1000 resultados para 560.9
Resumo:
OBJECTIVE: To verify the results after the performance of primary coronary angioplasty in Brazil in the last 4 years. METHODS: During the first 24 hours of acute myocardial infarction onset, 9,434 (12.2%) patients underwent primary PTCA. We analyzed the success and occurrence of major in-hospital events, comparing them over the 4-year period. RESULTS: Primary PTCA use increased compared with that of all percutaneous interventions (1996=10.6% vs. 2000=13.1%; p<0.001). Coronary stent implantation increased (1996=20% vs. 2000=71.9%; p<0.001). Success was greater (1998=89.5% vs. 1999=92.5%; p<0.001). Reinfarction decreased (1998=3.9% vs. 99=2.4% vs. 2000=1.5%; p<0.001) as did emergency bypass surgery (1996=0.5% vs. 2000=0.2%; p=0.01). In-hospital deaths remained unchanged (1996=5.7% vs. 2000=5.1%, p=0.53). Balloon PTCA was one of the independent predictors of a higher rate of unsuccessful procedures (odds ratio 12.01 [CI=95%] 1.58-22.94), and stent implantation of lower mortality rates (odds ratio 4.62 [CI=95%] 3.19-6.08). CONCLUSION: The success rate has become progressively higher with a significant reduction in reinfarction and urgent bypass surgery, but in-hospital death remains nearly unchanged. Coronary stenting was a predictor of a lower death rate, and balloon PTCA was associated with greater procedural failure.
Resumo:
OBJETIVO: Análise comparativa dos resultados hospitalares em pacientes infartados reperfundidos por meio de uma intervenção coronariana percutânea de resgate ou primária. MÉTODOS: Selecionados pacientes consecutivos, submetidos a uma intervenção percutânea no infarto do miocárdio (< 24h), entre 1997 e 2000, incluídos no registro nacional multicêntrico CENIC, comparando os resultados hospitalares, entre aqueles submetidos ao procedimento de resgate (n=840) ou primário (n=8.531). RESULTADOS: Os pacientes que realizaram intervenção de resgate eram significativamente mais jovens, com infarto anterior, associado à presença de disfunção ventricular, porém com menor porcentual de doença coronariana multiarterial, comparados aos primários. As taxas de implante de stents foram similares (56,9% vs. 54,9%; p=0,283), mas o sucesso do procedimento foi menor nos casos de resgate (88,1% vs. 91,2%; p<0,001), cursando com maior mortalidade (7,4% vs. 5,6%; p=0,034), comparado à intervenção primária; nova revascularização (< 0,5%), cirurgia de emergência (< 0,3%) e reinfarto (< 2,6%) foram similares. A análise multivariada identificou o procedimento de resgate como preditor de mortalidade ao final da fase hospitalar [RC (IC=95%) = 1,60 (1,17-2,19); p=0,003]. CONCLUSÃO: Neste registro nacional, a intervenção de resgate apresentou uma maior mortalidade hospitalar, comparada ao procedimento primário.
Resumo:
Aproximadamente una de cada cinco personas en el mundo mueren de cáncer. A pesar de los considerables avances en el tratamiento, incluyendo procedimientos de alta precisión en cirugía y protocolos detallados para rayo y quimioterapia, los tumores malignos son una de las causas de muerte más prominentes de la sociedad moderna. Las estrategias para el tratamiento dependen de un diagnostico preciso y temprano. No obstante algunos tumores son dificultosos para clasificarlos, desarrollando una incertidumbre en el pronóstico y tratamiento. Los tumores de tejidos blando y óseo son un grupo de neoplasias diverso y grande, que ocurren en todas las edades, normalmente sin un aparente factor etiológico. El diagnostico/ pronóstico puede ser complicado y el dilema del diagnóstico diferencial depende frecuentemente de los métodos histopatológicos y radiológicos. El presente proyecto intenta detectar las aberraciones cromosómicas en tumores sólidos utilizando las técnicas de biología molecular. Este método de detección es el más adecuado para diagnosticar y tratar eficientemente una gran cantidad de cánceres. Permite identificar alteraciones cromosómicas,tales como deleciones, translocaciones, amplificaciones y mutaciones que están asociadas con tipos específicos de tumores sólidos.
Resumo:
"საქართველო". 1915-1921. საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის მთავარი კომიტეტის ორგანო. ყოველდღიური გაზეთი. თბილისი. რედაქტორი (1915 და 1916 წწ.) - სანდრო შანშიაშვილი, 1917 წლიდან მთავარი რედაქტორი გრიგოლ ვეშაპელი.
Resumo:
წინამდებარე კრებულში შესულია მ. ნოდიას გეოფიზიკის ინსტიტუტის 80 წლისადმი მიძღვნილი სამეცნიერო კონფერენციის, “გეოფიზიკის აქტუალური პრობლემები”, მასალები. კრებული განკუთვნილია გეოფიზიკურ მეცნიერებათა სხვადასხვა დარგში მომუშავე სპეციალისტებისათვის.
