Detection of Rickettsia rickettsii in the tick Amblyomma cajennense in a new Brazilian spotted fever-endemic area in the state of Minas Gerais

The present study evaluated rickettsial infection in Amblyomma spp. ticks collected in a farm in Coronel Pacheco, a Brazilian spotted fever (BSF) endemic area. A total of 78 A. cajennense and 78 A. dubitatum free-living adult ticks were collected and tested by polymerase chain reaction (PCR) targeting a fragment of the rickettsial gene gltA. Only one pool of three A. cajennense ticks showed the expected product by PCR. This pool was further tested by PCR using sets of primers targeting the rickettsial genes gltA, ompA, and ompB. All reactions yielded the expected bands that by sequencing, showed 100% identity to the corresponding sequences of the Rickettsia rickettsii gene fragments gltA (1063-bp), ompA (457-bp), and ompB (720-bp). The minimal infection rate of R. rickettii in the A. cajennense population was 1.28% (at least one infected tick within 78 ticks).The present study showed molecular evidence for the presence of R. rickettsii in A. cajennense from a BSF-endemic area in Coronel Pacheco, state of Minas Gerais. Although R. rickettsii has been previously reported infecting A. cajennense ticks in Brazil and other Latin American countries, the present study performed the first molecular characterization of R. rickettsii from the tick A. cajennense.

Molecular characterization of human Trypanosoma cruzi isolates from endemic areas in Panama

The present work provides information on Trypanosoma cruzi genotype circulating in endemic areas of Chagas disease in Panama. A total of 26 crude stocks of T. cruzi, isolated from the blood of persons with different clinical profiles of Chagas disease were collected and crio-conserved until used. Most of the stocks had been characterized by means of isoenzyme electrophoresis on cellulose acetate membranes. The clinical profiles of infected persons included 9 (34.6%) asymptomatic and 17 acute (65.4%) including 5 (19.2%) fatal cases, 2 under 5 years old and 3 adults. A multiplex-PCR assay based on the amplification of the non-transcribed spacer of the mini-exon gene was performed. All stocks of T. cruzi included in the study were found to correspond to Tc I group. This result supports the predominance of T. cruzi-I in the transmission cycles affecting the human population in the Republic of Panama.

Trypanosoma cruzi strains isolated from human, vector, and animal reservoir in the same endemic region in Mexico and typed as T. cruzi I, discrete typing unit 1 exhibit considerable biological diversity

In this study, three strains of Trypanosoma cruzi were isolated at the same time and in the same endemic region in Mexico from a human patient with chronic chagasic cardiomyopathy (RyC-H); vector (Triatoma barberi) (RyC-V); and rodent reservoir (Peromyscus peromyscus) (RyC-R). The three strains were characterized by multilocus enzyme electrophoresis, random amplified polymorphic DNA, and by pathological profiles in experimental animals (biodemes). Based on the analysis of genetic markers the three parasite strains were typed as belonging to T. cruzi I major group, discrete typing unit 1. The pathological profile of RyC-H and RyC-V strains indicated medium virulence and low mortality and, accordingly, the strains should be considered as belonging to biodeme Type III. On the other hand, the parasites from RyC-R strain induced more severe inflammatory processes and high mortality (> 40%) and were considered as belonging to biodeme Type II. The relationship between genotypes and biological characteristics in T. cruzi strains is still debated and not clearly understood. An expert committee recommended in 1999 that Biodeme Type III would correspond to T. cruzi I group, whereas Biodeme Type II, to T. cruzi II group. Our findings suggest that, at least for Mexican isolates, this correlation does not stand and that biological characteristics such as pathogenicity and virulence could be determined by factors different from those identified in the genotypic characterization

Temporal distribution of dengue virus serotypes in Colombian endemic area and dengue incidence: re-introduction of dengue-3 associated to mild febrile illness and primary infection

