905 resultados para complete spinal cord injury


Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Since the 1980 s, laminin-1 has been linked to regeneration of the central nervous system (CNS) and promotion of neuronal migration and axon guidance during CNS development. In this thesis, we clarify the role of γ1 laminin and its KDI tripeptide in development of human embryonic spinal cord, in regeneration of adult rat spinal cord injury (SCI), in kainic acid-induced neuronal death, and in the spinal cord tissue of amyotrophic lateral sclerosis (ALS). We demonstrated that γ1 laminin together with α1, β1, and β3 laminins localize at the floor plate region in human embryonic spinal cord. This localization of γ1 laminin is in spatial and temporal correlation with development of the spinal cord and indicates that γ1 laminin may participate in commissural axon guidance during the embryonic development of the human CNS. With in vitro studies using the Matrigel culture system, we demonstrated that the KDI tripeptide of γ1 laminin provides a chemotrophic guidance cue for neurites of the human embryonic dorsal spinal cord, verifying the functional ability of γ1 laminin to guide commissural axons. Results from our experimental SCI model demonstrate that the KDI tripeptide enhanced functional recovery and promoted neurite outgrowth across the mechanically injured area in the adult rat spinal cord. Furthermore, our findings indicate that the KDI tripeptide as a non-competitive inhibitor of the ionotropic glutamate receptors can provide when administered in adequate concentrations an effective method to protect neurons against glutamate-induced excitotoxic cell death. Human postmortem samples were used to study motor neuron disease, ALS (IV), and the study revealed that in human ALS spinal cord, γ1 laminin was selectively over-expressed by reactive astrocytes, and that this over-expression may correlate with disease severity. The multiple ways by which γ1 laminin and its KDI tripeptide provide neurotrophic protection and enhance neuronal viability suggest that the over-expression of γ1 laminin may be a glial attempt to provide protection for neurons against ALS pathology. The KDI tripeptide is effective therapeutically thus far in animal models only. However, because KDI containing γ1 laminin exists naturally in the human CNS, KDI therapies are unlikely to be toxic or allergenic. Results from our animal models are encouraging, with no toxic side-effects detected even at high concentrations, but the ultimate confirmation can be achieved only after clinical trials. More research is still needed until the KDI tripeptide is refined into a clinically applicable method to treat various neurological disorders.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Tämän tutkimuksen tarkoitus oli tutkia T-tyypin kalsiumkanavan toimintaa ja sen mahdollista roolia neuronaalisten kantasolujen migraatiossa. T-tyypin kalsiumkanavan tehtävän kehittyneissä aivoissa tiedetään olevan elektroenkefalografisten oskillaatioiden tuottaminen. Nämä taas ovat eräiden fysiologisten ja patofysiologisten tapahtumien säätelyssä avainasemassa. Tällaisia tapahtumia ovat uni, muisti, oppiminen ja epileptiset poissaolokohtaukset. Näiden lisäksi T-tyypin kalsiumkanavalla on myös periferaalisia vaikutuksia, mutta tämä tutkielma keskittyy sen neuronaalisiin toimintoihin. Tämän matalan jännitteen säätelemän kanavan toiminta neurogeneesin aikana on vähemmän tutkittua ja tunnettua kuin sen vaikutukset kehittyneissä aivoissa. T-tyypin kalsiumkanavan tiedetään edistävän kantasolujen proliferaatiota ja erilaistumista neurogeneesiksen aikana, mutta vaikutukset niiden migraatioon ovat vähemmän tunnetut. Tämä tutkimus näyttää T-tyypin kalsiumkanavan todennäköisesti osallistuvan neuronaaliseen migraatioon hiiren alkion subventrikkeli alueelta eristetyillä kanta- tai progeniittorisoluilla tehdyissä kokeissa. Selektiiviset T-tyypin kalsiumkanavan antagonistit, etosuksimidi, nikkeli ja skorpionitoksiini, kurtoxin hidastivat migraatiota erilaistuvissa progeniittorisoluissa. Tämä tutkimus koostuu kirjallisuuskatsauksesta ja kokeellisesta osasta. Tämän tutkimuksen toinen tarkoitus oli esitellä vaihtoehtoinen lähestymistapa invasiiviselle kantasoluterapialle, joka vaatii kantasolujen viljelyä ja siirtämistä ihmiseen. Tämä toinen tapa on endogeenisten kantasolujen eiinvasiivinen stimulointi, jolla ne saadaan migratoitumaan kohdekudokseen, erilaistumaan siellä ja tehtävänsä suoritettuaan lopettamaan jakaantumisen. Non-invasiivinen kantasoluterapia on vasta tiensä alussa, ja tarvitsee farmakologista osaamista kehittyäkseen. Joitain onnistuneita ei-invasiivisia hoitoja on jo tehty selkärangan vaurioiden korjaamisessa. Vastaavanlaisia menetelmiä voitaisiin käyttää myös keskushermoston vaurioiden ja neurodegeneratiivisten sairauksien hoidossa. Näiden menetelmien kehittäminen vaatii endogeenisten kantasoluja inhiboivien ja indusoivien mekanismien tuntemista. Yksi tärkeä kantasolujen erilaistumista stimuloiva tekijä on kalsiumioni. Jänniteherkät kalsiumkanavat osallistuvat kaikkiin neurogeneesiksen eri vaiheisiin. T-tyypin kalsiumkanava, joka ekspressoituu suuressa määrin keskushermoston kehityksen alkuvaiheessa ja vähenee neuronaalisen kehityksen edetessä, saattaa olla oleellisessa asemassa progeniittorisolujen ohjaamisessa.