393 resultados para 99mTc-DTPA
Resumo:
We report on two patients presenting with gastrointestinal stromal tumors (GIST). The important tumor size and the marked tissular hypersignal seen on T2-weighted magnetic resonance images (MRI) should be considered as magnetic resonance (MR) features strongly indicating diagnosis of GIST.
Resumo:
A comparative study of the parts played by technetium-99m diphosphonate and gallium-67 citrate bone scanning in the early diagnosis of infectious spondylodiscitis is presented. Nineteen patients were included in the study. All patients (11 men aged 19-70 years and eight women aged 18-72 years) had a history of back pain varying in duration from one to 15 weeks. A 99mTc diphosphonate bone scan was positive in 17 patients. The two patients with negative results had less than two weeks of back pain. The 67Ga citrate bone scan showed uptake in all patients.
Resumo:
Depth-dose curves in LiF detectors of different effective thicknesses, together with their responses, were calculated for typical nuclear medicine radiation fields with 99mTc, 18F and 90Y sources. Responses were analysed in function of the radionuclide, detector effective thickness and irradiation geometry. On the other hand the results of the nuclear medicine measurement campaign of the ORAMED project were presented focussing on the dose distribution across the hand and on the appropriate position to wear the dosimeter.According to the results, thin LiF detectors provide better responses in all cases. Its use is essential for 18F, since thick dosimeters can underestimate Hp(0.07) up to a 50% because of the very inhomogeneous dose deposition on the active layer. The preliminary results of the measurement campaign showed that the index tip of the non-dominant hand is usually the most exposed position among the 22 monitored positions. It was also found that, in average, wrist dosimeters are likely to underestimate the maximum skin dose by a factor of the order of 20. This factor is reduced to around 6 for a ring dosimeter worn on the base of the index of the non-dominant hand. Thus, for typical nuclear medicine procedures, the base of the index of the non-dominant hand is recommended as the best monitoring option.
IRM hépatique avec produit de contraste hépato-spécifique dans l'exploration des tumeurs hépatiques.
Resumo:
Messages à retenir: Connaître la pharmacocinétique du produit de contraste hépato spécifique Gd-EOB-DTPA.Apprendre la valeur diagnostique supplémentaire du Gd-EOB-DTPA comparée à celle des produits de contraste purement intravasculaires pour l'exploration destumeurs hépatiques.Connaître les situations cliniques typiques dans lesquelles l 'utilisation du Gd-EOB-DTPA est recommandée. Résumé: Le produit de contraste Gd-EOB-DTPA, un sel de l'acide gadoxétique, est un agent de contraste intra vasculaire et hépato-spécifique. Environ 50% de la doseinjectée par voie intraveineuse (IV) sont captés par les hépatocytes en phase veineuse, suivie d'une excrétion biliaire à environ 20 minutes après l'injection IV enbolus. En phase tardive, il en résulte donc un renforcement de contraste entre le parenchyme hépatique et toutes les lésions intra-hépatiques focales qui sontcomposées d'autres cellules que d'hépatocytes sains. La détection de métastases hépatiques est ainsi rendue plus facile, notamment celles de petite taille,même infra-centimétrique, en permettant de connaître exactement leur nombre total, ce qui est essentiel en cas de bilan pré-opératoire. La caractérisation destumeurs bénignes, telle que de l'hyperplasie nodulaire focale et de l'adénome hépatique, est également améliorée, en raison de leur contenu cellulaire différent.En cas de remaniement fibrotique ou cirrhotique sous-jacent, le Gd-EOB-DTPA s'est révélé supérieur que d'autres agents de contraste hépato-spécifiques enraison d'une meilleure imprégnation du parenchyme hépatique.
