A randomized controlled trial of the effectiveness of a Computer-Assisted Cognitive Remediation (CACR) program in adolescents with psychosis or at high risk of psychosis: Short term and long term outcomes

The present study investigates the short- and long-term outcomes of a computer-assisted cognitive remediation (CACR) program in adolescents with psychosis or at high risk. 32 adolescents participated in a blinded 8-week randomized controlled trial of CACR treatment compared to computer games (CG). Clinical and neuropsychological evaluations were undertaken at baseline, at the end of the program and at 6-month. At the end of the program (n = 28), results indicated that visuospatial abilities (Repeatable Battery for the Assessment of Neuropsychological Status, RBANS; P = .005) improved signifi cantly more in the CACR group compared to the CG group. Furthermore, other cognitive functions (RBANS), psychotic symptoms (Positive and Negative Symptom Scale) and psychosocial functioning (Social and Occupational Functioning Assessment Scale) improved signifi cantly, but at similar rates, in the two groups. At long term (n = 22), cognitive abilities did not demonstrated any amelioration in the control group while, in the CACR group, signifi cant long-term improvements in inhibition (Stroop; P = .040) and reasoning (Block Design Test; P = .005) were observed. In addition, symptom severity (Clinical Global Improvement) decreased signifi cantly in the control group (P = .046) and marginally in the CACR group (P = .088). To sum up, CACR can be successfully administered in this population. CACR proved to be effective over and above CG for the most intensively trained cognitive ability. Finally, on the long-term, enhanced reasoning and inhibition abilities, which are necessary to execute higher-order goals or to adapt behavior to the ever-changing environment, were observed in adolescents benefi ting from a CACR.

Isolation and identification of bovine tuberculosis in a Brazilian herd (São Paulo)

Mycobacterium was verified in animals from a Brazilian dairy herd, a total of 42 samples from 30 cows were submitted to culture and the isolated strains were analyzed by two polymerase chain reaction (PCR), the first specific for species belonging to the Mycobacterium complex (MTBC) and the other for differentiating M. tuberculosis from M. bovis. Twenty seven samples (64.3%) from 18 animals (60%) were positive for mycobacteria by culture, including samples from 15 retrofaryngeal lymphnodes (55.5%), 9 prescapular lymphnodes (33.3%), 2 lungs (7.4%), and 1 liver (3.7%). All isolated colonies were confirmed by PCR to contain MTBC organisms, and were identified as M. bovis by the same methodology.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Sex, drugs and chronic illness: health behaviours among chronically ill youth.

BACKGROUND: A growing body of literature indicates that adolescents with chronic conditions are as likely, or more likely, to take risky behaviours than their healthy peers. The objective of this research was to assess whether adolescents with chronic illness in Catalonia differ from their healthy peers in risk-taking behaviour. METHODS: Data were drawn from the Catalonia Adolescent Health database, a survey including a random school-based sample of 6952 young people, aged 14-19 years. The index group (IG) included 665 adolescents (450 females) reporting several chronic conditions. The comparison group (CG) comprised 6287 healthy adolescents (3306 females). Personal, family and school-related variables were analysed to ensure comparability between groups. Sexual behaviour, drug use (tobacco, alcohol, cannabis, cocaine and synthetic drugs) and perception of drug use among peers and in school were compared. Analysis was carried out separately by gender. chi-square, Fisher's and Student's tests were used to compare categorical and continuous variables. RESULTS: The prevalence of chronic conditions was 9.6%, with females showing a higher prevalence than males. The IG showed similar or higher rates of sexual intercourse and risky sexual behaviour. For most studied drugs, IG males reported slightly lower rates of use than CG males, while IG females showed higher rates for every drug studied. No differences were found in the perceptions of drug use among peers or in their school. CONCLUSIONS: Similar to previous research, chronically ill adolescents in our sample are as likely, or more likely, to take risky behaviours than their healthy counterparts and should receive the same anticipatory guidance.