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Functional Electrical Stimulation (FES) is a technique that consists on applying electrical current pulses to artificially activate motor nerve fibers and produce muscle contractions to achieve functional movements. The main applications of FES are within the rehabilitation field, in which this technique is used to aid recovery or to restore lost motor functions. People that benefit of FES are usually patients with neurological disorders which result in motor dysfunctions; most common patients include stroke and spinal cord injury (SCI). Neuroprosthesis are devices that have their basis in FES technique, and their aim is to bridge interrupted or damaged neural paths between the brain and upper or lower limbs. One of the aims of neuroprosthesis is to artificially generate muscle contractions that produce functional movements, and therefore, assist impaired people by making them able to perform activities of daily living (ADL). FES applies current pulses and stimulates nerve fibers by means of electrodes, which can be either implanted or surface electrodes. Both of them have advantages and disadvantages. Implanted electrodes need open surgery to place them next to the nerve root, so these electrodes carry many disadvantages that are produced by the use of invasive techniques. In return, as the electrodes are attached to the nerve, they make it easier to achieve selective functional movements. On the contrary, surface electrodes are not invasive and are easily attached or detached on the skin. Main disadvantages of surface electrodes are the difficulty of selectively stimulating nerve fibers and uncomfortable feeling perceived by users due to sensory nerves located in the skin. Electrical stimulation surface electrode technology has improved significantly through the years and recently, multi-field electrodes have been suggested. This multi-field or matrix electrode approach brings many advantages to FES; among them it is the possibility of easily applying different stimulation methods and techniques. The main goal of this thesis is therefore, to test two stimulation methods, which are asynchronous and synchronous stimulation, in the upper limb with multi-field electrodes. To this end, a purpose-built wrist torque measuring system and a graphic user interface were developed to measure wrist torque produced with each of the methods and to efficiently carry out the experiments. Then, both methods were tested on 15 healthy subjects and sensitivity results were analyzed for different cases. Results show that there are significant differences between methods regarding sensation in some cases, which can affect effectiveness or success of FES.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Microglia are the resident brain macrophages and they have been traditionally studied as orchestrators of the brain inflammatory response during infections and disease. In addition, microglia has a more benign, less explored role as the brain professional phagocytes. Phagocytosis is a term coined from the Greek to describe the receptor-mediated engulfment and degradation of dead cells and microbes. In addition, microglia phagocytoses brain-specific cargo, such as axonal and myelin debris in spinal cord injury or multiple sclerosis, amyloid-beta deposits in Alzheimer's disease, and supernumerary synapses in postnatal development. Common mechanisms of recognition, engulfment, and degradation of the different types of cargo are assumed, but very little is known about the shared and specific molecules involved in the phagocytosis of each target by microglia. More importantly, the functional consequences of microglial phagocytosis remain largely unexplored. Overall, phagocytosis is considered a beneficial phenomenon, since it eliminates dead cells and induces an anti-inflammatory response. However, phagocytosis can also activate the respiratory burst, which produces toxic reactive oxygen species (ROS). Phagocytosis has been traditionally studied in pathological conditions, leading to the assumption that microglia have to be activated inorder to become efficient phagocytes. Recent data, however, has shown that unchallenged microglia phagocytose apoptotic cells during development and in adult neurogenic niches, suggesting an overlooked role in brain remodeling throughout the normal lifespan. The present review will summarize the current state of the literature regarding the role of microglial phagocytosis in maintaining tissue homeostasis in health as in disease.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Lesões na inervação do trato urinário inferior ocasionado por traumatismo raquimedular afetam geralmente o músculo detrusor e o esfíncteres uretrais. Estas alterações acarretam problemas basicamente de incontinência urinária e aumento da pressão intravesical, decorrente deste traumatismo, trazendo consequências para o funcionamento do sistema urinário superior. Quantificar os elementos fibrosos da matriz extracelular e fibras musculares das bexigas neurogênicas hiper-reflexas comparando-as com bexigas normais. Foram utilizadas 6 amostras de bexigas neurogênicas de indivíduos que foram submetidos a cirurgia de reparação por cistoenteroplastia realizados pelo serviço de urologia do Hospital Municipal Souza Aguiar, estas amostras foram fixadas imediatamente em solução tamponada de formalina a 10%. O controle com amostras iguais as do estudo extraída de cadáveres cuja causa morte não relacionava-se ao sistema urogenital macroscópicamente. O material foi submetido as seguintes técnicas histoquímicas: H&E, van Gieson e Resorcina Fucsina resorcina de Weigert com prévia oxidação pela oxona. Imunohistoquímica: anti-elastina. A observação dos cortes corados pelo van Gieson demonstrou uma diminuição significativa do músculo liso de 13% e aumento do colágeno em 72% e as fibras do sistema elástico um aumento de 101%. Conclusão. Nas bexigas neurogênicas hiper-reflexas o músculo detrusor e os elementos fibrosos da matriz foram profundamente modificados. As fibras do sistema elástico foram as mais afetadas.