Resumo:
O objetivo deste trabalho foi comparar soluções extratoras (Mehlich 1, Mehlich 3, DTPA-TEA) de ferro e manganês em solos representativos da Região Amazônica. Foram determinadas as correlações desses micronutrientes nos solos com os teores e conteúdos na matéria seca da parte aérea de plantas de arroz de três cultivos sucessivos. Aplicou-se a técnica do diagnóstico por subtração, em delineamento em blocos casualizados com parcelas subdivididas. Foram utilizados os solos Podzol, Podzólico Amarelo, Podzólico Vermelho-Amarelo, Latossolo Amarelo, Latossolo Húmico e Aluvial, sob oito tratamentos: controle, completo e com omissão de um dos micronutrientes B, Cu, Fe, Mn, Mo e Zn. Osmicronutrientes e a calagem foram aplicados somente antes do primeiro cultivo. A primeira colheita foi realizada aos 58 dias, a segunda aos 68 e a terceira aos 70 dias após a emergência das plântulas. A solução extratora Mehlich 3 apresentou a maior correlação com o teor de micronutrientes na planta. O melhor coeficiente de determinação foi observado entre as soluções Mehlich 1 e Mehlich 3 quanto aos teores de Fe extraídos dos solos Podzol, Aluvial e Podzólico Vermelho-Amarelo. Com relação ao Mn trocável, os três extratores mostraram-se eficientes na determinação do elemento nos diferentes solos, apresentando coeficientes de determinação significativos entre si.
Resumo:
O objetivo do trabalho foi avaliar o efeito de doses de Zn, aplicado como oxissulfato, nas formas granulada e em pó, em duas cultivares de arroz. O experimento foi realizado em casa de vegetação em vasos com 3 dm³ de um Latossolo Vermelho distrófico. Todos os vasos receberam calcário, macronutrientes e micronutrientes, com exceção do zinco. Foram aplicadas as doses de 0, 1, 2, 5 e 10 mg de Zn por dm³ de solo. A dose de 4 mg dm-3 de Zn aplicado como sulfato foi usada como padrão de referência. O delineamento experimental utilizado foi o inteiramente casualizado com quatro repetições. O oxissulfato em pó na cultivar IAC 165 e granular na IAC 202 possibilitaram produções de grãos semelhantes às obtidas com o sulfato de zinco. Houve diferença nos teores de Zn nas folhas e colmos das duas cultivares associados à maior produção de grãos. A cultivar IAC 202 foi mais eficiente na utilização de Zn no crescimento vegetativo e na produção de grãos. Os teores de Zn extraídos por Mehlich 1 e DTPA correlacionaram-se significativamente com as doses de Zn aplicadas e com os níveis de Zn no tecido vegetal. Houve correlação significativa entre os dois extratores em relação às doses de Zn aplicadas no solo.
Resumo:
Os objetivos deste trabalho foram selecionar extratores químicos para avaliação da disponibilidade de metais pesados em solos tratados com vermicomposto de lixo urbano e calcário, e verificar os efeitos destes insumos nos teores disponíveis de metais pesados em solos. Foram realizados dois ensaios em casa de vegetação. Em um deles, foi usado um Latossolo Vermelho distroférrico e, no outro, um Argissolo Vermelho-Amarelo eutrófico, e, em ambos, a alface foi utilizada como planta-teste. O delineamento experimental de cada experimento foi em blocos ao acaso, em esquema fatorial 5x5, com quatro repetições, combinando-se doses de corretivos da acidez para elevar a saturação por bases a 40%, 50%, 60%, 70% e 80%, e o equivalente a 0, 25, 50, 75 e 100 t ha-1 de vermicomposto. Os extratores DTPA e Mehlich 3 detectam aumento nos teores de Ni, Pb, Cu e Zn em solos argiloso e arenoso adubados com vermicomposto de lixo urbano. O DTPA é mais eficiente que os extratores Mehlich 1 e Mehlich 3 na avaliação das alterações nos teores disponíveis dos metais pesados provocadas pelas mudanças no pH no solo argiloso. O Mn é o único elemento cuja disponibilidade é avaliada eficientemente tanto no solo argiloso como no arenoso, pelo DTPA.
