Response of bat species to sylvo-pastoral abandonment

We assessed the effect of abandonment of sylvo-pastoral practices in chestnut orchards (Castanea sativa) on bats in southern Switzerland to determine practical recommendations for bat conservation. We compared bat species richness and foraging activities between traditionally managed and unmanaged chestnut orchards, testing the hypothesis that managed orchards provide better foraging opportunities and harbour more bat species. Echolocation calls of foraging bats were sampled simultaneously at paired sites of managed and unmanaged orchards using custom made recorders. Vegetation structure and aerial insect availability were sampled at the recording sites and used as explanatory variables in the model. In a paired sampling design, we found twice the number of bat species (12) and five times higher total foraging activity in the managed chestnut orchards compared to the unmanaged ones. Bat species with low flight manoeuvrability were 14 times more common in managed orchards, whereas bats with medium to high manoeuvrability were only 5 times more common than in abandoned orchards. The vegetation structure was less dense in managed orchards. However, management did not affect relative insect abundance. Bats primarily visited the most open orchards, free of undergrowth. As a result of restricted access into the overgrown forests, the abandonment of chestnut orchards leads to a decline in bat species richness and foraging activities. Continued management of chestnut orchards to maintain an open structure is important for the conservation of endangered bat species in the southern Swiss Alps.

Resistance of schistosomes to hycanthone and oxamniquine

Genetic crosses between phenotypically resistant and sensitive schistosomes demonstrated that resistance to hycanthone and oxamniquine behaves like a recessive trait, thus suggesting that resistance is due to the lack of some factor. We hypothesized that, in order to kill schistosomes, hycanthone and oxamniquine need to be converted into an active metabolite by some parasite enzyme wich, if inactive, results in drug resistance. Esterification of the drugs seemed to be the most likely event as it would lead to the production of an alkylating agent upon dissociation of the ester. An artificial ester of hycanthone was indeed active even in resistant worms, thus indirectly supporting our hypothesis. In addition, several lines of evidence demonstrated that exposure to hycanthone and oxamniquine results in alkylation of worm macromolecules. Thus, radioactive drugs formed covalent bonds with the DNA of sensitive (but not of resistant) schistosomes; an antiserum raised against hycanthone detected the presence of the drug in the purified DNA fraction of sensitive (but not of resistant) schistosomes; a drug-DNA adduct was isolated from hycanthone-treated worms and fully characterized as hycanthone-deoxyguanosine.

Host-microorganism interactions in lung diseases.

Until recently, the airways were thought to be sterile unless infected; however, a shift towards molecular methods for the quantification and sequencing of bacterial DNA has revealed that the airways harbour a unique steady-state microbiota. This paradigm shift is changing the way that respiratory research is approached, with a clear need now to consider the effects of host-microorganism interactions in both healthy and diseased lungs. We propose that akin to recent discoveries in intestinal research, dysbiosis of the airway microbiota could underlie susceptibility to, and progression and chronicity of lung disease. In this Opinion article, we summarize current knowledge of the airway microbiota and outline how host-microorganism interactions in the lungs and other tissues might influence respiratory health and disease.

Frailty and use of health and community services by community-dwelling older men: the Concord Health and Ageing in Men Project.

BACKGROUND: frailty is a concept used to describe older people at high risk of adverse outcomes, including falls, functional decline, hospital or nursing home admission and death. The associations between frailty and use of specific health and community services have not been investigated. METHODS: the cross-sectional relationship between frailty and use of several health and community services in the last 12 months was investigated in 1,674 community-dwelling men aged 70 or older in the Concord Health and Ageing in Men study, a population-based study conducted in Sydney, Australia. Frailty was assessed using a modified version of the Cardiovascular Health Study criteria. RESULTS: overall, 158 (9.4%) subjects were frail, 679 (40.6%) were intermediate (pre-frail) and 837 (50.0%) were robust. Frailty was associated with use of health and community services in the last 12 months, including consulting a doctor, visiting or being visited by a nurse or a physiotherapist, using help with meals or household duties and spending at least one night in a hospital or nursing home. Frail men without disability in activities of daily living were twice more likely to have seen a doctor in the previous 2 weeks than robust men (adjusted odds ratio 2.04, 95% confidence interval 1.21-3.44), independent of age, comorbidity and socio-economic status. CONCLUSION: frailty is strongly associated with use of health and community services in community-dwelling older men. The high level of use of medical services suggests that doctors and nurses could play a key role in implementation of preventive interventions.

