Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Effects of increased intensity of intermittent training in runners with differing VO2 kinetics.

The purpose of this study was to test the hypothesis that athletes having a slower oxygen uptake ( VO(2)) kinetics would benefit more, in terms of time spent near VO(2max), from an increase in the intensity of an intermittent running training (IT). After determination of VO(2max), vVO(2max) (i.e. the minimal velocity associated with VO(2max) in an incremental test) and the time to exhaustion sustained at vVO(2max) ( T(lim)), seven well-trained triathletes performed in random order two IT sessions. The two IT comprised 30-s work intervals at either 100% (IT(100%)) or 105% (IT(105%)) of vVO(2max) with 30-s recovery intervals at 50% of vVO(2max) between each repeat. The parameters of the VO(2) kinetics (td(1), tau(1), A(1), td(2), tau(2), A(2), i.e. time delay, time constant and amplitude of the primary phase and slow component, respectively) during the T(lim) test were modelled with two exponential functions. The highest VO(2) reached was significantly lower ( P<0.01) in IT(100%) run at 19.8 (0.9) km(.)h(-1) [66.2 (4.6) ml(.)min(-1.)kg(-1)] than in IT(105%) run at 20.8 (1.0) km(.)h(-1) [71.1 (4.9) ml(.)min(-1.)kg(-1)] or in the incremental test [71.2 (4.2) ml(.)min(-1.)kg(-1)]. The time sustained above 90% of VO(2max) in IT(105%) [338 (149) s] was significantly higher ( P<0.05) than in IT(100%) [168 (131) s]. The average T(lim) was 244 (39) s, tau(1) was 15.8 (5.9) s and td(2) was 96 (13) s. tau(1) was correlated with the difference in time spent above 90% of VO(2max) ( r=0.91; P<0.01) between IT(105%) and IT(100%). In conclusion, athletes with a slower VO(2) kinetics in a vVO(2max) constant-velocity test benefited more from the 5% rise of IT work intensity, exercising for longer above 90% of VO(2max) when the IT intensity was increased from 100 to 105% of vVO(2max).

Analysis of hepatitis C virus resistance to silibinin in vitro and in vivo points to a novel mechanism involving nonstructural protein 4B.

Intravenous silibinin (SIL) is an approved therapeutic that has recently been applied to patients with chronic hepatitis C, successfully clearing hepatitis C virus (HCV) infection in some patients even in monotherapy. Previous studies suggested multiple antiviral mechanisms of SIL; however, the dominant mode of action has not been determined. We first analyzed the impact of SIL on replication of subgenomic replicons from different HCV genotypes in vitro and found a strong inhibition of RNA replication for genotype 1a and genotype 1b. In contrast, RNA replication and infection of genotype 2a were minimally affected by SIL. To identify the viral target of SIL we analyzed resistance to SIL in vitro and in vivo. Selection for drug resistance in cell culture identified a mutation in HCV nonstructural protein (NS) 4B conferring partial resistance to SIL. This was corroborated by sequence analyses of HCV from a liver transplant recipient experiencing viral breakthrough under SIL monotherapy. Again, we identified distinct mutations affecting highly conserved amino acid residues within NS4B, which mediated phenotypic SIL resistance also in vitro. Analyses of chimeric viral genomes suggest that SIL might target an interaction between NS4B and NS3/4A. Ultrastructural studies revealed changes in the morphology of viral membrane alterations upon SIL treatment of a susceptible genotype 1b isolate, but not of a resistant NS4B mutant or genotype 2a, indicating that SIL might interfere with the formation of HCV replication sites. CONCLUSION: Mutations conferring partial resistance to SIL treatment in vivo and in cell culture argue for a mechanism involving NS4B. This novel mode of action renders SIL an attractive candidate for combination therapies with other directly acting antiviral drugs, particularly in difficult-to-treat patient cohorts.

Los canales informativos : punta de lanza de los portales españoles

En els últims anys la paraula portal ha aparegut íntimament lligada als avatars de l'economia digital. En aquest article, i a partir d'una metodologia d'avaluació de recursos digitals, s'analitzen els canals sobre actualitat i sobre Internet de tres portals generalistes espanyols (eresMas, Inicia i Terra) per tal d'observar si el seu contingut i el tractament que aquest rep són satisfactoris de cara a l'ús que els internautes fan d'aquells.

