222 resultados para APELLA NIGRITUS
Resumo:
The genetic diversity of 23 oral Fusobacterium nucleatum isolated from 15 periodontal patients, eight from seven healthy subjects, nine from nine AIDS patients and two from two Cebus apella monkeys were analyzed. EcoRI restricted the bacterial DNA and 28 ribotypes grouped from A to J groups were obtained. Isolates formed 24 ribotypes which were contained into A, B, C, D, E and F groups, and three reference strains and two clinical isolates of A. actinomycetemcomitans, and E. coli CDC formed four different ribotypes into the G, H, I and J groups. Moreover, from nine F. nucleatum from AIDS patients, six were ribotyped as group C and three as group D. By using ribotyping we distinguished F. nucleatum recovered from different sources. It is possible that isolates from AIDS patients may contain some phenotypic or genotypic factor did not observed in this study.
Resumo:
Nonhuman primates are considered as the natural hosts of Hepatitis A virus (HAV), as well as other pathogens, and can serve as natural sentinels to investigate epizootics and endemic diseases that are of public health importance. During this study, blood samples were collected from 112 Neotropical primates (NTPs) (Sapajus nigritus and S. cay, n = 75; Alouatta caraya, n = 37) trap-captured at the Paraná River basin, Brazil, located between the States of Paraná and Mato Grosso do Sul. Anti-HAV IgG antibodies were detected in 4.5% (5/112) of NTPs, specifically in 6.7% (5/75) of Sapajus spp. and 0% (0/37) of A. caraya. In addition, all samples were negative for the presence of IgM anti-HAV antibodies. These results suggest that free-ranging NTPs were exposed to HAV within the geographical regions evaluated.
Resumo:
Con el propósito de identificar a reservorios del Trypanosoma cruzi se investigaron 60 mamíferos en los Departamentos Capital y San Luis del Palmar. Se examinaron: primates, roedores, marsupiales, carnívoros y edentados; 40 vivían en cautiverio y 20 fueron capturados mediante trampas en una comunidad rural forestal. Los mamíferos fueron analizados por xenodiagnóstico, empleándose ninfas de 3o o 4o estadío de Triatoma infestans ayunadas durante 2 semanas. Las heces de los triatominos fueron observadas al microscopio (400x) a los 30, 60 y 90 días post-alimentación. En 2 Saimiri sciureus y en 1 Cebus apella se constató infección por tripanosomas cruziformes. Se concluye que la parasitemia detectada fue baja. La presencia de Didelphis albiventris, reservorio potencial del Trypanosoma cruzi , en una zona de transmisión activa del parásito representa un factor de riesgo, por lo que son necesarias futuras investigaciones epidemiológicas para determinar la real diagnosis de esta parasitosis en la provincia de Corrientes, Argentina.
Resumo:
Quatrocentos e vinte e sete amostras de soro provenientes de animais silvestres foram testadas frente a 18 sorovariedades de Leptospira interrogans. De 286 amostras de Cebus apella, 46 (16,1%) foram positivas para as sorovariedades pomona, brasiliensis, mini, swajizak, grippothyphosa, sarmin, fluminense, autumnalis, hebdomadis, guaratuba, javanica e icterohaemorhagiae. Das 82 de Alouatta caraya, 2 (2,4%) foram positivas para as sorovariedades mangus e fluminense. Das 31 de Nasua nasua, 4 (12,9%) foram positivas para as sorovariedades fluminense e javanica. Das 10 amostras de Cerdocyon thous, 2 (20%) foram positivas para as sorovariedades fluminense e brasiliensis. Sete de Dasyprocta sp, 6 de Tamandua tetradactila e 5 de Euphractus sexcintus não apresentaram reatividade.
Resumo:
Introduction Saint Louis encephalitis virus (SLEV) primarily occurs in the Americas and produces disease predominantly in humans. This study investigated the serological presence of SLEV in nonhuman primates and horses from southern Brazil. Methods From June 2004 to December 2005, sera from 133 monkeys (Alouatta caraya, n=43; Sapajus nigritus, n=64; Sapajus cay, n=26) trap-captured at the Paraná River basin region and 23 blood samples from farm horses were obtained and used for the serological detection of a panel of 19 arboviruses. All samples were analyzed in a hemagglutination inhibition (HI) assay; positive monkey samples were confirmed in a mouse neutralization test (MNT). Additionally, all blood samples were inoculated into C6/36 cell culture for viral isolation. Results Positive seroreactivity was only observed for SLEV. A prevalence of SLEV antibodies in sera was detected in Alouatta caraya (11.6%; 5/43), Sapajus nigritus (12.5%; 8/64), and S. cay (30.8%; 8/26) monkeys with the HI assay. Of the monkeys, 2.3% (1/42) of A. caraya, 6.3% 94/64) of S. nigritus, and 15.4% (4/26) of S. cay were positive for SLEV in the MNT. Additionally, SLEV antibodies were detected by HI in 39.1% (9/23) of the horses evaluated in this study. Arboviruses were not isolated from any blood sample. Conclusions These results confirmed the presence of SLEV in nonhuman primates and horses from southern Brazil. These findings most likely represent the first detection of this virus in nonhuman primates beyond the Amazon region. The detection of SLEV in animals within a geographical region distant from the Amazon basin suggests that there may be widespread and undiagnosed dissemination of this disease in Brazil.
