991 resultados para Bambusa vulgaris
Resumo:
El cultiu de plantes medicinals i aromàtiques (PAM) a Catalunya és un cultiu minoritari, però podria ser una alternativa a cultius que cada vegada més són menys rendibles. La finca estudiada, situada al terme municipal d’Arenys de Mar, al Maresme, s'ha emprat per al cultiu de plantes hortícoles. Ara ja fa anys que la finca està inactiva, i el nou propietari s’ha interessat en el cultiu de PAM com a possibilitat de tornar a activar la finca, escollint com a sistema de producció, el cultiu ecològic . El projecte presenta el cultiu de quatre espècies de PAM ((Thymus vulgaris, Timó, Lavandula angustifolia, Lavanda, Mentha x piperita, Menta pebrera i Sàlvia comuna, Sàlvia), tenint en compte les seves necessitats i les característiques edafoclimàtiques de la zona, així com el mercat de les PAM, la normativa de producció ecològica i procurant utilitzar tot els mitjans existents a la finca per tal de minimitzar la inversió
Resumo:
Tigecycline has been investigated in combination with other antibacterials against a wide range of susceptible and multiresistant Gram-positive and Gram-negative bacteria. Combinations have been analysed in vitro, in animal models and in human case reports. In vitro, tigecycline combined with other antimicrobials produces primarily an indifferent response (neither synergy nor antagonism). Nevertheless, synergy occurred when tigecycline was combined with rifampicin against 64-100% of Enterococcus spp., Streptococcus pneumoniae, Enterobacter spp. and Brucella melitensis isolates. Combinations of tigecycline with amikacin also showed synergy for 40-100% of Enterobacter spp., Klebsiella pneumoniae, Proteus spp. and Stenotrophomonas maltophilia isolates. Moreover, bactericidal synergisms occurred with tigecycline plus amikacin against problematic Acinetobacter baumannii and Proteus vulgaris, and with colistin against K. pneumoniae. Data from animal experiments and case reports, although limited, displayed consistent beneficial activity of tigecycline in combination with other antibacterials against multiresistant organisms, including vancomycin against penicillin-resistant S. pneumoniae in experimental meningitis, gentamicin against Pseudomonas aeruginosa in experimental pneumonia, daptomycin against Enterococcus faecium endocarditis, and colistin against K. pneumoniae bacteraemia and P. aeruginosa osteomyelitis. Antagonism was extremely rare in vitro and was not reported in vivo. Thus, tigecycline may be combined with a second antimicrobial as part of a combination regimen.
Resumo:
Hirsutism, acne, alopecia, and oligo-amenorrhea are clinical expressions of hyperandrogenism, one of the most frequent endocrine disorders in women of reproductive age. Women referred to our endocrine clinics for skin symptoms of hyperandrogenism underwent a laboratory workup to evaluate hormone measurements and received antiandrogen therapy. We retrospectively analyzed the outcome of 228 consecutive patients investigated over 6 years.Patients with hirsutism had higher levels of androstenedione, dehydroepiandrosterone sulfate (DHEAS), and salivary testosterone; lower levels of sex hormone-binding globulin (SHBG); and a higher prevalence of oligo-amenorrhea than patients with alopecia, while patients with acne showed intermediate values. Hirsutism score correlated positively with androstenedione, DHEAS, and salivary testosterone, and correlated negatively with SHBG; salivary testosterone showed the highest correlation coefficient. Total testosterone was not significantly different among patients with hirsutism, alopecia, or acne, and did not significantly correlate with hirsutism score. Hirsutism and oligo-amenorrhea were the most sensitive symptoms of hyperandrogenism, and no androgenic parameter alone allowed us to identify all cases of hyperandrogenism.Patients of central European origin sought consultation with milder hirsutism scores than patients of southern European origin. There was, however, no