Related factors to human toxocariasis in a rural community of Argentina

The objective of this study was to evaluate the relationship between toxocariasis frequency and demographic, environmental, sanitary variables, eosinophylia, and other intestinal parasites in a rural population of Argentina. Serological examination of 100 individuals was carried out by using ELISA technique for the detection of anti-toxocara antibodies. Eosinophiles in peripheral blood, presence of intestinal parasites, and demographic, environmental, and socio-cultural data were evaluated. Eighty-one feces samples of dogs belonging to the studied people were analyzed to detect eggs of Toxocara canis. Thirty of them were from 30 dogs and 51 were pools from dog feces. Samples of dirt from around the homes (n: 47) and from public park (n: 4) were taken. To determine the associations, the c² and Fisher tests were used. The seroprevalence was 23%. Eosinophilia in peripheral blood was detected in 86.95% seropositive individuals and in 37.66% seronegative individuals (p < 0.001, OR = 11.03). Of the 23 people with positive serology, 69.56% had at least one intestinal parasite. All individuals with positive serology had dogs in their homes. Among the dog owners there was a significant association between the presence of anti-toxocara antibodies and home flooding. Eggs of T. canis were detected in the feces of 5/81 dogs and three of these dogs belonged to individuals with positive serology. Eggs of Toxocara spp. were found in 41.17% of the dirt samples, eight of which came from the area surrounding the homes of individuals with positive serology (p = 0.032; OR = 4.36). Taking into account all the variables influencing the frequency of toxocariasis in this population, the implementation of Public Health programs specifically focused on anti-parasitic treatment of dogs is recommended.

Winter survival of immature instars of Mansonia indubitans Dyar & Shannon and Mansonia titillans Walker (Diptera: Culicidae), in Buenos Aires, Argentina

We conducted a whole year research on the ecology of Mansonia indubitans and Ma. titillans in Macáes Pond, Costanera Sur Reserve, Buenos Aires, Argentina. The usage of different floating plants by immature instars and their overwintering was analized. The percentage of usage of the available floating macrophytes (Pistia, Limnobium, and Salvinia) by the larvae and pupae was studied. Also, we defined positivity (P+) as the percentage of plants with immature instars for each plant genus on a monthly basis. Ma. immature instars were captured throughout the year and Pistia was the resource most commonly exploited by the mosquitoes. The percentage of fourth-instar larvae and pupae on Pistia roots with respect to total immature instars captured was assessed on a monthly and seasonal basis. The proportion of fourth-instar larvae and pupae from both species of Mansonia on water lettuce roots, showed significant differences between months and seasons. Our results suggest that the populations of Ma. indubitans and Ma. titillans in Macáes Pond, survive during winter mainly as fourth-instar larvae.

Tegumentary leishmaniasis outbreak in Bella Vista City, Corrientes, Argentina during 2003

Bella Vista City, Corrientes, Argentina, reported an epidemic outbreak of tegumentary leishmaniasis during 2003. The mean age of the 31 cases was 25.0 ± 13.7 years old, with a sex ratio male:female 1.8, and without mucosal involvement. They clustered in two contiguous neighbourhoods, 96% in the periurban border and 4% in the peripheral outskirts. The transmission peak was estimated to have occurred during April 2003. Four species (3608 sand flies) were captured in nine sites: Lutzomyia neivai (90.1%), Lu. pessoai (8.9%), Lu. migonei (0.8 %), and Brumptomyia avellari (0.2 %). The outskirts/rural capture ratio of Lu. neivai was up to 3, and the outskirts/periurban up to 200. Therefore, the 'urban' transmission in this southernmost known focus is still an ecotone-border associated risk. The changes in human distribution or activities, patches of the secondary vegetation, periurban streams, rainfall of the previous year, and river period floods could all contribute to 'urban' outbreaks in the region. Tegumentary leishmaniasis risk should be assessed for any project that involves changes in land use throughout an endemic area.