Genetic differentiation in two European tree frog (Hyla arborea) metapopulations in contrasted landscapes of Western Switzerland

The survival of threatened species as the European tree frog (Hyla arborea) is strongly dependent on the genetic variability within populations, as well as gene flow between them. In Switzerland, only two sectors in its western part still harbour metapopulations. The first is characterised by a very heterogeneous and urbanized landscape, while the second is characterised by a uninterrupted array of suitable habitats. In this study, six microsatellite loci were used to establish levels of genetic differentiation among the populations from the two different locations. The results show that the metapopulations have: (i) weak levels of genetic differentiation (FST within metapopulation ≈ 0.04), (ii) no difference in levels of genetic structuring between them, (iii) significant (p = 0.019) differences in terms of genetic diversity (Hs) and observed heterozygozity (Ho), the metapopulation located in a disturbed landscape showing lower values. Our results suggest that even if the dispersal of H. arborea among contiguous ponds seems to be efficient in areas of heterogeneous landscape, a loss of genetic diversity can occur.

Female-biased infection and transmission of the gastrointestinal nematode Trichuris arvicolae infecting the common vole, Microtus arvalis.

Previous studies addressing the importance of host gender in parasite transmission have shed light on males as the more important hosts, with the higher transmission potential of males being explained by the fact that they often harbour higher parasite loads than females. However, in some systems females are more heavily infected than males and may be responsible for driving infection under such circumstances. Using a wild population of common voles (Microtus arvalis), we showed that females were more frequently infected by the intestinal nematode Trichuris arvicolae than males (i.e. prevalence based on the presence of eggs in the faeces) and that females were shedding greater numbers of parasite eggs per gram of faeces (EPG) than males. By applying an anthelmintic treatment to either male or female voles, we demonstrated that treating females significantly reduced parasite burdens (i.e. prevalence and EPG) of both male and female hosts, while treating males only reduced parasite burden in males. These findings indicate that in this female-biased infection system females play a more important role than males in driving the dynamics of parasite transmission.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Phylogeny and evolution of the aspartyl protease family from clinically relevant Candida species

Aspartyl proteases are a class of enzymes that include the yeast aspartyl proteases and secreted aspartyl protease (Sap) superfamilies. Several Sap superfamily members have been demonstrated or suggested as virulence factors in opportunistic pathogens of the genus Candida. Candida albicans, Candida tropicalis, Candida dubliniensis and Candida parapsilosis harbour 10, four, eight and three SAP genes, respectively. In this work, genome mining and phylogenetic analyses revealed the presence of new members of the Sap superfamily in C. tropicalis (8), Candida guilliermondii (8), C. parapsilosis(11) and Candida lusitaniae (3). A total of 12 Sap families, containing proteins with at least 50% similarity, were discovered in opportunistic, pathogenic Candida spp. In several Sap families, at least two subfamilies or orthologous groups were identified, each defined by > 90% sequence similitude, functional similarity and synteny among its members. No new members of previously described Sap families were found in a Candida spp. clinical strain collection; however, the universality of SAPT gene distribution among C. tropicalis strains was demonstrated. In addition, several features of opportunistic pathogenic Candida species, such as gene duplications and inversions, similitude, synteny, putative transcription factor binding sites and genome traits of SAP gene superfamily were described in a molecular evolutionary context.

