371 resultados para Rhizopus microsporus var oligosporus


Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

De uma bem conduzida plantação de rúcula (Euruca sativa var. Cultivada) foram coletadas plantas aos 20, 27, 34 e 41 dias de idade. As plantas foram lavadas e divididas em folhas e raízes. Postas a secar a 80°C e analisadas para N, P, K, Ca, Mg, S, B, Cu, Fe , Mn e Zn pelos métodos convencionais de laboratório. Observou-se que o crescimento, expresso em produção de matéria seca, é crescente até os 34 dias, estabilizando-se após este período. A análise química mostrou que a concentração de K e Ca é elevada atingindo 2,19% para este último elemento aos 41 dias de idade da planta. Para os micronutrientes chama atenção a elevada concentração de zinco nas folhas atingindo 229 ppm aos 41 dias de idade. Uma área cultivada de 10 m² extrai pelas folhas , que é parte exportada as seguintes quantidades de elementos: 20 g de N, 1,86 g de P, 22,1 g de K, 7,56 g de Ca , 1,77 g de Mg, 1,99 g de S, 17,7 mg de B, 7,8 mg de Cu , 475,6 mg de Fe, 14,3 mg de Mn e 37,7 mg de Zn.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Com o objetivo de determinar os sintomas visuais de carência e os efeitos da omissão de micronutrientes na produção de materia seca e crescimento em altura de mudas de Pinus caribaea var. hondurensis, Pinus caribaea var. bahamensis e Pinus caribea var. cavibaea realizou-se um experimente com vasos, em casa de vegetação, em Piracicaba,SP. Foram empregados os-tratamentos: completo, com omissão de boro, com omissão de ferro, com omissão de manganês. e com omissão de zinco. Usou-se silica lavada como substrato, irrigando-se as plantas duas vezes ao dia com as soluções correspondentes. Após o estabelecimento dos sintomas de carência as plantas foram colhidas e separadas em acículas, ramos e raízes, secas a 75°C e pesadas. Descreveram-se os sintomas de carência, sendo bastante característicos os de Fe e B para as três variedades e os de cobre para P. caribaea var. hondurensis e P. caribaea var. bahamensis. A deficiência de cobre reduziu severamente a produção de matéria seca de P. caribaea var. bahamensis e P. caribaea var. caribaea. A deficiência de boro reduziu a produção de matéria seca de Pinus caribaea var. caribaea e a de ferro a de P. caribaea var. hondurensis. A deficiência de boro limitou preponderantemente o crescimento em altura de P. caribaea var. hondurensis.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Com objetivo de se estudar o efeito de níveis de nitrogênio e fósforo, no desenvolvimento de mudas de cinco progênies de guaranazeiros (Paullinia cupana var. sorbilis (Mart.) Ducke) em condições de viveiro, foi conduzido um ensaio, na área experimental da EMBRAPA (Empresa Brasileira de Pesquisa Agropecuária) localizada em Porto Velho, Rondônia. O delineamento utilizado foi inteiramente casualizado, constituído de 135 plantas úteis, com nove tratamentos e três repetições. Os resultados obtidos permitiram concluir que: a) o tratamento N1P2 correspondente a 2,92 gramas de uréia e 5,20 gramas de superfosfato triplo, aplicados por planta, foi o melhor para todos os parâmetros avaliados; b) as progênies 16 e 13 apresentaram um maior potencial de desenvolvimento, em relação as demais progênies testadas, vindo a seguir a progênie 29.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

De uma plantação bem conduzida no Município de Caraguatatuba, litoral do Estado de São Paulo, foram coletadas plantas (Zingeber officinalis, Rosae, var. Brasil) em número nunca inferior a quatro por amostragem a partir de dois meses da brotação até a época da colheita com intervalos de trinta dias. As plantas após a coleta foram divididas em folhas, "caule", flores e rizomas, tratadas e analisadas para macro e micronutrientes de acordo com os métodos tradicionais de laboratório. Os autores concluíram que o gengibre tem um crescimento contínuo e a extração de macronutrientes obedece a seguinte ordem decrescente: N, K, Ca, Mg, S e P. Para os micronutrientes a ordem decrescente é: Fe, Mn, Zn, B e Cu. Os rizomas exportam 15,3% do total de nutrientes contidos na plantação. A cultura do gengibre pode ser considerada como exigente em nutrientes.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

