952 resultados para Vacinação Antitumoral
Resumo:
El carcinoma colorrectal es una de las neoplasias más comunes y es la segunda causa de muerte por cáncer luego del cáncer de pulmón. La principal causa de muerte de los individuos que padecen esta enfermedad es la metástasis hepática. La angiogénesis está asociada con la progresión y metástasis de dicho cáncer, afectando la supervivencia del paciente, y ocasionando la mayoría de las muertes. El crecimiento de nuevos vasos sanguíneos en relación al crecimiento tumoral, es un proceso complejo. En 1971, Judat Folkman postuló la hipótesis: “el crecimiento tumoral es angiogénesis dependiente y que la inhibición de la angiogénesis podría ser terapéutica”. La Terapia fotodinámica es una modalidad terapéutica que utiliza compuestos fotosensibilizadores (FSs) que se acumulan en tejidos tumorales y una vez excitados por la luz actúan mediante 3 mecanismos principales: muerte directa de la célula tumoral; daño de la vasculatura tumoral; y respuesta inmunológica. La inhibición del proceso angiogénico presenta claras ventajas debido a la casi inexistencia, en individuos adultos, de neovascularización en condiciones fisiológicas normales. El desarrollo de ambientes celulares de arquitectura tridimensional es clave para simular las condiciones que gobiernan en el microambiente tumoral ya que las interacciones célula - célula juegan un papel clave en eventos fisiológicos tal como la angiogénesis. Por lo tanto, postulamos que el impacto de la TFD sobre los componentes del ambiente tumoral permitirá modular el proceso angiogénico como estrategia antitumoral. Los objetivos planteados son: I) Investigar la susceptibilidad individual de las de células endoteliales y tumorales a la TFD en la expresión y alteración de moléculas relevantes en angiogénesis. II) Examinar la respuesta de “células endoteliales fotosensibilizadas” al estímulo tumoral para comprender la regulación del proceso angiogénico 2D y 3D. III) Examinar la respuesta a la TFD vascular y TFD tumoral, determinando la eficacia de la doble terapéutica en revertir el proceso de angiogénesis 2D y 3D. IV) Investigar la capacidad estimulante de las “células tumorales fotosensibilizadas” de inducir angiogénesis en modelos in vivo. Para cumplir con los objetivos se propone evaluar: a) La expresión de factores proangiogénicos, moléculas de adhesión, invasividad y migración de células microendoteliales humanas y de adenocarcinoma de colon, comparando modelos de monocultivos 2D y 3D. b) La capacidad de las células tumorales, con diferente malignidad, de promover en las células endoteliales tratadas con TFD estímulos de: proliferación, migración, formación de tubos y quimiotáxis. c) La capacidad de la TFD en modular la respuesta parácrina que participa en la progresión tumoral. d) La implicancia en la respuesta a la TFD de factores de crecimiento y receptores celulares por siRNA o anticuerpos bloqueantes. e) La respuesta angiogénica in vivo mediante el uso de implantes de matrigel con células tumorales o sobrenadantes tratados con TFD. Este trabajo aportará conocimientos sobre el dialogo tumor-endotelio y la susceptibilidad de ese estímulo a la TFD. Además, se determinarán blancos terapéuticos que incrementen su efectividad en relación al proceso angiogénico. Las interacciones entre las células tumorales y endoteliales son relevantes en la angiogénesis tumoral. Por ello, nuevas y más eficientes terapéuticas involucran estrategias combinadas que se dirigen hacia las células tumorales y su entorno, el cual está compuesto por células endoteliales, perivasculares, y matriz extracelular. El abordaje de esta problemática de manera integrada hace suponer encontrar una solución más específica al tratamiento del cáncer. Se espera, según los resultados obtenidos, poder optimizar y/o modular la intervención terapéutica de la acción fotodinámica sobre blancos moleculares del proceso angiogénico.