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Objetivo: Comparar a composição corporal total e regional e a distribuição de gordura de homens com lesão medular LM cervical fisicamente ativos e não ativos, e sua relação com a concentração de proteína C reativa ultra-sensível (PCR-us). Além disso, identificar um protocolo de impedância bioelétrica (BIA) que forneça resultados de percentual de massa gorda (MG) total concordantes com os obtidos pelo método de referência, absorciometria de dupla emissão de raios-X (DXA). Métodos: Os participantes possuíam lesão medular entre C5-C7 e foram classificados em ativos (n=15) e não ativos (n=10). Consideraram-se ativos os indivíduos que praticavam exercícios físicos há pelo menos três meses, três vezes por semana ou mais, totalizando tempo mínimo de 150 minutos de atividades físicas por semana. A determinação da composição corporal total e regional (braços, pernas e tronco) foi realizada por DXA. A PCR-us foi mensurada por imunoturbidimetria. Os protocolos de BIA testados foram: a) para indivíduos com LM (KOCINA & HEYWARD, 1997); b) para grupos que incluem idosos (GRAY et al 1989); c) validado para idosos brasileiros (DEY et al, 2003). A análise estatística dos dados incluiu ANCOVA para comparar a massa corporal total, composição corporal e PCR-us entre os grupos; e correlação parcial com correção pelo tempo de lesão (TL) para identificar a associação de exercício físico com MG e da PCR-us com exercício físico e MG tronco. A comparação dos resultados de percentual de gordura obtidos por DXA e cada um dos protocolos de BIA foi realizada por ANOVA one way e Dunnet pós teste. A análise de Bland-Altman foi realizada para verificação da concordância entre os métodos testados. Conclusão: O exercício físico praticado de forma contínua e controlada é importante para manter menores valores de MG e evitar acúmulo de gordura na região do tronco. A melhor composição corporal e distribuição de gordura corporal observadas no grupo ativo possivelmente levaram à menor concentração de PCR-us sérica. Juntas, estas adaptações provavelmente contribuíram para a redução dos riscos de desenvolvimento de doenças cardiometabólicas. A semelhança na modificação da composição corporal entre idosos e indivíduos com LM sugere que protocolos de BIA propostos para idosos podem ser adequados para avaliação da composição corporal de indivíduos com lesão medular cervical.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Indivíduos que permanecem longo tempo em cadeira de rodas apresentam importante perda de massa óssea, principalmente nos membros inferiores, possivelmente agravada pela baixa ingestão de cálcio dietético e pelo inadequado estado nutricional de vitamina D. O exercício físico pode contribuir para a manutenção ou aumento da massa óssea em diferentes populações e nos indivíduos com lesão medular pode contribuir para atenuar a perda de massa óssea. O objetivo do presente estudo foi avaliar a influência da prática regular de exercício físico sobre a adequação da massa óssea, indicadores bioquímicos do metabolismo ósseo e estado nutricional de vitamina D em indivíduos com lesão medular cervical há pelo menos um ano. Em vinte e cinco homens de 19 a 56 anos sendo 15 fisicamente ativos e 10 sedentários, foi realizada análise sérica de cálcio, PTH, 25(OH)D, IGF-1, osteocalcina e NTx. As medidas do conteúdo mineral ósseo, densidade mineral óssea (DMO), massa magra e massa gorda foram realizadas por DXA. A pigmentação da pele (constitutiva e por bronzeamento) foi determinada por colorimetria com o objetivo de investigar sua influência sobre o estado de vitamina D. A ingestão habitual de cálcio foi registrada em um questionário de frequência alimentar direcionado para alimentos fonte. As comparações entre os dois grupos foram realizadas pela aplicação do Teste t de Student exceto para as variáveis ósseas que foram realizadas após ajustes pela massa corporal total, tempo de lesão e ingestão de cálcio utilizando-se análise de co-variância. Associações entre as variáveis estudadas foram avaliadas através de análise de correlação de Pearson. Valores de p<0.05 foram considerados significativos. Não foram observadas diferenças estatisticamente significativas entre os grupos para nenhuma variável óssea com exceção do z-score da DMO da coluna lombar, que foi significativamente maior no grupo de indivíduos sedentários (0,9 1,7 vs -0,7 0,8; p<0,05). No entanto, entre os indivíduos ativos, aqueles que iniciaram a prática de exercício físico com menos tempo decorrido após a lesão apresentaram maior DMO do fêmur (r=-0,60; p<0,05). Nos indivíduos ativos, a freqüência do exercício apresentou associação negativa com a concentração sérica de i-PTH (r = -0,50; p =0,05) e positiva com a concentração de 25(OH)D (r= 0,58; p <0,05). Após ajustes pela massa corporal total e tempo de lesão foram observadas associações positivas entre a ingestão diária de cálcio e z-score da DMO da coluna lombar (r = 0,73 e p <0,01) e DMO do rádio (r = 0,56 e p <0,05). Os resultados do presente estudo apontam para um efeito benéfico do exercício físico sobre a massa óssea e o perfil hormonal relacionado ao metabolismo ósseo. O início da prática regular de exercício físico o quanto antes após a lesão parece contribuir para atenuar a perda de massa óssea nos membros inferiores. Além disso, os resultados deste estudo sugerem uma possível potencialização do efeito osteogênico do exercício físico quando combinado a uma adequada ingestão de cálcio.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