difference in the clinical-biological correlation between these groups, arguing against differences in skin sensitivity to androgens.Polycystic ovary syndrome, defined as hyperandrogenism (hirsutism or elevated androgens) and oligo-amenorrhea, was diagnosed in 63 patients (27.6%), an underestimate compared with other reports that include systematic ovarian ultrasound studies. Neither pelvic ultrasound, used in a limited number of cases, nor the luteinizing hormone/follicle-stimulating hormone ratio helped to distinguish patients with polycystic ovary syndrome from the other diagnostic groups. These included hyperandrogenism (hirsutism or elevated androgens) and eumenorrhea (101 patients; 44.3%); normal androgens (acne or alopecia and eumenorrhea) (51 patients; 22.4%); isolated low SHBG (7 patients; 3.1%); nonclassical congenital adrenal hyperplasia (4 patients; 1.8% of total, 4.9% of patients undergoing cosyntropin stimulation tests); and ovarian tumor (2 patients; 0.9%).Ethinylestradiol and high-dose cyproterone acetate treatment lowered the hirsutism score to 53.5% of baseline at 1 year, and was also effective in treating acne and alopecia. The clinical benefit is ascribed to the peripheral antiandrogenic effect of cyproterone acetate as well as the hormone-suppressive effect of this combination. Salivary testosterone showed the most marked proportional decrease of all the androgens under treatment. Cost-effectiveness and tolerance of ethinylestradiol and high-dose cyproterone acetate compared well with other antiandrogenic drug therapies for hirsutism. The less potent therapy with spironolactone only, a peripheral antiandrogen without hormone-suppressive effect, was effective in treating isolated alopecia in patients with normal androgens.
Resumo:
OBJECTIVE To evaluate the in vitro antimicrobial activity of the Eucalyptus globulus essential oil, and of the xylitol and papain substances against the following microorganisms: Pseudomonas aeruginosa; Samonella sp.; Staphylococus aureus; Proteus vulgaris; Escherichia coli and Candida albicans. METHOD The in vitro antimicrobial evaluation was used by means of the agar diffusion test and evaluation of the inhibition zone diameter of the tested substances. Chlorhexidine 0.5% was used as control. RESULTS The Eucalyptus globulus oil showed higher inhibition than chlorhexidine when applied to Staphylococcus aureus, and equal inhibition when applied to the following microorganisms: Escherichia coli, Proteus vulgaris and Candida albicans. Papain 10% showed lower antimicrobial effect than chlorhexidine in relation to Candida albicans. Xylitol showed no inhibition of the tested microorganisms. CONCLUSION The Eucalyptus globulus oil has antimicrobial activity against different microorganisms and appears to be a viable alternative as germicidal agent hence, further investigation is recommended.
Resumo:
During two years, from August 1986 to July 1988, the entomofauna of some preserved areas of Parana State, southern Brazil, was sampled in a project called "Levantamento da Fauna Entomológica no Estado do Paraná (PROFAUPAR)". Specimens of Muscidae (Diptera) were sorted out from the material collected using Malaise traps in three of the eight sites sampled (Colombo, Ponta Grossa and Guarapuava) in the first year (August 1986 to July 1987). A total of 7,014 specimens of Muscidae was captured and 91 species were identified. Neodexiopsis flavipalpis Albuquerque was the most abundant species in Ponta Grossa (672 specimens) and in Guarapuava (332 specimens). For Colombo, the most abundant species was Neodexiopsis vulgaris Couri & Albuquerque (172 specimens). The highest richness of species and abundance were observed in Ponta Grossa (77 and 3,559 respectively). The total number of specimens and means values of capture were analyzed. Indices of diversity and evenness were used to discuss richness and dominance of species in each locality. Besides using ecological indices, species richness estimators were also used.
