947 resultados para 13200-036
Resumo:
OBJETIVO: Comparar os dados de antropometria e prática esportiva com as dimensões dos tendões flexores do joelho, de forma prospectiva, a fim de criar uma regra para pré-determinar suas dimensões. MÉTODOS: Foram coletados os dados gerais e antropométricos de 30 pacientes submetidos à reconstrução do ligamento cruzado anterior e correlacionados com os dados de comprimento e diâmetro dos tendões flexores do joelho. Os dados coletados foram: altura, peso, idade, joelho acometido, índice de massa corporal, nível esportivo, comprimento do fêmur, comprimento da tíbia, circunferência da coxa, circunferência do joelho. As correlações foram feitas pelo coeficiente de Pearson. RESULTADOS: Houve correlação estatisticamente significante apenas com a altura e comprimento da tíbia versus comprimento do músculo semitendíneo e grácil. Pelo método da regressão linear simples as relações podem ser expressas nas seguintes equações: comprimento do semitendíneo = -2,276 + 0,177 x altura; comprimento do semitendíneo = 13,048 + 0,46 x comprimento da tíbia; comprimento do grácil = -9,413 + 0,207 x altura; comprimento do grácil = 7,036 + 0,583 x comprimento da tíbia. CONCLUSÃO: É possível a previsão do comprimento dos tendões flexores do joelho através de equações de regressão antes do procedimento cirúrgico.
Resumo:
OBJETIVO: Analisar a expressão imunoistoquímica do marcador CD34 e p27, como fator prognóstico em pacientes com neoplasia de próstata localizada. MÉTODOS: Análise de 100 casos de pacientes portadores de neoplasia prostática localizada submetida à cirurgia curativa. Realizou-se o preparo histológico habitual, seguido da reação imunoistoquímica para a detecção do acúmulo da proteína CD34 e p27 seguida de análise estatística. RESULTADOS: Na avaliação do marcador P27 e na correlação com as variáveis, observou-se diferença significativa no escore de Gleason com expressão positiva (P27 positivo) relacionada com PSA médio mais baixo (p=0,091), escore de Gleason mais baixo (p<0,0001) e menor área de tumor no CD34 (p=0,036). Correlacionando-se o marcador CD34 na área tumoral observou-se quanto menor o CD34 positivo menor é o valor do PSA (p<0,0001), e menor é o escore de Gleason (r=0,5726 ; p<0,0001) e quanto maior o CD34 positivo maior é o estadiamento (r=0,3305 ; p<0,0001) e a chance de recidiva (p=0,002). Os pacientes com estadiamento mais alto, também tinham maior área CD34 positivo (p<0,0001). CONCLUSÃO: Os marcadores P27 e CD34 estão associados com os eventos próprios ao câncer de próstata; contudo, apenas o CD34 foi capaz de determinar a possibilidade de recidiva bioquímica.
Resumo:
OBJETIVO: Avaliar a utilização do etil-2-cianoacrilato no tratamento de uma lesão provocada em um segmento parcialmente excluso do intestino do rato: o ceco. MÉTODOS: Utilizaram-se 45 ratos machos da linhagem Wistar, distribuidos em três grupos iguais, sendo que foi realizada a ressecção parcial do ceco. Os grupos foram denominados como: Grupo 1: a lesão foi tratada com aplicação de etil-2-cianoacrilato; Grupo 2: sutura e aplicação de etil-2-cianoacrilato; Grupo 3: sutura em bolsa. Os animais foram acompanhados no pós-operatório e metade de cada grupo foi necropsiada no 14º e restante no 28º pós-operatório. Dessa forma, foram submetidos à avaliação macroscópica, sendo coletadas amostras do ceco para avaliação histológica e, por fim, realizou-se a análise estatística RESULTADOS: O ganho de peso pós-experimento foi diferente nos grupos (p=0,028). A presença de microabcessos foi maior no 28º dia de pós-operatório no grupo 2, em comparação com o grupo 3 (p=0,003). A deposição de colágeno no 28º dia de pós-operatório foi maior no grupo 1 (p=0,036) e a intensidade da inflamação no 14º dia de pós-operatório foi maior no grupo 1 (p=0,045). Nos demais parâmetros avaliados, não ocorreu diferença estatística. CONCLUSÃO: A utilização do etil-2-cianoacrilato foi efetiva no tratamento do coto cecal excluso de ratos frente à avaliação macroscópica, microscópica e evolução pós-operatória.
