District Nursing Services Follow Up Study (PDF 1079 KB)

December 2005 - main findings in relation to referrals, quality of nursing, caseload management, deployment and twilight services

Schistosomiasis mansoni in Bananal (State of São Paulo, Brazil): IV. Study on the public awareness of its risks in the Palha District

A rather high prevalence of mansoni schistosomiasis has been observed in some localities of Bananal, State of São Paulo, during the past decade. The highest prevalence of schistosomiasis was found in the Palha District; it was thus considered adequate for an evaluation of public awareness of the risks involved in acquiring schistosomiasis, a likely outcome of certain behavior patterns. We interviewed 542 district-dwellers. The 5-to-39 age-group constituted 65.5% of the whole sample. Concerning the infection, 69.2% had hearsay information; 46.1% know the infection; 69.6% know how it is acquired; 31.5% know about the symptoms and 57.1% know what can be done to avoid infection; 17.7% declared to have acquired the infection at least once in their lifetime; 62.3% reported total or partial immersion in collections of water of Bananal, once or twice a week, 53.9% of these for bathing or fishing. Although most (91.7%) households have treated running water, are connected to the sewage network or have septic tanks, 9% of the people interviewed use to defecate on the field. It became clear that the educational messages aimed at this population had not been adequate, having failed to fulfil any expectations. The local people received only piecemeal and subjective information about their problem. The control of schistosomiasis requires an integrated practice, which includes the analysis of macro-determinant factors, such as basic sanitation, habitation, education and health care. In short, we require a multidisciplinary vision of the mechanisms of transmission of the infection, which depends upon adequate planning and well trained personnel, intent on their educational work, to attain satisfactory results.

Schistosomiasis mansoni in Bananal (State of São Paulo, Brazil): III. Seroepidemiological studies in the Palha District

The Palha district, municipality of Bananal, State of São Paulo, Brazil, had 10.3% cases of Schistosoma mansoni diagnosed from 1994 to 2000 by coproscopy: about three times the municipality average. The immunofluorescent antibody test was used to assess gut-associated IgM antibody titers of samples from 452 inhabitants. It disclosed 129 (28.5%) positive cases. Subjects were classified according to age, sex, birthplace, and period of residence. Titers varied from 8 to 4,096 (geometric mean: 170.2). Seropositives were aged from 6 to 69 years (average: 24.5), 75% of them aged 34 or less, predominantly males (78 or 60.5%). Of all subjects, 65.7% were born and had been living in Bananal since; 24.2% came from neighboring municipalities and are residing in Bananal from two months to 89 years (average: 22.7 years). Further Kato-Katz coproscopy from 97 seropositives (geometric mean titer, 619) revealed S. mansoni eggs in 11 subjects (11.3%). Serology was deemed useful in screening subjects to be further investigated by coproscopy, considering that blood collection had better acceptance than supplying fecal samples. Higher than average serological titers may indicate new cases in endemic areas. Longitudinal studies associated with epidemiological investigation, including titer evolution are advised, as isolated data are difficult to interpret.

Prevalence of human papillomavirus types in women with pre-neoplastic and neoplastic cervical lesions in the Federal District of Brazil

As a contribution to the public health authorities in planning prophylactic and therapeutic vaccine strategies, we describe the prevalence of human papillomavirus (HPV) types in women presenting abnormal cytological results in Pap smear screening tests in the Federal District, Central Brazil. We studied 129 cervical scraping samples from women whose cytological tests showed either pre-neoplastic or neoplastic lesions. Amplification of HPV DNA was performed by polymerase chain reaction using consensus primers MY09 and MY11 followed by identification of isolates by restriction fragment length polymorphism. We detected HPV DNA in 62% of the samples, including HPV-16 in 43.8%, HPV-58 in 12.5%, HPV-31 in 10%, HPV-53 in 6.3%, each of HPV-18 and HPV-33 in 3.8% of the isolates. Other types (HPV-35, -52, -66, -CP8304, -6, -11, and -CP8061) were less frequent (= or < 2.5% each). The prevalence of HPV-58 was relatively higher in this population than in data in South America, but similar to results obtained in other studies in Latin America, Europe, and Eastern Asia. Case-control studies need to be carried out to establish the association between the prevalence of HPV types specially the less frequent high-risk types and cervical cancer.

