Fatigue et réduction de la performance motrice chez le sportif, syndrome de surentraînement [Fatigue and reduction in motor performance in sportspeople or overtraining syndrome].

The main goal of training activities is to improve motor performance. After strenuous workouts, it is physiological to experience fatigue, which relieves within two weeks, and then induce an improvement in motor capacities. An overtraining syndrome is diagnosed when fatigue is postponed beyond two weeks, and affects mainly endurance athletes. It is a condition of chronic fatigue, underperformance and an increased vulnerability to infection leading to recurrent infections. The whole observed spectrum of symptoms is physiological, psychological, endocrinogical and immunological. All play a role in the failure to recover. Monitoring of athletes activities helps to prevent the syndrome with days with no sports. Rest, patience and empathy are the only ways of treatment options.

Niche conservatism in non-native birds in Europe: niche unfilling rather than niche expansion

Aim Niche conservatism, or the extent to which niches are conserved across space and time, is of special concern for the study of non-native species as it underlies predictions of invasion risk. Based on the occurrence of 28 non-native birds in Europe, we assess to what extent Grinnellian realized niches are conserved during invasion, formulate hypotheses to explain the variation in observed niche changes and test how well species distribution models can predict non-native bird occurrence in Europe. Location Europe. Methods To quantify niche changes, a recent method that applies kernel smoothers to densities of species occurrence in a gridded environmental space was used. This corrects for differences in the availability of environments between study areas and allows discrimination between 'niche expansion' into environments new to the species and 'niche unfilling', whereby the species only partially fills its niche in the invaded range. Predictions of non-native bird distribution in Europe were generated using several distribution modelling techniques. Results Niche overlap between native and non-native bird populations is low, but niche changes are smaller for species having a higher propagule pressure and that were introduced longer ago. Non-native birds in Europe occupy a subset of the environments they inhabit in their native ranges. Niche expansion into novel environments is rare for most species, allowing species distribution models to accurately predict invasion risk. Main conclusions Because of the recent nature of most bird introductions, species occupy only part of the suitable environments available in the invaded range. This signals that apart from purely ecological factors, patterns of niche conservatism may also be contingent on population-specific historical factors. These results also suggest that many claims of niche differences may be due to a partial filling of the native niche in the invaded range and thus do not represent true niche changes.

Determinants of hepatitis A vaccine immunity in a cohort of human immunodeficiency virus-infected children living in Switzerland.

Vaccination in HIV-infected children is often less effective than in healthy children. The goal of this study was to assess vaccine responses to hepatitis A virus (HAV) in HIV-infected children. Children of the Swiss Mother and Child HIV Cohort Study (MoCHiV) were enrolled prospectively. Recommendations for initial, catch-up, and additional HAV immunizations were based upon baseline antibody concentrations and vaccine history. HAV IgG was assessed by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) with a protective cutoff value defined as ≥10 mIU/ml. Eighty-seven patients were included (median age, 11 years; range, 3.4 to 21.2 years). Forty-two patients were seropositive (48.3%) for HAV. Among 45 (51.7%) seronegative patients, 36 had not received any HAV vaccine dose and were considered naïve. Vaccine responses were assessed after the first dose in 29/35 naïve patients and after the second dose in 33/39 children (25 initially naïve patients, 4 seronegative patients, and 4 seropositive patients that had already received 1 dose of vaccine). Seroconversion was 86% after 1 dose and 97% after 2 doses, with a geometric mean concentration of 962 mIU/ml after the second dose. A baseline CD4(+) T cell count below 750 cells/μl significantly reduced the post-2nd-dose response (P = 0.005). Despite a high rate of seroconversion, patients with CD4(+) T cell counts of <750/μl had lower anti-HAV antibody concentrations. This may translate into a shorter protection time. Hence, monitoring humoral immunity may be necessary to provide supplementary doses as needed.

Variabilité intra/interobservateur du coefficient de diffusion apparente dans les lésions hépatiques malignes traitées

Objectifs : Le coefficient de diffusion apparente (ADC) est utilisé pour le suivi des lésions hépatiques malignes traitées. Cependant, l'ADC est généralement mesuré dans la lésion entière, alors que cela devrait être réalisé dans la zone la plus restreinte (ZLPR), cette dernière représentant potentiellement du résidu tumoral. Notre objectif était d'évaluer la variabilité inter/intraobservateur de l'ADC dans la tumeur entière et dans la ZLPR. Matériels et méthodes : Quarante patients traités par chimioembolisation ou radiofréquence ont été évalués. Après consensus, deux lecteurs ont indépendamment mesuré l'ADC de la lésion entière et de la ZLPR. Les mêmes mesures ont été répétées deux semaines plus tard. Le test de Spearman et la méthode de Bland-Altman ont été utilisées. Résultats : La corrélation interobservateur de l'ADC dans la lésion entière et dans la ZLPR était de 0,962 et de 0,884. La corrélation intraobservateur était de 0,992 et de 0,979, respectivement. Les limites de variabilité interobservateur (mm2/sec*10 - 3) étaient entre -0,25/+0,28 dans la lésion entière et entre -0,51/+0,46 dans la ZLPR. Les limites de variabilité intraobservateur étaient respectivement : -0,25/+0,24 et -0,43/+0,47. Conclusion : La corrélation inter/intraobservateur dans les mesures d'ADC est bonne. Toutefois, une variabilité limitée existe et doit être considérée lors de l'interprétation des valeurs d'ADC des tumeurs hépatiques.

