'Shades of the Prison-House': 'Walking' Stewart, Michel Foucault and the Making of Wordsworth's 'two consciousnesses''

Grovier, Kelly, 'Shades of the Prison-House': 'Walking' Stewart, Michel Foucault and the Making of Wordsworth's 'two consciousnesses'' Studies in Romanticism (2005) 44 (3) pp.341-66 RAE2008

W stronę estetyki egzystencji: Michel Foucault

„Dziś jego postawa zapiera dech. Dać żyjącym exempla...”, powiada Paul Veyne w eseju Ostatni Foucault i jego moralność, i powiada tak o Foucault, ale gdy się nad tym zastanowić, w tradycji filozoficznej można odnaleźć cały ciąg postaci, które w pewnych okresach życia pragnęły jednego - właśnie chciały „dać żyjącym exempla”. Takim przykładem wśród jeszcze nie piszących filozofów mógłby być Sokrates. Tacy byli cynicy, a zwłaszcza bodaj najgłośniejszy z nich, Diogenes. Tacy wreszcie byli i stary Kant, i stary Nietzsche. Ich życie i ostatnie dzieła to często swoiste podręczniki życia, jednak nie tyle zobowiązujące powszechnością i obiektywnością wypowiadanych twierdzeń, co raczej przekonujące subiektywnością i jednostkowością przykładu. Każdy z nich, na swój sposób, dawał przykład jako filozof. Filozofował, dając przykład — swoim życiem, swoim dziełem. Czasami i jednym, i drugim. Istnieje grono filozofów, których życie było niezwykle blisko związane z działalnością filozoficzną, u których często trudno oddzielić filozofię od życia, u których konstytuuje się (Foucaulta) „ethos, filozoficzny sposób życia.” Sokrates, który nie ucieka przed sądem, choć może, i nie unika śmierci, choć może; Diogenes, kochany przez Ateńczyków skandalista, o którym Żywoty i poglądy słynnych filozofów powiadają, że „w byle jakim miejscu załatwiał wszystkie swoje sprawy”; Kant, który przez całe życie wstaje dokładnie o 4:55 na hasło swojego sługi, Lampego, Es ist Zeit, Herr Professor! i którego przechadzki po Królewcu mogą zastępować wskazania zegara; Nietzsche kończący w Turynie Ecce homo, jakby w przewidywaniu zbliżającej się katastrofy; i wreszcie umierający na AIDS i gorączkowo poprawiający na szpitalnym łóżku ostatnie dwa tomy Historii seksualności Michel Foucault (pytanie o splot jego własnego życia z ostatnim fragmentem jego dzieła jest pytaniem niezwykle trudnym, a odpowiedzi nie są jednoznaczne). Można by powiedzieć, iż każdy z nich pragnął wzmocnić swoją filozofię przykładem swojego życia. Asceza Kanta jest przecież nieodłączna od jego etyki, „troska o siebie” Foucaulta jest nieodłączna od jego „estetyki egzystencji”, śmierć Sokratesa i Nietzschego odejście od świadomego życia jedynie wzmacniają moc ich filozoficznych i etycznych wyborów (można by wręcz zastanawiać się, co stałoby się z Sokratesa „przykładem”, gdyby zdecydował się na ucieczkę z Aten, podobnie z myślą Nietzschego, gdyby, jak Hegel pod koniec życia, jedynie grał w karty...). Kant w trzeciej części Sporu fakultetów, Nietzsche w Ecce homo, Foucault w ostatnich częściach Historii seksualności (i pracach ją dopełniających), poza wszystkim innym, dają siebie za przykład: nie tyle od razu i po prostu wart naśladowania, lecz właśnie na początek jedynie wart przemyślenia. Paradoksalnie, to właśnie w ostatniej pracy Kanta i ostatniej pracy Nietzschego ich życie splata się z dziełem w jeden węzeł, to książki pisane własną krwią (jak powiedziałby Bataille, uważny czytelnik Nietzschego), własnym życiem.

Jeannette Colombel, Michel Foucault, Paris :Editions Odile Jacob, 1994. 296 p.

Paris

New public management of Higher education, Foucault and power

The theory of New Public Management (NPM) suggest that one of the features of advanced liberal rule is the tendency to define social, economic and political issues as problems to be solved through management. This paper argues that the restructuring of Higher Education (HE) in many Western countries since the 1980s has involved a shift from an emphasis on administration and policy to one of its efficient management. Utilising Foucault’s concept of governmentality rather than the liberal discourse of management as a politically neutral technology, managerialism can be seen as a newly emergent and increasingly rationalised disciplinary regime of governmentalising practices in advanced liberalism. As such the contemporary University as an institution governed by NPM can be demonstrated to have emerged not as the direct outcome of democratic policies that have rationalised its activities (so that the emancipatory aims of personal development, an educated workforce and of true research can be fully realised), nor can it be understood as the instrument through which individuals or self-realising classes are defeated through the calculations of the state acting on behalf of economic interests, rather it can be seen as the contingent and intractable outcome of the complex power/knowledge relations of advanced liberalism. I analyse the interlocking of the ‘tutor-subject’ and ‘student-subject’ as a local enacting of policy discourse informed by the NPM of HE that reshapes subjectivity and retunes the relationship between tutor and student. I put forward suggestions for how resistance to these new modes of disciplinary subjectification can be enacted.

La otra Ley de Foucault. Una lectura crítica

Few studies have addressed the relationship between law and power in the works of Michel Foucault. Some authors emphasize that law performs a completely secondary role in the diagram of power of modernity, while others argue that there is a close link between power relations and the law. Foucault's Law by Golden and Fitzpatrick aims to renew these discussions and reconstruct another law of Foucault. In this paper I make a critical reading of this work, highlighting the faulty presentation that the authors carried out of the works of Foucault.

Michel Foucault and Dorothy Smith in Case File Research: Strange Bedfellows or Complimentary Thinkers?

The aim of this article is to provide an exploration how the work of two theorists with notably different stances could be used effectively to enhance critical research methods in relation to the history of child welfare social work. The design and implementation of child welfare policies, practices and discourses could considerably benefit from a more historically well grounded scholarship that enables actors to connect their present concerns with the broader historical dynamics of social regulation. The article reports on how the work of Michel Foucault and Dorothy E. Smith might be considered in parallel as two different perspectives to the same scene in time and place. The differences and similarities in their approaches are explored with an emphasis on concepts most relevant to researching child welfare archives including discourse, text, the subject and power-knowledge. The article concludes with a commentary on further development to take forward this methodological analysis.

The overlap between war and crime: unpacking Foucault and Agamben’s studies within the context of the war on terror

This article will consider the current convergence between war and crime by unpacking Foucault’s analysis of power and Agamben’s elaboration on the conjunction between the banning of a life and the constitution of the polity. It will show that these perspectives link together crime and war as mechanisms that contribute to the governance of the population by legitimating authority and their use of force through the military and the police while excluding part of the population. It will expose how these convergences highlight the problem of the political in the constitution of the social order at the global level. In the current contingency, crime and war are strongly implicated in the crucial political function of calling people to share their similarities and differences, and yet are not the best mechanisms for dealing with the sharing of a world in common.