De uma plantação bem conduzida de milho doce (Zea mays var. saahirata) cv. Contibrasil situada sobre um Latossolo Vermelho Escuro Orto, série "Luiz de Queiroz" de alta fertilidade natural no município de Piracicaba, SP, foram coletadas plantas aos 45, 60, 75, 90 e 105 dias após a germinação. As plantas foram divididas em folhas novas, velhas, colmo, pendão e espigas. O material após sofrer os processos necessários foi seco, pesado e analisado para N, P, K, Ca, Mg, S, B, Cu, Fe, Mn e Zn por métodos convencionais de laboratório. Os autores concluíram que: aumento de peso de matéria seca total é contínua até o final do ciclo; a acumulação de macronutrientes pela planta inteira obedece a seguinte ordem decrescente: N, K, P,Ca=S e Mg; o maior acúmulo de macronutrientes no final do ciclo ocorre no colmo, com exceção do N que é acumulado em maior quantidade nas espigas; o acúmulo de micronutrientes pela planta inteira obedece a seguinte ordem decrescente: Fe, Mn, Cu, Zn e B; o maior acúmulo de micronutrientes no final do ciclo ocorre no colmo; a exportação de nutrientes pela espiga representa 26,15% do total de nutrientes contidos na plantação.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Runibia Stål, 1861 is redescribed, as well as the species R. dallasi Rider, 1998, R. decorata (Dallas, 1851), R. discoidea (Fabricius, 1787), R. euopta (Walker, 1867) and R. perspicua (Fabricius, 1798). A new species, R. caribeana, is described from Virgin Islands. Strachia alligata Walker, 1867, R. decorata var. alligata, and R. picturata Breddin, 1904 were considered junior synonyms of R. decorata. Lectotypes of R. dallasi, R. euopta and R. alligata were designated. Male and female genitalia for all species are described, except the phallus and ectodermal genital duct for R. dallasi. A key and a geographical distribution map are also provided.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The type material of Phasmatodea deposited in Brazilian museums and institutions is listed for the first time. New synonyms are proposed: Phibalosoma paulense Toledo Piza, 1938, Phibalosoma rochai Toledo Piza, 1938, Bacteria tuberculata Toledo Piza, 1938 and Bacteria tuberculata var. argentina Toledo Piza, 1938 are junior synonyms of Cladomorphus phyllinus (Gray, 1835). Nineteen new combinations are established.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Bromeliad-associated mosquitoes (Diptera: Culicidae) in Atlantic Forest in Florianópolis, Santa Catarina, southern Brazil, were studied, examining plants of Vriesea philippocoburgi Wawra and Aechmea lindenii (E. Morren) Baker var. lindenii at secondary Atlantic rain forest, and A. lindenii and Vriesea friburgensis Mez var. paludosa (L. B. Smith) at "restinga" per month, during 12 months. No immature forms of mosquitoes were collected from A. lindenii in the secondary forest. Collections obtained 368 immature mosquitoes, none of them from A. lindenii from rain forest. Culex (Microculex) spp. constituted 79.8% of the total, Wyeomyia (Phoniomyia) spp. 17.93%, and Anopheles (Kerteszia) cruzii (Dyar & Knab, 1908) only 1.36%. The study shows the great predominance of species of medical importance not yet proved, and the small number of immature stages of anopheline mosquitoes. The rainfall, but not the mean temperatures, significantly influenced the quantity of mosquitoes from V. philippocoburgi. Significant differences between the quantities of immature forms of all the bromeliad species were found, and the shape of the plants could be important to the abundance of mosquitoes. All six species of Cx. (Microculex) found are recorded for the first time in the State of Santa Catarina, and all six species of Wyeomyia (Phoniomyia) are recorded for the first time in bromeliads in this state.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A fauna de insetos predadores em copas de Citrus deliciosa Tenore var. Montenegrina, em Montenegro, Rio Grande do Sul, Brasil, foi avaliada quanto à sua composição, abundância e diversidade, entre março de 2004 e março de 2005. Foram coletados, no total, 658 insetos predadores, representados por 51 espécies de dez famílias e cinco ordens, Coleoptera, Hymenoptera, Neuroptera, Thysanoptera e Hemiptera. As espécies mais abundantes foram Camponotus sp. 1 (Hymenoptera, Formicidae) (16,87%) e Coccidophilus sp. (Coleoptera, Coccinellidae) (11,85%). A maior abundância, riqueza e eqüitabilidade de insetos predadores foi registrada na primavera, embora não tenha sido constatada diferença significativa entre as estações.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A variação espacial e temporal de rotíferos foi analisada em um reservatório pequeno, raso e eutrófico, com intensas florações de algas Cyanobacteria, em sete pontos de amostragem durante 17 meses (março/2002 a julho/2003). Foram identificados 52 táxons em 16 famílias, sendo Brachionidade, Conochilidae, Synchaetidae, Lecanidae, Collothecidae, Trichocercidae e Gastropodidae as mais frequentes. Collotheca sp. foi abundante no inverno (período seco), enquanto Conochilus coenobasis Skorikov, 1914 e Keratella cochlearis Gosse, 1851 apresentaram baixas abundâncias. Brachionus mirus var. reductus (Koste, 1972), Filinia longiseta (Ehrenberg, 1834) e Keratella lenzi (Hauer, 1953) apresentaram picos de abundância no verão (período chuvoso), e Kellicottia bostonensis (Rousselet, 1908), Ploesoma truncatum (Levander, 1894), Polyarthra remata (Skorikov, 1896), Polyarthra vulgaris Carlin, 1943 e Ptygura sp. no inverno, entretanto, relacionados a chuvas atípicas. Diferenças significativas do número de táxons e da abundância total dos rotíferos ocorreram entre os meses amostrados. A análise de correspondência canônica explicou 46% da relação da abundância dos rotíferos e variáveis ambientais, correlacionados com a pluviosidade, nitrito, temperatura da água, nitrogênio orgânico, nitrato e temperatura do ar. Houve flutuações na abundância dos rotíferos um mês após oscilações na abundância do fitoplâncton. A maior parte das correlações entre as abundâncias de espécies de rotíferos e do fitoplâncton foi positiva. Alguns táxons como Filinia longiseta, Keratella lenzi e K. cochlearis apresentaram variação temporal definida e semelhante a outros reservatórios eutróficos. A ausência de padrões claros de distribuição em algumas espécies foi atribuída a hidrodinâmica do reservatório, o qual foi construído recentemente, e as condições climáticas adversas durante o período de estudo, como as chuvas intensas no inverno.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