Eretria - Nea Psara : eine klassizistische Stadtanlage über der antiken Polis

Résumé: Le présent ouvrage propose une histoire de l'Erétrie moderne, de la redécouverte du site antique au projet urbanistique de 1834 pour une ville nouvelle destinée à accueillir les réfugiés de l'île de Psara - anéantie en 1824 par les Ottomans - et au développement urbain d'Erétrie/Nea Psara au XIXe et au XXe siècles. Le nom d'Erétrie englobe trois couches historiques distinctes: la cité antique, la ville néoclassique, dessinée par l'architecte allemand Eduard Schaubert (1804-1860), et le village moderne, issu de son projet. Chacune de ces strates - vestiges antiques, tissu urbain néoclassique et constructions plus récentes - est perceptible au sein de cet ensemble urbain et se trouve en relation constante avec les autres. L'exposé des recherches archéologiques - depuis la redécouverte du site antique par Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Cyriaque d'Ancône) en 1436 déjà, puis de manière systématique par des voyageurs-archéologues dès le XIXe siècle - comble une lacune dans l'historiographie de la cité antique. Cette approche met également en lumière la relation étroite entre archéologie et urbanisme au XIXe siècle. Si l'exploration de la Grèce avait été jusqu'à son indépendance en 1827 essentiellement le fait des archéologues, des historiens et des philologues, après cette date, des géologues, des ingénieurs et des topographes travaillant pour le développement économique du jeune Etat se mirent également à parcourir le pays, le regard tourné non plus seulement vers l'Antiquité, mais aussi vers l'avenir. L'histoire de la redécouverte d'Erétrie permet ainsi d'éclairer divers aspects liés à la gestation de l'Etat grec. Le projet conçu en 1834 par Ecluard Schaubert de ville néoclassique superposée aux ruines de la cité antique d'Erétrie s'inscrit dans un réseau de créations de villes nouvelles et de modernisations de villes existantes par le nouvel Etat grec, qui cherchait à fonder sa légitimité et son identité, après la domination ottomane, sur les valeurs idéales (ou idéalisées) de l'Antiquité classique. Dans le projet de développement urbain d'Erétrie, la relation étroite entre archéologie et urbanisme et, par conséquent, la référence à l'Antiquité sont évidentes: Eduard Schaubert commença par tracer sur son plan toutes les ruines antiques, dressant ainsi l'état des connaissances archéologiques du site. Sur cette base, l'architecte conçut la ville néoclassique en y incluant les principales ruines, qui devaient servir de repères visuels et qui concrétisaient ainsi le lien idéologique de la monarchie absolue avec l'Antiquité. A Erétrie, deux perspectives principales reliaient le port à l'acropole et l'Ecole navale au théâtre antique. L'intégration de ruines antiques dans un projet urbanistique avait été réalisée par Stamatios Kleanthes et Eduard Schaubert en 1831-1832 dans le plan de l'Athènes moderne, avant que celle-ci n'ait été promue capitale de la Grèce. Les deux architectes ont ainsi anticipé le caractère idéal d'Athènes dans le processus de gestation de l'Etat grec. L'importance de ce plan et de celui qu'ifs ont établi sur le même modèle pour le Pirée a été reconnue par les historiens de l'urbanisme. En revanche, le plan d'Erétrie, qui suit pourtant les mêmes principes, n'a été que partiellement étudié. Cette monographie montre que le projet d'Erétrie était le plus abouti des trois, qui tous se caractérisent par un système de routes rayonnant depuis le siège du gouvernement (résidences royales à Athènes et au Pirée, mairie à Erétrie). Cet éventail de rues ou u patte d'oie» embrasse à Athènes l'acropole et au Pirée fa baie du port, alors qu'a Erétrie il est double, axé en raison de la topographie sur l'acropole et sur Pa baie du port. Cette double patte d'oie crée ainsi le lien idéologique avec l'Antiquité et témoigne, par son ouverture sur le port, de l'essor économique souhaité par le gouvernement. Le plan d'Erétrie représente de manière exemplaire l'urbanisme programmatique de la Grèce sous Othon ler (1832-1862). L'ouvrage s'intéresse ensuite à la réalisation du projet de Schaubert, dont la mise en oeuvre n'a pas répondu aux attentes du Gouvernement. Le faible développement d'Erétrie s'explique principalement par le surdimensionnement du projet, des finances publiques modestes, la malaria endémique et une politique économique inadaptée aux traditions commerciales des Psariotes. Les lenteurs dans la réalisation du projet et même des régressions au cours du XIXe siècle et au début du XXe siècle, puis