1000 resultados para 330-U1377B
Resumo:
Objetivou-se neste trabalho avaliar a lixiviação de herbicidas pré-emergentes recomendados para cana-de-açúcar em solos com textura argilosa e média. Os ensaios consistiram na aplicação de ametryn + clomazone (1.500 + 1.000 g ha-1), isoxaflutole (187,5 g ha-1) e diuron + hexazinone (1.170 + 330 g ha-1) no topo das colunas de solo montadas em tubos de PVC. Foram simuladas precipitações pluviais de 10, 20, 40 e 80 mm decorridas 24 h da aplicação dos herbicidas. Os tubos foram desmontados para a semeadura de Sorghum bicolor e de Cucumis sativus, três dias após a simulação. O herbicida ametryn + clomazone em solo com textura argilosa foi detectado aos 20 e 35 cm de profundidade, nas aplicações de 10 e 80 mm de água, respectivamente. Em solo com textura média, observou-se maior efeito deste herbicida em todas as precipitações, em relação ao argiloso. Com a aplicação de 40 e 80 mm de água, o herbicida foi detectado até 35 cm de profundidade em solo com textura argilosa. O herbicida isoxaflutole aplicado em solo argiloso causou albinismo na parte aérea das plantas até 15 e 25 cm de profundidade no solo com chuvas de 10 e 80 mm, respectivamente. Em solo com textura média, as maiores simulações de chuva possibilitaram detectar este herbicida até 30 cm. Com a simulação de 80 mm de chuva, o herbicida diuron + hexazinone foi encontrado aos 30 cm de profundidade em ambos os solos, provocando efeitos tóxicos sobre as plantas bioindicadoras de 25 e 60% em solos argiloso e médio, respectivamente. Concluiu-se que todos os herbicidas avaliados têm tendência a serem lixiviados por influência das precipitações pluviais ou de irrigações artificiais, com efeitos mais pronunciados em solos com textura média e com menor teor de matéria orgânica.
Resumo:
Este trabalho objetivou estudar a seletividade da associação de óleo fúsel e herbicidas sobre cana-de-açúcar, cultivar IAC93-3046, e a eficácia de controle sobre as espécies Panicum maximum, Amaranthus deflexus, Ipomoea quamoclit, Brachiaria decumbens e Euphorbia heterophylla. O experimento foi instalado no Centro de Cana do Instituto Agronômico, localizado em Ribeirão Preto-SP, em delineamento de blocos casualizados, com 10 tratamentos e quatro repetições. As parcelas foram constituídas de seis linhas de cana-de-açúcar com 4 m de comprimento, espaçadas de 1,50 m (36 m²), sendo metade semeada com plantas daninhas, para avaliação de controle, e a outra metade mantida no limpo, para avaliação da seletividade. Os tratamentos foram constituídos por herbicidas e sua associação com o óleo fúsel, sendo diuron+hexazinone (1.170+330 g ha-1); diuron+hexazinone (1.170+330 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1); diuron+hexazinone (819+231 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1); metribuzin (1.920 g ha-1); metribuzin (1.920 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1); metribuzin (1.344 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1); amicarbazone (1.400 g ha-1); amicarbazone (1.400 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1); amicarbazone (980 g ha-1) + óleo fúsel (25,0 L ha-1) e ausência de herbicidas. A aplicação dos tratamentos foi realizada com equipamento costal pressurizado e volume de calda correspondente a 250 L ha-1, em pós-emergência da cultura (30 cm) e plantas daninhas (até 20 cm). Os herbicidas diuron+hexazinone, metribuzin e amicarbazone isolados foram eficazes no controle de todas as espécies, mas, em dose completa e 70% da dose associados com óleo fúsel, não apresentaram controle satisfatório apenas às espécies I. quamoclit e E. heterophylla. Esses mesmos tratamentos foram seletivos ao cultivar IACSP 93-3046, ao comparar com a testemunha as variáveis altura, estande, diâmetro e produção de colmos, assim como aos atributos qualitativos. Entretanto, diuron+hexazinone e amicarbazone em dose completa associados com óleo fúsel não foram seletivos à concentração de sólidos solúveis no caldo e na produção de colmos, respectivamente.