A lesão medular está associada a uma série de alterações bioquímicas e decomposição corporal. O aumento da gordura corporal e seu acúmulo na regiãoabdominal aliados a processos infecciosos decorrentes da lesão medular podemacarretar o incremento da concentração plasmática da proteína c-reativa (PCR).Tanto a gordura corporal quanto a elevada concentração da PCR estimulam aprodução de espécies reativas de oxigênio, favorecendo o desequilíbrio oxidativo e odesencadeamento de doenças. É possível que a prática de atividade física regularpossa atuar de modo benéfico através da melhor distribuição da gordura corporal eadaptação dos sistemas antioxidantes nesses indivíduos. Considerando aimportância deste tema e a escassos estudos sobre o assunto, o objetivo desteestudo foi comparar, em indivíduos com lesão medular cervical a composiçãocorporal e indicadores bioquímicos de estado antioxidante em indivíduos fisicamenteativos e não ativos. Participaram do estudo 24 tetraplégicos do gênero masculino(3210 anos de idade e 108 anos de tempo de lesão), divididos em dois grupos,fisicamente ativos (n=15, com pratica de atividade física há pelo menos 3 meses, 3vezes/semana ou mais, totalizando tempo mínimo de 150 minutos/semana) e nãoativos (n=9). A composição corporal foi determinada por absorciometria de duplaemissão de raio-X. Amostras de sangue foram coletadas após jejum de 12 horaspara determinação dos indicadores bioquímicos: de capacidade antioxidante, ácidoúrico, bilirrubina, albumina, alfa-tocoferol, malondialdeído e PCR no plasma eatividade da superóxido dismutase em eritrócitos. O grupo não ativo apresentoumaior IMC (=0,003), gordura total (%) e de tronco (%) (=<0,001) do que o grupoppfisicamente ativo. Foi encontrada relação entre a PCR e a porcentagem de gorduratotal (r=0,72, p=<0,001), de tronco (r=0,70, p=<0,001), massa gorda total (r=0,73,p=<0,001) e de tronco (r=0,67, p=0,001). Não houve diferença significativa entre osindicadores bioquímicos de estado antioxidante, exceto a concentração da PCR quefoi maior no grupo não ativo (p=0,034). Considerando todos indivíduos, 50% apresentavam deficiência de alfa-tocoferol (concentração plasmática <11,6 mol/L).Foi observada relação negativa entre a concentração plasmática de alfa-tocoferol e aPCR (r=-0,18, =0,038).No grupo ativo houve correlação positiva entre a razãoptempo de atividade física:tempo de lesão e concentração plasmática demalondialdeido (r=0,38, =0,014). Nossos resultados, analisados em conjunto,psugerem que prática contínua de atividade física após a lesão atua auxiliando a umamelhor composição corporal e, possivelmente, a uma menor concentraçãoplasmática de PCR. O estado nutricional inadequado em alfa-tocoferol podecomprometer capacidade antioxidante, sendo necessárias medidas de apoionutricional para adequar a ingestão de alfa-tocoferol para este grupo.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Medir a espessura da parede vesical (EPV) através da ultrassonografia, correlacioná-la com os parâmetros urodinâmicos e avaliar o papel destes parâmetros para lesão do trato urinário superior. Avaliar também o papel das alterações da forma da bexiga nos resultados de injeção de toxina botulínica tipo-A (BTX-A) no detrusor em pacientes com lesão medular traumática (LMT). Trata-se de dois estudos. O primeiro é um estudo transversal de 272 pacientes com LMT submetidos à ultrassonografia renal e de bexiga e estudo urodinâmico. A parede anterior da bexiga foi medida e comparada com os dados urodinâmicos. A cistografia foi realizada em 57 pacientes. O segundo foi um estudo prospectivo avaliando os resultados da injeção de BTX-A no detrusor em 27 pacientes considerando os achados urodinâmicos (pré e pós procedimento) e as deformidades da bexiga (cistografia). A média da EPV foi de 3,94 mm e foi estatisticamente maior em pacientes com hiperatividade detrusora neurogênica associada à dissinergia vesicoesfincteriana (HDN/DVE), em comparação com aqueles sem DVE (p<0,001). Essa média também foi maior em pacientes com complacência < 20 mL/cmH2O, comparada aos pacientes com complacência ≥ 20 mL/cmH2O (p<0,001). A média da pressão detrusora máxima (Pdet Max) foi estatisticamente maior nos pacientes com refluxo vesicoureteral (RVU) em comparação com aqueles sem RVU (100,7 vs 61,2 cmH2O respectivamente, p=0,022). Pacientes com complacência < 20 mL/cmH2O apresentaram prevalência de hidronefrose 4,2 vezes maior, comparada aos pacientes com complacência ≥ 20 mL/cmH2O. Não houve associação estatística entre EPV e hidronefrose ou RVU. Vinte e sete pacientes foram submetidos à injeção de BTX-A no detrusor. A média de tempo de continência urinária foi de 8 meses. Nove pacientes (33,3%) tinham forma vesical alterada e 8 casos (29,6%) tinham divertículos. A capacidade cistométrica máxima, Pdet max, volume reflexo e complacência não apresentaram diferença significativa na presença de divertículos ou alteração da forma. O aumento da EPV está associado à complacência < 20 mL/cmH2O e HDN/DVE em pacientes com LMT. No entanto, não houve relação entre a EPV e hidronefrose ou RVU. Baixa complacência e HDN/DVE são os principais fatores de risco para dano ao trato urinário superior. A presença de divertículos ou alteração da forma vesical não influenciou nos resultados após injeção de BTX-A no detrusor.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