We have investigated the temporal distribution of dengue (DEN) virus serotypes in the department (state) of Santander, Colombia, in relation to dengue incidence, infection pattern, and severity of disease. Viral isolation was attended on a total of 1452 acute serum samples collected each week from 1998 to 2004. The infection pattern was evaluated in 596 laboratory-positive dengue cases using an IgG ELISA, and PRNT test. The dengue incidence was documented by the local health authority. Predominance of DEN-1 in 1998 and DEN-3 re-introduction and predominance in 2001-2003 coincided with outbreaks. Predominance of DEN-2 in 2000-2001 coincided with more dengue hemorrhagic fever (DHF). DEN-4 was isolated in 2000-2001 and 2004 but was not predominant. There was an annual increase of primary dengue infections (from 13.7 to 81.4%) that correlated with frequency of DEN-3 (r = 0.83; P = 0.038). From the total number of primary dengue infections DEN-3 (81.3%) was the most frequent serotype. DHF was more frequent in DEN-2 infected patients than in DEN-3 infected patients: 27.5 vs 10.9% (P < 0.05). DEN-3 viruses belonged to subtype C (restriction site-specific-polymerase chain reaction) like viruses isolated in Sri-Lanka and other countries in the Americas. Our findings show the importance of continuous virological surveillance to identify the risk factors of dengue epidemics and severity.

Intergenerational representations of schistosomiasis in endemic area, Jaboticatubas, Minas Gerais

The analysis of the intergenerational process of disease/health representations constitutes a requisite for the construction of projects and health education interventions. The objective of this work is to describe the meaning attributed to schistosomiasis in the family context. Twenty-one residents of an endemic area were interviewed. The interviews were submitted to content analysis. The results demonstrated different representations of the disease by the children, parents and grandparents. This paper discusses the differences in these representations and its impact in schistosomiasis control programs.

An ecological field study of the water-rat Nectomys squamipes as a wild reservoir indicator of Schistosoma mansoni transmission in an endemic area

Small mammals are found naturally infected by Schistosoma mansoni, becoming a confounding factor for control programs of schistosomiasis in endemic areas. The aims of this study were: to investigate the infection rates by S. mansoni on the water-rat Nectomys squamipes during four years in endemic areas of Sumidouro, state of Rio de Janeiro, using mark-recapture technique; to compare two diagnostic methods for schistosomiasis; and to evaluate the effects of the chemotherapy in the human infected population on the rodent infection rates. The rodent infection rates of S. mansoni increased when rodent population sizes were lower. Coprology and serology results presented the same trends along time and were correlated. Serology could detect recent infection, including the false negatives in the coprology. The chemotherapy in the humans could not interrupt the rodent infection. Rodents can increase the schistosomiaisis transmission where it already exists, they probably maintain the transmission cycle in the nature and can be considered as biological indicators of the transmission sites of this parasite since they are highly susceptible to infection. The water-rats may present different levels of importance in the transmission dynamics of S. mansoni infection cycle for each area, and can be considered important wild-reservoirs of this human disease.

Clinical versus ultrasound examination in the evaluation of hepatosplenic schistosomiasis mansoni in endemic areas

The best way to appraise the size of abdominal organs remains undefined. Herein we compare the size of liver and spleen in hepatosplenic schistosomiasis using clinical and ultrasound (US) examination, and the size of the organs measured by US with their visualization below the costal margin ("palpable by US"). For this study, 411 individuals from an endemic area for schistosomiasis mansoni in Brazil have been selected. We found that palpable spleens and left liver lobes are larger than non palpable ones. Also, 23% of normal spleens measured by US were palpable on clinical examination, and 22% of spleens increased in size on US were non palpable. A total of 21% of normal spleens were "palpable by US". We also found 54% of normal sized right liver lobes palpable on clinical examination, whilst 54% of the increased livers, measured by US, were non palpable. About 76% of normal right liver lobes were "palpable by US". We conclude that the association of clinical, ultrasound and magnetic resonance imaging (MRI) examinations, in the near future, should give the investigators the necessary tools to perform a more accurate clinical diagnosis of hepatosplenic schistosomiasis mansoni.

