744 resultados para Hutchinson, Julius,
Resumo:
A variety of technologies have been developed to assist decision-making during the management of patients with acute brain injury who require intensive care. A large body of research has been generated describing these various technologies. The Neurocritical Care Society (NCS) in collaboration with the European Society of Intensive Care Medicine (ESICM), the Society for Critical Care Medicine (SCCM), and the Latin America Brain Injury Consortium (LABIC) organized an international, multidisciplinary consensus conference to perform a systematic review of the published literature to help develop evidence-based practice recommendations on bedside physiologic monitoring. This supplement contains a Consensus Summary Statement with recommendations and individual topic reviews on physiologic processes important in the care of acute brain injury. In this article we provide the evidentiary tables for select topics including systemic hemodynamics, intracranial pressure, brain and systemic oxygenation, EEG, brain metabolism, biomarkers, processes of care and monitoring in emerging economies to provide the clinician ready access to evidence that supports recommendations about neuromonitoring.
Resumo:
Careful patient monitoring using a variety of techniques including clinical and laboratory evaluation, bedside physiological monitoring with continuous or non-continuous techniques and imaging is fundamental to the care of patients who require neurocritical care. How best to perform and use bedside monitoring is still being elucidated. To create a basic platform for care and a foundation for further research the Neurocritical Care Society in collaboration with the European Society of Intensive Care Medicine, the Society for Critical Care Medicine and the Latin America Brain Injury Consortium organized an international, multidisciplinary consensus conference to develop recommendations about physiologic bedside monitoring. This supplement contains a Consensus Summary Statement with recommendations and individual topic reviews as a background to the recommendations. In this article, we highlight the recommendations and provide additional conclusions as an aid to the reader and to facilitate bedside care.
Resumo:
Este trabalho teve como objetivo avaliar a eficiência da cera de carnaúba na conservação pós-colheita do caqui cv. Giombo. Os tratamentos consistiram do tratamento- controle e rápida imersão nas soluções contendo 12,5; 25 e 50 % do produto comercial Meghwax ECF 100®, que é uma emulsão de cera de carnaúba não-iônica a 30 %. Após a secagem, os frutos foram armazenados a 4ºC ± 1ºC e 80 % de umidade relativa. As avaliações foram realizadas em intervalos de 15 dias de conservação em câmara fria, seguidos de 4 dias à temperatura de 20 ± 1ºC, simulando o período de comercialização. As variáveis analisadas foram: firmeza de polpa; sólidos solúveis; acidez titulável; pH; teor de ácido ascórbico, fenóis e perda de massa fresca. O uso de cera de carnaúba, independentemente da concentração utilizada, diminuiu a perda de massa dos frutos em até 7,8 % em armazenagem por 60 dias em câmara fria, seguido de quatro dias em temperatura ambiente. A imersão dos frutos em solução com 12,5% de cera foi eficiente na manutenção do teor de ácido ascórbico e da firmeza, prolongando o tempo de armazenamento por 6 dias. Com o decorrer do armazenamento, houve decréscimo da acidez e aumento do pH.
Resumo:
O 1-metilciclopropeno (1-MCP) é um gás que atua inibindo o sítio de ação do etileno, aumentando o tempo de armazenamento de frutos. O objetivo deste trabalho foi avaliar o efeito deste gás na conservação pós-colheita de kiwi 'Monty', à temperatura ambiente. Ele consistiu na exposição dos frutos a concentrações de 0; 0,5 e 1,0 mg dm-3 de 1-MCP, durante 24 horas, e posterior estocagem a 20 ± 4 ºC, por até 20 dias, com avaliações a cada 4 dias. Avaliaram-se: firmeza, translucidez da polpa, sólidos solúveis (SS), pH, acidez titulável (AT), pectina, % de frutos firmes para transporte e consumo. A translucidez da polpa mostrou-se um parâmetro adequado para monitoramento do amadurecimento, visto que houve correlação com a firmeza. A aplicação de 1-MCP preservou a firmeza e preveniu a translucidez da polpa, prolongando a qualidade para transporte e consumo por 4 e 12 dias, respectivamente, e não teve efeito sobre o pH, SS e pectinas. Nos tratamentos com 1-MCP, ocorreu um aumento inicial na acidez, mas com o passar do tempo, ocorreu diminuição da mesma, da firmeza e aumento dos sólidos solúveis e da translucidez da polpa, caracterizando o amadurecimento dos frutos.