Studies on the sandfly fauna (Diptera: Psychodidae: Phlebotominae) from transmission areas of American Cutaneous Leishmaniasis in state of Acre, Brazil

Studies were undertaken on the phlebotomines in the municipalities of Bujari, Xapuri and Rio Branco in the state of Acre. The abundance of species on the ground and in the tree canopy was estimated by Standardized Index of Species Abundance. Of the 52 species identified, Lutzomyia (N.) antunesi, Lutzomyia (N.) whitmani, Lutzomyia (P.) davisi, Lutzomyia migonei, Lutzomyia (N.) umbratilis, Lutzomyia (N.) flaviscutellata, Lutzomyia (T.) ubiqui-talis, Lutzomyia (P.) hirsuta hirsuta, Lutzomyia (P.) paraensis and Lutzomyia (P.) ayrozai are known to be vectors of Leishmania, the causative agent of American cutaneous leishmaniasis. Lutzomyia (T.) auraensis, Lu. (N.) antunesi, Lu. (N.) whitmani and Lu. (P.) davisi accounted for 66.95% of the specimens collected. Lu. (N.) whitmani was the most abundant species, followed by Lu. (N.) antunesi and Lu. (P.) davisi. Lu. (N.) antunesi was the most abundant species in the soil as well as in the canopy. Lu. (N.) umbratilis occurred in all three municipalities and was the fifth most abundant species in the Chico Mendes Municipal Park in Rio Branco. It was collected on both the ground level as well as in the canopy; however, it was more frequently collected in the tree canopy. The present study suggests the existence of three transmission cycles of Leishmania in Acre, including the transmission of Leishmania (V.) guyanensis by Lu. (N.) umbratilis south of the Amazon River.

Genetic analysis of caveolin-1 and eNOS genes in colorectal cancer.

Caveolae are involved in physical compartmentalization between different groups of signaling events. Its main component, CAV1, modulates different pathways in cellular physiology. The emerging evidence pointing to the role of CAV1 in cancer led us to study whether different alleles of this gene are associated with colorectal cancer (CRC). Since one of the most characterized enzymes regulated by CAV1 is eNOS, we decided to include both genes in this study. We analyzed five SNPs in 360 unrelated CRC patients and 550 controls from the general population. Two of these SNPs were located within eNOS and three within the CAV1 gene. Although haplotype distribution was not associated with CRC, haplotype TiA (CAV1) was associated with familiar forms of CRC (p<0.05). This was especially evident in CRC antecedents and nuclear forms of CRC. If both CG (eNOS) and TiA (CAV1) haplotypes were taken together, this association increased in significance. Thus, we propose that CAV1, either alone or together with eNOS alleles, might modify CRC heritability.

Factors associated with use of community mental health services by schizophrenia patients using multilevel analysis

BACKGROUND Persons with schizophrenia and related disorders may be particularly sensitive to a number of determinants of service use, including those related with illness, socio-demographic characteristics and organizational factors. The objective of this study is to identify factors associated with outpatient contacts at community mental health services of patients with schizophrenia or related disorders. METHODS This cross-sectional study analyzed 1097 patients. The main outcome measure was the total number of outpatient consultations during one year. Independent variables were related to socio-demographic, clinical and use of service factors. Data were collected from clinical records. RESULTS The multilevel linear regression model explained 46.35% of the variance. Patients with significantly more contacts with ambulatory services were not working and were receiving welfare benefits (p = 0.02), had no formal education (p = 0.02), had a global level of severity of two or three (four being the most severe) (p < 0.001), with one or more inpatient admissions (p < 0.001), and in contact with both types of professional (nurses and psychiatrists) (p < 0.001). The patients with the fewest ambulatory contacts were those with diagnoses of persistent delusional disorders (p = 0.04) and those who were attended by four of the 13 psychiatrists (p < 0.001). CONCLUSIONS As expected, the variables that explained the use of community service could be viewed as proxies for severity of illness. The most surprising finding, however, was that a group of four psychiatrists was also independently associated with use of ambulatory services by patients with schizophrenia or related disorders. More research is needed to carefully examine how professional support networks interact to affect use of mental health.

Expression and localization of PPARs in the rat ovary during follicular development and the periovulatory period.