l'urbanisation accélérée d'Erétrie à partir des années 1960, ont eu pour conséquence que les historiens de l'urbanisme et les urbanistes ont sous-estimé, voire ignoré la valeur historique de ce concept Cependant, l'exécution du projet néoclassique s'est poursuivie de manière continue et des références au plan de Schaubert peuvent être observées dans l'aménagement récent de la localité aujourd'hui encore. Ainsi, des arbres ont été plantés dans les années 1960 le long de l'enceinte urbaine antique, à l'emplacement où Schaubert avait prévu la création d'une promenade arborée. Au centre d'Erétrie, là où l'agora principale aurait dû être aménagée, une grande place publique servant au marché hebdomadaire a été créée. Dans le quartier oriental, une petite église dédiée à la Pan hagia Paravouniotissa a été construite en 2001 sur la parcelle où Schaubert en avait prévue une. D'importants éléments des projets de Schaubert, qui ne sont actuellement plus guère perceptibles à Athènes et au Pirée, le sont toujours à Erétrie. Les espaces verts, par exemple, occupent une place importante dans le domaine privé: malgré la densification du tissu urbain, des parcelles caractéristiques contiennent encore des maisons isolées d'un ou de deux niveaux côté rue, avec un grand jardin à l'arrière, séparé des parcelles voisines par un mur en pierre ou en brique crue. Erétrie mérite donc une reconnaissance plus considérable dans l'histoire de l'urbanisme, puisqu'elle contribue à faire mieux comprendre les projets de ses deux villes soeurs. L'étude du projet urbanistique est complétée par une approche typologique des constructions néoclassiques d'Erétrie qui souligne encore la valeur historique de cet ensemble. Comme la plupart des édifices sont, menacés de démolition, à l'exception d'un petit nombre d'entre eux qui bénéficient d'un bon entretien, un inventaire photographique des constructions d'Erétrie datant du XIXe et du début du XXe siècle a été constitué entre 1994 et 2005, complété par des photographies anciennes. Il en ressort que les formes et les techniques de construction sont représentatives de l'architecture privée à l'époque de la création de l'Etat. Enfin, le plan directeur d'Erétrie, réalisé en 1975-1976 par un séminaire du Département d'architecture de l'Ecole polytechnique fédérale de Zurich avec l'appui de l'Ecole suisse d'archéologie en Grèce, est publié ici intégralement pour la première fois. Le présent ouvrage rend ses lettres de noblesse à un ensemble urbain néoclassique, certes modeste, mais issu d'un projet urbanistique ambitieux, témoin significatif du programme politique du nouvel Etat grec. SUMMARY Translated by William Eisler This book gives an account of the history of modern Eretria. It encompasses the rediscovery of the ancient city, the 1834 urban plan for the new town designed to accommodate the refugees from the island of Psara - destroyed by the Ottomans in 1824 - and also the urban development of Eretria/Nea Psara in the 19th and 20th centuries. The name Eretria carries a rich heritage: the ancient city, the neoclassical town designed by the Germen architect Eduard Schaubert (1804-1860), and the modern village. These three distinct historical layers ancient ruins, neoclassical plan and more recent constructions - can be seen within this urban area and are interlinked with each other. The account of the archeological investigations fills a gap in the historiography of the ancient city. This started with the early rediscovery of the ancient site by Ciriaco de'Pizzicolli d'Ancona in 1436, and was followed by systematic research by travellers/ archeologists from the 19th century onward. Furthermore, this shows the close relationship between archeology and urbanism in the 19th century. The exploration of Greece prier te its independence in 1827 was mainly red by archeologists, historians and philologists. Subsequently, geologists, engineers and topographers working for the young state's economic development travelled across the country, with their attention focused not only on Antiquity but are on the future. The history of Eretria's rediscovery gives new insights on various aspects related to the development of the Greek state. In 1834, Eduard Schaubert's project, planning a neoclassical town built upon the ancient Eretria, took place alongside the development of other new cities and the modernization of existing ones du ring the Ottoman domination. By doing so, the new Greek state wanted to build its legitimacy and identity, based upon the ideal (or idealized) values of Classical Antiquity. In the urban development