1000 resultados para 333.9122
Resumo:
Uma população de milho denominada ESALQ-VD-opaco foi utilizada no presente trabalho para se estimar parâmetros genéticos e fenotípicos associados a caracteres de produtividade, altura da planta e da espiga, % triptofano e % triptofano na proteína. Um total de 364 progenies de meios irmãos foram avaliadas em látices com duas repetições. As estimativas das variâncias genéticas aditivas para produção de grãos (s²A= 333,44 g/pl), altura da planta (s²A= 187,85) e altura da espiga (s²A = 122,08) indicam a existência de suficiente variabilidade genética no material. Para os caracteres de qualidade do grão, detectou-se também suficiente variabilidade aditiva, permitindo obter progressos genéticos com a seleção. Estimativas de correlações genéticas entre produção de grãos e altura de planta e da espiga, foram de baixa magnitude favorecendo a seleção para produtividade sem alterar significativamente altura da planta e da espiga. As correlações genéticas entre produção de grãos e caracteres para qualidade protéica foram positiva para proteína (rA = 0,303), negativa para triptofano (rA = -0,178) e negativa para triptofano na proteína (rA = -0,568). Verificou-se também uma correlação negativa entre % proteína e % triptofano na proteína (rA = -0,591). A população mostra que selecionando-se para produtividade haverá uma redução na qualidade da proteína, contudo existe suficiente variabilidade genética presente que permite melhorar o valor nutricional da semente sem prejuízo para a produtividade de grãos.
Resumo:
The aim of this work was to gain knowledge about reproductive biology of the crab Armases rubripes (Rathbun, 1897) from an estuarine area of the Sepetiba Bay. Samples were taken monthly from February 2003 to January 2004 in the Sahy River estuary (22º56'S; 44º01'W), Rio de Janeiro, Brazil. The crabs were collected by hand during 15-minute catch-effort sessions conducted by two people. In the laboratory, the specimens were separated by sex, carapace width was measured and gonadal stage was checked macroscopically. A total of 830 individuals were caught - 304 males, 373 females (60 ovigerous females) and 153 juveniles. The ovigerous females were found almost year-round, except in November and April, showing a continuous reproductive period. They presented a size range from 8.2 to 15.0 mm carapace width (12.1 ± 1.7 mm). Color and macroscopical aspects determined five gonadal stages for males and females (immature, rudimentary, intermediary, developed and resting). First sexual maturity was estimated at 6.5 mm of carapace width for males and 8.1 mm for females. Individual fecundity varied from 200 to 11,460 eggs (4,458 ± 2,739 eggs). Mean egg size was 0.248 ± 0.026 mm, varying from 0.213 to 0.333 mm, while the volume ranged from 0.0051 to 0.0188 mm³ (0.0082 ± 0.0029 mm³).
Resumo:
Os hemócitos atuam no sistema de defesa contra organismos invasores e partículas estranhas, auxiliando o reconhecimento do que é próprio do corpo dos grastrópodes e o que não é. São escassas as informações e estudos sobre os hemócitos em espécies de moluscos saudáveis (sem infecções), principalmente em Bradybaena similaris (Fèrussac, 1821) and Megalobulimus abbreviatus (Bequaert, 1948). Portanto, este trabalho tem como objetivos a caracterização e quantificação dos hemócitos presentes na hemolinfa destas duas espécies. Neste trabalho, foram identificados três tipos celulares na hemolinfa de ambas espécies: as células redondas, hialinócitos e granulócitos. Os três tipos de hemócitos foram medidos e foi calculada a média do diâmetro total e do núcleo para cada um deles. Para B. similaris, o diâmetro médio das células redondas foi de 10,7 µm, dos hialinócitos foi de 20 µm e dos granulócitos de 25,4 µm. Para M. abbreviatus, o diâmetro médio foi de 11,7 µm para as células redondas, de 21,5 µm para os hialinócitos e de 30,5 µm para os granulócitos. Embora os hialinócitos possuam médias parecidas entre B. similaris e M. abbreviatus, foram detectadas diferenças significativas do diâmetro celular total e diâmetro do núcleo (p<0,0001) dessas células entre as espécies estudadas. A densidade média de células por ml, sem distinção de tipo celular foi de 197.813 células/ml para M. abbreviatus, e de 416.333 células/ml para B. similaris. Diferentemente de outros gastrópodes, os hemócitos mais frequentes em M. abbreviatus e em B. similaris foram os hialinócitos.