Resumo:
Objetivou-se com este trabalho determinar a meia-vida (t½) do herbicida ametryn em Argissolo Vermelho-Amarelo e Latossolo Vermelho-Amarelo, com diferentes valores de pH. Foram utilizados vasos revestidos internamente com filme plástico e preenchidos com 330,0 g de amostras dos solos em estudo (Latossolo Vermelho-Amarelo - LVA com valores de pH corrigidos para 4,4, 4,9 e 5,8, e Argissolo Vermelho-Amarelo - PVA com pH 5,9). As amostras desses solos foram coletadas em pastagens degradadas isentas da aplicação de herbicidas. A essas amostras foi aplicado o ametryn na dose de 2,5 L ha-1. Doze horas após essa aplicação, foram retiradas as primeiras amostras de solo dos vasos, para determinação da concentração no tempo zero, e a cada cinco dias foram retiradas novas amostras de outros vasos, visando à determinação da concentração de ametryn ao longo do tempo. A extração do ametryn da matriz solo foi realizada por Extração Sólido Líquido com Partição em Baixa Temperatura (ESL-PBT), e o herbicida, quantificado por cromatografia líquida de alta eficiência - CLAE. Foi realizado, em paralelo, um teste biológico para determinação indireta da persistência do herbicida. A análise dos dados indicou que a meia-vida (t½) do ametryn nos solos avaliados foi de 26, 19, 12 e 11 dias para os solos LVA pH 4,4; LVA pH 4,9; LVA pH 5,8; e PVA pH 5,9, respectivamente. Ambos os métodos (cromatografia ou bioensaios) utilizados para avaliação da persistência do ametryn nos solos evidenciaram que a degradação desse herbicida é muito influenciada pelo pH do solo e pelo teor de matéria orgânica.
Resumo:
Objetivou-se com este trabalho avaliar a eficácia de herbicidas aplicados em pós-emergência, isolados ou em misturas, no controle de Ipomoea grandifolia, I. hederifolia, I. purpurea, I. quamoclit, Merremia aegyptia e M. cissoides na cultura da cana-de-açúcar. O experimento foi desenvolvido no período de novembro de 2007 a julho de 2008, em área de produção comercial de cana-de-açúcar localizada no município de Jaboticabal, SP. Foram avaliados seis tratamentos com herbicidas [trifloxysulfuron + ametryn (37 + 1.463,07 g ha-1), diuron + hexazinone (1.170 + 330 g ha-1), metribuzin (1.920 g ha-1), (trifloxysulfuron + ametryn, 27,75 + 1097,3 g ha-1) mais (diuron + hexazinone, 702 + 198 g ha-1), metribuzin (960 g ha-1) mais (trifloxysulfuron + ametryn, 27,75 + 1.097,3 g ha-1) e metribuzin (960 g ha-1) mais (diuron+ hexazinone, 702 + 198 g ha-1)] e duas testemunhas sem aplicação: uma mantida infestada e outra capinada. Apesar das injúrias visuais ocasionadas pelos herbicidas, isso não refletiu negativamente no número de colmos viáveis por metro e no diâmetro de colmos de cana. Contudo, as plantas tratadas com diuron + hexazinone apresentaram menor altura de colmos. O tratamento diuron + hexazinone, isolado ou em mistura com trifloxysulfuron + ametryn, foi eficaz no controle de todas as espécies de corda-de-viola. A aplicação isolada de trifloxysulfuron + ametryn controlou satisfatoriamente apenas I. hederifolia. O metribuzin foi eficaz no controle de I. grandifolia, I. quamoclit, M.aegyptia e M. cissoides. Além destas, a associação desse herbicida com diuron + hexazinone resultou em excelente controle de I. hederifolia. A mistura de metribuzin com trifloxysulfuron + ametryn foi eficaz para I. hederifolia, M. aegyptia e M. cissoides. Os novos fluxos de emergência de corda-de-viola constatados após a aplicação dos herbicidas ou eliminação manual das plantas nas parcelas (na testemunha capinada) não prejudicariam o corte mecanizado dos colmos de cana da próxima colheita.
Resumo:
Um dos fatores que afetam o desenvolvimento da planta da mandioca é o controle inadequado das plantas daninhas. Objetivou-se com este trabalho avaliar o desenvolvimento da cultura de mandioca sob interferência de plantas daninhas. Foram realizados dois experimentos: no primeiro, os tratamentos foram compostos por períodos de convivência da cultura da mandioca com as plantas daninhas por 25, 50, 75, 100 e 125 dias após plantio e, no segundo, as plantas de mandioca permaneceram livres das plantas daninhas pelos mesmos períodos preestabelecidos. Avaliações de altura de plantas e diâmetro de caule foram realizadas aos 75, 100, 125, 150, 175, 200, 225, 250, 275, 300, 325 e 350 dias após o plantio. Nas colheitas dos experimentos, realizadas aos 330 dias após plantio, avaliou-se o número e o diâmetro das raízes por planta. A convivência por intervalo igual ou superior a 50 dias após o plantio reduziu o diâmetro de caule e a altura das plantas de mandioca, assim como o número e comprimento de raízes tuberosas. O controle das plantas daninhas nessa cultura deve ser iniciado em torno de 25 dias após o plantio.
