukemia patients. Most cases showed monocytic differentiation and fell into the intermediate acute myeloid leukemia karyotype risk group; 55% had normal karyotype and 17% had NPM1 mutation. Median overall survival was 6 months, which was inferior to de novo acute myeloid leukemia (17 months, P=0.002) but similar to post myelodysplastic syndrome acute myeloid leukemia. On multivariate analysis of all acute myeloid leukemia patients, only age and karyotype were independent prognostic variables for overall survival. Our findings indicate that acute myeloid leukemia following chronic myelomonocytic leukemia displays aggressive behavior and support placement of these cases within the category of acute myeloid leukemia with myelodysplasia-related changes. The poor prognosis of these patients may be related to an older population and lack of favorable-prognosis karyotypes that characterize many de novo acute myeloid leukemia cases.

Adjuvant treatment of melanoma.

Melanomas represent 4% of all malignant tumors of the skin, yet account for 80% of deaths from skin cancer.While in the early stages patients can be successfully treated with surgical resection, metastatic melanoma prognosis is dismal. Several oncogenes have been identified in melanoma as BRAF, NRAS, c-Kit, and GNA11 GNAQ, each capable of activating MAPK pathway that increases cell proliferation and promotes angiogenesis, although NRAS and c-Kit also activate PI3 kinase pathway, including being more commonly BRAF activated oncogene. The treatment of choice for localised primary cutaneous melanoma is surgery plus lymphadenectomy if regional lymph nodes are involved. The justification for treatment in addition to surgery is based on the poor prognosis for high risk melanomas with a relapse index of 50-80%. Patients included in the high risk group should be assessed for adjuvant treatment with high doses of Interferon- α 2b, as it is the only treatment shown to significantly improve disease free and possibly global survival. In the future we will have to analyze all these therapeutic possibilities on specific targets, probably associated with chemotherapy and/or interferon in the adjuvant treatment, if we want to change the natural history of melanomas.

Disseny i elaboració de materials d'educació ambiental per a Mexicali (Baixa Califòrnia, Mèxic)

El present treball aporta el disseny d'un nou material d'educació ambiental (EA) adequat a l'alumnat de la ciutat de Mexicali, capital de la Baixa Califòrnia (Mèxic), que s'ajusti a les necessitats d'aquesta tenint en compte els escassos recursos de personal tècnic i econòmics de que disposa la ONG Desarrollo Integral Comunitario de Mexicali A.C. Al finalitzar el projecte, després d'un ampli treball de recerca documental i de camp, s'ha elaborat un material didàctic d'EA pels nivells educatius de primària, secundària i preparatòria (l'equivalent al batxillerat més el 4t d'ESO) adequat al context de la zona.

Life-history consequences of adaptation to larval nutritional stress in Drosophila.

Many animal species face periods of chronic nutritional stress during which the individuals must continue to develop, grow, and/or reproduce despite low quantity or quality of food. Here, we use experimental evolution to study adaptation to such chronic nutritional stress in six replicate Drosophila melanogaster populations selected for the ability to survive and develop within a limited time on a very poor larval food. In unselected control populations, this poor food resulted in 20% lower egg-to-adult viability, 70% longer egg-to-adult development, and 50% lower adult body weight (compared to the standard food on which the flies were normally maintained). The evolutionary changes associated with adaptation to the poor food were assayed by comparing the selected and control lines in a common environment for different traits after 29-64 generations of selection. The selected populations evolved improved egg-to-adult viability and faster development on poor food. Even though the adult dry weight of selected flies when raised on the poor food was lower than that of controls, their average larval growth rate was higher. No differences in proportional pupal lipid content were observed. When raised on the standard food, the selected flies showed the same egg-to-adult viability and the same resistance to larval heat and cold shock as the controls and a slightly shorter developmental time. However, despite only 4% shorter development time, the adults of selected populations raised on the standard food were 13% smaller and showed 20% lower early-life fecundity than the controls, with no differences in life span. The selected flies also turned out less tolerant to adult malnutrition. Thus, fruit flies have the genetic potential to adapt to poor larval food, with no detectable loss of larval performance on the standard food. However, adaptation to larval nutritional stress is associated with trade-offs with adult fitness components, including adult tolerance to nutritional stress.

Occupational choice and development

The rise in world trade since 1970 has been accompanied by a rise in the geographic span of control of management and, hence, also a rise in the e ective international mobility of labor services. We study the e ect of such a globalization of the world's labor markets. The world's welfare gains depend positively on the skill-heterogeneity of the world's labor force. We nd that when peoplecan choose between wage work and managerial work, the worldwide labor market raises output by more in the rich and the poor countries, and by less in the middle-income countries. This is because the middle-income countries experience the smallest change in the factor-price ratio, and where the option to choose between wage work and managerial work has the least value in the integratedeconomy. Our theory also establishes that after economic integration, the high skill countries see a disproportionate increase in managerial occupations. Using aggregate data on GDP, openness and occupations from 115 countries, we find evidence for these patterns of occupational choice.