Resumo:
O objetivo deste trabalho foi avaliar o efeito da adição de Ni ao solo (0, 2,3, 10,5, 47 e 210 mg kg-1), na presença e ausência de calcário, sobre: o desenvolvimento do feijoeiro; a fitodisponibilidade de Ni e algumas características biológicas do solo. O experimento foi conduzido em casa de vegetação, em Latossolo Vermelho distrófico. A dose de Ni de 210 mg kg-1 causou a morte de todas as plantas, tanto na presença como na ausência de calcário. Houve aumento da produção de grãos de feijão no tratamento que recebeu calcário. A concentração de Ni dos grãos aumentou com o incremento de Ni no solo, ultrapassando o limite máximo permitido, de 5 mg kg-1 de matéria fresca, na dose de 2,3 mg kg-1, indicando que a aplicação de calcário não foi suficiente para reduzir os teores de Ni no grão de feijão a níveis apropriados para o consumo. Observou-se diminuição da biomassa microbiana do solo nos tratamentos com altas concentrações de Ni, que foi acompanhada por aumento no qCO2. O qCO2 foi um indicador adequado do grau de estresse que teve a comunidade microbiana do solo com a adição de Ni.
Resumo:
Este trabalho teve como objetivo descrever os teores totais e disponíveis de cobre, ferro, manganês e zinco e suas relações com a acidez, fertilidade, textura e mineralogia de latossolos sob pastagens na Região do Cerrado. Os solos estudados foram amostrados em três regiões: às margens das rodovias GO-060 e BR-154, entre os municípios de Goiânia, GO, e Barra do Garças, MT; no Distrito Federal, e nos municípios de Unaí e Paracatu, noroeste de Minas Gerais. Coletaram-se 54 amostras na camada de 0-20 cm. Relacionaram-se as quantidades disponíveis de Cu, Fe, Mn e Zn (extraídos com DTPA) com seus teores totais, textura, mineralogia e variáveis químicas dos solos, por meio da análise de componentes principais. Os teores totais e disponíveis desses elementos foram extremamente variáveis. A disponibilidade de Fe, Cu e Mn se relacionou principalmente com os teores de ferro cristalino e com o pH em água. A disponibilidade de Zn se relacionou principalmente com a capacidade de troca catiônica do solo. O Zn é, entre os micronutrientes avaliados, o mais freqüentemente limitante ao desenvolvimento das pastagens na Região do Cerrado.
Resumo:
O objetivo deste trabalho foi avaliar alguns atributos químicos do solo e a disponibilidade de cádmio (Cd), cromo (Cr), níquel (Ni), mercúrio (Hg), chumbo (Pb) e arsênio (As), por meio da extração pelo DTPA, em conseqüência da aplicação superficial de escória de aciaria, lama cal e lodos de esgoto centrifugados e de biodigestores, nas doses 0 (testemunha), 2, 4 e 8 Mg ha-1 e um tratamento adicional composto pela calagem superficial na dose 2 Mg ha-1. O experimento foi conduzido em delineamento de blocos ao acaso, em condições de campo, em área sob sistema plantio direto, durante 2003 e 2004. A aplicação superficial de escória de aciaria, lama cal, lodo de esgoto centrifugado e de biodigestor, até a dose 8 Mg ha-1, assim como o calcário na dose 2 Mg ha-1, não trazem problemas de disponibilidade ao ambiente, com relação aos metais pesados Cd, Cr, Hg, Pb, Ni e As, quando aplicados sobre a superfície em Latossolo Vermelho distrófico, no sistema plantio direto. A fitodisponibilidade de metais pesados às culturas da soja e aveia-preta foi nula, quando foram aplicadas doses de até 8 Mg ha-1 de lodo de esgoto, escória e lama cal sobre a superfície do solo, no sistema plantio direto.