Resumo:
OBJETIVO: comparar o conhecimento e percepção em terapia nutricional (TN) de residentes de cirurgia e cirurgiões. MÉTODOS: foram aplicados dois questionários padronizados sobre conhecimentos, atitudes e condutas em TN de 50 médicos (35 residentes e 15 cirurgiões) de 12 áreas cirúrgicas distintas. Utilizando-se o teste exato de Fisher, com significância de 5% com p<0,05, foi comparada a proporção de acertos, de acordo com a percepção a respeito do assunto de cada grupo. RESULTADOS: mais de 80% não se sentiram seguros frente à TN e 46% negaram conhecimento de equipe multiprofissional de TN (EMTN). Houve maior percentual de acertos, dentre os residentes, nos itens: trauma operatório e sua influência nutricional no paciente (p=0,047); IMC normal (p=0,036); e TN no pré-operatório (p=0,007) e indicação da TN pré-cirúrgico no grupo que diz que interagem com EMTN (p=0,02). Dentre os cirurgiões: complicações da TN e TN em pacientes previamente desnutridos (p=0,044); e Métodos de avaliação nutricional no pré-operatório no grupo que diz que interagem com EMTN (p=0,01). CONCLUSÃO: há falhas na educação médica. Apenas 13,3% estavam seguros quanto à TN, sendo que os seus conhecimentos não justificaram tal confiança. Não houve diferenças entre os acertos dos confiantes e não confiantes em TN na maioria dos assuntos. Destacaram-se melhores resultados no grupo que afirmou ser assistido por alguma EMTN. Baseando-se nos resultados, a indicação de melhores programas médicos educacionais deve ser objetivo para esta universidade.
Resumo:
Keiteleen liikenneturvallisuussuunnitelma on laadittu Keiteleen kunnan ja Pohjois-Savon ELY-keskuksen yhteistyönä rinnan Vesannon ja Tervon liikenneturvallisuussuunnitelmien kanssa. Suunnitelmassa on selvitetty Keiteleen liikenneturvallisuuden nykytilaa sekä kartoitettu liikenneturvallisuusongelmia kyselyn ja onnettomuusanalyysin avulla. Nykytilan selvitys on toiminut lähtökohtana liikenneturvallisuustyön tavoitteiden ja päämäärien asettamiselle. Liikenneympäristön parantamistoimenpiteet ja hallintokuntien liikenneturvallisuustyön toimenpiteistä kootut toimintasuunnitelmat tukevat tavoitteisiin pääsemistä. Keiteleellä on tapahtunut vuosina 2004–2008 yhteensä 48 poliisin tietoon tullutta liikenneonnettomuutta. Onnettomuuksista 13 on johtanut henkilövahinkoon ja näistä yksi kuolemaan. Näiden viiden vuoden sisällä tapahtuneiden onnettomuuksien laskennalliset kustannukset ovat noin 1,25 M€/vuosi, josta kunnille kohdistuvien kustannusten osuus on noin 0,22 M€/vuosi. Kuntien kustannuksista suurin osa kohdistuu terveys- ja sosiaalitoimelle. Asukkaille suunnatun kyselyn mukaan Tervon, Keiteleen ja Vesannon kunnissa suurimmiksi ongelmiksi nousivat mopoilijoiden ja autoilijoiden piittaamattomuus muusta liikenteestä, maanteiden ja katujen kunto, talvikunnossapito, ylinopeudet sekä turvalaitteiden käyttämättömyys. Keiteleen vaarallisemmiksi kohteiksi miellettiin Vuonamonsalmen sillan puutteelliset kevyen liikenteen järjestelyt sekä Keiteleentien ylinopeudet ja turvattomuus. Onnettomuusanalyysin, asukaskyselyn ja valtakunnallisten liikenneturvallisuustavoitteiden pohjalta Keiteleelle laadittiin liikenneturvallisuuden visio ja liikenneturvallisuustyön vuositeemat: - Työkalut liikenneturvallisuustyöhön - Vanhempien asenne – esimerkkinä toimiminen - Liikenneympäristö ja kunnossapito - Liikennesääntöjen noudattaminen - Asenne toisia tiellä liikkujia kohtaan Työn aikana laadittiin Keiteleen liikenneympäristön turvallisuuden parantamiseksi myös toimenpideohjelmat. Suunnitelmassa esitettyjen toimenpiteiden pääpaino on nopeasti toteutettavissa, pienissä ja kustannustehokkaissa hankkeissa. Toimenpideohjelmien hankkeet sisältävät mm. kevyen liikenteen turvallisuutta parantavia hankkeita, nopeusrajoitusten tehostamistoimia sekä liittymien turvallisuutta parantavia toimia. Keiteleen kuntaan ehdotetaan nimettäväksi liikenneturvallisuusryhmä, joka koordinoi ja seuraa liikenneturvallisuustyön etenemistä hallintokunnissa ja sidosryhmissä. Sama ryhmä vastaa myös tässä työssä laadittujen toimintasuunnitelmien toteuttamisesta ja päivittämisestä.