Plasmid-mediated quinolone resistance in Australia

The aim of this study was to search for plasmid-encoded quinolone resistance determinants QnrA and QnrS in fluoroquinolone-resistant and extended-spectrum beta-lactamase (ESBL)-producing enterobacterial isolates recovered in Sydney, Australia, in 2002. Twenty-three fluoroquinolone-resistant, of which 16 were also ESBL-positive, enterobacterial and nonrelated isolates were studied. PCR with primers specific for qnrA and qnrS genes and primers specific for a series of ESBL genes were used. A qnrA gene was identified in two ESBL-positive isolates, whereas no qnrS-positive strain was found. The QnrA1 determinant was identified in an Enterobacter cloacae isolate and in a carbapenem-resistant Klebsiella pneumoniae isolate, both of which expressed the same ESBL SHV- 12. Whereas no plasmid was identified in the E. cloacae isolate, K. pneumoniae K149 possessed two conjugative plasmids, one that harbored the qnrA and bla (SHV)-12 genes whereas the other expressed the carbapenemase gene bla (IMP-4). The qnrA gene, was located in both cases downstream of the orf513 recombinase gene and upstream of the qnrA1 gene, a structure identical to that found in sul1-type integron In36 and qnrA-positive strains from Shanghai, China. However, the gene cassettes of the sul1-type integrons were different. This study identified the first plasmid-mediated quinolone resistance determinant in Enterobacteriaceae in Australia.

Hepatitis C virus nonstructural protein 4B: a journey into unexplored territory.

Hepatitis C virus (HCV) is a positive-strand RNA virus that replicates its genome in a membrane-associated replication complex. Nonstructural protein 4B (NS4B) induces the specific membrane alteration, designated as membranous web (MW), that harbours this complex. HCV NS4B is an integral membrane protein predicted to comprise four transmembrane segments in its central part. The N-terminal part comprises two amphipathic alpha-helices of which the second has the potential to traverse the membrane bilayer, likely upon oligomerisation. The C-terminal part comprises a predicted highly conserved alpha-helix, a membrane-associated amphipathic alpha-helix and two reported palmitoylation sites. NS4B interacts with other viral nonstructural proteins and has been reported to bind viral RNA. In addition, it was found to harbour an NTPase activity. Finally, NS4B has recently been found to have a role in viral assembly. Much work needs to be done with respect to further dissecting these multiple functions as well as providing a refined membrane topology and complete structure of NS4B. Progress in this direction should yield important insights into the functional architecture of the HCV replication complex and may reveal new opportunities for antiviral intervention against a leading cause of chronic hepatitis, liver cirrhosis and hepatocellular carcinoma worldwide.

A new perspective on the zoogeography of the sibling mouse-eared bat species Myotis myotis and Myotis blythii: Morphological, genetical and ecological evidence

The actual geographic distribution of the two sibling mouse-eared bat species Myotis myotis and Myotis blythii, which occur widely sympatrically in the western Palaearctic region, remains largely controversial. This concerns particularly the specific attribution of marginal populations from the Mediterranean islands and from adjacent areas of North Africa and Asia, which are morphologically intermediate between continental M. myotis and M. blythii from Europe. This study attempts to clarify this question by using four different approaches: cranial morphology, external morphology, genetics and trophic ecology. The three latter methods show unambiguously that North Africa, Malta, Sardinia and Corsica are presently inhabited by monospecific populations of M. myotis. In contrast, cranial morphometrics do not yield conclusive results. These results contradict all recent studies, which attribute North African and Maltese mouse-eared bats to M. blythii and consider that Sardinia and Corsica harbour sympatric populations of the two species. As concerns south-eastern populations, doubts are also expressed about the attribution of the subspecific taxon omari which may actually refer to M. myotis instead of M. blythii. Protein electrophoresis is presently the only absolute method available for determining M. myotis and M. blythii throughout their distribution ranges. However, species identification may be approached by relying on less sophisticated morphometrical methods as presented in this study. Species-specific habitat specializations are probably responsible for the differences observed between the geographic distributions of M. myotis and M. blythii, as they provide a logical groundwork for a coherent model of speciation for these two bat species.