Resumo:
Este trabalho foi realizado com o objetivo de aumentar o período de oferta do caqui 'Fuyu' e buscar alternativas à falta de opções para estimular a brotação, avaliando-se épocas e diferentes princípios ativos na quebra de dormência dos frutos. Os tratamentos testados foram: óleo mineral (OM), cianamida hidrogenada (CH) e a mistura de macro e micronutrientes, em três épocas de aplicação, constituindo-se esquema fatorial com 5 tratamentos e 3 épocas de aplicação. Os tratamentos testados foram: T1-testemunha; T2- 0,5 % OM; T3-: 2 % CH + 0,5 % OM; T4- 1 % micronutrientes + 0,2 % macronutrientes + 0,5 % OM; T5- 2 % micronutrientes + 0,2 % macronutrientes + 0,5 % OM. Avaliaram-se o número de brotos por ramo, a porcentagem de gemas brotadas e o número de ramos com broto, o número e a produção de frutos por planta. A antecipação da época de quebra de dormência provocou a diminuição do número de frutos produzidos na região centro-sul do Paraná. A produção de frutos foi diretamente proporcional à porcentagem de gemas brotadas no primeiro surto de brotação. A aplicação de cianamida hidrogenada promoveu antecipação da brotação e aumento na produção de frutos de caquizeiro; no entanto, a mistura de micronutrientes e óleo mineral não influenciou na brotação e produção de frutos de caquizeiro.
Resumo:
Tutkielma pyrkii selvittämään millaista viestinnällistä järjestelmää käytettiin kerrottaessa Kansallis-Osake-Pankin henkilöstölle Kansallis-Osake-Pankin ja Suomen Yhdyspankin fuusiosta. Näkökulmana on henkilöstön asema viestin vastaanottajana. Tutkielma hahmottaa johdon taholta tulleita sisäisen viestinnässä käytettyjä äänenpainoja ja sävyjä. Lisäksi tutkielma etsii kahden pankin pääjohtajien muutospuheista sisällöllisiä eroja ja kunkin organisaation totuttuja viestintäkäytänteitä. Tutkimusmenetelmänä käytetään kvalitatiivista tutkimusta ja tutkimusinstrumenttina tässä tutkielmassa toimii diskurssianalyysi. Diskurssianalyysi on teoreettinen viitekehys, jonka tarkoituksena on etsiä mitä merkityksiä teksteissä tuotetaan ja nähdä kieli todellisuuden rakentajana. Tutkimusaineistona on Kansallis-Osake-Pankin henkilöstölehdet, Kansallis-Osake-Pankin ja Suomen Yhdyspankin vuosikertomukset, fuusioesite ja valikoidut aiheesta kirjoitetut lehtiartikkelit. Kansallis-Osake-Pankin sisäistä viestintää leimasi fuusiouutisen julkitultua kriisiviestinnän piirteet: huhujen karkoittaminen ja virallisen tiedon voimakas levittäminen. Fuusiouutisen alkushokin jälkeen KOP:n viestinnästä nousi esiin viisi teemaa: viestien henkilöityminen pääjohtajaan, empatia henkilöstöä kohtaan vaikeissa tilanteissa, yhteisöllisyys, henkilön huomioonottaminen ja läheisyys.