Resumo:
Aim:Isolated limb perfusion (ILP) is a technique consisting in administrating doses of chemotherapy up to 20 times higher than via systemic route in a limb affected by melanoma or sarcoma to maximise tumour reduction. ILP is performed in <50 centres worldwide and leads to partial or complete response, however without effect on overall survival. As an alternative to amputation, it improves patient quality of life. We report our >10-year single centre experience on the role of nuclear medicine in ILP. Material and method:From 2000 to 2012, we performed 77 ILP (45 women, 32 men; aged 62±16 years) for 49 melanoma (64%), 25 sarcoma (32%) and 3 others tumors (2 desmoid tumours and 1 aggressive fibromatosis) (3%). The affected limb vascularisation is isolated from the systemic circulation (SYS) using extracorporeal circulation, and chemotherapy (usually TNF and Melphalan) is administered. Peroperatively, limb isolation and eventual leakage from ILP to SYS are monitored by continuous measurement using a gamma-probe placed over the heart (150MBq of 99mTc-human serum albumin in ILP and 4MBq in SYS). The maximum acceptable leakage to the systemic circulation is 10% (maximum tolerated systemic TNF dose). Results:In total, 47 patients (61%) had positive leaks from the ILP to SYS of 4.1±14.5% (median 1% interquartile range 0.4% to 3.2%, range 0 to 100%) and 30 patients (39%) had negative leaks from the SYS to ILP of -0.9±1.2% (median -0.5%, interquartile range -0.8% to -0.2%, range -4.8% to -0.1%). In only 2 patients (2.6%), leaks >10% were observed leading to interrupting ILP. Conclusion:Nuclear Medicine has a crucial role for the safety and quality of ILP in monitoring leakage peroperatively and help deciding whether the procedure should be interrupted to minimize systemic toxicity.
Resumo:
PURPOSE: A new magnetic resonance imaging approach for detection of myocardial late enhancement during free-breathing was developed. METHODS AND RESULTS: For suppression of respiratory motion artifacts, a prospective navigator technology including real-time motion correction and a local navigator restore was implemented. Subject specific inversion times were defined from images with incrementally increased inversion times acquired during a single dynamic scout navigator-gated and real-time motion corrected free-breathing scan. Subsequently, MR-imaging of myocardial late enhancement was performed with navigator-gated and real-time motion corrected adjacent short axis and long axis (two, three and four chamber) views. This alternative approach was investigated in 7 patients with history of myocardial infarction 12 min after i. v. administration of 0.2 mmol/kg body weight gadolinium-DTPA. CONCLUSION: With the presented navigator-gated and real-time motion corrected sequence for MR-imaging of myocardial late enhancement data can be completely acquired during free-breathing. Time constraints of a breath-hold technique are abolished and optimized patient specific inversion time is ensured.
Resumo:
OBJECTIVE: Gadolinium-enhanced pulmonary magnetic resonance angiography (MRA) can be an option in patients with a history of previous adverse reaction to iodinated contrast material and renal insufficiency. Radiation is also avoided. The aim of this study is to prospectively compare the diagnostic value of MRA with that of a diagnostic strategy, taking into account catheter angiography, computed tomography angiography (CTA), and lung scintigraphy [ventilation-perfusion (VQ)]. MATERIAL AND METHODS: Magnetic resonance angiography was done in 48 patients with clinically suspected pulmonary embolism (PE) using fast gradient echo coronal acquisition with gadolinium. Interpretation was done with native coronal images and multiplanar maximum intensity projection reconstructions. Results were compared to catheter angiography (n=15), CTA (n=34), VQ (n=45), as well as 6-12 months clinical follow-ups, according to a sequenced reference tree. RESULTS: The final diagnosis of PE was retained in 11 patients (23%). There were two false negatives and no false positive results with MRA. Computed tomography angiography resulted in no false negatives or false positives. Magnetic resonance angiography had a sensitivity of 82% and a specificity of 100%. CONCLUSION: In our study, pulmonary MRA had a sensitivity of 82% and a specificity of 100% for the diagnosis of PE, with slightly less sensitivity than CTA. In the diagnostic algorithm of PE, pulmonary MRA should be considered as an alternative to CTA when iodine contrast injection or radiation is a significant matter.