of Eretria, the close connection between archeology and urbanism, and the reference to Antiquity, are obvious. Eduard Schaubert began by tracing on his plan ail of the ancient ruins, thus showing the knowledge of the archeological site at that time. On this basis, the architect planned the neoclassical town, incorporating the principal ruins which were to serve as visual references embodying the ideological link between Antiquity and King Otto's absolute monarchy. In Eretria, two principal visual axes linked the port to the acropolis and the Naval School to the ancient theatre. The integration of ancient ruins in an urban project had already been achieved by Stamatios Kleanthes and Eduard Schaubert in 1831-1832 in their plan for modern Athens, before it became the capital of Greece. The two architects had therefore anticipated the ideal character of Athens at the beginning of the Greek state. The importance of this plan and that of Piraeus (designed along the same model) has long been recognized by urban historians. By contrast, the plan of Eretria based open the same principles has been only partly studied. This book explains clearly that the Eretria project was the most elaborate. The three cities are characterized by a system of roads radiating from the seat of government (the royal residences in Athens and Piraeus, the town hall in Eretria). This fan-like arrangement of streets includes the Acropolis in Athens and the harbour in Piraeus, whereas in Eretria it is twofold, orientated towards the acropolis and the harbour on account of the topography. This double fan-like arrangement shows the ideological link with Antiquity and, with its opening onto the harbour, the government's desire for economic development. The plan of Eretria is a typical ex- ample of the programmatic urbanism of Greece under Otto I (1832-1862). The book discusses the completion of Schaubert's project, which was not fully carried out as expected by the government. The poor development of Eretria can be explained primarily by the excessive scale of the project, the modest public finances, the endemic malaria and an economic policy unsuitable to the commercial traditions of the Psariotes. Delays, even regressions in the implementation of the project in the course of the 19th and the beginning of the 20th centuries, followed by the growing urbanization of Eretria starting in the 1960's, led urban historians and town planners to underestimate or even to ignore the historical value of this concept. Nevertheless, the neoclassical project was carried out steadfastly, and references to the Schaubert plan can still be seen in the modern layout of the town. Trees were planted in the 1960's all along the circumference of the ancient city, where Schaubert had planned a tree-lined promenade. A big public square serving as a weekly market place was created in the centre of Eretria, where the principal agora had been originally planned. In 2001 a small church dedicated to the Panhagia Paravouniotissa was built on a plot of land in the eastern district, where this had been intended by Schaubert. Important elements of Schaubert's projects, which are barely perceptible in modern-day Athens and Piraeus, remain visible in Eretria. Green areas, for example, occupy a significant place within the private properties. In spite of the urban densification, characteristic plots still include isolated houses of one or two stories facing the street, with large gardens in the rear, separated from neighbours by stone or mudbrick walls. Eretria therefore deserves a more prominent position in the history of urbanism, as it contributes to a better understanding of ifs two sister cities. The study of the urban project is enriched by a typological approach to the neoclassical constructions of Eretria, underlining once again the historical value of this heritage. Since only a small number of the buildings have benefited from good maintenance and the greater part is threatened with demolition, a photographic inventory of the constructions of Eretria dating from the 19tIt and early 20th centuries was produced between 1994 and 2005, supplemented by old photographs. This documentation clearly shows that the forms and techniques of construction are characteristic of private architecture at the beginning of modern Greece. Finally, the master plan of Eretria drafted in 1975-1976 by a seminar of the Department of Architecture of the Swiss Federal Institute of Technology, Zurich, with the support of the Swiss School of Archeology in Greece, is published here in full for the first time. This book gives credit to a neoclassical urban heritage which, although modest in scale, derives from an ambitious project that embodies the political programme of the new Greek state. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μετάβραση Ελενή Δημητρακοπούλου Η παρούσα εργασία προτείνει μια. ιστορία τη&#962; σύγχρονη&#962; πόλη&#962; τη&#962; Ερέτρια&#962;, ξεκινώντα&#962; από την αποκάλύψη του αρχαιολογικού χώρου, περνώντα&#962; από την σύνταξη, το 1834, του ρυμοτομικού σχεδίου για μια νέα. πόλη που σκοπό είχε να υποδεχθεί τού&#962; πρόσφυγε&#962; από τα Ψαρά. - που καταστράφηκαν ολοσχερώ&#962; το 1824 από τού&#962; Οθωμανού&#962; - και εξετάζοντα&#962; τέλο&#962; την πολεοδομική εξέλιξη τη&#962; Ερέτρια&#962;/Νέων Ψαρών κατά τον 19° και τον 20° αι. Πίσω από το όνομα τη&#962; Ερέτρια&#962; κρύβονται τρία διαφορετικά. ιστορικά στρώματα,: η αρχαία πόλη, η νεοκλασική πόλη πού σχεδιάστηκε από τον γερμανό αρχιτε κτονα "Εντοναρντ Σάουμπερτ (1804-1860) και η σύγχρονη πόλη που κτίστηκε πάνω στά. σχέδια του τελευταίού. Κάθε ένα από αυτά τα στρώματα - αρχαία κατάλοιπα. νεοκλασικό&#962; πολεοδομικό&#962; ιστό&#962; και νεώτερα κτίσματα - γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο αυτού του πολεοδομικού συνόλου και βρίσκεται σε άμεση σχέση με τα άλλα δύο. Ηπαρονσίαση των αρχαιολογικών ερευνών, που ξεκινούν το 1436 με την αποκάλυψη τον αρχαιολογικού χώρού από τον Ciriaco de' Pizzicolli d'Ancona (Κυριάκο&#962; ο Αγκωνίτη&#962;) και συνεχίζονται συστηματικά. από περιηγητέ&#962;_αρχαιολόγού&#962; κατά το 19° αι., καλύπτει ένα κενό στην ιστοριογραφία τη&#962; έρεύνα&#962; τη&#962; αρχαία&#962; πύλη&#962;. Η προσέγγιση αυτή φωτίζει επίση&#962; τη στενή σχέσημεταξύαρχαιολογία&#962; και πολεοδομία&#962; κατά τον 190 αι. Αν η εξερεύνηση τη&#962; Ελλάδο&#962;, ω&#962; την ανεξαρτησία τη&#962; το 1827, ήταν έργο κνρϊω&#962; αρχαιολόγων, ιστορικών και φιλολόγων, μετά από αυτήν την χρονολογία., γεωλόγοι, μηχανικοί και τοπογράφοι που εργάζονταν για την οικονομική ανάπτυξη τον νεοσύστατου Ελληνικού Κράτού&#962;, άρχισαν επίση&#962; να περιτρέχονν όλη την χώρα., με το βλέμμα. στραμμένο όχι μόνο προ&#962; την Αρχαιότητα, αλλά και προ&#962; το μέλλον. Η ιστορία τη&#962; αποκάλυψη&#962; τη&#962; Ερέτρια&#962; φωτίζει έτσι και διάφορε&#962; όψει&#962; που συνδέονται με την γένεση του Ελληνικού Κράτου&#962;. Το 1834, υ 'Εντοναρντ Σάουμπερτ εκπόνησε το σχέδιο μια&#962; νεοκλασική&#962; πόλη&#962; που Θα επικαθόταν στα; ερείπια. τη&#962; αρχαία&#962; Ερέτρια&#962;?το έργο εντάσσεται στο δίκτυο δημιουργία&#962; νέων πόλεων και εκσυγχρονισμού των υπαρχυυσών από το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτο&#962;. το οποίο, μετά την Οθωμανική κυριαρχία, επεδίωκε να Θεμελιώσει την νομιμότητα και την ταυτότητά του πάνω στι&#962; ιδανικέ&#962; ή εξιδανικευμένε&#962; αξίε&#962; τη&#962; κλασική&#962; αρχαιότητα&#962;. Στο σχέδιο τη&#962; πολεοδομική&#962; ανάπτυξη&#962; τη&#962; Ερέτρια&#962;, η στενή σχέση μεταξύ αρχαιολογία&#962; και πολεοδομία&#962; και, κατ επέκταση. οι σαφεί&#962; αναφορέ&#962; στην Αρχαιότητα. είναι εμφανεί&#962;: ο Εντοναρντ Σάουμπερτ άρχισε σχεδιάζοντα&#962; στο τοπογραφικό τον όλα τα αρχαία. ερείπια, καταγράφοντα&#962; έτσι τι&#962; τότε αρχαιολογικέ&#962; γνώσει&#962; για, το χώρο. Σε αυτή τη βάση, ο αρχιτέκτονα&#962; συνέλαβε την νεοκλασική πόλη εντάσσοντα&#962; σε αυτήν τα κυριότερα αρχαία μνημεία, τα οποία χρησίμευαν ω&#962; οπτικά σημεία αναφορά&#962;, ενώ συγχρόνω&#962; υλοποιούσαν την ιδεολογική σχέση τη&#962; απόλύτη&#962; μοναρχία&#962; με την Αρχαιότητα. Στην Ερέτρια, δυο βασικοί άξονε&#962; συνέδεαν το λιμάνι με την Ακρόπολη και τη Ναυτική Σχολή με το Αρχαίο Θέατρο. Η ένταξη αρχαίων ερειπίων σε ένα πολεοδομικό σχέδιο είχε ήδη πραγματοποιηθεί από τού&#962; Σταμάτιο Κλεάνθη και'Εντουαρντ Σάουμπερτ στα 1831-1832, στον σχεδιασμό τη&#962; νέα&#962; Αθήνα&#962;, πριν αυτή ανακηρυχθεί σε πρωτεύουσα. τη&#962; Ελλάδο&#962;. Οι δυο αρχιτέκτονε&#962; προεξόφλησαν έτσι τον συμβολικό χαρακτήρα τη&#962; Αθήνα&#962; στην διαδικασία. γένεση&#962; του Ελληνικού Κράτού&#962;, Η σημασία αυτού τον σχεδίου καθώ&#962; και εκείνου που συνέταξαν, πάνω στο ίδιο πνεύμα, για τον Πειραιά έχει αναγνωριστεί από του&#962; σύγχρονού&#962; πολεοδόμου&#962;. Αντίθετα, το σχέδιο τη&#962; Ερέτρια&#962;, παρ όλο που ακολούθεί τι&#962; ίδιε&#962; αρχέ&#962;, μελετήθηκε πολύ λίγο. Η παρούσα μονογραφία δείχνει ότι το σχέδιο τη&#962; Ερέτρια&#962; ήταν το πιο ολοκληρωμένο από τα τρία. Βασικό χαρακτηριστικό των σχεδίων αυτών είναι ένα σύστημα οδών που αναπτύσσονται ακτινωτά από το κέντρο εξουσία&#962; (βασιλική κατοικία