Niemiecki sieci na wschodzie. Niemiecki soft power w Europie Wschodniej, Azji Centralnej i na Kaukazie Południowym: polityka – administracja – kultura – nauka – społeczenstwo. OSW Raport, wrzesien 2010. = German networks in the east. German soft power in Eastern Europe, Central Asia and South Caucasus policy - administration - culture - science - the society of. CES Report, September 2010

Do realizacji niemieckich interesów w polityce zagranicznej, bezpieczeństwa i gospodarczej RFN wykorzystuje instrumenty soft power z obszaru dyplomacji publicznej, polityki rozwojowej, kulturalnej i naukowej. Budowanie sieci kontaktów i lobbing polityczny, programy współpracy rozwojowej oraz zagranicznej polityki kulturalnej i naukowej, mają służyć wspieraniu niemieckiej gospodarki uzależnionej od eksportu, uzyskaniu statusu europejskiego ośrodka technologii i innowacji oraz zwiększeniu wpływu RFN na działania zewnętrzne UE. Jednym z priorytetowych obszarów stosowania tych instrumentów są dla Niemiec państwa Europy Wschodniej, Kaukazu Południowego i Azji Centralnej. Decydują o tym bliskość geograficzna i otwierające się rynki zbytu, konieczność modernizacji gospodarek tych krajów, zagrożenia dla „miękkiego” bezpieczeństwa RFN oraz rozwój relacji UE z tymi państwami. Niemiecka aktywność jest w tych krajach niezależna od sytuacji politycznej i stanowi długofalową strategię ugruntowującą pozycję RFN jako ich najważniejszego europejskiego partnera gospodarczego i politycznego.

U.S. Democracy Promotion from Bush to Obama. EUSpring Working Paper No. 1, April 2015

Throughout the twenty-first century the United States (U.S.) has attempted to balance its traditional national security interests, whilst also seeking to promote the long-term transformation of the Middle East and North Africa (MENA) towards democracy based on liberal values. With the September 11, 2001 terrorist attacks providing a catalyst for policy change, the U.S. has moved away from its twentieth-century policy of pursuing a regional status quo and instinctively balking at political change. Yet, the U.S. has not abandoned its reliance on autocratic regimes that cooperate on more immediate national security interests such as counter-terrorism, counter-proliferation, and the free-flow energy sources into the global market. Rather, U.S. democracy promotion in the MENA has become incremental by design and is characterized by its gradualist and often collaborative nature. U.S. foreign policy in the MENA is, therefore, depicted by a cautious evolutionary stance rather than supporting revolutionary shifts in power.