Cutting edge: a Toll-like receptor 2 polymorphism that is associated with lepromatous leprosy is unable to mediate mycobacterial signaling.

Toll-like receptors (TLRs) are key mediators of the innate immune response to microbial pathogens. We investigated the role of TLRs in the recognition of Mycobacterium leprae and the significance of TLR2Arg(677)Trp, a recently discovered human polymorphism that is associated with lepromatous leprosy. In mice, TNF-alpha production in response to M. leprae was essentially absent in TLR2-deficient macrophages. Similarly, human TLR2 mediated M. leprae-dependent activation of NF-kappaB in transfected Chinese hamster ovary and human embryonic kidney 293 cells, with enhancement of this signaling in the presence of CD14. In contrast, activation of NF-kappaB by human TLR2Arg(677)Trp was abolished in response to M. leprae and Mycobacterium tuberculosis. The impaired function of this TLR2 variant provides a molecular mechanism for the poor cellular immune response associated with lepromatous leprosy and may have important implications for understanding the pathogenesis of other mycobacterial infections.

Use of health services by residents at a seniors-only living facility

The objective of the study was to compare the use of medical and dental services by seniors residing at a seniors-only living facility and in the general community. It was a quantitative study, among 50 residents of the living facility and 173 in the general community. The data were collected between November 2011 and February 2012 through a questionnaire, and subjected to statistical analysis. Performance of clinical exams and satisfaction with health services was greater among seniors living in the general community; however, physical therapy treatment was more common among those living in the facility. The use of medical and dental services showed a statistically significant difference. The seniors in both groups need oral health monitoring and those living in the facility also require coverage by the Family Health Strategy. The presence of professionals with the right profile to adequately serve residents and the network of available services are determining factors for the success of this new housing policy.

Efecto de la proporción sexual, densidad y edad de los reproductores en la producción de semilla de Tilapia nilotica (Pisces, Cichlidae)

En el Laboratorio de Huachipa del Instituto del Mar del Perú, en el período comprendido entre octubre de 1980 y agosto de 1982, se realizaron varios experimentos a fin de determinar el efecto del tipo de estanque, densidad de carga y calidad y cantidad de fertilizante en el crecimiento y la producción de Tilapia nilotica. Estos experimentos arrojaron una diferencia no significativa entre los tratamientos, por lo cual se halló una cifra general promedio de crecimiento y producción que permitió su comparación con las cifras de producción obtenidas en otras áreas del mundo, un peso individual promedio de 203.4 g, una producción total de 2,038 Kg/ha/272 días, y una producción neta de 5.6 Kg/ha/día. Cifras que quedan dentro del rango reportado por el ICA (International Center for Aquaculture) para clima templado; similares a las obtenidas en países de Europa Central y la China, y notablemente bajas comparadas con los 20 Kg/ha/día producidos en Israel. Se identifican la mala condición de los estanques utilizados, la baja densidad de carga aplicada, la baja calidad del fertilizante y el clima de la zona, específicamente la presencia de nubosidad, como los factores de mayor incidencia en los resultados poco satisfactorios.

Crecimiento y producción de Tilapia nilotica (Pisces, Cichlidae) en el laboratorio de Huachipa

En el Laboratorio de Huachipa del Instituto del Mar del Perú, en el período comprendido entre octubre de 1980 y agosto de 1982, se realizaron varios experimentos a fin de determinar el efecto del tipo de estanque, densidad de carga y calidad y cantidad de fertilizante en el crecimien­to y la producción de Tilapia nilotica. Estos experimentos arrojaron una diferencia no significativa entre los tratamientos, por lo cual se halló una cifra general promedio de crecimiento y producción que permitió su comparación con las cifras de producción obtenidas en otras áreas del mundo, un peso individual promedio de 203.4 g, una producción total de 2,038 Kg/ha/272 días, y una producción neta de 5.6 Kg/ha/día. Cifras que quedan dentro del rango reportado por el ICA (International Center for Aquaculture) para clima templado; similares a las obtenidas en países de Europa Central y la China, y notablemente bajas comparadas con los 20 Kg/ha/día producidos en Israel. Se identifican la mala condición de los estanques utiliza dos, la baja densidad de carga aplicada, la baja calidad del fertilizante y el clima de la zona, específicamente la presencia de nubosidad, como los factores de mayor incidencia en los resultados poco satisfactorios.