στην Αθήνα και τον Πειραιά, δημαρχείο στην Ερέτρια). Αυτή η ακτινωτή διάταξη των οδών συμπεριλαμβάνει στην Αθήνα την Ακρόπολη και στον Πειραιά το λιμάνι, ενώ στην Ερέτρια είναι αμφίροπη, προσανατολισμένη, λόγω τη&#962; τοπογραφία&#962;, προ&#962; την ακρόπολη αλλά και προ&#962; τον όρμο του λιμανιού. Αυτή η διπλή ακτινωτή διάταξη από τη μια δημιούργεί τον ιδεολογικό δεσμό ιιε την Αρχαιότητα, ενώ από την άλλη τονίζει, με το άνοιγμά τη&#962; προ&#962; το λιμάνι, την οικονομική άνθηση τη&#962; πόλη&#962; που επιθυμούσε η κεντρική εξουσία. Τα σχέδιο τη&#962; Ερέτρια&#962; αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα τη&#962; προγραμματική&#962; πολεοδομία&#962; τη&#962; Ελλάδο&#962; κατά τα, χρόνια τη&#962; Βασιλεία&#962; του "Οθωνο&#962; (1832-1862). Η υλοποίηση του σχεδίου του Σάουμπερτ δεν ανταποκρίθηκε στι&#962; προσδοκίε&#962; τη&#962; κυβέρνηση&#962;. Η μικρή ανάπτύξη τη&#962; Ερέτρια&#962; οφείλεται κυρίω&#962; στού&#962; ανεδαφικού&#962;, μεγαλεπί βολον&#962; στόχου&#962; του σχεδίού, στα μέτρια δημόσια οικονομικά, στην ενδημική ελονοσία λόγω των υφισταμένων ελών καθώ&#962; και σε μια, οικονομική πολιτική που ήταν ξένη στι&#962; εμπορικέ&#962; παραδόσει&#962; των Ψαριανών. Οι αργοί ρυθμοί τη&#962; πραγματοποίηση&#962; του σχεδίού και μάλιστα κάποιε&#962; περικοπέ&#962; τον κατά τη διάρκεια τον 19°ν και στι&#962; αρχέ&#962; του 2θ αι., και στη συνέχεια η ταχεία πολεοδομική εξέλιξη τη&#962; Ερέτρια&#962; από τη δεκαετία του 1960, είχαν σαν συνέπεια να υποτιμηθεί ή κατ να αγνοηθεί η ιστορική αξία του πολεοδομικού σχεδίου από του&#962; ιστορικού&#962; τη&#962; πολεοδομία&#962;. Ωστόσο, η εκτέλεση τον νεοκλασικού σχεδίου ακολουθήθηκε με συνέπεια, ενώ αναφορέ&#962; στο σχέδιο του Σάουμπερτ μπορούν να παρατηρηθούν, ακόμα. και σήμερα. στι&#962; νεώτερε&#962; διευθετήσει&#962; τον χώρου. Ετσι, στη δεκαετία του 1960, κατά μήκο&#962; του αρχαίού τείχού&#962; τη&#962; πόλη&#962; φυτεύθηκαν δέντρα, στη Θέση όπού ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει τη δημιουργία ενό&#962; δεντροφυτεμένου περιπάτου. Στο κέντρο τη&#962; Ερέτρια&#962;, εκεί όπου Θα έπρεπε να διαμορφωθεί η κύρια αγορά τη&#962; πόλη&#962;, δημιουργήθηκε μια μεγάλη δημόσια πλατεία όπου γίνεται η εβδομαδιαία λαϊκή αγορά. Στην ανατολική συνοικία, χτίστηκε, το 2001, μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία, την Παραβοννιώτισσα, στο οικόπεδο όπου ο Σάουμπερτ είχε προβλέψει μια εκκλησία. Σημαντικά στοιχεία των σχεδίων του Σάουμπερτ, που δεν γίνονται πια καθόλου αντιληπτά στην ΑΘήνα και στον Πειραιά, μπορούν να παρατηρηθούν στην Ερέτρια. Το πράσινο, για παράδειγμα, καταλαμβάνει σημαντική Θέση τον ιδιωτικού χώρου: παρά την πύκνωση τον πολεοδομικού ιστού, χαρακτηριστικά είναι τα οικόπεδα που περιέχούν ακόμα μεμονωμένα σπίτια, μονώροφα ή διώροφα, επί προσώπου οδού, με ένα μεγάλο κήπο στο πίσω μέρο&#962;, που χωρίζονται από τα, γειτονικά οικόπεδα με ένα μαντρότοιχο πέτρινο ή από ωμέ&#962; πλίνθου&#962;. Η Ερέτρια οφείλει λοιπόν να λάβει τη Θέση που τη&#962; αξίζει στην ιστορία τη&#962; Νεοελληνική&#962; πολεοδομία&#962;, εφόσον συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των σχεδίων των δυο αυτών αδελφών πόλεων. Η μελέτη τον πολεοδομικού σχεδίού συμπληρώνεται από μια τυπολογική προσέγγιση των νεοκλασικών κτηρίων τη&#962; Ερέτρια&#962;, η οποία υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο την ιστορική αξία του συνόλου αυτού. Καθώ&#962; τα περισσότερα κτήρια απειλούνται με κατεδάφιση, με εξαίρεση λίγα από αυτά που είχαν την τύχη να συντηρούνται σωστά, μεταξύ 1994 και 2005, καταρτίστηκε ένα φωτογραφικό αρχείο των κτιρίων τη&#962; Ερέτρια&#962; που χρονολογούνται στο 19° και στι&#962; αρχέ&#962; τον 200υ αι., συμπληρωμένο και από παλιέ&#962; φωτογραφίε&#962;. Από αυτό προκύπτει ότι οι μορφέ&#962; κατ οι τεχνικέ&#962; δομήσεω&#962; είναι αντιπροσωπευτικέ&#962; τη&#962; ιδιωτική&#962; αρχιτεκτονική&#962; κατά την εποχή τη&#962; σύσταση&#962; τον Ελληνικού Κράτου&#962;. Τέλο&#962;, το γενικό ρυθμιστικό σχέδιο τη&#962; Ερέτρια&#962;, που εκπονήθηκε στα 1975-1976 από μελετητική ομάδατη&#962; σχολή&#962; Αρχιτεκτόνων του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου τη&#962; Ζυρίχη&#962;, με την υποστήριξη τη&#962; Ελβετική&#962; Αρχαιολογική&#962; Σχολή&#962; στην Ελλάδα., δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά στην πλήρη μορφή του. Η παρούσα εργασία, αφορά ένα νεοκλασικό πολεοδομικό σύνολο, ταπεινό ίσω&#962;, αλλά αποτέλεσμα ενό&#962; φιλόδοξου πολεοδομικού σχεδιασμού, ο οποίο&#962; αποτελεί σημαντικό μάρτυρα του πολιτικού προγράμματο&#962; τον νεοσύστατού Ελληνικού Κράτου&#962;.