Resumo:
OBJETIVOS: avaliar os efeitos do raloxifeno sobre a concentração plasmática de homocisteína e o perfil lipídico em mulheres na pós-menopausa. MÉTODOS: foram estudadas 24 mulheres saudáveis na pós-menopausa, com idade entre 50 e 70 anos e diagnóstico de osteopenia e/ou osteoporose, submetidas à terapia com raloxifeno, 60 mg/dia, durante seis meses. Foram dosados a homocisteína plasmática antes do início e após três e seis meses de tratamento, além do colesterol total, HDL-colesterol, LDL-colesterol e triglicérides. A concentração de homocisteína foi determinada por imunoensaio de fluorescência polarizada e o lipidograma pelo método colorimétrico e enzimático. Para a análise estatística foram utilizados os testes ANOVA, de Newman-Keuls e de correlação de Pearson. RESULTADOS: observamos redução significativa do colesterol total de 15,3% (227,6±56,3 vs 200,6±29,8 vs 192,8±32,1 mg/dl; p<0,001) e do LDL-colesterol de 21,4% (151,4±46,3 vs 122,7±29,4 vs 119,0±28,6 mg/dl; p<0,001) e aumento significativo do HDL-colesterol de 9,5% (44,7±10,8 vs 52,2±12,6 vs 49,0±10,8 mg/dl; p<0,05). Não houve redução significativa dos triglicérides (134,9±50,3 vs 127,5±50,0 vs 121,0±36,0 mg/dl; p>0,05). Embora não significativa, foi observada redução da homocisteína de 4.5% (11,7±3,0 vs 11,0±2,9 vs 11,2±2,1 miM/l; p>0,05) entre os períodos pré e pós-tratamento, com correlação negativa significativa entre os níveis basais e os percentuais de redução após o tratamento (r=-0,71; p<0,0001). CONCLUSÕES: a terapia com raloxifeno, 60 mg/dia, em mulheres na pós-menopausa durante seis meses levou a reduções do colesterol total e do LDL-colesterol e aumento do HDL-colesterol. Houve tendência à redução dos níveis plasmáticos de homocisteína, sendo o efeito mais favorável nas pacientes com níveis basais mais elevados.