Selection on age at first and at last reproduction in the long-lived Alpine Swift Apus melba

The way an organism spreads its reproduction over time is defined as a life-history trait, and selection is expected to favour life-history traits associated with the highest fitness return. We use a long-term dataset of 277 life histories to investigate the shape and strength of selection acting on the age at first reproduction and at last reproduction in the long-lived Alpine Swift. Both traits were under strong directional selection, but in opposite directions, with selection favouring birds starting their reproductive career early and being able to reproduce for longer. There was also evidence for stabilising selection acting on both traits, suggesting that individuals should nonetheless refrain from reproducing in their first 2 years of life (i.e. when inexperienced), and that reproducing after 7 years of age had little effect on lifetime fitness, probably due to senescence.

Tendencias de la mortalidad por enfermedades cardiovasculares en Andalucía entre 1975 y 2004

Background: Cardiovascular diseases are ranked among the leading causes of death in the industrialized countries. This study is aimed at ascertaining the mortality trends by ischemic heart disease (IHD) and cerebrovascular diseases (CVD) in Andalusia within the 1975-2004 period. Method: Based on the official IHD and CVD death statistics and the related populations, the gross rates (GR) and age-adjusted rates (TS) and the Potential Years of Life Lost (PYLL) were calculated. To quantify the trends and their change points, a joinpoint regression analysis was made. Results: The number of IHD deaths for females rose from 2,086 deaths in 1975 to 3,336 in 2004, the TS having dropped from 74.29 to 50.94 deaths/100,000 females, the PYLL having dropped from 173.65 years to 90.56 years/100,000 females. The number of deaths for males rose from 2,854 deaths in 1975 to 4,085 in 2004, the TS having dropped from 147, 67 to 104.96 deaths /100,000 males. The PYLL showed a like behaviour from the first to the last year of the series, showing values of 716.46 and 460.04 years / 100,000 males. For the IHD in females, the number of deaths in absolute numbers dropped from 4,712 to 4,221, the TS having dropped from 166.00 to 62.08 deaths in females, and the PYLL from 338.08 to 87.63 years / 100,000 females. For males, the number of deaths dropped from 3,714 to 2,951, the TS from 206.88 deaths /100,000 males in 1975 to 76.12 /100,000 males in 2004, and the PYLL dropping from 533.12 to 182.38 years / 100,000 males. Conclusions: The trend in mortality due to IHD was not constant either among females or males, although it has always been a downward trend, the drop being statistically significant. The drop in the CVD has been such a major one that both the absolute numbers and the gross rates are lower for the most recent years that the first years in the series studied despite the aging of Andalusia’s population.

Atlas interactivo de mortalidad de Andalucía (AIMA)

Until now, mortality atlases have been static. Most of them describe the geographical distribution of mortality using count data aggregated over time and standardized mortality rates. However, this methodology has several limitations. Count data aggregated over time produce a bias in the estimation of death rates. Moreover, this practice difficult the study of temporal changes in geographical distribution of mortality. On the other hand, using standardized mortality hamper to check differences in mortality among groups. The Interactive Mortality Atlas in Andalusia (AIMA) is an alternative to conventional static atlases. It is a dynamic Geographical Information System that allows visualizing in web-site more than 12.000 maps and 338.00 graphics related to the spatio-temporal distribution of the main death causes in Andalusia by age and sex groups from 1981. The objective of this paper is to describe the methods used for AIMA development, to show technical specifications and to present their interactivity. The system is available from the link products in www.demap.es. AIMA is the first interactive GIS that have been developed in Spain with these characteristics. Spatio-temporal Hierarchical Bayesian Models were used for statistical data analysis. The results were integrated into web-site using a PHP environment and a dynamic cartography in Flash. Thematic maps in AIMA demonstrate that the geographical distribution of mortality is dynamic, with differences among year, age and sex groups. The information nowadays provided by AIMA and the future updating will contribute to reflect on the past, the present and the future of population health in Andalusia.