Generation of cell polarity in plants links endocytosis, auxin distribution and cell fate decisions.

Dynamically polarized membrane proteins define different cell boundaries and have an important role in intercellular communication-a vital feature of multicellular development. Efflux carriers for the signalling molecule auxin from the PIN family are landmarks of cell polarity in plants and have a crucial involvement in auxin distribution-dependent development including embryo patterning, organogenesis and tropisms. Polar PIN localization determines the direction of intercellular auxin flow, yet the mechanisms generating PIN polarity remain unclear. Here we identify an endocytosis-dependent mechanism of PIN polarity generation and analyse its developmental implications. Real-time PIN tracking showed that after synthesis, PINs are initially delivered to the plasma membrane in a non-polar manner and their polarity is established by subsequent endocytic recycling. Interference with PIN endocytosis either by auxin or by manipulation of the Arabidopsis Rab5 GTPase pathway prevents PIN polarization. Failure of PIN polarization transiently alters asymmetric auxin distribution during embryogenesis and increases the local auxin response in apical embryo regions. This results in ectopic expression of auxin pathway-associated root-forming master regulators in embryonic leaves and promotes homeotic transformation of leaves to roots. Our results indicate a two-step mechanism for the generation of PIN polar localization and the essential role of endocytosis in this process. It also highlights the link between endocytosis-dependent polarity of individual cells and auxin distribution-dependent cell fate establishment for multicellular patterning.

