Prevalence and risk factors for gastro-esophageal reflux disease in the North-Eastern part of Bangladesh.

Despite a common disorder population-based data on gastro-esophageal reflux disease (GERD) in Bangladesh is lacking. This epidemiological study was designed to determine the prevalence of GERD and its association with lifestyle factors. This population-based cross-sectional study was done by door to door interview of randomly selected persons in both urban and rural areas of North Eastern part of Bangladesh by using a validated questionnaire. A cutoff point 3 was chosen as a valid and reliable scale to confirm GERD. Statistical analysis was done by SPSS-12 version and the level of significance was set at P < or = 0.05. A total of 2000 persons with an age range of 15 to 85 years were interviewed; 1000 subjects from urban area and 1000 from rural area. Among the study subjects 1064 were male and 936 were female. A total of 110 persons (5.5%) were found to have GERD symptoms and among them 47 were men and 67 were women. The monthly, weekly and daily prevalence of heart-burn and or acid regurgitation was 5.5%, 5.25% and 2.5% respectively. Female sex, increased age and lower level of education were significantly associated with GERD symptoms. Prevalence was found more among city dwellers (approximately 6.0% versus 4.8%), married (6.23%, n = 86), widowed/widowers (16.83%, n = 17) and day labourer (8.78%). Level of education inversely influenced the prevalence. No significant association of GERD was found with body mass index (BMI) and smoking. Prevalence of GERD in North-Eastern part of Bangladesh was lower than that of western world. Prevalence was found higher in urban population, women, married, widowed/widowers and in poor an dilliterate persons. BMI and smoking had no significant association with GERD.

Laser scanning-based recognition of rotational movements on a deep seated gravitational instability: The Cinque Torri case (North-Eastern Italian Alps)

The Cinque Torri group (Cortina d'Ampezzo, Italy) is an articulated system of unstable carbonatic rock monoliths located in a very important tourism area and therefore characterized by a significant risk. The instability phenomena involved represent an example of lateral spreading developed over a larger deep seated gravitational slope deformation (DSGSD) area. After the recent fall of a monolith of more than 10 000 m3, a scientific study was initiated to monitor the more unstable sectors and to characterize the past movements as a fundamental tool for predicting future movements and hazard assessment. To achieve greater insight on the ongoing lateral spreading process, a method for a quantitative analysis of rotational movements associated with the lateral spreading has been developed, applied and validated. The method is based on: i) detailed geometrical characterization of the area by means of laser scanner techniques; ii) recognition of the discontinuity sets and definition of a reference frame for each set, iii) correlation between the obtained reference frames related to a specific sector and a stable external reference frame, and iv) determination of the 3D rotations in terms of Euler angles to describe the present settlement of the Cinque Torri system with respect to the surrounding stable areas. In this way, significant information on the processes involved in the fragmentation and spreading of a former dolomitic plateau into different rock cliffs has been gained. The method is suitable to be applied to similar case studies.

Social influences on fertility : a comparative mixed methods study in eastern and western Germany