Resumo:
FUNDAMENTO: O papel de metaloproteinases (MMP) séricas após o infarto do miocárdio (IM) é desconhecido. OBJETIVO: O objetivo deste estudo foi o de avaliar o papel das MMP-2 e -9 séricas como marcadores prognósticos da remodelação ventricular seis meses após o IM anterior. MÉTODOS: Fizemos um registro prospectivo dos pacientes após o seu primeiro IM anterior. A atividade de MMP foi analisada entre 12 a 72 horas após o IM. Foi feito um ecocardiograma durante a internação e seis meses depois. RESULTADOS: Incluímos 29 pacientes; 62% mostraram remodelação ventricular. Os pacientes que mostraram remodelação tinham maior tamanho de infarto baseado nos valores pico da creatinofosfoquinase (CPK) (p = 0,037), alta prevalência de insuficiência cardíaca congestiva em hospitais (p = 0,004), e redução da fração de ejeção (FE) (p = 0,007). Os pacientes com remodelação ventricular tiveram menores níveis séricos de MMP-9 inativa (p = 0,007) e maiores níveis da forma ativa da MMP-2 (p = 0,011). Em um modelo de regressão logística multivariada, ajustado pela idade, pico de CPK, FE e prevalência de insuficiência cardíaca, os níveis séricos da MMP-2 e -9 estavam associados à remodelação (p = 0,033 e 0,044, respectivamente). CONCLUSÃO: Níveis séricos mais elevados da MMP-9 inativa foram associados com a preservação dos volumes ventriculares esquerdos, e níveis séricos mais elevados da forma ativa da MMP-2 foram um preditor da remodelação seis meses após o IM.
Resumo:
AbstractBackground:Despite the increased evidence of the important role of matrix metalloproteinases (MMP-9 and MMP‑2) in the pathophysiology of hypertension, the profile of these molecules in resistant hypertension (RHTN) remains unknown.Objectives:To compare the plasma levels of MMP-9 and MMP-2 and of their tissue inhibitors (TIMP-1 and TIMP-2, respectively), as well as their MMP-9/TIMP-1 and MMP-2/TIMP-2 ratios, between patients with controlled RHTN (CRHTN, n=41) and uncontrolled RHTN (UCRHTN, n=35). In addition, the association of those parameters with clinical characteristics, office blood pressure (BP) and arterial stiffness (determined by pulse wave velocity) was evaluate in those subgroups.Methods:This study included 76 individuals diagnosed with RHTN and submitted to physical examination, electrocardiogram, and laboratory tests to assess biochemical parameters.Results:Similar values of MMP-9, MMP-2, TIMP-1, TIMP-2, and MMP-9/TIMP-1 and MMP-2/TIMP-2 ratios were found in the UCRHTN and CRHTN subgroups (P>0.05). A significant correlation was found between diastolic BP (DBP) and MMP-9/TIMP-1 ratio (r=0.37; P=0.02) and DPB and MMP-2 (r=-0.40; P=0.02) in the UCRHTN subgroup. On the other hand, no correlation was observed in the CRHTN subgroup. Logistic regression models demonstrated that MMP-9, MMP-2, TIMP-1, TIMP-2 and their ratios were not associated with the lack of BP control.Conclusion:These findings suggest that neither MMP-2 nor MMP-9 affect BP control in RHTN subjects.
Resumo:
Abstract Background: The association between periatrial adiposity and atrial arrhythmias has been shown in previous studies. However, there are not enough available data on the association between epicardial fat tissue (EFT) thickness and parameters of ventricular repolarization. Thus, we aimed to evaluate the association of EFT thickness with indices of ventricular repolarization by using T-peak to T-end (Tp-e) interval and Tp-e/QT ratio. Methods: The present study included 50 patients whose EFT thickness ≥ 9 mm (group 1) and 40 control subjects with EFT thickness < 9 mm (group 2). Transthoracic echocardiographic examination was performed in all participants. QT parameters, Tp-e intervals and Tp-e/QT ratio were measured from the 12-lead electrocardiogram. Results: QTd (41.1 ± 2.5 vs 38.6 ± 3.2, p < 0.001) and corrected QTd (46.7 ± 4.7 vs 43.7 ± 4, p = 0.002) were significantly higher in group 1 when compared to group 2. The Tp-e interval (76.5 ± 6.3, 70.3 ± 6.8, p < 0.001), cTp-e interval (83.1 ± 4.3 vs. 76±4.9, p < 0.001), Tp-e/QT (0.20 ± 0.02 vs. 0.2 ± 0.02, p < 0.001) and Tp-e/QTc ratios (0.2 ± 0.01 vs. 0.18 ± 0.01, p < 0.001) were increased in group 1 in comparison to group 2. Significant positive correlations were found between EFT thickness and Tp-e interval (r = 0.548, p < 0.001), cTp-e interval (r = 0.259, p = 0.01), and Tp-e/QT (r = 0.662, p < 0.001) and Tp-e/QTc ratios (r = 0.560, p < 0.001). Conclusion: The present study shows that Tp-e and cTp-e interval, Tp-e/QT and Tp-e/QTc ratios were increased in subjects with increased EFT, which may suggest an increased risk of ventricular arrhythmia.