New observations on Permian stratigraphy in Greece and geodynamic implication

New detailed stratigraphic and micropaleontological works on the famous exposures of Permian rocks in Hydra rich in Foraminifera, allows to define the stratigraphy of other outcrops in Aegina, Salamis, Attica and Chios. A synthetic section is presented which is characterized by the development of 3 successive carbonate platforms during the Permian and by 4 main tectonostratigraphic events. The youngest of these events marks the closure of the Paleotethyan ocean and the collision of a former Gondwanian/Cimmerian passive margin in the S with an active margin in the N.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

'Comfort Me With Apples': Ambivalent Allusion in Paradise Lost

Paradise Lost can be read on various levels, some of which challenge or even contradict others. The main, explicit narrative from Genesis chapters 2 and 3 is shadowed by many other related stories. Some of these buried tales question or subvert the values made explicit in the dominant narrative. An attentive reader needs to be alert to the ways in which such references introduce teasing complexities. The approach of Satan to Eve in the ninth book of Paradise Lost is loaded in just that way with allusion to the literature of Greece and Rome. The poem recovers for this long and intricately constructed passage the weight of classical reference, especially in similes, that it had during the first Satanic books. Gardens, both classical and biblical, disguised or transformed serpents, and the weight of allusions that Eve is required to bear, all threaten to undermine the meanings of the overt narrative. The narrator has difficulty rescuing Eve from the allusions she attracts, or the many stories told about her.

Early Alphabetic Inscriptions from Eretria, Greece: 8th Cent. BC Graffiti from the Sanctuary of Apollo Daphnephoros

La transmission de l'alphabet aux Grecs est un sujet encore très débattu. Les plus anciennes inscriptions alphabétiques grecques datent du VIIIe s. av. J.-C. et une majorité d'entre elles a été trouvée dans des sites eubéens. Une trentaine a été mise au jour à Erétrie, dont 26 proviennent du sanctuaire d'Apollon Daphnéphoros. Ces inscriptions, pour la plupart inscrites sur des coupes à boire, contribuaient à personnaliser des offrandes ou à leur donner de la valeur. Le sanctuaire et les pratiques rituelles qui s'y déroulaient offraient un cadre propice à l'usage précoce de l'écriture, au moment où la polis grecque se constituait.

U-Pb and Ar-Ar geochronological data from the Pelagonian basement in Evia (Greece): geodynamic implications for the evolution of Paleotethys

High precision U-Pb zircon and Ar-40/Ar-39 mica geochronological data on metagranodiorites, metagranites and mica schists from north and central Evia island (Greece) are presented in this study. U-Pb zircon ages range from 308 to 1912 Ma, and indicate a prolonged magmatic activity in Late Carboniferous. Proterozoic ages represent inherited cores within younger crystals. Muscovite Ar-40/Ar-39 plateau ages of 288 to 297 Ma are interpreted as cooling ages of the magmatic bodies and metamorphic host rocks in upper greenschist to epidote-amphibolite metamorphic conditions. The multistage magmatism had a duration between 308 and 319 hla but some older intrusions, as well as metamorphic events, cannot be excluded. Geochemical analyses and zircon typology indicate calc-alkaline affinities for the granites of central Evia and alkaline to calc-alkaline characteristics for the metagranodiorites from the northern part of the island. The new data point towards the SE continuation, in Evia and the Cyclades, of a Variscan continental crust already recognised in northern Greece (Pelagonian basement). The Late Carboniferous magmatism is viewed as a result of northward subduction of the Paleotethys under the Eurasian margin.