Resumo:
Population densities of six primate species (Saguinus midas, Pithecia pithecia, Cebus apella, Chiropotes satanas, Alouatta seniculus and Ateles paniscus) were estimated in continuous forest and in isolated reserves (one of 100 ha and four of 10 ha). Saguinusdensities in the continuous forest were found to be low, probably due to the lack of edge habitat and second growth favoured by them; Pithecia, Cebus and Ateles populations are also low, possibly because of more widely distributed and/or less abundant food sources than is true for other Amazonian regions, although hunting in the past, particularly of Ateles may also be a contributing factor; and Chiropotes and Alouatta densities were found to be similar to those observed in other areas of Amazonas forests. Ateles and Chiropotes, which occupy ranges on the order of three km2 were excluded from the 100-ka reserve at the time of its isolation. Unfortunately populations were not known prior to isolation of this reserve but during isolation there remained four groups of Saguinus, two Pitheciagroups, one Cebus groups and five Alouatta groups. One Saguinus group disappeared two months later, and one year post-isolation the Cebus group also left the reserve. Single Alouatta groups survive in the isolated 10-ha reserves. Saguinus, present in the four 10-ha reserves following isolation, have disappeared from two of them. One 10-ha reserve retains a group of Pithecia.
Resumo:
Durante 13 meses (de janeiro de 1986 a janeiro de 1987), quatro trilhas, de aproximadamente 2,5 km de comprimento cada uma, cortando diferentes ambientes de mata de terra firme, foram seguidas diariamente por um mínimo de dois pesquisadores para observar animais forrageando no chão o em diferentes estratos da floresta. O local de estudo foi em porção de floresta protegida em Tucuruí, estado do Pará. Foram investigadas por observação contínua no campo as tendências sazonais de utilização de ítens de alimentos preferidos demonstrados por quelôneos: os jabutis Geochelone carbonaria, G. denticulata e a aperema Platemys platicephala; por roedores: o quatipuru Sciurus gilvigularis e a cutia Dasyprocta aguti; por cervídeos: o veado-mateiro Mazama americana e o veado fuboca Mazama guazoubira; e por primatas: o macaco-prego Cebus apella, o guariba Alouatta belzebul, o cuxiú Chiropotes satanas , o macaco-mão-de-ouro Saimiri sciureus, e o sagui preto Saguinus midas. Todos esses animais foram estudados através de observação contínua nessas trilhas de transectos, estabelecidas na mata de terra firme. As observações foram feitas pela manhã entre 06:00 e 10:00 horas e à tarde, entre 15:00 e 19 horas. O estudo demonstrou que as dietas dessas espécies animais de habitat de terra firme depende da disponibilidade de alimento na floresta na estação do ano. A importância desses ítens de alimento é demonstrada pela mudança sazonal da atividade de forrageamento, dependendo do ítem alimentar em oferta. Os jabtutis (Geochelone carbonaria e G. denticulata) alimentam-se basicamente de frutos disponíveis entre setembro e janeiro, sendo esses mesmo frutos compatilhados por cutia (Dasyprocta aguti), enquanto o macaco-prego (Cebus apella) expande sua dieta baseada em frutas, em dois picos, um entre janeiro e março, com um máximo de atividade em fevereiro, e outro pico entre julho e dezembro. Essas mesmas frutas são também compartilhadas por Chiropotes satanas. Embora o guariba (Alouatta belzebul) seja observado comendo grande porcentagem de folhas, nas estações de produção de frutos, porém, durante os dois picos anuais, (fevereiro e dezembro) tornam-se oportunisticamente frugívoros.