This article uses a mixed methods design to investigate the effects of social influence on family formation in a sample of eastern and western German young adults at an early stage of their family formation. Theoretical propositions on the importance of informal interaction for fertility and family behavior are still rarely supported by systematic empirical evidence. Major problems are the correct identification of salient relationships and the comparability of social networks across population subgroups. This article addresses the two issues through a combination of qualitative and quantitative data collection and analysis. In-depth interviewing, network charts, and network grids are used to map individual personal relationships and their influence on family formation decisions. In addition, an analysis of friendship dyads is provided.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία της σύγχρονης πόλης της Ερέτριας, ξεκινώντας από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντας από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τούς πρόσφυγες από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώς το 1824 από τούς Οθωμανούς - και εξετάζοντας τέλος την πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα της Ερέτριας κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικός πολεοδομικός ιστός και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκος ο Αγκωνίτης) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητές_αρχαιολόγούς κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία της έρεύνας της αρχαίας πύλης. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίσης τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογίας και πολεοδομίας κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση της Ελλάδος, ως την ανεξαρτησία της το 1827, ήταν έργο κνρϊως αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτούς, άρχισαν επίσης να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προς την Αρχαιότητα, αλλά και προς το μέλλον. Η ιστορία της αποκάλυψης της Ερέτριας φωτίζει έτσι και διάφορες όψεις που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτους. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μιας νεοκλασικής πόλης που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. της αρχαίας Ερέτριας?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργίας νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στις ιδανικές ή εξιδανικευμένες αξίες της κλασικής αρχαιότητας. Στο σχέδιο της πολεοδομικής ανάπτυξης της Ερέτριας, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογίας και πολεοδομίας και, κατ επέκταση. οι σαφείς αναφορές στην Αρχαιότητα. είναι εμφανείς: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντας στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντας έτσι τις τότε αρχαιολογικές γνώσεις για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονας συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντας σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ως οπτικά σημεία αναφοράς, ενώ συγχρόνως υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση της απόλύτης μοναρχίας με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονες συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τούς Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό της νέας Αθήνας, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. της Ελλάδος. Οι δυο αρχιτέκτονες προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα της Αθήνας στην διαδικασία. γένεσης του Ελληνικού Κράτούς, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώς και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από τους σύγχρονούς πολεοδόμους. Αντίθετα, το σχέδιο της Ερέτριας, παρ όλο που ακολούθεί τις ίδιες αρχές, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο της Ερέτριας ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσίας (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω της τοπογραφίας, προς την ακρόπολη αλλά και προς τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά της προς το λιμάνι, την οικονομική άνθηση της πόλης που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο της Ερέτριας αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της προγραμματικής πολεοδομίας της Ελλάδος κατά τα, χρόνια της Βασιλείας του "Οθωνος (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της κυβέρνησης. Η μικρή ανάπτύξη της Ερέτριας οφείλεται κυρίως στούς ανεδαφικούς, μεγαλεπί βολονς στόχους του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώς και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στις εμπορικές παραδόσεις των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί της πραγματοποίησης του σχεδίού και μάλιστα κάποιες περικοπές τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στις αρχές του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη της Ερέτριας από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από τους ιστορικούς της πολεοδομίας. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορές στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στις νεώτερες διευθετήσεις τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκος του αρχαίού τείχούς της πόλης φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενός δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο της Ερέτριας, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά της πόλης, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμές πλίνθους. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που της αξίζει στην ιστορία της Νεοελληνικής πολεοδομίας, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων της Ερέτριας, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώς τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων της Ερέτριας που χρονολογούνται στο 19° και στις αρχές τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιές φωτογραφίες. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφές κατ οι τεχνικές δομήσεως είναι αντιπροσωπευτικές της ιδιωτικής αρχιτεκτονικής κατά την εποχή της σύστασης τον Ελληνικού Κράτους. Τέλος, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο της Ερέτριας, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατης σχολής Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, με την υποστήριξη της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσως, αλλά αποτέλεσμα ενός φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίος αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματος τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτους.

Job Insecurity and the Timing of Parenthood: A Comparison between Eastern and Western Germany

This article contributes to the ongoing debate on the economic deter- minants of fertility behavior by addressing the role of job insecurity in couples' intentions concerning parenthood and its timing. It starts from the hypothesis that cultural values moderate individuals' reactions to job insecurity and the way it is related to family formation. With a systematic thematic content analysis of a set of semi-structured interviews with childless men and women around the age of 30 in eastern and western Germany, we are able to show that there are substantial dif- ferences in the consequences of job insecurity on intentions to have a first child. In western Germany, a relatively secure job career is expected to precede family formation, and this sequence of transitions is rather rigid, whereas in eastern Germany job security and family formation are thought of and practiced as parallel investments. We suggest that the lack of convergence in family formation patterns between eastern and western Germany after the unification of the country in 1990 is partially related to different attitudes toward job insecurity in the two contexts.