Intermediate and definitive hosts of Schistosoma mansoni in Corrientes province, Argentina

Corrientes province is located in the humid subtropical region of Argentina northeast on the left riverbank of Paraná River in the border with the South of Brazil. This is a region without schistosomiasis but planorbid and rodents that would serve as host of the life cycle of Schistosoma mansoni inhabit here. The objective of this work is to know the role of rodent as definitive host of schistosomiasis. Biomphalaria tenagophila (4 to 8 mm Ø) from Maloyas, exposed each to 10 miracidia of SJ2 strain of S. mansoni natives from Brazil were susceptible (5%). The degree of compatibility was Class II of Frandsen. Five wild rodents captured in the same ecological niche were exposed transcutaneously to infection with 40 cercariae for animal: two Olygoryzomys flavescens, two Holochilus braziliensis, and one Scapteromys tuncidus. Only one H. braziliensis eliminated eggs in feces. Prepatent period was of 83 days. With these feces, two of six (33.3%) B. tenagophila from Maloyas were infected with miracidium. It was demonstrated, in an area free of schistosomiasis, that life cycle S. mansoni is closed with planorbid and rodents that live in the same ecological niche.

Infestation of rural houses by Triatoma infestans in the region of Los Llanos (La Rioja, Argentina)

Vectorial transmission of Chagas disease has been strongly reduced in most parts of the Southern Cone countries of South America, except in the Gran Chaco region of Argentina, Bolivia, and Paraguay. Given periodical interruptions of the vector control programmes in the endemic region of the Gran Chaco of Argentina, the vectorial transmission of the disease has been increasing during the last years. From the beginning of 2004, the provincial Ministry of Health of La Rioja, Argentina, started a vector control programme to cover the rural houses of the Los Llanos area in the southwestern area of the Gran Chaco region. This article reports the result of a standardized entomological survey and insecticide application against Chagas disease vectors in the intra and peridomestic structures of the rural houses of Los Llanos. A total of 4062 houses were inspected, of which 46.8% were found to be infested by Triatoma infestans. Infestation by vector species other than T. infestans was less than 0.5%(T. eratyrusiformis and T. platensis). Intradomestic infestation was found in 27.2%, whereas peridomestic infestation was found in 39.3% of the houses. The lowest figure of intradomestic infestation was 6.6% (Department F Varela), and the highest value of intradomestic infestation was 45.1% (Department Independencia). In spite of the demonstrated success of vector control elsewhere, this study shows that the vector populations are susceptible to pyrethroid insecticides in the southern area of the Gran Chaco of Argentina, that there still are regions where rural houses show heavy infestation by T. infestans associated with big peridomestic structures and that the vectorial transmission of the Chagas disease will continue, unless a sustained and well organized vector control effort is installed in the region.

Biomphalaria tenagophila potencial vector of Schistosoma mansoni in the Paraná River basin (Argentina and Paraguay)

Susceptibility and compatibility experiments were carried out with 700 Biomphalaria tenagophila from the Paraná River basin exposed to infection with Schistosoma mansoni. Individual infection was performed with 10 miracidia of SJ2 strain from the Paraiba valley (Brazil) originally infective to B. tenagophila. These snails were laboratory-breed progeny of B. tenagophila collected from six localities of Argentina and one from Paraguay. From Argentina: Rincón de Vences (7%) and Posadas (11%) became infected with S. mansoni and the calculation of Frandsen's index (TCP/100) shows that they were Class II poorly compatible. Those snails from Goya (22%), Maloyas (5%), and Berón de Astrada (3%) were Class III compatible to the S. mansoni. None of the 100 snails exposed from Caá-Catí became infected (Class 0 incompatible). Tested samples from Paraguay (Encarnación) were infected (20%) and compatible (Class III). It was also studied the persistence of the infection in 244 snails of the first generation (F1) of those that were susceptible from three places. It was demonstrated an increment of the susceptibility in the F1 from Maloyas (chi2 = 27.22; p = 0.0001) and Posadas (chi2 = 4.24; p = 0.04). The results point out the possibility that schistosomiasis might be able to spread into the Paraná River basin where B. tenagophila exists.