Magma generation at the easternmost section of the Hellenic arc: Hf, Nd, Pb and Sr isotope geochemistry of Nisyros and Yali volcanoes (Greece)

Geochemical and petrographical studies of lavas and ignimbrites from the Quaternary Nisyros-Yali volcanic system in the easternmost part of the Hellenic arc (Greece) reveal insight into magma generating processes. A compositional gap between 61 and 68 wt.% SiO2 is recognized that coincides with the stratigraphic distinction between pre-caldera and postcaldera volcanic units. Trace element systematics support the subdivision of Nisyros and Yali volcanic units into two distinct suites of rocks. The variation of Nd and Hf present day isotope data and the fact that they are distinct from the isotope compositions of MORB rule out an origin by pure differentiation and require assimilation of a crustal component. Lead isotope ratios of Nisyros and Yali volcanic rocks support mixing of mantle material with a lower crust equivalent. However, Sr-87/Sr-86 ratios of 0.7036-0.7048 are incompatible with a simple binary mixing scenario and give low depleted mantle extraction ages (< 0.1 Ga), in contrast with Pb model ages of 0.3 Ga and Hf and Nd model ages of ca. 0.8 Ga. The budget of fluid-mobile elements Sr and Pb is likely to be dominated by abundant hydrous fluids characterised by mantle-like Sr isotope ratios. Late stage fluids probably were enriched in CO2, needed to explain the high Th concentrations. The occurrence of hydrated minerals (e.g., amphibole) in the first post-caldera unit with the lowermost Sr-87/Sr-86 ratio of 0.7036 +/- 2 can be interpreted as the result of the increased water activity in the source. The presence of two different plagioclase phenocryst generations in the first lava subsequent to the caldera-causing event is indicative for a longer storage time of this magma at a shallower level. A model capable of explaining these observations involves three evolutionary stages. First stage, assimilation of lower crustal material by a primitive magma of mantle origin (as modelled by Nd-Hf isotope systematics). This stage ended by an interruption in replenishment that led to an increase of crystallization and, hence, an increase in viscosity, suppressing eruption. During this time gap, differentiation by fractional crystallization led to enrichment of incompatible species, especially aqueous fluids, to silica depolymerisation and to a decrease in viscosity, finally enabling eruption again in the third stage. (c) 2005 Elsevier B.V. All rights reserved.

Geochemical evidence for mixing of magmatic fluids with seawater, Nisyros hydrothermal system, Greece

The chemical and isotopic compositions (deltaD(H2O), delta(18)O(H2O), delta(18)O(CO2), delta(13)C(CO2), delta(34)S, and He/N-2 and He/Ar ratios) of fumarolic gases from Nisyros, Greece, indicate that both arc-type magmatic water and local seawater feed the hydrothermal system. Isotopic composition of the deep fluid is estimated to be +4.9+/-0.5parts per thousand for delta(18)O and -11+/-5parts per thousand for deltaD corresponding to a magmatic water fraction of 0.7. Interpretation of the stable water isotopes was based on liquid-vapor separation conditions obtained through gas geothermometry. The H-2-Ar, H-2-N-2, and H-2-H2O geothermometers suggest reservoir temperatures of 345+/-15 degreesC, in agreement with temperatures measured in deep geothermal wells, whereas a vapor/liquid separation temperature of 260+/-30 degreesC is indicated by gas equilibria in the H2O-H-2-CO2-CO-CH4 system. The largest magmatic inputs seem to occur below the Stephanos-Polybotes Micros crater, whereas the marginal fumarolic areas of Phlegeton-Polybotes Megalos craters receive a smaller contribution of magmatic gases.

Permo-Triassic stratigraphy of the pelagonian zone in central Evia island (Greece)