Resumo:
Aleksis Kiven näytelmä Nummisuutarit lienee edelleen Suomen suosituin puhenäytelmä, ja siitä tehdään teattereissa yhä uusia sovituksia. Kirjailijan ystävä Robert Svanström on muistellut Kiven kirjoittaneen (n. 1856) näytelmän varhaisena versiona tunnetun "Bröllopsdansen på ljungheden" hänen ilokseen. Kiven yliopisto-opettajista ainakin Fredrik Cygnaeus ja Zachris Topelius, mahdollisesti myös J. V. Snellman ovat lukeneet tätä versiota, joka kuitenkaan ei ole jälkipolville säilynyt. Aleksis Kivi päätti ottaa Nummisuutareillaan osaa Senaatin 1863 julistamaan kirjoituskilpailuun, jossa yhtenä sarjana oli kaunokirjallinen teos. Kivi oli muokannut näytelmää suomeksi ja erityisen intensiivisesti Siuntiossa kesästä 1863 lähtien. Hän julkaisi sen omalla kustannuksellaan 500 kappaleen painoksena seuraavana vuonna. Rahat lainasi Suomalaisen teatterin tuleva johtaja Kaarlo Bergbom. Kilpailun tulokset julkistettiin keväällä 1865 ja voittajaksi julistettiin ylioppilas Aleksis Stenvall teoksellaan Nummisuutarit. Lisäansiona oli saman kirjoittajan Kullervo-näytelmä, jonka Suomalaisen Kirjallisuuden Seura oli julkaissut. Kilpailuun osallistuivat myös J. L. Runeberg "Kungarne på Salamis" -näytelmällään, Johan Julius Wecksell "Daniel Hjort" -näytelmällään sekä A. Oksanen (August Ahlqvist) "Säkeniä" -runokokoelmallaan. Huolimatta Nummisuutarien menestyksestä oli sen ensi-ilta näyttämöllä vasta 24.9.1875 Oulussa, jossa Suomalainen teatteri vieraili. Helsingissä Nummisuutarit esitettiin ensi kerran 1.1.1876.
Resumo:
Josef Julius Wecksell (1838-1907) luetaan aikakautensa lahjakkaimpiin kirjailijoihin, jonka elämäntyö kuitenkin keskeytyi varhain psyykkisen sairauden vuoksi. Wecksell herätti jo koulupoikana Turussa huomiota romanttisilla ja isänmaallisilla runoilla ja näytelmillään. Ennen sairastumistaan hän ehti julkaista vain tämän yhden runokokoelman sekä näytelmän Daniel Hjort (katso Pelasta kirja –kohde 237). Valda ungdomsdikter –kokoelman monet haikeat ja intensiiviset runot ovat tulleet tunnetuiksi laulujen sanoina, kuten Sibeliuksen säveltämä Demanten på marssnön.
Resumo:
J. J. Wecksellin pääteosta Daniel Hjortia pidetään ainoana huomattavana suomalaisena näytelmänä, joka on syntynyt ennen Aleksis Kiven tuotantoa. Tämä historiallinen aatedraama sijoittuu kuningas Sigismundin ja Kaarle-herttuan taistelujen aikaiseen Turun linnaan. Näytelmä kuvaa sovittamatonta ristiriitaa, johon päähenkilö Daniel Hjort joutuu palvellessaan toisaalta kuningasta ja ajaessaan toisaalta kansan asiaa. Näytelmässä on vaikutteita Wecksellin esikuvilta Shakespearelta, Schilleriltä ja Victor Hugolta, mutta näytelmää on kiitetty myös omaperäisyydestä, sen elävästä, syvällisen psykologisesta henkilökuvauksesta ja draamallisesta voimasta. Näytelmä esitettiin ensimmäisen kerran Helsingin ruotsalaisessa teatterissa marraskuun 26. päivänä vuonna 1862, ja näytelmää on esitetty yhä nykypäiviin saakka.
Resumo:
The classical interpretations of Nicolas Léonard Sadi Carnot on some physical principles involved in the operation of heat engines were fundamental to the development and formulation of the Second Law of Thermodynamics. Moreover, an accurate historical survey clearly reveals that Carnot was, by that time, also well aware about some new concepts, which were further worked out by other scientists to lead to what was, some time later, known as the mechanical equivalent of heat and the conservation of energy. Benoit Paul Émile Clapeyron recognized these original concepts in the first of Carnot´s monographs, published in 1824, but no explicit citation is found in any post-Carnot classical texts dealing with the First Law of Thermodynamics, including those by Julius Robert Mayer, James Prescott Joule and Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz. The main objective of the present work is to point out some historical evidences of the pioneering contribution of Carnot to the modern concept of the First Law of Thermodynamics.