Vacina contra o vírus da influenza e mortalidade por doenças cardiovasculares na cidade de São Paulo
Resumo:
FUNDAMENTO: A influência da vacinação contra o vírus da gripe na mortalidade por doenças cardiovasculares (DCV) é controversa. OBJETIVO: Analisar a mortalidade por DCV antes e depois do início da vacinação contra a gripe na cidade de São Paulo. MÉTODOS: Analisou-se a mortalidade por doenças isquêmicas do coração (DIC), doenças cerebrovasculares (DCbV) e por causas externas (CE) na população da região metropolitana de São Paulo com idade > 60 anos, antes e depois do programa de vacinação contra a gripe. As estimativas da população e os dados de mortalidade foram, respectivamente, obtidos do Instituto Brasileiro de Geografia e Estatística (IBGE; www.ibge.gov.br) e do Ministério da Saúde (www.datasus.gov.br) para o período entre 1980 e 2006. O risco de morte foi ajustado pelo método direto, em que se utilizou a população padrão (mundial) referente a 1960. RESULTADOS: As comparações entre as inclinações das linhas de regressão foram semelhantes para as DCbV (p = 0,931) e CE (p = 0,941), porém, para as DIC (p = 0,022), observou-se significativa redução da linha do período pós-vacina quando comparada com a linha do período pré-vacina. Mudança na tendência da mortalidade após 1996 foi significativa somente para as DIC (p = 0,022), permanecendo inalterada para as DCbV (p = 0,931) e CE (p = 0,941). CONCLUSÃO: A vacinação contra a gripe associou-se a significativa redução da mortalidade por DIC.
Resumo:
O outor estuda os processos de combate aos acidentes pelas picadas dos escorpiões, visando: a) Profilaxia e b) Terapêutica. Refere-se à luta nos campos e nas cidades e aqui, dentro e fora dos domicílios. Assinala os diferentes métodos para o combate a êsses artrópodos peçonhentos. Fala na luta direta, indireta, na vacinação pelo anaveneno, na propaganda pela educação racional da população contra o perigo dos acidentes. Refere-se à "cata" dos escorpiões, à luta química, ao emprêgo de animais escorpiófagos, á feitura de casas e jardins anti-escorpiões. Na primeira parte do presente trabalho o autor trata da luta química pelo d. D. T. contra os tityus bahiensis e serrulatus, concluindo que êste corpo químico é um poderoso elemento de luta contra êstes escorpiões. Na segunda parte do trabalho, o autor trata da terapêutica dos acidentes. Mostra a necessidade do emprêgo convenientemente da única terapêutica racional e eficaz contra a intoxicação escorpiônica: a soroterapia específica. Assinala a necessidade da injeção de doses maciças de um sôro de alta valência, preparado em bovídeos, para evitar o mais possível o choque anafilático, no menor tempo possível após as picadas. Aconselha o empêgo de anaveneno escorpiônico, para vacinação principalmente de crianças de baixa idade, nos lugares fortemente infestados pelos escorpiões (principalmente Tityus serrulatus), maximé quando no local não houver sôro anti-escorpiônico específico, como meio preventivo contra a gravidade das intoxicações. Cita finalmente os trabalhos recentes de Grasset, Shaasfsma e Hodgson, na África do Sul, que confirmam muitas idéias do autor e mostram a unidade universal do síndromo escorpiônico descrito no Brasil.