Resumo:
O objetivo deste trabalho foi avaliar a lixiviação de saflufenacil em Latossolo Vermelho-Amarelo (textura média, pH 5,6) e Latossolo Vermelho distrófico (textura argilosa, pH 5,2 e pH 6,0), assim como os efeitos de períodos de seca no residual desse herbicida. A lixiviação de saflufenacil (0,10 g i.a ha-1) e, adicionalmente, a lixiviação de diuron + hexazinone (1.170 + 330 g i.a. ha-1) foram avaliadas sob simulação de chuva (40 mm). O herbicida saflufenacil aplicado em solo argiloso com pH 6,0 apresentou lixiviação até a profundidade de 25 cm, porém ela foi mais pronunciada na faixa de 15 a 20 cm. Quando o herbicida foi aplicado no mesmo solo, mas com pH 5,2, houve lixiviação até a profundidade de 15 cm. Em solo de textura média, a lixiviação foi elevada até a profundidade de 25 cm. Para diuron+hexazinone, no solo argiloso, independentemente do pH, houve lixiviação até 25 cm de profundidade. Todavia, em solo de textura média a lixiviação ocorreu até 40 cm de profundidade. Em relação ao efeito residual do saflufenacil após períodos de seca (0, 15, 30, 45, 60 e 90 dias) em um Latossolo Vermelho distrófico (textura argilosa), foi verificado efeito fitotóxico no bioindicador maior ou igual a 80% até os 28 dias de seca.
Resumo:
The technology that employs genetic modifications brought a significant increase in the utilization of glyphosate. Transgenic soybean has been suffering injury, even though it possesses a resistance mechanism to glyphosate. Currently, there are only a few studies on the dynamics of glyphosate in transgenic soybean planted in soils with different textures interacting with phosphorus concentrations. This study focused on assessing the effects of glyphosate in transgenic soybean plants on different types of soil and at different phosphorus levels. The experimental design was completely randomized, in factorial design: 2 x 6 x 3, that being 2 soil types, 6 doses of glyphosate and 3 levels of phosphorus, and four replications. Plants were cultivated for thirty days in pots with two types of soil, one being clayey (Red-Yellow Latosol) and the other sandy (Quartzarenic Neosol). They received one, two, and three times the maintenance dose of fertilization of phosphorus, corresponding to: 170, 250 and 330 kg of P2O5 ha-1 to QN, and 380, 460 and 540 kg P2O5 ha-1 to RYL, respectively. Glyphosate was applied at six different doses: 0, 1,200, 2,400, 12,000, 60,000 and 120,000 g ha-1 of active ingredient. Plant height, a and b chlorophyll, and shoot were lower for the plants that received lower doses of glyphosate, regardless of the type of soil. Greater availability of phosphorus and lower amount of glyphosate used in Quartzarenic Neosol soil provided for less phytointoxication symptoms in transgenic soybean.
Resumo:
RESUMOO objetivo deste trabalho foi avaliar os efeitos da temperatura e da luz na germinação de sementes de capim-arroz, em diferentes períodos de armazenamento após a dispersão. O trabalho foi dividido em dois estudos: no primeiro avaliou-se o efeito de três temperaturas (15, 25 e 35 oC) e duas condições de luz (presença e ausência) na porcentagem de germinação, comprimento de hipocótilo e comprimento de radícula; e, no segundo, avaliouse o efeito de três temperaturas (15, 25 e 35 oC) no índice de velocidade de germinação e na velocidade de germinação. As sementes foram coletadas em campo logo após o início da dispersão natural. Os estudos foram conduzidos aos 30, 60, 90, 120, 150, 180, 210, 240, 270, 300, 330 e 360 dias após a colheita das sementes. Aos 30 dias após a colheita não houve germinação, independentemente das condições de luz e temperatura. A partir de 60 dias após a colheita, as sementes germinaram tanto na presença quanto na ausência de luz. A ausência de luz promoveu o aumento no comprimento de hipocótilo, independentemente da temperatura. Sob condição de temperatura de 15 oC e ausência de luz, as sementes apresentaram maior comprimento de radícula. O incremento da temperatura proporcionou aumento no índice de velocidade de germinação e na velocidade de germinação das sementes. O entendimento dos fatores que afetam a germinação do capim-arroz contribui para o desenvolvimento de práticas de manejo cultural dessa importante espécie daninha que interfere em algumas culturas, incluindo a soja cultivada em rotação com o arroz irrigado.