Validación de la versión española del cuestionario sobre la práctica basada en la evidencia en enfermería

Background: The lack of adequate instruments prevents the possibility of assessing the competence of health care staff in evidence-based decision making and further, the identification of areas for improvement with tailored strategies. The aim of this study is to report about the validation process in the Spanish context of the Evidence-Based Practice Questionnaire (EBPQ) from Upton y Upton. Methods: A multicentre, cross-sectional, descriptive psychometric validation study was carried out. For cultural adaptation, a bidirectional translation was developed, accordingly to usual standards. The measuring model from the questionnaire was undergone to contrast, reproducing the original structure by Exploratory Factorial Analysis (EFA) and Confirmatory Factorial Analysis (CFA), including the reliability of factors. Results: Both EFA (57.545% of total variance explained) and CFA (chi2=2359,9555; gl=252; p<0.0001; RMSEA=0,1844; SRMR=0,1081), detected problems with items 7, 16, 22, 23 and 24, regarding to the original trifactorial version of EBPQ. After deleting some questions, a reduced version containing 19 items obtained an adequate factorial structure (62.29% of total variance explained), but the CFA did not fit well. Nevertheless, it was significantly better than the original version (chi2=673.1261; gl=149; p<0.0001; RMSEA=0.1196; SRMR=0.0648). Conclusions: The trifactorial model obtained good empiric evidence and could be used in our context, but the results invite to advance with further refinements into the factor “attitude”, testing it in more contexts and with more diverse professional profiles.

Could a satellite-based navigation system (GPS) be used to assess the physical activity of individuals on earth?

OBJECTIVES: To test whether the Global Positioning System (GPS) could be potentially useful to assess the velocity of walking and running in humans. SUBJECT: A young man was equipped with a GPS receptor while walking running and cycling at various velocity on an athletic track. The speed of displacement assessed by GPS, was compared to that directly measured by chronometry (76 tests). RESULTS: In walking and running conditions (from 2-20 km/h) as well as cycling conditions (from 20-40 km/h), there was a significant relationship between the speed assessed by GPS and that actually measured (r = 0.99, P < 0.0001) with little bias in the prediction of velocity. The overall error of prediction (s.d. of difference) averaged +/-0.8 km/h. CONCLUSION: The GPS technique appears very promising for speed assessment although the relative accuracy at walking speed is still insufficient for research purposes. It may be improved by using differential GPS measurement.

Insights into shallow magmatic processes in large silicic magma bodies: the trace element record in the Fish Canyon magma body, Colorado

Highly evolved rhyolite glass plus near-solidus mineral assemblages in voluminous, dacitic, crystal-rich ignimbrites provide an opportunity to evaluate the late magmatic evolution of granodiorite batholiths. This study reports laser-ablation ICP-MS analyses of trace element concentrations in feldspars, hornblende, biotite, titanite, zircon, magnetite, and interstitial glass of the crystal-rich Fish Canyon Tuff. The high-silica rhyolite glass is characterized by relatively high concentrations of feldspar-compatible elements (e.g., 100 ppm Sr and 500 ppm Ba) and low concentrations of Y (< 7 ppm) and HREE (&SIM; 1 ppm Yb), hence high LREE/HREE (Ce/Yb > 40) compared to many well-studied high-silica rhyolite glasses and whole-rock compositions. Most minerals record some trace element heterogeneities, with, in particular, one large hornblende phenocryst showing four- to six-fold core-to-rim increases in Sr and Ba coupled with a decrease in Sc. The depletions of Y and HREE in the Fish Canyon glass relative to the whole-rock composition (concentrations in glass &SIM; 30% of those in whole rocks) reflect late crystallization of phases wherein these elements were compatible. As garnet is not stable at the low-P conditions at which the Fish Canyon magma crystallized, we show that a combination of modally abundant hornblende (&SIM; 4%) + titanite (&SIM; 0.5-1%) and the highly polymerized nature of the rhyolitic liquid led to Y and HREE depletions in melt. Relatively high Sr and Ba contents in glass and rimward Sr and Ba increases in euhedral, concentrically zoned hornblende suggest partial feldspar dissolution and a late release of these elements to the melt as hornblende was crystallizing, in agreement with textural evidence for feldspar (and quartz) resorption. Both observations are consistent with thermal rejuvenation of the magma body prior to eruption, during which the proportion of melt increased via feldspar and quartz dissolution, even as hydrous and accessory phases were crystallizing. Sr/Y in Fish Canyon glass (13-18) is lower than the typical ``adakitic'' value (> 40), confirming that high Sr/Y is a reliable indicator of high-pressure magma generation and/or differentiation wherein garnet is implicated.