Exhumation history of eastern Ladakh revealed by 40Ar/39Ar and fission-track ages: the Indus River-Tso Morari transect, NW Himalaya

Fission-track and (40)Ar/(39)Ar ages place time constraints on the exhumation of the North Himalayan nappe stack, the Indus Suture Zone and Molasse, and the Transhimalayan Batholith in eastern Ladakh (NW India). Results from this and previous studies on a north-south transect passing near Tso Morari Lake suggest that the SW-directed North Himalayan nappe stack (comprising the Mata, Tetraogal and Tso Morari nappes) was emplaced and metamorphosed by c. 50-45 Ma, and exhumed to moderately shallow depths (c. 10 km) by c. 45-40 Ma. From the mid-Eocene to the present, exhumation continued at a steady and slow rate except for the root zone of the Tso Morari nappe, which cooled faster than the rest of the nappe stack. Rapid cooling occurred at c. 20 Ma and is linked to brittle deformation along the normal Ribil-Zildat Fault concomitant with extrusion of the Crystalline nappe in the south. Data from the Indus Molasse suggest that sediments were still being deposited during the Miocene.

Impact of thermal proofing of a church on its indoor air-quality - The combustion of candles and incense as a source of pollution

Some years ago, a parish in Geneva decided to reduce heating costs by insulating its church to make it more energy efficient. Three years after the last renovations, it was observed that the internal surfaces of the naves had already become dusty compared with the customary frequency of 10-12 years. Dust even deposited on various surfaces during religious services. Our investigation showed that nearly all the dust found inside the church may in fact be soot from incense and candle combustion. Incense appears to be a significant source of polycyclic aromatic hydrocarbons. With a mechanical ventilation system and petrol lamps resembling candles the problem can be resolved.

Reptiles produce pheomelanin : evidence in the Eastern Hermann's tortoise (Eurotestudo boettgeri)

Reptiles, supposedly, do not produce pheomelanin pigments. Because this claim is based on rather weak evidence, we measured the shell pheomelanin content in the Hermann's Tortoise (Eurotestudo boettgeri). In contrast to expectation, we detected a substantial amount of this pigment. Given the recent interest in the adaptive function of melanin-based color traits, our study opens new avenues of research in reptiles.

The oral cancer epidemic in central and eastern Europe.

To monitor recent trends in oral and pharyngeal cancer mortality in 38 European countries, we analyzed data provided by the World Health Organization over the period 1975-2004. Joinpoint analysis was used to identify significant changes in trends. In the European Union (EU), male mortality rates rose by 2.1% per year between 1975 and 1984, by 1.0% between 1984 and 1993, and declined by 1.3% between 1993 and 2004, to reach an overall age-standardized rate of 6.1/100,000 in 2000-2004. Mortality rates were much lower in women, and the rate in the EU rose by 0.9% per year up to 2000, and levelled off to 1.1/100,000 in 2000-2004. In France and Italy - which had the highest rates in the past - male rates have steadily declined during the last two decades (annual percent change, APC=-4.8% in 1998-2004 in France, and -2.6% in 1986-2003 in Italy). Persisting rises were, however, observed in several central and eastern European countries, with exceedingly high rates in Hungary (21.1/100,000; APC=6.9% in 1975-1993 and 1.4% in 1993-2004) and Slovakia (16.9/100,000; APC=0.14% in 1992-2004). In middle aged (35 to 64) men, oral and pharyngeal cancer mortality rates in Hungary (55.2/100,000) and Slovakia (40.8/100,000) were comparable to lung cancer rates in several major European countries. The highest rates for women were in Hungary (3.3/100,000; APC=4.7% in 1975-2004) and Denmark (1.6/100,000; APC=1.3% in 1975-2001). Oral and pharyngeal cancer mortality essentially reflects the different patterns in tobacco smoking and alcohol drinking, including drinking patterns and type of alcohol in central Europe. (c) 2009 UICC.