Resumo:
Arthrobacter chlorophenolicus A6 is a Gram-positive, 4-chlorophenol-degrading soil bacterium that was recently shown to be an effective colonizer of plant leaf surfaces. The genetic basis for this phyllosphere competency is unknown. In this paper, we describe the genome-wide expression profile of A.chlorophenolicus on leaves of common bean (Phaseolus vulgaris) compared with growth on agar surfaces. In phyllosphere-grown cells, we found elevated expression of several genes known to contribute to epiphytic fitness, for example those involved in nutrient acquisition, attachment, stress response and horizontal gene transfer. A surprising result was the leaf-induced expression of a subset of the so-called cph genes for the degradation of 4-chlorophenol. This subset encodes the conversion of the phenolic compound hydroquinone to 3-oxoadipate, and was shown to be induced not only by 4-chlorophenol but also hydroquinone, its glycosylated derivative arbutin, and phenol. Small amounts of hydroquinone, but not arbutin or phenol, were detected in leaf surface washes of P.vulgaris by gas chromatography-mass spectrometry. Our findings illustrate the utility of genomics approaches for exploration and improved understanding of a microbial habitat. Also, they highlight the potential for phyllosphere-based priming of bacteria to stimulate pollutant degradation, which holds promise for the application of phylloremediation.
Resumo:
Adultos de Chinavia pengue (Rolston, 1983) foram coletados em Garopaba, SC, e criados em laboratório sob condições controladas (24 ± 1°C; UR 70 ± 10%; 12hL:12hE). Como alimento, adultos e ninfas receberam vagens verdes de feijão (Phaseolus vulgaris L.). Os ovos de C. pengue seguem o padrão de coloração e esculturação do cório e coloração e forma dos processos aero-micropilares descrito para as espécies neotropicais de Chinavia. Ninfas de 1º instar possuem uma mancha ovalada no dorso da cabeça e tórax, característica das espécies de Chinavia. Em C. pengue, essa mancha tem coloração laranja-avermelhada, e as manchas abdominais (4+4 manchas laterais e uma mediana) são brancas. Características exclusivas das ninfas de 2º a 5º ínstares de C. pengue são a coloração laranja-avermelhada das manchas do pro- e mesotórax e das manchas circulares no centro das placas abdominais laterais. Não se observou sobreposição nas medidas da largura da cabeça entre os cinco ínstares. Cada fêmea depositou 15,9 ± 4,18 posturas e 218,8 ± 48,60 ovos, sendo 14 ovos/postura o arranjo mais freqüente. A fertilidade foi de 70,0% ± 19,01; a mortalidade no 2º ao 5º estádio foi de 1,6% ± 4,49. A razão sexual obtida foi de 1 macho: 1 fêmea. A duração da fase imatura (ovo a adulto) foi de 45,7 ± 2,99 dias.
Resumo:
O comportamento de escolha entre plantas pelo percevejo predador Brontocoris tabidus (Signoret) (Hemiptera, Pentatomidae) e a relação com o ganho de peso e seu desempenho foram investigados com plantas de algodoeiro, Gossypium hirsutum L. (Malvaceae), caruru, Amaranthus lividus L. (Amaranthaceae) e feijão, Phaseolus vulgaris L. (Fabaceae). Adultos do predador foram permitidos livre escolha entre plantas e, posteriormente, mantidos sobre as mesmas plantas escolhidas inicialmente para a alimentação. Também, o desenvolvimento e a reprodução foram obtidos confinando os predadores com e sem presa mais plantas. Os resultados mostraram que B. tabidus não demonstrou preferência para alimentação entre as plantas estudadas. O tempo de alimentação (106 a 115 minutos) e ganho de peso (28 a 30% do peso vivo) foram similares em relação à alimentação em plantas. Entretanto, a longevidade das fêmeas foi menor quando mantidas em feijão, comparadas com algodoeiro e caruru. A duração da fase ninfal do predador variou entre as plantas, bem como a produção de descendentes demonstrando menor desempenho sobre plantas de feijão. As ninfas alimentadas, apenas, de plantas não atingiram a fase adulta e viveram até 6,5 dias, sendo maior a sobrevivência em algodoeiro e caruru. Os resultados mostram que apesar de B. tabidus não apresentar seleção da planta hospedeira para alimentação, estas podem contribuir diferentemente na sua história de vida com destaque para o algodão e o caruru entre as plantas estudadas.