Resumo:
A profilaxia racional de um doença decorre do melhor e mais profundo conhecimento dela. A do tifo exantematico neotrópico, apesar do que se sabe da doença, não e fácil no Brasil. Uma das maiores dificuldade encontramos nas distancias do nosso "hinterland" e na falta de cultura dos nossos agricultores. O homem se infecta certamente com as raças VB, VA e VA do virus brasileiro: 1.°) no campo, nas matas e nas macegas; 2.°) dentro dos domicílios ou nos arredores dêstes. Os primeiros constitúem de regra, os casos insulados do mal. Os segundos fazem parte, não raro, dos focos domiciliares macicos, com 2, 5, 7 e até 12 casos na mesma casa. São responsáveis, pelos primeiros, os carrapatos, principalmente o Amblyomma cayennense e o Amblyomma brasiliense, mormente quando no estado de ninfas, dada a herança habitual das infecções nesses artrópodos, que se infestam em animais silvestres, depositários do virus. São responsáveis pelos segundos, os "Cimex lectularius", percevejos dos leitos e as ninfas e larvas dos carrapatos, deixadas cair junto aos domicílios ou mesmo dentro deles. A profilaxia racional e completa da doença entre nós compreende: 1.°) Descarrapatização das zonas infestadas, por meio de leis apropriadas, coercitivas e aplicadas sem excepção; 2.°) Combate aos cães vadios, cabritos e outros animais portadores do virus; 3.°) Queima dos pastes, campos e macegas de fraco valor econômico, principalmente os que confinam com residências; 4.°) A propaganda racional contra esta grave doença exantemática: a) com palestras locais, acompanhadas de fotografias e gráficos expressivos e ao alcance de todos; b) pelo cinema; c) com artigos simples, claros e precisos sôbre a matéria; d) com folhetos apropriados; 5.°) Combater toda a vermina dentro e nas proximidades dos domicílios, 6.°) Demonstrar que é possível, com toda a certeza, evitar a doença, retirando os carrapatos que se prenderem ao corpo, dentro de 12 ou 14 horas após a fixação; 7.°) Aconselhar o emprego do DDT, Gammexame" e Toxafeno" para o expurgo das casas e animais, a fim de combater os carrapatos; 8.°) Vacinação preventiva contra a doença, quando possível, em zonas delimitadas e já civilizadas, feitas principalmente com raças de virus colhidas no Brasil e, se possível, com uma só dose. O autor trabalhou durante algum tempo com a vacina tipo Spencer-Parker. Hoje aconselha o trabalho com a vacina tipo Cox, original ou modificada.
Resumo:
Foi estudada a evolução do sarcoma de Yoshida em ratos esplenectomizados. A remoção do baço favoreceu o desenvolvimento do tumor, indicando que êste órgão perticipa de um mecanismo de defesa antitumoral. Os dados demonstraram também, que o tempo trancorrido entre a esplenectomia e o transplante da neoplasia, é um fator importante na observação do processo. Foram tecidas considerações a respeito dos resultados.
Resumo:
MAGE-encoded antigens, which are expressed by tumors of many histological types but not in normal tissues, are suitable candidates for vaccine-based immunotherapy of cancers. Thus far, however, T-cell responses to MAGE antigens have been detected only occasionally in cancer patients. In contrast, by using HLA/peptide fluorescent tetramers, we have observed recently that CD8(+) T cells specific for peptide MAGE-A10(254-262) can be detected frequently in peptide-stimulated peripheral blood mononuclear cells from HLA-A2-expressing melanoma patients and healthy donors. On the basis of these results, antitumoral vaccination trials using peptide MAGE-A10(254-262) have been implemented recently. In the present study, we have characterized MAGE-A10(254-262)-specific CD8(+) T cells in polyclonal cultures and at the clonal level. The results indicate that the repertoire of MAGE-A10(254-262)-specific CD8(+) T cells is diverse both in terms of clonal composition, efficiency of peptide recognition, and tumor-specific lytic activity. Importantly, only CD8(+) T cells able to recognize the antigenic peptide with high efficiency are able to lyse MAGE-A10-expressing tumor cells. Under defined experimental conditions, the tetramer staining intensity exhibited by MAGE-A10(254-262)-specific CD8(+) T cells correlates with efficiency of peptide recognition so that "high" and "low" avidity cells can be separated by FACS. Altogether, the data reported here provide evidence for functional diversity of MAGE-A10(254-262)-specific T cells and will be instrumental for the monitoring of peptide MAGE-A10(254-262)-based clinical trials.