Clinical data and molecular analysis of Mycobacterium tuberculosis isolates from drug-resistant tuberculosis patients in Goiás, Brazil

Drug resistance is one of the major concerns regarding tuberculosis (TB) infection worldwide because it hampers control of the disease. Understanding the underlying mechanisms responsible for drug resistance development is of the highest importance. To investigate clinical data from drug-resistant TB patients at the Tropical Diseases Hospital, Goiás (GO), Brazil and to evaluate the molecular basis of rifampin (R) and isoniazid (H) resistance in Mycobacterium tuberculosis. Drug susceptibility testing was performed on 124 isolates from 100 patients and 24 isolates displayed resistance to R and/or H. Molecular analysis of drug resistance was performed by partial sequencing of the rpoB and katGgenes and analysis of the inhA promoter region. Similarity analysis of isolates was performed by 15 loci mycobacterial interspersed repetitive unit-variable number tandem repeat (MIRU-VNTR) typing. The molecular basis of drug resistance among the 24 isolates from 16 patients was confirmed in 18 isolates. Different susceptibility profiles among the isolates from the same individual were observed in five patients; using MIRU-VNTR, we have shown that those isolates were not genetically identical, with differences in one to three loci within the 15 analysed loci. Drug-resistant TB in GO is caused by M. tuberculosis strains with mutations in previously described sites of known genes and some patients harbour a mixed phenotype infection as a consequence of a single infective event; however, further and broader investigations are needed to support our findings.

Some biological data on cetaceans populations present in the western coasts of Ireland

Ireland’s waters constitute one of the richest habitats for cetaceans in Europe. Marine mammals, particularly cetaceans, are known to be definitive hosts of digestive parasites from the Fm.Anisakidae. The main aim of this study is to collect and compile all the information available out there regarding parasites of the Fm. Anisakidae and their definitive hosts. Secondary objectives are to relate the presence of cetacean species with the presence of parasites of the Fm. Anisakidae and to determine whether this greater number of cetaceans relates to a greater level of parasitism. Prevalence and burdens of anisakids in definitive hosts vary widely with host species, geographic location, and season. Results from several post-mortem exams are given. However, they cannot be compared due to differences in collecting techniques. Anisakis simplex is the most commonly and widespread parasite found in the majority of the samples and in a majornumber of hosts, which include harbour porpoise, short-beaked common dolphin and bottlenose dolphin. Studies on harbour porpoise obtained prevalences of Anisakis spp. of 46% (n=26) and of 100% (n= 12). Another study in common dolphin reported a prevalence of 68% (n=25). Several reasons could influence the variations in the presence of Anisakis. Studies on commerciallyexploited fish have reported prevalences of Anisakis simplex ranging from 65-100% in wildAtlantic salmon and from 42-53.4% in Atlantic cod

Chikungunya virus outbreak in Kerala, India, 2007: a seroprevalence study

India was affected by a major outbreak of chikungunya fever caused by Chikungunya virus (CHIKV) during 2006-2007. Kerala was the worst affected state during 2007 with a contribution of 55.8% suspected cases in the country. However, except for clinically reported case records, no systematic information is available on infection status of CHIKV in the region. Hence, we carried out a post-epidemic survey to estimate seroprevalence status [immunoglobulin G (IgG)] in the community using commercially available indirect immunofluorescence test. This methodology had been reported to be highly specific and sensitive for CHIKV infection. The study area selected was the worst affected mid-highlands region of Kerala which harbour vast area of rubber plantations. The study evidenced 68% of the population to be seropositive for CHIKV IgG. Males were found more affected than females (χ2 = 9.86; p = 0.002). Among males, prevalence was significantly higher in the age classes 21-30 (χ2 = 5.46; p = 0.019) and 31-40 (χ2 = 5.84; p = 0.016) years. This may be due to high occupational risk of the male population engaged in plantation activities exposed to infective bites of Aedes albopictus. The current study provides an insight into the magnitude of CHIKV outbreak in Kerala.