Resumo:
Avaliação de substratos de oviposição para Orius insidiosus (Say) (Hemiptera, Anthocoridae). Fêmeas do predador O. insidiosus usam tecidos de plantas para colocação de seus ovos, o que caracteriza a oviposição endofítica. Este trabalho teve por objetivo avaliar diferentes substratos de oviposição para este predador. O estudo foi conduzido em sala climatizada a 25 ± 2ºC, UR de 70 ± 10% e fotofase de 12 horas. Os substratos de oviposição utilizados foram brotos de feijão (Phaselus vulgaris L.), brotos de soja [Glycine max (L.) Merr.], brotos de batata (Solanum tuberosum L.), vagem de feijão (Phaselus vulgaris L.) e inflorescências de picão-preto (Bidens pilosa L.). Foram avaliados os números médio diário e total de ovos por um período de 15 dias, o número de adultos vivos em cada recipiente e a viabilidade na produção dos adultos. Todos os substratos testados foram aceitos pelas fêmeas. Entretanto, foi observado um número significativamente maior de ovos de O. insidiosus em brotos de feijão (4,3 ovos por dia) e brotos de soja (3,9 ovos por dia), comparado aos demais substratos avaliados. As menores (p< 0,05) viabilidades na produção de adultos de O. insidiosus (75,1 e 71,7%) foram verificadas a partir dos ovos colocados em brotos de batata e vagem de feijão, respectivamente. Brotos de feijão e brotos de soja foram adequados para a utilização na criação de O. insidiosus em laboratório, com vantagens de poderem ser produzidos durante todo o ano sem necessitar de grandes áreas para isso, reduzindo assim os custos e o trabalho com a sua obtenção e preparo para uso no sistema de criação do predador. Esses resultados poderão auxiliar na criação massal de O. insidiosus em laboratório, visando à liberação do mesmo em programas de controle biológico de tripes.
Resumo:
O experimento foi desenvolvido em solução nutritiva, em condições de casa de vegetação do Departamento de Ciência do Solo da Universidade Federal de Lavras, e teve, como objetivo, avaliar a influência de diferentes proporções de NH4+:NO3- sobre o crescimento, nutrição e eficiência de utilização de nitrogênio na fase inicial de crescimento de três cultivares de feijoeiro (Phaseolus vulgaris L.) Rio Tibagi, Eriparsa e Carioca. Mediu-se a resposta a 4 mmol L-1 de nitrogênio, suprido nas proporções de NH4+:NO3- de 0:4, 1:3, 2:2, 3:1 e 4:0, por meio da matéria seca de raiz e parte aérea, bem como os teores de P, S, Ca, Mg, K e a avaliação da eficiência de utilização de nitrogênio. Os cultivares de feijoeiro foram afetados pela relação NH4+:NO3-. A maior produção de matéria seca foi verificada com o suprimento de amônio e nitrato, em igual proporção. Com o predomínio de nitrato, os cultivares Carioca e Rio Tibagi mostraram maior e menor eficiência de utilização de N, respectivamente. O suprimento exclusivo de amônio, para os cultivares de feijoeiro estudados, resultou em sérios prejuízos ao sistema radicular, com conseqüente redução na absorção de nutrientes, notadamente de cálcio.