PPARs are a family of nuclear hormone receptors involved in various processes that could influence ovarian function. We investigated the cellular localization and expression of PPARs during follicular development in ovarian tissue collected from rats 0, 6, 12, 24, and 48 h post-PMSG. A second group of animals received human CG (hCG) 48 h post-PMSG. Their ovaries were removed 0, 4, 8, 12, and 24 h post-hCG to study the periovulatory period. mRNAs corresponding to the PPAR isotypes (alpha, delta, and gamma) were localized by in situ hybridization. Changes in the levels of mRNA for the PPARs were determined by ribonuclease protection assays. PPAR gamma mRNA was localized primarily to granulosa cells, and levels of expression did not change during follicular development. Four hours post-hCG, levels of mRNA for PPAR gamma decreased (P &lt; 0.05) but not uniformly in all follicles. At 24 h post-hCG, levels of PPAR gamma mRNA were reduced 64%, but some follicles maintained high expression. In contrast, mRNAs for PPAR alpha and delta were located primarily in theca and stroma, and their levels did not change during the intervals studied. To investigate the physiologic significance of PPAR gamma in the ovary, granulosa cells from PMSG-primed rats were cultured for 48 h with prostaglandin J(2) (PGJ(2)) and ciglitazone, PPAR gamma activators. Both compounds increased progesterone and E2 secretion (P &lt; 0.05). These data suggest that PPAR gamma is involved in follicular development, has a negative influence on the luteinization of granulosa cells, and/or regulates the periovulatory shift in steroid production. The more general and steady expression of PPARs alpha and delta indicate that they may play a role in basal ovarian function.

Estudio comparativo del estatus clínico-nutricional en mujeres obesas posmenopáusicas incluídas en un programa de pérdida de peso basado en platos preparados.

INTRODUCTION Few studies have evaluated the efficacy and reliability of weight loss-focussed prepared food dishes in obese post-menopausal women. OBJECTIVE To compare the efficacy of a weight loss programme based on a balanced hypocaloric diet using prepared dishes* with that of a similar programme based on standard commercially available foods and with a non-intervened control group. A further aim was to evaluate the subjectivity of participants in the preparation of the diet-adjusted dishes based on usually consumed products. SUBJECTS Obese post-menopausal women aged between 55 and 65 years. DESIGN Controlled longitudinal interventional study. METHOD The sample of 75 female volunteers were divided into three groups of 25 women: a control group, who continued to consume their usual non-dietary adjusted meals (CG), an intervened group, treated with a diet adjusted to their individual requirements and based on standard commercially available food (SG), and another intervened group, treated with a similarly adjusted diet but based on prepared dishes (PG). Data were gathered on anthropometric variables, consumption habits and physical activity levels, and clinical-nutritional controls were conducted at the start and every two weeks to the end of the 8-week study in order to evaluate biochemical changes. RESULTS The weight loss was slightly higher in the prepared-dishes group (PG) than in the standard food diet group (SG), but the difference was not statistically significant, whereas it was considerably higher in both groups than in the non-dietary adjusted control group (CG) and this difference was highly significant (losses of 7.60 kg in PG and 7.01 kg in SG versus 2.10 kg in CG (p < 0.01). However, the PG showed a significantly higher (p < 0.01) loss of fatty mass and abdominal circumference versus the SG women. CONCLUSION More weight was lost by the two groups treated with a diet based on prepared dishes or usual food items in comparison to untreated controls, but the diet based on prepared dishes obtained more reliable and higher quality outcomes, achieving a positive change at fatty compartment level and in the abdominal circumference.

G6PD deficiency in Latin America: systematic review on prevalence and variants

Plasmodium vivax radical cure requires the use of primaquine (PQ), a drug that induces haemolysis in glucose-6-phosphate dehydrogenase deficient (G6PDd) individuals, which further hampers malaria control efforts. The aim of this work was to study the G6PDd prevalence and variants in Latin America (LA) and the Caribbean region. A systematic search of the published literature was undertaken in August 2013. Bibliographies of manuscripts were also searched and additional references were identified. Low prevalence rates of G6PDd were documented in Argentina, Bolivia, Mexico, Peru and Uruguay, but studies from Curaçao, Ecuador, Jamaica, Saint Lucia, Suriname and Trinidad, as well as some surveys carried out in areas of Brazil, Colombia and Cuba, have shown a high prevalence (> 10%) of G6PDd. The G6PD A-202A mutation was the variant most broadly distributed across LA and was identified in 81.1% of the deficient individuals surveyed. G6PDd is a frequent phenomenon in LA, although certain Amerindian populations may not be affected, suggesting that PQ could be safely used in these specific populations. Population-wide use of PQ as part of malaria elimination strategies in LA cannot be supported unless a rapid, accurate and field-deployable G6PDd diagnostic test is made available.