Resumo:
Vários pesquisadores têm avaliado impactos de estradas. Estes podem envolver aspectos paisagísticos, degradação do solo, poluição do ar e impactos sobre a fauna, como atropelamentos. Na estrada Raimundo Mascarenhas, que atravessa a Floresta Nacional de Carajás (ca. 400 mil hectares), há intenso tráfego de veículos automotores. O objetivo deste trabalho foi testar se há diferenças entre trechos da estrada, em três escalas espaciais; se há alteração ao longo dos anos; se alguns táxons são mais freqüentemente atropelados, e se a freqüência de atropelamentos aumenta com a precipitação mensal. Analisamos a freqüência de atropelamentos de vertebrados de abril/2003 até outubro/2006 ao longo dos 25 km iniciais da estrada. Registramos 155 atropelamentos. O número de atropelamentos diminui ao longo dos anos (P=0,01), e com a distância do início da estrada (P=0,0002). Serpentes (Ophidia) e gambás Didelphis marsupialis foram mais atropelados (7,5/ano), seguidos de aves, raposas Cerdocyon thous, quatis Nasua nasua, roedores (Rodentia), e não identificados (4,9/ano); cuíca Marmosops sp., tapeti Sylvilagus brasiliensis, guariba Alouatta sp., irara Eira barbara, jabuti Geochelone sp., lagartos (Lacertilia) e macaco prego Cebus apella (1/ano). Não houve relação significativa entre o número mensal de atropelamentos e a precipitação mensal.
Resumo:
Uma análise cladística do relacionamento entre as espécies sul-americanas do grupo Sitalces (Sitalces Stål, 1878, Eusitalces Bruner, 1911, Parasitalces Bruner, 1911, Psilocirtus Bruner, 1911, Liebermannacris Costa & Carvalho, 2006, Robustusacris Costa & Carvalho, 2006, Arimacris Costa & Carvalho, 2006, Salvadoracris Costa & Carvalho, 2006 e Caruaruacris Costa & Carvalho, 2006) é apresentada. A análise incluiu 14 espécies com três grupos-externos e 34 caracteres morfológicos. A monofilia do grupo é suportada por três sinapomorfias com índices de consistência e retenção de 100%: prozona maior que a metazona, borda posterior do pronoto não angulada e placa supranal mais curta em relação aos cercos. A análise resultou em um único cladograma: (P. olivaceus (E. vittatus (L. dorsualis; L. punctifrons) (R. balzapambae (A. trinitatis (S. nigritus; C. bivittatus) (S. volxemi (P. vulneratus; P. sexnotata)))))). Comentários biogeográficos são apresentados e relacionados com padrões pré-estabelecidos.
Resumo:
A Mata Atlântica, apesar de ainda sofrer uma intensa devastação, abriga 261 espécies de mamíferos, sendo 73 endêmicos. Mamíferos de grande porte estão entre os mais vulneráveis à caça, perda de habitat e tráfico de animais. No Estado do Rio de Janeiro existem somente duas Reservas Biológicas de Mata Atlântica de baixada, a Reserva Biológica de Poço das Antas e a Reserva Biológica União. O presente estudo teve como objetivo avaliar a influência da prática da caça ilegal sobre a fauna de mamíferos nestas duas Unidades de Conservação. O levantamento populacional foi realizado utilizando o método de transecção linear e 375 quilômetros foram percorridos durante o período de dezembro de 2003 a janeiro de 2005. Os dados de estimativa de densidade populacional foram analisados no programa DISTANCE 5.0. Através de encontros visuais foram confirmadas 12 espécies durante o levantamento, sendo estas regularmente caçadas na região. As espécies que apresentaram maior densidade nas duas Unidades de Conservação foram o macaco-prego (Cebus nigritus Erxleben, 1777), o bugio (Alouatta guariba Lacépède, 1799), tatu-galinha (Dasypus novemcintus Linnaeus, 1758) e o tatu (Dasypus septemcinctus Linnaeus, 1758). As espécies mais raras ou ausentes foram a anta (Tapirus terrestris Brünnich, 1771), o veado (Mazama americana Rafinesque, 1817) e o queixada (Tayassu pecari Link, 1795). Evidências diretas e indiretas da ação da caça ilegal foram observadas nas duas áreas de estudo, indicando que a caça é uma prática comum nessas Reservas Biológicas. A sobrevivência a longo prazo dessas espécies é questionável, já que as populações remanescentes em fragmentos são pequenas e isoladas, o que as tornam muito susceptível à extinção mesmo sob uma baixa pressão de caça.