Resumo:
Kirjallisuusarvostelu
Resumo:
This study examines the aftermath of mass violence in local communities. Two rampage school shootings that occurred in Finland are analyzed and compared to examine the ways in which communities experience, make sense of, and recover from sudden acts of mass violence. The studied cases took place at Jokela High School, in southern Finland, and at a polytechnic university in Kauhajoki, in western Finland, in 2007 and 2008 respectively. Including the perpetrators, 20 people lost their lives in these shootings. These incidents are part of the global school shooting phenomenon with increasing numbers of incidents occurring in the last two decades, mostly in North America and Europe. The dynamic of solidarity and conflict is one of the main themes of this study. It builds upon previous research on mass violence and disasters which suggests that solidarity increases after a crisis, and that this increase is often followed by conflict in the affected communities. This dissertation also draws from theoretical discussions on remembering, narrating, and commemorating traumatic incidents, as well as the idea of a cultural trauma process in which the origins and consequences of traumas are negotiated alongside collective identities. Memorialization practices and narratives about what happened are vital parts of the social memory of crises and disasters, and their inclusive and exclusive characteristics are discussed in this study. The data include two types of qualitative interviews; focused interviews with 11 crisis workers, and focused, narrative interviews with 21 residents of Jokela and 22 residents of Kauhajoki. A quantitative mail survey of the Jokela population (N=330) provided data used in one of the research articles. The results indicate that both communities experienced a process of simultaneous solidarity and conflict after the shootings. In Jokela, the community was constructed as a victim, and public expressions of solidarity and memorialization were promoted as part of the recovery process. In Kauhajoki, the community was portrayed as an incidental site of mass violence, and public expressions of solidarity by distant witnesses were labeled as unnecessary and often criticized. However, after the shooting, the community was somewhat united in its desire to avoid victimization and a prolonged liminal period. This can be understood as a more modest and invisible process of “silent solidarity”. The processes of enforced solidarity were partly made possible by exclusion. In some accounts, the family of the perpetrator in Jokela was excluded from the community. In Kauhajoki, the whole incident was externalized. In both communities, this exclusion included associating the shooting events, certain places, and certain individuals with the concept of evil, which helped to understand and explain the inconceivable incidents. Differences concerning appropriate emotional orientations, memorialization practices and the pace of the recovery created conflict in both communities. In Jokela, attitudes towards the perpetrator and his family were also a source of friction. Traditional gender roles regarding the expression of emotions remained fairly stable after the school shootings, but in an exceptional situation, conflicting interpretations arose concerning how men and women should express emotion. The results from the Jokela community also suggest that while increased solidarity was seen as important part of the recovery process, some negative effects such as collective guilt, group divisions, and stigmatization also emerged. Based on the results, two simultaneous strategies that took place after mass violence were identified; one was a process of fast-paced normalization, and the other was that of memorialization. Both strategies are ways to restore the feeling of security shattered by violent incidents. The Jokela community emphasized remembering while the Kauhajoki community turned more to the normalization strategy. Both strategies have positive and negative consequences. It is important to note that the tendency to memorialize is not the only way of expressing solidarity, as fast normalization includes its own kind of solidarity and helps prevent the negative consequences of intense solidarity.
Resumo:
Diabetic nephropathy (DN) is characterized structurally by progressive mesangial deposition of extracellular matrix (ECM). Transforming growth factor-ß (TGF-ß) is considered to be one of the major cytokines involved in the regulation of ECM synthesis and degradation. Several studies suggest that an increase in urinary TGF-ß levels may reflect an enhanced production of this polypeptide by the kidney cells. We evaluated TGF-ß in occasional urine samples from 14 normal individuals and 23 patients with type 2 diabetes (13 with persistent proteinuria >500 mg/24 h, DN, 6 with microalbuminuria, DMMA, and 4 with normal urinary albumin excretion, DMN) by enzyme immunoassay. An increase in the rate of urinary TGF-ß excretion (pg/mg UCreat.) was observed in patients with DN (296.07 ± 330.77) (P<0.001) compared to normal individuals (17.04 ± 18.56) (Kruskal-Wallis nonparametric analysis of variance); however, this increase was not observed in patients with DMMA (25.13 ± 11.30) or in DMN (18.16 ± 11.82). There was a positive correlation between the rate of urinary TGF-ß excretion and proteinuria (r = 0.70, a = 0.05) (Pearson's analysis), one of the parameters of disease progression.