Prevalence of human papillomavirus type 16 variants in the Federal District, Central Brazil

We report the prevalence of human papillomavirus type 16 (HPV-16) variants in women with cervical lesions from the Federal District, Central Brazil. We analyzed 34 HPV-16 samples, identifying the sequence variations of E6 and L1 genes and correlating variant frequency with disease status. The most prevalent HPV-16 variant was the European (50%), followed by Asian-American (41.2%), African-1 (5.9%), and African-2 (2.9%). European and non-European variants appeared in equal frequencies among the cytological types of lesions - atypical squamous or glandular cells of undetermined significance, cytological alterations suggesting HPV infection, cervical intraepithelial neoplasias, squamous cell carcinoma, and adenocarcinoma.

Antiretroviral resistance and genetic diversity of human immunodeficiency virus type 1 isolates from the Federal District, Central Brazil

In the context of universal access to antiretroviral therapy, the surveillance of human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) genetic diversity and resistance becomes pivotal. In this work our purpose was to describe the genetic variability; prevalence of drug-resistance mutations; and genotypic resistance profiles in HIV-1 infected individuals under antiretroviral treatment, from the Federal District, Brasília, Central Brazil. The entire viral protease and codons 19 to 234 of the reverse transcriptase gene from 45 HIV-1 isolates were amplified and sequenced for subtyping and genotyping. By phylogenetic analysis, 96% of the samples clustered with subtype B and the remaining 4% with HIV-1 subtype F sequences. One major protease inhibitor resistance-associated mutation, I50V, was detected in 38% of the samples. Minor mutations were also found at the protease gene: L10I/V (7%), K20M (2%), M36I (11%), L63P (20%), A71T (2%), and V77I (7%). Many mutations associated with reduced susceptibility to nucleoside or non-nucleoside reverse transcriptase inhibitors were detected: M41L (11%), E44D (4%), D67N (11%), T69D (2%), K70R (11%), L74V (2%), L100I (4%), K103N (18%), V118I (9%), Y181C (11%), M184V (18%), G190A (4%), T215Y (4%), and K219E (4%). This study has shown that 84% of the studied population from the Federal District, showing evidences of therapy failure, presented viral genomic mutations associated with drug resistance. The main antiretrovirals to which this population showed resistance were the PI amprenavir (38%), the NNRTIs delavirdine, nevirapine (31%), and efavirenz (24%), and the NRTIs lamivudine (18%), abacavir, and zidovudine (13%).

Hepatitis C virus genotypes in blood donors from the Federal District, Central Brazil

The objective of this study was to characterize hepatitis C virus (HCV) genotypes in blood donors from the Federal District, Central Brazil, and to compare HCV screening by serological assays and reverse transcriptase polymerase chain reaction (RT-PCR). Plasma samples from 57 individuals with reactive or indeterminate results in serological anti-HCV screening assays (ELISA or EIA) were tested for HCV RNA by RT-PCR. The results from a confirmatory LIA serological assay were also evaluated. The 5' non-coding region of the HCV genome was amplified from 41 PCR positive samples (71.9%), which were further characterized by nucleotide sequencing analysis. Of these, 60.9% were of HCV genotype 1 and 39.1% of genotype 3.

Parasitism in Kansas in the 1800s: a glimpse to the past through the analysis of grave sediments from Meadowlark cemetery

During the excavations of the XIX century Meadowlark cemetery (Manhattan, Kansas, US), samples of sediments were taken from around five skeletons, and analyzed to detect intestinal parasites. No helminth eggs were found, but immunological ELISA tests for Entamoeba histolytica were positive in three samples. The immunological techniques have been successfully used in paleoparasitology to detect protozoan infections. Amoebiasis could have been a severe disease in the past, especially where poor sanitary conditions prevailed, and there is evidence that this cemetery may have been used in a situation where poor sanitary conditions may have prevailed. The presence of this protozoan in US during the late XIX century gives information on the health of the population and provides additional data on the parasite's evolution since its appearance in the New World.

The girl from the Church of the Sacrament: a case of congenital syphilis in XVIII century Lisbon

Syphilis is a sexually or congenitally transmitted infectious disease with an impact on the health of human populations that has undergone important cycles in different countries and periods of history. Its presence was first diagnosed in Europe in the late XIV century. In Portugal, although there are various written records of the infection in the last centuries, there are rare references to it in archeological findings (mummified bodies are also rare in Portugal). The current study describes a probable case of congenital syphilis in an 18-month-old girl buried in the Church of the Sacrament in Lisbon. Her body, dating to the XVIII century, was found mummified together with dozens of others, still not studied. Symmetrical periostitis of the long bones, osteitis, metaphyseal lesions, left knee articular, and epiphyseal destruction, and a rarefied lesion with a radiological appearance compatible with Wimberger's sign all point to a diagnosis of congenital syphilis. The diagnosis of this severe form of the infection, possibly related to the cause of death in this upper-class girl, calls attention to the disease's presence in XVIII century Lisbon and is consistent with the intense mobilization at the time in relation to the risks posed by so-called heredosyphilis. It is the first case of congenital syphilis in a child reported in archeological findings in Portugal, and can be correlated with other cases in skeletons of adults buried in cemeteries in Lisbon (in the XVI to XVIII centuries) and Coimbra (XIX century). Finally, this finding highlights the need to study the entire series of mummified bodies in the Church of the Sacrament in order to compare the paleopathological findings and existing historical documents on syphilis, so as to expand the paleoepidemiological knowledge of this infection in XVIII century Lisbon.