Resumo:
Os autores analisam, dentro do campo da higiene industrial, as condições sanitárias de um grande estabelecimento de artes gráficas no Rio de Janeiro a Imprensa Nacional, o regime de trabalho aí instituído; e revistam, um a um, os processos industriais executados, especialmente atenção às causas potenciais de acidentes, que aí existem, e também àquelas cuja responsabilidade já se positivou. Ressaltam, no ponto de vista doutrinário, os diversos fatores que podem interferir na ocorrência dêsses infortúnios de trabalho; e, mostrando como tem sido superestimada a culpabilidade das máquinas, realçam a importância dos fatores individuais idade e experiência do operário, doenças e defeitos físicos, atitude mental, constituição fisio-psicologica. Salientam como a evidência da predisposição a acidentes, que se reconheça existir, possibilita manter os operários, já em função ou pretendentes a emprego, debaixo de supervisão rigorosa; e oportuniza mesmo colocá-los melhormente, em tarefas que, no máximo, só lhes possam acarretar aciden¬tes de natureza leve. Mostram que, no período em estudo 1942 a 1945, houve ao todo 1.123 acidentes na I.N., com o coeficiente geral de incidência de 220.3 por 1.000 operários expostos. O coeficiente de acidentes médios ou graves foi de 32 por mil, no mesmo período. Apontando ainda a descenção, no quatriênio, das curvas relativas tanto aos acidentes totais, como aos médios ou graves e aos produzidos por máquinas, dão a ver que a taxa, que retrata essa descida, é, para os primeiros, 3.5 e cêrca de 10 vêzes maior, respectivamente, que a dos acidentes por máquinas e dos médios ou graves. Mostra-se significativa a diferença, entre a tendência observada nas curvas dos acidentes em geral e dos médios ou graves; já isso, porém, não acontece, quanto à diferença entre a primeira e a dos acidentes produzidos por máquinas. De fato, sendo os valores de t respec¬tivamente, dc 2.987 e 2.333, só o primeiro fica, na tabela de Fisher, acima do nível de significância P = 5%, para v = 4 graus de liberdade (2.776). Na base dos coeficientes de incidência por 1.000 operários, em cada uma das seções da Imprensa Nacional, verifica-se terem sido eles mais elevados nas oficinas de mecânica e carpintaria e na turma de eletricidade; já quanto a oficinas pròpriamente gráficas, mostram-se mais altos os coeficientes nas de rotogravura, estereotipia e impressão. Em 8 das 14 seções, depois de baixa pronunciada do primeiro para o segundo ano e deste para o terceiro, alteou-se, no fim do período (1945), a curva de acidentes. Só na oficina mecânica, veio ela sempre em declínio. Levando em conta a severidade dos acidentes, verifica-se que, no período em estudo, os coeficientes relativos aos acidentes médios ou graves, calculados sobre 1.000 operários expostos, foram mais altos nas oficinas auxiliares de mecânica e carpintaria, seguidos, também aqui, dos ocorridos na rotogravura e estereotipia. Analisando os acidentes pelas suas causas imediatas, apontam os auto¬res ter tocado, no período e em qualquer dos quatro anos, às máquinas, a maior responsabilidade; seguiram-se-lhes os instrumentos e objetos traumatizantes, as quédas e choques. Todavia. na base do percentual dos acidentes médios ou graves sobre o total respectivo. regista-se haver contraste nítido, respeito à severidade, entre um primeiro grupo de causas de acidentes, compreendendo o esforço, os corpos estranhos (dada a sua frequente localização ocular) e os agentes causadores de queimaduras e um segundo grupo, englobando as de¬mais causas, salvo as máquinas, que ficam de permeio. A responsabilidade dos corpos estranhos e das queimaduras, como causas de acidentes de severidade, mostra o cuidado que devem merecer os recursos de proteção individual para os operários. Tabulando por meses, e na base de horas de trabalho, os acidentes ocorridos, verifica-se que a maior taxa corresponde ao verão (146.2 por 1.000 horas de trabalho), seguindo-se-lhe o outono (122.0), vindo depois o inverno e a primavera, nesta ordem. Não sendo, no Rio de Janeiro, cidade situada na zona tropical, tão