Prognostic role of genetic biomarkers in clinical progression of prostate cancer.

The aim of this study was to analyze the use of 12 single-nucleotide polymorphisms in genes ELAC2, RNASEL and MSR1 as biomarkers for prostate cancer (PCa) detection and progression, as well as perform a genetic classification of high-risk patients. A cohort of 451 men (235 patients and 216 controls) was studied. We calculated means of regression analysis using clinical values (stage, prostate-specific antigen, Gleason score and progression) in patients and controls at the basal stage and after a follow-up of 72 months. Significantly different allele frequencies between patients and controls were observed for rs1904577 and rs918 (MSR1 gene) and for rs17552022 and rs5030739 (ELAC2). We found evidence of increased risk for PCa in rs486907 and rs2127565 in variants AA and CC, respectively. In addition, rs627928 (TT-GT), rs486907 (AG) and rs3747531 (CG-CC) were associated with low tumor aggressiveness. Some had a weak linkage, such as rs1904577 and rs2127565, rs4792311 and rs17552022, and rs1904577 and rs918. Our study provides the proof-of-principle that some of the genetic variants (such as rs486907, rs627928 and rs2127565) in genes RNASEL, MSR1 and ELAC2 can be used as predictors of aggressiveness and progression of PCa. In the future, clinical use of these biomarkers, in combination with current ones, could potentially reduce the rate of unnecessary biopsies and specific treatments.

Effect of an overground walking training on gait performance in healthy 65- to 80-year-olds.

The aim of this study was to examine the effect of an individualized overground walking interval training on gait performance [i.e., speed and energy cost (C(w))] in healthy elderly individuals. Twenty-two older adults were assigned to either a training group (TG; n=12, 73.4+/-3.9yr) or a non-training control group (CG; n=10, 70.9+/-9.6yr). TG participated in a 7-week individualized walking interval training at intensities progressing from 50 to 100% of ventilatory threshold (T (VE)). Aerobic fitness [maximal oxygen uptake (V O(2max)) and T (VE)], preferred walking speed (PWS), gross and net C(w) (GC(w) and NC(w), respectively) and relative effort (%V O(2max)) at PWS measured before training (PWS(1)) were assessed prior and following the intervention. All outcomes were measured on a treadmill. Significant improvements in GC(w) (-8%; P=0.007), NC(w) (-12%; P=0.003), relative effort (%V O(2max): -12%; P<0.001) and PWS (+12%; P<0.001) were observed in TG but not in CG (P>0.71). V O(2max) and T (VE) remained unchanged in both groups (P>0.57). Changes in GC(w) at PWS(1) (difference between GC(w) at PWS(1) measured pre and post intervention) were inversely correlated with changes in PWS (difference between pre and post PWS; r=-0.67; P=0.02). The decreased C(w) at PWS(1), with no concomitant improvement in aerobic fitness, represents the main contributing factor for the reduction of the relative effort at this speed. This also allows elderly people to increase their PWS post training. Therefore, the present walking training may be an effective way to improve walking performance and delay mobility impairment in older adults.

Serum albumin promotes ATP-binding cassette transporter-dependent sterol uptake in yeast.

Sterol uptake in fungi is a multistep process that involves interaction between external sterols and the cell wall, incorporation of sterol molecules into the plasma membrane, and subsequent integration into intracellular membranes for turnover. ATP-binding cassette (ABC) transporters have been implicated in sterol uptake, but key features of their activity remain to be elucidated. Here, we apply fluorescent cholesterol (NBD-cholesterol) to monitor sterol uptake under anaerobic and aerobic conditions in two fungal species, Candida glabrata (Cg) and Saccharomyces cerevisiae (Sc). We found that in both fungal species, ABC transporter-dependent uptake of cholesterol under anaerobic conditions and in mutants lacking HEM1 gene is promoted in the presence of the serum protein albumin that is able to bind the sterol molecule. Furthermore, the C. glabrata ABC transporter CgAus1p expressed in S. cerevisiae requires the presence of serum or albumin for efficient cholesterol uptake. These results suggest that albumin can serve as sterol donor in ABC transporter-dependent sterol uptake, a process potentially important for growth of C. glabrata inside infected humans.