Genome-wide association study identifies variants associated with progression of liver fibrosis from HCV infection.

Polymorphisms in IL28B were shown to affect clearance of hepatitis C virus (HCV) infection in genome-wide association (GWA) studies. Only a fraction of patients with chronic HCV infection develop liver fibrosis, a process that might also be affected by genetic factors. We performed a 2-stage GWA study of liver fibrosis progression related to HCV infection. We studied well-characterized HCV-infected patients of European descent who underwent liver biopsies before treatment. We defined various liver fibrosis phenotypes on the basis of METAVIR scores, with and without taking the duration of HCV infection into account. Our GWA analyses were conducted on a filtered primary cohort of 1161 patients using 780,650 single nucleotide polymorphisms (SNPs). We genotyped 96 SNPs with P values <5 × 10(-5) from an independent replication cohort of 962 patients. We then assessed the most interesting replicated SNPs using DNA samples collected from 219 patients who participated in separate GWA studies of HCV clearance. In the combined cohort of 2342 HCV-infected patients, the SNPs rs16851720 (in the total sample) and rs4374383 (in patients who received blood transfusions) were associated with fibrosis progression (P(combined) = 8.9 × 10(-9) and 1.1 × 10(-9), respectively). The SNP rs16851720 is located within RNF7, which encodes an antioxidant that protects against apoptosis. The SNP rs4374383, together with another replicated SNP, rs9380516 (P(combined) = 5.4 × 10(-7)), were linked to the functionally related genes MERTK and TULP1, which encode factors involved in phagocytosis of apoptotic cells by macrophages. Our GWA study identified several susceptibility loci for HCV-induced liver fibrosis; these were linked to genes that regulate apoptosis. Apoptotic control might therefore be involved in liver fibrosis.

Simple estimation of incident HIV infection rates in notification cohorts based on window periods of algorithms for evaluation of line-immunoassay result patterns.

BACKGROUND: Tests for recent infections (TRIs) are important for HIV surveillance. We have shown that a patient's antibody pattern in a confirmatory line immunoassay (Inno-Lia) also yields information on time since infection. We have published algorithms which, with a certain sensitivity and specificity, distinguish between incident (< = 12 months) and older infection. In order to use these algorithms like other TRIs, i.e., based on their windows, we now determined their window periods. METHODS: We classified Inno-Lia results of 527 treatment-naïve patients with HIV-1 infection < = 12 months according to incidence by 25 algorithms. The time after which all infections were ruled older, i.e. the algorithm's window, was determined by linear regression of the proportion ruled incident in dependence of time since infection. Window-based incident infection rates (IIR) were determined utilizing the relationship 'Prevalence = Incidence x Duration' in four annual cohorts of HIV-1 notifications. Results were compared to performance-based IIR also derived from Inno-Lia results, but utilizing the relationship 'incident = true incident + false incident' and also to the IIR derived from the BED incidence assay. RESULTS: Window periods varied between 45.8 and 130.1 days and correlated well with the algorithms' diagnostic sensitivity (R(2) = 0.962; P<0.0001). Among the 25 algorithms, the mean window-based IIR among the 748 notifications of 2005/06 was 0.457 compared to 0.453 obtained for performance-based IIR with a model not correcting for selection bias. Evaluation of BED results using a window of 153 days yielded an IIR of 0.669. Window-based IIR and performance-based IIR increased by 22.4% and respectively 30.6% in 2008, while 2009 and 2010 showed a return to baseline for both methods. CONCLUSIONS: IIR estimations by window- and performance-based evaluations of Inno-Lia algorithm results were similar and can be used together to assess IIR changes between annual HIV notification cohorts.

Long-term anticoagulation treatment for acute venous thromboembolism in patients with and without cancer. The SWIss Venous ThromboEmbolism Registry (SWIVTER) II.

In patients with acute cancer-associated thrombosis, current consensus guidelines recommend anticoagulation therapy for an indefinite duration or until the cancer is resolved. Among 1,247 patients with acute venous thromboembolism (VTE) enrolled in the prospective Swiss Venous Thromboembolism Registry (SWIVTER) II from 18 hospitals, 315 (25%) had cancer of whom 179 (57%) had metastatic disease, 159 (50%) ongoing or recent chemotherapy, 83 (26%) prior cancer surgery, and 63 (20%) recurrent VTE. Long-term anticoagulation treatment for >12 months was more often planned in patients with versus without cancer (47% vs. 19%; p<0.001), with recurrent cancer-associated versus first cancer-associated VTE (70% vs. 41%; p<0.001), and with metastatic versus non-metastatic cancer (59% vs. 31%; p<0.001). In patients with cancer, recurrent VTE (OR 3.46; 95%CI 1.83-6.53), metastatic disease (OR 3.04; 95%CI 1.86-4.97), and the absence of an acute infection (OR 3.55; 95%CI 1.65-7.65) were independently associated with the intention to maintain anticoagulation for >12 months. In conclusion, long-term anticoagulation treatment for more than 12 months was planned in less than half of the cancer patients with acute VTE. The low rates of long-term anticoagulation in cancer patients with a first episode of VTE and in patients with non-metastatic cancer require particular attention.