A new subdivision of the pre-Jurassic Pelagonian Units in central Evia island is proposed these units are represented by syn- and post rift sequences, separated by a volcano-sedimentary episode. The syn-rift sequences comprise Permian siliciclastic sediments in Verrucano tectofacies, (Ano Mavropoulon Formation) and a small carbonate platform (Zigos Limestones) developed from the Permian to the Middle Anisian. The Ano Mavropoulon Fro, is subdivided into three members: the lower member (Permian s.l.) lying on the basement and characterised by medium-coarse elastic terrigenous sedimentation the middle member (Late Permian) Koprises limestones, made up of shallow-water limestones; the upper member (Latest Permian-Early Triassic) comprising elastic terrigenous and minor reworked carbonate sediments. A regional unconformity (earliest Triassic) separates the Zigos Lm. from the top of the Ano Mavropoulon Fm. The peritidal carbonates belonging to the Zigos Lm, have been subdivided into three lithofacies ranging in age from Spathian to Pelsonian (late Early Triassic to Middle Anisian). The volcanic episode is well constrained in all the Pelagonian domain. In central Evia, it has been dated from Middle Anisian to Early Carnian. The sub-alkaline to alkaline basalts comprised in the volcano-sedimentary sequence (Volcano-sedimentary Complex) have a within-plate affinity. The volcanism occurs between the syn-rift and post-rift stages, and it is probably not linked to the passive margin evolution proper. The post-rift sequences are represented by the onset of the Pelagonian platform aggradation (''Pantokrator'' Carnian to Middle-Late? Jurassic) The northern passive margin sequence of Pelagonia (palaeogeographic sense) is interpreted as related to the Maliak ocean opening during the Early Mesozoic.

Alpine tectonic evolution of a Jurassic subduction-accretionary complex: Deformation, kinematics and 40Ar/39Ar age constraints on the Mesozoic low-grade schists of the Circum-Rhodope Belt in the eastern Rhodope-Thrace region, Bulgaria-Greece

Deformation of the Circum-Rhodope Belt Mesozoic (Middle Triassic to earliest Lower Cretaceous) low-grade schists underneath an arc-related ophiolitic magmatic suite and associated sedimentary successions in the eastern Rhodope-Thrace region occurred as a two-episode tectonic process: (i) Late Jurassic deformation of arc to margin units resulting from the eastern Rhodope-Evros arc-Rhodope terrane continental margin collision and accretion to that margin, and (ii) Middle Eocene deformation related to the Tertiary crustal extension and final collision resulting in the closure of the Vardar ocean south of the Rhodope terrane. The first deformational event D-1 is expressed by Late Jurassic NW-N vergent fold generations and the main and subsidiary planar-linear structures. Although overprinting, these structural elements depict uniform bulk north-directed thrust kinematics and are geometrically compatible with the increments of progressive deformation that develops in same greenschist-facies metamorphic grade. It followed the Early-Middle Jurassic magmatic evolution of the eastern Rhodope-Evros arc established on the upper plate of the southward subducting Maliac-Meliata oceanic lithosphere that established the Vardar Ocean in a supra-subduction back-arc setting. This first event resulted in the thrust-related tectonic emplacement of the Mesozoic schists in a supra-crustal level onto the Rhodope continental margin. This Late Jurassic-Early Cretaceous tectonic event related to N-vergent Balkan orogeny is well-constrained by geochronological data and traced at a regional-scale within distinct units of the Carpatho-Balkan Belt. Following subduction reversal towards the north whereby the Vardar Ocean was subducted beneath the Rhodope margin by latest Cretaceous times, the low-grade schists aquired a new position in the upper plate, and hence, the Mesozoic schists are lacking the Cretaceous S-directed tectono-metamorphic episode whose effects are widespread in the underlying high-grade basement. The subduction of the remnant Vardar Ocean located behind the colliding arc since the middle Cretaceous was responsible for its ultimate closure, Early Tertiary collision with the Pelagonian block and extension in the region caused the extensional collapse related to the second deformational event D-2. This extensional episode was experienced passively by the Mesozoic schists located in the hanging wall of the extensional detachments in Eocene times. It resulted in NE-SW oriented open folds representing corrugation antiforms of the extensional detachment surfaces, brittle faulting and burial history beneath thick Eocene sediments as indicated by 42.1-39.7 Ma Ar-40/Ar-39 mica plateau ages obtained in the study. The results provide structural constraints for the involvement components of Jurassic paleo-subduction zone in a Late Jurassic arc-continental margin collisional history that contributed to accretion-related crustal growth of the Rhodope terrane. (C) 2011 Elsevier Ltd. All rights reserved.

The impotence of price controls: failed attempts to constrain pharmaceutical expenditures in Greece.