Resumo:
Este trabalho teve como objetivo estimar a densidade e o tamanho populacional de quatro espécies de primatas [Alouatta clamitans Cabrera, 1940; Callicebus nigrifrons (Spix, 1823); Callithrix aurita (É. Geoffroy, 1812); Cebus nigritus (Goldfuss, 1809)] que ocorrem em um fragmento de Mata Atlântica de aproximadamente 350 ha, localizado no município de Pouso Alegre, estado de Minas Gerais e reunir subsídios para a conservação dessas espécies na região. O levantamento populacional foi realizado através do método de amostragem de distâncias em transecções lineares (Distance Sampling). Os dados foram coletados entre os meses de abril e agosto de 2008 a partir de quatro transecções implantadas na área de estudo. Os cálculos de densidade e tamanho populacional foram realizados empregando-se o programa Distance 5.0. As densidades foram estimadas em 23,83 ± 9,78 ind./km² para Callicebus nigrifrons, 14,76 ± 5,92 ind./km² para Callithrix aurita e 7,71 ± 2,13 ind./km² para Cebus nigritus. O tamanho populacional foi estimado em 83,0 ± 34,0 indivíduos para C. nigrifrons, 52,0 ± 20,8 indivíduos para Callithrix aurita e 27,0 ± 7,4 indivíduos para Cebus nigritus. Com relação ao bugio (A. guariba clamitans), constatou-se que apenas um grupo com seis indivíduos sobrevive na área. Conclui-se que, no caso de continuarem isoladas, essas populações têm poucas chances de sobrevivência no futuro frente aos riscos de eventos estocásticos. A criação de corredores ecológicos conectando a área de estudo aos outros fragmentos em seu entorno e a translocação de indivíduos de outras áreas da Mata Atlântica para esta região poderão constituir alternativas para garantir a viabilidade dessas populações em longo prazo. Para tanto, é necessário que se consolide uma política pública no município de Pouso Alegre voltada à criação, ampliação e gestão de Unidades de Conservação, e ao incentivo para a adoção de práticas produtivas sob critérios de sustentabilidade no entorno dessas áreas de interesse ecológico.
Resumo:
A 1% (W/V) formulation of Niclosamide (2', 5-Dichloro-4-nitrosalicylanilide) (TAP) was tested on Cebus apella monkeys as a topical prophylatic against schistosomiasis mansoni. Two experiments were conducted using the same formulation. In the first experiment, the TAP provided complete protection against schistosomiasis for 3 days. Of the 4 monkeys treated with TAP 7 days before exposure to Schistosoma mansoni cercariae, 2 were completely protected. The remaining 2 monkeys of the 7 day treatment group had a 78% or greater reduction in adult worm buderns when compared to the placebo treated monkeys. The second experiment was designed determine the time between day 3 and 7 when the TAP no longer provided complete protection. However, all of the TAP treated monkeys in this experiment were completely protected, even the monkeys treated 7 days earlier. In both experiments, all monkeys used as infection controls and those receiving only the placebo became infected and showed typical experimental schistosomiasis. These results demonstrate that the TAP could provide fast acting, short-term protection to people who must enter cercariae infested water.
Resumo:
Aquest estudi es basa en el coneixement de les dificultats teòriques i pràctiques amb què es troba el professional forense que ha de valorar situacions de violència psicològica en la parella (VPP). L'objectiu principal de l'estudi és conèixer el procés d'avaluació forense que empren els psicòlegs i els treballadors socials dels Equips d'Assessorament Tècnic Penal dels jutjats davant aquests casos. L'interès se centra a conèixer com fan realment els professionals aquesta detecció i avaluació: quins instruments o quines pautes utilitzen, quin ús fan del seu propi judici clínic i en què basen la presa de decisions. Els resultats, de caràcter descriptiu, permeten l'anàlisi i la reflexió sobre la realitat actual de la pràctica professional. Mitjançant una enquesta administrada a aquests experts, sabem que la valoració de la VPP és una tasca freqüent entre les activitats d'avaluació que realitzen. Les fonts d'informació que empren són diverses. La majoria manifesta utilitzar proves o instruments no específics per a casos de violència de parella, i generalment són eines d'avaluació de la personalitat, la intel·ligència o la simptomatologia psiquiàtrica. Un terç dels experts apel·la exclusivament al judici clínic. El nombre d'indicadors que exploren i de seqüeles que detecten és elevat i són de diversa naturalesa. Els resultats obtinguts posen de manifest la rellevància de comptar amb metodologies sistematitzades i amb instruments específics i adaptats a l'àmbit forense, amb la finalitat de guanyar en precisió dels resultats i en optimització del procés d'avaluació de la VPP.
Resumo:
From June 2000 to June 2001, a total of 741 ticks were collected from 51 free-living wild animals captured at the Porto-Primavera Hydroelectric power station area, located alongside an approximately 180 km course of the Paraná river, between the states of São Paulo and Mato Grosso do Sul, comprising 9 species of 3 genera: Ambly-omma (7 species), Boophilus (1) and Anocentor (1). A total of 421 immature Amblyomma ticks were reared in laboratory until the adult stage, allowing identification of the species. A. cajennense was the most frequent tick species (mostly immature stages) collected on 9 host species: Myrmecophaga tridactyla, Tamandua tetradactyla,Cerdocyon thous, Puma concolor,Tayassu tajacu, Mazama gouazoubira,Hydrochaeris hydrochaeris,Alouatta caraya, Cebus apella. Other tick species were less common, generally restricted to certain host taxa.
Resumo:
Salvadoracris gen. nov. com S. nigritus sp. nov. (espécie-tipo), do Peru (Cuzco) e Caruaruacris gen. nov. com C. bivittatus sp. nov. (espécie-tipo), do Brasil, Pernambuco, são descritos e ilustrados.