Fonction surrénalienne après bolus d'étomidate en chirurgie cardiaque : une étude rétrospective

Rapport de synthèse : Enjeux et contexte Etant le seul agent hypnotique à avoir des effets hémodynamiques négligeables, l'étomidate est souvent considéré comme l'agent anesthésique d'induction de choix lors de l'anesthésie de patients hémodynamiquement instables Cependant, une dose unique de cet hypnotique imidazolé inhibe la 11-ß hydroxylase, une enzyme mitochondriale de la phase terminale de la synthèse du cortisol. Au Centre Hospitalier Universitaire Vaudois, tout patient candidat à une chirurgie cardiaque reçoit de l'étomidate à l'induction de l'anesthésie. L'objectif de cette étude a été de déterminer l'incidence de dysfonction surrénalienne chez les patients subissant une chirurgie cardiaque et présentant un état de choc postopératoire nécessitant de hautes doses de noradrénaline. t Méthodes Une étude rétrospective et descriptive a été réalisée dans le service de médecine intensive adulte du Centre Hospitalier Universitaire Vaudois. Soixante-trois patients admis en réanimation après chirurgie cardiaque nécessitant plus de 0.2 νg/kg/min de noradrénaline au cours des premières 48 heures postopératoires ont été étudiés. L'insuffisance surrénalienne absolue a été définie par un cortisol basal inférieur à 414mmo/L, l'insuffisance surrénalienne relative par un cortisol basal entre 414mmo/L et 938nmo/L avec augmentation de la cortisolémie (à 60 minute .après un test de stimulation par 250Ng of corticotropine de synthèse) inférieure à 250mmo/L. Statistiques Les résultats ont été rapportés en médianes et extrêmes. Les comparaisons entre les groupes ont été réalisées, lorsque cela était indiqué, par un test Chi 2 ou un test de Wilcoxon. Pour les comparaisons répétées des taux de cortisol et des doses de noradrénaline, une correction de Bonferroni a été appliquée. Une valeur de p<0,05 a été considérée comme significative. Résultats : Quatorze patients [22%] ont présenté une fonction surrénalienne normale, 10 [16%] une insuffisance surrénalienne absolue et 39 [62%] une insuffisance surrénalienne relative. Tous les patients ont reçu une substitution stéroïdienne, sans aucune différence d'évolution clinique entre les différents groupes. Conclusions : L'incidence d'insuffisance surrénalienne chez les patients qui ont reçu un bolus d'étomidate à l'induction, subi une chirurgie cardiaque avec circulation extra-corporelle et présenté une défaillance circulatoire postopératoire est élevée. Il convient probablement de garder à l'esprit qu'une telle insuffisance peut contribuer à l'état de choc du patient. Dans de telles circonstances, l'exploration de la fonction surrénalienne et la suppléance par stéroïdes d'une éventuelle insuffisance surrénalienne en attendant les résultats des examens endocrinologiques devraient être discutés.

Compartmentalization in membrane rafts defines a pool of N-cadherin associated with catenins and not engaged in cell-cell junctions in melanoma cells.

Melanoma progression is associated with changes in adhesion receptor expression, in particular upregulation of N-cadherin which promotes melanoma cell survival and invasion. Plasma membrane lipid rafts contribute to the compartmentalization of signaling complexes thereby regulating their function, but how they may affect the properties of adhesion molecules remains elusive. In this study, we addressed the question whether lipid rafts in melanoma cells may contribute to the compartmentalization of N-cadherin. We show that a fraction of N-cadherin in a complex with catenins is associated with cholesterol/sphingolipid-rich membrane microdomains in aggressive melanoma cells in vitro and experimental melanomas in vivo. Partitioning of N-cadherin in membrane rafts is not modulated by growth factors and signaling pathways relevant to melanoma progression, is not necessary for cell-cell junctions' establishment or maintenance, and is not affected by cell-cell junctions' and actin cytoskeleton disruption. These results reveal that two independent pools of N-cadherin exist on melanoma cell surface: one pool is independent of lipid rafts and is engaged in cell-cell junctions, while a second pool is localized in membrane rafts and does not participate in cell-cell adhesions. Targeting to membrane rafts may represent a previously unrecognized mechanism regulating N-cadherin function in melanoma cells.