Structural and metamorphic evolution of the northern Himachal Himalaya, NW India - (Spiti-eastern Lahul-Parvati valley traverse)

The Himalayan orogen is the result of the collision between the Indian and Asian continents that began 55-50 Ma ago, causing intracontinental thrusting and nappe formation. Detailed mapping as well as structural and microfabric analyses on a traverse from the Tethyan Himalaya southwestward through the High Himalayan Crystalline and the Main Central Thrust zone (MCT zone) to the Lesser Himalayan Sequence in the Spiti-eastern Lahul-Parvati valley area reveal eight main phases of deformation, a series of late stage phases and five stages of metamorphic crystallization. This sequence of events is integrated into a reconstruction of the tectonometamorphic evolution of the Himalayan orogen in northern Himachal Pradesh. The oldest phase D-1 is preserved as relies in the High Himalayan Crystalline. Its deformational conditions are poorly known, but the metamorphic evolution is well documented by a prograde metamorphism reaching peak conditions within the upper amphibolite facies. This indicates that D-1 was an important tectonometamorphic event including considerable crustal thickening. The structural, metamorphic and sedimentary record suggest that D-1 most probably represents an early stage of continental collision. The first event clearly attributed to the collision between India and Asia is documented by two converging nappe systems, the NE-verging Shikar Beh Nappe and the SW-verging north Himalayan nappes. The D-2 Shikar Beh Nappe is characterized by isoclinal folding and top-to-the NE shearing, representing the main deformation in the High Himalayan Crystalline. D-2 also caused the main metamorphism in the High Himalayan Crystalline that was of a Barrovian-type, reaching upper amphibolite facies peak conditions. The Shikar Beh Nappe is interpreted to have formed within the Indian crust SW of the subduction zone. Simultaneously with NE-directed nappe formation, incipient subduction of India below Asia caused stacking of the SW-verging north Himalayan Nappes, that were thrust from the northern edge of the subducted continent toward the front of the Shikar Beh Nappe. As a result, the SW-verging folds of the D-3 Main Fold Zone formed in the Tethyan Himalaya below the front of the north Himalayan nappes. D-3 represents the main deformation in the Tethyan Himalaya, associated with a greenschist facies metamorphism. Folding within the Main Fold Zone subsequently propagated toward SW into the High Himalayan Crystalline, where it overprinted the preexisting D-2 structures. After subduction at the base of the north Himalayan nappes, the subduction zone stepped to the base of the High Himalayan Crystalline, where D-3 folds were crosscut by SW-directed D-4 thrusting. During D-4, the Crystalline Nappe, comprising the Main Fold Zone and relies of the Shikar Beh Nappe was thrust toward SW over the Lesser Himalayan Sequence along the 4 to 5 kms thick Main Central Thrust zone. Thrusting was related to a retrograde greenschist facies overprint at the base of the Crystalline Nappe and to pro-grade greenschist facies conditions in the Lesser Himalayan Sequence. Simultaneously with thrusting at the base of the Crystalline Nappe, higher crustal levels were affected by NE-directed D-5 normal extensional shearing and by dextral strike-slip motion, indicating that the high-grade metamorphic Crystalline Nappe was extruded between the low-grade metamorphic Lesser Himalayan Sequence at the base and the north Himalayan nappes at the top. The upper boundary of the Crystalline Nappe is not clearly delimited and passes gradually into the low-grade rocks at the front of the north Himalayan nappes. Extrusion of the Crystalline Nappe was followed by the phase D-6, characterized by large-scale, upright to steeply inclined, NE-verging folds and by another series of normal and extensional structures D-7+D-8 that may be related to ongoing extrusion of the Crystalline Nappe. The late stage evolution is represented by the phases D-A and D-B that indicate shortening parallel to the axis of the mountain chain and by D-C that is interpreted to account for the formation of large-scale domes with NNW-SSE-trending axes, an example of which is exposed in the Larji-Kullu-Rampur tectonic window.

Contrasting spatio-temporal climatic niche dynamics during the eastern and western invasions of spotted knapweed in North America