Resumo:
El limfoma de cèl•lules de mantell (LCM) és un limfoma de cèl•lules B incurable que presenta sobreexpressió de ciclina D1. Això fa necessari el desenvolupament de noves teràpies. Els gens supressors de tumors estan alterats en càncer pel silenciament epigenètic aberrant, com a conseqüència de la desacetilació de les histones dels seus promotors. Els inhibidors de les desacetilases d'histones (HDACi) són nous compostos amb resultats prometedors per al tractament de tumors. L'objectiu principal, i que ha durat 7 mesos, va ser analitzar l'activitat antitumoral de l'àcid hidroxàmic suberoilanílid (SAHA, vorinostat), un HDACi en fase d'assajos clínics per al tractament de varis tumors, en cèl•lules de LCM. Es va analitzar la sensibilitat al SAHA (Merck Pharmaceuticals) en nou línies cel•lulars humanes de LCM, que es diferenciaven en les alteracions genètiques, les característiques replicatives i la sensibilitat als fàrmacs; i cèl•lules primàries de 6 pacients. El SAHA va presentar un efecte citotòxic heterogeni amb DL50 (Dosi Letal 50) de 3.25 μM a &25 μM amb 24 d'incubació. Aquest efecte citotòxic s'incrementava notablement després de 48 hores d'incubació assolint una DL50 de 0.34 a 5.69 μM. Cal destacar que 5 dels 6 casos de les mostres primàries de LCM van mostrar una elevada sensibilitat (DL50 & 8.07 μM). A nivell mecanistic, el SAHA va augmentar l'acetilació de les histones H3 i H4, i va disminuir els nivells de proteïna de la ciclina D1 i c-Flip. La citometria de flux i els anàlisis per Western Blot van posar de manifest que l'efecte citotòxic del SAHA es dóna a través de l'activació de la via mitocondrial de mort cel•lular i la cascada de caspases. El SAHA indueix l'expressió transcripcional de la proteïna proapoptòtica Bmf. Aquests resultats suggereixen que el SAHA podria ser una nova teràpia prometedora per al tractament del LCM.
Resumo:
El principal problema de les teràpies actuals contra el càncer es la baixa especificitat envers les cèl•lules tumorals, cosa que comporta gran quantitat d’efectes secundaris. Per això es important el desenvolupament de nous tipus de teràpies i sistemes d’alliberament efectius per als fàrmacs ja existents al mercat. En la immunoteràpia contra el càncer es pretén estimular el sistema immunològic per a eliminar les cèl•lules canceroses de manera selectiva. En aquest projecte s’han sintetitzat derivats de l’antigen peptídic de melanoma NY-ESO1 i s’ha estudiat la seva capacitat per a estimular el sistema immunològic com a vacunes contra el càncer. També s’han encapsulat el antígens peptídics en liposomes com a adjuvants i sistemes d’alliberament. De totes les variants peptídiques la que resultà més immunogènica fou la que contenia el grup palmitoil i el fragment toxoide tetànic en la seva estructura. La utilització de liposomes com a sistema adjuvant sembla una estratègia interessant per al disseny de vacunes contra el càncer donat que l’encapsulació del pèptid en liposomes va augmentar notablement la resposta immunològica de l’antigen. Per altra banda, s’han desenvolupat dendrímers basats en polietilenglicol com a sistemes alliberadors de fàrmacs per al tractament de tumors. El polietilenglicol és àmpliament utilitzat com a sistema d’alliberament de fàrmacs degut a les seves interessants propietats, augment de la solubilitat i dels temps de residència en plasma, entre d’altres. La metodologia química descrita permet la diferenciació controlada de varies posicions en la superfície del dendrímer a més del creixement del dendrímer fins a una segona generació. S’ha sintetitzat la primera generació del dendrímer contenint el fàrmac antitumoral 5-fluorouracil i s’han realitzat estudis de citotoxicitat comprovant que l’activitat del nanoconjugat és del mateix ordre de magnitud que el 5-fluorouracil sense conjugar.