 目的 探讨人胚神经干细胞( hNSC) 移植治疗脊髓损伤(SCI) 的可行性。方法 分 离、培养和鉴定hNSC;用5 溴22 脱氧尿苷嘧啶(BrdU) 标记hNSC ,并将其移植到14 只T10 半横断 的Wistar 大鼠损伤脊髓内(另外14 只T10 半横断损伤的大鼠作为对照组,仅损伤脊髓内注射 DMEM/ F12 培养液) ,用BrdU 的FITC 免疫荧光染色检测移植细胞的存活和迁徙,用NF2200 、 GFAP 免疫组织化学鉴定移植细胞的分化,BBB 评分评定大鼠功能恢复情况。结果 (1) 获得了大 量的hNSC; (2) 用免疫组织化学可以检测到移植的hNSC 能在体内长时间存活(达2 个月) 并向远 处迁徙,并分化为神经元和胶质细胞; (3) 检测到实验组大鼠BBB 得分明显高于对照组大鼠( P < 0. 01) ,在SCI 后第10 周时实验组和对照组BBB 得分最大差距达到2. 1分。结论 hNSC 移植能促 进SCI 大鼠后肢功能恢复,它是SCI 移植治疗较有价值的细胞资源。

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Exercise improves functional capacity in spinal cord injury (SCI). However, exhaustive exercise, especially when sporadic, is linked to the production of reactive oxygen species that may have a detrimental effect on SCI. We aimed to study the effect of a single bout of exhaustive exercise on systemic oxidative stress parameters and on the expression of antioxidant enzymes in individuals with paraplegia. The study was conducted in the Physical Therapy department and the Physical Education and Sports department of the University of Valencia. Sixteen paraplegic subjects were submitted to a graded exercise test (GET) until volitional exhaustion. They were divided into active or non-active groups. Blood samples were drawn immediately, 1 and 2 h after the GET. We determined plasma malondialdehyde (MDA) and protein carbonylation as markers of oxidative damage. Antioxidant gene expression (catalase and glutathione peroxidase-GPx) was determined in peripheral blood mononuclear cells. We found a significant increase in plasma MDA and protein carbonyls immediately after the GET (P<0.05). This increment correlated significantly with the lactate levels. Active paraplegics showed lower levels of exercise-induced oxidative damage (P<0.05) and higher exercise-induced catalase (P<0.01) and GPx (P<0.05) gene expression after the GET. These results suggest that exercise training may be useful in SCI patients to develop systemic antioxidant defenses that may protect them against exercise-induced oxidative damage.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