Resumo:
OBJETIVO: avaliar e comparar os efeitos da oxibutinina, da eletroestimulação e dos exercícios perineais no tratamento da hiperatividade do detrusor. MÉTODOS: foram randomizadas mulheres com idade variando de 35 a 80 anos, predominantemente brancas. As pacientes foram randomizadas nos grupos: Oxibutinina (n=22), Eletroestimulação (n=21) e Exercícios Perineais (n=21). Os grupos eram semelhantes quanto à raça (p=0,948), idade (p=0,747), estado hormonal (p=0,813), tempo de sintomatologia (p=0,789), cirurgias prévias para correção de incontinência urinária (p=0,993) e índice de massa corpórea (p=0,897). Avaliaram-se antes e depois do tratamento o estudo urodinâmico, o diário miccional, a presença de urgência e a satisfação. A duração do tratamento foi de 12 semanas consecutivas. Para análise estatística, utilizaram-se os testes do chi2 de Pearson, análise de variância (ANOVA) e o t-pareado. RESULTADOS: na avaliação do diário miccional, houve diminuição da urge-incontinência e dos absorventes utilizados nos três grupos (p<0,05) e diminuição da freqüência miccional no Grupo Oxibutinina (p=0,014). Observou-se redução dos episódios de noctúria nos Grupos Oxibutinina (p=0,003) e Eletroestimulação (p=0,036). Na comparação entre as três técnicas, a análise desses dados foi semelhante (p>0,05). A urgência desapareceu em 63,6% das pacientes do Grupo Oxibutinina, em 52,4% das do Grupo Eletroestimulação e em 57,1% das pacientes do Grupo Exercícios Perineais, resultado semelhante entre os grupos (p=0,754). A avaliação subjetiva mostrou que 77,3, 52,4 e 76,2% estavam satisfeitas nos Grupos Oxibutinina, Eletroestimulação e Exercícios Perineais, respectivamente, após o tratamento, sem diferença entre os grupos (p=0,142). A cura urodinâmica foi observada em oito (36,4%) das pacientes do Grupo Oxibutinina, 12 (57,1%) do Grupo Eletroestimulação e em 11 (52,4%) das mulheres tratadas com exercícios perineais, o que foi semelhante quando se compararam os grupos entre si (p=0,358). A diminuição da perda urinária correlacionou-se com a satisfação das pacientes (p<0,05). CONCLUSÃO: os tratamentos foram igualmente eficazes; a diminuição da perda urinária influenciou a satisfação das pacientes.
Resumo:
OBJETIVO: traduzir para o português, adaptar culturalmente e validar o questionário Female Sexual Function Index (FSFI). MÉTODOS: dois tradutores brasileiros, cientes dos objetivos desta pesquisa, preparam duas versões do FSFI para o português, as quais foram retro-traduzidas por outros dois tradutores ingleses. As diferenças foram harmonizadas e pré-testadas em um estudo piloto. As versões finais do FSFI e de outro questionário, o Short-Form Health Survey, já vertido e publicado em português, foram simultaneamente administradas a cem pacientes. Foram testadas as propriedades psicométricas do FSFI, como confiabilidade (consistência interna e teste-reteste) e validades de construto. O reteste foi realizado após quatro semanas, a partir da primeira entrevista. RESULTADOS: o processo de adaptação cultural não alterou a versão em português do FSFI comparado ao original. O alfa de Cronbach padronizado do questionário foi 0,96; avaliado por domínios, variou de 0,31 a 0,97. Como medida de confiabilidade teste-reteste, foi aplicado o coeficiente de correlação intra-classes, que foi considerado forte e idêntico (1,0). O coeficiente de correlação de Pearson entre o FSFI e o Short-Form Health Survey foi positivo, mas fraco na maioria dos domínios afins, variando de 0,017 a 0,036. CONCLUSÕES: a versão do FSFI foi traduzida para o português e adaptada culturalmente e é válida para avaliação da resposta sexual das mulheres brasileiras.
Resumo:
An analysis was made of 30 four-day-old ostriches to evaluate their protein, metabolite, mineral, and serum enzyme profiles, to correlate them with the birds' sex. The values obtained were: Total proteins 3.59±0.72g/dL, albumin 1.04±0.14g/dL, globulins 2.51±0.56g/dL, A:G ratio 0.43± 0.07, total cholesterol 615.10±101.15mg/dL, high density lipoprotein cholesterol (HDL-C) 132.72±20.33mg/dL, low density lipoprotein cholesterol (LDL-C) 454.93±90.81mg/dL, very low density lipoprotein cholesterol (VLDL-C) 27.45±9.96mg/dL, triglycerides 137.23±49.78mg/dL, uric acid 6.24±2.15mg/dL, urea 18.27±12.33mg/dL, creatinine 0.30±0.04mg/dL, total calcium 9.38± 0.76mg/dL, ionized calcium 7.17±0.64mg/dL, phosphorus 6.96±0.91mg/dL, Ca:P ratio 1.37±0.21, iron 24.74±13.02µg/dL, sodium 142.03±6.17mEq/L, chlorides 109.59± 4.99mEq/L, aspartate aminotransferase (AST) 200.67±31.42 U/L, alanine aminotransferase (ALT) 3.90±1.92 U/L, γ-glutamyltransferase (GGT) 1.18±0.73 U/L, alkaline phosphatase (ALP) 597.30± 231.36 U/L, and creatine kinase (CK) 2348.30±755.60 U/L. Males and females showed significant differences in total proteins, globulins, alkaline phosphatase, A:G ratio, and uric acid.