Aim The spotted knapweed (Centaurea stoebe), a plant native to south-east and central Europe, is highly invasive in North America. We investigated the spatio-temporal climatic niche dynamics of the spotted knapweed in North America along two putative eastern and western invasion routes. We then considered the patterns observed in the light of historical, ecological and evolutionary factors. Location Europe and North America. Methods The niche characteristics of the east and west invasive populations of spotted knapweed in North America were determined from documented occurrences over 120 consecutive years (1890-2010). The 2.5 and 97.5 percentiles of values along temperature and precipitation gradients, as given by the two first axes of a principal component axis (PCA), were then calculated. We additionally measured the climatic dissimilarity between invaded and native niches using a multivariate environmental similarity surface (MESS) analysis. Results Along both invasion routes, the species established in regions with climatic conditions that were similar to those in the native range in Europe. An initial spread in ruderal habitats always preceded spread in (semi-)natural habitats. In the east, the niche gradually increased over time until it reached limits similar to the native niche. Conversely, in the west the niche abruptly expanded after an extended time lag into climates not occupied in the native range; only the native cold niche limit was conserved. Main conclusions Our study reveals that different niche dynamics have taken place during the eastern and western invasions. This pattern indicates different combinations of historical, ecological and evolutionary factors in the two ranges. We hypothesize that the lack of a well-developed transportation network in the west at the time of the introduction of spotted knapweed confined the species to a geographically and climatically isolated region. The invasion of dry rangelands may have been favoured during the agricultural transition in the 1930s by release from natural enemies, local adaptation and less competitive vegetation, but further experimental and molecular studies are needed to explain these contrasting niche patterns fully. Our study illustrates the need and benefit of applying large-scale, temporally explicit approaches to understanding biological invasions.

Alpine tectonic evolution of a Jurassic subduction-accretionary complex: Deformation, kinematics and 40Ar/39Ar age constraints on the Mesozoic low-grade schists of the Circum-Rhodope Belt in the eastern Rhodope-Thrace region, Bulgaria-Greece

Deformation of the Circum-Rhodope Belt Mesozoic (Middle Triassic to earliest Lower Cretaceous) low-grade schists underneath an arc-related ophiolitic magmatic suite and associated sedimentary successions in the eastern Rhodope-Thrace region occurred as a two-episode tectonic process: (i) Late Jurassic deformation of arc to margin units resulting from the eastern Rhodope-Evros arc-Rhodope terrane continental margin collision and accretion to that margin, and (ii) Middle Eocene deformation related to the Tertiary crustal extension and final collision resulting in the closure of the Vardar ocean south of the Rhodope terrane. The first deformational event D-1 is expressed by Late Jurassic NW-N vergent fold generations and the main and subsidiary planar-linear structures. Although overprinting, these structural elements depict uniform bulk north-directed thrust kinematics and are geometrically compatible with the increments of progressive deformation that develops in same greenschist-facies metamorphic grade. It followed the Early-Middle Jurassic magmatic evolution of the eastern Rhodope-Evros arc established on the upper plate of the southward subducting Maliac-Meliata oceanic lithosphere that established the Vardar Ocean in a supra-subduction back-arc setting. This first event resulted in the thrust-related tectonic emplacement of the Mesozoic schists in a supra-crustal level onto the Rhodope continental margin. This Late Jurassic-Early Cretaceous tectonic event related to N-vergent Balkan orogeny is well-constrained by geochronological data and traced at a regional-scale within distinct units of the Carpatho-Balkan Belt. Following subduction reversal towards the north whereby the Vardar Ocean was subducted beneath the Rhodope margin by latest Cretaceous times, the low-grade schists aquired a new position in the upper plate, and hence, the Mesozoic schists are lacking the Cretaceous S-directed tectono-metamorphic episode whose effects are widespread in the underlying high-grade basement. The subduction of the remnant Vardar Ocean located behind the colliding arc since the middle Cretaceous was responsible for its ultimate closure, Early Tertiary collision with the Pelagonian block and extension in the region caused the extensional collapse related to the second deformational event D-2. This extensional episode was experienced passively by the Mesozoic schists located in the hanging wall of the extensional detachments in Eocene times. It resulted in NE-SW oriented open folds representing corrugation antiforms of the extensional detachment surfaces, brittle faulting and burial history beneath thick Eocene sediments as indicated by 42.1-39.7 Ma Ar-40/Ar-39 mica plateau ages obtained in the study. The results provide structural constraints for the involvement components of Jurassic paleo-subduction zone in a Late Jurassic arc-continental margin collisional history that contributed to accretion-related crustal growth of the Rhodope terrane. (C) 2011 Elsevier Ltd. All rights reserved.