Resumo:
Observaciones periódicas de las fluctuaciones de la temperatura en la superficie del suelo y a diversos niveles hasta 30 cm. encima y debajo de ésta, es decir, del microclima, en el cual cumple su ciclo biológico la gran mayoría de los componentes de la fauna de las lomas. Como se aprecia en las láminas II y III, se limita el invierno constantemente frío a los meses de Junio a Agosto, o en otros años de Julio a Setiembre. Los meses de Mayo y Setiembre, respectivamente Octubre, se caracterizan por los abruptos cambios en que alternan días calientes veraniegos con los días fríos invernales. Días soleados y de temperaturas constantemente altas caracterizan la época de Verano en los meses de Noviembre hasta Abril. Las temperaturas diurnas mayores (65°C) se obtuvo en la superficie del suelo en Marzo y las temperaturas diurnas menores (18.5°C) en Julio. Durante todo el curso de un día de Invierno nublado, las temperaturas se mantenían con escasa variación entre 13°C y 18°C en los seis niveles observados sobre y bajo la superficie del suelo. Variando menos y siendo más altas en las capas más profundas (Lámina I). Las correspondientes observaciones para un día de Verano mostraron (Lámina I) que las temperaturas pueden variar en la superficie entre 19°C y 53°C, mientras a esta diferencia de 34°C correspondía a sólo 30 cm. bajo el suelo una temperatura casi constante, con una diferencia de solo 2°C, entre máxima de 33°C y mínima de 31°C. Relacionándose la vida animal en las lomas estrechamente con la vida vegetal, la fauna es más abundante en el invierno. En total se han registrado 256 especies de artrópodos; el 26% de los cuales son coleópteros, el 20% dípteros, el 12% himenópteros, el 9% lepidópteros; el 7% son Araneida y el 0.8% Scorpionida. Especie típicas del arenal con vegetación son : el escorpión Brachistosternus ehrenbergi GERVAIS, la araña Sicarius peruensis KEYS, el lepismátido Acrotelsella gigantea ESCHERICH, los tenebrionidos Scotobious vulgaris GUERIN, Psametichus costatus GUERIN y Philorea mucronata SESN., dos especies de Ántrax (BombyliidaeDipt.) y la abeja Caupolicana vestita var. Piurensis CKLL. Que anida sólo en el suelo arenoso.
Treatment of autoinflammatory diseases: results from the Eurofever Registry and a literature review.
Resumo:
OBJECTIVE: To evaluate the response to treatment of autoinflammatory diseases from an international registry and an up-to-date literature review. METHODS: The response to treatment was studied in a web-based registry in which clinical information on anonymised patients with autoinflammatory diseases was collected retrospectively as part of the Eurofever initiative. Participating hospitals included paediatric rheumatology centres of the Paediatric Rheumatology International Trial Organisation network and adult centres with a specific interest in autoinflammatory diseases. The following diseases were included: familial Mediterranean fever (FMF), cryopyrin-associated periodic syndromes (CAPS), tumour necrosis factor (TNF)-receptor associated periodic syndrome (TRAPS), mevalonate kinase deficiency (MKD), pyogenic arthritis pustulosis acne (PAPA) syndrome, deficiency of interleukin-1 receptor antagonist (DIRA), NLRP12-related periodic fever and periodic fever aphthosis pharyngitis adenitis (PFAPA) syndrome. Cases were independently validated by experts for each disease. A literature search regarding treatment of the abovementioned diseases was also performed using Medline and Embase. RESULTS: 22 months from the beginning of the enrolment, complete information on 496 validated patients was available. Data from the registry in combination with evidence from the literature confirmed that colchicine is the treatment of choice for FMF and IL-1 blockade for DIRA and CAPS. Corticosteroids on demand probably represent a valid therapeutic strategy for PFAPA, but also for MKD and TRAPS. Patients with poorly controlled MKD, TRAPS, PAPA or FMF may benefit from IL-1 blockade; anti-TNF treatment may represent a possible valuable alternative. CONCLUSIONS: In the absence of high-grade evidence, these results could serve as a basis for therapeutic guidelines and to identify candidate drugs for future therapeutic trials.