A fauna escorpionica do Brasil é constituida de 37 especies e uma variedade, pertencentes a 4 familias e 10 generos. São as seguintes: FAM. BUTHIDAE. 1. Genero Ananteris - Com a especie A. balzani. 2 Genero Isometrus - Com a especie I. maculatus. 3. Genero Tityus - com as especies: T. microcystis, T. magnimanus, T. metuendus, T. cambridgei, T. duckei, T. paraensis, T. mattogrossensis, T. paraguavensis, T. pusillus, I. silvestris, T. intermedius, T. stigmurus, T. baiensis, T. costatus, T. trivittatus, T. dorsomaculatus, T. serrulatus. 4. Genero Rhopalurus - Com as especies: R. agamemnon, R. debilis, R. stenocuirus, R. melleipalpus, R. barythemar, R. rochai, R. acromelas, R. borelli, R. laticauda. FAM. SCORPIONIDAE. 5. Genero Diplocentrus - Com a especie: D. gundlachi. FAM. CHACTIDAE. 6. Genero Broteas. Com as especies: B. gervaisii. 7. Genero Broteochacatas - Com as especies B. parvulus e B. delicatus. FAM. BOTHRIURIDAE 8. Genero Bothriurus - Com as especies: B. bonariensis, B.signatus a var asper de B. bonariensis. 9. Genero Thestylus - Com a especie T. glasioui. 10. Genero Urophonius - Com a especie U. brachycentrus. De um modo eschematico, pode-se dizer que a fam. Bothriuridae está limitada ao sul do paiz e as fam. Chactldae e Scorpionidae limitadas ao norte (bacia amazonica). A fam. Buthidae se distribue do seguinte modo: o gen. Ananteris é limitado a Matto Grossoo gen. Isometrus é cosmopolita, o gen. Rhopalurus predomina no nordeste brazileiro e o genero Tityus é representado em todo o paiz, ao norte pelos grupos Cambridgei (bacia amazonica) e pusillus (bacia amazonica e Estado do Matto Grosso), no centro e sul pelo grupo stigmurus. No Estado de Minas predominam as especies T. bahiensis e T. serrulatus, aquella em Ouro-Preto, e esta em Bello Horizonte, Santa Barbara, Itabira. etc. Das especies referidas, 6 foram descriptas pelo auctor em collaboração ccm ADOLPHO LUTZ. São as seguintes: T serrulatus, T. dorsomaculatus, T. microcystis, T. intermedius, R. acromelas e R. melleipalpus.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