New record and larval habitats of Culex eduardoi (Diptera: Culicidae) in an irrigated area of Patagonia, Chubut Province, Argentina

The object of the present work was to identify the larval habitats of Culex eduardoi and to determine the microenvironmental conditions related to their presence in different artificial freshwater environments (temporary, semi-permanent, irrigation ditches, and drainage ditches) in tillable areas of Chubut Province, Argentina. This report represents the first record of Cx. eduardoi from this Province and extends its range to latitude 45°S. Immature stages of Cx. eduardoi were found in 8 out of 109 (7.3 %) freshwater habitats and were significantly more prevalent in semi-permanent water bodies. Positive sites had significantly larger surface areas and more vegetation cover than negative sites.

Identification of hepatitis C virus subtype 2c by sequencing analysis in patients from Córdoba, Argentina

In Argentina, most information on hepatitis C virus (HCV) genotype distribution comes from studies carried out in Buenos Aires (east province). In order to identify HCV subtypes in central Argentina, nucleotide sequencing of core region was performed in samples from 36 patients living in Córdoba, the second most populated province of Argentina. The sequence analysis identified subtype 2c as the most prevalent (50%), followed by subtype 1b (33%) and to a lesser extent by subtypes 1a (11%), 3a (3%) and 4a (3%). This is the first report of circulation of HCV subtype 2c in this region of Argentina and also such high prevalence has never been found before in the genotype distribution of South America.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Aedes aegypti, Aedes albopictus, and dengue in Argentina: current knowledge and future directions

Since the reinfestation of South American countries by Ae. aegypti, dengue fever (DF) and dengue hemorrhagic fever (DHF) have become a major public health concern. The aim of this paper was to review the information related with Aedes vectors and dengue in Argentina since the reintroduction of Ae. aegypti in 1986. The geographic distribution of Ae. albopictus is restricted to the Northeast, and that of Ae. aegypti has expanded towards the South and the West in comparison with the records during the eradication campaign in the 1960s. Since 1998, 4,718 DF cases have been reported concentrated in the provinces of Salta, Formosa, Misiones, Jujuy and Corrientes. Despite the circulation of three dengue virus serotypes (DENV-1, -2 and -3) in the North of the country, DHF has not occurred until the present. The information published over the last two decades regarding mosquito abundance, temporal variations, habitat characteristics, competition, and chemical and biological control, was reviewed. Considering the available information, issues pending in Argentina are discussed. The presence of three DENV, the potential spread of Ae. albopictus, and the predicted climate change suggest that dengue situation will get worse in the region. Research efforts should be increased in the Northern provinces, where DHF is currently an actual risk.

First genotyping of Giardia lamblia from human and animal feces in Argentina, South America

The purpose of this study was to investigate the genotypes of Giardia lamblia from human and animal feces and their epidemiological and clinical characteristics in Argentina, South America. Seventy isolates, 60 from humans (adults and children), eight from dogs and two from cows were processed by polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism. Data corresponding to demographic, socio-cultural and environmental variables and presence/absence of signs/symptoms were collected. The triosephosphate isomerase gene was amplified from 43 (71.66%) of the 60 human fecal samples. Among these, 3/43 (6.98%) were genotype AII and 40/43 (93.02%) were genotype B. Assemblage AII was detected in three children who lived together in a shantytown and they were oligosymptomatic and none had diarrhea. This genotype was not found in animals. Genotype B showed a high prevalence in both adults and children. It was also found in polysymptomatic people, many of whom presented diarrhea. It was also found only in one dog. The present study represents the first contribution to the knowledge of G. lamblia genotypes in Argentina.