BACKGROUND: While the prices of pharmaceuticals are relatively low in Greece, expenditure on them is growing more rapidly than almost anywhere else in the European Union. OBJECTIVE: To describe and explain the rise in drug expenditures through decomposition of the increase into the contribution of changes in prices, in volumes and a product-mix effect. METHODS: The decomposition of the growth in pharmaceutical expenditures in Greece over the period 1991-2006 was conducted using data from the largest social insurance fund (IKA) that covers more than 50% of the population. RESULTS: Real drug spending increased by 285%, despite a 58% decrease in the relative price of pharmaceuticals. The increase in expenditure is mainly attributable to a switch to more innovative, but more expensive, pharmaceuticals, indicated by a product-mix residual of 493% in the decomposition. A rising volume of drugs also plays a role, and this is due to an increase in the number of prescriptions issued per doctor visit, rather than an increase in the number of visits or the population size. CONCLUSIONS: Rising pharmaceutical expenditures are strongly determined by physicians' prescribing behaviour, which is not subject to any monitoring and for which there are no incentives to be cost conscious.

Volatile transport during the crystallization of anatectic melts: Oxygen, boron and hydrogen stable isotope study on the metamorphic complex of Naxos, Greece

Crystallization of anatectic melts in high-temperature metamorphic terrains releases volatile-rich magmas that can be transported into adjacent lithologies. This study addresses the variations in the oxygen, boron and hydrogen isotopic composition of aplite-pegmatite dikes that formed during the crystallization of anatectic melts in regional high-temperature metamorphism on the island of Naxos, Greece, and propagated upward into the overlying sequences of metamorphic schist. The transport distance of these dikes was increased through a significant horizontal component of travel that was imposed by contemporaneous low-angle extensional shearing. Laser fluorination oxygen isotope analyses of quartz, tourmaline, garnet, and biotite mineral separates from the aplite-pegmatite dikes show a progressive rise in delta(18)O values with increasing distance from the core. Oxygen isotope fractionations among quartz, tourmaline, and garnet show temperature variations from > 700degreesC down to similar to400degreesC. This range is considered to reflect isotopic fractionation beginning with crystallization at high temperatures in water-undersaturated conditions and then evolving through lower temperature crystallization and retrograde sub-solidus exchange. Two processes are examined for the cause of the progressive increase in delta(18)O values: (1) heterogeneous delta(18)O sources and (2) fluid-rock exchange between the aplite/pegmatite magmas and their host rock. Although the former process cannot be ruled out, there is as yet no evidence in the exposed sequences on Naxos for the presence of a suitable high delta(18)O magma source. In contrast, a tendency for the delta(18)O of quartz in the aplite/pegmatite dikes to approach that of the quartz in the metamorphic rock suggests that fluid-rock exchange with the host rock may potentially be an important process. Advection of fluid into the magma is examined based on Darcian fluid flow into an initially water-undersaturated buoyantly propagating aplitic dike magma. It is shown that such advective flow could only account for part of the O-18-enrichment, unless it were amplified by repeated injection of magma pulses, fluid recycling, and deformation-assisted post-crystallization exchange. The mechanism is, however, adequate to account for hydrogen isotope equilibration between dike and host rock. In contrast, variations in the delta(11)B values of tourmalines suggest that B-11/B-10 fractionation during crystallization and/or magma degassing was the major control of boron geochemistry rather than fluid-rock interaction and that the boron isotopic system was decoupled from that of oxygen. Copyright (C) 2003 Elsevier Ltd.

Comment on "Geochemistry, petrogenesis and tectonic setting of the Samothraki mafic suite, NE Greece: Trace-element, isotopic and zircon age constraints'' by N. Koglin, D. Kostopoulos & T. Reischmann [Tectonophysics 473, 53-68 (doi:10.1016/j.tecto.2008.10.028)]