In vitro inhibition of Plasmodium falciparum by substances isolated from Amazonian antimalarial plants

In the present study, a quassinoid, neosergeolide, isolated from the roots and stems of Picrolemma sprucei (Simaroubaceae), the indole alkaloids ellipticine and aspidocarpine, isolated from the bark of Aspidosperma vargasii and A. desmanthum (Apocynaceae), respectively, and 4-nerolidylcatechol, isolated from the roots of Pothomorphe peltata (Piperaceae), all presented significant in vitro inhibition (more active than quinine and chloroquine) of the multi-drug resistant K1 strain of Plasmodium falciparum. Neosergeolide presented activity in the nanomolar range. This is the first report on the antimalarial activity of these known, natural compounds. This is also the first report on the isolation of aspidocarpine from A. desmanthum. These compounds are good candidates for pre-clinical tests as novel lead structures with the aim of finding new antimalarial prototypes and lend support to the traditional use of the plants from which these compounds are derived.

Merozoite surface protein 2 allelic variation influences the specific antibody response during acute malaria in individuals from a Brazilian endemic area

The antibody response to Plasmodium falciparum parasites of naturally infected population is critical to elucidate the role of polymorphic alleles in malaria. Thus, we evaluated the impact of antigenic diversity of repetitive and family dimorphic domains of the merozoite surface protein 2 (MSP-2) on immune response of 96 individuals living in Peixoto de Azevedo (MT-Brazil), by ELISA using recombinant MSP-2 proteins. The majority of these individuals were carrying FC27-type infections. IgG antibody responses were predominantly directed to FC27 parasites and were correlated to the extension of polymorphism presented by each MSP-2 region. This finding demonstrated the impact of the genetic polymorphism on antibody response and therefore, its importance on malaria vaccine efficacy.

Phlebotomine fauna (Diptera: Psychodidae) and species abundance in an endemic area of American cutaneous leishmaniasis in southeastern Minas Gerais, Brazil

This study was undertaken to identify the phlebotomine fauna and species abundance in domiciliary and peridomiciliary (hen-house and guava-tree) environments, on a lake shore, a cultivated area of coffee and banana, and a forested area of Conceição da Aparecida municipality, southeastern the state of Minas Gerais, to provide information for the control and epidemiological surveillance of leishmaniasis in this area. The captures were carried out monthly between May 2001 and November 2002, with automatic light and Shannon traps. A total of 1444 sand flies were captured, 951 (76.5%) with automatic light traps and 493 (23.5%) with the Shannon trap. Thirteen species were captured, the most frequent being Nyssomyia whitmani (62.7%), Migonemyia migonei (21.4%), Pintomyia fischeri (6.9%), and Evandromyia lenti (3.6%). Species abundance was determined using the automatic light traps installed in the six environments. The most abundant species according to the standardized index of species abundance were Ny. whitmani (1.0) and Mg. migonei (0.82). In view of the dominance of these two species, known vectors of cutaneous leishmaniasis in other Brazilian areas, their participation in the transmission of the disease in this county is suggested. The diversity and evenness indexes in the domicile were the lowest due to the high frequency (83%) of Ny. whitmani. The capture of Lutzomyia longipalpis, rarely recorded in the south-eastern and southern regions of Minas Gerais, is also noteworthy.

T-cell responses associated with resistance to Leishmania infection in individuals from endemic areas for Leishmania (Viannia) braziliensis

Subclinical or asymptomatic infection is documented in individuals living in endemic areas for leishmaniasis suggesting that the development of an appropriate immune response can control parasite replication and maintain tissue integrity. A low morbidity indicates that intrinsic factors could favor resistance to Leishmania infection. Herein, leishmanial T-cell responses induced in subjects with low susceptibility to leishmaniasis as asymptomatic subjects were compared to those observed in cured cutaneous leishmaniasis (CCL) patients, who controlled the disease after antimonial therapy. All of them have shown maintenance of specific long-term immune responses characterized by expansion of higher proportions of CD4+ as compared to CD8+ Leishmania reactive T-lymphocytes. Asymptomatic subjects had lower indexes of in vitro Leishmania induced lymphoproliferative responses and interferon-gamma (IFN-gamma) production in comparison to CCL patients. On the other hand, interleukin (IL-10) production was much higher in asymptomatics than in CCL, while no differences in IL-5 levels were found. In conclusion, long lived T-cell responses achieved by asymptomatic individuals differed from those who had developed symptomatic leishmaniasis in terms of intensity of lymphocyte activation (proliferation or IFN-gamma) and regulatory mechanisms (IL-10). The absence of the disease in asymptomatics could be explained by their intrinsic ability to create a balance between immunoregulatory (IL-10) and effector cytokines (IFN-gamma), leading to parasite destruction without producing skin tissue damage. The establishment of profiles of cell-mediated immune responses associated with resistance against Leishmania infection is likely to make new inroads into understanding the long-lived immune protection against the disease.