Cooperation in centralised CATI Household Panel Surveys : A Contact-based Multilevel Analysis to Examine Interviewer, Respondent, and Fieldwork Process Effects

In this research, we analyse the contact-specific mean of the final cooperation probability, distinguishing on the one hand between contacts with household reference persons and with other eligible household members, and on the other hand between first and later contacts. Data comes from two Swiss Household Panel surveys. The interviewer-specific variance is higher for first contacts, especially in the case of the reference person. For later contacts with the reference person, the contact-specific variance dominates. This means that interaction effects and situational factors are decisive. The contact number has negative effects on the performance of contacts with the reference person, positive in the case of other persons. Also time elapsed since the previous contact has negative effects in the case of reference persons. The result of the previous contact has strong effects, especially in the case of the reference person. These findings call for a quick completion of the household grid questionnaire, assigning the best interviewers to conducting the first contact. While obtaining refusals has negative effects, obtaining other contact results has only weak effects on the interviewer's subsequent contact outcome. Using the same interviewer for contacts has no positive effects.

Preanalytical mistakes in samples from primary care patients.

BACKGROUND Preanalytical mistakes (PAMs) in samples usually led to rejection upon arrival to the clinical laboratory. However, PAMs might not always be detected and result in clinical problems. Thus, PAMs should be minimized. We detected PAMs in samples from Primary Health Care Centres (PHCC) served by our central laboratory. Thus, the goal of this study was to describe the number and types of PAMs, and to suggest some strategies for improvement. METHODS The presence of PAMs, as sample rejection criteria, in samples submitted from PHCC to our laboratory during October and November 2007 was retrospectively analysed. RESULTS Overall, 3885 PAMs (7.4%) were detected from 52,669 samples for blood analyses. This included missed samples (n=1763; 45.4% of all PAMs, 3.3% of all samples), haemolysed samples (n=1408; 36.2% and 2.7%, respectively), coagulated samples (n=391; 10% and 0.7%, respectively), incorrect sample volume (n=110; 2.8% and 0.2%, respectively), and others (n=213; 5.5% and 0.4%, respectively). For urine samples (n=18,852), 1567 of the samples were missing (8.3%). CONCLUSIONS We found the proportion of PAMs in blood and urine samples to be 3-fold higher than that reported in the literature. Therefore, strategies for improvement directed towards the staff involved, as well as an exhaustive audit of preanalytical process are needed. To attain this goal, we first implemented a continued education programme, financed by our Regional Health Service and focused in Primary Care Nurses.

MicroRNAs contribute to compensatory β cell expansion during pregnancy and obesity.

Pregnancy and obesity are frequently associated with diminished insulin sensitivity, which is normally compensated for by an expansion of the functional β cell mass that prevents chronic hyperglycemia and development of diabetes mellitus. The molecular basis underlying compensatory β cell mass expansion is largely unknown. We found in rodents that β cell mass expansion during pregnancy and obesity is associated with changes in the expression of several islet microRNAs, including miR-338-3p. In isolated pancreatic islets, we recapitulated the decreased miR-338-3p level observed in gestation and obesity by activating the G protein-coupled estrogen receptor GPR30 and the glucagon-like peptide 1 (GLP1) receptor. Blockade of miR-338-3p in β cells using specific anti-miR molecules mimicked gene expression changes occurring during β cell mass expansion and resulted in increased proliferation and improved survival both in vitro and in vivo. These findings point to a major role for miR-338-3p in compensatory β cell mass expansion occurring under different insulin resistance states.

Web 2.0 y redes sociales, experiencias innovadoras en el SSPA

Boletín semanal para profesionales sanitarios de la Secretaría General de Salud Pública y Participación Social de la Consejería de Salud