Resumo:
Turun kehätie (kantatie 40) on osa Suomen tärkeintä kansainvälistä yhteyttä E18 ja EU:n tärkeäksi priorisoimaa Pohjolan kolmion liikennejärjestelmää. Kantatiellä on erittäin merkittävä rooli Varsinais-Suomen ja sen lähialueiden tieliikenne-, satama-, lentokenttä- ja rautatieasemayhteytenä. Kantatien parantamiseksi on laadittu lukuisia esi- ja tarvesuunnitelmia ja kantatien parantamista on sivuttu sekä liikennejärjestelmä- että kunnittaisissa liikenneturvallisuussuunnitelmissa. Pitkän tähtäimen toimenpidetarpeet ovat kyllä tiedossa, mutta rahoitus toimenpiteille puuttuu. Tästä johtuen kantatien parantamisen ensimmäisenä vaiheena on nyt laadittu liikenneturvallisuusauditointi, jossa on määritetty ensimmäisen ja toisen kiireellisyysvaiheen pienet, toteuttamiskelpoiset ja kustannustehokkaat parantamistoimenpiteet. Nykytilanteen analyysin, maastokäyntien ja työryhmätyöskentelyn pohjalta kantatielle 40 määritettiin yhteensä 258 parantamistoimenpidettä. Toimenpiteet jaettiin kolmeen kategoriaan: A) Ajoratamaalaukset, B) Liikennemerkkijärjestelyt ja C) Infratoimenpiteet. Raportissa kustakin kategoriasta on esitetty lukuisia toimenpide-esimerkkejä valokuvineen. Toimenpiteet jaettiin lisäksi kahteen kiireellisyysluokkaan ja jokaiselle toimenpiteelle esitettiin vastuutaho ja karkea yksikkökustannusarvio. Kaikkien hankkeiden yhteenlaskettu kustannusarvio on noin miljoona euroa. Erittäin pieniä toimenpiteitä ( = kiireellisyysluokka nro 1) on esitetty yhteensä 162 kpl ja niiden kokonaiskustannusarvio on noin 330 000 euroa. Muita kevyitä toimenpiteitä ( = kiireellisyysluokka nro 2) on esitetty yhteensä 96 kpl ja niiden kokonaiskustannusarvio on noin 670 000 euroa. Tässä selvityksessä esitettyjen pienten toimenpiteiden yhteenlaskettu laskennallinen henkilövahinko-onnettomuuksien vähenemä on 1,887 henkilövahinkoon johtanutta onnettomuutta vuodessa (nykyisin noin 18 heva-onnettomuutta vuodessa). Varsinais-Suomen ELY-keskus pyrkii resurssiensa rajoissa toteuttamaan tulevina vuosina esitettyjä toimenpiteitä. Toimenpiteiden toteutusta tullaan seuraamaan ja ensimmäinen seurantapalaveri järjestetään kahden vuoden kuluttua vuoden 2016 lopussa.
Resumo:
Mechanical ventilation with high tidal volumes (V T) has been shown to induce lung injury. We examined the hypothesis that this procedure induces lung injury with inflammatory features. Anesthetized male Wistar rats were randomized into three groups: group 1 (N = 12): V T = 7 ml/kg, respiratory rate (RR) = 50 breaths/min; group 2 (N = 10): V T = 21 ml/kg, RR = 16 breaths/min; group 3 (N = 11): V T = 42 ml/kg, RR = 8 breaths/min. The animals were ventilated with fraction of inspired oxygen of 1 and positive end-expiratory pressure of 2 cmH2O. After 4 h of ventilation, group 3, compared to groups 1 and 2, had lower PaO2 [280 (range 73-458) vs 517 (range 307-596), and 547 mmHg (range 330-662), respectively, P<0.05], higher wet lung weight [3.62 ± 0.91 vs 1.69 ± 0.48 and 1.44 ± 0.20 g, respectively, P<0.05], and higher wet lung weight/dry lung weight ratio [18.14 (range 11.55-26.31) vs 7.80 (range 4.79-12.18), and 6.34 (range 5.92-7.04), respectively, P<0.05]. Total cell and neutrophil counts were higher in group 3 compared to groups 1 and 2 (P<0.05), as were baseline TNF-alpha concentrations [134 (range <10-386) vs 16 (range <10-24), and 17 pg/ml (range <10-23), respectively, P<0.05]. Serum TNF-alpha concentrations reached a higher level in group 3, but without statistical significance. These results suggest that mechanical ventilation with high V T induces lung injury with inflammatory characteristics. This ventilatory strategy can affect the release of TNF-alpha in the lungs and can reach the systemic circulation, a finding that may have relevance for the development of a systemic inflammatory response.