nítida. como em outras de clima temperado, a diferenciação estacional, tomaram os autores para comparação os quadrimestres mais quente (dezembro a marco) e mais frio (junho a setembro), e verificaram que a taxa de acidentes no primeiro, de 136.8 por 1.000 horas de trabalho, contrasta com a relativa ao segundo período 125.4. Levando apenas em conta os acidentes médios ou graves, não mais se aponta a diferença verificada: tocam, realmente, aos dois quadrimestres, as taxas de 17.2 e 19.7. É muito nítida, porém, a variação no pertinente aos acidentes leves - 119.6 e 105.8, sôbre os quais, segundo Osborne e Vernon, parece clara a influência da temperatura ambiente: de fato, nas verificações desses investigadores, a frequência relativa de acidentes subiu de 102 para 122, quando a temperatura ascendeu de 20°4 C a 25°2 C. No Rio de Janeiro, a temperatura media, no quadrimestre mais quente, foi dc 25°. 2 C e, no mais frio, de 20°.4 C, idênticos os valores aos dos dados de Osborne e Vernon, como pràticamente também o são as taxas de acidentes leves, aqui e ali observadas em função de tais variações. Não se mostrando de todo satisfatórios os dados de 123 das 209 fotometrias realizadas na Imprensa Nacional (59%), apontam os autores tornar-se difícil aquilatar a responsabilidade exata da deficiência de iluminamento, nos acidentes ocorridos. Salientam, todavia, que, mau grado a construção do edifício e as instalações de iluminação artificial terem sido projetadas por técnicos nesses assuntos, a verdade é que os esperados benefícios se viram prejudicados: em parte, pela colocação, nem sempre a mais satisfatória, de máquinas e operários: também, porque muitos dos pontos de luz artificial estão inaproveitados e, ainda, por não ter sido feita de maneira adequada a substituição de unidades defeituosas. Há a consignar, ademais, o descuido, por vezes grande, na limpeza dessas unidades e das superfícies transmissoras de luz natural e a ocorrência de ofuscamento para os operários em diversas situações...
Resumo:
Projecte de recerca elaborat a partir d’una estada al Departament d’Enginyeria Química del Massachusetts Institute of Technology entre abril i octubre del 2006. S’ha dissenyat i sintetitzat uns nous films polimèrics, amb aplicacions en l’àmbit de l’enginyeria de teixits, utilitzant la tècnica anomenada iCVD (initiated Chemical Vapor Deposition), prèviament desenvolupada pel grup receptor. Es tracta d’uns hidrogels superficials de gruix controlable, que incorporen un monòmer fluorat, el qual s’havia estudiat extensament en el grup d’origen. Aquest monòmer es caracteritza per reaccionar molt fàcilment amb pèptids, de manera que aquests queden units covalentment a la superfície. Diferents estratègies pel desenvolupament d’aquests copolímers han estat avaluades, tant des del punt de vista purament sintètic com de la pròpia aplicació. Les condicions de polimerització han estat optimitzades i els hidrogels s’han caracteritzat químicament per tècniques espectroscòpiques (FTIR, XPS), i físicament per angle de contacte i el·lipsometria. D’aquesta manera, s’ha estudiat la capacitat dels hidrogels d’absorbir aigua i alhora augmentar el seu gruix, depenent de la quantitat d’agent reticulant introduït i de la incorporació del nou monòmer. A continuació, s’han optimitzat les condicions de reacció d’aquestes superfícies amb pèptids que incorporen una molècula fluorescent, la qual permet detectar fàcilment per microscòpia de fluorescència si la reacció ha tingut lloc. Una vegada la plataforma ha estat posada a punt, s’han iniciat assajos cel·lulars tant amb fibroblasts embriònics de ratolí com amb cèl·lules humanes umbilicals. Els resultats preliminars suggereixen una morfologia diferent de les cèl·lules segons si es cultiven sobre films modificats amb pèptids que promouen l’adhesió cel·lular o sobre les seves seqüències permutades no actives. Però, el més interessant és que també s’han observat certes diferències depenent si els films contenen el component hidrogel o no, fet que suggeriria un paper actiu d’aquests noves superfícies en el comportament cel·lular.