Resumo:
A constitutive alkaline phosphatase was purified to apparent homogeneity as determined by polyacrylamide gel electrophoresis from mycelia of the wild strain 74A of the mold Neurospora crassa, after growth on acetate and in the presence of saturating amounts of inorganic phosphate (Pi) for 72 h at 30ºC. The molecular mass was 58 kDa and 56 kDa as determined by exclusion chromatography and SDS-PAGE, respectively. This monomeric enzyme shows an apparent optimum pH ranging from 9.5 to 10.5 and Michaelis kinetics for the hydrolysis of p-nitrophenyl phosphate (the Km and Hill coefficient values were 0.35 mM and 1.01, respectively), alpha-naphthyl phosphate (the Km and Hill coefficient values were 0.44 mM and 0.97, respectively), ß-glycerol phosphate (the Km and Hill coefficient values were 2.46 mM and 1.01, respectively) and L-histidinol phosphate (the Km and Hill coefficient values were 0.47 mM and 0.94, respectively) at pH 8.9. The purified enzyme is activated by Mg2+, Zn2+ and Tris-HCl buffer, and is inhibited by Be2+, histidine and EDTA. Also, 0.3 M Tris-HCl buffer protected the purified enzyme against heat inactivation at 70ºC(half-life of 19.0 min, k = 0.036 min-1) as compared to 0.3 M CHES (half-life of 2.3 min, k = 0.392 min-1) in the same experiment.
Resumo:
TEHO Plus -hanke selvitti Varsinais-Suomen ja Satakunnan alueelta perunan, porkkanan ja sokerijuurikkaan viljelykiertoja viiden vuoden (2009–2013) ajalta. Materiaali koottiin hyödyntämällä Maaseutuviraston, Geologian tutkimuskeskuksen ja maa- ja metsätalousministeriön tietopalvelukeskuksen aineistoja. Viljelykiertotarkastelun lisäksi MTT tarkasteli näiden kasvisten ravinnetaseita toteutuneiden keskisatojen ja ympäristötuen 2007–2013 ravinnetaulukoiden enimmäislannoitemäärien mukaan. Viljelykiertojen perusteella annetaan suosituksia siitä, miten viljelykiertoja voisi parantaa tautipaineen vähentämiseksi ja ravinteiden hyödyntämisen tehostamiseksi. Tämä opas on osa TEHO Plus -hankkeen tuottamaa materiaalia viljelijöiden ja neuvojien käyttöön, mikä täydentää hankkeen laatimaa Maatilan ympäristökäsikirjaa.
Resumo:
Cancer cachexia induces host protein wastage but the mechanisms are poorly understood. Branched-chain amino acids play a regulatory role in the modulation of both protein synthesis and degradation in host tissues. Leucine, an important amino acid in skeletal muscle, is higher oxidized in tumor-bearing animals. A leucine-supplemented diet was used to analyze the effects of Walker 256 tumor growth on body composition in young weanling Wistar rats divided into two main dietary groups: normal diet (N, 18% protein) and leucine-rich diet (L, 15% protein plus 3% leucine), which were further subdivided into control (N or L) or tumor-bearing (W or LW) subgroups. After 12 days, the animals were sacrificed and their carcass analyzed. The tumor-bearing groups showed a decrease in body weight and fat content. Lean carcass mass was lower in the W and LW groups (W = 19.9 ± 0.6, LW = 23.1 ± 1.0 g vs N = 29.4 ± 1.3, L = 28.1 ± 1.9 g, P < 0.05). Tumor weight was similar in both tumor-bearing groups fed either diet. Western blot analysis showed that myosin protein content in gastrocnemius muscle was reduced in tumor-bearing animals (W = 0.234 ± 0.033 vs LW = 0.598 ± 0.036, N = 0.623 ± 0.062, L = 0.697 ± 0.065 arbitrary intensity, P < 0.05). Despite accelerated tumor growth, LW animals exhibited a smaller reduction in lean carcass mass and muscle myosin maintenance, suggesting that excess leucine in the diet could counteract, at least in part, the high host protein wasting in weanling tumor-bearing rats.