Resumo:
PURPOSE: To illustrate the evolution of brain perfusion-weighted magnetic resonance imaging (PWI-MRI) in severe neonatal hypoxic-ischemic (HI) encephalopathy, and its possible relation to further neurodevelopmental outcome. MATERIALS AND METHODS: Two term neonates with HI encephalopathy underwent an early and a late MRI, including PWI. They were followed until eight months of age. A total of three "normal controls" were also included. Perfusion maps were obtained, and relative cerebral blood flow (rCBF) and cerebral blood volume (rCBV) values were measured. RESULTS: Compared to normal neonates, a hyperperfusion (increased rCBF and rCBV) was present on early scans in the whole brain. On late scans, hyperperfusion persisted in cortical gray matter (normalization of rCBF and rCBV ratios in white matter and basal ganglia, but not in cortical gray matter). Diffusion-weighted imaging (DWI) was normalized, and extensive lesions became visible on T2-weighted images. Both patients displayed very abnormal outcome: Patient 2 with the more abnormal early and late hyperperfusion being the worst. CONCLUSION: PWI in HI encephalopathy did not have the same temporal evolution as DWI, and remained abnormal for more than one week after injury. This could be a marker of an ongoing mechanism underlying severe neonatal HI encephalopathy. Evolution of PWI might help to predict further neurodevelopmental outcome.
Resumo:
Diplomityön tarkoituksena oli löytää keino korkean mangaanipitoisuuden hallintaan ECF-valkaisussa. Kirjallisuusosassa käsiteltiin eri metallien ja kuidun vuorovaikutuksia sekä niiden vaikutuksia prosessiin. Lisäksi käytiin läpi sellunvalmituksen yleisimpiä metallienhallintamenetelmiä. Työn kokeellisessa osassa tehtiin esikokeina laboratoriokokeita, jotta löydettiin oikeat kelatointistrategiat tehdasmittakaavan koeajoille. Laboratoriovalkaisut suoritettiin kuudella eri kemikaalilla käyttäen DD3-pesurin jälkeistä massaa ja samanlaisia parametrejä kuin tehdasvalkaisussa. Kolmesta eri valkaisusekvenssistä paras tulos saavutettiin D0-QEP-sekvenssillä. Tehdasmittakaavan koeajojen tavoitteena oli saavuttaa alle 1 mg/kg jäännösmangaanipitoisuus valkaistussa massassa ja korkeampi vaaleus EOP-vaiheessa pienemmällä klooridioksidin kulutuksella. Koeajoissa käytettiinDTPA:ta ja EDTA:ta kahdeksassa eri koepisteessä. Pienimpiin jäännöspitoisuuksiin päästiin koepisteissä, joissa kelatointiaine annosteltiin ennen valkaisun viimeistä pesuvaihetta tai sen jälkeen. Samanlaisia tuloksia saavutettiin koepisteissä, joissa kelatointiaine lisättiin suoraan EOP-vaiheeseen. Tällöin kelatointiaineen käyttö johti myös korkeampaan vaaleuteen EOP-vaiheessa pienemmällä kappakertoimella kuin referenssissä. Säästöt klooridioksidin kulutuksessa eivät olleet kuitenkaan tarpeeksi suuret kattaakseen kelatointiaineiden käytön kustannuksia. Kustannustehokkain tapa kontrolloida jäännösmangaanipitoisuutta oli EDTA:n annostelu D2 DD-pesurin jälkeen. Haittapuolena tälläisessä kelatoinnissa oli metallikompleksien palautuminen valkaisuun kuivauskoneen kiertoveden mukana. Tärkeimmät onnistuneeseen kelatointiin vaikuttavat parametrit olivat lajittelussa käytetyn rikkihapon annos, D0-vaiheen pH ja D0 DD-pesurin pesutehokkuus.