Resumo:
Odds ratios for head and neck cancer increase with greater cigarette and alcohol use and lower body mass index (BMI; weight (kg)/height(2) (m(2))). Using data from the International Head and Neck Cancer Epidemiology Consortium, the authors conducted a formal analysis of BMI as a modifier of smoking- and alcohol-related effects. Analysis of never and current smokers included 6,333 cases, while analysis of never drinkers and consumers of < or =10 drinks/day included 8,452 cases. There were 8,000 or more controls, depending on the analysis. Odds ratios for all sites increased with lower BMI, greater smoking, and greater drinking. In polytomous regression, odds ratios for BMI (P = 0.65), smoking (P = 0.52), and drinking (P = 0.73) were homogeneous for oral cavity and pharyngeal cancers. Odds ratios for BMI and drinking were greater for oral cavity/pharyngeal cancer (P < 0.01), while smoking odds ratios were greater for laryngeal cancer (P < 0.01). Lower BMI enhanced smoking- and drinking-related odds ratios for oral cavity/pharyngeal cancer (P < 0.01), while BMI did not modify smoking and drinking odds ratios for laryngeal cancer. The increased odds ratios for all sites with low BMI may suggest related carcinogenic mechanisms; however, BMI modification of smoking and drinking odds ratios for cancer of the oral cavity/pharynx but not larynx cancer suggests additional factors specific to oral cavity/pharynx cancer.
Resumo:
OBJECTIVE: To update trends in mortality from coronary heart diseases (CHD) and cerebrovascular diseases (CVD) over the period 1981-2004 in Europe, the USA, Latin America, Japan and other selected areas of the world. METHODS: Age-standardized mortality rates were derived from the World Health Organization database. Joinpoint analysis was used to identify significant changes in trends. RESULTS: In the European Union (27 countries), CHD mortality in men declined from 139/100,000 in 1985-1989 to 93/100,000 in 2000-2004 (-33%). In women, the fall was from 61/100,000 to 44/100,000 (-27%). In this area, a decline by over 30% was also registered in CVD mortality for both sexes. In the Russian Federation and other countries of the former Soviet Union, CHD rates in 2000-2004 were exceedingly high, around 380/100,000 men and 170/100,000 women in Russia, 430 for men and 240 for women in Ukraine, 420 and 200 in Belarus. For CVD, a similar situation was registered, with mortality rates of 226/100,000 for men and 159/100,000 for women in 2004 in the Russian Federation, and more than 24% increase since the late 1980s for men and 15% for women. CHD and CVD mortality continued to decline in most Latin American countries, Australia and other areas considered, including Asia (even if with marked differences). CONCLUSION: Although mortality from CHD and CVD continues to decline in several areas of the world including most countries of Europe and of the America providing data and Australia, unfavourable trends were still observed in the Russian Federation and other countries of the former Soviet Union, whose recent rates remain exceedingly high.