Urban malaria in the Brazilian Western Amazon Region I: high prevalence of asymptomatic carriers in an urban riverside district is associated with a high level of clinical malaria

Cross sectional studies on malaria prevalence was performed in 2001, 2002, and 2004 in Vila Candelária, an urban riverside area of Porto Velho, Rondônia, in the Brazilian Western Amazon, followed by longitudinal surveys on malaria incidence. Vila Candelária is a working class district, provided with electricity, water supply, and basic sanitation. Previous preliminary surveys indicated high malaria incidence in this community. At the end of year 2000 regular diagnostic and treatment measures for malaria were introduced, with active search of febrile cases among residents. Despite of both rapid treatment of cases and relative good sanitary and housing conditions, the malaria incidence persisted at high levels during the following years with an annual parasite index of 150 to 300/1000 inhabitants. Parasite surveys in 2001, 2002, and 2004 achieved through microscopy and polymerase chain reaction to diagnose malaria showed a constant high prevalence of asymptomatic carriers for both Plasmodium falciparum and P. vivax parasites. It was concluded that asymptomatic carriers represent an important reservoirs of parasites and that the carriers might contribute to maintaining the high level of transmission. Comparing our findings to similar geo-demographic situations found in other important urban communities of the Brazilian Amazon, we propose that asymptomatic carriers could explain malaria's outbreaks like the one recently observed in Manaus.

Variation in Aedes aegypti(Diptera: Culicidae) container productivity in a slum and a suburban district of Rio de Janeiro during dry and wet seasons

Seasonal variation in container productivity and infestation levels by Aedes aegypti were evaluated in two areas with distinct levels of urbanization degrees in Rio de Janeiro, a slum and a suburban neighborhood. The four most productive containers can generate up to 90% of total pupae. Large and open-mouthed containers, such as water tanks and metal drums, located outdoors were the most productive in both areas, with up to 47.49% of total Ae. aegypti pupae collected in the shaded sites in the suburban area. Water-tanks were identified as key containers in both areas during both the dry and rainy seasons. Container productivity varied according to seasons and urbanization degree. However, the mean number of pupae per house was higher in the suburban area, but not varied between seasons within each area (P > 0.05). High infestation indexes were observed for both localities, with a house index of 20.5-21.14 in the suburban and of 9.56-11.22 in the urban area. This report gives potential support to a more focused and cost-effective Ae. aegypti control in Rio de Janeiro.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Paleoparasitologic, paleogenetic and paleobotanic analysis of XVIII century coprolites from the church La Concepción in Santa Cruz de Tenerife, Canary Islands, Spain

We present the results of a paleoparasitologic, paleogenetic and paleobotanic analysis of coprolites recovered during the excavation of the church La Concepción in Santa Cruz de Tenerife. Coprolites (n = 4) were rehydrated and a multidisciplinary analysis was conducted. The paleobotanic analysis showed numerous silicates, seeds and fruits of the family Moraceae. In the paleoparasitologic study, Ascaris sp. eggs (n = 344) were identified. The paleogenetic results confirmed the Ascaris sp. infection as well as the European origin of human remains. These findings contribute to our knowledge of ancient helminthes infections and are the first paleoparasitological record of Ascaris sp. infection in Spain.

Impact of thermal proofing of a church on its indoor air-quality - The combustion of candles and incense as a source of pollution

Some years ago, a parish in Geneva decided to reduce heating costs by insulating its church to make it more energy efficient. Three years after the last renovations, it was observed that the internal surfaces of the naves had already become dusty compared with the customary frequency of 10-12 years. Dust even deposited on various surfaces during religious services. Our investigation showed that nearly all the dust found inside the church may in fact be soot from incense and candle combustion. Incense appears to be a significant source of polycyclic aromatic hydrocarbons. With a mechanical ventilation system and petrol lamps resembling candles the problem can be resolved.