Antioxidant activity of twenty five plants from Colombian biodiversity

The antioxidant activity of the crude n-hexane, dichloromethane, and methanol extracts from 25 species belonging to the Asteraceae, Euphorbiaceae, Rubiaceae, and Solanaceae families collected at natural reserves from the Eje Cafetero Ecorregión Colombia, were evaluated by using the spectrophotometric 1,1-diphenyl-2-picrylhydrazyl (DPPH) free radical-scavenging method. The strongest antioxidant activities were showed by the methanol and dichloromethane extracts from the Euphorbiaceae, Alchornea coelophylla (IC50 41.14 mg/l) and Acalypha platyphilla (IC50 111.99 mg/l), respectively. These two species had stronger DPPH radical scavenging activities than hydroquinone (IC50 151.19 mg/l), the positive control. The potential use of Colombian flora for their antioxidant activities is discussed.

Transgenic Arabidopsis plants can accumulate polyhydroxybutyrate to up to 4% of their fresh weight.

Transgenic Arabidopsis thaliana (L.) Heynh. plants expressing the three enzymes encoding the biosynthetic route to polyhydroxybutyrate (PHB) are described. These plants accumulated more than 4% of their fresh weight (approximately 40% of their dry weight) in the form of PHB in leaf chloroplasts. These very high producers were obtained and identified following a novel strategy consisting of a rapid GC-MS analysis of a large number of transgenic Arabidopsis plants generated using a triple construct, thus allowing the parallel transfer of all three genes necessary for PHB synthesis in a single transformation event. The level of PHB produced was 4-fold greater than previously published values, thus demonstrating the large potential of plants to produce this renewable resource. However, the high levels of the polymer produced had severe effects on both plant development and metabolism. Stunted growth and a loss of fertility were observed in the high-producing lines. Analysis of the metabolite composition of these lines using a GC-MS method that we have newly developed showed that the accumulation of high levels of PHB was not accompanied by an appreciable change in either the composition or the amount of fatty acids. Substantial changes were, however, observed in the levels of various organic acids, amino acids, sugars and sugar alcohols.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Epidemiology of Chagas disease in non endemic countries: the role of international migration

Human infection with the protozoa Trypanosoma cruzi extends through North, Central, and South America, affecting 21 countries. Most human infections in the Western Hemisphere occur through contact with infected bloodsucking insects of the triatomine species. As T. cruzi can be detected in the blood of untreated infected individuals, decades after infection took place; the infection can be also transmitted through blood transfusion and organ transplant, which is considered the second most common mode of transmission for T. cruzi. The third mode of transmission is congenital infection. Economic hardship, political problems, or both, have spurred migration from Chagas endemic countries to developed countries. The main destination of this immigration is Australia, Canada, Spain, and the United States. In fact, human infection through blood or organ transplantation, as well as confirmed or potential cases of congenital infections has been described in Spain and in the United States. Estimates reported here indicates that in Australia in 2005-2006, 1067 of the 65,255 Latin American immigrants (16 per 1000) may be infected with T. cruzi, and in Canada, in 2001, 1218 of the 131,135 immigrants (9 per 1000) whose country of origin was identified may have been also infected. In Spain, a magnet for Latin American immigrants since the 2000, 5125 of 241,866 legal immigrants in 2003 (25 per 1000), could be infected. In the United States, 56,028 to 357,205 of the 7,20 million, legal immigrants (8 to 50 per 1000), depending on the scenario, from the period 1981-2005 may be infected with T. cruzi. On the other hand, 33,193 to 336,097 of the estimated 5,6 million undocumented immigrants in 2000 (6 to 59 per 1000) could be infected. Non endemic countries receiving immigrants from the endemic ones should develop policies to protect organ recipients from T. cruzi infection, prevent tainting the blood supply with T. cruzi, and implement secondary prevention of congenital Chagas disease.