Resumo:
NORTH SEA STUDY OCCASIONAL PAPER No. 119
Resumo:
BACKGROUND/AIMS: After treatment with heat-killed Propionibacterium acnes mice show dense hepatic granuloma formation. Such mice develop liver injury in an interleukin (IL)-18-dependent manner after challenge with a sublethal dose LPS. As previously shown, LPS-stimulated Kupffer cells secrete IL-18 depending on caspase-1 and Toll-like receptor (TLR)-4 but independently of its signal adaptor myeloid differentiation factor 88 (MyD88), suggesting importance of another signal adaptor TIR domain-containing adapter inducing IFN-beta (TRIF). Nalp3 inflammasome reportedly controls caspase-1 activation. Here we investigated the roles of MyD88 and TRIF in P. acnes-induced hepatic granuloma formation and LPS-induced caspase-1 activation for IL-18 release. METHODS: Mice were sequentially treated with P. acnes and LPS, and their serum IL-18 levels and liver injuries were determined by ELISA and ALT/AST measurement, respectively. Active caspase-1 in LPS-stimulated Kupffer cells was determined by Western blotting. RESULTS: Macrophage-ablated mice lacked P. acnes-induced hepatic granuloma formation and LPS-induced serum IL-18 elevation and liver injury. Myd88(-/-) Kupffer cells, but not Trif(-/-) cells, exhibited normal caspase-1 activation upon TLR4 engagement in vitro. Myd88(-/-) mice failed to develop hepatic granulomas after P. acnes treatment and liver injury induced by LPS challenge. In contrast, Trif(-/-) mice normally formed the hepatic granulomas, but could not release IL-18 or develop the liver injury. Nalp3(-/-) mice showed the same phenotypes of Trif(-/-) mice. CONCLUSIONS: Propionibacterium acnes treatment MyD88-dependently induced hepatic granuloma formation. Subsequent LPS TRIF-dependently activated caspase-1 via Nalp3 inflammasome and induced IL-18 release, eventually leading to the liver injury.
Resumo:
The Na,K-ATPase is a major ion-motive ATPase of the P-type family responsible for many aspects of cellular homeostasis. To determine the structure of the pathway for cations across the transmembrane portion of the Na,K-ATPase, we mutated 24 residues of the fourth transmembrane segment into cysteine and studied their function and accessibility by exposure to the sulfhydryl reagent 2-aminoethyl-methanethiosulfonate. Accessibility was also examined after treatment with palytoxin, which transforms the Na,K-pump into a cation channel. Of the 24 tested cysteine mutants, seven had no or a much reduced transport function. In particular cysteine mutants of the highly conserved "PEG" motif had a strongly reduced activity. However, most of the non-functional mutants could still be transformed by palytoxin as well as all of the functional mutants. Accessibility, determined as a 2-aminoethyl-methanethiosulfonate-induced reduction of the transport activity or as inhibition of the membrane conductance after palytoxin treatment, was observed for the following positions: Phe(323), Ile(322), Gly(326), Ala(330), Pro(333), Glu(334), and Gly(335). In accordance with a structural model of the Na,K-ATPase obtained by homology modeling with the two published structures of sarcoplasmic and endoplasmic reticulum calcium ATPase (Protein Data Bank codes 1EUL and 1IWO), the results suggest the presence of a cation pathway along the side of the fourth transmembrane segment that faces the space between transmembrane segments 5 and 6. The phenylalanine residue in position 323 has a critical position at the outer mouth of the cation pathway. The residues thought to form the cation binding site II ((333)PEGL) are also part of the accessible wall of the cation pathway opened by palytoxin through the Na,K-pump.