Purpose. This study explores the experiences of Irish people with high cervical spinal cord injuries living with electronic aids to daily living (EADL) and the meaning attributed to such systems in the context of participation in everyday life. Method. Qualitative methodology using a phenomenological approach was used to explore the phenomenon of living with EADL. Data were collected using four focus groups of users and nonusers of EADL (n = 15). All participants had high cervical spinal cord injuries (C3-5). Groups were video recorded, transcribed verbatim and analysed using descriptive phenomenological analysis. Findings. Findings revealed key elements of the meaning of living with EADL. Two key themes, time alone and changed relationships are described. These contribute to the super ordinate theme of autonomy. Findings suggest that participants perceived improvements in both anticipated and actual lived experiences with EADL. Themes are interrelated and together represent a summary of the experience of living with environmental controls. The themes described are similar to those found in other spinal injury studies relating to quality of life. Conclusions. Findings highlight differences in life experiences for those with and without EADL and provides motivation to address this difference. Such insights are valuable for both users and providers of EADL.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

This qualitative descriptive study explores the lived experience for persons with a high cervical spinal cord injury who have Electronic Aids to Daily Living (EADLs), and for persons who have no EADLs. Fifteen people with cervical spinal cord injuries attended four focus groups. Data analysis uncovered a novel framework of several themes that were organised into three categories: experiences, desires and meanings of living with EADL. Users’ and non users’ groups revealed homogenous themes. Experiences and desires are explored further in this paper. Themes within the category of experiences included: EADL devices, supply support and training, abandonment, mouthsticks and powered wheelchairs. Desires included: simple stuff, reliability, aesthetics and voice activation. Findings offer valuable personal insights about life with EADL to be considered by all involved with EADL.

Relevância:

100.00% 100.00%

Publicador:

Resumo:

This article reports an initiative to improve students' insight into service user and carer experience of endoscopy, particularly those with severe disability, such as spinal cord injury. This insight has the potential to improve the information provided and level of person-centred care in an endoscopy service. It was evident in the feedback from the classroom encounter that the teaching and learning strategy had a positive outcome, which will allow us to integrate the approach into future curriculum development and delivery, bringing the lived experience from the service user and carer perspective into the classroom. Students engaged in discussion and used their reflective skills to develop sensitivity to those with physical disability and complex needs requiring endoscopy procedures.