First visceral leishmaniasis focus in Argentina

An eight-year old boy from Posadas (27º 23'S, 55º 54'W) was diagnosed with visceral leishmaniasis (VL) during 2006. Lutzomyia longipalpis was discovered in the backyard of his house, while the spread of canine visceral leishmaniasis was confirmed in Posadas. This is the southernmost report of a VL transmission focus and the first in Argentina.

Urban distribution of Phlebotominae in a cutaneous leishmaniasis focus, Argentina

Urbanization and vector domestication are currently proposed as factors that contributed to the recent increase of American cutaneous leishmaniasis (ACL). Is likely also urban transmission? Oran is the main city in the Argentinean hyper-endemic area of ACL, and human cases in urban residences are usually reported. In order to assess the spatial distribution of risk, phlebotomine traps were located in different environments of Oran. A total of 7,787 sand flies were captured: Lutzomyia neivai (98.1%), Lutzomyia migonei (1.2%), Lutzomyia cortelezzii (0.7%), and one Lutzomyia shannoni. During the season of transmission (April-May) a single sand fly was obtained in one out of five urban sites, while a trap in a peri-urban pigsty captured up to 2,985 Lu. neivai/night. Captures performed in the other season of vector activity (September-October) revealed that small-scale changes in the pigsty environment resulted in noticeable changes in the abundance of Lu. neivai. In addition, in a new neighbourhood, on the fringe of the city, 1,073 Lu. neivai/site were captured in the forested edge but one in the yard of the houses. Therefore, in this urban ACL focus the human-vector effective contact risk is still associated with peri-urban vegetation and ecotone modifications despite the urban residence of the cases.

Phlebotominae (Diptera: Psycodidae) fauna in the Chaco region and Cutaneous Leishmaniasis transmission patterns in Argentina

In Argentina, the incidence of American Cutaneous Leishmaniasis (ACL) has shown a steady increase over the last few decades. In the Chaco biogeographical region, specifically, several outbreaks of ACL were recently reported in addition to the usual time-space scattering of ACL cases. However, little is known about the sandfly composition in the eastern, humid Chaco (HC) region or the western, dry Chaco (DC) region. Therefore, phlebotomine captures were performed throughout this region and an analysis of the distribution of reported ACL cases was conducted in order to assess the vector diversity in ACL endemic and epidemic scenarios in the Chaco region. The results support the hypothesis of two distinct patterns: (1) the DC, where Lutzomyia migonei was the most prevalent species, had isolated ACL cases and a zoonotic cycle; (2) the HC, where Lutzomyia neivai was the most prevalent species, had an increase in ACL incidence and outbreaks and an anthropozoonotic cycle. The epidemic risk in the Chaco region may be associated with the current climate trends, landscape modification, connection with other ACL foci, and Lu. neivai predominance and abundance. Therefore, changes in sandfly population diversity and density in the Chaco region are an indicator of emergent epidemic risk in sentinel capture sites.

Parasites in rodent coprolites from the historical archaeological site Alero Mazquiarán, Chubut Province, Argentina

The aim of this study was to examine the parasitic remains that were found in rodent coprolites collected from the archaeological site Alero Mazquiarán (Chubut Province, 45º44'15"S, 70°25'9"W), which is assigned to the interface of the Araucanian and Tehuelche cultures, dated at 212 ± 35 years B.P. The faecal material from two unidentified rodent species (X-10 and X-11) was collected from one human pelvic cavity found in a multiple burial. The faecal samples were processed and examined using paleoparasitological procedures. The X-10 coprolites were positive for eggs of Monoecocestus sp. (Cestoda: Anoplocephalidae) and the X-11 faeces were positive for Pterygodermatites sp. (Nematoda: Rictulariidae), Trichosomoides sp. (Nematoda: Trichosomoididae) and Monoecocestus sp. In this study, we discuss parasitic life cycles, the zoonotic importance of parasites and the behaviour of the aboriginal people.