The work by Koglin et al. (Koglin, N., Kostopoulos, D., Reichmann, T., 2009. Geochemistry, petrogenesis and tectonic setting of the Samothraki mafic Suite, NE Greece: Trace-element, isotopic and zircon age constraints. Tectonophysics 473, 53-68. doi: 10.1016/j.tecto.2008.10.028), where the authors have proposed to nullify the scenario presented by Bonev and Stampfli (Bonev, N., Stampfli, G., 2008. Petrology, geochemistry and geodynamic implications of Jurassic island arc magmatism as revealed by mafic volcanic rocks in the Mesozoic low-grade sequence, eastern Rhodope, Bulgaria. Lithos 100, 210-233) is here Put under discussion. The arguments for this proposal are reviewed in the light of available stratigraphic and radiometric age constraints, geochemical signature and tectonics of highly relevant Jurassic ophiolitic suites occurring immediately north of the Samothraki mafic suite. Our conclusion is that the weak arguments and the lack of knowledge on the relevant constraints from the regional geologic information make inconsistent the Proposal and the model of these authors. (C) 2009 Elsevier B.V. All rights reserved.

Reconstructing mid-to-recent Holocene paleoenvironments in the vicinity of ancient Amarynthos (Euboea, Greece).

This article examines the shoreline evolution and human occupation in the vicinity of the important archeological site of Amarynthos (Euboea Island, Greece) over the last six millennia. Archeological evidence indicates a continuous occupation of the site from the Bronze Age to the Roman period and the site is well-known, thanks to the existence of a sanctuary dedicated to the goddess Artemis. Based on the study of four boreholes, a paleogeographic reconstruction of the coastal landscape is proposed. Facies were determined based on mollusc identification, and sedimentology based on grain-size measurements (hand sieving for the fraction above 2 mm and LASER technique for particles below 2 mm) and loss-on-ignition. In addition, a series of 12 AMS radiocarbon dates define a reliable chronostratigraphy. Results suggest the presence of a fully marine environment from the early Holocene to ca. 2600-2400 cal. BC, which developed into a brackish environment from ca. 2600-2400 cal. BC to ca. 750 cal. BC due to the deltaic progradation of the nearby stream (Sarandapotamos River). From ca. 750 cal. BC onward, coastal swamps prevailed in the study area. Human-environmental interaction is discussed and particular attention is paid to the paleolandscape configuration of Amarynthos.

Detrital zircon and micropalaeontological ages as new constraints for the lowermost tectonic unit (Talea Ori unit) of Crete, Greece

The Talea Ori unit is the lowermost known tectonic unit of Crete and the most external part of the Hellenides. Its stratigraphy ranges from Late Carboniferous to Oligocene and outcrops of the lower part are only known in the Talea Ori mountains (central Crete). In this area, a black sandstone at the base of the Galinos Beds, thought to be the oldest formation, contains zircons which were dated using the single grain evaporation method. The majority of these grains yielded Late Carboniferous ages (Variscan), while a small group yielded Early Proterozoic ages. The age distribution of these zircons suggests that, at the Carboniferous-Permian boundary, not much of the older North Gondwanan basement was exposed and that a river system carried detrital material from the Variscan belt towards the forming Neotethyan rift. Additionally, higher up in the stratigraphy benthic foraminifers (miliolids) were found in clasts from a conglomerate which was so far thought to be of Early Triassic age [Epting, M., Kudrass, H.-R., Leppig, U., Schaffer, A., 1972. Geologie der Talea Ori/Kreta. N. Jb. Geol. Palaont. Abh. 141, 259-285.]. These miliolids belong to the species Hoyenella inconstans [Michalik, J., Jendrejakova, O., Borza, K., 1979. Some new foraminifera species of the Fatra-Formation (Uppermost Triassic) in the West Carpathians. Geol. Carpath. 30 (1), 61-91.], thus attributing a Late Triassic (Carnian-Norian?) maximal age to this conglomerate. The carbonate platform from which the miliolids-bearing clasts come is not known. The presence to the north of a continuous hemipelagic record from the Carboniferous to the Triassic (Phyllite-Quartzite and Tripali units), attributed to the Palaeotethys realm, allows the Talea Ori unit and its lateral equivalents (the Ionian zone) to be assigned to the westward continuation of the Cimmerian block and therefore to the northern margin of the East Mediterranean Neotethys ocean. (c) 2006 Elsevier B.V. All rights reserved.