Resumo:
The MDR1 gene encodes the P-glycoprotein, an efflux transporter with broad substrate specificity. P-glycoprotein has raised great interest in pharmacogenetics because it transports a variety of structurally divergent drugs, including lipid-lowering drugs. The synonymous single-nucleotide polymorphism C3435T and the nonsynonymous single-nucleotide polymorphism G2677T/A in MDR1 have been indicated as potential determinants of variability in drug disposition and efficacy. In order to evaluate the effect of G2677T/A and C3435T MDR1 polymorphisms on serum levels of lipids before and after atorvastatin administration, 69 unrelated hypercholesterolemic individuals from São Paulo city, Brazil, were selected and treated with 10 mg atorvastatin orally once daily for four weeks. MDR1 polymorphisms were analyzed by PCR-RFLP. C3435T and G2677T polymorphisms were found to be linked. The allelic frequencies for C3435T polymorphism were 0.536 and 0.464 for the 3435C and 3435T alleles, respectively, while for G2677T/A polymorphism allele frequencies were 0.580 for the 2677G allele, 0.384 for the 2677T allele and 0.036 for the 2677A allele. There was no significant relation between atorvastatin response and MDR1 polymorphisms (repeated measures ANOVA; P > 0.05). However, haplotype analysis revealed an association between T/T carriers and higher basal serum total (TC) and LDL cholesterol levels (TC: 303 ± 56, LDL-C: 216 ± 57 mg/dl, respectively) compared with non-T/T carriers (TC: 278 ± 28, LDL-C: 189 ± 24 mg/dl; repeated measures ANOVA/Tukey test; P < 0.05). These data indicate that MDR1 polymorphism may have an important contribution to the control of basal serum cholesterol levels in Brazilian hypercholesterolemic individuals of European descent.
Resumo:
The biologic basis of the negative prognosis of plasmablastic myeloma is not fully understood. To determine whether histologically aggressive multiple myeloma (MM) is associated with a more angiogenic marrow environment, bone marrow samples from 50 recently diagnosed MM patients were evaluated. Twelve percent (6/50) of patients presented plasmablastic MM, and this feature correlated with moderate/strong intensity of vascular endothelial growth factor staining of plasma cells (P = 0.036). Although plasmablastic MM was not associated with increasing of microvessel density, this new evidence of increased expression of vascular endothelial growth factor on plasmablasts suggests that the adverse prognosis conferred by plasmablastic disease may be due, at least in part, to secretion of this angiogenic cytokine, also suggesting that the subset of MM patients with plasmablastic features may derive particular benefit from antiangiogenic therapies.
Resumo:
Apolipoprotein E (ApoE) polymorphism influences lipid metabolism, but its association with arterial hypertension is controversial. The objective of this study was to examine the association between ApoE polymorphism and prevalent hypertension in a large unselected population of older adults. Participants from the baseline of the Bambuí Health Aging Study whose ApoE genes had been genotyped were selected for this study (N = 1406, aged 60-95 years). These subjects represented 80.7% of the total elderly residents in Bambuí city, MG, Brazil. Hypertension was defined as a systolic blood pressure ³140 mmHg and/or a diastolic blood pressure ³90 mmHg, or the use of anti-hypertensive medication. The exposure variable was the ApoE genotype as follows: e3 carriers, e3e3; e2 carriers, e2e2 or e2e3, and e4 carriers, e3e4 or e4e4. Potential confounding variables were age, gender, traditional cardiovascular risk factors, uric acid, and creatinine levels. The prevalence of hypertension was 61.3%. Compared with the e3 homozygotes, neither the e2 nor the e4 carrier status was associated with hypertension (adjusted prevalence ratios = 0.94, 95%CI = 0.83-1.07 and 0.98, 0.89-1.07, respectively). On the other hand, the e2 allele carriers had lower LDL cholesterol levels (P < 0.001) and the e4 carriers had higher LDL cholesterol levels (P = 0.036). This study provides epidemiologic evidence that the ApoE genotype is not associated with prevalent hypertension in old age.