Resumo:
High doses of dextromethorphan (20-42 mg/kg/day) were given to four critically ill children with seizures and frequent epileptiform abnormalities in the EEG that were refractory to antiepileptic drugs. Their acute diseases (hypoxia, head trauma and hypoxia, neurodegenerative disease, hypoglycaemia) were thought to be due in part to N-methyl-D-aspartate (NMDA) receptor mediated processes. Treatment with dextromethorphan, an NMDA receptor antagonist, was started between 48 hours and 14 days after the critical incident. In three patients the EEG improved considerably within 48 hours and seizures ceased within 72 hours. In the patient with neurodegenerative disease the effect on the EEG was impressive, but the seizures were not controlled. Despite the improvement of the EEG the clinical outcome was poor in all children: three died in the critical period or due to the progressing disease; the patient with hypoglycaemia survived with severe neurological sequelae. Plasma concentrations of dextromethorphan varied between 74-1730 ng/ml and its metabolite dextrorphan varied between 349-3790 ng/ml. In one patient corresponding concentrations in CSF were lower than those in plasma. The suppression of epileptic discharges by the doses of dextromethorphan given suggests that such doses are sufficient to block NMDA receptors.
Resumo:
BACKGROUND: Increasing the appropriateness of use of upper gastrointestinal (GI) endoscopy is important to improve quality of care while at the same time containing costs. This study explored whether detailed explicit appropriateness criteria significantly improve the diagnostic yield of upper GI endoscopy. METHODS: Consecutive patients referred for upper GI endoscopy at 6 centers (1 university hospital, 2 district hospitals, 3 gastroenterology practices) were prospectively included over a 6-month period. After controlling for disease presentation and patient characteristics, the relationship between the appropriateness of upper GI endoscopy, as assessed by explicit Swiss criteria developed by the RAND/UCLA panel method, and the presence of relevant endoscopic lesions was analyzed. RESULTS: A total of 2088 patients (60% outpatients, 57% men) were included. Analysis was restricted to the 1681 patients referred for diagnostic upper GI endoscopy. Forty-six percent of upper GI endoscopies were judged to be appropriate, 15% uncertain, and 39% inappropriate by the explicit criteria. No cancer was found in upper GI endoscopies judged to be inappropriate. Upper GI endoscopies judged appropriate or uncertain yielded significantly more relevant lesions (60%) than did those judged to be inappropriate (37%; odds ratio 2.6: 95% CI [2.2, 3.2]). In multivariate analyses, the diagnostic yield of upper GI endoscopy was significantly influenced by appropriateness, patient gender and age, treatment setting, and symptoms. CONCLUSIONS: Upper GI endoscopies performed for appropriate indications resulted in detecting significantly more clinically relevant lesions than did those performed for inappropriate indications. In addition, no upper GI endoscopy that resulted in a diagnosis of cancer was judged to be inappropriate. The use of such criteria improves patient selection for upper GI endoscopy and can thus contribute to efforts aimed at enhancing the quality and efficiency of care. (Gastrointest Endosc 2000;52:333-41).
Resumo:
The geometry and kinematics of the map scale Maggia cross-fold structure has been studied by several generations of geologists over seventy years and different models have been proposed for its formation. New observations indicate that the Maggia structure is a SW-verging cross-fold created after earlier NW-directed overthrusting of the Maggia nappe onto the deeper Simano and Antigorio recumbent fold nappes. The nappe emplacement and later cross-folding occurred under amphibolite facies conditions by detachment of the upper European crust during its SE-directed underthrusting below the Adriatic plate.
Resumo:
AIMS: The purpose of the present study was to probe sensitivity to potentially misleading negative feedback on cognitive tasks as a possible mechanism of cognitive impairment in elderly patients with mild depression. METHODS: A total of 22 mildly depressed elderly subjects were compared to 22 healthy controls, using a computerized Tower-of-London task. RESULTS: Failure and magnitude of failure were significantly worse after negative but not positive feedback. Depression predicted failure after negative feedback but not the magnitude of failure. Neither failure nor magnitude of failure increased as a consequence of repeated negative feedback. CONCLUSIONS: Altered sensitivity to negative feedback occurs in mild late-life unipolar depression and may represent a subtle context-specific phenomenon.