Resumo:
Três séries de experimentos foram realizadas. Na primeira, estudaram-se, em dois municípios, os efeitos de N, Mo e rizóbio; na segunda, em outro município, os efeitos de quatro doses de N (0, 30, 60 e 90 kg ha-1) e quatro de Mo (0, 40, 80 e 120 g ha-1), em um esquema fatorial; e na terceira, em seis municípios, os efeitos das combinações 0-0-0, 0-40-70, 20-0-70 e 20-40-70 de N no sulco de plantio (kg ha-1), N aplicado em cobertura (kg ha-1) e molibdênio (g ha-1), respectivamente. Em todos os experimentos, o Mo nas folhas e o N em cobertura foram aplicados aproximadamente 25 dias após a emergência das plantas. Todos os experimentos receberam 90 kg ha-1 de P2O5, na forma de superfosfato simples, e 60 kg ha-1 de K2O, na forma de cloreto de potássio, e os solos eram povoados por estirpes nativas de rizóbio. A inoculação com estirpes selecionadas de rizóbio não teve efeito no rendimento de grãos. A adubação com Mo aumentou a produtividade do feijão, levando a rendimentos máximos com doses que variaram de 70 a 100 g ha-1, dependendo da adubação nitrogenada: quanto mais N, menor a dose de Mo. A adubação nitrogenada no sulco de plantio também foi essencial, e sua falta nem sempre foi compensada pela aplicação de N em cobertura. A combinação N + Mo trouxe aumentos de produtividade de cerca de 90 a mais de 200%.
Resumo:
Na etapa inicial da troca de sinais moleculares entre macro e microssimbiontes, a interação do feijoeiro e estirpes de Rhizobium tropici, R. etli e R. leguminosarum bv. phaseoli foi avaliada pela expressão dos genes nod de estirpes bacterianas, contendo a fusão nodA::gusA. Esta avaliação foi efetuada por meio da atividade da enzima ß-glucuronidase, utilizando, como indutores, exsudatos liberados pelas sementes de Mimosa flocculosa e Leucaena leucocephala. Além disso, avaliou-se o efeito da adição desses exsudatos no estabelecimento da nodulação do feijoeiro, cv. Carioca. Nos testes "in vitro", a mistura de exsudatos de sementes de feijoeiro e M. flocculosa promoveu aumentos sinergísticos significativos na expressão dos genes nod, tanto das estirpes de R. tropici (CIAT 899/pGUS 32 e F 98.5/pGUS 32) quanto de R. etli (CFN 42/pGUS 32). Em condições controladas, a adição dos exsudatos, tanto de M. flocculosa quanto de L. leucocephala, proporcionou aumento significativo na nodulação inicial do feijoeiro, quando foi inoculada a estirpe CFN 42 (R. etli). A nodulação do feijoeiro cultivado em vasos com solo não foi inibida pelo suprimento de N-mineral, quando se inoculou a estirpe CIAT 899 (R. tropici) e foram fornecidos exsudatos de sementes de M. flocculosa.
Resumo:
O crescimento do sistema radicular do feijoeiro irrigado, cultivar IAC-Carioca, sob pivô central, em rotação com pousio, milho, aveia preta, Crotalaria juncea L., guandu (Cajanus cajan (L.) Millsp.) e mucuna preta (Mucuna aterrima), no período não-convencional de cultivo no outono-inverno, foi avaliado de 1993 a 1995, em Latossolo Vermelho eutroférrico típico, em área experimental do Instituto Agronômico, em Ribeirão Preto, São Paulo. A rotação de culturas do feijoeiro com milho e adubos verdes favoreceu a redução da resistência do solo à penetração na camada arável, garantiu a manutenção do teor de matéria orgânica do solo, bem como possibilitou a redução da acidez e o aumento do índice de saturação por bases (V%) em profundidade em relação ao teor inicial. A velocidade de infiltração básica da água no solo foi favorecida pela inclusão da mucuna preta, da Crotalaria juncea L. e do milho, no esquema de rotações. A profundidade efetiva observada do seu sistema radicular foi de 0,35 a 0,40 m.