The knowledge of the Ixodidae becomes every day, more and more important owing to the fact of the increasing number of diseases of man and animals they can transmit. In Brasil besides transmitting treponemosis, piroplasmosis and anaplasmosis to several domestic animals, the ticks are also responsible fo the transmission of the brazilian rocky mountain spotted fever (A. cajennense and Amblyomma striatum) and they can also harbour the virus of the yellow fever and even to transmit it in laboratory experiments (A. cajennense, O. rostratus). The Brazilian fauna of ticks is a small one and has no more than 45 well-established species belonging to the genus Argas, Ornithodoros, Ixodes, Haemaphysalis, Rhipicephalus, Boophilus, Amblyomma and Spaelaeorhynchus. The genus Amblyomma is the best represented one, with 67% of all species of ticks known in Brazil. One of the most important species in the Amblyomma cajennense owing to its abundance and its wide parasitism in many vertebrates: reptiles, birds and mammals, incluing man, who is much attacked by the larva, the nymph and the adult of this species. The other ticks who attack the man are the Amblyomma brasiliense (the pecari tick), in the forests, and the Ornithodoros, especially the species. O. rostratus and brasiliensis. Other species can bite the man, but only occasionally, like Amblyomma fossum, striatum, oblongogutatum etc. Argas persicus, Rhipicephalus sanguineus and Boophilus are very important species not only as parasites but specially because they transmit several diseases to animals. Some of the ticks of the brazilian wild animals are now also parasites of the domestic ones and vice-versa. Arga persicus var. dissimilis is very common among the poultry and transmits the Treponema anserinum (gallinarum). Boophilus microplus is very abundant on our domestic and wild ruminants (Bos, Cervus, Mazama etc.) and can also ben found on horse, dogs, Felis onca, Felis concolor etc., and it transmits to cattle piroplasmosis and anaplasmosis. Rhipicephalus sanguineus (an introduced species) is now very common on the dog, over all the country. The author recommend to give popular names to some brazilian ticks in order to make them more acquainted with the non scientific people. The author gives a classification of the superfamilia Ixoidoidea and keys to the determination of the different species of brazilian ticks. He creates a new family of Nuttallielidae to the so interesting tick, described by Bedford with the name of Nuttaliella namaqua in South Africa, a new variety of Argas persicus, the Argas persicus var. dissimilis nov. var. owing to the differences on the segment and on the size and morphology of the peritrema. He describes also the female of Amblyomma fuscum Nn. A great part of the author's work deals with the biology, life conditions and parasitism of many of the brazilian ticks in accordance with his personal and from other author's researches, especially in reference to Argas persicus, Ornithodoros rostratus, O. brasiliensis, Boophilus microplus, Rhipicephalus sanguineus, Amblyomma cajennense, A. pseudoconcolor, A. auriculare, A. rotundatum (= A. agamum) etc. The author gives a detailed report upon the parthenogenesis of A. rotundatum (A. agamum) that he first described in 1912 and gives also many references to other species of brazilian ticks, to teratological forms etc. He also gives a detailed report of the geographical distribution of brazilian ticks and of the peculiar conditions of its parasitism. The last part of this article deals with references to the species of ticks of some of the South American Republics namely Argentina, Bolivia, Colombia, Paraguay and Venezuela. Amblyomma testudinis Conil, A. neumanni Ribaga 1902 (= A. furcula Dõnitz 1909) and A. parvitarsum Nn. 1899 (= A. altiplanum Dios 1917), are found only in Argentina. It is given a special bibliography dealing with the brazilian ticks and four text figures and one plate.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

This paper comprises: 1) A note on Systematists of fiddler crabs from the Bay of Rio de Janeiro, with its new species Uca olympioi, Uca salsisitus, and a new variety U. pugnax var. brasiliensis. 2) Female Uca characterization is easier and infuse certainness when we inquire her third maxillipod. 3) Redescriptions are made for type-locality animals at Rio de Janeiro and nearness. 4) Male characterization become possible through its maxillipod if we lose its quelipod. 5) A historical referendary originating into indigenous dialect « Guarany » about the name Uca and brasilian nicknames of the fiddler crabs. 6) A few Uca species from the Rio de Janeiro determinative keys asked after main distinctions among others species described over the world in paragraph « diagnose diferencial ». 7) A collected material catalogue and some mensurement tables.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