Resumo:
PURPOSE: Tumor-associated TIE-2-expressing monocytes (TEM) are highly proangiogenic cells critical for tumor vascularization. We previously showed that, in human breast cancer, TIE-2 and VEGFR pathways control proangiogenic activity of TEMs. Here, we examine the contribution of these pathways to immunosuppressive activity of TEMs. EXPERIMENTAL DESIGN: We investigated the changes in immunosuppressive activity of TEMs and gene expression in response to specific kinase inhibitors of TIE-2 and VEGFR. The ability of tumor TEMs to suppress tumor-specific T-cell response mediated by tumor dendritic cells (DC) was measured in vitro. Characterization of TEM and DC phenotype in addition to their interaction with T cells was done using confocal microscopic images analysis of breast carcinomas. RESULTS: TEMs from breast tumors are able to suppress tumor-specific immune responses. Importantly, proangiogenic and suppressive functions of TEMs are similarly driven by TIE-2 and VEGFR kinase activity. Furthermore, we show that tumor TEMs can function as antigen-presenting cells and elicit a weak proliferation of T cells. Blocking TIE-2 and VEGFR kinase activity induced TEMs to change their phenotype into cells with features of myeloid dendritic cells. We show that immunosuppressive activity of TEMs is associated with high CD86 surface expression and extensive engagement of T regulatory cells in breast tumors. TIE-2 and VEGFR kinase activity was also necessary to maintain high CD86 surface expression levels and to convert T cells into regulatory cells. CONCLUSIONS: These results suggest that TEMs are plastic cells that can be reverted from suppressive, proangiogenic cells into cells that are able to mediate an antitumoral immune response. Clin Cancer Res; 19(13); 3439-49. ©2013 AACR.
Resumo:
In the past decades, prognosis of head and neck squamous cell carcinoma (HNSCC) has not improved despite substantial progress in treatment options. Since antitumoral immunity was described, immunotherapy has shown promising results as an adjunctive treatment in various cancer types. Tumor-associated antigens (TAAs) have been identified and shown to stimulate selective T-cell-mediated antitumoral immune response. This article briefly reviews the work done in the field of immunotherapy of HNSCC in the past few years. It gives confidence that immunotherapy may play an important role in the treatment of head and neck squamous cell carcinoma. Among various TAAs, the family of cancer testis antigens (CTAs) may be promising candidates for specific immune therapy in HNSCC. Ongoing studies will confirm whether CTAs may generate an immune response in clinical vaccine trials.
Resumo:
Natural products are an inexhaustible source of compounds with promising pharmacological activities including antiviral action. Violacein, the major pigment produced by Chromobacterium violaceum, has been shown to have antibiotic, antitumoral and anti-Trypanosoma cruzi activities. The goal of the present work was to evaluate the cytotoxicity of violacein and also its potential antiviral properties.The cytotoxicity of violacein was investigated by three methods: cell morphology evaluation by inverted light microscopy and cell viability tests using the Trypan blue dye exclusion method and the MTT assay. The cytotoxic concentration values which cause destruction in 50% of the monolayer cells (CC50) were different depending on the sensitivity of the method. CC50 values were > 2.07 ± 0.08 µM for FRhK-4 cells: > 2.23 ± 0.11 µM for Vero cells; > 2.54 ± 0.18 µM for MA104 cells; and > 2.70 ± 0.20 µM for HEp-2 cells. Violacein showed no cytopathic inhibition of the following viruses: herpes simplex virus type 1 (HSV-1) strain 29-R/acyclovir resistant, hepatitis A virus (strains HM175 and HAF-203) and adenovirus type 5 nor did it show any antiviral activity in the MTT assay. However violacein did show a weak inhibition of viral replication: 1.42 ± 0.68%, 14.48 ± 5.06% and 21.47 ± 3.74% for HSV-1 (strain KOS); 5.96 ± 2.51%, 8.75 ± 3.08% and 17.75 ± 5.19% for HSV-1 (strain ATCC/VR-733); 5.13 ± 2.38 %, 8.18 ± 1.11% and 8.51 ± 1.94% for poliovirus type 2; 8.30 ± 4.24%; 13.33 ± 4.66% and 24.27 ± 2.18% for simian rotavirus SA11, at 0.312, 0.625 and 1.250 mM, respectively, when measured by the MTT assay.
