Societal development and the traditional museum: Applying New Museology to a different context

The Dapperstreet[1] ...Anything is a lot, when you expect so little Life keeps its wonders hidden To suddenly reveal them in a divine state. I thought about all t Soaking wet, one drizzly morning, Simply happy in the Dapperstreet. The Dapperstreet is part of a neighbourhood often referred to as “East”, situated in the eastern part of Amsterdam. It is a lively and vibrant multi-cultural part of the city. It has a daily market with food from around the world, but is also known worldwide because of the murder on Theo van Gogh, the Dutch film director who was killed there in 2001 because of his critical and provocative statements on the Islam. Thus it can be concluded that it is certainly a neighbourhood with its own problems but, as can be read in Bloem’s poem, a place to call home and long for. [1] Poem by J.C. Bloem, The Dapperstreet (Het Verlangen, 1921). Translation by Davida de Hond.

Made in “Polish village” – modern ethno-design vs. traditional culture of Polish countryside

Tradycyjna polska wieś – kolorowa, wesoła, zintegrowana z naturą i rządząca się swoimi prawami to zbiorowy mit, odległy w czasie. To klasyczny temat wielu poszukiwań etnografi cznych – terenowych, naukowych opracowań i porównań. We współczesnym świecie mamy do czynienia jedynie z wybranymi elementami – tradycjami jeszcze żywymi lub przetworzonymi i dostosowanymi do wymogów współczesnego odbiorcy – turysty, ale także artysty i projektanta. Obecne zainteresowanie polską sztuką ludową i rzemiosłem to kolejna fala mody folkowej. Ten ogólnoeuropejski trend, poszukujący w kulturze egalitarnej natchnienia i inspiracji swój początek bierze w I połowie XIX wieku. W polskiej sztuce dekoracyjnej (wzornictwie przemysłowym) także nastąpił powrót do źródeł, a w ludowości i wiejskości doszukiwano się narodowego ducha, inspiracją dla polskich artystów był angielski Ruch Arts and Craft, a w ich projektach widoczne były echa fi lozofi i Johna Ruskina oraz Williama Morrisa m. in. odrzucających masową produkcję, mającą wg nich zły wpływ na jakość produkowanych przedmiotów, jednocześnie na piedestał wynoszących umiejętności rękodzielnicze i rzemieślnicze. Po okresie PRLu utożsamianym głównie z funkcjonowaniem Cepelii i sprowadzeniem produktów inspirowanych ludowością do roli masowych dekoracji, stanowiących często synonim kiczu, powróciła moda na polskie rękodzieło, tradycyjną sztukę ludową oraz na inspiracje wypływające z obserwowania wiejskiego stylu życia. Współczesne poszukiwania polskich twórców w obszarze tworzących w ramach nurtu zwanego etnodizajnem przebiegają dwutorowo. Z jednej strony to inspiracja tylko przejawami ludowości, jej konkretnymi wytworami, które stanowią głównie dekorację dla współczesnych rozwiązań formalnych i technologicznych. Jednak coraz silniejszy jest drugi nurt,starający się wniknąć głębiej, którego celem jest zrozumienie istoty tradycyjnej kultury ludowej polskiej wsi. To inspiracja wiejskim stylem życia, wraz z jego zaletami i wadami, to wreszcie inspiracja zmieniającym się krajobrazem kulturowym i poszukiwanie nowych rozwiązań, dzięki którym odbiorca zbliży się do natury. Projekty zaliczane do nurtu etnodizajnu cechuje przede wszystkim różnorodność wykorzystanych materiałów (tradycyjnych i nowoczesnych), sposób ich przetworzenia, zachowanie pierwotnej funkcji lub nadanie nowej. Większość tych projektów sytuuje się też w nurcie eko-artu, sztuki nawiązującej do natury, z wykorzystaniem ekologicznych materiałów. Jest więc etnodizajn XXI kontynuacją ideologii stworzonej już w wieku XIX – przeciwstawieniem dla przemysłu, technicyzacji i umasowienia. A dla współczesnego człowieka – miejskiego – może być etnodizajn powrotem do źródeł.

The excavation report as a literary genre: traditional practice in Britain

Although ways of thinking about the past have changed, in Britain the reporting of excavations has followed a series of shared conventions for nearly 100 years. This article considers two of them. It investigates the relationship between accounts of stratigraphic evidence and the publication of the associated artefacts and ecofacts and suggests that it results from the combination of two separate intellectual traditions in the late nineteenth century. It also identifies certain widely shared proportions between the separate components of excavation monographs published over a long period of time. Their existence has never been acknowledged. The excavation report has become a well-established literary genre and authors who are familiar with such texts unconsciously reproduce the same structures in their writing.

Vegetation development and human occupation in the Damascus region of southwestern Syria from the Late Pleistocene to Holocene

Rockshelter Baaz in the Damascus region of Syria provided a variety of botanical remains from the Late Pleistocene and Early Holocene period. These remains provide new information about the vegetation evolution in this region. The earliest occupational levels correspond with a moisture peak during the Late Pleistocene, between ca. 34-32 kyr b.p., when pine expanded. The next occupations took place during extreme arid conditions, ca. 23-21 kyr b.p., and probably during the Last Glacial Maximum when a steppe vegetation was established. The occupation level of the Younger Dryas, represented by Natufian remains, suggests that the area had been covered by almond-pistachio steppe, similar to later periods of the Early Holocene, and was probably located just outside the range of dense wild cereal stands. There is no drastic impact of the Younger Dryas visible on the vegetation in the botanical remains. The lack of fruits and seeds at Baaz indicates that the site was more likely to have been a temporary hunting post rather than a plant processing site for much of its history. It is ideally suited to this purpose because of its location over the Jaba'deen Pass and the associated springs. However, archaeological remains from the Natufian period, suggest that the site was more permanently occupied during this time.

Archaeological evidence for the first Mesolithic occupation of the Western Isles of Scotland

The examination of eroding coastal dunes at the prehistoric site of Northton, Harris, has produced the first archaeological evidence of Mesolithic activity in the Western Isles in the form of two midden-related deposits. The first phase of Mesolithic activity is dated to 7060-6650 cal. Bc based on AMS dating of charred hazelnut shells. This discovery appears to validate the frequent pollen-based inferences of Mesolithic impact for the area and, as predicted, allows the Atlantic fringe of Scotland to become part of the European Mesolithic mainstream. A detailed pedological analysis also suggests that these early midden layers may have been amended during the Neolithic period as part of a possible phase of cultivation.