São relatados estudos epidemiológicos feitos em um foco potencial de Tripanosomiase americana no bairro Santa Teresa na Cidade do Rio de Janeiro. Enquanto a pesquisa intensiva de Triatomideos em 40 "cafuas" existentes em áreas silvestres do local foi negativa, 11 exemplares (seis fêmeas e cinco machos) de Panstrongylus mzgistus (Burmeister, 1835) foram capturados em um grande edifício do local, estando nove infectados pelo Trypanosoma (S.) cruzi. Positivamente, tais insetos aí vieram ter atraídos pela grande iluminação dêsse edifício, seus focos de criação encontrando-se na mata. Não foi possível demonstrar de modo indiscutível tais criadouros em cuidadosas pesquisas feitas durante 10 meses. Todavia, em ninho de gambá (Didelphis marsupialis) foi achado uma casca de ovo de Triatomídeo, o qual pode ser atribuído ao P. megistus. Também em ninhos dos mesmos marsupiais e também de ratos silvestres foi descoberto um novo Triatomídeo (Parabelminus carioca Lent, 1943) novo transmissor do Trypanosoma (S.) cruzi, e que foi motivo de uma publicação anterior. De 42 exemplares de gambás (D. marsupialis) submetidos ao exame direto do sangue e ao xenodiagnóstico, 15 (ou seja 35.7 %) mostraram-se naturalmente infectados pelo T. (S.) cruzi. Dêstes quinze, quatro foram negativos ao exame direto de sangue, mas positivos ao xenodiagnóstico. Outro marsupial (Metachirus nudicaudatus Geoffroy), antes ainda não referido como depositário silvestre do Trypanosoma (S.) cruzi, foi verificado com infecção natural pelo xenodiagnóstico. A amostra "gambᔠde T. (S.) cruzi, mostrou-se patogênica para cao rhesus, gato e cobaio. Foi possível cultivá-la em meios de Nöller e NNN. A amostra "cuica" foi capaz de infectar cão e cobaio e também foi cultivada. A amostra "panstrongylus" também infectou cão e cobaio. Camondongos (Mus musculus, var albina) inoculados com qualquer uma das amostras, não apresentaram infecção sanguínea apreciável ao exame direto, enquanto que exibiam uma infecção peritoneal. Exame clínico sumário de 58 indivíduos residentes no local, permitiram o encontro de duas crianças com sintomas atribuíveis a doença de Chagas, mas o xenodiagnóstico dêstes pacientes foi negativo. Exames de sangue à fresco e xenodiagnóstico de 19 cães (cerca de 50 % dos existentes na zona estudada) foram negativos. Assim também de dois gatos. A possibilidade de infecção humana pelo T. (S.) cruzi no local estudado, é remota, considerados os hábitos silvestres aí observados nos transmissores. Porém, uma vez que aí existem depositários naturais abundantes dêsse tripanosoma, e também transmissores com alto índice de infestação, é possível a ocurrência de casos clínicos da moléstia, tanto mais quando se recorda que P. megistus tem geralmente habitos domiciliares em outras regiões do País, fàcilmente podendo adaptar-se às "cafuas" existentes no local. Por outro lado, a presença aí de famílias oriundas de zonas de endemia (Minas) poderá ainda apressar a existencia de condições domésticas de contágio.

Relevância:

10.00% 10.00%

Publicador:

Resumo:

Os autores estudam as micoses produzidas principalmente por microsifonados em homens e animais, no Estado de Minas Gerais. Estudam as seguintes espécies: I - "Actinomyces bovis". II - "Actinomyces brasiliensis". III - "Proactinomyces asteroides var. decolor". Descrevem também um caso de micetoma podal, por "Monosporium apiospermum" e dois casos de pseudo micetoma: O primeiro, na face, pelo "Rhinocladium Beurmanni eo segundo, nos braços, pelos sáis de cálcio. Relatam as noções fundamentais sôbre granulomas actinomicóticos e descrevem as propriedades culturais das espécies. Dão um resumo das observações clínicas com as respectivas origens.