Resumo:
Tumor-infiltrating macrophages typically promote angiogenesis while suppressing antitumoral T cell responses. In this issue of Cancer Cell, Klug and colleagues report that clinically-feasible, low-dose irradiation redirects macrophage differentiation from a tumor-promoting/immunosuppressive state to one that enables cytotoxic T cells to infiltrate tumors and kill cancer cells, rendering immunotherapy successful in mice.
Resumo:
Es presenta una sèrie de conceptes de semblança molecular quàtica i uns procediments associats de càlcul i representació gràfica dels resultats. Donada una sèrie de molècules es poden obtenir diversos tipus de gràfics que mostren les relacions entre elles. Com a exemple d'aplicació d'aquest procés s'estudia una família de drogues antitumorals
Resumo:
BACKGROUND ErbB2-positive breast cancer is characterized by highly aggressive phenotypes and reduced responsiveness to standard therapies. Although specific ErbB2-targeted therapies have been designed, only a small percentage of patients respond to these treatments and most of them eventually relapse. The existence of this population of particularly aggressive and non-responding or relapsing patients urges the search for novel therapies. The purpose of this study was to determine whether cannabinoids might constitute a new therapeutic tool for the treatment of ErbB2-positive breast tumors. We analyzed their antitumor potential in a well established and clinically relevant model of ErbB2-driven metastatic breast cancer: the MMTV-neu mouse. We also analyzed the expression of cannabinoid targets in a series of 87 human breast tumors. RESULTS Our results show that both Delta9-tetrahydrocannabinol, the most abundant and potent cannabinoid in marijuana, and JWH-133, a non-psychotropic CB2 receptor-selective agonist, reduce tumor growth, tumor number, and the amount/severity of lung metastases in MMTV-neu mice. Histological analyses of the tumors revealed that cannabinoids inhibit cancer cell proliferation, induce cancer cell apoptosis, and impair tumor angiogenesis. Cannabinoid antitumoral action relies, at least partially, on the inhibition of the pro-tumorigenic Akt pathway. We also found that 91% of ErbB2-positive tumors express the non-psychotropic cannabinoid receptor CB2. CONCLUSIONS Taken together, these results provide a strong preclinical evidence for the use of cannabinoid-based therapies for the management of ErbB2-positive breast cancer.
Resumo:
O presente estudo objetivou caracterizar a população acometida por meningites por Hib em relação às variáveis demográficas e relativas ao processo saúde-doença, no período de 1992 a 2001, na DIR de Piracicaba, SP, Brasil. Os dados foram coletados a partir de fichas de notificação compulsória, sendo sistematizados através do Programa SINAN. Observou-se que ocorreu um pico de incidência da doença em 1994, e um pico de óbitos em 1999, anteriores à introdução da vacina. Os mais acometidos foram crianças menores de 5 anos, do sexo masculino, confirmando dados de literatura. A maioria dos pacientes foi atendida em unidades hospitalares públicas de Piracicaba e Limeira, referências para as comunidades desses municípios, concretizando um dos princípios do Sistema Único de Saúde (SUS): a regionalização. A introdução da vacina promoveu redução dos casos em cerca de 73%, o que corrobora a sua importância e impele à necessidade de estimular a adesão à vacinação.